Nie powiedzieliśmy sobie do widzenia

„Złapałem go! Udało mi się go złapać! Czy Salazar dostanie nagrodę?”

Draco zamrugał, wybudzając się z przyjemnego snu i leniwie obrócił się na bok, z czego natychmiast skorzystał doberman. Pies podbiegł do krawędzi łóżka i zaczął lizać pana po twarzy.

„Wstawaj! To nie czas na spanie. To czas na danie Salazarowi nagrody!”

— Co takiego zrobiłeś? — wymamrotał sennie arystokrata, głębiej zanurzając się w przyjemnie ciepłej pościeli.

„Złapałem swój ogon. Znowu! Daj nagrodę! Natychmiast” — zażądał pies rozentuzjazmowanym głosem. Gdy długo nie otrzymywał odpowiedzi, szczeknął i podjął próbę wskoczenia na łóżko.

— Odejdź — burknął Ślizgon, na ślepo odganiając psa.

„Daj nagrodę.”

— Nie.

„DAJ!”

Chłopak, z niemałym wysiłkiem, otworzył oczy, by spiorunować dobermana morderczym spojrzeniem. Salazar natychmiast pojął aluzję i odsunął się od niego, merdając wesoło ogonem. Zadowolonym krokiem odszedł w głąb pokoju, znikając Draconowi z pola widzenia. Szczęśliwy wywalczonym spokojem blondyn uśmiechnął się i poprawiwszy małą poduszkę, na powrót zamknął oczy, jednak zaraz poderwał się do siadu, słysząc tuż nad uchem wysoki pisk.

„Skoro nie będzie nagrody, pobawmy się piszczącym kurczakiem.”

Ślizgon przeklął siarczyście i sięgnął po gumową zabawkę, by odebrać ją Salazarowi. Ten, myśląc, że zabawa właśnie się rozpoczęła, zawarczał i zaczął szarpać kurczakiem na boki.

— Puść to — syknął chłopak, próbując wyszarpać zabawkę spomiędzy silnie zaciśniętych szczęk.

„Zabawa tak nie działa. Ja ciągnę. Ty też ciągniesz. Ja wygrywam i dostaję nagrodę. Nagroda!” — wykrzyknął zachrypnięty głos, dołączając do warczenia i głośnych pisków, jakie wydobywały się z kurczaka.

— Albo w tej chwili mi to oddasz, albo jutro zaprowadzę cię do kastracji.

„Nie zrobisz mi tego! Co będzie ze mną i z moimi dziećmi!”

— Ty nie masz dzieci — przypomniał mu Draco.

„Ale mogę mieć!” — zapewnił gorączkowo Salazar.

Oboje odwrócili się, słysząc odgłos otwieranych drzwi.

W przejściu stała, ledwo widząca na oczy, Gryfonka, która tylko siłą woli utrzymywała się na nogach. Wspierając się na klamce, omiotła zaspanym wzrokiem sypialnię współlokatora. Zmrużyła oczy i podeszła do nich, by wyszarpnąć piszczącą zabawkę.

— Nie sądziłam, że po wejściu tutaj dowiem się, że o czwartej rano obudził mnie gumowy kurczak. Możesz mi powiedzieć, co ci odbiło? — spytała szorstkim głosem, zwracając oskarżycielski wzrok na Malfoya.

Draco zacisnął szczękę, słysząc te bezpodstawne oskarżenie. Usiadł, po raz kolejny pytając się, po co był mu pies.

„No tak. Po to, by dręczyć Granger. Granger, która przyzwyczaiła się do niego i zaczęła traktować go jak własnego psa.”

— To jego wina. Ja próbowałem tylko mu go zabrać.

— I jeszcze zganiasz wszystko na psa!

„To musi być jego wina. Kundle takie są. Tylko im zabawa w tych pustych łbach” — oznajmił wyniosłym tonem, wchodzący do pokoju, Krzywołap.

Rozejrzał się dumnie po sypialni i wskoczył na szafkę nocną.

„Przynajmniej ja nie wypluwam własnej sierści, charcząc przy tym i sapiąc jak stuletnia lokomotywa” — odpowiedział Salazar, cicho powarkując.

„A ja nie męczę właścicielki za każdym razem, gdy mam pełny pęcherz.”

„Nie, ty tylko robisz w kupce śmiesznych kamyków. Nie wspominając o tym, co wyprawiasz, gdy coś przyklei ci się do kupra. Śmierdzi wtedy na cały zamek.”

Kot zamarł, przerywając czyszczenie łapki i ostrzegawczo machnął ogonem.

„Masz szczęście, że jestem dobrze wychowany, bo zszedłbym do ciebie.”

„A ty masz szczęście, że chce mi się siku, bo inaczej wskoczyłbym na tę szafkę.”

Draco jęknął i padł na plecy. Chwycił kołdrę i okrył nią całe ciało, zupełnie jakby miałoby go to ochronić przed usłyszeniem dalszej części rozmowy zwierząt.

Hermiona, czując, jak jej ciało powoli odmawia posłuszeństwa, powłóczyła nogami i położyła się obok Ślizgona. Zamknęła oczy, jednak na sen nie pozwoliło jej ujadanie dobermana.

— Malfoy, idź z nim na spacer.

„Spacer! Tak! Salazar przyniesie smycz!”

Arystokrata powoli odkrył twarz i zmierzył współlokatorkę morderczym spojrzeniem. Nie mając innego wyjścia, odrzucił kołdrę i wstał, mamrocząc gniewnie pod nosem. Ignorując plączącego się mu pod nogami psa, podszedł do szafy i do służących mu za piżamę spodni dresowych dobrał czarną, ocieplaną bluzę. Ostatni raz zerknął tęsknie na ciepłe łóżko i razem z zadowolonym czworonogiem opuścił dormitorium.

Po powrocie Draco od razu ruszył do łazienki, by wziąć gorący prysznic. Stał nieruchomo, pozwalając, by ciepłe strumienie wody ogrzały jego zmarznięte ciało, jednocześnie zastanawiając się, co napisać w liście do matki.

Pół godziny później siedział w salonie nad czystym pergaminem, nadal nie wiedząc, jakich słów użyć. W końcu chwycił pióro i naskrobał kilka zdań.

Matko,

zapewne czytałaś już o ucieczce z Azkabanu. Wiedz jednak, że już zadbałem o bezpieczeństwo Twoje i naszej rodziny. Chroni was zaklęcie Fideliusa. Oprócz mnie wie tylko Granger, która zgodziła się mi pomóc, choć spodziewam się, że w ciągu kilku godzin po przeczytaniu tego listu, dołączy do was Eleonora Zabini. Wiem, że to twoja przyjaciółka, ale uważaj na nią. Odwiedzę was, gdy tylko będę mógł, jednak nie spodziewaj się mnie w najbliższym czasie. McGonagall teraz na pewno nie wyrazi na to zgody.

D.

Ze zwiniętym pergaminem w ręku, poszedł do sowiarni i wysłał list, pouczając sowę, by dostarczyła go tam, gdzie zawsze. Stał przy oknie sowiarni tak długo, aż puchacz zniknął w porannej mgle. Widząc, jak niebo powoli jaśnieje, ziewnął potężnie i powolnym krokiem z powrotem ruszył do dormitorium. Nie zdziwił go widok współlokatorki, która siedziała w salonie w otoczeniu ksiąg i pergaminów. Mimo iż był dopiero luty, Gryfonka poświęcała każdą wolną chwilę na naukę, co oznaczało dla niej wstawanie o nieludzkich godzinach i siedzenie do późna, powtarzając materiał przerobiony od pierwszego roku. Bawiła go ta jej zapalczywość i spojrzenia, jakie mu rzucała. Podczas gdy ona siedziała zakopana w podręcznikach, on spędzał upojne chwile, a to na treningu, a to przeglądając gazety, czy wychodząc na imprezy. I jeszcze te jej przemówienia! Wielokrotnie mówiła mu, że jest leniwy, zapominalski i wkrótce będzie żałował, że nie zaczął przygotowywać się wcześniej do owutemów.

Słysząc kroki, Hermiona uniosła głowę i bez żadnego ponaglenia czy wymownych spojrzeń ze strony Ślizgona, zebrała część swoich ksiąg, by zrobić dla niego miejsce, po czym, rumieniąc się bez powodu, wróciła do sporządzania notatek.

— Dzięki za wczoraj, Granger — powiedział Draco, zajmując fotel.

— Nie ma za co. Zrobiłbyś dla mnie to samo. Właściwie... — zaczęła, po raz kolejny przerywając pracę — ... skąd wiedziałeś, że potrafię rzucać to zaklęcie?

Wzruszył ramionami.

— Ty zawsze wszystko wiesz i umiesz.

Hermiona, słysząc ten komplement, wyprostowała się i uśmiechnęła, a jej twarz pokraśniała z dumy.

— Taak... chyba muszę w końcu przyznać, że wiesz o kilku rzeczach, o których ja nie mam pojęcia... na przykład o pozycji na barana — mruknął filozoficznym tonem chłopak, rozsiadając się w fotelu.

Uśmiechnął się ironicznie i przechylił głowę, bacznie przyglądając się dziewczynie, która, wyraźnie skrępowana, odłożyła pióro i spojrzała na niego z powagą.

— Jeśli chodzi o wczoraj... Byłam wyczerpana, po prostu nie jestem wystarczająco silna, by rzucić takie zaklęcie, bez jakichkolwiek skutków, Malfoy. A to, co mówiłam, to nieprawda — wyrecytowała Gryfonka, jakby wyuczyła się tej przemowy na pamięć.

Draco uniósł brew, jeszcze szerzej się uśmiechając.

— To znaczy, jesteś trochę przystojny, nawet bardzo, ale do kochania nam jeszcze daleko.

Długo nie odpowiadał, pozwalając, by cisza w salonie przeciągała się. W duchu trząsł się ze śmiechu, jednak nie chciał sobie psuć zabawy.

— A więc jestem przystojny.

— Zasadniczo — przyznała dziewczyna, niepewnie kiwając głową.

— Ale do kochania jeszcze daleko...

— To pewne.

— Szkoda — westchnął chłopak, splatając ręce za głową.

Hermiona zamrugała, myśląc, że się przesłyszała. Poprawiła się na kanapie, całkowicie zapominając o swoim porannym rytuale, jakim było przeglądanie starych podręczników. Bo czy to możliwe, aby Draco Malfoy właśnie przyznał, że żałuje tego, iż współlokatorka poza przyjaźnią nic do niego nie czuje?

— Tak, szkoda, Granger. Bo po głębszym namyśle i nocy bogatej w interesujące sny, dochodzę do wniosku, że chyba wiem, jak ma wyglądać porządna pozycja na barana. To jak, próbujemy? — spytał ochoczo Ślizgon, zacierając ręce, patrząc przy tym na Hermionę z zapałem.

— Malfoy! — jęknęła na wpół rozbawiona, na wpół zawstydzona Gryfonka. Zakryła usta, by zamaskować niedorzeczny uśmiech, jaki pojawił się na jej twarzy. — Widzę, że jesteś gotowy na wszystko.

Arystokrata nachylił się w jej stronę, unosząc jasną brew i z szatańskim uśmieszkiem, wyszeptał:

— Daj mi minutę i będę bardziej niż gotowy.

Kasztanowłosa, nie mogąc już wytrzymać, wybuchnęła śmiechem. Trzęsła się tak bardzo, że niektóre księgi, leżące na brzegu kanapy, pospadały z hukiem na podłogę. Czerwona na twarzy, otarła policzki z łez rozbawienia i pokręciła głową.

— Nie mogę uwierzyć — powiedziała w końcu, zbierając zrzucone woluminy.

— W co?

— W to, że takie teksty mnie bawią. Uwierz mi, gdyby ktoś inny odważyłby się na to...

— Nic w tym dziwnego — podsumował Ślizgon, machając niedbale dłonią. — W końcu mnie kochasz.

Hermiona z trudem uśmiechnęła się i, pozbierawszy podręczniki, zamknęła się w swoim pokoju. Niedbale odłożyła je i położyła się na łóżku, a jej myśli momentalnie powędrowały ku siedzącemu w salonie arystokracie.

Gdy wczoraj ocknęła się we własnym łóżku, a wyczerpanie organizmu na skutek rzucenia potężnego zaklęcia zaczęło stopniowo mijać, dotarło do niej to, co mu powiedziała, nie wspominając już o tym, że go pocałowała. Co prawda w policzek, ale zawsze. Zażenowana swoim zachowaniem, postanowiła nie myśleć o tym, ile prawdy było w jej słowach i czy rzeczywiście zaczęła odczuwać w stosunku do Ślizgona uczucia inne niż tylko przyjaźń. Bo to, że się zaprzyjaźnili, było pewne, tak samo jak to, że za dwa miesiące odwiedzą ją Harry i Ron, prosząc o notatki do owutemów. Z kolei darzenie Dracona Malfoya bliższymi uczuciami przywodziło na myśl chęć otwarcia hodowli sklątek tylnowybuchowych i oczekiwanie na pierwsze sparzenie. Nie wiadomo tylko jak dotkliwe. Po tym, jak sam arystokrata przypomniał jej miłosne wyznanie, tym bardziej postanowiła nie zastanawiać się, ile w tym wszystkim może być prawdy.

***

Nadszedł marzec, a z nim pierwsze oznaki tego, co miało ich dopiero czekać. Idąc za przykładem swojej zorganizowanej współlokatorki, Draco Malfoy spędzał wieczór w towarzystwie wielu smukłych, wartościowych, urokliwych... ksiąg. Co prawda osoby z jego otoczenia były święcie przekonane, że na naukę do owutemów jeszcze przyjdzie czas, ale on dostrzegał już pierwsze symptomy, świadczące o tym, że powinien się za to zabrać miesiąc temu, o ile nie wcześniej. Po pierwsze: nawał prac domowych, zadawanych przez nauczycieli wypełniał mu cztery wieczory w tygodniu. Po drugie: treningi Quidditcha zajmowały kolejne dwa. Po trzecie: obowiązki prefekta naczelnego pozbawiały go kolejnych trzech wolnych wieczorów. Jeśli dobrze liczył, na naukę i powtórki do egzaminów zostały mu minus dwa wieczory, nie licząc porządkowania magazynu.

Właśnie przeglądał stary podręcznik do historii magii, wyszukując najistotniejszych informacji, gdy usłyszał żałosne pomiaukiwanie pod drzwiami swojej sypialni. Na całe szczęście skutki wypicia „Diabelskiej Błyskawicy” już minęły, jednak i tak doskonale wiedział, o co chodzi pupilowi Gryfonki. Może i był kiedyś Śmierciożercą, może i miał opinię zimnego, bezdusznego drania, ale nie mógł przejść obojętnie obok zdychającego z głodu zwierzęcia. Bo co do tego, że na diecie współlokatorki Krzywonóg mógł wyzionąć ducha, Ślizgon nie miał wątpliwości. Między innymi to było powodem tego, że niemal od początku roku dokarmiał rudego kocura przysmakami Salazara. I zapewne to przyczyniło się do tego, że zwierzę darzyło go dozgonnym oddaniem. Miał tylko nadzieję, że Gryfonka nigdy nie odkryje przyczyny tego, że jej kot nijak nie reaguje na serwowaną przez nią dietę.

Korzystając z okazji, że jego współlokatorka wyszła do biblioteki, arystokrata wpuścił do swojej sypialni jej rudego kota, który od razu zaczął się do niego łasić. Dochodząc do wniosku, że każdy powód jest dobry, aby tylko odejść na chwilę od nauki, przykucnął i zaczął drapać za uszkiem pupila Gryfonki.

— Dobra, chyba trzeba dać ci coś do jedzenia, nie uważasz? — spytał Ślizgon, podchodząc do szafki, w której znajdowały się rzeczy dobermana.

Jakby dla potwierdzenia jego słów, kocur mruknął zniecierpliwiony i podbiegł do miski Salazara, którą Draco zdążył już napełnić karmą.

Gdy pupil zjadł zawartość miski, arystokrata wyjął z szafki kolejne przekąski, które Krzywołap zjadł równie szybko, jak poprzedni posiłek.

— Co by ci tu jeszcze dać... — zastanawiał się arystokrata, przeszukując półki z psim jedzeniem.

— Może jeszcze jedno opakowanie niezdrowego, tuczącego żarcia? — podsunęła, stojąca od dłuższego czasu w drzwiach, Gryfonka.

Arystokrata zaklął siarczyście pod nosem, wstał i powoli odwrócił się do rozwścieczonej dziewczyny.

— O, Granger, dobrze, że jesteś. Chyba zapomniałaś dziś nakarmić swojego kota, więc postanowiłem dać mu trochę...

Hermiona weszła do pokoju, mierząc go srogim spojrzeniem.

— Specjalnie mi to robisz, tak? Tuczysz mi kota na złość?!

— Co? Nie, ja tak tylko dzisiaj...

— Milcz, jak do mnie mówisz, Malfoy!

Chłopak kątem oka dostrzegł, jak kocur wybiega z pokoju.

„Świetnie. Dbasz o niego cały rok, a gdy masz kłopoty, ucieka z podkulonym ogonem” — pomyślał, gdy został sam na sam z Gryfonką.

— Granger, przesadzasz...

— Powiedziałam, milcz! Czy ty wiesz, że nadwaga jest zagrożeniem dla jego życia? — spytała, dźgając go palcem w pierś. — Dlaczego, twoim zdaniem, poszłam z nim do specjalisty, by mu dobrał odpowiednią dietę? Milcz, powiedziałam! — wrzasnęła, gdy Malfoy otworzył usta, by odpowiedzieć na jej retoryczne pytanie. — Nigdy więcej nie waż się podawać jedzenia mojemu kotu. Zrozumiałeś?

Blondyn nie odpowiadał, z założonymi rękami wpatrując się w sufit.

— Pytałam, czy zrozumiałeś?!

— Odniosłem wrażenie, że chciałaś, abym milczał — odpowiedział spokojnym, niemal znudzonym tonem.

— Jak ty mnie drażnisz! — warknęła, widząc, jak kąciki jego ust unoszą się w perfidnym uśmieszku. — Dziś zajmujesz się najbardziej zagraconą częścią magazynu.

— Jak sobie pani życzy — odparł, odprowadzając ją wzrokiem.

Pomimo początkowego planu, według którego miał odejść w kąt i zaszyć się tam z książkami, by choć trochę nadgonić zaległości, arystokrata napracował się jak jeszcze nigdy dotąd. Hermiona często do niego zaglądała, by oceniać jego postępy w pracy i nie miał okazji, by choć w części zrealizować swój zamiar. Właśnie po raz kolejny przeklinał Gryfonkę za jej wyczucie czasu, gdy znalazł coś interesującego w jednej z szuflad wiekowej komody. Rozejrzał się, a gdy miał pewność, że nikt go nie widzi, delikatnie rozwinął pożółkły pergamin i zdmuchnął z niego kurz. Na widok słabo już wyraźnych rysunków i pochyłego, eleganckiego pisma, na jego usta wpłynął pełen zadowolenia uśmiech.

„A jednak opłacało się tu dzisiaj przyjść” — pomyślał, na powrót zwijając pergamin i chowając go pod koszulką.

Zdążył w ostatnim momencie. Chwilę po opuszczeniu bluzki, usłyszał kroki, a z bocznej alejki wyłoniła się jego współlokatorka.

— Kończymy na dziś.

— A kiedy skończymy z całym magazynem? Nie mam zamiaru siedzieć tu do samych egzaminów, Granger — ostrzegł ją, razem z nią kierując się do wyjścia.

— Ciężko powiedzieć. Zostało nam około dziesięciu rzędów. Jutro zmienię przydziały i wyślę więcej osób na segregowanie i renowację mebli. Myślę, że za miesiąc skończymy ze sprzątaniem i zostaną nam prace wykończeniowe.

— Cudownie — mruknął Draco, przewracając oczami. Zerknął na dziewczynę i zapytał: — Nadal się boczysz za Krzywonoga?

— Nie tak bardzo, jak powinnam.

— To znaczy...?

Hermiona lekko uśmiechnęła się, nim odpowiedziała na pytanie.

— To znaczy, że gdybym dowiedziała się o tym kilka miesięcy wcześniej, miałbyś spore kłopoty, Malfoy.

— Zakrzyczałabyś mnie na śmierć?

— Między innymi. Koniec z cichym dokarmianiem? — upewniła się, na co arystokrata niechętnie skinął głową.

Była zdziwiona tym, jak szybko doszli do porozumienia w tej sprawie. Cóż, kolejny krok naprzód w ich relacji.

Ślizgon, poza treningami i nauką miał jeszcze inne zajęcie, które pochłaniało go w równym stopniu, co sporządzanie notatek. Późnymi wieczorami, przesiadywał zamknięty w swoim pokoju, pracując nad starymi zwojami, próbując przetłumaczyć je na ojczysty język, co wcale nie było łatwą sztuką. Nie raz zdarzyło mu się użyć złego słowa, co diametralnie zmieniało sens całego zdania i musiał zaczynać od początku. Był jednak cierpliwy i wytrwały, znajdując motywację do dalszej pracy w wyobrażeniach końcowego efektu swoich wysiłków.

Dzisiejszy wieczór nie był wyjątkiem. Draco Malfoy siedział na swoim łóżku w otoczeniu starych pergaminów i ksiąg, które służyły do tłumaczenia ich. Niektóre ze zwojów nabył na aukcjach, inne zdobył u prywatnych kolekcjonerów, a jeszcze inne znajdował w zakamarkach zamku. Było to jego cichą pasją, czymś, czym nie dzielił się nawet z przyjaciółmi, po cichu licząc na to, że odniesie sukces i jego imię będzie znaczyć coś więcej niż łatka syna Śmierciożercy.

Ślizgon był w trakcie tłumaczenia swojego nowego nabytku, gdy usłyszał pukanie do drzwi, w których chwilę później pojawiła się jego współlokatorka.

— Idę wziąć kąpiel. Chcesz wcześniej skorzystać z toalety? Malfoy? — spytała, gdy nawet nie podniósł głowy znad książek.

— Możesz tu na chwilę podejść? Nie mogę odszyfrować jednego znaku, co prawda w tłumaczeniu jest podobny symbol, ale to chyba nie to samo. Jak sądzisz?

Gryfonka porównała oba symbole i pokręciła przecząco głową.

— Nie, to nie ten sam. Na pierwszy rzut oka rzeczywiście wydają się być podobne, ale różnią się długością poziomej kreski — oznajmiła, siadając przy chłopaku. — Widzisz? O tu — dodała, wskazując na różnicę.

Blondyn przejechał dłonią po brodzie, przyglądając się obu symbolom.

— Tak myślałem — odparł zrezygnowany. — A tobie nic nie przypomina? Może coś kiedyś czytałaś — rzucił, licząc na szeroki wachlarz jej wiedzy.

— Nie, nie przypominam sobie. W ogóle, co to za runy?

— To nie runy, Granger, tylko starożytna Greka.

— Cieszę się, Malfoy, że wierzysz w moją wiedzę, ale chyba nieco przesadziłeś — odparła, uśmiechając się. — Nie znam Greckiego, nie mówiąc już o starożytnej Grece.

Arystokrata westchnął, zrezygnowany, po czym zaczął zamykać księgi.

— Naprawdę z niczym ci się nie kojarzy?

— A o jaką dziedzinę magii konkretnie chodzi? — spytała, chcąc nieco zawęzić krąg poszukiwań.

— O alchemię.

Gryfonka uniosła wysoko brwi, jednak powstrzymała się od komentarza, jakoby Ślizgon porywał się z motyką na słońce. Wstała i zanim wyszła z pokoju, dodała:

— Gdybym się natknęła na coś, co może ci pomóc, dam znać.

— Dzięki, Granger.

***

Kolejne dni wyglądały podobnie. Wstawali, uczęszczali na zajęcia, później odrabiali prace domowe i szli na patrole, bądź też porządkować magazyn. Wieczorami wspólnie zasiadali do książek, wyszukując najistotniejszych informacji i robiąc z nich notatki.

Dla Hermiony była to miła odmiana, bo dotąd zawsze przygotowywała się do egzaminów sama, podczas gdy Harry i Ron wypełniali swój wolny czas grą w szachy czarodziejów i treningami Quidditcha. W towarzystwie Ślizgona nauka szła o wiele szybciej i przyjemniej. Co prawda nie powstrzymywał się od rzucania kąśliwych uwag czy podtekstów, jednak nie wyobrażała sobie, że mogłaby wrócić do czasów, gdy zamknięta w swojej sypialni, samotnie wertowała strony ksiąg do późnych godzin nocnych.

— Pamiętasz, że dziś wieczorem mamy spotkanie z prefektami? — spytała Gryfonka.

Po skończonych lekcjach siedzieli w salonie, objadając się smakołykami, które przyniósł im Zgredek (Hermiona oczywiście zapłaciła mu za to dwa sykle). Co prawda, początkowo chciała wykorzystać wolne popołudnie na powtórki materiału, jednak arystokrata stanowczo odmówił, twierdząc, że nawet on, pomimo swej ogólnej wspaniałości i wszechstronności, potrzebuje chwili odpoczynku.

— Naprawdę musimy? — spytał, rozsiadając się wygodnie w fotelu.

— Tak, Malfoy, musimy. Nie pamiętasz, co poleciła nam McGonagall?

— Tak, tak, wiem. Bezpieczeństwo uczniów przede wszystkim.

Od czasu ucieczki Śmierciożerców z Azkabanu, pojawiło się wiele doniesień na temat ich aktywności. Niektóre z nich były tylko fałszywymi alarmami, jednak prawdą było to, że zdarzały się przypadki porwań i tortur, a także zabójstw. Najbardziej interesującymi dla Dracona były te dotyczące Śmierciożerców, którzy uniknęli Azkabanu, wydając władzom swoich pobratymców. Zastanawiał się tylko, czy ich zniknięcia spowodowane były tym, że postanowili się ukryć, czy może od dawna gryzą glebę, po tym, jak uciekinierzy wymierzyli im karę za zdradę. Chcąc zwiększyć środki bezpieczeństwa, dyrektorka Hogwartu podwoiła już ilość patroli nocnych wśród nauczycieli, teraz chciała, by dodatkowe godziny wyznaczono także prefektom szkoły, chcąc zapobiec nocnym eskapadom uczniów.

— Odniosę te książki do biblioteki — oznajmiła kasztanowłosa, zbierając ze stołu niepotrzebne im już księgi.

— Pomóc ci? — rzucił niewyraźnie arystokrata, choć jego postawa nie świadczyła o tym, że ma zamiar podnosić się z miejsca.

Przymknął oczy, sprawiając wrażenie, jakby zaraz miał zasnąć.

— Naprawdę byś ze mną poszedł? — zapytała Gryfonka, powątpiewając w jego dobre zamiary.

— Nie, ale w dobrym tonie było to, bym ci zaproponował pomoc.

— W dobrym tonie byłoby mi naprawdę pomóc taszczyć te podręczniki do biblioteki.

— Na to nie licz, jestem zmęczony — odpowiedział, po czym, jakby dla potwierdzenia swoich słów, przykrył twarz ramieniem.

Hermiona westchnęła ciężko, zastanawiając się, co takiego go zmęczyło i wyszła z dormitorium, niosąc stos ksiąg.

Ślizgon uśmiechnął się pod nosem, czując, jak ogarnia go błogi sen.

— PUK, PUK! Jest tam kto?

— Zabini, nie teraz. Wyjdź i zamknij za sobą drzwi.

— Musimy porozmawiać — odparł dość poważnie czarnoskóry Ślizgon.

— Czy to nie może poczekać do jutra?

— Mhhh... obawiam się, że nie.

Draco zaklął pod nosem i usiadł, przecierając twarz, by odpędzić sen. Spojrzał gniewnie na przyjaciela, jakby chciał powiedzieć: „Lepiej, by to było coś ważnego”.

Zabini uśmiechnął się i usiadł na kanapie, nerwowo wyłamując palce.

— Pamiętasz, jak mi powiedziałeś o swoich „problemach” z Granger? Otóż mam kolegę, który potrzebuje fachowej rady. — Dla obojga jasnym było, że tym „kolegą” był Blaise, jednak ani sam zainteresowany, ani blondyn tego nie sprostował. — Otóż ten mój dobry kolega od czasu do czasu spotyka się z taką laską i, jakby to powiedzieć, lubi z nią spędzać czas. Wydaje się mu, że i ta dziewczyna go lubi, ale nie wiedzieć czemu, do niczego jeszcze nie doszło... może dlatego, że ostatnio jest nieco zdołowana, ale pewny nie jestem. Ostatnio zginął jej przyszły niedoszły chłopak i nie wiem, czy ona mnie ignoruje, bo wciąż go kocha, czy po prostu nie jest jeszcze w nastroju — Ślizgon zmarszczył brwi, gdy dotarło do niego, co powiedział. Odchrząknął i sprostował swoją wypowiedź: — Znaczy się... ona ignoruje jego... tego kolegę.

— Oczywiście.

— Więc widzisz, stary przyjacielu, jak jest. Co ja mam mu poradzić? Dodatkowo jej brat to dupek...

— ... a ojciec to nieudacznik — dokończył arystokrata. — Poza tym jest wredną, rudą wiewiórą...

— Hej! — krzyknął oburzony Zabini. — Skąd wiedziałeś, że ja i Weasley... znaczy się mój kolega...

— Czyś ty do końca zwariował? — przerwał mu blondyn, z grymasem na twarzy. Rozsiadł się, wyciągając długie nogi przed siebie i krzyżując je w kostkach. — Serio, chcesz się z nią bawić?

Blaise westchnął i na chwilę spuścił głowę, by przejechać dłonią po krótkich włosach. W końcu spojrzał na przyjaciela z determinacją w oczach.

— Tak — odrzekł z zapałem, po czym zlustrował salon wzrokiem, jakby szukał inspiracji do dalszej rozmowy. — Słuchaj... ona mnie po prostu rozumie...

— Ja też cię rozumiem.

— Tak, ale jakbyś jeszcze nie zauważył, ty nie masz piersi — prychnął Zabini.

Draco, słysząc jego słowa, poprawił się w fotelu, wpatrując się w niego uważnie. Zmarszczył brwi, próbując zrozumieć przyjaciela. Jeśli miał być szczery i obiektywny, Weasleyówna była w pewnym stopniu atrakcyjna, jednak w Hogwarcie było mnóstwo równie pięknych dziewczyn, w dodatku takich, które należały do Slytherinu. Jeśli dobrze rozumował i Blaise'owi rzeczywiście zależało na zabawie, zupełnie nie wiedział, dlaczego chłopak aż tak bardzo ryzykował. Publiczne zadawanie się z Gryfonką niosło za sobą sporo konsekwencji, a arystokrata wiedział o tym z własnego doświadczenia. Poza tym Weasley mogła okazać się dość problematyczna i mściwa, gdy ten przelotny związek zakończy się z dnia na dzień.

— A więc o to ci chodzi? O... hmmm... romans?

Czarnoskóry Ślizgon zamarł i spojrzał na rozmówcę, zupełnie tak, jakby nagle wyrosła mu druga głowa.

— Nie. Chciałem ci tylko w subtelny sposób zakomunikować, że nie jesteś kobietą, tleniony baranie. Nie będę ani się z tobą całował, ani tworzył pary, a już tym bardziej, biorąc pod uwagę sposób, w jaki się to robi, nie zamierzam zakładać z tobą rodziny.

— To byłoby dość problematyczne...

— Po prostu lubię z nią spędzać czas. Rozśmiesza mnie i... No nie, nie mogę tego wytłumaczyć. To coś jak ty i Granger, tyle tylko, że to nie jest na tyle... rozwinięte i skomplikowane — dokończył nieskładnie Blaise.

— Między mną a Granger nic nie ma — wtrącił szybko Draco, czym wywołał ironiczny uśmieszek na twarzy drugiego Ślizgona. — Jest jak... kumpel... tylko w wersji żeńskiej.

— Jasne — mruknął Zabini. — Nie licząc tego, że patrzysz się na nią jak niuchacz w garść monet. Dotykasz jej przy każdej możliwej okazji. Zobaczysz, prędzej czy później...

— Możemy wrócić do ciebie i Weasley? — warknął zirytowany blondyn.

— Tak. Podsumowując: chciałbym spróbować z nią tak na serio.

Draco zamrugał, zupełnie nie spodziewając się tego śmiałego wyznania.

— Nic nie rozumiem. Jak...

— Ja czuję przy niej taki... takie coś jak...

— Przypływ?

Zabini klasnął w dłonie i skinął głową. Jego oczy rozbłysły niczym oczy dziecka na widok słodyczy. Dużej góry słodyczy.

— Tak! Dokładnie tak! Przypływ! Wielka, ogromna fala... tsunami! — dokończył po krótkim namyśle.

— To zwykły popęd płciowy — skwitował krótko arystokrata.

Blaise albo nie usłyszał, albo zignorował ciche wtrącenie przyjaciela, ponieważ kontynuował swoje przemówienie podekscytowanym tonem.

— Czuję się, jakbym mógł góry przenosić...

— Bo możesz. Wystarczy jedno zaklęcie, na miłość Salazara.

Czarnoskóry Ślizgon tym razem spojrzał na niego z irytacją. Na swoją obronę, Draco uniósł dłonie i z głośnym westchnięciem oznajmił:

— Dobra, rozumiem. Rób, jak uważasz.

Zabini zamarł i spojrzał na niego z niedowierzaniem. Zaśmiał się krótko i pokręcił głową, jakby nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał.

— I tylko tyle? Nie będzie żadnych tekstów w stylu „to zdrajczyni krwi, niewarta ciebie łowczyni posagów, zrobisz z siebie idiotę, ludzie cię wyśmieją?”

— Nie — odpowiedział krótko blondyn, wzruszając od niechcenia ramionami. — Jestem ostatnią osobą, która mogłaby cię osądzać, zważywszy na to, że sam... od czasu do czasu przeżywam chwilę słabości w stosunku do Granger. Poza tym chyba doskonale sam wiesz, w co się pakujesz. No dobra, chcesz wiedzieć, co masz zrobić? Znaczy się, co ma zrobić twój kolega? Poczekaj, nie rób absolutnie nic...

— Ale ja jestem człowiekiem czynu! — odpowiedział Zabini, dla potwierdzenia swych słów, podrywając się z miejsca.

Rozmowę przyjaciół przerwał powrót Gryfonki.

— O, Granger, dobrze, że jesteś — oznajmił arystokrata, podchodząc do dziewczyny. Chwycił jej ramiona i zaprowadził ją do fotela. Gdy ta usiadła, oznajmił: — Dobrze, że jesteś, bo Zabini ma problem...

— Znaczy się, mój kolega ma... — dodał Ślizgon, stając przy swoim przyjacielu, naprzeciwko Hermiony.

— ... i potrzebuje twojej pomocy...

— ... w sensie ten mój znajomy — wtrącił ponownie Zabini.

— Zdaje się, że Blaise zabujał się w tej Weasley...

— Ten mój kolega...

— Ale nie wie, czy ona jest nim zainteresowana...

— Tym moim kolegą.

Gryfonka przenosiła swój wzrok raz na jednego, raz na drugiego chłopaka, starając się wychwycić sens ich wypowiedzi. Gdy zobaczyła, jak nachyleni nad nią Ślizgoni oczekują od niej jakiejś reakcji, wydukała:

— Nic z tego nie rozumiem.

— No bo widzisz, mam kolegę, można by powiedzieć, że bardzo bliskiego, znam go bardzo dobrze...

— Zabini, siad! — warknął arystokrata, poirytowany zachowaniem przyjaciela.

Gdy Ślizgon usiadł na kanapie, Draco oparł się o stolik, ujął dłonie Gryfonki i zaczął jej tłumaczyć całą sprawę raz jeszcze, bardzo powoli, by wszystko zrozumiała.

— Posłuchaj, Granger. Zabiniemu podoba się Weasley, nie wiem, jak do tego doszło, ale, tak między nami, on zawsze był trochę... — w tym momencie zakręcił kilka kółek palcem wskazującym wokół skroni. — W każdym razie chodzi o to, że chcemy się dowiedzieć, czy ona odwzajemnia jego uczucia.

Po tym, jak zakończył swoją wypowiedź, dziewczyna jeszcze przez chwilę patrzyła na niego oniemiała. Dopiero gdy jej współlokator odchrząknął i wypuścił z rąk jej dłonie, zauważając wymowne spojrzenie przyjaciela, ocknęła się i spojrzała na drugiego Ślizgona.

— Aaa.... ale jak to? TY i....

— Na razie tylko on, Granger. Twoje zadanie polega na tym, by upewnić się, czy ona...

— Ale ja nie rozumiem. Jak? Co? Kiedy?

Gryfonka zadawała pytania z szybkością karabinu maszynowego. Wodziła wzrokiem pomiędzy dwoma Ślizgonami, nie mogąc pojąć, co do niej mówią. Bo chyba właśnie nie oświadczyli jej, że Zabini zakochał się w jej najlepszej przyjaciółce, z którą, delikatnie mówiąc, wcześniej nie miał wzorowych stosunków.

— Nie mam pojęcia, tym bardziej że rude nie są w moim typie...

— A jakie są? — spytała nagle Hermiona, zbyt późno zdając sobie sprawę z tego, że wypowiada te słowa na głos.

Na całe szczęście arystokrata w żaden sposób tego nie skomentował, jednak nim zdążył odwrócić wzrok, dostrzegła rozbawienie w jego oczach, które momentalnie się ulotniło, gdy dostrzegł szeroki uśmiech na twarzy Blaise'a.

— To jak, pomożesz nam... to znaczy mi — poprawił się szybko Zabini.

Gryfonka przygryzła wargę, zupełnie nie wiedząc, co robić w takiej sytuacji. Bądź co bądź, nie codziennie zostaje się poproszoną o pełnienie funkcji swatki.

— No nie wiem... Nie chcę robić nic, czego później Ginny będzie żałować...

— Nie, nie, nie — powiedział szybko Blaise, kręcąc głową. Czuł, że jej pomoc jest coraz mniej prawdopodobna. — Na początek chcę tylko wiedzieć, czy domyślasz się może, czy ona... no wiesz.

— Nie wiem, nic o tobie nie wspominała — wydukała nieśmiało dziewczyna, jakby w obawie, że jej wyznanie zrani uczucia lubianego przez nią Ślizgona.

Arystokrata klasnął w dłonie i z udawanym żalem, oznajmił:

— Widzisz, przyjacielu, nie rozpowiada o tobie przyjaciółce, ani nie zachwyca się twoją osobą. Przykro mi, ale dzieci z tego nie będzie.

Zabini ponownie poderwał się z miejsca i stanął obok przyjaciela.

— A mogłabyś ją wypytać? Może to przez tego Lee... byli razem?

Widząc, że dla przyjaciela to kwestia życia i śmierci, Malfoy zwrócił się do dziewczyny:

— Mogłabyś ją delikatnie wypytać? Teraz na przykład?

Gryfonka spojrzała na zegarek i pokręciła głową.

— Spóźnię się na spotkanie z innymi prefektami.

— Poradzę sobie bez ciebie — zapewnił ją Ślizgon.

— Na pewno?

— Na pewno. W końcu mam rozstawić ludzi po kątach i powiedzieć im, co mają robić — oznajmił spokojnie Draco. Wyprostował się i powiedział z dumą: — Nikt tego nie zrobi lepiej ode mnie.

***

Wracając do dormitorium po zebraniu, był już odmiennego zdania. Nieobecność Gryfonki dała mu się we znaki. Wchodząc do sali, wypełnionej przez innych prefektów, był przekonany, że uda mu się to wszystko załatwić efektywnie i sprawnie. Niestety rzeczywistość okazała się być inna. Większość z nich głośno zaprotestowała, gdy przedstawił im harmonogram dodatkowych patroli. Musiał na nowo wszystko opracować, uwzględniając ich plan lekcji, dodatkowe zajęcia, treningi Quidditcha, prace w magazynie i Merlin sam wie co jeszcze.

Właśnie schodził ze schodów, by w końcu udać się na kolację, gdy usłyszał krzyk i zaniepokojone głosy uczniów. Zaciekawiony, uniósł brew i przyśpieszył, wchodząc do sali wejściowej. Podszedł do grupki młodych czarodziejów, do których szybko dołączył tłum z Wielkiej Sali. Wszyscy tłoczyli się przy wiszących gablotach, wskazując jedno ze zdjęć. Mając złe przeczucie, arystokrata przepchnął się przez zbieraninę, aż dotarł do pierwszych rzędów. Wtedy stanął jak wryty, żałując, że w ogóle tu przyszedł.

Na zdjęciu Hermiony Granger widniał czerwony, ociekający krzyżyk, przywodzący na myśl głębokie, krwawiące rozcięcie. Znak przecinał całą jej uśmiechniętą twarz. Tak samo, jak w przypadku Lee Jordana.

Ślizgon stał nieruchomo, głuchy na szepczących uczniów i rozpędzających ich nauczycieli, nie potrafiąc odwrócić wzroku od zniszczonej fotografii dziewczyny. Strach uformował się w wielką gulę w gardle, niemal całkowicie uniemożliwiając mu oddychanie, a przed oczami pojawiły mu się wszystkie te listy i sytuacje, w których tak głupio wystawiał ją na niebezpieczeństwo. Chciał biec, by odnaleźć Hermionę i przekonać się, że nic jej nie jest, jednocześnie pragnąc wybiec z zamku, by zapewnić jej bezpieczeństwo, usuwając każdego, kto mógłby jej zagrozić. Stał jednak dalej, dopóki nie usłyszał głosu Gryfonki. Natychmiast odwrócił się i, brutalnie torując sobie do niej drogę, zdołał dojść do Hermiony, nim wyszła zza zakrętu.

— Co tam się dzieje? — spytała, słysząc ostry ton dyrektorki i zduszone okrzyki nowo przybyłych uczniów, którzy właśnie dostrzegli oznaczone zdjęcie.

Nie czekając na odpowiedź, wznowiła wędrówkę, jednak drogę zagrodził jej Draco. Spojrzała na niego zaskoczona i spróbowała go wyminąć, jednak chłopak przesunął się i złapał ją za ramiona.

— Co...?

— Nie idź tam — rozkazał szorstkim, nieznoszącym sprzeciwu głosem, patrząc na nią z powagą.

— Jestem prefektem naczelnym, Malfoy. Jeśli coś się stało, moim obowiązkiem...

— Powiedziałem: masz tam nie iść. Wracaj do dormitorium i czekaj tam na mnie — warknął Draco, nachylając się nad nią, by zrozumiała, że wcale nie żartował.

Coś w jego spojrzeniu i tonie, jakiego używał, przyprawiało Hermionę o dreszcze i sprawiało, że chciała bez żadnego słowa sprzeciwu spełnić jego rozkaz. W końcu jednak wygrało poczucie obowiązku i upór. Po raz kolejny wyrwała się z jego uścisku, jednak tym razem arystokrata nie próbował jej powstrzymać, zapewne dochodząc do wniosku, że na nic się to zda. W końcu i tak by się dowiedziała, choć Draco wolałby, by stało się to w innych warunkach. Na przykład wtedy, gdy dziewczyna będzie znajdować się w podziemnej kryjówce, otoczona najlepszymi aurorami i magomedykami. Jedyne, co mógł zrobić, to podążyć za nią.

Hermiona, pomimo lęku narastającego z każdym krokiem, szła z wysoko uniesioną głową, udając pewną siebie i niewzruszoną. Im bliżej była szklanych gablot, tym bardziej drżał jej oddech, jej nogi, całe jej ciało. Uparcie wmawiała sobie, że to może być cokolwiek: kolejny martwy skrzat, kolejne bagno ze sklepu Weasleyów, może któryś z uczniów zemdlał... Jednak instynktownie wiedziała, co zobaczy.

Bardziej wyczuwała, niż słyszała, podążającego za nią współlokatora, który uparcie trzymał się blisko niej. Tłum uczniów rozstępował się przed nią, zupełnie, jakby była nosicielką wyjątkowo paskudnej, zakaźnej choroby. W końcu mogła zobaczyć, co takiego wstrząsnęło uczniami Hogwartu — zapowiedź jej śmierci.

— O mój... — szepnęła, zakrywając drżącą dłonią usta.

Pokręciła głową, nie mogąc zmusić się do odwrócenia wzroku. Cofnęła się, wpadając na solidną klatkę piersiową.

Draco, widząc wymowne spojrzenie dyrektorki, objął dziewczynę i delikatnie zaczął odciągać ją od oznaczonej fotografii, nie zwracając uwagi na spojrzenia uczniów. Było to ostatnie, czym się w tej chwili przejmował. W końcu dotarli na czwarte piętro, gdzie nie słyszeli ani szeptów, ani nauczycieli, rozganiających zebrany tłum. Posadził Gryfonkę na kanapie i przyniósł z sypialni koc. Usiadł przy Hermionie, okrywając ją i otaczając w obronnym uścisku. Czując, jak dziewczyna drży i jak chłodne jest jej ciało, zaczął delikatnie pocierać jej ramiona.

Nie płakała, ani jedna łza nie spłynęła po jej twarzy. Jedynie wtulała się w ciało arystokraty, starając się choć trochę o nie ogrzać. Wbiła palce w ramiona i skryła twarz w jego szyi niczym małe, bezbronne dziecko. Ilekroć zamykała oczy, na powrót widziała krzyż, mieniący się krwistą czerwienią. Choć wmawiała sobie, że nie było to w żaden sposób powiązane ze śmiercią Lee, była przerażona. Podświadomość cicho szeptała jej, że los przygotowuje dla niej ciężką próbę.

— Moje umiejętności magiczne po raz pierwszy dały o sobie znać w wieku czterech lat — powiedział w końcu Ślizgon, wypełniając przytłaczającą ciszę w salonie. Odgarnął zbłąkany lok z czoła współlokatorki i kontynuował spokojnym, beztroskim głosem. — Bardzo chciałem mieć rybki, ale ani matka, ani ojciec nie wyrażali na to zgody. Byłem przyzwyczajony, że spełniały się moje wszystkie, nawet najbardziej niedorzeczne zachcianki, więc byłem wściekły, kiedy mi odmówili. Wbiegłem do swojego pokoju, zatrzasnąłem drzwi, a kiedy się odwróciłem, zobaczyłem akwarium wypełnione rybkami. Były piękne: złote, białe, pomarańczowe... i miały takie fajne płetwy. Długie i delikatne. Taak, były wspaniałe, ale miały jeden bardzo poważny defekt. Wszystkie pływały brzuchem do góry — westchnął Draco i uśmiechnął się do dziewczyny, która delikatnie uniosła głowę. — No, ale w końcu osiągnąłem swój cel. Rodzice, koniec końców, kupili mi zwierzaka. Pawia.

Arystokrata skrzywił się, wspominając zwierzę, które za każdym razem, gdy chciał się z nim pobawić, wydawało nieznośne dźwięki i czmychało na drugi koniec ogromnej posesji. Niemal nieświadomie przeniósł dłoń na długie włosy Hermiony i zaczął owijać loki na palec i uwalniać je, patrząc, jak kasztanowe sprężynki wracają do pierwotnego kształtu.

— Tego, na którym później testowałeś eliksiry? — spytała cicho, na co blondyn zamrugał zaskoczony. — Sam mi o tym mówiłeś. W Amazonii, jak spadłeś z drzewa.

— Nic dziwnego, że tego nie pamiętam — mruknął.

— Czekaj, czekaj... kupili ci pawia?

— No przecież mówię... O co ci chodzi? — spytał, zaintrygowany jej pytaniem.

— O nic, po prostu wydaję mi się, że to nie jest odpowiedni prezent dla czteroletniego dziecka — odpowiedziała sennie. — W ogóle dla żadnego dziecka...

— Bernard był całkiem w porządku...

Hermiona cicho parsknęła.

— Bernard? Nazwałeś go Bernard?

Draco wzruszył ramionami, sprawiając wrażenie nieco zawstydzonego.

— Nie czepiaj się, byłem młody i głupi. Lepiej spytaj Blaise'a jak nazwał swojego kota — mruknął obronnie.

Kasztanowłosa z powrotem ułożyła głowę na jego ramieniu i zamknęła oczy, wsłuchując się w spokojny ton bicia jego serca. Jednostajny rytm był hipnotyzujący i usypiający. Siedziała tak, słuchając jego głosu, powoli odpływając w sen.

Ślizgon przerwał w środku historii i zerknął w dół. Niemal westchnął z ulgą, gdy zobaczył spokojną twarz, pogrążonej we śnie, współlokatorki. Nie chcąc jej z niego wybudzać, powoli wysunął się spod dziewczyny i ułożył ją na kanapie. Poprawił koc okrywający jej drobną sylwetkę i ruszył do sypialni po różdżkę. Nie było mowy, żeby spuścił ją z oczu, tym bardziej po oznaczeniu jej zdjęcia. Może zachowywał się śmiesznie, paranoicznie wręcz, jednak nie zamierzał trwać w ślepej wierze, iż Hogwart to niezdobyta twierdza. W końcu sam kiedyś obalił ten mit.

Wszedł do pokoju i podszedł do szafki nocnej, by wyjąć z niej różdżkę, jednak zamarł, gdy jego wzrok spoczął na zmiętej kopercie, którą otrzymał dzisiejszego poranka. Czując wypełniającą go wściekłość, wyjął z niej zdjęcie, by raz jeszcze mu się przyjrzeć. Fotograf uchwycił chwilę, gdy podawał dziewczynie bukiet kwiatów. Podczas gdy jego podobizna obróciła się na pięcie i wyszła z kadru, Gryfonka zbliżyła bukiet do twarzy i rozczulonym wzrokiem odprowadziła towarzysza. Tylko jej wyraz twarzy powstrzymał go od zniszczenia wszystkiego wokół, gdy po raz pierwszy oglądał zdjęcie... i napis, widniejący na odwrocie.

Ładna ta twoja nowa przyjaciółka

Przystawił koniec różdżki do zdjęcia, z satysfakcją oglądając, jak znane mu pismo zniekształca się, a cała fotografia zmienia w kupkę popiołu. Wrócił do salonu, postanawiając zająć się resztą listów jutro. Przesunął fotel naprzeciwko kanapy, by móc bez przeszkód obserwować śpiącą współlokatorkę. Czekała go długa noc.

Około północy, przejście do dormitorium otworzyło się, a do środka weszły trzy osoby, ukryte pod peleryną niewidką. Pierwsza z ukrycia wyszła rudowłosa dziewczyna, chwilę później pojawili się jej towarzysze.

Ginny uśmiechnęła się delikatnie, na widok, jaki zastała. Nie sądziła, że Ślizgon stał się tak oddany jej przyjaciółce i była pewna, że to dzięki niemu Hermiona spokojnie zasnęła. Wdzięczna za jego troskę, machnęła różdżką, wyczarowując dla niego koc, by choć trochę zmniejszyć niewygodę spania w fotelu. Odwróciła się do chłopców i szepnęła:

— Wrócimy tu jutro. Ma się nią kto zająć.

— Zająć? On ŚPI — syknął Ron, posyłając w stronę arystokraty jadowite spojrzenie. Z jego sylwetki biła nieufność i wrogość.

Cała trójka wzdrygnęła się, słysząc zaspany i jednocześnie szorstki głos Ślizgona.

— Jestem na tyle rozbudzony, by wstać i skopać ci dupę, Weasley.

— Ginny ma rację. Chodź — powiedział Harry.

Jako ostatni opuścił dormitorium prefektów, skinąwszy głową Ślizgonowi. Wyszedł na korytarz i natychmiast został zaatakowany pytaniami przez przyjaciela.

— Świetnie, tak po prostu ich tam zostawiamy? Umywamy ręce?

— Przestań marudzić — przerwała mu siostra. — Nie ma sensu tam siedzieć, skoro Malfoy jej pilnuje. Możemy za to zrobić coś pożytecznego — zasugerowała z błyskiem w oczach i pokręciła głową, widząc pytające spojrzenia Gryfonów. — Jestem pewna, że nauczyciele nadal są w gabinecie McGonagall i debatują nad całą sprawą. A my mamy pelerynę — powiedziała z naciskiem na ostatnie zdanie.

Nie musiała dwa razy powtarzać. Harry ponownie okrył ich peleryną i razem ruszyli w stronę gabinetu dyrektorki.

***

W pierwszej chwili po przebudzeniu Hermiona nie wiedziała, dlaczego czuje się nieswojo. Gdy przecierała oczy, by odpędzić resztki snu, przypomniała sobie wydarzenia wczorajszego wieczoru. Na nowo ogarnął ją strach, sprawiając, że zatęskniła za błogim snem, w czasie którego niczym się nie przejmowała.

— Malfoy? — spytała, gdy zauważyła, śpiącego w fotelu, arystokratę.

Głowa Ślizgona bezwładnie opadła na jego ramię, gdy własny organizm odmówił mu posłuszeństwa, jednak w dalszym ciągu trzymał w ręku różdżkę. Gryfonka z czułością spojrzała na swojego współlokatora, który najwyraźniej spędził całą noc w niewygodnym fotelu, chcąc nad nią czuwać. Zobaczyła leżący na podłodze koc, który musiał mu się zsunąć w trakcie snu i podniosła się, chcąc ponownie nim go okryć.

Słysząc ciche skrzypnięcie kanapy, blondyn otworzył zaspane oczy, rozglądając się po salonie. Poprawił się w fotelu, krzywiąc się z bólu po niewygodach nocy i omiótł wzrokiem sylwetkę dziewczyny.

— Spałeś tutaj całą noc? — spytała, lekko się uśmiechając.

— Nie, co ty — prychnął. — Dopiero co przyszedłem. Spałem u siebie.

Hermiona uniosła brew.

— W ubraniu? Kiepsko kłamiesz, kiedy jesteś na wpół przytomny.

Draco zostawił to bez komentarza.

— Która godzina? — spytał, przecierając twarz dłońmi, po czym oparł łokcie na kolanach i ponownie zamknął oczy.

— Za dziesięć szósta.

Westchnął ciężko i powoli podniósł się z fotela, a gdy się wyprostował, salon wypełnił nieprzyjemny trzask,. Widząc, jak chłopak rozgląda się w poszukiwaniu swojej szkolnej torby, Gryfonka zapytała:

— Naprawdę chcesz iść taki sponiewierany na zajęcia?

— A mam inne wyjście? — odpowiedział sennie, kierując się w stronę łazienki.

Gdy mijał kasztanowłosą, ta złapała go za rękę i cicho powiedziała:

— Dziękuję.

***

Hermiona wiedziała, że jest śledzona. Czuła na plecach zimny punkt, jakby ktoś przyłożył jej między łopatkami kostkę lodu. I wiedziała, co to oznacza. Zawsze, gdy była w niebezpieczeństwie, ogarniało ją silne uczucie chłodu. Odwróciła się, jednak nikogo nie zauważyła. Nie uspokoiło to jej skołatanych nerwów, wręcz przeciwnie, odczuwała jeszcze większe zagrożenie. Gdyby wiedziała, z czym przyszło jej się zmierzyć, mogłaby się na to przygotować. Jednak na razie musiała czekać na to, co nieuchronne.

Obronnym gestem poprawiła torbę i wznowiła wędrówkę. Nagle skręciła, chcąc zgubić swojego prześladowcę, jednak w dalszym ciągu towarzyszył jej strach. Słysząc ciche, acz stanowcze kroki mężczyzny, przyspieszyła tempo marszu i zerknęła szybko przez ramię. Oprócz kilku uczniów i jej współlokatora, na korytarzu nie było nikogo. To właśnie obecność Ślizgona rozbudziła w niej ciekawość i podejrzliwość.

„Czy on nie miał mieć dzisiaj treningu?”

Skręciła, by sprawdzić swoją teorię i okazało się, iż blondyn faktycznie za nią podążał. Zirytowana jego zachowaniem, dyskretnie wyciągnęła różdżkę i rzuciła zaklęcie, by wygłuszyć swoje kroki, po czym schowała się za kolumną. Czekała, aż chłopak ją wyminie i wyszła z ukrycia, przystawiając koniec różdżki do jego pleców.

— Możesz mi powiedzieć, dlaczego ciągle za mną łazisz?

— Łażę? Ja tylko szedłem do sali transmutacji — odpowiedział szybko.

Za szybko...

— Zaglądając po drodze do damskiej łazienki, biblioteki i Izby Pamięci? — prychnęła z niedowierzaniem, po czym dodała o wiele łagodniejszym tonem: — Rozumiem, że się o mnie martwisz, ale minęły już dwa tygodnie i nic złego się nie stało. Naprawdę nie potrzebuję, żebyś bawił się w anioła stróża.

— Nie jestem aniołem.

— Nie, jesteś irytującym, przewrażliwionym i nadopiekuńczym Ślizgonem. Naprawdę nie masz nic lepszego do roboty?

— Tak się składa, że nie — odparł niedbale arystokrata, piorunując ją spojrzeniem, zły za to, że przedstawia go jako prześladowcę i bagatelizuje całą sprawę.

Rozumiał, że dziewczyna nie chce zamykać się w pokoju, ale powoli zaczynała popadać ze skrajności w skrajność. Nie mógł jednak potępiać jej zachowania, skoro nie znała całej prawdy. On, Draco, doskonale zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji, nie mógł jednak powiedzieć jej wszystkiego.

— Jesteś pewny?

Blondyn skrzywił się, słysząc gniewny ton Blaise'a. Odwrócił się do niego, starając się przybrać skruszoną minę.

— Możesz mi powiedzieć, dlaczego opuszczasz ostatnio wszystkie treningi?

— Bo łazi za mną od tygodni, przyprawiając mnie o zawał — odpowiedziała za niego Hermiona, licząc na to, że Zabini odpowiednio się nim zajmie.

Nie myliła się.

— Bracie, ja rozumiem przypływ i te sprawy, ale na wielkie jaja Salazara, nie pozwolę ci wszystkiego zepsuć! — w głosie Ślizgona dało się słyszeć zapał i przywódczą nutę. — Pierwszy raz od wielu lat mamy ogromną szansę na zwycięstwo, a ty sobie spacery po zamku urządzasz! I nie patrz tak na mnie — dodał, widząc obrażone spojrzenie blondyna — ja to dopiero rozgrzewka. Jeszcze Nott ma do ciebie kilka miłych słów.

Draco westchnął ciężko i już miał ruszyć za swoim kapitanem, jednak ostatni raz zerknął na Gryfonkę, z nadzieją pytając:

— Nie chciałabyś może tak wpaść na nasz trening?

Hermiona w odpowiedzi tylko wskazała palcem korytarz, w którym zniknął Blaise.

Zadowolona z pozbycia się swojego drugiego cienia, ruszyła do dormitorium. W pobliżu Malfoya nigdy nie mogła się skupić, a już na pewno nie wtedy, gdy obserwował ją z ukrycia. Przez ostatnie tygodnie niemal ciągle go widziała, zawsze kilka kroków za nią, zawsze w bezpiecznej odległości. Zastanawiała się nawet czy w ciągu ostatnich dni w ogóle pojawiał się na swoich zajęciach, skoro zawsze znajdował czas, by odprowadzić ją na mugoloznastwo, nawet jeśli trzymał się z dala od niej. Jedno wiedziała na pewno: mało sypiał.

Korzystając z okazji, że nie ma go teraz w dormitorium, wyciągnęła spod łóżka plik pergaminów z odręcznie robionymi notatkami, zapełnionymi wykresami, chaotycznymi rysunkami i nazwiskami. Niektóre z nich były przekreślone, inne wzięte w kółko. Jeszcze raz im się przyjrzała.

Pomimo tego, że według arystokraty już dawno zapomniała o całej sprawie, w rzeczywistości było inaczej. Co noc przed zaśnięciem widziała krwawy krzyżyk, przypominający jej o tym, że nie jest bezpieczna. Być może kiedyś rzeczywiście dałaby się sparaliżować strachowi, jednak teraz było inaczej. Czuła się w jakiś sposób silniejsza i zdeterminowana, by rozwiązać tę zagadkę. Kto oznaczył zdjęcie Lee? Zrobił to przed czy po tym, jak podano do publicznej wiadomości informację o odnalezieniu ciała nieznanego chłopaka?

Usiadła na łóżku, otoczona swoimi notatkami, przyglądając się uważnie pergaminowi z wypisanymi nazwiskami. Lee, uciekinierzy z Azkabanu i Śmierciożercy, którzy się przed nimi ukryli. Na samym dole znajdowało się jej imię i imiona jej rodziców. Co łączyło ich wszystkich? Jedyne, co było pewne, to to, iż za wszystkimi morderstwami stali zwolennicy Voldemorta. Śmierciożercy mścili się na zdrajcach i dawnych wrogach swego pana. To dlatego zginęli jej rodzice. Lee? Prowadził Potterwartę. To oczywiste, że i ona widniała na ich liście. Nie wiedziała tylko, co łączy aktywność Śmierciożerców i wydarzenia w Hogwarcie. Kto odpowiadał za napis w Noc Duchów i oznaczenia zdjęć? Żaden z nauczycieli nie mógł tego zrobić. Uczniowie również. Jeśli tak, to który z nich nie znosił jej do takiego stopnia, by decydować się na tak drastyczny krok? Chyba nikt nie byłby tak mściwy. Z wyjątkiem jej współlokatora, który nieraz pokazał swoje możliwości, ale Hermiona była przekonana, że jest niewinny.

Skoro ani nauczyciel, ani żaden uczeń nie stał za tymi wydarzeniami, oznaczało to, że w szkole ukrywa się Śmierciożerca, co oczywiście było niemożliwe. Nawet jeśli przebywał w Pokoju Życzeń, nie mógłby zmrużyć oka w towarzystwie tamtejszych lokatorów.

— Chyba że to ktoś, kogo znam — mruknęła Gryfonka, ujmując w dłoń kolejny pergamin i dopisując do listy kolejne dwa nazwiska: Donovan i McCullen.

Zrobiła to niechętnie, gdyż nie wierzyła, by któraś z nich była Śmierciożerczynią, jednak obiecała sobie, że od teraz będzie pilnowała się w ich obecności. Musiała przyznać, iż nowe pracownice Hogwartu wpasowują się w schemat. Donovan spotykała się z Harrym. Może podczas ich schadzek gromadziła informacje? Czy to nie dziwne, że nauczycielka związała się z jej przyjacielem, narażając się na krytykę całego grona pedagogicznego i środowiska czarodziejów, gdyby ten skandal ujrzał światło dzienne? Malfoy zdawał się jej nie lubić... Czyżby także ją podejrzewał? A tajemnicze zniknięcia panny McCullen? Gdzie była podczas tych kilku dni, kiedy to nigdzie nie można było jej spotkać? Nękało ją to, że wciąż brakowało jej ogniwa, spajającego te wszystkie poszlaki. Albo ono nie istniało, albo nie miała o nim pojęcia...

Zirytowana, odrzuciła notatki na łóżko. Co noc, gdy tylko miała pewność, że arystokrata już śpi, wyciągała swoje zapiski, szukając czegoś, co jej umknęło. Stało się to jej obsesją, czymś, co nie pozwalało spać i normalnie funkcjonować. Nie była jednak w stanie z tego zrezygnować i po prostu czekać na rozwój wydarzeń, licząc na to, że w razie niebezpieczeństwa przybędzie Malfoy i ją uratuje. Nawet on musiał czasem spać.

Z zamyślenia wyrwało ją głośne mruczenie Krzywołapa. Spojrzała na niego znad notatek i uśmiechnęła się, widząc jego władczą minę, która nakazywała jej natychmiast porzucić zajęcie i poświecić całą swoją uwagę pupilowi.

— Więc jak nie ma Malfoya, to i ja się nadam, tak? — zapytała, biorąc rudego kocura na ręce.

Krzywołap głośniej zamruczał i otarł się pyszczkiem o jej twarz. Korzystając z rzadkiej chwili, gdy jej kot nagle przypominał sobie, kto jest jego właścicielem, Hermiona zaczęła głaskać go po grzbiecie. Zanurzyła dłoń w jego długie, rude futerko, stopniowo zapominając o zapiskach i grożącym jej niebezpieczeństwie. Jej spokój ponownie został zniszczony, gdy Krzywołap przewrócił się na grzbiet. Głaszcząc go, wyczuła pod skórą twardy, okrągły guzek. Zaniepokojona, ponownie zbadała to miejsce i nabrawszy pewności, iż nie jest to wytwór jej wyobraźni, wzięła kocura w ramiona, z zamiarem zabrania go do Hagrida.

Gajowy ucieszył się z wizyty i oczywiście spełnił jej prośbę, jednak nic nie mógł zaradzić, nie znając podłoża dolegliwości kocura. Zalecił Gryfonce obserwowanie zmiany i robienie kojących okładów z liści ostrokrzewu. Jeśli za kilka dni gula nie zniknie, Krzywołapem będzie musiał zająć się specjalista.

Jednak dziewczyna nie chciała tak długo zwlekać. Podziękowała Hagridowi za radę i wyszła z chatki, bynajmniej nie po to, by wrócić do zamku. Wyczarowała klatkę, w której zamknęła Krzywołapa i ruszyła ścieżką, prowadzącą do Hogsmeade. Być może często narzekała na swojego pupila, że jest leniwy i najzwyczajniej w świecie jej nie lubi, jednak jego zdrowie było dla niej priorytetem. Postanowiła jak najszybciej udać się do weterynaryjnej kliniki leczniczej. Nie mogła dopuścić do siebie myśli, że mogłoby mu się coś stać.

Z ponurych rozmyślań wyrwał ją donośny, ostry skrzek, siedzącego na głazie, kruka. Drygnęła nerwowo, przewrażliwiona z powodu wydarzeń ostatnich dni. Nigdy nie była osobą przesądną, jednak teraz czarny kruk wydawał się jej złowieszczy, zwłaszcza że ostatnimi czasy często je widywała: podczas spacerów, na lekcji zielarstwa, czy też na parapecie swojej sypialni. Co więcej, miała wrażenie, że ptak się w nią wpatruje, obserwując każdy, nawet najmniejszy jej ruch. W jego małych, lśniących oczkach było coś dziwnego i niepokojącego. Czy naprawdę się uśmiechał, czy to wzrok płatał jej figle?

— Co ty tu robisz, Granger?

Kruk wydał z siebie jeszcze jeden przeraźliwy skrzek i poderwał się do lotu.

Hermiona przez chwilę obserwowała odlatującego ptaka, po czym przeniosła wzrok na współlokatora. Chłopak odziany był w szatę do Quidditcha, a zaczerwienione policzki i rozczochrane włosy świadczyły o tym, że kapitan drużyny nieźle go wymęczył.

— Idę do Hogsmeade. Krzywołap...

— CO?! — wydarł się Draco, patrząc na nią jak na wariatkę.

Dziewczyna zrobiła krok w tył, obawiając się, że Ślizgon siłą zaciągnie ją z powrotem do zamku.

— Słyszałeś. Idę do Hogsmeade.

Blondyn zaśmiał się ponuro i pokręcił głową.

— Ty chyba żartujesz. Chciałaś iść tam sama, po tym, co się wydarzyło?

— Mam ze sobą różdżkę...

— Schowaną w kieszeni — wszedł jej w zdanie. — Naprawdę myślisz, że zdążysz ją wyciągnąć, nim cię zaatakują, trzymając dodatkowo klatkę?

Gryfonka zacisnęła szczękę i uniosła głowę, by móc spojrzeć mu prosto w oczy.

— Mówiłam ci: w szkole jestem bezpieczna. Poza tym w wiosce jest oddział aurorów, którzy pilnują bezpieczeństwa mieszkańców.

Draco założył ręce na piersi, z determinacją patrząc na dziewczynę, która również nie zamierzała się poddawać. Przeklinając jej upór, wyjął różdżkę z kieszeni i tonem nieznoszącym sprzeciwu oświadczył:

— Idę z tobą. I nawet nie próbuj mnie spławić, Granger — ostrzegł ją.

Hermiona przewróciła oczami, jednak nic nie powiedziała. Bez słowa odwróciła się i ruszyła przed siebie, mając u boku czujnego współlokatora. Arystokrata badawczym wzrokiem zlustrował otoczenie, jednak jak na razie nic nie wzbudziło w nim niepokoju. Obracając różdżkę w dłoni, od niechcenia spytał:

— To, co z tym Krzywonogiem?

— Idę z nim do kliniki. Wyczułam pod skórą jakiś guzek — wyjaśniła, już nawet nie zwracając uwagi na to, jak Ślizgon nazywa jej kota. — Martwisz się o niego?

— Martwię się o ciebie — powiedział z naciskiem, podkreślając, że to, co teraz robią, aż prosi się o napaść. — Powinnaś siedzieć w zamku, a nie latać po klinikach, idiotko — warknął, rzucając jej na wpół rozgniewane, na wpół zmartwione spojrzenie. — A ja jestem kretynem, zgadzając się na tę szopkę. Powinienem cię oszołomić i zaciągnąć do pokoju.

Hermiona uśmiechnęła się delikatnie, słysząc autentyczną troskę w jego głosie. Mógł mówić, co chciał, ale dziewczyna wiedziała swoje. Czuła się bezpieczna i wartościowa, choć jednocześnie bała się tego, co niesie za sobą zachowanie Ślizgona. Dostając od niego coraz więcej, coraz bardziej przywiązywała się do arystokraty.

Spuściła głowę, by włosy zakryły jej twarz i nie zobaczył na niej zmartwienia i bólu. Bała się, bo była świadoma tego, że się w nim zakochuje. I nie była to miłość chwilowa, młodzieńcza i lekkomyślna, taka, po której nie będziesz cierpieć, gdy się rozstaniecie. Hermiona uzależniła się od niego, od jego uśmiechów, głosu i tego, jak śmiesznie okazywał swoje prawdziwe emocje. Czuła, że oddała mu już ogromną część siebie i aż bała się pomyśleć, co się stanie, gdy będzie miał ją już całą.

Chciała śmiać się z tej sytuacji, jednak strach jej to uniemożliwiał. Bo czy to nie zabawne, że kiedy w końcu kogoś po raz pierwszy pokochała, jej wybrankiem był Draco Malfoy, arystokrata i jej dawny wróg, który nawet nie mógł zdawać sobie z tego sprawy? Była pewna, że on nigdy nie spojrzałby na nią jak na wartościową partnerkę. Przyjaciółkę, owszem, ale nie jako kobietę, którą również mógłby pokochać.

Gryfonka przygryzła wargę, czując, jak łzy gromadzą się pod powiekami. Starała sobie dodać otuchy, jednak żadne słowa nie wydawały się na tyle silne, by pokonać mur zbudowany ze żmudnych marzeń.

— Wszystko w porządku? — spytał Draco, zaalarmowany jej milczeniem.

Podświadomie wyczuwał, że dziewczyna czymś się zadręcza.

„Właśnie sobie uświadomiłam, że cię kocham”

— Tak. Coś... coś mi wpadło do oka.

Blondyn nie ciągnął tematu, wyczytując z jej odpowiedzi, że nie chce rozmawiać, co było dziwne, bo zazwyczaj miała wiele do powiedzenia na każdy temat.

Byli w połowie drogi do Hogsmeade, gdy na ścieżkę wbiegł jasnowłosy chłopczyk w poplamionej krwią bluzce. Zauważył ich i zaczął biec w ich stronę, a po brudnej twarzyczce popłynęły łzy.

— Pomocy! Pomóżcie tatusiowi! — krzyknął płaczliwie.

Hermiona instynktownie chciała podbiec do dziecka, jednak zatrzymało ją ramię arystokraty. Spojrzała na niego zaskoczona.

— Co...?

— Nie podoba mi się to, Granger — oznajmił cicho Draco, nie spuszczając wzroku z dzieciaka.

— Tatuś chyba nie żyje! — zawodził dalej chłopczyk. — Proszę!

Ślizgon odwrócił dziewczynę w swoją stronę i patrząc jej w oczy, powiedział:

— Wyciągnij różdżkę i biegnij po pomoc. Uważaj na siebie. Ja się tym zajmę — dodał szybko, widząc, jak Hermiona szykuje się do protestu. — Idź! — warknął, popychając ją w stronę zamku.

Gryfonka chciała jeszcze coś powiedzieć, jednak blondyn zdążył się odwrócić i pobiegł za prowadzącym go dzieckiem.

Draco podążał za chłopcem, a wszystkie jego zmysły krzyczały, że to pułapka. Być może był przewrażliwiony, jednak nie zamierzał ryzykować z Granger. Nawet jeśli coś mu się stanie, dziewczyna zdoła sprowadzić pomoc. Pytanie tylko, czy zdąży na czas.

Biegł, omijając kolejne wzniesienia i samotne drzewa, które zaczynały rosnąć coraz gęściej, a towarzyszący mu skrzek kruka sprawił, że krew w jego żyłach zamieniła się w lód. Doskonale wiedział, kogo za chwilę spotka. Bał się jedynie o chłopca i jego ojca i mógł mieć tylko nadzieję, że obaj zdołają się jakoś wymknąć.

W końcu, gdy oddalili się zarówno od wioski, jak i od Hogwartu, dzieciak zatrzymał się i odwrócił do Dracona, który zacisnął uścisk wokół różdżki. Kruk zamilkł, a panująca cisza upewniła tylko Ślizgona w tym, że cała akcja została zaplanowana. Sądził, iż chłopiec jest pod wpływem zaklęcia, jednak nie spodziewał się, że w jednej chwili przemieni się z kilkuletniego smarka w dorosłego mężczyznę. Nim zdołał zaatakować, Draco został ugodzony zaklęciem i pozbawiony różdżki padł na trawę.

— Atak od tyłu. Jakież to odważne — wychrypiał i wypluł krew, jaka zgromadziła się w jego ustach.

Odwrócił się, uniósł na łokciach i spojrzał w twarz, która nawiedzała go w koszmarach.

— Tak samo odważne, jak zmiana barykady po przegranej wojnie — warknął zbliżający się do nich brunet.

Zmienił się przez te miesiące. Włosy miał dłuższe, niemal do ramion, a lekko kręcone kosmyki okalały wyostrzoną i jakby dojrzalszą twarz. Oczy zdawały się być osadzone głębiej, być może dlatego, że stracił nieco na wadze. Sińce pod nimi jeszcze bardziej potęgowały to wrażenie.

— Witaj, Ivanie. Widzę, że rola podnóżka Śmierciożerców ci służy.

Mężczyzna uniósł różdżkę, posyłając kolejne zaklęcie, a ciało blondyna wygięło się i po raz kolejny wylądowało na mokrej trawie.

Draco zacisnął usta, byle tylko nie dać mu satysfakcji. Leżał bez ruchu, biorąc szybkie oddechy i modląc się, by jego współlokatorka szybko sprowadziła pomoc.

— Drażnij mnie dalej. Niczego bardziej nie pragnę, niż widok twojego martwego truchła — oświadczył zachrypniętym głosem Gregorowicz, skinięciem głowy dając znak swojemu towarzyszowi, by go podniósł.

Czarnowłosy Śmierciożerca chwycił ramię Ślizgona i szarpnął nim do góry. Wyjął różdżkę i przyłożył jej koniec do szyi blondyna.

Chłopak rzucił szybkie spojrzenie, by zapamiętać wygląd drugiego napastnika. Śmierciożerca miał starannie przyciętą kozią bródkę i tatuaż na lewej stronie twarzy.

— Myślałem, że jesteś bardziej ambitny — zakpił, starając się grać na czas.

Ivan zaśmiał się i przechylił głowę, uważnie wpatrując się w arystokratę, by wybadać jego reakcję.

— Czyżbym zapomniał dodać, że mam również ją? Każde twoje słowo, to kolejna rana na jej ciele — powiedział, nadając swemu głosowi aksamitny ton.

Ślizgon, choć bardzo się starał, zamarł na krótką chwilę, jednak to wystarczyło. Gregorovicz zaśmiał się i zaczął powoli obracać różdżkę w swoich szczupłych palcach.

— Po co ci ona?

Draco starał się brzmieć na znudzonego i niezainteresowanego losem Gryfonki, jednak w środku krzyczał i wyobrażał sobie, co zrobi z Ivanem, gdy w końcu uwolni się z uchwytu drugiego napastnika.

— Nie udawaj durnia, Draco. Ja to wiem. Ty to wiesz. Wszyscy wiedzą! — wykrzyczał radośnie brunet, rozkładając szeroko ramiona. — Dziedzic rodu Malfoyów zakochany w szlamie... Czy może być coś bardziej... ohydnego? — spytał, łącząc dłonie i przechylając lekko głowę, jakby był rozczulony swoim odkryciem.

Draco przełknął ślinę, po czym uśmiechnął się kpiąco.

— Rozczarowujesz mnie coraz bardziej. Nie dość, że najpierw gadasz, a później zabijasz, to na dodatek czytasz artykuły Rity Skeeter.

Gregorovicz zmrużył oczy i powoli do niego podszedł.

— Myślę, że ten uśmieszek zniknie, gdy zobaczysz, kto zajmuje się twoją Gryfoneczką — oznajmił cicho i odsunął się w bok, by odsłonić mu widok.

Zza drzew najpierw wyłoniła się sylwetka dziewczyny. Jej ubranie pokryte było błotem i kurzem, a twarz nosiła ślad uderzenia. Tuż za nią, trzymając ją za ramię, szedł Lucjusz Malfoy, wbijając koniec swojej różdżki w plecy Hermiony. Gryfonka natychmiast odnalazła wzrokiem współlokatora, spojrzeniem starając się przekazać mu swoje przeprosiny, po czym przeniosła wzrok na jego oprawców i zamarła, rozpoznając byłego ucznia Hogwartu. Instynktownie zrobiła krok w tył.

— Ivan?

— Tęskniłaś? — zakpił brunet.

Lucjusz popchnął kasztanowłosą w przód, dołączając do swoich towarzyszy. Nawet nie spojrzał na syna.

— Skoro już tu wszyscy jesteśmy, wynośmy się stąd — rozporządził i chwilę później zniknął razem z Hermioną.

Gregorovicz wymienił spojrzenie z czarnowłosym mężczyzną i mrugnął do Dracona, po czym również się teleportował.

Chwilę później Draco poczuł duszność. Wzrok zamazał mu się, a gdy na powrót otworzył oczy, wszyscy znajdowali się w innym miejscu. Miał wrażenie, że znał tę opustoszałą polanę. Najbliższe drzewa majaczyły niewyraźnie w oddali, otaczając rozległe jezioro, a ziemię pokrywała rzadka trawa i sterty kamieni. Wiedział, co znajduje się poniżej, w dolinie otoczonej wzniesieniami i pagórkami: dom, w którym mieszkała jego matka wraz z siostrą, małym Tedem i Eleonorą Zabini. Czyżby to ona wydała Śmierciożercom kryjówkę Narcyzy?

— Wiem, że ona tu jest — oznajmił oschłym tonem Lucjusz, w końcu zwracając się do syna. — Zawołaj ją.

Draco milczał, wpatrując się pustym wzrokiem w znienawidzonego ojca. Czuł satysfakcję z tego, że jednak zdołał ukryć przed nim Narcyzę. Szkoda tylko, że nie zrobił tego samego z Gryfonką. Nie bał się własnej śmierci, wiedział, że skoro kostucha nie dopadła go podczas bitwy, dopadnie go po niej. Jednak ona...

— Tu nic nie ma. Sprowadziłeś nas na pustkowie, gdybyś nie zauważył — zakpił Ślizgon.

Jego ojciec uniósł różdżkę i wycelował nią w niego. Blondyn wrzasnął krótko i zgiął się z bólu.

— Powtórzę raz jeszcze: zawołaj ją.

— Idź do diabła — syknął chłopak.

Lucjusz wznowił tortury. Z niewzruszoną, lekko znudzoną miną obserwował wijące się na ziemi ciało pierworodnego syna.

— Przestań! Nie! — krzyknęła Hermiona, próbując wyrwać się z uścisku.

W odpowiedzi Lucjusz przeniósł dłoń z jej ramienia na włosy i szarpnął mocno, przyciągając ją do siebie. Dysząc, ze łzami w oczach wpatrywała się w Dracona. Zrobiłaby wszystko, by mu pomóc, jednak nie mogła zrobić nic, brutalnie trzymana przez jego ojca.

— Błagam, zostaw go!

— Za bardzo rozpuściły go twoje pieniądze — oznajmił Ivan, zwracając się do Lucjusza. Nie zwracał uwagi na wrzaski Hermiony, zupełnie, jakby jej tu nie było. Podszedł do leżącego blondyna i nachylił się nad jego nieruchomym ciałem. — Nie zasłużyłeś na nie. Nie zasłużyłeś na dom, na pozycję, ani na sławę, którą się tak szczycisz. One powinny należeć do mnie! — wrzasnął, kopiąc arystokratę. — To powinienem być ja! JA! A co miałem w zamian? Bród, biedę i głód — syknął z wściekłością. — Wiesz, jak to jest, kiedy wszystko, co masz, to kawałek czerstwego chleba na obiad i zaułek służący za dom? Wiesz, jak to jest, kiedy ciało drętwieje ci z zimna, kiedy możesz policzyć wszystkie swoje kości, bo doskonale je widać? Nie. Skąd mógłbyś to wiedzieć, skoro całe życie spędziłeś w pieprzonym pałacu!

Ivan ponownie kopnął chłopaka, jednak to mu nie wystarczyło i zaczął wymierzać ciosy jak oszalały. Draco nawet nie starał się bronić. Ból zawładnął całym jego ciałem i resztkami sił zatrzymywał w gardle okrzyki cierpienia.

— To ty byłeś tym krukiem, tak? — spytała głośno Hermiona drżącym głosem, chcąc odwrócić uwagę Ivana od ledwo przytomnego Ślizgona. Niemal zapłakała z ulgi, gdy brunet zamarł i powoli spojrzał na nią przez ramię. — Wszyscy zastanawiali się, jak udało ci się uciec z Hogwartu. Po prostu zabrałeś różdżkę Flitwickowi i odleciałeś.

Gregorovicz nieśpiesznie podszedł do niej i nachylił się, by zrównać się z dziewczyną. Spojrzał jej prosto w oczy i przechylił głowę.

— Sprytna jesteś — szepnął cicho, z delikatnym uśmiechem. — Zastanawiam się, po kim odziedziczyłaś inteligencję. Na pewno nie po rodzicach. Oni nie byli zbyt mądrzy, skoro sądzili, że ich oszczędzę, prawda? — spytał, delikatnie ujmując w dłoń jej podbródek. Omiótł zafascynowanym wzrokiem jej zapłakaną twarz i nadal szepcąc, kontynuował: — Chciałbym ci powiedzieć, że długo nie cierpieli, że zabiłem ich szybko... ale nie mogę ci kłamać tak prosto w twarz. Powiem ci prawdę — powiedział z szaleńczym uśmiechem na twarzy. — Krzyczeli. Płakali. Płaszczyli się przede mną. Błagali mnie o litość, której jednak nie dostali. Umierali w męczarniach, Hermiono. Przez ciebie — dodał i delikatnie objął dłonią jej policzek.

Gryfonka nie mogła złapać oddechu, choć jej płuca pracowały w szaleńczym tempie. Łzy całkowicie przysłoniły jej obraz, czyniąc z twarzy Ivana niewyraźną plamę. Wściekła i zrozpaczona, splunęła mu w twarz.

Brunet zamarł i, nie odrywając od niej spojrzenia, wytarł policzek, po czym wymierzył jej cios w twarz. Mimo iż dziewczyna zachwiała się, niemal tracąc przytomność, rzucił zaklęcie.

Hermiona krzyknęła i padła na ziemię, z wyraźnym wstrętem odrzucona przez Lucjusza.

— Ty sukinsynu — syknął Draco, na co Ivan przerwał torturowanie jej i ze śmiechem odwrócił się do arystokraty.

— Skoro ja jestem sukinsynem, to kim TY jesteś, braciszku?

Hermiona z niedowierzaniem spojrzała na Ivana, po czym przeniosła wzrok na krzywiącego się Ślizgona.

— Bracia? — szepnęła

— Taaak... Rodzina Malfoyów ma wiele sekretów, prawda ojcze? — spytał Ivan, uśmiechając się do Lucjusza. — Niestety los chciał, że to on żył na dworze. Ale to się zmieni. Nasz ojciec zasługuje na lepszego syna niż ty. Na mnie — oznajmił, kierując oszalały wzrok na swojego brata.

Draco z trudem usiadł, opierając się o ścięty pień drzewa. Jego twarz ociekała potem i krwią, jednak w żaden sposób nie dał po sobie poznać, że cierpi. Próbując uspokoić oddech, spojrzał na Gregorovicza i powoli, spokojnym głosem powiedział:

— Oni cię omamili. Nic dla nich nie znaczysz ani dla Śmierciożerców, ani dla niego — skinął głową w stronę ojca. — Wiesz, co by zrobili, gdybyś trafił do Azkabanu? Nic. Więc po co się dla nich pogrążasz? Wypuść ją. Ona jest ci niepotrzebna. Masz mnie, tego chciałeś, prawda?

Ivan zrobił krok w tył i pokręcił głową, z obrzydzeniem patrząc na brata.

— Ta szlama naprawdę coś dla ciebie znaczy — szepnął z niedowierzaniem. Zerknął w tył, gdzie Hermiona powoli próbowała się podnieść. Trzeci Śmierciożerca przesunął się za nią, by uniemożliwić jej ucieczkę. — Nie sądziłem, że arystokrata potrafi tak nisko upaść.

— Wątpię, czy kiedykolwiek nim był — wtrącił Lucjusz, zerkając z dumą na bruneta. — Zawsze miał słaby charakter.

— Według ciebie mocny charakter objawia się w mordowaniu — zakpił Draco, powoli wstając.

Śmierciożerca przeniósł zimne oczy na blondyna i uśmiechnął się pogardliwie.

— To siła, odwaga i zdecydowanie. Coś, czego ty nigdy nie miałeś. Na szczęście, nie jesteś jedynym dziedzicem Malfoyów.

— Załatwmy, co mamy zrobić i wracajmy — niecierpliwił się mężczyzna z kozią bródką.

Lucjusz wycelował różdżką w syna i bez żadnych oporów rzucił zaklęcie. Hermiona rzuciła się, by go powstrzymać, lecz nim zdołała cokolwiek zrobić, została brutalnie zatrzymana przez trzeciego Śmierciożercę. Na nic zdawały się jej krzyki i błagania o litość.

Widocznie jej wrzaski natchnęły Ivana, bo ten położył dłoń na ramieniu ojca i powiedział:

— Zostaw go. Mam lepszy pomysł. Skoro tak bardzo kocha szlam, niech ją pocałuje.

Trzymający Hermionę mężczyzna zaśmiał się i pchnął ją naprzód, jednocześnie rzucając zaklęcie:

— Imperio.

Gryfonka natychmiast znieruchomiała. Jedynie jej oczy zdradzały wolę walki i choć chciała bronić siebie i współlokatora, musiała stać nieruchomo i milczeć, tak jak rozkazał jej Śmierciożerca. Czekała, patrząc, jak Draco powoli się do niej zbliża. W końcu stanął przed nią i powoli pochylił głowę.

Pierwsze pocałunki są magiczne i wyjątkowe, zapamiętuje się je na całe życie. Odciskają piętno i splatają losy zakochanych. Kiedyś nawet wierzono, że ludzie w trakcie pierwszego pocałunku wymieniają się skrawkami duszy. Dlatego powinna to być chwila wyjątkowa, w tak samo wyjątkowym, ustronnym miejscu. Ich pocałunek miał spełnić się wśród kpiących śmiechów i wrogich spojrzeń.

Draco w tej chwili żałował jednego — nigdy nie podarował czegoś takiego Hermionie. Obiecał sobie, że jeśli jakimś cudem uda im się z tego wyjść, właśnie taki pocałunek jej ofiaruje. Odda jej tę część siebie, którą w nim rozbudziła swoim słodkim uśmiechem, zabawnym przekomarzaniem i dziecięcą naiwnością. Nauczyła go od nowa żyć... a może po prostu żyć po raz pierwszy... tak naprawdę. Śmiać się, zgrywać, troszczyć o kogoś, ale przede wszystkim pokazała mu, że może komuś zaufać. Bez granic, bez obaw o zdradę i zranienie. Powie jej, jak bardzo stała się dla niego ważna i jak go zmieniła. Powie jej, że ją kocha.

Wątpił, by kiedykolwiek do tego doszło. Ich śmierć była pewna.

Hermiona, mimo iż była świadoma pogardliwych spojrzeń i uwag Śmierciożerców, czuła, jak pod wpływem bliskości blondyna, jej serce przyśpiesza. Spojrzała mu w oczy, w których nie widać było walki z przymusem. Wyglądał, jakby sam pragnął tego pocałunku, choć Ivan nadal nim kierował. Tak bardzo żałowała swojej niepewności i tchórzostwa. Dlaczego nigdy mu nie powiedziała? Dlaczego nie zrobiła nic, prócz niewielkich gestów?

Draco uśmiechnął się smutno i ujął jej twarz w dłonie. Otarł kciukiem samotną łzę, która spłynęła po policzku dziewczyny. Oparł swoje czoło o jej i tuż przed pocałunkiem cicho szepnął:

— Przepraszam.

Za pierwszym razem Draco jedynie musnął delikatnie jej usta, dając jej czas, by powoli się do niego przyzwyczaiła. Niespiesznie pieścił jej dolną wargę, starając się przekazać wszystko bez słów w słodkim pocałunku. Początkowo chciał być powolny i czuły, jednak ogarnęła go rozpacz i desperacja na myśl, że to pierwszy i ostatni ich raz. Mocniej wpił się w jej usta, tracąc całą kontrolę i opanowanie, z którego przecież słynął. Przechylił nieco głowę, by mieć łatwiejszy dostęp do jej kuszących warg, nakłaniając ją do oddania pocałunku. Uwięził dolną, soczystą wargę między zębami i delikatnie ją przygryzł, by skłonić dziewczynę do rozchylenia ust.

Stało się. Gryfonka nieśmiało oddała pocałunek, ucząc się ruchów Dracona i naśladując je. Początkowo powoli i niezgrabnie, jednak szybko dorównała arystokracie zarówno umiejętnością, jak i zaangażowaniem. Przeniosła dłonie na jego włosy i zagłębiła palce w platynowych, jedwabnych kosmykach, jednocześnie stając na palcach, by jeszcze bardziej pogłębić pocałunek. I choć jego wargi rozpalały w niej pragnienie, była przerażona tym, że Draco naprawdę wierzył, że to już koniec, że nikt ich nie uratuje. Nie chciała umierać, nie teraz, gdy poznała smak jego ust.

— Jak słodko... Skoro im tak dobrze idzie, niech pójdą o krok dalej — zakpił Ivan, po czym celując różdżką w brata z wrednym uśmiechem rozkazał: — Rozbierz ją.

Draco zamarł, spinając całe swoje ciało, podczas walki z zaklęciem. Przerażenie widoczne w oczach Gryfonki tylko dodawało mu sił. Zacisnął szczękę i warknął:

— Nie.

— Coś powiedział? — syknął brunet, bardziej skupiając się na rzucaniu czaru.

— Pierdol się.

Przez twarz Rosjanina przemknął cień, jednak chłopak szybko opanował mimikę. Zwiększył siłę zaklęcia, sprawiając, że arystokrata się zachwiał i upadł na kolana, a z nosa pociekła mu krew.

— Nie chcę tego oglądać. Kończmy — zarządził Lucjusz.

Trzeci Śmierciożerca skinął głową, przyznając mu rację. Najwidoczniej uznał, że skoro krzyki jedynego syna Narcyzy nie wybawią jej z bezpiecznej kryjówki, nic nie zdoła tego dokonać.

— Przywiąż do niej kamień.

Hermiona usłyszała słowa Ivana niemal jak przez mgłę, po czym poczuła, jak wokół jej talii zaciska się gruby, ciężki sznur. Spojrzała w dół. Drugi jego koniec owinięty był wokół jednego z kamieni.

Trzeci Śmierciożerca wycelował w nią różdżkę. Chwilę później, pozbawiona swej woli Gryfonka pochyliła się i podniosła kamień. W głowie kołatała jej tylko jedna myśl.

Podejdź do jeziora. Skocz do niego.

Powoli zrobiła pierwszy krok. Oczami pełnymi łez spojrzała na chłopaka, którego pokochała. Żadne z nich nie mogło teraz nic powiedzieć, nie mogli nawet po raz ostatni dotknąć się na pożegnanie. Jedynie ich oczy mogły płakać, przekazując łzami niewypowiedziane słowa. Tak wiele z nich chcieli sobie powiedzieć, jednak ich zaklęte usta milczały, pokrywając się słonymi szlakami.

Gdy minęła Dracona, zwróciła wzrok na swoich oprawców. Żaden z nich nie patrzył na nią ze współczuciem, lecz ze znudzeniem, nienawiścią i pogardą.

— Odwróć go. Niech patrzy, jak umiera — usłyszała głos Lucjusza.

Draco nie miał już sił na walkę i odwrócił się, ukazując swoje łzy na, niewzruszonej dzięki zaklęciu, twarzy. Nie słuchał ich kpin i śmiechów. Z bólem obserwował, jak dziewczyna powoli zbliża się do jeziora. Tak bardzo chciał do niej pobiec i zabrać ją daleko stąd, lecz nie mógł zrobić nic. Stał, zmuszony do oglądania jej śmierci, nawet nie zastanawiając się, jaki los czeka jego.

Hermiona nigdy nie przypuszczała, że zginie w ten sposób. W późnej starości, lub na wojnie, owszem, ale nie pozbawiona woli i widoku najbliższych. Ich oprawcy byli wyjątkowo okrutni, pozostawiając im całkowitą świadomość tego, co się działo.

Deski starego pomostu zaskrzypiały głośno, jakby i one lamentowały nad jej losem. Zatrzymała się tuż nad krawędzią, próbując walczyć z zaklęciem, jednak było ono zbyt silne, a ona sama była wyczerpana torturami. Umrze, a jej jedynym pomnikiem będzie to jezioro i nieliczne, stare drzewa. Spojrzała w mroczną toń i choć w środku krzyczała, skoczyła w lodowatą wodę.

Gdy tylko całkowicie się zanurzyła, odzyskała wolną wolę. Śmierciożercy chcieli, by walczyła, z góry wiedząc, że jest skazana na porażkę. Instynktownie zaczęła machać kończynami, by wydobyć się na powierzchnię, jednak kamień ciągnął ją coraz bardziej w dół. Wierzgała w panice. Otworzyła gotowe do krzyku usta, jakby zapominając, gdzie jest. Woda natychmiast wypełniła jej płuca. Krzywiąc się, spróbowała poluzować węzeł grubego sznura. Wzrok stawał się coraz bardziej niewyraźny, czarne plamy robiły się coraz większe.

Czuła, jak uchodzi z niej życie. Jej ciało stało się lekkie.

„To prawie jak zasypianie” — pomyślała, dziwnie spokojna. Tu, w wodzie, towarzyszyła jej jedynie niczym nieskalana cisza. Ból powoli ją opuszczał, tak samo, jak wola życia. „Może tak będzie lepiej? Już nie będę cierpieć, już nigdy nie będę się bać. Znowu ich zobaczę. Taak... śmierć nie jest taka zła”.

Szczęśliwa, że już niedługo spotka się z rodzicami, Hermiona całkowicie zapomniała o tym, że powinna walczyć. Coś jednak nakazało jej po raz ostatni unieść głowę i spojrzeć w górę.

Uśmiechnęła się, na widok pięknego anioła, który przyszedł po jej duszę. Nie widziała go wyraźnie. Długie i jasne włosy unosiły się w wodzie, okalając zapewne urodziwą twarz z dobrotliwym uśmiechem. Anioł wyciągnął do niej dłoń, by przenieść ją w zaświaty, a Gryfonka nagle poczuła się wolna. Uniosła się w górę, bez wahania chwytając wyciągniętą dłoń.

***

Tak, zdajemy sobie sprawę z tego, jak bardzo chcielibyście nas teraz poćwiartować i rzucić sklątkom na pożarcie, za to, że zostawiamy Was w takim momencie... tym razem na prawdę będziecie musieli dłużej poczekać na następny rozdział. Ale my nie o tym :)

Mamy jedno, nurtujące nas pytanie: Jak się podobało? Kto z was wygrał miliony, obstawiając, że ich pierwszy pocałunek będzie tak właśnie wyglądać?