Hybris

Malfoy Manor, styczeń

Narcyza Malfoy wyjęła ostatnią szpilę, pozwalając, by długie, platynowe włosy opadły jej swobodnie na plecy. Sięgnęła po niewielki słoiczek i jak co wieczór nałożyła krem na dłonie. Wyszła z łazienki i powolnym krokiem kierując się do sypialni delikatnie rozsmarowywała białą maź.

Zamarła, słysząc huk otwieranych drzwi i odruchowo wyjęła różdżkę z kieszeni szlafroka. Odkąd została w domu całkiem sama, nie licząc oczywiście skrzatów domowych, nie rozstawała się z nią nawet na chwilę. Żyła w przestrachu, iż któregoś dnia do jej posiadłości wkroczą dawni sprzymierzeńcy i rozliczą się z nią za zdradę i doniesienia. Co innego mogła zrobić? Dać zamknąć siebie i swojego jedynego syna w Azkabanie? Teraz była wolna i choć nadal brzydziła się mugolami miała zamiar z tej wolności korzystać. Była zdolna zapłacić za to cenę, jaką była współpraca z mugolakami i tolerowanie ich. Kolejny raz przystosowała się do warunków, jakie dawało jej życie.

Mocniej ścisnęła różdżkę w dłoni i powoli podeszła do balustrady.

— Draco? — zdziwiła się na widok syna.

W jej głowie natychmiast pojawiła się setka pytań. Co on tu robił? Dlaczego nie był w szkole?

Chłopak nie odpowiedział. Minął ją w biegu, bez żadnego słowa wyjaśnienia. Jego rozgorączkowane oczy sprawiały wrażenie, jakby ich właściciel był w transie. Nie zwracał uwagi na jej nawoływania i próby zatrzymania go. Przystanął dopiero przy schodach do miejsca, które Narcyza omijała szerokim łukiem. Pełno było tam pamiątek, które przywoływały niechciane, mroczne wspomnienia. Bała się ich powrotu do tego stopnia, iż nawet nie myślała o przedmiotach, które miały dla niej ogromną wartość.

Po chwili wahania przełamała swoje opory i weszła do środka. Szybko uchyliła się, by ominąć rzucony przez Dracona puchar. W ślad za nim poszły jego ubranka, zabawki i pergaminy z rysunkami. W końcu zamarł, przestając wyrzucać cenne przedmioty ze skrzyni i wyjął z niej rzecz, której najwyraźniej szukał.

— Synu, powiesz mi wreszcie, o co chodzi? — poprosiła Narcyza, zmartwiona jego nietypowym zachowaniem.

Młody arystokrata powoli zerknął na nią przez ramię i uniósł dłoń, na której spoczywały bliźniacze grzechotki.

— Musimy porozmawiać, matko.

Słyszała jego słowa jak przez mgłę. Wzrokiem pełnym cierpienia i upokorzenia wpatrywała się w srebrne zabawki. W końcu potrząsnęła głową i zrobiła krok w tył.

— Schowaj to i wracaj do szkoły — powiedziała, z niemałym trudem wydobywając słowa z zaciśniętego gardła.

Draco powoli się wyprostował i podszedł do niej, by wręczyć jej zmięty kawałek pergaminu.

Narcyza patrzyła na syna, krzywiąc się z bólu, jaki zadawał jej widok dwóch dziecięcych zabawek. Zerknęła w dół i z wyraźną niechęcią odebrała list. Jego krótka zawartość odebrała jej dech w płucach.

19 września, Moskwa

— Powiedz mi, że się mylę — powiedział cicho Ślizgon. — Powiedz mi, do cholery, że to nie jest prawda.

Kobieta odrzuciła od siebie karteczkę, zupełnie, jakby była nasączona trucizną. Odwróciła się i szybko wyszła ze strychu, nie mogąc dłużej walczyć z napływem wspomnień. Szczególnie wyraźnie widziała ciężarną kobietę, którą spotkała raz w życiu. To jedno spotkanie skutecznie jednak utrwaliło się w jej pamięci, pozostawiając od lat ropiejącą ranę na jej dumie i psychice.

Weszła do najbliższej sypialni i usiadła na łóżku, kryjąc twarz w drżących, spotniałych dłoniach. Bardziej wyczuwała niż słyszała chłopaka, który podążył do pokoju za nią. Wiedziała, że przygląda jej się pełnym buntu i determinacji spojrzeniem, jednak nie potrafiła powiedzieć na głos tego, co poniżało ją jako matkę i jako kobietę.

Draco dobrze ją znał... a na pewno lepiej, niż ojca. Wiedząc, że potrzebuje wsparcia, usiadł obok niej i objął ją ramieniem.

— Po prostu muszę wiedzieć — szepnął. — Wyobrażam sobie najgorsze scenariusze. Muszę wiedzieć, że cię nie skrzywdził.

Narcyza powoli odsłoniła twarz i spojrzała na syna. Mimo tego, że cierpiała, nie pozwoliła sobie na łzy. Westchnęła i wyprostowała się, przywołując całą swoją odwagę i resztki dumy. Wbiła zmętniony wzrok w wiszące naprzeciwko lustro i, nie odrywając od niego spojrzenia, zaczęła mówić lekko zachrypniętym głosem.

— Caradoc Dearborn... Lucjusz dostał polecenie, by skutecznie usunąć go ze sceny politycznej. Od razu wyruszył w ślad za nim do Moskwy i wrócił po tygodniu. Sześć miesięcy później... — kobieta przerwała, by opanować drżenie w głosie. Krzywiąc się, przełknęła ślinę i wznowiła opowieść. — Sześć miesięcy później na naszym progu pojawiła się kobieta. Miała prawie tak samo duży brzuch, jak ja — zaśmiała się ponuro. — Chciała pilnie widzieć się z Lucjuszem. Patrzyła na mnie z taką wrogością, z taką... determinacją, że od razu wszystkiego się domyśliłam. Powiedziałam, że nie ma go w domu. Zaczęła wrzeszczeć i próbowała wtargnąć do środka. Mówiła, że część majątku należy się jej i dziecku.

— Powiedziała coś więcej? — spytał ostrożnie Draco. — Kim jest? Skąd przyszła albo z jakiej rodziny pochodzi?

Narcyza pokręciła głową i wreszcie spojrzała na syna.

— Mówiła tylko o pieniądzach i że chce się spotkać z Lucjuszem. Nie chciałam widzieć ich razem, więc wyjęłam różdżkę. Wycelowałam w nią, ale nie rzuciłam żadnego zaklęcia. Nie potrafiłam jej skrzywdzić, samej nosząc pod sercem dziecko — przyznała, ujmując jego dłoń. — Zaśmiała mi się w twarz i zwyzywała. Lucjusz w końcu usłyszał krzyki i zbiegł na dół. Kazał mi wrócić do pokoju. Nie rozmawialiśmy później o tym. Ja o nic nie pytałam, on nic nie mówił. Sądziłam, że później się z nią nie kontaktował — mruknęła, ze złością patrząc na grzechotkę Ivana.

Draco siedział nieruchomo, sparaliżowany słowami matki. Gdy zobaczył dzisiejszą przesyłkę od Gregorovicza, domyślał się, co chciał mu przekazać, jednak opowieść Narcyzy urzeczywistniła coś, w co wierzyć nie chciał. Przez całe życie myślał, że jest jedynakiem. Teraz dowiedział się, że ma brata... Brata, który go nienawidzi i za wszelką cenę będzie chciał się zemścić.

— Myślisz, że się z nimi widywał? — spytał, w końcu odzyskując głos.

Sam nie wiedział, co chciał usłyszeć od matki. Pragnął, aby okazało się, że był dla Lucjusza jedynym synem czy że jego ojca stać na odruchy człowieczeństwa? Czuł się obco z wiedzą, że ma brata. Jedno wiedział na pewno: nie zamierzał w żaden sposób się z nim kontaktować. Wolałby nigdy się o nim nie dowiedzieć.

— Na pewno nie — odpowiedziała szybko Narcyza. Jej słowa sprawiły, że Ślizgon poczuł ulgę. — Lucjusz nie ryzykowałby odkrycia sekretu. Został z nami, z rodziną, która była na miejscu i zapewniała mu pozycję. Nie pozwoliłby, by ktoś dowiedział się, że spłodził bękarta w dodatku z uboższą kobietą... a przynajmniej zakładam, że była uboższa. Kiedy tu przyszła, nie była ubrana w droższe szaty ani nie nosiła żadnej biżuterii. Pewnie go szantażowała i dla świętego spokoju wysyłał jej prezenty... w tym także zabawki dla dziecka — dokończyła szorstko, z obrzydzeniem patrząc na grzechotkę.

— Będzie chciał cię znaleźć — oznajmił Draco, zaciskając z gniewu szczękę. — Znaleźć i się zemścić.

Niemal słychać było trybiki obracające się w jego głowie. Zastanawiał się, gdzie ukryć matkę. Ministerstwo mu nie pomoże. Po pierwsze, nie będą chętni, by chronić byłą Śmierciożerczynię. Po drugie, będą chcieli znać powód, dla którego Narcyza szuka schronienia. Ani on, ani jego matka nie zamierzali opowiadać tej historii komukolwiek z zewnątrz.

— Draco...

— To nie jedyny list od niego — przerwał jej, wiedząc, że próbuje się z nim sprzeczać. — A ta zabawka... Chciał, żebym się wszystkiego dowiedział. Teraz zagroził nie tylko mi. I nie jest sam.

— Co masz na myśli?

— Po prostu czuję, że będzie szukał pomocy u Śmierciożerców. Pomyśl: jest sam, szukają go aurorzy. Potrzebuje schronienia i kogoś, kto pomoże mu się zemścić. Poza tym Śmierciożercy z przyjemnością mu pomogą. Jest ich teraz mniej, a my jesteśmy dla nich zdrajcami. Zyskają nowego sojusznika i jego dozgonną wdzięczność. Musisz gdzieś się ukryć. Gdzieś, gdzie nie będą cię szukać...

Draco zamyślił się, nawet nie słuchając tego, co mówi do niego matka. Myślał tylko o jednym: gdzie Narcyza będzie bezpieczna? Nagle do głowy przyszedł mu niedorzeczny pomysł, by schronić matkę u jej siostry. Musiał być naprawdę zmęczony, by zastanawiać się nad tą opcją. Andromeda i Narcyza były skłócone od lat, różniły się jak ogień i woda. Czy było możliwe, by więzy krwi przezwyciężyły lata unikania się i niechęci?

W końcu podjął decyzję.

— Zatrzymasz się u swojej siostry.

Kobieta zamarła i przerwała w połowie zdania, patrząc na syna jak na szaleńca. Zaśmiała się i pokręciła głową.

— Chyba żartujesz. Mowy nie ma. Pójdę do Eleonory.

— Nie, nie pójdziesz. Będą szukać cię wśród znajomych, to zbyt oczywiste. Poza tym nie ufam w tej kwestii nikomu, kto ma jakiekolwiek powiązania ze Śmierciożercami.

***

Hermiona czuła się cudownie. Wszystko wydawało się takie wyciszone i spokojne. Ona sama była lekka, jakby zrzuciła z siebie ciężki balast ziemskich spraw. Nie tak wyobrażała sobie niebo, ale nie było źle. Zewsząd otaczała ją biała, delikatna mgiełka i światło, choć było ono lekko rażące.

Najlepsze było to, że nic jej nie bolało. Nie czuła rozcięć na ciele ani zbolałych płuc czy gardła. Jedyne co jej się nie podobało, to mrowienie w głowie. Nie było nieznośne, ale stale ją irytowało.

A już najbardziej cudowne było ciepło, jakie odczuwała w dłoni. Trochę, jakby położył się na niej kot, albo jakby okryta była cieplutką kołderką. Miłe. Lubiła koty. Może to Krzywołap? Tylko co on by robił w niebie? A jeśli tak, to czy w niebie jest kocia karma? No bo co on będzie tu jadł?

Trochę dziwne było to, że nie mogła się ruszać. Leżała z zamkniętymi oczami, nie mogąc nawet unieść powiek. Jak miała zwiedzać niebo, skoro nie kontrolowała ciała? Powinno ją to niepokoić, ale nie zwracała na to uwagi. I tak było tu cudownie. I to ciepło w dłoni... Taak, warto było trochę pocierpieć, choćby i tylko dla tego.

Nagle mgła odpłynęła od niej i poczuła powiew na twarzy. Nie podobało jej się to, zwłaszcza że ciepło z dłoni zniknęło. No i co ona teraz zrobi?

— Uczyniliśmy wszystko, co było w naszej mocy. Reszta zależy od niej. Musimy być cierpliwi.

Hermionie nie spodobał się ten głos. Był taki... przemądrzały i naukowy. O wiele bardziej spodobał jej się drugi z nich.

— Powtarzacie to od tygodnia. Zróbcie coś więcej, do cholery!

„No właśnie, do cholery!” — zgodziła się Hermiona ze schrypniętym, lecz dobrze jej znanym męskim głosem. „Na przykład oddajcie mi ciepełko w dłoni.”

Gryfonka zastanawiała się, do kogo należy ów przyjemny głos. Lubiła go. Próbowała przywołać w pamięci twarz. Najpierw pojawiły się oczy. Niebieskie. Ale nie takie niebieskie-niebieskie. Tylko jasne, trochę jak lodowiec.

„A, nie, lodowce są białe” — poprawiła się szybko dziewczyna.

A później zobaczyła usta. O, to jej się spodobało! Kiedy w końcu ujrzała cała twarz, zaczęła się zastanawiać, co jest lepsze: ciepełko, czy może jednak ten widok?

Mgła powróciła i na powrót nastała cisza. Hermiona znowu była spokojna, ale brakowało jej tego głosu. No i kota. Dlaczego nie siedzi na jej ręce? Dokąd poszedł? I czy wróci?

Ta cisza już jej nie wystarczała. Coś było nie tak. Zbyt... pusto, nudno i smutno. I stanowczo za cicho. Przecież nie tak powinno być w niebie. Mgła zafalowała i znowu coś usłyszała.

— Hermiona, wracaj do nas. Tęsknimy za tobą. Poza tym Malfoy doprowadza magomedyków do szewskiej pasji. Jeszcze trochę i rzucą tę pracę przez niego.

„Ginny!”

Hermiona uśmiechnęła się. Była coraz lepsza w tym rozpoznawaniu. Ją też lubiła. Czuła ciepło, ale tak jakoś w środku. Dziwne, ale też fajne.

Chciała zostać przy Ginny, ale coś znowu odciągnęło ją do światła.

„Och, ty cholerna mgło!” — zrzędziła Gryfonka.

Smutna, czekała na kolejne przebłyski, które długo się nie pojawiały.

— Obudź się, Granger — poprosił głos.

„Hmmm... a ty kto? Och, znowu ty!” — ucieszyła się dziewczyna.

Chwilę później znowu poczuła ciepło w dłoni. Widocznie kotek się za nią stęsknił. Dobrze, że wrócił.

— Proszę.

„No nie wiem. Tu mi jest całkiem dobrze w tym niebie. Macie coś lepszego do zaoferowania?” — spytała zaciekawiona.

Nagle, jakby Draco ją usłyszał, poczuła coś delikatnego i ciepłego na czole.

„O! Piórka! W niebie nie mają ciepłych piórek. Hmm... zastanowię się” — obiecała, nim mgła ponownie ją pochłonęła.

Czekała. Czekała. I czekała. Irytowało ją to czekanie. No bo ile można! Zaczęła nawet zastanawiać się, gdzie jest lepiej. Lubiła niebo, czuła się tu bezpieczna, ale tęskniła za głosami. Tam czuła się jakby... hmm... jakby musiała coś zrobić. Nie podobało jej się to, ale chciała częściej słyszeć te głosy.

„Hmm... może jeśli się mocno postaram, to sama je usłyszę i nie będę musiała czekać?” — zastanawiała się Gryfonka. Skupiła się na nich tak bardzo, że rozbolała ją głowa. „Oj! To nie jest miłe!” — narzekała, jednak nie zaprzestała prób, stęskniona za głosami. A szczególnie za tym jednym.

— Jesteś wyjątkowo uparta, Granger.

„Ja? Dlaczego?”

— Obudź się w końcu. Wiem, że mnie słyszysz.

„Skąd?”

Hermiona rozpłynęła się, gdy poczuła coś dziwnego, ale za to cudownego. Nie było to utęsknione ciepło na dłoni, ale takie... łaskotki.

„To ja może się obudzę. W sumie, to w niebie mnie tak nikt nie smyra. Obiecaj, że będziesz to robił codziennie, to wrócę”

— To jak? Wracasz?

„Obiecaj.”

— Wrócę jutro.

„Jak nie, to nie. Idę sobie. Powiedz, jak zmienisz zdanie z tym smyraniem.”

.

.

.

— Nastąpiła poprawa. Powoli zaczyna się wybudzać.

„Nie nazwałabym tego poprawą. Wszystko mnie boli” — zrzędziła Hermiona.

Już nie była w niebie. Głowa jej pulsowała, ciało piekło, a w gardle miała chyba tysiąc małych igiełek. Ale za to mogła się ruszać... znaczy się, poruszała klatką piersiową. Ale to bolało. No i teraz otaczała ją ciemność.

.

.

.

— Przepraszam, że nie przyszłam wcześniej. To wszystko moja wina.

Gryfonka była mile zaskoczona, słysząc nowy, ale znany głos. Zazwyczaj był taki zamyślony, nawet rozmarzony, ale teraz był bardzo smutny. Hermionie chciało się płakać.

„Ale co jest twoją winą... Luno?” — dodała dziewczyna, gdy przypomniała sobie kolejną twarz.

— Dlaczego cię nie rozpoznałam?

„Może było za ciemno?” — podsunęła jej Gryfonka.

— Koniec wizyt. Musi już pani kończyć.

„Nie! Nie idź jeszcze!”

— Wracaj do zdrowia, Hermiono.

.

.

.

Dziewczyna była zmęczona i znudzona tym ciągłym zawieszeniem. Coraz więcej słyszała, jednak teraz przez cały czas odczuwała ból. Zaczęła żałować, że porzuciła niebo. Czasami próbowała otworzyć oczy, ale był to tak tytaniczny wysiłek, że natychmiast odpływała w całkowitą ciemność. Dobre było to, że praktycznie przez cały czas odczuwała ciepełko, smyranie i ciepłe piórka. Te ostatnie chyba lubiła najbardziej.

Leżała sobie w całkowitej ciszy, gdy nagle wybuchło wokół niej jakieś zamieszanie. Jakieś nieprzyjemne szuranie zaatakowało jej uszy. Kiedy w końcu ucichło, znowu poczuła ciepło w dłoni.

Draco usiadł przy niskim krześle, do którego zdążył już przez ten czas się przyzwyczaić. Tak jak zawsze, gdy tu przesiadywał, ujął zimną i nieruchomą dłoń nieprzytomnej współlokatorki. Spojrzał z troską w jej bladą twarz. Nie wyglądała, jakby spała, co wszyscy w kółko mu powtarzali. Wyglądała, jakby odeszło z niej życie. Wydawała się chudsza, a pod oczami pojawiły się ciemne sińce. Nie mógł nic jednak zrobić i to doprowadzało go do szału. Teraz przynajmniej mógł być przy niej cały czas.

— Cześć, bracie.

Ślizgon odwrócił się, słysząc przygnębiony głos przyjaciela. Zaskoczony, otworzył usta, jednak nic nie powiedział. Nie miał pojęcia, skąd Blaise wiedział o tym, że znajdują się w Mungu. Cała sprawa została wyciszona, a w szkole powiedziano, że prefekci naczelni wyjechali na wymianę.

Zabini podszedł do przyjaciela i uścisnął go ostrożnie, widząc nadal niewyleczone rany.

— Kurwa, co oni ci zrobili — warknął groźnie, zatrzymując dłużej spojrzenie na prawej stronie twarzy arystokraty, noszącej ślady przypalania. Skórę pokrywała bliznowata tkanka, która miejscami świeciła lub łuszczyła się.

— Skąd...?

— Ginny się w końcu wygadała — odpowiedział Zabini. — Wiedziałem, że coś jest nie tak. Przecież byś mi powiedział, że gdzieś jedziesz. Chodziłem za nią cały czas, aż w końcu pękła.

— A skąd ona wiedziała? — spytał Draco, wracając na krzesło.

— Luna. Ale oprócz nas już nikt nie wie. W końcu to tajemnica.

Ślizgon skinął głową i przeniósł wzrok na Hermionę. Do końca życia będzie pamiętał tę chwilę, gdy nie mógł zrobić nic, patrząc, jak Gryfonka idzie w stronę jeziora. Był już całkowicie przekonany, że oboje zginą. Gdy tylko dziewczyna zniknęła pod wodą, Śmierciożercy przenieśli swoją uwagę na niego. Do tej pory czuł palący ból i spaleniznę własnego ciała. Sądził, że ma omamy, gdy zobaczył pojawiającą się Lunę, która natychmiast rzuciła się do jeziora. Chwilę później przybyła McGonagall w towarzystwie aurorów.

— Co z nią? — spytał Blaise, zerkając na Hermionę.

Usiadł na brzegu jej łóżka i przyjrzał się jej z troską.

— Mówią, że powoli się wybudza, ale ja mam wrażenie, że ta banda nierobów nie wie, co robi. Miotają się jeden z drugim i cały czas zapewniają, że z tego wyjdzie — powiedział Draco, krzywiąc się na samą wzmiankę o magomedykach.

— Już wiem, dlaczego pielęgniarki się na ciebie skarżą — zaśmiał się Zabini.

— Nie wiem, o co im chodzi.

— Może o to, że najpierw przyłaziłeś tu cały czas, aż w końcu zażądałeś, żeby przenieśli tu twoje łóżko — oznajmiła wchodząca do sali Ginny, na co arystokrata przewrócił oczami i założył ręce na piersi z obrażoną miną.

— Powinny się cieszyć. Same mi mówiły, że nie mogę się przemęczać i chodzić tam i z powrotem. Zrobiłem to dla dobra i wygody personelu.

— Jaaasne — odpowiedzieli chórem Blaise i Ginny, czym zasłużyli na jadowite spojrzenie blondyna.

— Nie powinniście być na lekcjach? — spytał rozdrażniony Draco.

— Powinniśmy, ale się urwaliśmy. A za niedługo powinien wpaść tu Nott.

— I Harry z Ronem — wtrąciła Ginny.

Blaise skrzywił się i z wyrzutem spojrzał na dziewczynę.

— No co? Musiałam im powiedzieć...

— Ale to TAJEMNICA — szepnął czarnoskóry Ślizgon, stukając się palcem w czoło.

— Wielka mi tajemnica, o której wie już sześć osób — burknęła urażona Ginny, odrzucając w tył swoje ogniste włosy.

Słysząc ich przekomarzania, Draco skrył twarz w dłoniach i głośno westchnął. Doprawdy wolał, gdy był tu sam na sam z Hermioną. Przynajmniej ona była cicho.

Blaise, widząc jego gest, zamarł, myśląc, że ich gadanina przyprawiła go o ból głowy. Wymienił spojrzenie z Gryfonką i wstał.

— Przyjdziemy, kiedy poczujesz się lepiej. Uważaj na siebie, bracie — pożegnał się, wymieniając z nim uścisk dłoni, którego żadna kobieta nie potrafiłaby odtworzyć. Później nachylił się nad Hermioną i czule, niczym starszy brat, delikatnie potargał jej włosy.

Gdy już zostali sami, Draco ponownie ujął dłoń Hermiony i pokręcił głową.

— Z kim my się zadajemy, Granger? — westchnął ciężko.

Przez chwilę wydawało mu się, że usta Gryfonki drgnęły, jakby dziewczyna próbowała odpowiedzieć na jego pytanie. Prychnął cicho, zrzucając winę na przemęczenie i nachylił się nad nią, by, jak co wieczór, złożyć delikatny pocałunek na jej czole. Znużony, zamknął oczy, nie będąc na tyle silnym, by wrócić do łóżka. Powoli jego oddech stawał się coraz bardziej miarowy, aż w końcu zapadł w niespokojny sen.

Hermiona z wielkim wysiłkiem otworzyła oczy. Ciało okropnie ją bolało. Skrzywiła się, żałując, że się wybudziła. Powoli, by nie nadwyrężać ciała, obróciła głowę, aby w końcu dowiedzieć się, co jest źródłem ciepła. Zmarszczyła brwi, widząc jasną, smukłą dłoń oplecioną wokół jej własnej, jednak chwilę później mózg dogonił ciało i ze łzami szczęścia spojrzała na śpiącego arystokratę. Udało im się! Oboje zdołali przeżyć! Jak? Dzięki komu? Nie miała pojęcia, ale była wdzięczna całemu światu za szansę, jaką otrzymali.

Gryfonka omiotła wzrokiem jego twarz i zamarła z przerażenia, widząc jego rany. Nieskalaną dotąd cerę pokrywały liczne poparzenia i blizny. Na myśl, co musiał przejść, po policzku spłynęła jej łza. Postanowiła sobie, że odwdzięczy mu się za wszystko, że jakoś zrekompensuje to, co przeszedł przez jej nieuwagę i naiwność. Ścisnęła mocniej jego dłoń i zamknęła oczy, czując, jak ciemność z powrotem wita ją z otwartymi ramionami. Słysząc jednak ciche skrzypnięcie krzesła, z powrotem otworzyła je i napotkała stalowy wzrok arystokraty.

Siedzieli tak bez słowa przez długie minuty, po prostu sycąc się swoją obecnością. Żadne nie potrafiło odnaleźć odpowiednich słów, choć Draco często zastanawiał się, co jej powie, gdy w końcu się obudzi. Bo w to, że się obudzi, nie wątpił ani razu. Gryfonka była zbyt uparta, by odejść, nie poznawszy wpierw odpowiedzi na swoje pytania.

— Bardzo cię boli? — wychrypiała w końcu cicho Hermiona, przenosząc zmartwiony wzrok na poparzoną skórę blondyna.

Przewrócił oczami.

— Nie, Granger, przyjemnie łaskocze — prychnął, jednak pomimo szorstkiego tonu nie przestawał gładzić kciukiem trzymaną przez siebie drobną dłoń. — Chyba zbyt długo byłaś pozbawiona tlenu, skoro pytasz mnie, czy to boli, a sama wyglądasz, jakby przebiegło przez ciebie stado centaurów.

Dziewczyna uśmiechnęła się słabo, czując, że nawet tak drobny gest ją męczy.

— Brakowało mi tego, Malfoy — szepnęła i po chwili skrzywiła się. Im dłużej była wybudzona, tym bardziej bolało ją całe ciało. — Czy oni podali mi jakikolwiek eliksir, czy liczą na cud? — zrzędziła, krzywiąc się pod napływem kolejnej fali bólu.

Draco zaśmiał się pobłażliwie.

— To dlatego, że na razie odstawili ci wszystkie eliksiry. Podsłu... Przypadkowo usłyszałem — poprawił się szybko — jak mówili, że dostałaś tak silną dawkę, że dalsze podawanie ich może źle się dla ciebie skończyć. Więc przykro mi, ale wszystko wskazuje na to, że oprócz ziółek i wywarów nie dostaniesz nic — podsumował z nikłym uśmiechem, choć w jego oczach błyszczało coś niepokojącego.

Hermionie było żal magomedyków, czuła bowiem, iż to groźne spojrzenie przeznaczone jest właśnie dla nich i często z nim się spotykali. Była pewna, że Ślizgon nieraz dobitnie dawał im do zrozumienia, jak bardzo beznadziejne jego zdaniem były ich starania.

— Swoją drogą, skoro dostawałaś aż tak dużą dawkę eliksirów, musiałaś mieć niezły odlot — dodał po krótkim namyśle i spojrzał na nią rozbawiony swoją teorią.

— Och miałam — mruknęła Hermiona. — Koty, piórka, smyranie...

— Co proszę? — zaśmiał się arystokrata, unosząc wysoko brwi.

Dziewczyna zarumieniła się i odwróciła wzrok, wyjmując z uścisku swoją dłoń. Nagle poczuła się skrępowana. Nerwowo zacisnęła dłonie na kołdrze i wymownie wbiła wzrok w sufit, odmawiając dalszej rozmowy na ten temat.

— Czy to twoja fantazja erotyczna? Wiesz, całkiem fajne to smyranie piórkami, ale koty to już czysta dewiacja. Przykro mi, ale nawet z całą moją sympatią do ciebie nie mogę wziąć w tym udziału. Jestem facetem z zasadami, Granger.

— Mógłbyś mi już dać spokój? Jestem tak jakby ledwo żywa — burknęła, zamykając oczy, jednak Ślizgon nie dał się łatwo zbyć.

— Jasne. Niby ledwo żywa, a dopiero co składałaś mi niemoralne propozycje.

— Czytasz między wierszami, Malfoy. I celowo odkładasz temat.

Draco skrzywił się i choć Hermiona nie mogła tego zobaczyć, posłał jej niechętne spojrzenie. Znała go stanowczo zbyt dobrze.

— Wiesz, prędzej czy później będziemy musieli o tym porozmawiać. O tym, co zaszło nad jeziorem. O twoim bracie i o nas — dokończyła niepewnie.

Ślizgon pokręcił głową i wstał z krzesła.

— Nie teraz, Granger — rzucił Draco i skierował się do wyjścia.

— A kiedy? Nie sądzisz, że już zbyt długo to odkładamy? — spytała podniesionym głosem, nie zważając na piekący ból w gardle.

— To po prostu nie jest dobry moment.

Hermiona przez chwilę wpatrywała się w jego napięte plecy. Zdenerwowanie i strach emanowały z jego sylwetki. Ona również bała się tej rozmowy, lecz doskonale wiedziała, że odwlekanie jej w czasie nie przyniesie im nic prócz skrępowania.

— I twoim zdaniem, kiedy będzie ten odpowiedni moment? Za tydzień? Za miesiąc? A może za rok?

Draco westchnął ciężko i przeczesał dłonią włosy, sfrustrowany jej uporem i determinacją.

— Porozmawiamy wtedy, gdy oboje wydobrzejemy, Granger. Nie mam zamiaru poruszać tego tematu, teraz, gdy nie jesteś w pełni świadoma, co robisz. I zamknij się w końcu. Doskonale wiem, że cię boli, kiedy mówisz.

— Wcale nie! — wychrypiała z zapałem Gryfonka i chwilę później skrzywiła się, co na jej nieszczęście arystokrata zdołał dostrzec.

Blondyn podszedł do swojej szafki i wziął z niej szklankę z wodą. Wrócił do dziewczyny i, delikatnie unosząc jej głowę, przystawił szkło do jej warg. Mimo iż obchodził się z nią delikatnie, jego wzrok mówił, że chętnie wygarnąłby jej to, że w ogóle na siebie nie uważa.

— Śpij — polecił jej cicho i wyszedł z sali.

Niemal nieświadomie skręcił w sąsiedni korytarz, kierując się do gabinetu magomedyków, by poinformować ich o wybudzeniu pacjentki. Był tam już tyle razy, że trafiłby nawet z zawiązanymi oczami. Nie mógł usiedzieć w miejscu, gdy tyle rzeczy go omijało, więc gdy nie przesiadywał przy łóżku współlokatorki, z braku lepszej rozrywki spacerował po szpitalu... choć bardziej przypominało to wizytowanie i ocenianie pracowników. Przemierzał korytarze szybkim, gniewnym krokiem, warcząc na każdego, kto odważył się go zaczepić. W rezultacie znał rozkład budynku niemal tak dobrze, jak rozkład swojego domu i zraził do siebie zarówno personel, jak i pacjentów.

Zamyślony, nawet nie zauważył Harry'ego i Rona, którzy dopiero dziś dowiedzieli się o prawdziwej przyczynie nieobecności prefektów naczelnych. Rudowłosy Gryfon natychmiast zatrzymał się i odwrócił, patrząc ze wściekłością na arystokratę.

— To twoja wina — syknął, sprawiając, że Draco przystanął i powoli odwrócił się do nich.

— Ron — powiedział ostrzegawczo Harry, kładąc przyjacielowi dłoń na ramieniu.

— Ile to razy podchodził do naszego stołu, wyprowadzał ją z sali i razem znikali, na Merlin wie, jak długo? Założę się, że tak było i tym razem, mam rację, Malfoy?

Ślizgon nadal milczał, słuchając słów Weasleya z pustym wyrazem na twarzy. Nie zaprzeczał, bo zgadzał się z nim co do jednej rzeczy: cała wina spoczywała na jego barkach. To przez niego Hermiona znalazła się w niebezpieczeństwie. Sam wystawił ją na celownik Śmierciożerców, ryzykując jej życiem. Przeklinał siebie za głupotę, utwierdzając się w przekonaniu, iż w pełni zasługuję na karę.

— Nic nie powiesz? Ty cholerny, zakłamany tchórzu! — ryknął Ron i rzucił się na niego z pięściami.

Zdążył wymierzyć jeden, za to potężny cios w twarz, nim silna dłoń chwyciła go za nadgarstek.

— Spierdalaj stąd, zanim wyciągnę różdżkę i wyślę cię na spotkanie z braciszkiem — powiedział niebezpiecznie cichym głosem Teodor, miażdżąc w uścisku rękę Gryfona.

Ron wziął zamach drugą dłonią, jednak tym razem odciągnął go ktoś, kogo nie podejrzewał o obronę Ślizgonów.

— Cholera, uspokój się — warknął Harry, odciągając go zarówno od Notta, jak i, leżącego na podłodze, Malfoya.

Rudowłosy omiótł ich wszystkich wściekłym spojrzeniem, obrócił się na pięcie i ruszył przed siebie. Harry, zanim za nim pobiegł, zerknął na Dracona, by upewnić się, że nie doznał poważniejszych obrażeń.

— Możesz mi powiedzieć, co ci odwaliło? — spytał, szarpnięciem zatrzymując przyjaciela.

— Jeszcze się pytasz? Harry, ona mogła przez niego zginąć!

— A niby skąd to wiesz? Byłeś tam? Widziałeś, co się stało?

— Po prostu WIEM — syknął Ron, nie mogąc uwierzyć, że jego wieloletni kompan staje po stronie wrogów. Wydawało mu się, że tylko on z ich trójki nadal pamięta o tym, jacy naprawdę są wszyscy Ślizgoni.

— A ile razy mogła zginąć przeze mnie?

Ron zamarł, wpatrując się w niego z niedowierzaniem. Na jego twarzy malowało się poczucie zdrady i złość. W końcu rzucił Harry'emu paczkę słodyczy i warknął:

— Masz, zanieś jej to. Powiedz, że przyjdę innym razem.

Czarnowłosy Gryfon stał nieruchomo, dopóki nie stracił go z oczu. W końcu westchnął i ruszył do sali, w której leżała Hermiona. Widząc, że śpi, cicho podszedł do jej łóżka i położył na szafce paczki od Rona i Luny oraz kwiaty, które dla niej kupił po drodze, powiększając stosik upominków od pozostałych odwiedzających.

Usiadł na krześle, przez długi czas przypatrując się nadal widocznym ranom. Delikatnie ujął jej dłoń, tworząc setki teorii na temat tego, co się stało. Ginny wiedziała niewiele: prefekci zostali uprowadzeni przez Śmierciożerców. Harry doskonale wiedział, że musieli opuścić tereny Hogwartu, inaczej ci nie byliby w stanie ich dopaść. Nie wiedział tylko dlaczego tak zaryzykowali, wiedząc o ucieczce z Azkabanu.

Przypominając sobie o obowiązkach, jakie czekają na niego w szkole, Harry niechętnie wstał. Nim jednak opuścił salę, naskrobał kilka zdań na pergaminie i położył go obok słodyczy. Wychodząc ze szpitala, dostrzegł w jednym z korytarzy rozmawiających szeptem Ślizgonów. Niepewnie skinął głową na pożegnanie Malfoyowi, jednak nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Chłopak stał oparty o parapet, beznamiętnym wzrokiem wpatrując się w przestrzeń.

— Mówiłem ci, że bratanie się z tymi ścierwami tak się skończy. Ostrzegałem cię, ale ty jak zwykle musiałeś zrobić wszystko po swojemu — oznajmił szorstko Nott.

Mimo iż cieszył się, że arystokrata nadal żyje, nie mógł wybaczyć mu, że w tak głupi sposób naraził się swojemu dawnemu środowisku.

— To nie ma nic do rzeczy — odparł blondyn. — Wyrok zapadł już dawno temu, gdy zgodziliśmy się współpracować z Ministerstwem w zamian za wolność. — Draco spojrzał na przyjaciela i dodał stanowczym tonem: — Radziłbym ci lepiej dobierać słowa.

Brunet zaśmiał się ponuro.

— A ty nadal swoje... Powiesz mi chociaż, czego tak naprawdę chcieli? Nie chcę mi się wierzyć, że chodziło o zwykłe wyrównanie porachunków — oznajmił Ślizgon, uważnie przyglądając się przyjacielowi. — Takie sprawy załatwia się na czysto, bez świadków w postaci nic nieznaczących mugolaków.

— Nie teraz, Nott. Nie chcę być niemiły, ale sądzę, że twoja wizyta nieco się przedłużyła.

— Jasne — odparł Ślizgon, wyczuwając rozdrażnienie przyjaciela. — Przyjdę, kiedy będziesz bardziej skłonny do rozmowy.

Arystokrata odwrócił się w stronę okna, obojętnie patrząc na kolejny, nic nieznaczący zachód słońca. Owszem, udało im się przeżyć, ale to nie była jego zasługa. Do tej pory łudził się, że jest silny i potrafi zapewnić bezpieczeństwo najważniejszym dla niego osobom. Teraz zdał sobie sprawę z tego, że przez swoją pychę i pewność siebie o mało co nie doprowadził do ich śmierci. Powinien schować dumę i zdać sobie sprawę z tego, że nie jest w stanie ochronić kogokolwiek.

Wziął kilka głębokich oddechów, czując, jak piekące łzy napływają do jego oczu. Bał się. Wiedział, że to jeszcze nie koniec. Miał tylko nadzieję, że gdy przyjdzie mu stanąć z nimi twarzą w twarz po raz ostatni, będzie sam, a dziewczyna, którą kocha będzie bezpieczna... z dala od niego.

Na tę myśl przed oczami na powrót stanął mu widok Hermiony stojącej na pomoście. Zacisnął mocniej powieki, chcąc odpędzić obraz, który towarzyszył mu od czasu, kiedy obudził się w szpitalnym łóżku. Jednak umysł nie pozwolił zaznać mu spokoju, sprawiając, że wciąż na nowo przeżywał chwilę, w których nie mógł zrobić nic, z wyjątkiem obserwowania, jak Gryfonka wskakuje do wody.

— Nie myśl o tym, do cholery — syknął, przytrzymując się parapetu.

Był słaby i zmęczony. Nawet najprostsze czynności stanowiły dla niego ogromny wysiłek fizyczny. Czując lekkie zawroty głowy, skierował się do ich sali, mając nadzieję, że dziewczyna śpi. Nie był jeszcze gotowy na rozmowę z nią ani z kimkolwiek innym. Rany były jeszcze zbyt świeże, nie pozwalając mu myśleć racjonalnie. Nie chciał popełnić żadnego błędu, zwłaszcza jeśli chodziło o to, jak będą teraz wyglądały ich relacje.

Gryfonka siedziała na swoim łóżku, z twarzą zwróconą do okna. Przeczuwając, że nie chce teraz rozmawiać, położył się na swoim miejscu, krzywiąc się z bólu. Choć magomedycy zajęli się obrażeniami, które wymagały pilnej interwencji, na jego ciele nadal pozostawało wiele pamiątek po „rodzinnym spotkaniu”.

Siedzieli w milczeniu, starając się ignorować swoją obecność. Arystokrata wpatrywał się w sufit, od czasu do czasu rzucając ukradkowe spojrzenia w jej stronę. Tylko czekał, aż zacznie zasypywać go pytaniami. Jednak minuty mijały, a Ślizgon nie usłyszał od niej żadnego słowa. W końcu przymknął oczy, czując, jak wyczerpanie stanowczo nakazuje mu pójść spać.

Ciche pociąganie nosem, jakie dobiegło jego uszu, skutecznie odgoniło od niego potrzebę snu. Przeklął w myślach i zastanawiając się, co się, do cholery, dzieje, spojrzał na Gryfonkę.

Obiecał sobie, że będzie unikał rozmowy na temat tego, co wydarzyło się nad jeziorem, gdyż sam nie był jeszcze w stanie zmierzyć się z tymi wspomnieniami. Nie mógł jednak siedzieć bezczynnie, gdy widział, jak dziewczyna cierpi. Powoli, ignorując protest ciała, podniósł się z miejsca i podszedł do kasztanowłosej, kładąc jej rękę na ramieniu.

Hermiona wzdrygnęła się, ale w dalszym ciągu wpatrywała się w okno. Widząc, jak jej drobne ciało trzęsie się od powstrzymywanego szlochu, usiadł obok niej i objął ją ramieniem, mówiąc:

— Ciii... już dobrze...

— Nic nie jest dobrze — odparła, ledwo mogąc mówić przez łzy. — To moja wina — oznajmiła, zwracając ku niemu twarz pełną bólu i wyrzutów sumienia.

Chłopak patrzył na nią smutnym wzrokiem, starając się znaleźć odpowiednie słowa pocieszenia. Podejrzewał, że może się obwiniać za to, że tak łatwo dała się wciągnąć w zasadzkę, ale wiedział też, jak działają Śmierciożercy. Do skutku. Prędzej czy później znaleźliby taki, czy inny sposób, by ich dopaść. Jednak mimo iż dziewczyna doskonale zdawała sobie z tego sprawę i tak obarczała siebie winą. Miał świadomość, że żadne słowa nie zmienią tego i nie mógł mieć o to pretensji, bowiem w jej sytuacji zachowywałby się tak samo.

— To przeze mnie nie żyją.

Ślizgon objął ją mocniej, gdy zdał sobie sprawę, o czym mówi. Czuł, jak kolejne szlochy wstrząsają jej ciałem, jednak nie potrafił znaleźć odpowiednich słów, by ją pocieszyć.

— Powiedziałam mu! Powiedziałam, gdzie ich ukryłam... — wyznała, nie starając się już powstrzymać łez. Wtuliła się w arystokratę niczym małe dziecko, kurczowo trzymając się jego bluzki. — ... gdy uczyliśmy się razem na początku roku... ja... to moja wina...

— Nie, Granger — wtrącił ostro blondyn, łapiąc ją za ramiona i odsuwając od siebie, by zmusić ją do spojrzenia mu w oczy. — To nie jest twoja wina. I tak by się dowiedzieli... w ten czy inny sposób.

Jednak jego słowa zdawały się do niej nie docierać. Kręciła głową, wciąż się obwiniając.

— Powinnam tam była zostać... na dnie jeziora — oznajmiła, głosem zduszonym od łez.

Kolejny przebłysk wspomnień. Jezioro. Głaz. Granger. Ślizgon nie mógł pojąć, jak w ogóle mogła coś takiego powiedzieć. Tyle przeszła, przeżyła wojnę i teraz mówi mu, że wolałaby umrzeć?

Chciał ją pocieszyć, chciał sprawić, by poczuła się lepiej, zdjąć chociaż odrobinę ciężaru z jej drobnych ramion... Jednak był zbyt wściekły i zamiast tego powiedział:

— Jak w ogóle mogłaś coś takiego powiedzieć, Granger? Pomyślałaś o swoich przyjaciołach, babci, o tej małej Weasley?

Nie śmiał zapytać, czy pomyślała także o nim. Zbyt mocno bał się odpowiedzi.

Teraz, gdy był zmuszony do tego, by zmierzyć się z tym, co ich spotkało, wszystkie jego emocje, do tej pory ukryte, wypłynęły na wierzch. Wstał z łóżka, nie spuszczając oczu z płaczącej dziewczyny.

— Nie dość śmierci bliskich się naoglądała? A może myślisz, że kolejna mogiła do odwiedzania to wszystko, czego teraz potrzebuje?! — wrzasnął, doskonale wiedząc, że tak naprawdę mówi o sobie.

— Daj mi spokój!

— Nie dam, dopóki czegoś nie zrozumiesz, Granger — syknął, ledwo panując nad własnymi uczuciami. — Myślisz, że tylko tobie przytrafiają się przykre rzeczy? Informacja dnia: nie jesteś jedynym takim przypadkiem i w gruncie rzeczy jesteś cholerną szczęściarą. Nadal żyjesz, masz wiedzę, masz przyjaciół... I przynajmniej miałaś rodzinę, taką, która cię kochała — wychrypiał, powstrzymując łzy. — Własny ojciec nie stał nad tobą, beznamiętnie przyglądając się, jak cię torturują, patrząc na ciebie jak na robaka. Wiesz, jakie były jego ostatnie słowa, zanim łaskawie polecił, by braciszek ze mną skończył?! Że jestem jednym, wielkim rozczarowaniem... Powiedział, że całe życie żałował swojego wyboru, by z nami zostać... że nie mógł już patrzeć na to, jaki jestem słaby i bezużyteczny. — Spojrzał smutno na Gryfonkę i oznajmił oschłym, szorstkim tonem: — Więc nie rób z siebie męczennicy i naucz się żyć z tym, co masz.

Dziewczyna obserwowała, jak arystokrata wraca na swoje łóżko, zostawiając ją z poczuciem winy i egoizmu. Czuła się źle, gdy zdała sobie sprawę z tego, że skupiła się tylko na sobie, nie myśląc o tym, przez co on musiał przejść. Teraz, gdy zdała sobie sprawę z tego, że pomimo własnych problemów zawsze znajdował siłę, by podnieść ją na duchu, chciała do niego podejść i przeprosić go za swoją arogancję. Bała się jednak odrzucenia i tego, że jej nie wybaczy.

Czekała.

Jednak Ślizgon nadal leżał odwrócony twarzą do ściany. Po raz kolejny przeklinając swoją głupotę, chwyciła krawędź szafki, próbując podnieść się z łóżka. Odzwyczajone od wysiłku ciało zadrżało i z powrotem opadło na materac. Zagryzła wargę i, nie zważając na zawroty głowy i czarne plamki przed oczami, ponowiła próbę. Przytrzymując się mebli, powoli ruszyła w stronę współlokatora, krzywiąc się przy każdym ruchu. W końcu, ciężko oddychając, upadła na jego łóżko.

— Co, do cholery... — warknął Draco, gwałtownie odwracając się do Hermiony

— Przepraszam — powiedziała cicho, patrząc mu prosto w oczy.

Przez długi czas nic nie odpowiadał, sprawiając wrażenie, że nie jest w stanie przyjąć jej przeprosin.

— Jesteś jedyną osobą, która jest tak mądra i równie głupia, Granger — powiedział w końcu, przypatrując się dziewczynie, jakby była wyjątkowo rzadkim okazem. — Już dobrze — dodał po chwili, która wydawała się być dla Gryfonki wiecznością. Przyciągnął ją do siebie i przytulił. — Ale następnym razem zastanów się dwa razy, zanim powiesz coś tak głupiego — dodał, gładząc ją po plecach.

Hermiona spojrzała w niebieskie oczy, teraz tak troskliwe i opiekuńcze i niepewnie pokiwała głową. Zatrzymała dłużej spojrzenie na ustach chłopaka. Teraz, gdy znów byli tak blisko siebie, pragnęła wrócić do tematu ich pocałunku. Wiedziała jednak, że nie jest to odpowiedni moment.

Leżeli w ciszy, która prowokowała umysł Hermiony do tworzenia przerażających obrazów. Malfoy torturowany przez brata. Malfoy z przypalaną twarzą. Malfoy niemogący w żaden sposób się obronić... I anioł, który po nią przyszedł. To niemożliwe, żeby to był on. Zastanawiała się, czy urywki rozmów, które słyszała, nie były wytworem jej wyobraźni.

„Nie, nie mogły być” — pomyślała, przypominając sobie dotyk arystokraty, który odczuwała pomimo tego, iż teoretycznie była nieprzytomna. „Zatem to musiała być Luna...”

— Wiesz co? Zagrajmy w coś — zaproponowała w końcu.

Nie mogła dłużej znieść obrazów, jakie pojawiały jej się przed oczami. Poza tym wyczuwała, że jej współlokator ma jeszcze gorsze problemy. Współczuła mu i tym razem to ona chciała nieść mu pocieszenie.

Draco odsunął się, by Gryfonka mogła zobaczyć jego sugestywnie uniesioną brew.

— Masz coś konkretnego na myśli?

— Tak się składa, że tak — odpowiedziała z niewielkim uśmiechem. — Zagrajmy w tajemnice.

— W co? — zdziwił się arystokrata, poprawiając sobie poduszkę.

Sięgnął po kołdrę i okrył nią zarówno siebie, jak i kasztanowłosą.

— No... po prostu wymieniamy się tajemnicami. Powiedz mi coś, o czym nikt nie wie albo mało osób zdaje sobie z tego sprawę — wyjaśniła dziewczyna. Widząc niechęć na jego twarzy, szybko dodała: — Ja zacznę.

— Niech ci będzie — westchnął Ślizgon, choć w jego głosie pobrzmiewało zaciekawienie. — Tylko niech to będzie coś naprawdę wartego uwagi. Nie chcę słuchać o twoim pierwszym okresie albo...

— Jasne — zaśmiała się, po czym przygryzła wargę, zastanawiając się, co dla niego będzie interesujące. — No dobrze... pamiętasz może, jak na pierwszym roku usłyszałeś, że Harry ma smoka i wydałeś nas McGonagall? — zaczęła i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, gdy zobaczyła zainteresowanie na jego twarzy. Poczekała, aż skinął głową i dodała: — My naprawdę wtedy mieliśmy tego smoka.

— CO?! — Draco poderwał się do siadu, a szok i zdezorientowanie wymalowane na jego twarzy sprawiły, że Hermiona wybuchła śmiechem.

— Miał na imię Norbert i był norweskim smokiem kolczastym.

— Norbert? NORBERT?! Chcesz mi powiedzieć, że dostałem szlaban za nic?

— O nie. Dostałeś szlaban, bo szpiegowałeś i byłeś na korytarzu o późnej porze, Malfoy — poprawiła go dziewczyna, ostrzegawczo unosząc palec.

Draco zmrużył oczy, wpatrując się w kasztanowłosą z wrednym uśmieszkiem. Hermiona wiedziała, że nie spodoba jej się to, co za chwilę miał wyjawić jej współlokator.

— To ja i Blaise wylaliśmy na twoje majtki sos tabasco.

— MALFOY!

— No co? Ta gra to był twój pomysł — powiedział zdawkowym tonem, unosząc dłonie na znak, że jest niewinny.

— Tak, ale chodziło mi o takie tajemnice, które nie sprowokują kłótni — wyjaśniła rozdrażniona Gryfonka, z obrazą patrząc na chłopaka.

— Tak, bo TWOJA tajemnica w ogóle nie prowokuje kłótni, Granger.

— A twoja niby lepsza, tak? — spytała, unosząc się na łokciach.

— Uznałem, że zastanawiałaś się, kto stał za twoimi podrażnionymi strefami intymnymi, Granger.

Hermiona przewróciła oczami i z powrotem położyła się na łóżku.

— Jakiś ty wspaniałomyślny — prychnęła, kręcąc głową, by wyrazić swoje oburzenie. — Dobra, nieważne, wrócimy do tego kiedy indziej. Dawaj następną tajemnicę.

Ślizgon, gdy zyskał pewność, że jest bezpieczny, z powrotem ułożył się przy współlokatorce, wspierając głowę o dłoń. Zmarszczył brwi, zastanawiając się nad sekretem, który nie zdenerwowałby jego towarzyszki.

— Mój pierwszy list z Hogwartu wleciał przez kominek, w którym właśnie rozpalił skrzat. Spalił się i dopiero za drugim razem zdołałem go przeczytać.

Hermiona uniosła brew.

— Słaba ta tajemnica, Malfoy.

— Chcesz coś lepszego? — spytał zaczepnie, a jego wzrok wyraźnie sugerował, że nie byłoby to dla niej nic miłego.

Gryfonka ciężko westchnęła, odpuszczając arystokracie. Podciągnęła wyżej kołdrę, szukając w głowie odpowiedniego sekretu.

— Jak byłam mała, bardzo lubiłam chodzić na placyk, wiesz, ten, który wtedy mijaliśmy — wyjaśniła. Draco skinął głową na znak, że pamięta, o które miejsce chodzi. — Gdy miałam pięć lat, spodobał mi się jeden z moich sąsiadów. Któregoś dnia widziałam, jak inna dziewczynka całuje go w policzek. Zdenerwowałam się i uderzyłam go łopatą.

— Taką prawdziwą? — spytał z ożywieniem Draco, patrząc na nią z niedowierzaniem.

Gryfonka zaśmiała się i pokręciła głową.

— Nie, Malfoy, plastikową. Przykro mi to mówić, ale w wieku pięciu lat nie miałam żadnych morderczych instynktów.

— Szkoda — westchnął, z powrotem kładąc się na łóżku. — Mi naprawdę zdarzyło się uderzyć kogoś łopatą. A dokładniej rzecz ujmując: kiedyś przywaliłem łopatą Blaise'owi. Przypadkowo, rzecz jasna.

— Czymże zasłużył na tę wątpliwą przyjemność?

— Wracałem akurat z treningu i byłem bez różdżki. W pewnym momencie poczułem, że ktoś mnie śledzi. Skręciłem w stronę chaty tego... gajowego — dokończył szybko, widząc ostrzegawcze spojrzenie kasztanowłosej. — Wziąłem łopatę i zamachnąłem się, zbyt późno go rozpoznając. Na swoją obronę dodam, że i on planował mnie dopaść.

— Biedaczek — skrzywiła się Hermiona, wyobrażając sobie całą sytuację. — I to od tego momentu jest taki...

— Na pewno mu się pogorszyło. Dobra, Granger, teraz ty — oznajmił Ślizgon, zamykając oczy.

Wsłuchiwał się w łagodny, lekko zachrypnięty głos dziewczyny, czując, jak jego ciało w końcu się rozluźnia. Wkrótce odpłynął w sen, niedręczony koszmarami, które nawiedzały go przez długi czas.

Gryfonka przerwała w połowie opowieści, widząc, jak powieki arystokraty robią się coraz cięższe. Delikatnie odgarnęła w tył jego platynowe włosy i ostrożnie ujęła w dłoń jego poraniony policzek. Teraz, gdy wydawał się taki bezbronny i kruchy, po raz pierwszy tego dnia czuła coś innego niż strach i żal. Była wściekła i pragnęła zemsty. Nikt nie zasługiwał na to, co on przeżył i wątpiła, by ktokolwiek zdołałby to przetrwać tak, jak on.

Po raz pierwszy w życiu odczuwała chęć zniszczenia, chęć zadania komuś bólu. Chciała wybiec ze szpitala i natychmiast odnaleźć ich oprawców, by odpłacić za wszelkie krzywdy, jakie doświadczyli z ich rąk. Tortury. Poniżenia. Morderstwo jej rodziców. To były rzeczy, których się nie wybacza i ona sama nie zamierzała im odpuścić. Znajdzie ich i odbierze zapłatę za wszystko.

Pogrążona w myślach dziewczyna, obróciła się na plecy i instynktownie sięgnęła do srebrnego łańcuszka. Niespokojnymi palcami przebiegała po wisiorze, owijając i wypuszczając łańcuszek, raz jeszcze wracając do jeziora i Ivana. Gdy tylko przywołała w myślach jego twarz, zacisnęła mocno dłoń na wisiorku, czując, jak jej ciało po prostu rwie się do działania.

Drgnęła, słysząc huk i drobiny szkła spadające na podłogę. Dzban, w którym znajdowały się kwiaty od Harry'ego, po prostu pękł, zupełnie, jakby w środku znajdowało się o wiele więcej, niż mógł pomieścić.

Wpatrywała się w ostre kawałki szkła, nie mogąc wyjść z szoku. Czyżby to ona za tym stała? Jeszcze nigdy nie użyła magii nieświadomie. Tym bardziej wydało jej się to dziwne, kiedy była już dorosłą, wykształconą czarownicą.

Zerknęła na Dracona, jednak był on zbyt zmęczony, by hałas mógł go obudzić. Uniosła się na łokciach, chcąc pójść po różdżkę, by posprzątać bałagan, jednak powstrzymało ją męskie ramię, które oplotło ją w pasie i z powrotem przyciągnęło do jego ciepłego ciała.

— Granger — wymruczał sennie Ślizgon.

— Muszę to posprzątać i wrócić do swojego łóżka.

— Zostań. Zakręci ci się w głowie, przewrócisz się i skręcisz kark. A wtedy i ja będę musiał wstać, by poinformować o tym pielęgniarki.

Hermiona westchnęła, jednak posłusznie została na miejscu. Odwróciła się do arystokraty i wtuliła się w niego, czując, jak wraca do niej spokój i opanowanie.

Wieczorem do sali weszła elegancko ubrana kobieta. Omiotła krytycznym spojrzeniem pomieszczenie i skrzywiła się na widok syna, śpiącego w jednym łóżku z mugolaczką. Zostawiła go samego na kilka godzin i zdołał przenieść się do sali Gryfonki, pokłócić z personelem medycznym i poważnie uszkodzić jeden z automatów stojących na korytarzu. Chłopak, nawet będąc w ciężkim stanie, potrafił narobić niezłego zamieszania wokół siebie.

Narcyza weszła do środka i odłożyła torebkę na szafce, po czym podeszła do Ślizgona i delikatnie położyła mu dłoń na ramieniu.

Blondyn drgnął i błyskawicznie odwrócił się, by zobaczyć, kto zakłóca mu odpoczynek. Na widok matki, rozluźnił zaciśnięte pięści i wziął głęboki, uspokajający oddech. Niebezpieczne było podchodzenie do niego w ten sposób zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach. Delikatnie zabrał ramię z talii Gryfonki, nie chcąc jej obudzić. Krzywiąc się z bólu, podparł się na łokciach i powoli podniósł się do siadu.

— O ile mnie pamięć nie myli — zaczęła donośnym głosem Narcyza, nie zważając na uciszające gesty syna — została ci przydzielona odrębna sala... z pojedynczym łóżkiem — dokończyła, z niesmakiem patrząc na budzącą się dziewczynę.

Obudzona ze snu Hermiona otworzyła oczy, przez moment nie wiedząc, gdzie się znajduje. Dopiero po chwili dotarło do niej, że leży w jednym łóżku z Draconem, a całej scenie przygląda się jego matka. Poderwała się z miejsca na tyle szybko, na ile pozwalało jej na to osłabione ciało, zupełnie jakby pani Malfoy przyłapała ich na czymś więcej niż tylko na wspólnym leżeniu w jednym łóżku. Cała czerwona na twarzy spojrzała na kobietę, jednak jej wyniosła postawa ją onieśmieliła. Zwróciła się więc do swojego współlokatora, który najwyraźniej nie zauważył jej zmieszania, zbyt zajęty piorunowaniem wzrokiem własnej matki:

— Ja może... pójdę wysłać list do babci — wydukała, przerywając krępującą, pełną napięcia ciszę.

Blondyn spojrzał na nią i pokiwał głową.

Gryfonka posłała kobiecie przepraszający uśmiech, jednak twarz Narcyzy Malfoy w dalszym ciągu pozostawała niewzruszona. Gdy tylko zamknęła drzwi, zdążyła usłyszeć ostry ton współlokatora:

— Nie musiałaś jej budzić.

— Nie musiałabym jej budzić, gdyby umiała znaleźć swoje własne łóżko — odparła kobieta.

Hermiona odskoczyła od drzwi, nie chcąc słyszeć tego, co Narcyza miała do powiedzenia na jej temat. Miała tylko nadzieję, że Ślizgon zdoła wyjaśnić matce całą sytuację.

Chcąc nie chcąc, ruszyła przed siebie, mijając stojącego na straży aurora. Przez moment była pewna, że mężczyzna ją zatrzyma, jednak nic takiego się nie stało. Wciąż czując na sobie jego spojrzenie, skręciła w boczny korytarz.

Pół godziny później wracała do swojej sali, mając nadzieję, że jej list choć trochę uspokoi babcię Rose. Z tego, czego dowiedziała się po przebudzeniu, wynikało, że McGonagall poinformowała ją o całym zajściu, jednak ze względów bezpieczeństwa nie pozwolono na jej odwiedziny.

Już miała chwycić za klamkę, gdy usłyszała zdenerwowany głos pani Malfoy:

— Nie chcę tego słuchać... są pewne granice. Naprawdę powrót w łaski Ministerstwa nie jest wart tego, byś musiał zadawać się z taką... osobą.

— Mamo — wtrącił ostro Ślizgon, jednak Narcyza go nie słuchała.

— Ja wiem, że uważasz, iż ochrona ze strony władz jest nam teraz potrzebna. Pamiętam również, że sama cię prosiłam o to, byś sprawiał wrażenie, że się zmieniłeś... Ale jak mogłeś pomyśleć, że oczekuję od ciebie, byś się tak poświęcał, wiążąc się z kimś takim?

— Dość — syknął arystokrata. — Nie łudzę się, że zrozumiesz...

— Nie, nigdy nie zrozumiem tego, że chcesz sobie tak zmarnować życie, tylko po to, by Ministerstwo troszczyło się o nasze bezpieczeństwo. Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że po ukończeniu szkoły będziesz z nią szczęśliwy, zamieszkacie wspólnie w pięknym domu... że naprawdę ją kochasz?

Hermiona wstrzymała oddech. Wiedziała, że nie powinna podsłuchiwać, jednak nie mogła się zdobyć na to, by odejść od drzwi. Nie teraz, gdy miała usłyszeć to, czego tak bardzo chciała się dowiedzieć. Wtedy, nad jeziorem była pewna, że on także coś do niej czuje, jednak teraz, gdy analizowała to wszystko na chłodno, bała się, że mogła być w błędzie.

— Nie — odpowiedział cicho, jednak w jego głosie słychać było stanowczość i zdecydowanie.

Gryfonka odsunęła się od drzwi, nie chcąc słyszeć ani słowa więcej. Pragnęła zaczerpnąć powietrza, jednak z każdą kolejną próbą czuła ból w klatce piersiowej, zupełnie jakby znów była pod wodą. Czuła wzbierające łzy, jednak nie dała im popłynąć. Wiedziała, na co się pisze, otwierając przed nim swoje serce, pozwalając, by stał się dla niej kimś ważnym. Za nic miała ostrzeżenia i przestrogi przyjaciół, coraz bardziej uzależniając się od niego i sprawiając, że stał się częścią jej świata.

Nie miała do niego żalu, tak samo, jak nie wierzyła w słowa Narcyzy, jakoby z premedytacją zaplanował to wszystko, co się między nimi działo tylko po to, by odzyskać dawną pozycję swojej rodziny. Po prostu nie czuł tego samego, co ona. Musiała wyznaczyć jasne granice, by już nigdy więcej nie łudzić się, że między nimi może być coś więcej niż przyjaźń.

Przełknęła żal i łzy, nie chcąc okazywać, jak bardzo cierpiała. Wyprostowała się i, nie zważając na zmęczenie, odeszła, chcąc być jak najdalej od mężczyzny, który nigdy nie będzie jej.

Draco, nie patrzył w oczy matki, przytłoczony konsekwencjami swojej decyzji. Teraz, gdy zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo ta dziewczyna jest dla niego ważna, wiedział, że nie może dłużej jej narażać. W jego towarzystwie nie była bezpieczna, a życie w dość brutalny sposób uświadomiło mu, że nie jest w stanie jej obronić. Im szybciej da wszystkim do zrozumienia, że Gryfonka nic dla niego nie znaczy, tym lepiej dla niej. Spojrzał matce w oczy i zachrypniętym głosem powiedział:

— Nie, nie zamieszkamy razem. A wiesz dlaczego? — spytał ze złością, czując wzbierający w nim gniew. — Dlatego, że byłem pieprzonym Śmierciożercą, na którego wydano teraz wyrok, ale zanim go wykonają, będą chcieli skrzywdzić każdą osobę, na której mi zależy. Nie dopuszczę do tego, żeby jej się coś stało, nawet jeśli oznacza to, że będę musiał z niej zrezygnować.

Narcyza z niedowierzaniem patrzyła na swojego jedynego syna, zupełnie jakby był dla niej kimś obcym. Nie mogła uwierzyć, że naprawdę poczuł coś do tej dziewczyny. Tej samej, z której szydził przez lata, na którą tak wiele razy narzekał podczas tego roku szkolnego.

— Naprawdę coś do niej czujesz? Za nic masz rodzinne wartości?

— Jakie rodzinne wartości?! Jaka rodzina? — wybuchnął. — Dla twojej wiadomości: byłem torturowany przez brata, który pewnie bez mrugnięcia okiem by mnie zabił, gdyby nie przeszkodzili mu aurorzy, a własny ojciec nawet palcem nie kiwnął, by mi pomóc. Zastanów się lepiej, o czym mówisz, tym bardziej że sama znalazłaś schronienie u „zdrajców krwi”.

Nawet jeśli jego słowa ją poruszyły, w żaden sposób nie dała tego po sobie poznać. Wiedziała, że dalsza rozmowa nie ma sensu, przynajmniej do czasu, kiedy chłopak nie ochłonie. Podeszła do szafki i zabrała torebkę, zatrzymując się przy Ślizgonie.

— Cokolwiek zrobisz, zawsze cię będę wspierać — powiedziała, kładąc mu rękę na ramieniu, jednak arystokrata momentalnie ją strząsnął. — Uważaj tylko, żebyś tego nie żałował.

Ślizgon zaśmiał się ponuro, w myślach powtarzając sobie, że już żałuje.

Czując bijącą od niego wrogość, Narcyza Malfoy pocałowała syna w czoło i ruszyła w stronę drzwi, nie czekając na żadne ciepłe słowa pożegnania. Zanim jednak opuściła pomieszczenie, zapytał:

— Jesteście dobrze chronieni?

Kobieta odwróciła się, myśląc o swojej siostrze i jej małym wnuku. Na wspomnienie tamtego dnia, w którym nie mogła wyjść z kryjówki, by pomóc synowi, w obawie, że sprowadzi śmierć na osobę, która dała jej schronienie, przeszły ją ciarki. Do dziś ciągle nawiedzały ją krzyki torturowanego chłopaka, dla którego nic nie mogła wtedy zrobić, za wyjątkiem wezwania pomocy. Ta jednak długo nie przybywała, wystawiając Narcyzę na ciężką próbę. Wiedziała, że naraża ich wszystkich, jednak nie mogła dłużej bezczynnie przyglądać się, jak oprawcy pastwią się nad jej synem. Wybiegła z chronionego zaklęciem domu, tym samym zdradzając miejsce ich kryjówki. Nie potrafiła zliczyć, ile razy rozmyślała nad tym, co by się stało, gdyby nie interwencja aurorów. Dotarła do wzgórza w momencie, w którym aportowali się na nim wysłani przez dyrektorkę Hogwartu aurorzy.

— Tak — odpowiedziała w końcu. Widząc napięcie na twarzy syna, dodała: — Wstawił się za nami ten... Potter — skrzywiła się na myśl, że to właśnie chłopak, który tyle przez nich wycierpiał, postanowił im pomóc. — Ministerstwo przydzieliło nam jedną z kwater Zakonu Feniksa.

Arystokrata pokiwał głową, uspokojony słowami matki. Gdy wyszła, spojrzał na puste łóżko współlokatorki, szukając siły na to, co musiał zrobić. Chciał odzyskać dystans. Od tej pory koniec z czułościami, wróci do czysto damsko-męskiej przyjaźni. Nie wiedział tylko, jak to osiągnąć, jednocześnie jej nie raniąc.

Spodziewał się, że okaże się to trudne, jednak z zaskoczeniem odkrył, że dziewczyna sama zaczęła traktować go z chłodnym dystansem. Bez słowa wróciła na swoje łóżko i odwróciła się do niego plecami.

„Tak jest lepiej” — pocieszał się w duchu, jednak już czuł tęsknotę za tym, z czego zrezygnował.

Następnego dnia sprawy miały się inaczej. Gryfonka próbowała wciągnąć go w dyskusję, zachowywała się przyjaźnie, jednak on uparcie ucinał wszelkie rozmowy, nim zdołały się rozwinąć. Nie wiedział, dlaczego Hermiona była wczoraj taka nieprzystępna i miał ochotę mocno się kopnąć za to, że cieszy się, że przestała traktować go jak powietrze. Z utęsknieniem wyczekiwał powrotu do szkoły, licząc na to, że będzie mu łatwiej ją ignorować, gdy wróci do swoich obowiązków, które wypełniały mu niemal cały wolny czas. Jednak teraz, gdy spędzał w jej towarzystwie całe dnie, musiał się pilnować, by nie okazywać jej bliskości, tak wiele przy tym ryzykując.

Z napięciem wyczekiwał chwili, w której Gryfonka ponownie poruszy temat ich pocałunku. Wydawało się to tylko kwestią czasu, biorąc pod uwagę, z jaką determinacją domagała się rozmowy na ten temat zaraz po swoim przebudzeniu. Teraz zdawała się tego unikać, zupełnie jakby puściła wszystko w niepamięć, co było do niej niepodobne. Arystokrata wiedział, że dziewczyna nigdy nie odpuszczała, dlatego tym bardziej zastanawiało go jej dziwne zachowanie.

Drzwi do sali otworzyły się, a on chyba po raz pierwszy w życiu ucieszył się na widok Pottera. Wiedział jednak, że zawsze tam, gdzie on, tam jest także i Weasley, więc z uwagą wypatrywał tej irytującej rudej czupryny, na wypadek, gdyby znów próbował się na niego rzucić. Jednak Bliznowaty po raz kolejny przyszedł sam. Kiwnął mu głową na powitanie i podszedł do łóżka swojej przyjaciółki.

Draco podniósł się z łóżka, korzystając z okazji, by wyjść z sali pod pretekstem tego, że nie chce im przeszkadzać. Jednak prawda była inna. Był już zmęczony tym, że będąc tak blisko osoby, którą kocha, czuje, jak się od niej oddala. Zaśmiał się ponuro, gdy wyszedł na korytarz. Nie spodziewał się, że tak bardzo będzie mu brakowało takich z pozoru błahych rzeczy jak kłótnie i to jak szybko udawało mu się ją zdenerwować, doprowadzając do tego, by w jej brązowych oczach pojawiły się niebezpieczne błyski.

Gryfonka uśmiechnęła się na widok przyjaciela. Pomimo tego, że praktycznie cały czas miała przy sobie Ślizgona, czuła się samotna. Początkowo chciała już nigdy się do niego nie odezwać, zapomnieć o tym, że kiedykolwiek coś między nimi było, jednak nie potrafiła. Chciała ocalić choć trochę z tego, co udało im się wypracować, zachować choć namiastkę osoby, która nigdy nie będzie jej. Nawet jeżeli będzie przy tym cierpieć.

— Jak się czujesz? — zapytał Gryfon, siadając przy łóżku dziewczyny.

— Lepiej — odpowiedziała, uśmiechając się. — Przyniosłeś...?

Harry westchnął i wyciągnął z torby plik pergaminów.

— Tak, ale naprawdę nie wiem, po co ci one.

— Jak to po co? — oburzyła się, przeglądając jego notatki. — Za niedługo egzaminy, a ja mam już ponad tydzień zaległości. Poza tym i tak nie mam tu zbyt wiele rozrywek — dodała, widząc, jak chłopak unosi brew.

— Przynajmniej masz towarzystwo.

Na wspomnienie o Ślizgonie dziewczyna poczuła ucisk w klatce piersiowej, jednak nie dała tego po sobie poznać. Chcąc zmienić temat, zapytała:

— A Ron? Kiedy przyjdzie?

Harry odchrząknął i, unikając wzroku przyjaciółki, odpowiedział:

— Chciałby, ale ma dużo poprawek i karnych prac domowych...

— Harry — rzuciła stanowczo Hermiona, wyczuwając jego nieudolne kłamstwo. — O co tak naprawdę chodzi?

Chłopak nie odpowiedział od razu. Obejrzał się za siebie, sprawdzając, czy drzwi są zamknięte. Dopiero, gdy upewnił się, że są sami, powiedział:

— Ron nie przyjdzie, dopóki Malfoy będzie tu z tobą leżał. Może to i lepiej — dodał, widząc jej zmartwioną minę. — Nie wiadomo czy znowu nie rzuciłby się na niego z pięściami.

— Kto? Malfoy?

— Nie, Ron — wyjaśnił Gryfon. — Malfoy nic ci nie mówił?

Arystokrata przechadzał się korytarzami szpitala, zastanawiając się, czy Potter już poszedł. Nie chciał wracać do swojej sali, jednak nużyło go snucie się po pustych korytarzach. Ruszył w stronę izby przyjęć, licząc na to, że zapełni jakoś wolny czas, obserwując czarodziejów, którzy zgłosili się z nietypowymi dolegliwościami.

— Nie po to przeżyłam dwie wojny, żeby mnie teraz ignorowano i odsyłano na koniec kolejki — dobiegł go zrzędliwy, dobrze mu znany głos. — Chcę wiedzieć, gdzie leży moja wnuczka! I wybacz, paniusiu, obchodzi mnie to bardziej niż to, że ten facet ma dzióbek od czajnika zamiast nosa!

— Proszę zająć swoje miejsce w kolejce i nie zaburzać naszej pracy.

Starsza kobieta podparła się na swojej lasce i poprawiła siatki. Arystokrata uśmiechnął się, wyczekując na kolejną barwną wypowiedź staruszki, jednak w tym momencie ta odwróciła się w jego stronę. Zmrużyła oczy i zwróciła się do recepcjonistki:

— Już nie trzeba, sama sobie poradzę! — po czym ruszyła w stronę Ślizgona.

Ten z niepokojem przyglądał się, zmierzającej ku niemu kobiecie, nie wiedząc, czego się może po niej spodziewać. Ostatecznie nigdy za nim nie przepadała, nie mówiąc już o tym, że ona pewnie także, podobnie jak rudzielec, obwinia go za to, co spotkało jej wnuczkę.

— Dobrze, że cię widzę, chłopcze — powiedziała, stając naprzeciwko arystokraty.

— Tak?

— No przecież mówię! Co ty, głuchy jesteś? Zresztą nieważne, nie po to walczyłam o ten kraj, żeby mnie teraz biurokracją ustawiali w kącie, ot co! — powiedziała, po czym podniosła laskę i zaczęła nią wygrażać w stronę recepcjonistki.

— Pani da te siatki — powiedział Ślizgon, widząc, jak kobieta z trudem utrzymuje równowagę.

Staruszka spojrzała na niego, zaskoczona jego uprzejmością i pokiwała głową z uznaniem.

— Widać, że towarzystwo tego Zabliniego ci służy — oznajmiła i podała chłopakowi siatki.

Gdy tylko je puściła, ich ciężar pociągnął go w dół.

— Swoją drogą dziwne to imię... Zablini — kontynuowała, nie zważając na fakt, że Ślizgonowi coraz bardziej doskwierał ciężar wypchanych po brzegi toreb.

— Bo to nie jego imię, tylko nazwisko — wyjaśnił, wskazując staruszce jeden z korytarzy.

— A jak ma na imię?

— Blaise.

Staruszka pokiwała głową, zapamiętując tę informację. Nagle odwróciła się w stronę chłopaka i zapytała:

— A ty?

— Draco.

Babcia Rose parsknęła śmiechem.

— Wybacz mi chłopcze, ale rodzice cię skrzywdzili — dodała, nie zważając na jego poirytowany wyraz twarzy. Bardziej zainteresował ją fakt, że arystokrata coraz szybciej oddycha, wyczerpany marszem z wypełnionymi jedzeniem siatkami. Staruszka spojrzała na niego z czymś na kształt troski i powiedziała: — Widać, że was tu słabo karmią. Dobrze, że to wszystko przyniosłam — pokiwała stanowczo głową.

— A co dokładnie tu jest?

— Same najpotrzebniejsze rzeczy: kompot, pasztet, trochę owoców... potrzebujecie teraz witamin, pierożki, kotleciki, dyniowe placuszki i ciasta... ale takie prawdziwe, domowe, a nie te podróbki, które sprzedają w sklepach. — Zatrzymała się, widząc, że Ślizgon zrobił się nieco czerwony na twarzy. — Może zabiorę od ciebie jedną siatkę?

— Poradzę sobie — odpowiedział z uśmiechem, choć tak naprawdę zastanawiał się, kiedy uchwyty przetną mu skórę na dłoniach.

Wskazał kobiecie kolejny korytarz i przepuścił ją przodem, nie mogąc nadziwić się, że taka drobna staruszka bez trudu radziła sobie z dźwiganiem tego ciężaru.

— Tutaj — powiedział, wskazując drzwi do sali, w której siedziała Gryfonka.

Radość babci Rose na widok wnuczki można było porównać tylko z tym, co arystokrata czuł na widok szafki, na której w końcu mógł położyć „same najpotrzebniejsze rzeczy”. Podszedł do niej, po czym delikatnie odstawił siatki, zwracając na siebie uwagę, obściskiwanej przez babcię, Hermiony. Uśmiechnęła się do niego przepraszająco i patrzyła, jak zmęczony chłopak siada na łóżku.

— Babciu, nie musiałaś...

— A daj tam spokój! Nie musiałaś... ja dobrze wiem, jak to w szpitalach karmią. A wy musicie mieć siłę, żeby wydobrzeć — oznajmiła, zdejmując z szafki pierwszą torbę. — Tu macie kompot, dobry, z czerwonej porzeczki — powiedziała, stawiając na szafce nocnej dziewczyny słoik. W następnej kolejności torbę opuściły pierogi, pyzy, kotlety (każdy wielkości dłoni) oraz domowe ciasta. — O, a tutaj masz, dziecko, jeszcze trochę owoców — oznajmiła, podając Gryfonce siatkę pełną pomarańczy, bananów i jabłek. — A te są dla ciebie — dodała, podając taki sam zestaw zaskoczonemu arystokracie.

— Dziękuję — powiedział, zastanawiając się, co jest powodem zmiany nastawienia staruszki wobec jego osoby.

— Na zdrowie, moje dziecko — odpowiedziała, uśmiechając się na widok chłopaka, który od razu zabrał się do rozpakowywania swojej paczki.

Staruszka zebrała puste siatki i złożyła je, chcąc spakować do swojej torebki.

— Wnusiu, mam tu jeszcze dla ciebie coś na przebranie — oznajmiła, wyjmując różową piżamkę z motylkami.

Dziewczyna szybko zabrała od babci swój dziecięcy komplet i schowała go pod kołdrę, jednak kątem oka zauważyła, jak Draco dusi się ze śmiechu. Gdy myślała, że bardziej skompromitować już się nie da, babcia Rose wyjęła z torebki coś jeszcze.

— A tutaj masz kilka par majteczek — kontynuowała, nie zauważając skrępowania dziewczyny.

— Babciu! — jęknęła Gryfonka, wyrywając staruszce swoje majtki, z których każda z par była w odcieniach różu.

Widząc karcące spojrzenie wnuczki, staruszka obejrzała się w stronę arystokraty.

— Nie ma się czego wstydzić, dziecko. To dorosły chłopak, pewnie majtki niejednej już widział.

Kasztanowłosa naciągnęła kołdrę na twarz, chcąc uciec przed spojrzeniem Ślizgona, który właśnie w tym momencie zakrztusił się bananem.

— Wyprostuj się, chłopcze — poleciła staruszka, precyzyjnie uderzając go między łopatkami, po czym podeszła do szafki i zaczęła ustawiać przyniesione przez siebie rzeczy. — Jakby wam czegoś zabrakło, to piszcie. Zaraz przyjadę i doniosę.

— Myślałem, że jest pani pilnowana przez aurorów — wtrącił arystokrata, zastanawiając się, jak udało jej się tu dotrzeć.

— Synu, byłam w komandosach, byle autokarorzy mnie nie zatrzymają. Powiedziałam im: idę do wnuczki i albo mi zejdziecie z drogi, albo sami wylądujecie w szpitalu. Przestraszyli się i zaraz zadzwonili, do kogo trzeba, a pół godziny później służbowy samochód był podstawiony pod drzwi — powiedziała z powagą. — A tak w ogóle to muszę już iść, bo oni tam na mnie czekają przed wejściem — dodała, przypominając sobie o pracownikach Ministerstwa. — Pa, pa, wnusiu, zdrowiej szybko — powiedziała na pożegnanie i pocałowała, nadal czerwoną na twarzy, Gryfonkę w czoło.

Mijając łóżko blondyna, powiedziała:

— Ty też się trzymaj, Malfoy... Wybacz, chłopcze, ale będę do ciebie mówić po nazwisku, bo nie zdzierżę tego Dracona — dodała, kręcąc głową. — Zupełnie powariowali ci bogacze, już normalnych imion nie było?

Ślizgon wstał i podszedł do kobiety.

— Poradzi sobie już pani sama? Mogę panią odprowadzić...

— Nie trzeba, synku — odpowiedziała, klepiąc go po ramieniu. — Odpoczywaj — dodała, po czym złapała za kołnierz jego koszuli i przyciągnęła go do siebie. — Uważaj na nią.

Zamknął za nią drzwi i wrócił na swoje łóżko, przyglądając się górze jedzenia, która pojawiła się po wizycie babci Gryfonki.

— Malfoy, ja cię strasznie przepraszam, ale ona jest już stara i schorowana...

— Nie ma sprawy. W gruncie rzeczy całkiem miła odmiana — odpowiedział. — Od swojej babci dostałem zdziadziałego skrzata domowego i pieniek, żebym miał na czym odciąć mu głowę, gdy będzie już zbyt niedołężny.

— Milutko.

— Milutkie to są twoje gacie, Granger. Kupujesz je w sklepie dla dzieci?

Hermiona zmrużyła oczy i cisnęła w niego pomarańczą. Zaskoczony Ślizgon nie zdążył w porę uchylić się i został trafiony w ramię.

— Odczep się od mojej bielizny, Malfoy. Jest po prostu wygodna i praktyczna. I tylko dlatego, że coś ci się w niej nie podoba, nie zamierzam jej zmieniać i chodzić ze sznurkiem pomiędzy... pomiędzy — skończyła nieskładnie, za wszelką cenę unikając jego rozbawionego spojrzenia.

— A czy ja coś mówię? — spytał obronnie Draco, obierając pomarańczę, byle tylko nie wybuchnąć śmiechem. — Wiesz, są mężczyźni, którym nie będzie to przeszkadzać...

— Och, daj już spokój. Nie będę słuchać kazania na temat bielizny od kogoś, kto sam jej nie zakłada do snu — przerwała mu Gryfonka, przewracając oczami.

Arystokrata zamarł, z trudem połykając kawałek pomarańczy. Owszem, dość często spał bez bielizny, jednak zastanawiało go to, jak dowiedziała się o tym jego współlokatorka.

— Granger — powiedział ostrzegawczo.

— No co?

— Nie wierzę, że o to pytam, ale czy ty coś ze mną robisz, kiedy śpię? — spytał podejrzliwie, mimowolnie okrywając się kołdrą.

— ŻE CO?! Nie! Fuj! — krzyknęła Hermiona, krzywiąc się z niesmakiem.

Nie mogła uwierzyć, że wpadło mu do głowy coś tak głupiego.

— Więc skąd...?

— Kiedy zamieniliśmy się ciałami. To było pierwszego dnia. Chciałam się przebrać i... hmm... powiedzmy, że twój... sekret ujrzał światło dzienne — wytłumaczyła pośpiesznie dziewczyna, wzruszając ramionami, by sprawić wrażenie, że nijak to na nią nie wpłynęło.

Arystokrata odchrząknął donośnie i oparł się o zagłówek, podciągając wyżej kołdrę. Splótł dłonie i z udawanym spokojem, nie odrywając wzroku od ściany, powiedział:

— No cóż... między przyjaciółmi często dochodzi do takich incydentów. Taak... Nawet nie między przyjaciółmi. Na przykład ja widziałem nago takiego Pottera. A nie, to ja byłem wtedy nagi...

— Co? Kiedy ty...?

Draco odwrócił się i spojrzał na nią ze złością.

— Kiedy zabrałaś nam ubrania, Granger. Już nie wspominając, że mój goły tyłek widziało jeszcze parę osób — „W tym dyrektorka” — dodał w myślach. — Właśnie się dowiedziałem, że po raz kolejny zbrukałaś moją niewinność i prywatność.

Dziewczyna wybuchła śmiechem i pokonana przez rozbawienie padła na łóżko. Pomimo jego morderczego spojrzenia i bólu w żebrach, nie przestawała chichotać.

— Bardzo zabawne, Granger.

— Zbrukałam... twoją... niewinność — wydyszała Hermiona, pomiędzy krótkimi przerwami śmiechu.

Ślizgon posłał jej ostatnie, obrażone spojrzenie i odwrócił się do ściany, uznając, że dalsza rozmowa z jego szurniętą współlokatorką nie ma sensu.

Podczas kolejnych dni Hermiona dostrzegła schemat, w jakim przebiegał ich pobyt w Mungu. Rano, tuż po obudzeniu, Ślizgon wcierał w poranioną twarz galaretowatą, zieloną maść o ostrym, odpychającym zapachu. Wysmarowany nią, przypominał wyrośniętego skrzata, jednak dziewczyna nie odważyła się mu tego powiedzieć. Później wspólnie zajmowali się porannym opróżnianiem zawartości słoików od babci Rose, zwanym również obfitym śniadaniem. Następnie arystokrata znikał na kilka godzin i wracał w paskudnym humorze. Dopiero po kilku dniach dowiedziała się, że powodem tego jest zabieg, w czasie którego ogrzewana jest ta część twarzy, którą smarował maścią. Substancja zaczynała działać dopiero w podwyższonej temperaturze, a powtarzany codziennie zabieg doprowadzał Ślizgona do szewskiej pasji.

Po wysłuchaniu jego narzekań przychodziła pora na odwiedziny. W ich sali codziennie pojawiała się Narcyza Malfoy i Ginny, która donosiła o wszystkim, co działo się w szkole podczas ich nieobecności. Harry, Blaise i Nott zjawiali się nieco rzadziej, za to Ron nie przybył ani razu od potyczki z Malfoyem.

Przed i po kolacji Gryfonka zajmowała się nadrabianiem zaległości. Podczas gdy ona pilnie sporządzała notatki, jej współlokator jedynie przeglądał podręczniki przyniesione przez przyjaciół. Tak było i tego wieczora.

Hermiona zmarszczyła brwi i przybliżyła pergamin, nie mogąc rozszyfrować nieschludnie nabazgranego słowa. To był jeden z powodów, dla którego nie cierpiała opuszczać zajęć. Musiała później siedzieć nad cudzymi notatkami i męczyć się z odczytywaniem niewyraźnych literek. Kochała Harry'ego jak brata, ale irytowało ją to, że pisał jak kura pazurem.

Sfrustrowana, położyła pergamin na kolanach i przetarła oczy.

— Malfoy, mógłbyś mi pomóc? Nie mogę rozczytać jednego słowa.

— Jasne — odparł Draco, nie odrywając wzroku od lektury.

Machnął różdżką, przywołując do siebie pergamin.

Zaskoczona Gryfonka zmarszczyła brwi.

— Przecież bym ci przyniosła.

— Jestem czarodziejem, Granger — odpowiedział, jakby to miało wyjaśnić jego dziwaczne zachowanie.

Wydawało jej się, że odkąd obudziła się po nocy spędzonej z nim w jednym łóżku, specjalnie używał magii, byle tylko ograniczyć ich kontakt fizyczny.

— Które słowo? — zapytał, od niechcenia zerkając na notatki.

— Przedostatnia linijka, początek zdania.

Ślizgon, podobnie jak ona, przybliżył do siebie pergamin, by móc rozszyfrować pismo Pottera.

— Po mojemu tu pisze... Jednak prawdziwym powodem, dla którego wszczęto powstanie orków były różnice językowe dwóch różnych klas społecznych — przeczytał, po czym odesłał notatki współlokatorce.

Tak było bezpieczniej.

— Dzięki. Mówili, kiedy nas wypiszą? — spytała Hermiona, chowając podręczniki i sterty pergaminów.

Miała już dość pobytu w szpitalu, tęskniła za lekcjami, przyjaciółmi i własnym, wygodnym łóżkiem.

— Ja wychodzę, gdy znikną wszystkie te cholerne blizny — powiedział Draco, odruchowo pocierając poraniony policzek, na którym widniało już tylko kilka wąskich blizn. — Ciebie po prostu trzymają na obserwacji. Myślę, że w ciągu tygodnia powinniśmy stąd w końcu wyjść — westchnął, kładąc się w wąskim łóżku. — Masz jakąś ciekawą książkę, która nadaje się do czytania przed snem?

— Chcesz podręcznik do historii magii? — spytała, słodko się uśmiechając.

Ślizgon zmrużył oczy i przewrócił się na bok.

— Jak ja cię nienawidzę.

Tak jak przewidywał arystokrata, pięć dni później do ich sali wszedł uzdrowiciel i oznajmił im, iż jutro mogą wrócić do szkoły. Gryfonka miała ochotę wyściskać magomedyka, jednak powstrzymała się i całą swoją radość przelała w list do babci Rose. Poinformowała ją, że zarówno ona, jak i Ślizgon czują się dobrze i podziękowała raz jeszcze za dostawy jedzenia, które regularnie do nich przysyłała.

Następnego dnia opuścili szpital w towarzystwie dwóch ponurych aurorów. Szli w ciszy, rozpamiętując wydarzenia, które miały miejsce przy ich ostatniej wędrówce ścieżką łączącą Hogwart i Hogsmeade. Draco bez słowa ujął dłoń dziewczyny, by dodać jej otuchy, łamiąc tym samym swoje postanowienie, by unikać z nią kontaktu fizycznego. Nie mógł jednak spokojnie iść, wiedząc, że w jej głowie na nowo rozgrywają się brutalne sceny. Hermiona w odpowiedzi mocniej ścisnęła jego dłoń i spojrzała na niego z wdzięcznością.

Naprzeciw wyszła im Minerva McGonagall, która z wyraźnym zniecierpliwieniem wyczekiwała prefektów naczelnych w sali wejściowej. Skinęła głową aurorom, którzy z powrotem wyszli na zewnątrz i podeszła do uczniów. Tym, co zaskoczyło dziewczynę, było to, iż kobieta podeszła do niej i objęła ją, tymczasowo łamiąc w ten sposób dystans, jaki istniał pomiędzy nauczycielem a uczniem.

Wypuściła z objęć Gryfonkę i zerknęła na arystokratę.

— Obejdzie się bez czułości. Aż tak za panią profesor nie tęskniłem — oznajmił Draco, strzepując z ramienia pyłek.

— Cieszę się, że z powrotem tu jesteście. Pozwólcie jednak, że zabiorę was do gabinetu — powiedziała dyrektorka.

Hermiona szczerze współczuła kobiecie. Widziała piętno, jakie odcisnęło na jej twarzy ciągły niepokój o jej podopiecznych. Gryfonka czuła się winna. Gdyby nie była tak uparta, nie doszłoby do napaści. Z opuszczoną głową podążyła za dyrektorką. Zajęła wskazane jej miejsce i cierpliwie czekała, aż Minerva zbierze myśli.

— Przede wszystkim chciałabym was przeprosić...

Dziewczyna uniosła głowę, zaskoczona słowami McGonagall.

— Byliście pod moją opieką i jako dyrektorka ponoszę wszelką odpowiedzialność za to, co się stało. Po przeniesieniu was do szpitala natychmiast udałam się do Ministerstwa, by ubiegać się o podwojenie ilości aurorów strzegących Hogwartu...

— To moja wina, pani profesor — wtrąciła się cicho Gryfonka. — Doskonale wiedziałam o ucieczce z Azkabanu i mimo to świadomie opuściłam tereny szkoły.

— Och proszę, teraz będziemy się przerzucać w przeprosinach? Może od razu zorganizujmy festiwal pod nazwą „To moja wina, pokornie błagam o przebaczenie”? — prychnął arystokrata.

Jego zdaniem zarówno dyrektorka, jak i Hermiona były głupie, bo doskonale zdawał sobie sprawę, kto tak naprawdę jest winowajcą.

— Niepotrzebna ironia, panie Malfoy. Pragnę przypomnieć, że z powrotem znajduje się pan w Hogwarcie, a co za tym idzie, mam prawo wyznaczyć panu szlaban — oznajmiła kobieta, z naganą patrząc na ucznia, który przewrócił oczami, dając do zrozumienia, iż nic sobie nie robi z tej groźby.

Prefekci naczelni odwrócili się, gdy usłyszeli, jak do środka wchodzi jeszcze jedna osoba. Był to wysoki i szczupły mężczyzna z niechlujnym, kilkudniowym zarostem. Jego twarz zdobiła głęboka blizna, sięgająca od kącika ust aż do zakończenia kości policzkowej, sprawiając wrażenie, że stale gościł na niej ponury uśmiech. Ubrany był w czarną, długą podróżną pelerynę. Omiótł spojrzeniem gabinet dyrektorki... spojrzeniem, które Ślizgon znał aż za dobrze.

— Witam, panie Rasac — powitała go chłodno dyrektorka. Ona także nie kryła swej niechęci wobec pracownika Ministerstwa, jednak zgodziła się na jego obecność, głównie ze względu na powagę sytuacji i jego skuteczność w odnajdywaniu czarnoksiężników. Poza tym Derrick Rasac przewodził grupie aurorów, zajmującej się zbiegłymi z Azkabanu Śmierciożercami. — Miałam jednak nadzieję, że da mi pan chwilę czasu, by oswoić moich uczniów z wizją przesłuchania.

Derrick Rasac uśmiechnął się, jednak jego oczy w dalszym ciągu pozostawały zimne i nieustępliwe. Nie czekając na zaproszenie dyrektorki, zdjął pelerynę i wyczarował dla siebie dodatkowe krzesło obok niej, naprzeciw prefektów naczelnych.

— Jestem przekonany, że dwójka dorosłych czarodziejów poradzi sobie z tą stresującą chwilą, jaką zapewne jest to przesłuchanie bez, jak to pani raczyła ująć, wcześniejszego oswojenia się z sytuacją — odparł niemal szeptem, który jednak był bardziej doniosły niż niejeden krzyk. W jego głosie było coś aksamitnego i zarazem ostrego, przyprawiając słuchacza o gęsią skórkę. Uśmiechnął się i, idąc na swoje miejsce, zatrzymał się przy Ślizgonie. — Pan zresztą ma już pewne doświadczenie, jeśli chodzi o przesłuchania, prawda, panie Malfoy?

— Tak — odparł arystokrata, prawie nie poruszając ustami, w dalszym ciągu patrząc przed siebie.

Choć starał się wyglądać na spokojnego i opanowanego, jego napięte ciało okazywało zdenerwowanie.

— To wspaniale — odparł auror, rozkładając ręce w serdecznym geście, jednak w jego oczach kryła się groźba i chęć zemsty. — Panna Granger oczywiście również nie ma się czego obawiać. Wszystkim nam zależy przecież na znalezieniu i ukaraniu winnych tego, co jej się przytrafiło — powiedział, na moment zwracając znudzone spojrzenie na Gryfonkę.

Dla wszystkich jasnym było, że wcale nie zależy mu na dobru uczniów, tylko na zebraniu dowodów i poszlak, które pozwoliłyby mu zamknąć w Azkabanie wszystkich, którzy na to zasługują. Malfoya także.

— Taaak — rzucił przeciągle, na powrót kierując swoje spojrzenie na arystokratę — kara jest nieodzowną częścią sprawiedliwości. Bez niej następuje zepsucie społeczeństwa, które powoli daje się nabrać złudzeniu, że istnieje szansa na to, iż uda im się uniknąć odpowiedzialności za swoje czyny... w imię większego dobra. Bo czymże jest jeden niegroźny Śmierciożerca na wolności, skoro dzięki jego pomocy udało nam się uwięzić dwunastu? Chcecie wiedzieć? Otóż jest on tylko kolejnym celem do schwytania i przed wymiarem sprawiedliwości. Tak, ostrze sprawiedliwości jest cierpliwe...

Gryfonka zerknęła niepewnie w stronę arystokraty, ten jednak zdawał się nie słyszeć groźby Rasac'a, uparcie wpatrując się w blat biurka.

— Dziękujemy za tę jakże pouczającą przemowę, jednak nalegam, aby przeszedł pan do zadawania pytań, które według pana nie mogły dłużej czekać — przerwała mu ostro profesor McGonagall, widząc coraz większe zdenerwowanie uczniów.

— Jak sobie pani życzy, pani McGonagall — odparł cynicznie, wciąż uważnie przyglądając się Draconowi. — Zgodnie z tym, co już figuruje w aktach sprawy, na podobiźnie panny Hermiony Granger pojawił się krzyżyk, zupełnie taki sam jak wtedy, gdy odnaleziono ciało tego biednego chłopca, zgadza się?

— Tak — odpowiedziała Hermiona, sprowadzając na siebie spojrzenie aurora.

— To musiało być przerażające — odparł z udawaną troską. — Jak wtedy zachowywał się pan Malfoy?

— Słucham?

— Rozumiem, że ma pani traumę, więc zapytam jeszcze raz: jak wtedy zachowywał się pan Malfoy?

Gryfonka spojrzała na blondyna, nie rozumiejąc, co auror chce osiągnąć tym pytaniem, jednak ten w dalszym ciągu wpatrywał się w blat stołu. Nie chcąc mu w żaden sposób zaszkodzić, powiedziała:

— Siedzi obok mnie, więc może panu powiedzieć, jak się zachowywał.

— Ale pytam panią.

Dziewczyna kątem oka dostrzegła, jak Ślizgon zaciska pięści. Przez chwilę zastanowiła się nad odpowiedzią, uważnie dopierając słowa, nie chcąc, by auror znalazł w nich coś, co pomoże mu zaszkodzić arystokracie.

— Odprowadził mnie do naszego dormitorium...

— I co było dalej? Poszedł do siebie?

— Nie, został ze mną, dopóki nie zasnęłam.

— Ach, tak — Rasac uśmiechnął się. — Jak wyglądały kolejne dni, aż do napaści?

— Normalnie: chodziliśmy na zajęcia, patrole, później się uczyliśmy.

— A czy zauważyła pani może, większe zainteresowanie pani osobą ze strony Dracona Malfoya? Czy spędzał z panią więcej czasu niż zazwyczaj?

Hermiona spuściła głowę, starając się dostrzec kątem oka jakąkolwiek zmianę w arystokracie, coś, co podpowiedziałoby jej, co może powiedzieć.

— Nie widzę związku ze sprawą — odpowiedziała w końcu, chcąc utrudnić mu pracę.

Od czasu Balu Bożonarodzeniowego wiedziała, że Rasac za wszelką cenę pragnął zamknąć Malfoya na resztę życia w Azkabanie. Wiedziała także, że jej współlokator się go bał, czuła to, siedząc obok niego.

— Proszę odpowiedzieć — rozkazał auror.

— Być może. Martwił się, więc to chyba jasne, że chciał dopilnować, bym była bezpieczna.

— A może po prostu czuł się winny?

— Winny? Niby czemu?!

— Proszę się nie denerwować, ja tylko próbuję ustalić wszystkie fakty — odpowiedział spokojnym tonem, zadowolony z tego, że udało mu się wywołać pierwsze oznaki zdenerwowania u Malfoya. Chłopak zacisnął dłoń na poręczy krzesła, choć nadal uparcie nie patrzył w oczy aurora. — Ale słusznie, przejdźmy do sedna sprawy: co się stało w dniu całego zajścia? Dlaczego postanowiła pani opuścić bezpieczne tereny szkoły?

— Chciałam pójść z moim kotem do kliniki weterynaryjnej — odpowiedziała, spuszczając głowę.

Teraz, po tym wszystkim wydawało jej się to taką głupotą i nieodpowiedzialnością, jednak nie mogła cofnąć czasu.

— I oczywiście pan Malfoy postanowił pani towarzyszyć?

— Tak.

— Jakież to rycerskie z jego strony. Proszę kontynuować — polecił Rasac, wciąż poświęcając większość uwagi arystokracie.

Gryfonka opowiadała dalej. O tym, jak Ślizgon ją ostrzegał, żeby nie wychodziła poza teren szkoły, o tym, jak łatwo dała się nabrać na przebranie Śmierciożercy... Wreszcie o tym, jak Draco odprawił ją do zamku, przeczuwając zasadzkę. Gdy dotarła do momentu, w którym została zaatakowana przez Lucjusza Malfoya, głos jej się załamał, odmawiając posłuszeństwa.

Wtedy, po raz pierwszy odkąd do gabinetu wszedł Rasac, arystokrata spojrzał na nią, pragnąc dodać jej otuchy. Podczas pobytu w szpitalu omijali ten temat. Ślizgon po raz pierwszy słuchał o tym, co zaszło, gdy się rozdzielili. Dziewczyna widziała w jego oczach gorycz i żal, a także pewien rodzaj zaciętości i obietnicę zemsty. Upiła łyk wody, którą wyczarowała dla niej profesor McGonagall i kontynuowała swoją opowieść.

— A czy rozpoznała pani napastników?

— Nie wszystkich — odpowiedziała. — Jeden z nich to... to był Lucjusz Malfoy, a drugi to Ivan Gregorovicz, który przez jakiś czas chodził z nami do szkoły.

— A trzeci z nich? Może jakieś znaki charakterystyczne?

— Tatuaż na lewej stronie twarzy — odpowiedział blondyn, nie mogąc dłużej milczeć, widząc, jak dziewczyna cierpi, starając się przypomnieć jak najwięcej szczegółów.

— Nikt znajomy?

— Nie.

— Wróćmy może do postaci tego młodego obcokrajowca... Wiemy o jego napaści na pana Malfoya... Nie domyśla się pani, skąd jego obsesyjne zainteresowanie panią i pani kolegą?

Gryfonka pokręciła głową, nie chcąc wyjawić nic więcej. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, dlaczego Ivan był wtedy ze Śmierciożercami. Nie miała jednak zamiaru wyjawiać sekretu, którego jej współlokator tak pilnie strzegł.

— Nic pani nie słyszała? Może mówił, co nim kierowało?

— Nie pamiętam.

Rasac wpatrywał się w nią z pogardliwym uśmiechem, dając jej tym samym do zrozumienia, że doskonale wie, iż dziewczyna kłamie. Nie upierał się jednak, mając do dyspozycji kolejnego rozmówcę.

— Może teraz pociągniemy nieco za język pana Malfoya... Miło było spotkać tatusia?

— Panie Derrick! — wybuchnęła profesor McGonagall. — Ten chłopak o mało co nie zginął z jego ręki, proszę więc wystrzegać się takich insynuacji!

Arystokrata w końcu przeniósł swój wzrok na znienawidzonego aurora i z wymuszonym uśmiechem powiedział:

— Bardzo miło.

Rasac uśmiechnął się, czując, że za chwilę uda mu się go wytrącić z równowagi. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że człowiek zdenerwowany popełnia więcej błędów, czasami powie o jedno słowo za dużo... co prędzej czy później doprowadzi go do celi w Azkabanie.

— Widzi pani, pani McGonagall, chłopak całkiem nieźle się trzyma. Zapewne przez lata był przygotowywany do roli Śmierciożercy, więc takie drobne torturki, pobicia i przypalanki były u niego na porządku dziennym.

Gryfonka czekała na wybuch współlokatora. Jego sylwetka emanowała wściekłością i chęcią zemsty. Skrzywiła się, gdy zobaczyła, jak z jego zaciśniętej pięści płyną strużki krwi.

— A panu jak się wydaje, panie Malfoy, dlaczego Ivan Gregorovicz, do spółki z pańskim ojczulkiem i innym Śmierciożercą postanowił targnąć się na życie pana i tej niewinnej dziewczyny?

Arystokrata spojrzał na Gryfonkę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Mógł skłamać, powiedzieć, że, podobnie jak ona nie ma pojęcia, dlaczego do tego wszystkiego doszło. Nikt nie odkryłby tajemnicy, z którą ich rodzina żyła przez tyle lat... Nikt także nie oskarżyłby go o to, że to wszystko jego wina... Nikt nie zarzuciłby mu, że mógł do tego nie dopuścić, gdyby tylko okazał więcej pokory. Wiedział jednak, że im więcej Ministerstwo będzie wiedziało o całej sprawie, tym łatwiej będzie im zapewnić Hermionie ochronę.

— Od początku chodziło mu o mnie.

— Mógłby pan, panie Malfoy, rozwinąć nieco tę myśl?

Ślizgon zaśmiał się ponuro, nie wierząc, że postanowił wyjawić sekret swojej rodziny przed osobą, która bez żadnych skrupułów będzie starała się to wykorzystać przeciw niemu.

— Chciał zemsty, to wszystko.

— A dlaczego nowo przybyły uczeń miałby bez powodu atakować pana w szkole, a później z takim uporem próbować do pana dotrzeć, panie Malfoy? — zapytał Derrick, czując, że wreszcie znalazł coś, co pomoże mu dopiąć swego.

— To mój przyrodni brat.

Na twarz aurora wypłynął uśmiech tryumfu, natomiast dyrektorka Hogwartu była wyraźnie wstrząśnięta.

— Brat? Dlaczego nie powiedział pan o tym po napaści w szkole?

— Wtedy jeszcze nie wiedziałem.

— A kiedy pan się dowiedział, panie Malfoy? — dopytywał się Derrick.

— Jakiś czas temu.

Uśmiech na twarzy Rasac'a powiększył się, jednak arystokrata zdawał się tego nie zauważać, na powrót tępo patrząc przed siebie.

— A jak, jeśli można spytać?

— Pisał do mnie.

— Wygrażał się, osaczał, groził bliskim?

Chłopak skinął głową.

— A czy te groźby dotyczyły również panny Granger?

Przed oczami Ślizgona pojawiła się ich wspólna fotografia, którą otrzymał w dniu, w którym na zdjęciu dziewczyny namalowano krzyżyk. Przełknął ślinę i ponownie, niemal niezauważalnie, skinął głową.

— Wtedy także nie uznał pan za słuszne, by powiadomić o tym władze, prawda? Przecież był pan pewny, że zdoła zapewnić tej dziewczynie ochronę. Nikt o niczym nie musiał wiedzieć. W końcu to niemały skandal. — Rozsiadł się w fotelu i polecił: — Proszę opowiedzieć, co się stało potem. Do czego doprowadziła pana pycha i obłuda.

Z chorą satysfakcją obserwował, jak chłopak z trudem opowiada, co się działo po tym, jak przenieśli się nad jezioro. Ślizgon starał się mówić chłodnym, rzeczowym tonem, jednak i on miał problemy z tym, by zapanować nad drżeniem głosu.

— Dobrze, pomijając już kwestię tego, co działo się z panem, panie Malfoy, po tym, jak panna Granger została zmuszona do tego, by skoczyć do jeziora, bardziej interesuje mnie szczęśliwy finał tej historii. Jak to się stało, że znowu udało się panu wywinąć?

— Otrzymałam patronusa od Narcyzy Malfoy, z prośbą o pomoc — odezwała się profesor McGonagall, zanim którekolwiek z uczniów zdążyło wspomnieć o pojawieniu się Luny. Minerva nie chciała zdradzać Ministerstwu jej specyficznych zdolności, tym bardziej że dziewczyna jeszcze nad nimi nie panowała. — Wezwałam oddział aurorów, który stacjonuje w Hogsmeade i bezzwłocznie udałam się z nimi we wskazane miejsce.

Rasac zdawał się tego słuchać ze znudzeniem. Właściwie odkąd usłyszał, że Śmierciożercy zdążyli się teleportować, stracił zainteresowanie dalszym losem pokrzywdzonych. Zanim wstał, zwrócił się do arystokraty:

— I właśnie dlatego, panie Malfoy, wyroki nie powinny być łagodzone. Gdyby rada się ze mną zgodziła, pański ojciec już by nie żył, a pan siedziałby zamknięty w swojej wygodnej celi. Ivan Gregorovicz nigdy nie poprzysiągłby zemsty, a tej dziewczynie nic by się nie stało. Życzę miłego dnia.

Po tym, jak wyszedł w gabinecie nastała cisza. Kasztanowłosa spojrzała na swojego współlokatora, jednak ten siedział nieruchomo. W końcu ciszę przerwała dyrektorka:

— Panie Malfoy, proszę nie brać do siebie...

Przerwała, gdy Draco gwałtownie poderwał się z krzesła. Bez słowa wyszedł z gabinetu, trzaskając drzwiami. Gryfonka jeszcze przez jakiś czas wpatrywała się w ślady krwi na poręczy krzesła.

— Przepraszam... muszę... — wydukała, zerkając w stronę drzwi, za którymi zniknął jej współlokator.

— Oczywiście. Proszę tylko, abyście nikomu nie wspominali o Lunie... dla jej dobra.

Dziewczyna skinęła głową i wyszła z gabinetu, zastanawiając się, dokąd udał się Ślizgon. Szukała w dormitorium i bibliotece, zaglądała do pustych sal. W końcu doszła do wniosku, że i tak nie uda jej się przeszukać całego zamku. Poszła na błonia, licząc na to, że arystokrata nie zaszył się w pokoju wspólnym Slytherinu. W czasie drogi natknęła się na czterech aurorów: dwóch z nich pilnowało wejścia do szkoły, kolejni przechadzali się po jej terenach. Hermiona, czując na sobie ich przeszywające spojrzenia, przyśpieszyła kroku. Uspokoiła się dopiero, gdy w końcu wyłowiła wzrokiem blond czuprynę, opierającego się o drzewo, Dracona.

— Malfoy...

— Odejdź — rozkazał chłodnym tonem, otwierając oczy.

Przyśpieszony oddech i mocno zaciśnięta szczęka świadczyły o tym, iż chłopak nadal z trudem panuje nad gniewem.

Hermiona stała nieruchomo, nie mogąc zdobyć się na to, by zostawić go samego w takim stanie. Podeszła bliżej i delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu.

— To naprawdę nie była twoja wina. On nie miał prawa...

— Zabieraj łapę i wracaj do środka, Granger — warknął Draco, patrząc na nią ze złością.

Niechętnie zrobiła to, czego chciał. Rzuciła w jego stronę ostatnie, troskliwe spojrzenie i odeszła. Wiedziała, że Ślizgon jest zbyt wściekły i zraniony, by przyjął choć najmniejszy gest pocieszenia. Choć pragnęła przy nim zostać, uszanowała jego potrzebę samotności i wróciła do zamku.

Wciąż brakowało jej jednego elementu, by poskładać wszystkie części w logiczną całość. Jak Luna dowiedziała się tego, że potrzebują pomocy? Skąd wiedziała, że Gryfonka jest pod wodą i w której części jeziora może ją znaleźć? Choć była ciekawa, nie zamierzała wypytywać o to Krukonki. Skoro McGonagall chroniła ją przed Ministerstwem, musiał istnieć adekwatny ku temu powód. Pragnęła jej jednak podziękować i postanowiła poczekać na nią w Wielkiej Sali.

Pomieszczenie wydawało się jeszcze większe bez uczniów i ich głośnych rozmów, zdawało się być zupełnie innym miejscem. Pomimo uczucia odosobnienia, usiadła przy stole Gryffindoru, czekając na zakończenie zajęć przyjaciół.

Słysząc głośny pisk Ginny, zerwała się z ławki i z trudem utrzymała równowagę, gdy ta z rozbiegu wpadła na nią i porwała w objęcia.

— Dlaczego nie pisałaś, że już wracasz? — spytała z szerokim uśmiechem.

— Chciałam wam zrobić niespodziankę.

— Udało ci się. Cieszę się, że już wróciłaś — przyznał Harry, przechwytując od Ginny przyjaciółkę. — Bez ciebie było tu nudno.

— Hermiona...

— Daruj sobie, Ron — przerwała mu kasztanowłosa.

Nie zamierzała rozmawiać z kimś, kto zostawił ją, gdy tak bardzo potrzebowała wsparcia w dodatku z tak banalnej przyczyny. Boleśnie przekonała się, że dla niego ważniejsze od przyjaźni było unikanie Malfoya.

— Jesteś na mnie zła, bo do ciebie nie przychodziłem? — spytał z niedowierzaniem rudowłosy Gryfon.

— Jestem zła, bo rzuciłeś się na Malfoya.

— Ron, jesteś idiotą — syknęła Ginny, uderzając brata w potylicę.

Zastanawiała się, dlaczego jej brat nie odwiedza Hermiony i za każdym razem wymyślał nową wymówkę, jednak nie przypuszczała, że Ron pobił i tak już poobijanego Ślizgona.

— Świetnie. Ty też po jego stronie? — rzucił z urazą chłopak.

— Mógłbyś dać z tym spokój. Kiedy ostatnio Malfoy cię uderzył albo zwymyślał naszą rodzinę? — nawet ona zauważyła, że w tym roku arystokrata jakby złagodniał. Co prawda nadal był złośliwy, wredny i posyłał kąśliwe uwagi, jednak nie były one aż tak uszczypliwe i osobiste. Była pewna, że jej przyjaciółka ma w tym swoją zasługę.

— Och, tak, zróbmy z niego świętego, bo od dwóch tygodni nikogo nie obraził. A! Nie zrobił tego, ponieważ go tu nie było!

— Stoimy na środku sali — przypomniał cicho Harry, widząc, jak coraz więcej osób im się przygląda.

— Zaraz do was wrócę, zajmijcie mi miejsce — powiedziała Hermiona, zauważając Lunę. — Możemy porozmawiać?

— Jasne — odpowiedziała Krukonka, prowadząc kasztanowłosą do sali wejściowej.

— Chciałam ci podziękować — zaczęła Gryfonka. — Gdyby nie ty... nawet nie chcę myśleć, co by się stało.

Luna uśmiechnęła się i ścisnęła jej dłoń.

— Nie musisz dziękować. Żałuję, że nie zrozumiałam wszystkiego wcześniej.

Hermiona zmarszczyła brwi, słysząc tajemniczą odpowiedź Krukonki, po której zapadła krępująca cisza. Dziewczyna znowu myślała o tym, co tak zawzięcie ukrywa dyrektorka i Luna.

— Przepraszam, ale naprawdę nie mogę nic powiedzieć — powiedziała z żalem Krukonka.

I tak by jej nie uwierzyła. Luna wiedziała, że jej wyjaśnienia tylko pogarszają sprawę, ale co mogła jej powiedzieć? Że jest potężną jasnowidzką i od miesięcy widziała umierającą Hermionę? Że zdołała ją uratować tylko dzięki przypadkowi? Nadal nie mogła uwierzyć, że nie rozpoznała Gryfonki, ale wszystko było takie ciemne i niewyraźne... Miała do siebie żal, że dopiero w ostatniej chwili zdołała połączyć wszystko w całość.

Przed oczami znowu pojawił jej się obraz przebiegającego przez korytarz Krzywołapa. Na jego widok Luna dostała wizji. Tak jak teraz wyraźnie widziała Hermionę, tak wtedy ujrzała jezioro i drewnianą tabliczkę z nazwą miejscowości. Wiedziała, że skoro Krzywołap wywołał u niej widzenie, to właśnie jego właścicielka jest w niebezpieczeństwie. Krzyknęła do Ginny, żeby pobiegła do dyrektorki i przysłała pomoc, a sama udała się na miejsce, wiedząc, że tylko ona zdąży na czas pomóc dziewczynie.

— Rozumiem — zapewniła Hermiona. — Jeszcze raz dziękuję.

Luna objęła ją i odwróciła się, by wrócić do Wielkiej Sali. Nim jednak weszła do środka, zerknęła na nią przez ramię i rzuciła tajemniczo:

— Masz naprawdę mądrego kota, Hermiono.

Gryfonka jeszcze przez chwilę stała w wejściu do Wielkiej Sali, obserwując oddalającą się dziewczynę, której zawdzięczała życie.

— Gdzie jest Malfoy? — usłyszała stanowczy, oschły głos prefekta Slytherinu.

Odwróciła się, stając twarzą w twarz z Nottem, który sprawiał wrażenie, jakby sama rozmowa z nią stanowiła ujmę na jego honorze.

— Ostatnio widziałam go na błoniach.

Ślizgon skinął głową i bez słowa wyminął Hermionę, kierując się do części sali, którą zajmowali uczniowie Slytherinu. Chwilę później dołączył do niego Zabini. Mijając Gryfonkę, objął ją delikatnie na powitanie. Widząc ponaglający wzrok swoich przyjaciół, kasztanowłosa ruszyła w ich kierunku, mając nadzieję, że rozmowa ze Ślizgonami zdoła uspokoić jej współlokatora.

— Teodoro, naprawdę nie rozumiem twojego zdenerwowania. Przecież już jest w Hogwarcie, a ty zachowujesz się, jakby nadal stał nad grobem — powiedział Zabini, urażony tym, że przyjaciel odciągnął go od jedzenia. — Daj mu trochę czasu, skoro od razu do nas nie przyszedł...

— ... musiało się coś stać — dokończył Nott, przyspieszając kroku.

Doskonale znał przyjaciela i wiedział, że musiał mieć jakiś ważny powód, by się zaszyć.

Zabini teatralnie wzniósł oczy ku niebu, nie rozumiejąc przewrażliwienia Notta. Uśmiechnął się tryumfalnie, widząc arystokratę, całego i zdrowego, opartego o pobliskie drzewo.

— Widzisz, nic mu nie jest.

Nott nie skomentował tego w żaden sposób.

— Cześć — powiedział brunet, podchodząc do blondyna, który zdawał się nie zauważyć ich przybycia.

— Cześć.

— Co się stało? — zapytał Zabini, zaniepokojony jego wściekłym tonem.

Zanim jednak ten zdążył odpowiedzieć, zza zachodniej części zamku wyszedł Derrick Rasac, w towarzystwie patrolujących tereny szkoły aurorów. Gdy tylko zobaczył Ślizgonów, pożegnał się ze swoimi podwładnymi i ruszył w ich stronę.

— Chodźmy stąd — powiedział Zabini, przeczuwając nadchodzące kłopoty. Doskonale zdawał sobie sprawę, że zarówno Nott, jak i Malfoy zemściliby się na Rasac'u, gdyby tylko nadarzyła się okazja. — Powiedziałem, chodźmy... — powiedział błagalnym szeptem, widząc, jak jego przyjaciele zaciskają pięści.

Wiedział, że Derrick tylko szukał pretekstu, by ich wszystkich postawić ponownie przed sądem i nie cofnie się przed niczym, byle tylko wytrącić ich z równowagi. A biorąc pod uwagę ich obecny stan, nie potrzeba było wiele...

— O proszę, jak to miło was widzieć znowu razem — oznajmił auror, rozkładając ręce w serdecznym geście powitania. — Przyjaźń to piękna rzecz... równie piękna, jak rodzina — dodał, zwracając prześmiewcze spojrzenie na Notta.

Zabini złapał przyjaciela za ramię, ten jednak dalej stał nieruchomo, z wściekłością wpatrując się w aurora.

— Co pan tu jeszcze robi? — syknął arystokrata.

— Poinstruowałem moich ludzi, by bacznie obserwowali niebo, a zwłaszcza dziwne zachowanie kruków... w końcu zginęło już tyle młodych ludzi, tyle rodzin zostało rozbitych... trzeba zachować wszelkie środki ostrożności, prawda, panie Malfoy? Skoro nie zataja pan już żadnych cennych informacji, wreszcie możemy zapewnić tej dziewczynie bezpieczeństwo... panu także, ma się rozumieć — dodał, po czym uśmiechnął się, widząc, jak blondyn zaciska dłoń na różdżce.

Auror ukłonił się i odszedł kilka kroków, po czym rzucił przez ramię:

— Panie Nott, proszę pozdrowić rodziców.

Jednak to nie Teodor wyciągnął różdżkę. Derrick Rasac odwrócił się, stając naprzeciw, mierzącego do niego arystokraty. Nie musiał już nic mówić, doskonale zdawał sobie sprawę, że za chwilę w końcu osiągnie swój cel, gdy Ślizgon rzuci zaklęcie. Tak jednak się nie stało. Brunet odepchnął przyjaciela, stając pomiędzy nim a aurorem.

— Draco — powiedział, przytrzymując Malfoya. — Obiecałeś — dodał, widząc, jak w dalszym ciągu mierzy do Rasac'a.

Arystokrata spojrzał na Teodora i powoli opuścił różdżkę. Przypomniał sobie, że przysiągł Nottowi zostawić zaszczyt zabicia Derricka.

— Do następnego razu — pożegnał się auror, zupełnie jakby nic nie zaszło.

Przez moment stali w ciszy, starając się ochłonąć.

— Chce być sam — powiedział Nott i odszedł w stronę zamku.

Żaden ze Ślizgonów nie ruszył jego śladem. Zabini czuł, że Draco także nie chce rozmawiać, jednak nie mógł zmusić się do tego, by zostawić go samego. Idąc za przykładem przyjaciela, oparł się o drzewo, czekając, aż on pierwszy się odezwie.

— Najgorsze w tym wszystkim jest to, że on ma rację — powiedział w końcu, przerywając ciszę. — Ma pieprzoną rację. To wszystko przeze mnie...

— Co ty wygadujesz?

— Porwali ją tylko dlatego, że jest dla mnie kimś ważnym. Gdybym wcześniej to przerwał...

— Co wcześniej? Jakie przerwał? — dopytywał się Zabini, obawiając się najgorszego. — Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że zamierzasz...

— Nie, nie zamierzam — odpowiedział, wzbudzając na twarzy przyjaciela chwilową ulgę. — Już to zrobiłem. Nie możemy być razem, powinienem przestać się w ogóle z nią zadawać... — zaśmiał się ponuro. — Wybacz przyjacielu, wiem, jak bardzo nam kibicowałeś... ale nie będzie żadnego „żyli długo i szczęśliwie”. To nie moja bajka... — powiedział automatycznie, głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji.

Jedynie jego oczy krzyczały, jak bardzo cierpiał i z jakim trudem przyszło mu podjęcie tej decyzji.

— Nie... — powiedział Ślizgon, kręcąc głową, zupełnie jakby nie dopuszczał do siebie myśli, że jego przyjaciel chce zrobić coś tak głupiego — nie, nie zrobisz tego. Myślisz, że jak teraz ją zostawisz, cokolwiek to zmieni?

— Tak.

— Gówno prawda! Uciekasz, bo się boisz. Malfoy, do cholery, nie pozwolę ci tego spieprzyć.

— Na całe szczęście nie potrzebuję twojego pozwolenia — syknął arystokrata.

— I co, myślisz, że jak nagle przestaniesz się z nią spotykać, to będzie bezpieczna?

— Tak — oznajmił dobitnie blondyn, zbliżając się do przyjaciela. — Gdy tylko Gregorovicz zostanie schwytany, nikogo już nie będzie obchodzić, co mnie łączyło z Granger. Śmierciożercom zależy tylko na tym, by dopaść mnie.

— Najpierw ktoś musi unieszkodliwić Gregorovicza — zauważył Zabini.

— Bez obaw, Rasac jest takim samym psychopatą, co on. Poza tym wziął sobie za punkt honoru, by zamknąć wszystkich Malfoyów w Azkabanie. — Widząc niezrozumienie na twarzy przyjaciela, dodał z cynicznym uśmiechem: — Ivan to mój brat — po czym zostawił Ślizgona na błoniach.

Był wściekły. Miał nadzieję, że po powrocie do szkoły wszystko będzie łatwiejsze. Był wściekły na Zabiniego, że nie potrafił zrozumieć, że tak będzie lepiej... Wściekły na siebie, że z takim trudem przychodziło mu wypełnianie własnego planu... i wściekły na Gryfonkę, że obudziła w nim uczucia. O wiele łatwiej było, gdy wszystko było mu obojętne.

***

Kochana wnusiu,

Mam nadzieję, że czujesz się lepiej i już niedługo wypuszczą cię z tego Mongoła. Do pudełka spakowałam ci trochę jedzenia. Dałabym ci więcej, ale nie mogłam. Ci autokarzy zabraniają mi już w ogóle z domu wychodzić i zdaje się, że uodpornili się już na ciosy zadawane laską. Szkoda, ale wymyślę coś innego.

U mnie wszystko w porządku, choć parę razy chcieli mnie wysłać na badanie słuchu do tego waszego szpitala. Myślisz, że przy okazji zajmą się hemoroidami? Ostatnio mi się pogorszyło i strasznie mnie piecze...

Hermiona skrzywiła się i pominęła akapit, w którym to jej babcia barwnie opisała swoją dolegliwość. Nie chciała dokładać dla swojej wyobraźni materiałów do kolejnych koszmarów.

Mam nadzieję, że poczta zdążyła z przesyłką. Tak jak mi kiedyś powiedziałaś, wysłałam to do Hogsmeade, by przekazali to dalej, bo nadal nie mogę przekonać się do sów. Próbowałam, ale nie miałam pojęcia, gdzie jej to wsadzić. Ale ja nie o tym.

Pewnie pamiętasz panią McTree, tą szaloną Szkotkę spod piątki? Wyobraź sobie, że kupiła kino domowe! Nie, żebym podglądała, tak tylko zobaczyłam, bo mi sztuczna szczęka wypadła i potoczyła się akurat pod okno. W tym tygodniu oprócz kina kupiła sobie nową pralkę i lodówkę, a na tace to nigdy nie daje!

Pozdrów ode mnie Zabliniego. To naprawdę miły młodzieniec i ma zbawienny wpływ na tego Malfoya. Nadal nie rozumiem, dlaczego ma takie durne imię. Na świecie istnieje tyle pięknych imion, na przykład Franek. Gdyby miał na imię Franek, to mogłabyś nawet za niego wyjść. W końcu chłopak ma wszystko na miejscu, a to jest najważniejsze u mężczyzny... tylko, żeby tak nie chuliganił i miał normalne imię. I dzieci miałabyś z tego ładne, ale jeśli się nie zmieni, to bierz się za Zabliniego.

Podziel się z Malfoyem jedzeniem, bo na moje oko to on jest troszkę za chudy. Jakby go trochę podtuczyć, to mogłabym nawet przymknąć oko na to jego imię... A może namówiła byś go na zmianę? Powiedz mu, że Franek mi się podoba.

To tyle. Jak się mnie coś przypomni, to dopiszę. Napisz, czy paczka do ciebie dotarła i kiedy wychodzisz.

Całusy,

Babcia

Hermiona kilkukrotnie zaśmiała się, czytając list od babci. Widząc pytające spojrzenia Harry'ego i Ginny, bez słowa podała im kartkę i z ciekawością otworzyła pudło. Nie miała pojęcia, co zrobić z przysłanym jedzeniem, kiedy już była w szkole. Jej rozmyślenia przerwał wybuch śmiechu dwojga Gryfonów.

— Hermiono, uwielbiam twoją babcię — oznajmił Harry, ocierając łzy rozbawienia.

W gorszym stanie znajdowała się Ginny, która położyła się na stole i uderzając pięścią w stół, raz po raz powtarzała ulubione imię babci Rose.

— Franek Malfoy — wydyszała, trzęsąc się ze śmiechu.

— Chcecie może coś z tego? — spytała Hermiona, przysuwając pudło w ich stronę.

Nim zdążyła się zorientować, paczka od jej babci obiegła kilka miejsc i wróciła do niej z o wiele skromniejszą zawartością. Rezygnując z hogwarckich naleśników, wyjęła jedno z domowych dań. Resztę postanowiła oddać współlokatorowi, tak, jak poleciła jej to babcia... o ile w końcu przestanie się wszystkim zadręczać i wróci do zamku.

Przyjemnie zmęczona i rozweselona rozmowami prowadzonymi przy stole Gryffindoru, lekkim krokiem szła do dormitorium. Niemal westchnęła z ulgą, gdy zobaczyła nadchodzącego z drugiej strony arystokratę. Wyraźnie było po nim widać, że nadal był wściekły, a zaróżowione policzki świadczyły o tym, że aż do teraz przebywał na zewnątrz.

— Malfoy! — zawołała, podbiegając do niego.

Chłopak obejrzał się i uniósł wyczekująco brew. Widząc, jak dziewczyna taszczy dużych rozmiarów pudło, wziął je od niej, odruchowo pomagając współlokatorce.

— Gdzie byłeś?

Draco zaśmiał się ponuro.

— Jeśli chodzi ci o to, czy nikogo nie zabiłem, to odpowiedź brzmi: nie... ale było cholernie blisko.

— Martwiłam się.

Na to Ślizgon nie miał odpowiedzi. Stał nieruchomo, wpatrując się w nią beznamiętnie. W końcu prychnął i ruszył w stronę dormitorium.

— Co tak właściwie taszczę? — spytał, o wiele łagodniejszym już tonem, nie pozwalając jej na poruszenie tematu Rasac'a. Wiedział, że aż ją skręca, by wypytać go o niego i o to, co robił po tym, jak praktycznie wybiegł z gabinetu McGonagall.

— Swoją kolację. Babcia Rose przysłała nam paczkę.

— Twoja babcia, twoje jedzenie, Granger.

— Ale...

— Jeśli chcesz się tego pozbyć, to daj to Zabiniemu, on jest wszystkożerny — przerwał jej arystokrata. — I masz ku temu okazję, bo właśnie tu idzie.

Dziewczyna przewróciła oczami i odebrała od niego pudło. Musiała zawołać Blaise'a dwa razy, nim ją zauważył. Chłopak zamrugał, potrząsnął głową i podszedł do prefektów naczelnych.

— Granger ma dla ciebie prezent — oznajmił Draco, wymijając ich i wszedł do dormitorium.

— Przejdzie mu — pocieszył Hermionę Blaise, po czym, zacierając z entuzjazmem ręce, spytał: — No to, co tam jest?

— Jedzenie od babci Rose. Smacznego.

— Dzięki — powiedział z szerokim uśmiechem i z ciekawością zaczął przeglądać zawartość pudła. Nim Gryfonka weszła do salonu, usłyszała jego pełen zachwytu głos. — Ooo... klopsiki!

Hermiona zaśmiała się i z ciekawością spojrzała na kolejną tego dnia przesyłkę. Na stoliku leżało białe, podłużne pudło, starannie przewiązane czerwoną tasiemką. Zaintrygowana, podeszła bliżej, dokładniej mu się przyglądając. Nie było karteczki ani żadnej innej informacji od nadawcy.

— Malfoy? — spytała głośno, jednak szum prysznica musiał ją zagłuszyć.

„Może to od niego?” — zastanawiała się, zerkając na przesyłkę. „Chce znowu przeprosić za coś, co tak naprawdę nie jest jego winą...” — pomyślała, kręcąc głową na upór arystokraty.

Szybko zerknęła na drzwi do toalety, jednak woda ciągle leciała. Z mieszaniną czułości i irytacji rozwiązała czerwoną kokardę i otworzyła wieko. Widząc zawartość pudła, głośno wrzasnęła i natychmiast odskoczyła od stolika.

Chwilę później do salonu wpadł Ślizgon, który, zaalarmowany jej krzykiem, natychmiast wyskoczył spod prysznica i, ubrawszy w biegu spodnie, podbiegł do współlokatorki. Widząc, co spowodowało reakcję dziewczyny, przeklął i wycelował różdżką w pudło z krwistoczerwonymi różami, po których wiły się białe robaki. Jednym ruchem pozbył się przesyłki i objął ramieniem współlokatorkę.

— Już po wszystkim, Granger.

Hermiona odsunęła się od niego i wzdrygnęła się.

— Wszystko w porządku?

— Tak. To po prostu było... — kasztanowłosa skrzywiła się i potarła ramiona, mając wrażenie, że glizdy pełzają po jej ciele. — Myślisz, że to od Ivana?

Arystokrata skinął głową, wpatrując się w okna.

— Chociaż... Były cały czas zamknięte, prawda? — upewnił się. — Nie mógł tu wlecieć.

— Może... któryś z nich jest w zamku?

— Niekoniecznie — powiedział po chwili namysłu. — Równie dobrze mógł być to ktoś ze Slytherinu. Powiedzmy szczerze: nie jesteś tam zbyt lubiana, przecież wiesz.

— Ale hasło...

— Jest wiele sposobów, żeby je zdobyć, Granger.

Hermiona skinęła głową, przyznając mu rację. Nie mogła wpadać w paranoję i wszystkiego łączyć z Ivanem i napaścią.

Draco sprawdził obie sypialnie, jednak nie znalazł niczego niepokojącego.

— Wszystko w porządku — oznajmił, wracając do dziewczyny. — Ale dla świętego spokoju pójdziemy jutro do dyrektorki.

Kasztanowłosa skinęła głową i momentalnie skrzywiła się, przystawiając dłoń do skroni. Widząc, jak się chwieje, Draco podbiegł do niej i na czas zdążył otoczyć ją ramieniem.

— Hej — szepnął, omiatając jej twarz zmartwionym wzrokiem. — W porządku?

— Tak. Zakręciło mi się w głowie — przyznała, czym wywołała u Ślizgona cichy, zachrypnięty śmiech.

— Jasne, Granger. Po prostu chciałaś mnie zmacać.

Hermiona uśmiechnęła się słabo i przymknęła oczy, by pozbyć się zawrotów głowy, jednak to tylko pogorszyło sytuację. W ciągu ostatnich dni chłopak unikał kontaktu fizycznego, niemal w ogóle jej nie dotykał, doprowadzając ją tym do szału. Teraz stał tuż przed nią, półnagi i troskliwie ją obejmował. Pod wpływem jego bliskości po jej ciele przebiegły dreszcze. Miała wrażenie, że po jej skórze przetaczają się wyładowania elektryczne, które bez jej woli przyciągały ją do niego.

— O czym myślisz?

Dziewczyna otworzyła oczy i zobaczyła nachylającego się nad nią blondyna. Chłopak przechylił delikatnie głowę i badawczo się w nią wpatrywał, jakby próbował odczytać to, co działo się w jej głowie.

— Mam ochotę zrobić coś bardzo głupiego — odpowiedziała z trudem Gryfonka.

Przełknęła parę razy ślinę, by choć trochę nawilżyć suche gardło. Nie przyniosło to jednak żadnego efektu, gdyż Ślizgon dokładnie obserwował każdy jej ruch. Niemal czuła jego palący wzrok na swojej szyi.

— Co takiego? — dopytywał Draco, jednak po tonie jego głosu można było poznać, że nie interesuje go odpowiedź dziewczyny. Jego uwaga skupiona była na czymś innym.

— Yyy... Uwierzyłbyś, gdybym powiedziała, że chcę dogłębnie przeanalizować cykl życiowy nieśmiałka?

— Za cholerę — mruknął, nachylając się do pocałunku.

Pomimo swoich obietnic i surowych postanowień, arystokrata złączył ich usta w nieśpiesznym pocałunku. Czuł, jak Gryfonka zadrżała, gdy jego mokry tors spotkał się z jej kobiecym ciałem, przemaczając przód jej bluzki. Pogłębił pocałunek, połykając jej ciche westchnienia, przechodzące z ust do ust.

Wyczuwając, że Hermiona ledwo co utrzymuję równowagę, objął ją w pasie i odsunąwszy butelki, posadził ją na barze. Słysząc brzdęk tłuczonego szkła, kasztanowłosa odsunęła się, chcąc wstać i zająć się bałaganem, jakiego narobili, jednak Ślizgon oparł dłonie po obu stronach jej bioder.

— Ale...

— Później — mruknął, przenosząc jedną z dłoni na jej udo.

Padające na niego światło podkreślało zagłębienia i wypukłości na jego twarzy, czyniąc ją surowszą, ostrzejszą... jeszcze bardziej pociągającą. Ogień w jego oczach powinien ją przestraszyć, zamiast tego budził w niej większe pożądanie. Powoli na jego usta wpłynął szatański uśmieszek, pełen grzesznych obietnic. Dobrze wiedział, jak na nią działa, co się w niej dzieje, gdy patrzy na nią w ten sposób, gdy nieśpiesznymi dłońmi błądzi po jej ciele. Ponownie zbliżył swoją twarz, by tym razem złożyć pocałunek w kąciku drżących ust dziewczyny. Zaśmiał się cicho, słysząc jej słaby jęk protestu i skierował się ku jej szyi, zostawiając na jedwabistej skórze ognisty szlak. Nagrodzony jej westchnieniem, nieśpiesznie zapoznawał się z ciałem Gryfonki, by zapisać w swojej pamięci kwiatowy zapach skóry, jej delikatność i to, jak Hermiona odchylała głowę, by ułatwić mu dostęp do szyi. W jego ramionach była całkowicie bezbronna, całkowicie zdana na jego łaskę.

Hermiona przygryzła wargę, by powstrzymać jęk, gdy Draco przeniósł usta z powrotem na jej szyję i zaczął muskać miejsce tuż za uchem. Nie zdawała sobie nawet sprawy, że to miejsce było tak wrażliwe, tak wygłodniałe pieszczot. Gdy jego usta kontynuowały rozkoszną wędrówkę, dłonie nieśpiesznie badały wąską talię dziewczyny. Serce dudniło jej ze wszystkich sił, niemal całkowicie zagłuszając ciche pomruki Ślizgona. Gorąco uderzyło w jej ciało, gdy poczuła jego dotyk na udach. Powoli jego dłonie wsunęły się pod spódniczkę Hermiony, gładząc delikatnie wrażliwą skórę. Jego ręce i usta pracowały odmiennym rytmem. Zachłanne wargi atakowały ją, zmuszając do całkowitego oddania, podczas gdy dłonie były nieśpieszne i delikatne, nie żądające, lecz nakłaniające. W czasie, gdy dłonie arystokraty wracały na biodra Gryfonki, jego usta wróciły do jej warg. Dziewczyna nie miała już sił, by kontrolować pożądanie. Wczepiła palce w mokre, aksamitne pasma, by mocniej przycisnąć do siebie jego wargi. Nie liczyło się to, że niegdyś byli wrogami. Nie liczyło się to, że on był arystokratą a ona szlamą. Chciała po prostu więcej... Dracona. Chciała, by ta chwila trwała, by już nigdy nie wyszli z ich płomiennego uścisku.

Draco delikatnie przygryzł dolną wargę Gryfonki, czując, jak jej palce mocniej zaciskają się na jego włosach. Przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej i wciągnął głęboko powietrze, gdy ta objęła nogami jego biodra. Zaślepiony pożądaniem, nie widział w niej brudnej krwi. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, pozwolił, by gorączka dalej trawiła jego ciało i wypuścił z uwięzienia to dziwne uczucie, które rosło w nim już od jakiegoś czasu. Ślizgon przeniósł drżące, zniecierpliwione dłonie na talię dziewczyny, ustami ponownie wyznaczając ognisty szlak na jej szyi. Całkowicie zatracił się w doznaniach, stracił kontrolę i choć normalnie by go to przeraziło, teraz czuł się z tym wspaniale.

Zimne krople, jakie spływały po jej dłoniach z jego włosów, czyniły ciało Hermiony jeszcze bardziej wrażliwym. To, co robił z nią Ślizgon, sprawiało, że cała płonęła. Po raz pierwszy w życiu kogoś pragnęła i choć było jej duszno i gorąco, uwielbiała to.

Czując jego nakłaniający język, posłusznie rozchyliła wargi. W odpowiedzi na jego pieszczoty jeszcze mocniej przywarła do niego udami. Prowokował ją, dręczył i uwodził każdym, najdrobniejszym gestem, całkowicie niszcząc jej wolną wolę.

Dopiero kiedy jego ręce wdarły się pod jej bluzkę i rozpięły stanik, w jej głowie, niczym syrena alarmowa, rozbrzmiał fragment rozmowy Dracona i jego matki.

„On cię nie chcę. Nie kocha cię” — pomyślała, zamierając w jego ramionach.

Cała namiętność i rozkosz z bycia całowaną przez Dracona rozpłynęła się, a zamiast nich pojawił się ból i gorycz. Ona nie znaczyła dla niego tyle, co on dla niej, nie czuł tego samego. Była po prostu kolejną dziewczyną, która napatoczyła się po drodze. Przecież się przyjaźnili. Dlaczego więc traktował ją jak inne, nic nieznaczące dla niego dziewczyny? W przyjaźni nie ma miejsca na wykorzystywanie i bezkarne bawienie się uczuciami drugiej osoby, a on bez skrupułów właśnie to robił.

Draco był zbyt pochłonięty przez pożądanie, by zauważyć, że dziewczyna jest nieruchoma w jego ramionach. Jej dłonie nie przeczesywały w zapamiętaniu jego włosów, jej usta nie oddawały zachłannych pocałunków. Biernie przyjmowała to, co jej dawał. Nie zdając sobie sprawy, co dzieje się z Gryfonką, powoli zaczął przesuwać dłonie z pleców w stronę jej piersi.

— Nie! Przestań! — krzyknęła, odpychając go od siebie.

Ślizgon cofnął się o krok, otwierając oczy. Otworzył usta, zszokowany tym, co ujrzał. Zarumieniona, z potarganymi włosami dziewczyna wpatrywała się w niego ze łzami w oczach. Kurczowo zaciskała dłonie na krawędzi baru, będąc gotową w każdej chwili uciec.

— Zrobiłem coś nie tak? — spytał niepewnie, zupełnie nie wiedząc, co się stało.

Było cudownie, a w jednej chwili został odepchnięty. Hermiona wyglądała tak, jakby wszystko działo się wbrew jej woli.

Kasztanowłosa załkała i, potrącając go w biegu, zamknęła się w swojej sypialni.

Draco stał nieruchomo, wpatrując się w drzwi do jej pokoju. Zupełnie nie wiedział, co się dzieje i co ma robić. Pierwszy raz znajdował się w takiej sytuacji. Po raz pierwszy został odepchnięty, po raz pierwszy całował dziewczynę, którą kochał i po raz pierwszy jego partnerka wyglądała, jakby ją skrzywdził. A na pewno tego nie zrobił. Był pewny, że jej się to podobało, oddawała każdą pieszczotę z zapałem równym jego. Powiedziałby nawet, że to ona sprowokowała go do pocałunku. Dlaczego więc nagle wszystko diametralnie się zmieniło?

„Może to było dla niej za wiele? Może za bardzo się spieszyłem?”— zastanawiał się chłopak.

— I weź tu, cholera, zrozum kobiety — warknął, przeczesując włosy.

W końcu postanowił wtargnąć do jej sypialni i wydusić z niej, o co chodziło, czy to jej się podoba, czy też nie. Zdążył zrobić kilka kroków, nim drzwi otworzyły się, a z pokoju wyszła jego współlokatorka, taszcząca walizkę i wyrywającego się kota. Zamarł, sparaliżowany tym widokiem i dopiero po chwili odzyskał głos.

— Co ty wyprawiasz?

— Po resztę rzeczy wrócę jutro — powiedziała pozbawionym emocji tonem, nie zwracając uwagi na jego pytanie.

Nie patrząc na Ślizgona, szybkim krokiem opuściła dormitorium, zostawiając go sam na sam z ciszą i kwiatowym zapachem jej perfum.

Draco jeszcze długo stał, wpatrując się w przejście, a jego emocje zmieniały się co sekundę. Strach przekształcał się w zdezorientowanie, zdezorientowanie zmieniało się w troskę, troska przeradzała się w irytację i gniew. Po raz kolejny się przed nią otworzył, złamał dla niej surowe zasady jakie sobie narzucił, robił coś, przez co wiedział, że później będzie cierpiał i co dostał w zamian? Odrzucenie. Znowu.

Wściekły, usiadł na sofę i ukrył twarz w dłoniach, by nad sobą zapanować. Powoli zaczynał się przyzwyczajać do tego, że wszyscy go odrzucają. Tylko czekać, aż Nott i Zabini zrobią to samo.

Nawet nie wiedział, kiedy podszedł do barku i napełnił szklankę Ognistą, opróżniając ją jednym haustem.

***

— Na Merlina, co się stało? — spytała Ginny, wielkimi oczyma wpatrując się w zapłakaną przyjaciółkę.

— Mogę... mogę zatrzymać się u ciebie?

Weasleyówna rzuciła szybkie spojrzenie w głąb dormitorium, gdzie siedziały jej współlokatorki i zerkały na nią z ciekawością. Odebrała kota i walizkę od kasztanowłosej i niedbale odłożyła jej rzeczy na łóżko. Zamiast wpuścić ją do środka, wyszła na korytarz i zaciągnęła Hermionę do toalety. Szybko upewniła się, że są same, po czym zablokowała wejście. Zlustrowała dziewczynę troskliwym spojrzeniem i podała jej chusteczki.

— Powiesz mi, co się stało? — ponowiła pytanie, gdy ciało starszej Gryfonki przestało się trząść.

Ujęła jej dłoń i skłoniła, by usiadła razem z nią na chłodnych kafelkach.

— Chodzi o Malfoya — wyznała cicho Hermiona, nerwowym ruchem zakładając lok za ucho.

— Coś mu się stało? — Ginny dokładniej przyjrzała się przyjaciółce, gdy ta pokręciła głową. Szczególną uwagę przykuwały spierzchnięte, lekko napuchnięte wargi. — Doszło do czegoś między wami, prawda?

— Tak — przyznała cicho, po czym ze złością krzyknęła: — Ale ja jestem głupia!

Ginny zamrugała, całkowicie gubiąc się w relacjach prefektów naczelnych. Wiedziała, że się zaprzyjaźnili, choć była to specyficzna przyjaźń, jednak ich uśmiechy i spojrzenia mówiły jej, że ciągnie ich do siebie. Obawiała się, co z tego wyjdzie i jak to się skończy, jednak za namową Blaise'a postanowiła się nie wtrącać. Tak jak przypuszczała, słuchanie rad czarnoskórego Ślizgona źle się skończyło, zarówno dla niej, jak i dla Hermiony.

— Całowaliście się — bardziej stwierdziła, niż spytała. — To chyba dobrze? — kontynuowała niepewnie.

— Nie, nie dobrze.

— Dlaczego?

— Bo... — wyjąkała Hermiona, po czym wzięła głęboki oddech i oznajmiła: — Ja się w nim zakochałam, Ginny.

Wcześniejsze stwierdzenie, iż Weasleyówna była w szoku, było sporym niedopowiedzeniem. Dziewczyna na moment straciła zdolność mowy i logicznego myślenia, słysząc ciche, acz stanowcze słowa starszej Gryfonki.

— Ale... ale to Malfoy. Seksowny, ale nadal Malfoy — wyjąkała, nie mogąc pojąć, jak kasztanowłosa mogła zakochać się w swoim wieloletnim gnębicielu. — Przepraszam, mów dalej. Skoro jesteś zakochana i się całowaliście, to dlaczego...

— Bo on nie czuje tego samego — wyjaśniła Gryfonka, spuszczając głowę.

Otarła chusteczką łzy, po czym hałaśliwie wydmuchała nos.

— Och... — wydukała Ginny, czując, jak udziela jej się paskudny nastrój przyjaciółki. — Jesteś pewna?

— Podsłuchałam jego rozmowę z matką.

— Co dokładnie powiedział?

— Narcyza spytała go, czy się we mnie zakochał i czy po szkole będzie chciał ze mną mieszkać. Zaprzeczył — wyszeptała z bólem dziewczyna.

— Powiedział coś więcej?

— Nie wiem. Dalej nie słuchałam.

Ginny wzniosła oczy ku niebu, na moment je przymykając, po czym spojrzała na kasztanowłosą wzrokiem będącym idealnym połączeniem współczucia i politowania.

— Błąd. Kochanie, oto pierwsza zasada podsłuchiwania: zawsze, ale to zawsze, słuchaj do końca, w przeciwnym razie może ci umknąć coś bardzo ważnego.

— Ale on nawet zachowywał się inaczej po tej rozmowie! Prawie w ogóle mnie nie dotykał.

— Prawda jest taka, że cholera wie, co siedzi w tym blond łbie. Powinnaś słuchać do końca albo go o to spytać.

— A on na pewno by mi wszystko powiedział — prychnęła ze złością Hermiona.

— Racja — przyznała Weasleyówna, ponuro kiwając głową. — Co zrobił po tym, jak zamknęłaś się w sypialni?

— Chyba chciał do mnie przyjść — powiedziała niepewnie Hermiona.

Kiedy wychodziła, Ślizgon był w połowie drogi do jej pokoju, a determinacja, jaką miał wymalowaną na twarzy, jasno mówiła o jego zamiarach.

— A ty co wtedy zrobiłaś?

— Uciekłam do ciebie.

Ginny westchnęła i pokręciła głową.

— To mogę się u ciebie zatrzymać? — spytała starsza Gryfonka.

— Nie musisz nawet pytać. Powiemy dziewczynom, że masz wyjątkowo bolesną miesiączkę.

— I tak nie uwierzą...

— Ich problem! — oświadczyła żarliwie rudowłosa, czym doprowadziła przyjaciółkę do śmiechu. — I lepiej to załóż — dodała, wyczarowując dla niej apaszkę.

— Dlaczego?

— Bo masz na szyi malinki. Dużo malinek.

***

— Mówiłeś coś? — zapytał uprzejmym tonem Zabini, choć jego oczy błyszczały od złośliwości.

— Ja cię...

Chłopak nie dał skończyć Draconowi i ponownie wepchnął jego głowę pod strumień lodowatej wody. Mocniej zacisnął dłoń na jego karku, jednak i tak arystokrata nie zdołałby mu się wyrwać. Był zbyt pijany, by tego dokonać.

— Masz dość?

— Ta...

Blaise wypuścił Dracona, uznając bulgotanie za odpowiedź twierdzącą. Blondyn natychmiast oparł się o blat umywalki, nie mogąc samemu utrzymać równowagi.

— Możesz mi, kurwa, powiedzieć, co ty odpierdalasz? — warknął niewyraźnie blondyn.

— Chlejesz od dwóch dni. Pojutrze zaczynają się zajęcia. Jako dobry przyjaciel doprowadzam cię do porządku.

— Prosił cię ktoś?

— Nie możesz się tak zachowywać, tylko dlatego, że Granger...

— S... skąd o tym wiesz? Ach tak — powiedział z nagłym ożywieniem, niemal się przewracając. — Od tej swojej małej, wrednej...

Zabini ponownie zacisnął dłoń na karku przyjaciela i wepchnął jego głowę pod kran. Odczekał minutę i puścił Malfoya, który natychmiast zaczął parskać, próbując pozbyć się zalegającej wody. Zamiast rzucić się na Blaise'a, chłopak oparł się na blacie, niemal się na nim kładąc. Był to tak żałosny widok, że Zabini postanowił mu trochę odpuścić i zaprowadził go do salonu. Posadził go na fotelu, samemu siadając na niskim stoliku.

— Teraz będziesz gadał? Jeśli mi się nie uda, to przyjdzie tu Nott, a on nie będzie się z tobą cackał — ostrzegł czarnoskóry Ślizgon.

Draco rzucił mu mordercze spojrzenie, jednak skinął głową.

— Musisz się ogarnąć i do niej pójść...

— Nie — przerwał mu blondyn, podkreślając swoje zdanie uderzeniem w oparcie fotela.

Blaise uniósł brwi.

— Możesz mi powiedzieć, dlaczego za cholerę nie chcesz się z nią zobaczyć?

— Och, więc jednak nie wiemy wszystkiego, co? — zaśmiał się kpiąco Draco. — Sprowokowała mnie, pocałowałem, ona uciekła z płaczem i się wyprowadziła. Koniec pie-eśni.

— I jesteś pewien, że nie zrobiłeś nic, co...

— Oczywi-ście, że nie! — wybełkotał z zapałem arystokrata i z wdzięcznością przyjął od przyjaciela szklankę wody, by pozbyć się uporczywej czkawki.

Po dwóch dniach picia alkoholu woda wydawała mu się być obcym napojem, jakby nigdy wcześniej jej nie pił. Opróżnił szklankę i zaczął obracać ją w dłoni.

— Odwaliło jej bez powodu.

Zabini odwrócił się, słysząc, jak otwiera się przejście do dormitorium prefektów. Do środka weszła Ginny z bojowym wyrazem twarzy. Zdegustowanym wzrokiem omiotła walające się butelki i poprzewracane sprzęty.

— O, Weasley! Pudel przysłał cię po resztę rzeczy? — Ślizgon zarechotał z własnego żartu.

Dziewczyna dopiero teraz na niego spojrzała i zamarła, zaskoczona, w jakim stanie się znajduje. Spodziewała się, że będzie wściekły, albo będzie udawał, że do niczego nie doszło. Najwyraźniej cała sytuacja dotknęła go bardziej, niż przypuszczała. Ucieszyło ją to, bo to oznaczało, że arystokrata musiał coś czuć do jej przyjaciółki.

Blaise, nie chcąc, by Gryfonka zaczęła gnębić jego przyjaciela, wstał i wyprowadził ją z dormitorium, ignorując pijackie wrzaski Dracona.

— Puszczaj — syknęła, wyrywając ramię z jego uścisku.

— Daj mu teraz spokój.

— Ale...

— Zaufaj mi, wiem, co robię. Mam plan — oznajmił Ślizgon.

Weasleyówna uniosła brew, wątpiąc, by ów pomysł był skuteczny i logiczny.

— Nie rób takiej miny — powiedział obrażonym tonem. — Jutro wyciągniesz Hermionę z dormitorium i razem ją do niego zaprowadzimy.

Ginny przechyliła głowę, uważnie wpatrując się w Zabiniego. Po chwili na ich twarzach pojawił się ten sam, złośliwy uśmieszek.

— Chcesz ją tam wepchnąć i zamknąć przejście.

— A jednak potrafisz używać tej rudej główki — wymamrotał z podziwem chłopak, udając wielce zaskoczonego.

Gryfonka zaśmiała się i uderzyła go w ramię.

— Jutro o siedemnastej czekaj przy posągu garbatej wiedźmy.

Rudowłosa odwróciła się, jednak zerknęła przez ramię i z powagą powiedziała:

— A później porozmawiamy o tym, co zaszło między nami wczoraj. Nie bądźmy tacy dziecinni jak oni, Blaise.

Ślizgon przełknął ślinę. Nie spodobał mu się jej ton, jednak skinął głową, czując, że nadszedł czas, by powalczyć o własne szczęście.

***

— Nienienienienie!!! — krzyczała Hermiona, jednak jej porywacze nie mieli żadnych skrupułów.

Chociaż zapierała się nogami i próbowała uwolnić ręce z ich uchwytu, dwójka oprawców dalej ją ciągnęła, po czym wepchnęli ją do środka. Dziewczyna natychmiast rzuciła się do przejścia, próbując je otworzyć, jednak jedyne co uzyskała to ból w biodrze. Przywarła plecami do obrazu, nie mogąc uwierzyć, że ta dwójka właśnie wrzuciła ją do jaskini smoka.

Nie mając innego wyjścia, powoli weszła w głąb salonu, obronnie otaczając się ramionami. Szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w drobiny szkła na dywanie i poprzestawiane meble. Pomieszczenie wypełniała ostra woń alkoholu.

Jednak prawdziwy szok przeżyła na widok wychodzącego z jej sypialni Ślizgona. Chłopak przecierał oczy, ziewając potężnie. Ubrany w pomiętą koszulę z potarganymi włosami i zarostem sprawiał wrażenie, jakby zupełnie przestał o siebie dbać.

Hermiona, mając nadzieję, że chłopak pójdzie do toalety nadal jej nie zauważając, cofnęła się, chcąc sprawdzić, czy przejście nadal jest zablokowane. Pech chciał, że stanęła na szkle. Cichy trzask zwrócił uwagę arystokraty.

Blondyn spojrzał na nią i zamarł.

Wpatrywali się w siebie w nienaturalnej ciszy przez długi czas. W końcu Draco przełknął ślinę i cicho, acz z gniewem, zapytał:

— Co ty tu robisz?

Dziewczyna nerwowo oblizała wargi, szukając jakiejkolwiek sensownej wymówki.

— To też moje dormitorium — powiedziała w końcu, mocniej oplatając swoją talię.

— Już nie, Granger. Wyprowadziłaś się.

— Racja — przyznała, drżąc pod jego intensywnym spojrzeniem. — To ja już sobie pójdę — dodała szybko, niemal biegnąc do wyjścia.

— Nie powiedziałaś, po co tu przyszłaś — przypomniał Draco, sprawiając, iż dziewczyna zamarła. — Po resztę swoich rzeczy? Są tam.

Hermiona spojrzała we wskazanym kierunku. Zabolał ją widok kartonowych pudeł wypełnionych jej rzeczami.

— Bierz je i się wynoś.

— Malfoy... — zaczęła pokornym tonem, jednak nie dał jej dokończyć.

— Nie będę powtarzał drugi raz. Mam ci pomóc? — spytał, jednak jego wzrok wyraźnie mówił, jak miałaby wyglądać jego pomoc. Prawdopodobnie wywaliłby jej rzeczy przez okno.

— Porozmawiajmy. Proszę.

Draco niemal się zgodził, widząc cierpienie malujące się na jej twarzy. Nie zamierzał jednak kolejny raz nastawiać się na cios i odrzucenie.

— Nie mamy o czym — oznajmił, odwracając się od niej.

— Malfoy! — wrzasnęła, rozwścieczona jego zachowaniem.

To ona została wykorzystana i zraniona. To ona została potraktowana jak bezużyteczna lalka, którą można odłożyć na bok, gdy skończy się czas na zabawę. Nie miał prawa zachowywać się jak pan i władca jej świata. Ani tym bardziej nie miał prawa mówić jej, gdzie jest jej miejsce.

Blondyn odwrócił się i do niej podszedł. Chwycił ją mocno za ramię i zaczął ciągnąć do wyjścia.

— Mam cię już dość, Granger.

— Puść... mnie — syknęła Hermiona, wyrywając się z jego uścisku.

— Wyjdź.

— I co mi zrobisz, jak nie wyjdę? Uderzysz mnie?

Arystokrata mocno zacisnął szczękę i odepchnął od siebie jej ramię. Przeklął pod nosem i podszedł do barku. Drżącą ręką napełnił szklankę i jednym haustem wypił niemal pół jej zawartości.

— Musimy porozmawiać. Bez żadnych kłamstw i niedomówień, Malfoy — oznajmiła kasztanowłosa, przymykając oczy, nie mogąc patrzeć, jak arystokrata wlewa w siebie alkohol. Nie skomentowała tego jednak w żaden sposób, czując, że w tej chwili jest mu to potrzebne i pewnie by ją wyrzucił, gdyby odważyła się prawić mu o szkodliwości tego, co najwyraźniej robił od trzech dni.

— Bez kłamstw i niedomówień... — powtórzył cicho, po czym się zaśmiał. — W porządku, niech będzie — zgodził się, z powrotem odwracając się w jej stronę. — W takim razie słucham. Powiedz: czerpiesz jakąś chorą satysfakcję z tego, jak mnie traktujesz? Bawi cię to?

— Odnoszę wrażenie, że jedyną osobą, która się świetnie bawi, jesteś ty — odparła Hermiona, zaciskając pięści.

— Ja? — zapytał aksamitnym głosem, pod którym kryła się chłodna stal.

Odstawił szklankę, nie odrywając od niej wzroku, wiedząc, że niewiele mu brakuje, by cisnąć szkłem o ścianę.

— Nie udawaj niewiniątka. Wiem o wszystkim.

— O jakim wszystkim, do cholery? — spytał Draco, zaskoczony postawą dziewczyny.

— Słyszałam twoją rozmowę z matką. Akurat ten moment, kiedy stanowczo stwierdziłeś, że po szkole nie chcesz mieć ze mną nic wspólnego.

Arystokrata zamarł, z trudem pamiętając o oddychaniu. Przez długi czas stał nieruchomo, nie wiedząc, co powiedzieć. Miał ochotę zaśmiać się i jednocześnie porządnie potrząsnąć Gryfonką.

— I to wszystko dlatego? — spytał, nadal zszokowany jej wyznaniem.

— I jeszcze się pyta...

— Wyjaśnij mi coś, Granger, bo chyba źle rozumuję. Jesteś wściekła na mnie za rozmowę, a właściwie za jej fragment, który podsłuchałaś, tak?

— Nie! Jestem wściekła za to, że wyparłeś się...

— Czego?!

— Mnie! — wykrzyknęła płaczliwie Gryfonka, tracąc resztki opanowania.

— Dziwisz mi się? Co innego, do cholery, mogłem jej powiedzieć?! Że się z tobą ożenię? Że zamieszkam z tobą w uroczym domku z takim małym, białym płotkiem? — zapytał Draco, po czym zaśmiał się pogardliwie. — A może, że zamierzam mieć z tobą gromadkę bachorów i niech nastawi się na to, że prędko zostanie babcią, co? Granger, kurwa, my nawet nie jesteśmy razem! — wrzasnął, gniewnie gestykulując.

— Mogłeś przynajmniej...

— Nie, Granger, nie mogłem. W sumie to jestem zadowolony, że to usłyszałaś — oznajmił szorstko Ślizgon, przeklinając siebie za to, że doprowadza ją do łez. — Przynajmniej będziesz bezpieczna — dokończył, po czym wyminął ją, by jak najszybciej wyjść z dormitorium. Chociaż nie. On po prostu uciekał przed drobną, skrzywdzoną przez niego Gryfonką.

— A może ja nie chcę być bezpieczna? Nie za taką cenę — powiedziała stanowczo Hermiona, kręcąc głową. Przełknęła łzy, zbierając całą swoją odwagę i determinację, jakie będą jej teraz potrzebne.

Draco zatrzymał się i zaśmiał gorzko, jednak nadal nie odwracał się do dziewczyny. Jej słowa były miodem dla jego zranionego serca i roztrzaskanej duszy, jednak nie zamierzał tracić okazji do zerwania z tym chorym przywiązaniem.

— Nie widzę powodu, dla którego miałbym kontynuować tę rozmowę.

— A ja tak, Malfoy. Widzę przynajmniej jeden, cholernie ważny powód, dla którego powinieneś z powrotem przywlec tu swój tyłek i szczerze ze mną porozmawiać.

— Ach, tak? Niby jaki? — spytał kpiącym tonem, zerkając przez ramię na Hermionę.

— Kocham cię.

Draco przymknął oczy, słysząc słowa, które tak bardzo chciał usłyszeć, jednak teraz nie przyniosły mu nic prócz bólu. Choć chciał pobiec do niej i wpić się w jej drżące wargi, nadal stał nieruchomo. Był zbyt wielkim zagrożeniem dla niej i nie śmiał igrać z jej życiem tylko po to, by w końcu mógł poczuć, jak to jest być kochanym.

— Nie, Granger, nie kochasz — zaprzeczył natychmiast, grobowym tonem.

— Musisz przestać decydować za mnie, co czuję, a czego nie, Malfoy — powiedziała Hermiona, ani na chwilę nie odrywając wzroku od stalowych tęczówek.

Wiedziała, że nie może teraz odpuścić... Już wystarczająco wiele razy uciekała, zostawiając go samego. Jej serce biło tak głośno, iż wydawało jej się, że Ślizgon doskonale słyszy rytmiczne uderzenia. Myślała, że po tym, co powiedziała, będzie zawstydzona, jednak w tej chwili męstwo i zdecydowanie stały za nią murem w walce o jej szczęście... a raczej o szczęście ich obojga.

— Doprawdy? Wydaje mi się, że to jednak ja wiem lepiej, co jest dla ciebie dobre.

— Przestań, Malfoy. Nie chcę tego słuchać. Myślisz, że sam jeden sprawisz, że będę bezpieczna? Że w pojedynkę powstrzymasz Ivana i resztę Śmierciożerców? — Hermiona podeszła do Dracona, gdy ten z powrotem odwrócił głowę i położyła mu dłoń na ramieniu. — Nie jesteś Bogiem, Malfoy. Sam wszystkiego nie zdołasz zrobić. Pozwól sobie pomóc, porozmawiaj ze mną. Zależy mi na tobie.

— Tak po prostu będzie lepiej.

— Dla kogo? Dla mnie na pewno nie. I skończ z tą gadką o bezpieczeństwie — dodała, widząc, jak chłopak otwiera usta. — To powoli zaczyna przypominać obsesję. Wiem, masz prawo tak się zachowywać, zwłaszcza po tym, co wydarzyło się ostatnio, ale zaufaj mi chociaż trochę. Nie zamierzam już więcej opuszczać szkolnych terenów. A przynajmniej nie w pojedynkę i bez poważnego powodu.

— Granger...

— Tak? — spytała z nadzieją Hermiona.

— Jesteś głupia — dokończył Draco z wrednym uśmieszkiem, który jednak szybko zniknął, gdy spojrzał jej prosto w oczy.

— Niby dlaczego? — spytała oburzona, zakładając ramiona na piersi.

— Bo gdybyś wiedziała o pierwszej zasadzie podsłuchiwania, nie byłoby całej afery o nic. Owszem, powiedziałem wtedy "nie", ale mówiłem o wspólnym mieszkaniu, a nie o... — Ślizgon urwał, nagle odwracając wzrok.

— O tym, że mnie kochasz? — dokończyła dziewczyna.

Draco ani nie potwierdził, ani nie zaprzeczył, jednak Hermiona wiedziała, że ma rację. Powoli na jej usta wpłynął uśmiech, który coraz bardziej się powiększał. Wypełniona szczęściem i miłością, rzuciła się na arystokratę, oplatając jego szyję ramionami. Ślizgon, nie spodziewając się tego, zachwiał się i runął na podłogę wraz ze współlokatorką. Skrzywił się i potarł pulsującą bólem skroń.

— Złaź ze mnie, hipopotamico — jęknął, czując, jak ciężar leżącej na nim Hermiony odbiera mu dech w piersi.

Gryfonka zaśmiała się przez łzy szczęścia i z czułością pocałowała zaczerwienioną skroń.

— Tu też boli — oznajmił Draco, wskazując policzek.

Dziewczyna posłusznie przeniosła wargi we wskazane miejsce.

— I tu — dodał, wskazując kącik ust.

— Nie przesadzasz? — spytała rozbawiona Hermiona, gdy blondyn przesunął palec na usta.

— Ale tu mnie boli jak cholera.

— Chyba mogę się poświęcić dla dobra pacjenta — zgodziła się, składając czuły pocałunek. — Więc jak? Próbujemy?

Draco skinął głową, doskonale wiedząc, co ma na myśli.

— Już wyobrażam sobie ich miny — powiedział rozmarzonym tonem.

— Więc chcesz być ze mną tylko dla rozgłosu? — zapytała Hermiona, udając obrażoną.

— I dla twoich piersi. Masz ładne piersi, Granger.

***

Szedł ciemnym korytarzem jednego z opuszczonych domów, służącego za kwaterę jego oddziału. W powietrzu unosił się odór zgnilizny i zbutwiałego drewna. Nie oglądał się za siebie, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że jest pilnowany. Poza tym, o ucieczce nie mogło być mowy. Nie był tchórzem. Czuł determinację, by odpowiedzieć za swoje błędy.

Idący przed nim Śmierciożerca zatrzymał się, wskazując boczny korytarz, u kresu którego znajdowały się dębowe drzwi. Wyprostował się i z wysoko uniesioną głową wkroczył do pokoju.

Pomimo stosunkowo wczesnej pory dnia, panował tu półmrok. Szczelnie zasłonięte okna nie przepuszczały nawet łuny światła, sprawiając, że jedynym jego źródłem był lichy ogień w kominku. Na pierwszy rzut oka pomieszczenie wydawało się puste, jednak gdy tylko wszedł głębiej, usłyszał zimny, wyrafinowany głos, dobiegający z pogrążonego w mroku kąta pokoju.

— Zapewniliśmy ci wszystko: ludzi, środki i pomoc w tym, na czym tak bardzo ci zależało. Warunek był jeden: załatwisz sprawę na czysto — oznajmił mężczyzna, powoli obracając fotel w stronę swojego rozmówcy. — Myślałem, że mając do dyspozycji naszych ludzi, dasz radę zlikwidować dwójkę rozbrojonych uczniów. Jak widać, przeceniłem twoje zdolności — kontynuował tym samym, niemalże znudzonym głosem.

Chłopak nie odzywał się, wpatrując się w swojego zwierzchnika. Nie miał zamiaru zaprzeczać ani się bronić, czując, że zasługuje na karę. Nie mógł sobie wybaczyć tego, że nie doprowadził sprawy do końca, mając tak dogodną sytuację, by wreszcie zemścić się na przyrodnim bracie. Dlatego też ze spokojem obserwował, jak mężczyzna powoli obraca w dłoni różdżkę, bacznie mu się przyglądając.

— Powiedz mi, Ivanie, dlaczego powinienem dalej utrzymywać cię przy życiu? Do czego możesz być użyteczny, skoro przez twoją brawurę straciliśmy bezpieczny sposób komunikacji z Nim?

— Mogę w dalszym ciągu wykonywać powierzone mi zadanie — odpowiedział chłopak.

Mężczyzna zaśmiał się cicho.

— Crucio.

Ugodzony zaklęciem Ivan upadł na kolana, walcząc z bólem. Był na niego przygotowany, wiedział, że prędzej czy później do tego dojdzie.

— Myślisz, że nadal możesz się na coś przydać? Naprawdę się łudzisz, że nadal będziesz mógł swobodnie przedostawać się na tereny Hogwartu i innych strategicznych miejsc? Przecież to jasne, że władze wiedzą już o twojej zdolności animagii. Sądzisz, że będziemy aż tak ryzykować?

Chłopak z trudem podniósł głowę i spojrzał w oczy mężczyzny.

— Nie macie wyboru — powiedział głosem zachrypniętym od bólu.

Śmierciożerca cofnął zaklęcie, tylko po to, by zobaczyć, jak jego ciało na nowo zwija się z bólu, gdy otrzymało kolejny cios.

Ivan nie krzyczał, skupiając całą swoją uwagę na znienawidzonej twarzy brata. Cierpliwie znosząc długie minuty tortur, poprzysiągł sobie, że odpłaci mu za każdą ranę i za każdy otrzymany cios. Z nawiązką. I o ile się nie mylił, okazja nadarzy się już niedługo.

***

Co do najistotniejszej części rozdziału: mieli się mijać jeszcze przez jakiś czas, ale nie wytrzymałyśmy i postanowiłyśmy ich popchnąć... tak bardzo, że wylądowali na podłodze :)
W ciągu tego tygodnia najadłyśmy się nieco strachu, bo prawie straciłyśmy tą scenę, która tak bardzo uruchamia wyobraźnię - przynajmniej moją... a mianowicie Cookie miała ją od kilku miesięcy na telefonie i nie przesłała tego na komputer, a kilka dni temu doszła do wniosku, że całkiem fajnym pomysłem będzie wrzucenie telefonu do muszli klozetowej.
Oj tam, oj tam... przynajmniej wiem, że jest niezniszczalny i za około 140zł można kupić telefon, który przetrwa nurkowanie głębinowe :D Trzeba też wspomnieć o heroizmie Sappy, która niczym dzielny wojak chwyciła za gumową rękawicę i wyciągnęła mój telefon z toaletowych odmętów :)
Całe szczęście scena zachowała się nienaruszona i możemy ją ciągle czytać na nowo z wypiekami na twarzy... mamy nadzieję, że na Was podziałała tak samo, bo inaczej okaże się, że jesteśmy niewyżytymi kobietami, które totalnie straciły głowę dla fikcyjnej postaci, którą same stworzyły... a to już się nadaje na wizytę u psychiatry :D
Rozdział jest taką samą niespodzianką, jak i dla Was. Naprawdę myślałyśmy, że pisanie go zajmie nam więcej czasu, ale jakoś samo tak wyszło :)
PS: trzymajcie kciuki za ostatni egzamin :)