Odwróć się, Granger...

Nie ma ludzi brzydkich, są tylko biedni: czyli krótka historia wielu operacji

Piękni, młodzi, sławni i przede wszystkim bogaci: wielcy tego świata co chwilę o sobie przypominają, czy to opowieściami o swoim życiu prywatnym, czy też skandalami z futrem z niuchaczy w roli głównej. Czują się ważni i uwielbiani, ale czy pozostaliby tacy, gdyby zabrakło choć jednej z wyżej wymienionych „zalet”? Czy wokalista Fatalnych Jędz zdołałby wyprowadzić swój zespół z grania po małych klubach, gdyby nie jego nieprzeciętna uroda? Czy Luke Jornis stałby się sławnym na cały świat podróżnikiem, gdyby nie miał zaplecza finansowego? I wreszcie, czy Rita Skeeter stałaby się sławną na cały świat czarodziejów dziennikarką, gdyby nie seria operacji plastycznych, którą (wedle moich źródeł) przeszła w wieku siedemnastu lat?

Tajemnice spod skalpela

Tak jest, moi drodzy czytelnicy, ta sama Rita, która od lat szczyci się nienagannym wyglądem i tytułem Najbardziej czarującej czarownicy tygodnika „Czarodziejskie Zwierciadło”. Do mojego odkrycia doszło zupełnie przypadkiem, podczas kompletowania zdjęć do reportażu o sławnych absolwentach Hogwartu. Możecie sobie, moi drodzy czytelnicy, wyobrazić moje zdziwienie w związku z tym, że nigdzie nie mogłem się natknąć na zdjęcie młodocianej Skeeter! Moje dziennikarskie usposobienie nie pozwoliło mi zostawić tego, bez choćby próby wyjaśnienia całej sprawy. Po długich i żmudnych poszukiwaniach w końcu udało mi się dotrzeć do rzetelnego i wiarygodnego źródła, które rzuciło nowe światło na moje małe śledztwo. Znajomy Rity z czasów szkolnych, który jednak wolałby zachować anonimowość, dostarczył mi wyczerpujących informacji do stworzenia tego artykułu. Gdy zapytałem go, dlaczego tak trudno znaleźć kogoś, kto znałby Ritę Skeeter z czasów szkolnych, odpowiedział:

— Bo kogoś takiego nigdy w Hogwarcie nie było. Kobieta, która przedstawia się wszystkim jako Rita Skeeter to tak naprawdę Ritunga Falk. Choć już praktycznie nie przypomina tej dziewczyny, jestem pewny, że to ona. Mogła zmienić wszystko w swoim wyglądzie, jednak charakterek wciąż pozostał ten sam.

— Jaka była Rita alias Ritunga za młodu?

— Tak samo mściwa, wścibska i nieznośna jak teraz. Wtykała nos w cudze sprawy, podsłuchując i szpiegując... później zastanawiała się, co może na tym ugrać. Nigdy nie zapomnę tego, gdy zagroziła Otylii Woben ujawnieniem jej romansu z zaręczonym wówczas Peterem Coottem tylko po to, by zająć jej miejsce w reprezentacji szkoły w rozgrywkach szachowych.

— Wracając do jej przemiany... jak pan myśli, dlaczego to zrobiła?

— A widział pan jej dawne zdjęcia? Delikatnie mówiąc: nie należała do najpiękniejszych.

Dla wszystkich, którzy wierzą w magię dojrzewania i to, że zmiana rysów twarzy jest efektem diety bogatej w błonnik, spieszę z kolejnymi rewelacjami. Udało mi się dotrzeć do starych wyciągów bankowych i akt finansowych jednej z prywatnych klinik, z których jasno wynika, że w kilka lat po ukończeniu szkoły Ritunga Falk zapłaciła za 12 (!) operacji plastycznych. Co zdecydowała się poprawić panna Falk, zanim postanowiła przedstawić się światu jako Rita Skeeter? Podbródek, usta, nos (2 razy), kości policzkowe, implanty (nie tylko piersiowe), liposukcja i Merlin sam wie co jeszcze.

Czy Rita była wcześniej Robertem?

To nie koniec rewelacji, drodzy czytelnicy. Według innego (choć mniej wiarygodnego) źródła, Rita Skeeter miała przejść jeszcze jedną operację… zmiany płci! Muszę przyznać, iż sam byłem nieźle zszokowany, gdy usłyszałem tę teorię. Według niej Skeeter to tak naprawdę Robert McSeeter, Amerykanin, który został uznany za zaginionego podczas ostatniego roku nauki w szkole imienia Korneliusza Agryppy. Co ciekawe, data rzekomej operacji zmiany płci poprzedza wyżej wymienione poprawki. Czyżby więc Robert wykonał serię operacji plastycznych i stał się wszystkim nam dobrze znaną Ritą? Intrygująca hipoteza, jednak poza relacją mojego informatora brakuje innych dowodów. Nie zamierzam jednak rezygnować ze śledztwa w tej sprawie i być może już niedługo świat obiegnie wieść, iż jedna z najbardziej rozpoznawanych współczesnych czarownic jest… mężczyzną. Ciekawi mnie tylko w jakim stopniu Robert ingerował w swój wygląd? Czyżby dalej pozostawał singlem, ponieważ nie potrafił całkowicie wyzbyć się swojej męskości? To i fakt, iż nigdzie nie można zdobyć zdjęć Rity w kostiumie kąpielowym, rzuca delikatne światło prawdopodobieństwa na całą teorię.

Chcę być jak ona!

Pytanie do czarodziejów z mugolskich rodzin: czy Rita Skeeter wam kogoś nie przypomina? Czy te krótkie, blond loczki nie przywodzą wam na myśl wyjątkowo sławnej i atrakcyjnej gwiazdy lat pięćdziesiątych? Dla wszystkich tych, którzy teraz się zastanawiają, co mam na myśli, już spieszę z wyjaśnieniem: Rita Skeeter wzoruje się na... Marilyn Monroe — mugolskiej aktorce, słynącej ze swych kobiecych kształtów i wyjątkowej zdolności uwodzenia. Czyżby więc poddała się tym wszystkim operacjom, by przypominać swoją idolkę? To bardzo możliwe, wziąwszy pod uwagę dawny wygląd Ritungi i jej niezbyt udane życie towarzyskie w okresie edukacji. Jeśli natomiast wrócimy do drugiej teorii, śmiało można stwierdzić, iż Robert McSeeter zapatrzony w ikonę tamtych lat i zakochany w niej do szaleństwa postanowił zmienić płeć, zasługując tym na miano psychofana, nieżyjącej już, mugolskiej gwiazdy.

Kim naprawdę jest Rita Skeeter? Zakompleksioną kobietą zdolną za wszelką cenę zdobyć swój cel, czy mężczyzną, który ma wyraźne problemy w sferze psychicznej? Jedno jest pewne: Skeeter ma się z czego tłumaczyć społeczeństwu, zwłaszcza potencjalnym adoratorom.

Po przeczytaniu artykułu Hermiona jeszcze przez długi czas wpatrywała się w czasopismo, powoli przyswajając zawarte w nim informacje. Dopiero gdy współlokator domknął jej usta, odwróciła wzrok od gazety i spojrzała na Ślizgona, który nie ukrywał swojego zadowolenia.

— Myślisz, że to prawda?

Arystokrata prychnął i niedbale odrzucił najnowszy numer „Żonglera” na stół. Ułożył się wygodniej w fotelu i spojrzał na siedzącą na jego oparciu Gryfonkę.

— Czy to ważne? Ważne jest jedynie to, że dzisiejsza rozprawa nie jest jej jedynym problemem. Ała! Salazar, uważaj trochę — syknął, gdy doberman wskoczył mu na kolana. — Ważysz już chyba tyle, co Granger, a to nie lada wyczyn — dodał, drapiąc pupila za uchem.

Gryfonka zmierzyła chłopaka wzrokiem i ostrzegawczo uniosła palec, mówiąc:

— Jeszcze słowo na temat mojej wagi, a oznajmię przy wszystkich świadkach na sali, że to, co napisała na nasz temat Rita to prawda i...

— Uważaj, bo jeszcze ktoś ci uwierzy — wymamrotał pod nosem, wciąż głaszcząc psa, który ułożył się wygodnie na jego kolanach.

— Żebyś się nie zdziwił! — warknęła dziewczyna, wstając z oparcia fotela, jednak zanim zdążyła zrobić więcej niż dwa kroki, Ślizgon z powrotem przyciągnął ją do siebie i rzucił:

— No już, ty mój paszteciku, nie denerwuj się tak.

Jeżeli Draco liczył, że uspokoi tym dziewczynę, to najwyraźniej był w błędzie. Hermiona jeszcze bardziej zmrużyła oczy i zrobiła krok w stronę kominka, by chłopak mógł jej się dokładnie przyjrzeć. Okręciła się wokół własnej osi i rozłożyła ręce, pytając:

— Co ci się, do cholery, nie podoba w mojej figurze?!

— Tak właściwie to nic, ale lubię się z tobą drażnić... — odpowiedział, niewinnie wzruszając ramionami.

Hermiona kilkukrotnie na przemian otwierała i zamykała usta, nie wiedząc, co ma powiedzieć. Nie wiedziała, dlaczego tak bardzo przejmowała się jego zdaniem, ale za każdym razem, gdy zarzucał jej problemy z wagą, przez prawie godzinę stała przed lustrem w swojej sypialni, by utwierdzić się w przekonaniu, że chłopak się myli.

„I on teraz mówi mi, że to wszystko dlatego, bo lubi się ze mną drażnić?!”

— Wiesz co? — spytała w końcu, nie za bardzo wiedząc, jak ma dokończyć zdanie, jednak gdy zobaczyła w jego oczach rozbawienie, dodała — Masz asymetryczne oczy.

Tym razem to Gryfonka uśmiechnęła się, widząc, jak wesoły wyraz twarzy arystokraty ustępuje miejsca rozdrażnieniu.

— Wcale nie — warknął i zrzucił z siebie psa, by po chwili podejść do lustra i sprawdzić, czy w jej słowach jest choćby szczypta prawdy.

Dziewczyna podążyła za nim, chcąc mu dopiec jeszcze bardziej. Oparła się o ścianę i zdusiła w sobie śmiech na widok troski na twarzy Ślizgona.

— W dodatku lewe odrobinę ci leci...

— Czy ty nie miałaś pisać testu dla zaawansowanych u Hooch? — warknął, mrożąc ją spojrzeniem, po czym powrócił do badania symetrii swojej twarzy.

Gryfonka wzdrygnęła się i spojrzała na zegarek. Westchnęła z ulgą, gdy okazało się, że to sprawdzianu ma jeszcze ponad pół godziny. Podeszła do arystokraty i położyła mu rękę na ramieniu, mówiąc:

— Wiesz, Malfoy, ja też lubię się z tobą drażnić.

— Granger! Ty przebrzydła, mała, ropucho!

— No! — zawołała ostrzegawczo dziewczyna, unosząc palec. — Jeszcze jedno takie słowo, a będziesz musiał obyć się bez jednego ze swoich świadków.

Ślizgon wyglądał, jakby walczył ze sobą, by coś odwarknąć. W końcu jednak postanowił chwilowo schować dumę do kieszeni. Wyprostował się, zmierzył ją wyniosłym spojrzeniem i wyminął, kierując się do wyjścia.

— O dziesiątej masz być gotowa — powiedział i, nie czekając na jej reakcję, wyszedł na korytarz.

Hermiona przez chwilę stała w miejscu. W końcu jednak zdołała odzyskać panowanie nad sobą i podbiegła do zamykającego się przejścia. Odepchnęła ramę i wychyliła się, by zgromić wzrokiem oddalającą się sylwetkę współlokatora.

— O dziesiątej?! I teraz mi to mówisz?! Czemu się gapisz? — warknęła do szóstoklasisty, który akurat przechodził obok dormitorium prefektów.

Zaskoczony chłopak zamrugał, po czym przyśpieszył, chcąc jak najszybciej oddalić się od rozdrażnionej Gryfonki.

— Świetnie — prychnęła, zamykając przejście. — Mam zjeść śniadanie, napisać test i przebrać się w ciągu dwóch godzin — mamrotała pod nosem, w pośpiechu wybierając odpowiednie ubrania na rozprawę.

Dobrze wiedziała, że choćby się dwoiła i troiła, nie zdąży zrobić wszystkiego. Wyciągając z białego pudła kosmetyki, złorzeczyła na jego ofiarodawcę, decydując się na pominięcie śniadania.

W pośpiechu włożyła czarną sukienkę przed kolano i pasujące do niej płaskie buty. Przez chwilę mierzyła groźnym wzrokiem burzę nieokiełznanych loków, w końcu jednak zdecydowała się na spięcie ich w luźnego koka. Nałożyła lekki makijaż, kolczyki podarowane przez współlokatora i wybiegła z dormitorium, biorąc ze sobą różdżkę i płaszcz. Jeśli miała się wyrobić, musiała zaraz po napisaniu testu biec do gabinetu McGonagall, by razem ze Ślizgonem udać się do Londynu. Nadal nie mogła uwierzyć, że dopiero teraz powiedział jej o przesunięciu rozprawy. Przez jego arogancję musiała pisać test, dodatkowo stresując się tym, czy się nie spóźni.

Zamyślona pokonywała następne korytarze i w ostatniej chwili odskoczyła w bok, unikając zderzenia z ciemnowłosym Krukonem.

— Przepraszam...

— Hermiona! Właśnie cię szukałem.

Gryfonka spojrzała na niego pytająco, sądząc, iż chłopak potrzebuje jej jako prefekta naczelnego.

— Tak? O co chodzi? — spytała, zerkając na zegarek.

Chłopak zaśmiał się nerwowo i podrapał po skroni, zastanawiając się, od czego zacząć rozmowę.

— Trochę mi głupio, bo właściwie się nie znamy... ale czy miałabyś czas dzisiaj po południu? — zapytał z wyraźną nadzieją w głosie.

— Dlaczego chcesz...?

Dziewczyna urwała, gdy przypomniała sobie o dzisiejszym święcie zakochanych, a na jej usta wpłynął nieśmiały uśmiech. Nigdy by nie przypuszczała, że inne uczesanie i kilkukrotne muśniecie rzęs tuszem, wzbudzi aż takie zainteresowanie nią wśród płci męskiej.

„Ale żeby tak od razu?”

Hermiona dokładniej przyjrzała się Krukonowi. Był szczupły i nie za wysoki, jednak wyższy od niej o kilka centymetrów. Miał ciemne, niebieskie oczy i ciepły, sympatyczny uśmiech. A to, że należał do Ravenclawu, świadczyło o nieprzeciętnej inteligencji. Na pierwszy rzut oka nie wydawał się w niczym wyróżniać, sprawiał wrażenie przeciętnego.

— Jasne — odpowiedziała w końcu, nie mogąc uwierzyć, że właśnie została zaproszona na randkę w walentynki. Na samą myśl o tym na jej policzki wpełzł rumieniec. — Ale po południu niestety jestem zajęta...

— A wieczorem? — zapytał, przystępując z nogi na nogę.

— Chętnie.

Krukon odetchnął z ulgą i odwzajemnił jej uśmiech.

— Co powiesz na siódmą, w bibliotece?

Hermiona zamrugała, zaskoczona jego propozycją. Nie oczekiwała róż, świec i wina, ale z drugiej strony biblioteka niezbyt pasowała jej na miejsce na pierwszą randkę.

— Brzmi nieźle...

— Erick — podpowiedział chłopak, widząc jej pytające spojrzenie.

— … Erick. Przepraszam, ale muszę iść...

— Och, no tak. W takim razie, do zobaczenia o siódmej, Hermiono. Nie mogę się doczekać.

Gryfonka przez chwilę obserwowała, jak Erick wchodzi po schodach, czując radość, szok i dumę. Nie mogła się doczekać miny arystokraty, gdy oświadczył mu, że wbrew jego przewidywaniom spędzi walentynkowy wieczór z miłym Krukonem. I wcale nie zgodziła się na spotkanie wyłącznie po to, by dopiec Draconowi!

Ponownie zerknęła na zegarek i rzuciła się biegiem w kierunku gabinetu profesor Hooch, która, delikatnie mówiąc, nie była zbytnio zadowolona spóźnieniem uczennicy. Mamrocząc coś pod nosem, podała jej arkusz i wskazała miejsce przy niewielkim stoliku. Hermiona bez żadnego problemu odpowiedziała na pierwsze pytania. Gdy doszła do zadania związanego z Quidditchem, uśmiechnęła się.

Kim był Józef Wroński i co wniósł do Quidditcha? Opisz opracowany przez niego manewr.

Przypominając sobie lekcję udzieloną przez arystokratę, z uśmiechem udzieliła poprawnej odpowiedzi.

***

— No nareszcie, Granger, ile można czekać?

Hermiona zgromiła go spojrzeniem, jednak chłopak nic sobie z tego nie robił. Z założonymi rękami, przypatrywał się jej krytycznym spojrzeniem.

Gryfonka nic nie odpowiedziała ze względu na dyrektorkę.

— Oczekuje waszego przybycia najpóźniej o dziewiętnastej — oznajmiła McGonagall. — Proszę mnie poinformować, gdyby rozprawa miała się przeciągnąć. Powodzenia.

Draco przewrócił oczami i nabrał garść proszku ze stojącego na stoliczku pojemnika. Wszedł do kominka i z podejrzanym uśmieszkiem spojrzał na współlokatorkę.

— Tawerna — powiedział pewnym tonem i zniknął w zielonych płomieniach.

Hermiona zmarszczyła brwi, zaskoczona jego wyborem. Powinni przenieść się do Ministerstwa Magii... chyba że coś się zmieniło i od jakiegoś czasu rozprawy o zniesławienie odbywają się w restauracjach. Miała złe przeczucia, jednak nie miała innego wyboru jak wziąć przykład z arystokraty i przenieść się do Tawerny.

Chwilę później ujrzała go opierającego się o ścianę, dokładnie naprzeciw niej. Wyszła z kominka i rozejrzała się. Był to podłużny pokój. Po jednej stronie znajdowały się cztery kominki i niewielkie, przymocowane do ścian dzbaneczki z proszkiem Fiuu. Naprzeciwko znajdowały się czarne, niskie kanapy i niewielkie szklane szafki z książkami i gazetami.

— Mógłbyś mi chociaż powiedzieć, dlaczego znaleźliśmy się akurat tutaj? — spytała zirytowana dziewczyna, upewniając się, czy nie zabrudziła płaszcza.

— Mam do załatwienia pewną sprawę i musisz mi pomóc.

Hermiona ruszyła za nim i znaleźli się w pomieszczeniu, które poznała w czasie ich ostatniej wizyty na Pokątnej.

— Oczywiście... żadnego „proszę, Granger”, żadnego „przepraszam, że zabieram twój czas, Granger”... Nie, ja po prostu muszę ci pomóc.

— Przestań marudzić — powiedział, odruchowo przytrzymując jej drzwi. — Im szybciej skończymy, tym szybciej coś zjesz. Wiem, że nie jadłaś śniadania. Przed rozprawą pójdziemy do restauracji, możesz nawet jakąś wybrać — dodał wspaniałomyślnie.

— Myślisz, że można przekupić mnie jedzeniem? — spytała oburzona.

— Tak.

Miał rację.

— Więc co chcesz zrobić? Podbić świat? Czy może od razu cały wszechświat? — ironizowała, decydując się na wybranie najdroższego dania, gdy w końcu wylądują w restauracji.

Oczywiście nie zrobi to dla niego żadnej różnicy, ale i tak będzie czuła satysfakcję z tej małej zemsty.

— Ciekawy pomysł i doceniam to, że tak we mnie wierzysz, pudlu, ale dzisiaj chcę tylko wymienić pieniądze na mugolskie — odpowiedział ze złośliwym uśmieszkiem, wybijając ją tym jednym zdaniem z rytmu.

Dziewczyna zatrzymała się i zaskoczona wpatrywała się w Ślizgona, który nie przerwał marszu. Dogoniła go i zapytała:

— Ty i... mugolskie pieniądze? Jak? Co? Jak???

Draco zaśmiał się, wchodząc po marmurowych, białych schodach.

— Mam pewne zobowiązanie i niestety sam nie mogę sobie z nim poradzić. Potrzebuję osoby z tego otoczenia, a tak się składa, że jesteś jedyną taką osobą, którą... hmm... toleruję.

— Rany, Malfoy, ty mnie tolerujesz. To prawie tak, jakbyś wyznał mi miłość. Kiedy mam się spodziewać pierścionka? — spytała cicho, ponieważ już znajdowali się w holu wypełnionym klientami i pracownikami banku Gringotta.

— Coś pomiędzy zatrzymaniem się Ziemi a zmartwychwstaniem Merlina.

Hermiona parsknęła śmiechem i zaczerwieniła się, widząc karcące spojrzenie przechodzącego obok goblina. Ślizgon gestem dał jej znać, by zaczekała tu, aż skończy załatwiać papierkowe sprawy. Nie pozostało jej nic innego, jak stanąć na uboczu i cierpliwie czekać.

Obserwowała, jak współlokator podchodzi do lady i po krótkiej rozmowie z goblinem zaczyna wypełniać podany mu plik pergaminów. Widziała, jak wahał się nad jedną stroną. W końcu zerknął na nią przez ramię i skinął głową, dając znać, by do niego podeszła. Zaciekawiona, spełniła jego niemy rozkaz.

— Granger, czy trzy tysiące funtów to dużo? — spytał cicho, nachylając się nad nią.

Gryfonka zamrugała, wpatrując się w milczeniu. W końcu jednak udało jej się wykrztusić parę słów.

— No wiesz... zależy, co kupujesz... Tak, dużo — powiedziała, widząc jego zniecierpliwienie.

Draco skinął głową i wypełnił ostatnią stronę. Na koniec złożył zamaszysty podpis i oddał plik dokumentów staremu goblinowi, który podejrzliwie spoglądał to na pergamin, to na nich.

— Jakiś problem?

— Proszę chwilę zaczekać...

Goblin podał dokumenty swojemu pomocnikowi, który rzucił na nie okiem i zniknął za drzwiami, prowadzącymi do czarodziejskich skrytek.

— Em... Malfoy? Po co ci trzy tysiące funtów?

Ślizgon tylko uśmiechnął się tajemniczo, jeszcze bardziej rozbudzając ciekawość dziewczyny. Chcąc nie chcąc, Hermiona zaczęła przyzwyczajać się do tego, że przebywając z nim, nuda staje się pojęciem abstrakcyjnym.

W końcu Draco dostał plik mugolskich banknotów. Przyjrzał im się krytycznym wzrokiem i odebrał je od goblina, trzymając je dwoma palcami, jakby wzbudzały w nim obrzydzenie. Skinął głową pracownikowi Gringotta, schował pieniądze do wewnętrznej kieszeni płaszcza i razem z dziewczyną wyszedł na zewnątrz.

— Beznadziejne.

— Słucham? — spytała Hermiona, słysząc jego ciche mamrotanie pod nosem.

— Mówię, że te... pieniądze są beznadziejne. Cienkie jakieś.

— Raczej lekkie i praktyczne — odparła, podążając za nim do Dziurawego Kotła.

Jeśli jej przypuszczenia były prawdziwe, arystokrata prowadził ją do mugolskiej części miasta, by coś kupić.

„Tylko co?”

— Praktyczne? Nie sądzę. Są podatne na uszkodzenia i łatwo je zgubić — ciągnął dalej Ślizgon, nie chcąc przegrać tego drobnego pojedynku.

Wyciągnął różdżkę i otworzył przejście do Dziurawego Kotła.

— Przesadzasz. Monety również łatwo można zgubić, są mniejsze. Dzień dobry — powiedziała do właściciela pubu i dodała: — Jesteś po prostu uprzedzony do wszystkiego, co jest niemagiczne.

Draco prychnął pod nosem i ponownie przytrzymał jej drzwi.

— Uprzedzony? Uwierz mi, Granger, prędzej usłyszę wypadające monety, niż kawałek marnego papieru — oznajmił, uważnie się rozglądając. — A teraz powiedz mi, gdzie mogę kupić... roz-dra-bniacz — powiedział, powoli i wyraźnie wymawiając każdą sylabę, obcego dla niego, słowa.

Widocznie Gryfonka musiała mieć wyjątkowo śmieszną minę, bo roześmiał się gromko i palcem domknął jej otwarte usta.

— Co? — wydukała niemądrze, tempo wpatrując się w niego.

— Roz-dra-bniacz kuchenny — powtórzył rozbawiony.

Dziewczyna pokręciła głową, podejrzewając się o chorobę umysłową. W końcu niemożliwe jest, by Draco Malfoy, wysoko urodzony Ślizgon i były Śmierciożerca najpierw wymienił pieniądze na mugolskie funty, a później ni stąd, ni zowąd postanowił zakupić robota kuchennego! W jego ustach to słowo brzmiało niemal egzotycznie.

— Granger? Słyszałaś, co powiedziałem? Powoli zaczynam nabierać przekonania, że to nie Longbottom jest najsłabszym ogniwem Gryffindoru.

Hermiona pokręciła głową, próbując dojść do siebie.

— Ale po co ci...?

Ślizgon westchnął zniecierpliwiony.

— Na Merlina, Granger, nie muszę ci się tłumaczyć. Wiesz, czy nie wiesz, gdzie mogę to kupić? No to prowadź — dodał, gdy dziewczyna skinęła głową.

Skręciła w lewo i przeszła na drugą stronę ulicy, prowadząc arystokratę do najbliższego supermarketu. Co chwilę zerkała na swojego towarzysza. Wydawał się tu nie pasować. Jak zwykle miał na sobie nienaganny, czarny płaszcz, a przydługie już włosy, targane przez delikatne podmuchy wiatru, co chwila opadały mu na oczy. Szedł wyprostowany, z wysoko uniesioną głową, zupełnie, jakby cały Londyn należał do niego. Z niesmakiem przyglądał się mijanym wystawom sklepowym, na których, z okazji dzisiejszego święta, przeważały poduszki w kształcie serca, kartki walentynkowe i ogromne lizaki z napisem Kocham cię.

— Dowiem się w końcu, dlaczego Draco Malfoy kupuje rozdrabniacz kuchenny? — spytała Gryfonka, kierując się ku drzwiom wejściowym do sklepu.

— Poćwiartuję cię, zmielę, a później będę pić jako koktajl proteinowy — odpowiedział na pozór poważnym tonem, jednak dziewczyna dostrzegła, że kąciki jego ust niemal niezauważalnie unoszą się, łagodząc wyraz jego twarzy.

Dziewczyna westchnęła, zrezygnowana. Doskonale wiedziała, jak trudno jest z niego wyciągnąć cokolwiek podczas zwyczajnej rozmowy. W końcu wzruszyła ramionami, dochodząc do wniosku, że kolejne próby nie mają najmniejszego sensu.

— Mdli mnie — oznajmił Ślizgon, rzeczywiście wyglądając, jakby za chwilę miał zwymiotować.

Wszystkie wystawy, które do tej pory widzieli, nie mogły równać się z tym, co zastali w centrum handlowym. Gryfonka rozejrzała się, na chwilę zatrzymując wzrok na girlandach serduszek zawieszonych pod sufitem. Przed nimi znajdowało się stoisko, ustawione specjalnie z okazji walentynek. Na prawo od nich ciągnęła się kolejka do kwiaciarni, a nieco dalej spacerowała przebrana za kupidyna dziewczynka, wręczając napotykanym parom drobne upominki.

— Idziemy — warknął nagle i chwycił Hermionę za nadgarstek, gdy zauważył zbliżającą się do nich kobietę z koszem kwiatów. — Gdzie teraz? — zapytał, gdy znalazł w końcu bezpieczne, wolne od natrętów miejsce.

Puścił rękę dziewczyny, gdy zdał sobie sprawę z tego, że muszą wyglądać zupełnie tak samo, jak wszystkie migdalące się do siebie pary, które do tej pory mijali.

Kasztanowłosa rozejrzała się, jednak nigdzie w pobliżu nie dostrzegła szukanego supermarketu. Podeszła do tablicy informacyjnej i przyjrzała się rozmieszczeniu poszczególnych sklepów.

— I?

Odwróciła się i zauważyła, że chłopak z dezorientacją przygląda się schematowi galerii.

— Jest na pierwszym piętrze — odpowiedziała, rozglądając się w poszukiwaniu ruchomych schodów. — Chodź — rzuciła i ruszyła przed siebie, mijając grupkę ludzi, którzy wyszli z pobliskiego sklepiku. — Powiesz mi przynajmniej, o której jest ta rozprawa?

Draco zlustrował wzrokiem widok, jaki pojawił mu się przed oczami, gdy w końcu znaleźli się na pierwszym piętrze. Ludzie wymijali się, głośno rozmawiając, śmiejąc się i taszcząc ze sobą ogromne, wypełnione po brzegi torby. Miał wrażenie, że każdy jego zmysł jest atakowany przez setki odgłosów, zapachów i kolorów, jednak najgorsze były głośne piski. Z dezaprobatą spojrzał na pracowników sklepu, siedzących za dziwnie wyposażonymi biurkami. Za każdym razem, gdy podnosili wybrany przez klienta towar, biurko wydawało z siebie przeszywający, nieprzyjemny dla niego dźwięk. Delikatnie potarł skroń, już czując nadchodzącą migrenę. Zerknął na współlokatorkę, która wpatrywała się w niego, najwyraźniej oczekując odpowiedzi.

— Coś mówiłaś?

Westchnęła i ruszyła w kierunku bramek.

— Pytałam się ile czasu mamy na pozałatwianie wszystkich spraw.

Arystokrata z nieufnością podszedł do bramek i przeszedł przez nie, mrucząc pod nosem.

— Mamy być w Ministerstwie na drugą.

Dziewczyna skinęła głową, wpatrując się w tabliczki informacyjne wiszące nad półkami. Wydawało mu się, że Gryfonka czuje się niekomfortowo i nie przepada za zakupami. Zaczynał się martwić, czy aby na pewno dobrze postąpił, wybierając ją na swojego pomocnika.

W końcu jednak Hermiona skręciła w prawo, gdzie znajdowała się tabliczka z napisem RTV/AGD. Szedł za nią, z nadzieją, że szybko dokonają zakupu i w końcu opuszczą sklep. Nie mógł być w większym błędzie. Stanął jak wryty na widok kilku alejek wypełnionych przeróżnymi, dziwnie wyglądającymi rzeczami. Niektóre lśniły i wyglądały na ciężkie, inne były matowe i wyglądały bardzo krucho. Jednak w największe osłupienie wprawiły go ogromne i cienkie sprzęty, wyświetlające obrazy.

— To telewizory — powiedziała cicho Hermiona, widząc, gdzie spogląda jej współlokator. — I przestań się w nie wpatrywać jak w stado latających krów.

Spojrzał na nią zaskoczony.

— Niby czemu ktoś miałby lewitować stado krów? — spytał, marszcząc brwi.

Gryfonka machnęła ręką i ruszyła wzdłuż alejek. Nie mając innego wyjścia, Draco westchnął ciężko i podążył za nią.

Dziesięć minut później arystokrata zaczął tracić cierpliwość. Lawirowali między półkami i kolejnymi alejkami, jednak nigdzie nie mogli znaleźć rozdrabniaczy. Draco usiadł na różowej kanapie w żółte kwiatki i motylki, która była częścią wystawy mebli do pokoju dziecięcego i zgromił współlokatorkę oskarżającym spojrzeniem.

— Myślałem, że wiesz, co robisz — zarzucił, wyciągając przed siebie obolałe nogi.

Dziewczyna oparła dłonie na biodrach i prychnął pod nosem.

— Och, proszę mi wybaczyć, ale tak się składa, że nie znam na pamięć rozkładów wszystkich sklepów, znajdujących się w Londynie — warknęła i obróciła się na pięcie.

— Granger, gdzie ty się znowu...

Dziewczyna zerknęła na niego przez ramię, nie przerywając marszu.

— Idę poszukać kogoś, kto może nam pomóc.

Przeklinając, Ślizgon wstał z kanapy i ruszył za nią, w myślach wyobrażając sobie przeróżne sposoby uśmiercenia Gryfonki, nie pomijając tego, w którym szczątki dziewczyny w końcu trafiają do poszukiwanego rozdrabniacza. Gdy w końcu się z nią zrównał, przystanęła, rozglądając się za jakimś pracownikiem sklepu. Stanęła na palcach, próbując wyłowić z tłumu charakterystyczne niebieskie koszulki. W końcu zauważyła stojącego na małej drabince mężczyznę, który rozstawiał towary. Ciągnąc za sobą współlokatora, Hermiona ruszyła w jego stronę.

— Przepraszam. Mógłby nam pan pomóc?

Zerknął na nią, ukazując im młodą i atrakcyjną twarz, okalaną niesfornymi, czarnymi puklami.

— Jasne — odpowiedział i zszedł z drabinki.

Wytarł ręce o spodnie i spojrzał na nich wyczekująco.

— Czy mógłby nas pan zaprowadzić do rozdrabniaczy kuchennych? Szukaliśmy już wszędzie, gdzie mogłyby być, ale nie możemy ich znaleźć.

Pracownik sklepu skinął głową i zaprowadził dziewczynę do jednej z pierwszych alejek. Widząc dziesiątki modeli robotów kuchennych, Hermiona od razu wiedziała, że sama nie poradzi sobie w wyborze odpowiedniego sprzętu i poprosiła o wskazanie kilku najlepszych z nich. Podziękowała za pomoc i po raz kolejny przeszła się wzdłuż alejki.

— Wiesz, Malfoy, myślę, że ten będzie najlepszy. Ma wymienne części do różnych... Malfoy?

Gryfonka odwróciła się, nie otrzymawszy od Ślizgona żadnej odpowiedzi i wytrzeszczyła oczy na widok arystokraty, grającego w strzelankę. Co gorsza, obok niego stał nastoletni chłopiec, raz po raz udzielając blondynowi wskazówek. Na wielkim ekranie co chwila pojawiały się eksplozje i strumienie krwi. Ruszyła w ich stronę, zupełnie nie zwracając uwagi na pozostałych klientów robiących zakupy. Mamrocząc przeprosiny do potrąconej przez nią starszej pani, podeszła do współlokatora.

— Nie, nie! W lewo! Idź w lewo — szeptał gorączkowo chłopiec, zaciskając pięści.

— Nie pouczaj mnie, kmiotku — mruknął pogardliwie Draco, nawet nie odrywając wzroku od ekranu. — Dobrze wiem, co robię — dodał i szybko zerknął na pada, by upewnić się, czy naciska odpowiedni przycisk.

— Umm... Malfoy?

— Nie teraz, Granger — arystokrata uśmiechnął się wrednie, namierzając kolejnego żołnierza wrogiej armii. — Muszę pozabijać parę osób.

— Malfoy, jeśli tak dalej pójdzie, spóźnimy się na rozprawę.

Ślizgon cmoknął zirytowany i rzucił jej karcące spojrzenie. W momencie jego nieuwagi, przeciwnicy zdołali go pokonać.

— Widzisz, cholera, co zrobiłaś? Zabili mnie!

— Dobrze, przykro mi, kupię ci piękną wiązankę, a teraz chodźmy już do tych rozdrabniaczy. Bo jeszcze pomyślę, że spodobała ci się mugolska zabawka — dodała szeptem, by zmusić go do porzucenia gry.

Arystokrata cofnął się o krok, oburzony jej słowami.

— Jeszcze czego! Byłem po prostu zaskoczony, że można tym... czymś — skinął głową na pada — sterować ludźmi jak Imperiusem.

Hermiona głośno przełknęła ślinę i zerknęła na chłopca, który z zaciekawieniem przysłuchiwał się ich rozmowie. Jej współlokator był zbyt pochłonięty swoim odkryciem, by zorientować się, jak jego słowa wpłynęły na nastolatka. Starała się jak najszybciej wymyślić odpowiednie wyjaśnienie dla wypowiedzi Ślizgona. Odchrząknęła i poczekała, aż chłopak przeniesie na nią swoje spojrzenie. Robiąc smutną minę, wycelowała palec w skroń i zakręciła nim kilka kółeczek. Chłopak skinął głową i uśmiechnął się współczująco. Mijając dziewczynę, poklepał ją po ramieniu.

— Mógłbyś uważać na to, co mówisz? Jesteśmy w miejscu, gdzie roi się od mugoli, a ty nic sobie z tego nie robisz. Jeszcze trochę i zamkną nas albo w szpitalu psychiatrycznym, albo w Azkabanie — syknęła Gryfonka i, nie czekając na odpowiedź współlokatora, wróciła do półki z robotami kuchennymi.

— Przesadzasz, Granger. Jeszcze trochę i nici z obiadu.

Prychnęła i odrzuciła lok, który wydostał się z upięcia.

— Wcale nie przesadzam. Boli cię to, że mam rację. I przestań mnie szantażować jedzeniem — powiedziała nieco głośniej, by zagłuszyć burczenie, jakie właśnie w tej chwili wydobyło się z jej brzucha.

— Nie zamierzam rezygnować z haczyka, na który, jak się okazuje, można cię skutecznie złapać, Granger.

— Można, bo przez ciebie nie zjadłam śniadania! Ten jest najlepszy — dodała, wskazując na srebrny model rozdrabniacza. — Ma wymienne końcówki i kilka dodatkowych funkcji... I tak po prostu mi zaufasz? — zdziwiła się Hermiona, widząc, jak arystokrata zdejmuje pudło.

— Tobie? Nie. Po prostu widzę, że jest najdroższy — odpowiedział Ślizgon.

Hermiona szła do kasy zamyślona. Odwróciła się, by przyjąć pieniądze od współlokatora i samej nie do końca rozumiejąc, dlaczego to robi, powiedziała:

— Wiesz, Malfoy, nie wszystko, za co zapłacisz najwięcej, jest dobre.

Arystokrata zamarł na krótką chwilę i spojrzał z powagą w bursztynowe oczy Gryfonki. Przez chwilę dziewczyna myślała, że nic jej nie odpowie. Twarz miał nieprzeniknioną, pozbawioną wszelkich emocji.

— Nie, Granger. Nie wszystko — zgodził się cicho.

Dziewczyna odwróciła się dopiero wtedy, gdy przyszła ich kolej. Czując się niezręcznie, podała kasjerce pokaźny plik banknotów. Kobieta dokładnie przyjrzała jej się znad okularów, zupełnie jakby miała ją za złodziejkę. W pośpiechu odebrała resztę i odsunęła się, robiąc przejście dla Ślizgona.

Udało im się zejść na dół, omijając nachalnych sprzedawców próbujących namówić ich na zakup słodyczy i upominków. Zadowoleni z końca zakupów, szli raźnym krokiem, do momentu, gdy tuż przed wyjściem zaczepiła ich staruszka.

— Jaka piękna z was para! — zachwyciła się, podchodząc do nich.

— Nie jesteśmy parą — wycedził Ślizgon, wymijając kobietę.

— Ale wyraźnie macie się ku sobie. Może kupi pan kwiaty dla dziewczyny?

Arystokrata odwrócił się i znacząco spojrzał na Gryfonkę.

Hermiona zerkała to na współlokatora to na sprzedawczynię, niepewna co ma zrobić. Nie mogła tak po prostu zachować się jak on i bez słowa ją wyminąć. Widząc jej zawahanie, kobieta zwróciła się do Ślizgona.

— Może różyczki? Czerwone? Nie, nie wygląda mi pan na tradycjonalistę... Och, to może barwione? Schodzą jak świeże bułeczki! Czarne, niebieskie, fioletowe...

Sprzedawczyni z szerokim uśmiechem zachwycała swój towar, wskazując coraz to nowe okazy. Draco posłał Hermionie oskarżające spojrzenie, zupełnie, jakby specjalnie się ociągała, by musiał kupić jej kwiaty. Zirytowany zerknął na zegarek i chwycił pierwszy z brzegu bukiet tulipanów. Wcisnął w dłoń sprzedawczyni banknot i nie czekając na resztę, chwycił Gryfonkę za nadgarstek i pociągnął ją w stronę wyjścia. Gdy byli już na zewnątrz, bez słowa podał dziewczynie kwiaty.

— Dziękuję, Malfoy. Co prawda kupione z przymusu i trochę je połamałeś, ale dziękuję.

— Granger... — powiedział ostrzegawczo Ślizgon.

— Wiesz — ciągnęła dalej, nie zwracając uwagi na jego ciche wtrącenie. — To już drugi raz, gdy dajesz mi kwiaty.

— Drugi?

— Jeśli liczyć kwiat paproci to tak, drugi.

Draco pokręcił głową, nie mogąc pojąć pokrętnego myślenia dziewczyny. Przeszedł na drugą stronę i oznajmił:

— Nie przyzwyczajaj się, Granger. To pierwsza i ostatnia rzecz, jaką dla ciebie kupiłem.

— Wcześniej kupiłeś mi już buty, sukienkę, kolczyki, kosmetyki, a za chwilę postawisz mi obiad. Nie, Malfoy, ty nic mi nie kupujesz — zakpiła, po czym zatrzymała się, gdy Ślizgon skręcił, prowadząc ją do bardziej ruchliwej części miasta. — Gdzie ty idziesz?

Spojrzał na nią z niewinną miną i rzucił:

— Myślałem, że chcesz coś zjeść, Granger.

Hermiona założyła ręce na piersi i zmierzyła go groźnym spojrzeniem.

— O nie. Nic z tego, Malfoy. Obiecałeś, że to ja wybiorę restaurację. I tak się składa, że już wiem, gdzie pójdziemy.

— Daleko jest ta restauracja? — spytał chłopak zrezygnowanym tonem.

Domyślał się, że Gryfonka zaprowadzi go do mugolskiej knajpy, zapewne z okropnym jedzeniem i jeszcze gorszym wystrojem.

— Za dziesięć minut będziemy na miejscu.

Już miała się odwrócić, jednak zauważyła, jak jej współlokator wchodzi do wąskiej uliczki i wyciąga różdżkę. Nim zdołała podejść do niego i zobaczyć co robi, zdążył wrócić. Szedł szybciej, niosąc pudło z wyraźną lekkością.

Hermiona wędrowała dobrze znanymi jej ulicami, kierując się do miejsca, gdzie co piątek razem z ojcem odreagowywała kuchenne eksperymenty Jean Granger. Weszła do środka i uśmiechnęła się. Od czasu jej ostatniej wizyty nic się nie zmieniło. Przestronne pomieszczenie nadal wypełniały ciemnobrązowe stoły i krzesła, a z drewnianych kolumn i krokwi zwisały kwiaty. Piaskowe ściany zdobiły obrazy głównie przedstawiające wina i słoneczne plaże. Za barem znajdowała się zajmująca całą powierzchnię ściany półka z winami.

Gryfonka zerknęła za siebie, by zobaczyć reakcję współlokatora na swój wybór. Ślizgon z obojętną miną lustrował pomieszczenie badawczym wzrokiem. Skrzywił się na widok kwiatów i prostych, drewnianych stołów, jednak nic nie powiedział. Rozejrzał się w poszukiwaniu wolnego stolika i ruszył w jego stronę. Hermiona w duchu dziękowała Godrykowi za posturę arystokraty, dzięki której chłopak bez problemu lawirował między ludźmi, przy okazji torując jej przejście.

Zawiesili płaszcze na oparciu krzeseł i usiedli przy stojącym przy ścianie stoliku dla dwojga.

— Jak ci się podoba? — spytała Gryfonka.

Arystokrata odpiął pierwsze guziki czarnej koszuli.

— Wolę cichsze i mniej gwarne miejsca — odparł wymijająco, z dezaprobatą przyglądając się otaczającym go mugolom.

Hermiona była pewna, że po raz pierwszy znajdował się w takiej sytuacji. Nie dość, że był na zakupach w hipermarkecie, to jeszcze wylądował w mugolskiej restauracji. Jednak nawet tutaj nie dawał po sobie poznać, że marzy jedynie o tym, by jak najszybciej wyjść na zewnątrz.

Po chwili namysłu Draco ściągnął również szarą marynarkę. Zastanawiał się, ile czasu minie, nim ktokolwiek do nich podejdzie. Rozsiadł się na krześle, zarzucając ramię na jego oparcie. Dłonią zaczął wystukiwać rytm na blacie stolika. Uśmiechnął się złośliwie, widząc wymowne spojrzenie dziewczyny.

— Wiesz, że mnie to denerwuje.

— Wiem — powiedział przeciągle.

Hermiona pokręciła głową i głośno westchnęła, jednak postanowiła mu odpuścić po trudach dzisiejszego poranka. Siedzieli w ciszy, mierząc się wzrokiem, dopóki nie podszedł do nich kelner.

— Co podać?

Draco przeniósł na niego swój wzrok, a chłopak zadrżał pod wpływem jego spojrzenia. Gryfonka szczerze współczuła biedakowi, doskonale wiedziała, że Ślizgon jednym spojrzeniem potrafił odebrać odwagę największemu śmiałkowi.

Arystokrata sięgnął po menu. Przejrzał ofertę restauracji i pogładził się po podbródku. Miał chęć zamówić coś naprawdę dobrego, jednak zdecydował się na spaghetti.

„Przecież czegoś tak prostego nie da się zepsuć, prawda?”

— To samo — poprosiła Hermiona.

Chłopak skinął głową, szybkim ruchem dłoni zapisując zamówienie.

— Coś do picia?

— Kieliszek Chateau Duhart Milon Rothschild — powiedział Ślizgon z idealnym akcentem.

Kelner przez chwilę stał, nie wiedząc co powiedzieć. Zamrugał i zerknął na Gryfonkę, szukając u niej pomocy.

— Nie mamy akurat tego wina — oznajmił w końcu.

— Daj po prostu najlepsze jakie macie. A dla pani sok pomarańczowy, świeżo wyciśnięty — warknął zirytowany arystokrata, machnięciem dłoni odprawiając chłopaka. — Co? — spytał, widząc naganne spojrzenie dziewczyny.

— Mógłbyś być odrobinę milszy.

— Co ja niby takiego zrobiłem?

— Nic — odpowiedziała Hermiona, zakładając ręce na piersi.

Odwróciła głowę i wymownie spojrzała w stronę okien.

— Och, więc teraz odbywam karę milczenia, tak? Będziesz po prostu siedzieć i tępo gapić się w szybę? Świetnie. Jak dla mnie możesz sobie tak siedzieć cały dzień. Będę miał chwilę spokoju. Proszę bardzo — rzucił chłopak, ponownie wystukując rytm. — Zostawię mu duży napiwek. Zadowolona? — warknął po minucie, ze złością patrząc na współlokatorkę.

Gryfonka w końcu spojrzała na niego i uśmiechnęła się.

— Można tak powiedzieć — powiedziała z jeszcze większym uśmiechem.

Ślizgon zmarszczył brwi.

— Dlaczego tak się śmiejesz?

Hermiona oparła łokcie o stół i wsparła głowę na dłoniach, nachylając się do chłopaka.

— A więc teraz jestem panią, tak?

Draco przewrócił oczami i uśmiechnął się ironicznie.

— Czyżbym pomylił płeć? Wybacz, ale naprawdę sądziłem, że posiadasz piersi, zwłaszcza że przez pewien czas byłem tobą i sam je... widziałem.

Gryfonka zaśmiała się i po raz kolejny odrzuciła niesforny kosmyk włosów. Czuła rosnące podekscytowanie rozpoczynającą się potyczką między nią a współlokatorem.

— Na wszystko masz przygotowaną sarkastyczną odpowiedź? — spytała, przechylając głowę, jakby chciała mu się przyjrzeć pod innym kątem.

— Wyobraź sobie, Granger, że nie.

— Nie? Jakoś nie mogę w to uwierzyć.

— Raz na piątym roku jeden Puchon powiedział mi, że moje włosy przypominają sierść demimoza z jego tylnej części ciała. Przez całą minutę stałem jak zamurowany i gapiłem się na niego.

— I co w końcu zrobiłeś? — spytała szczerze zaciekawiona.

— Trzasnąłem chama w twarz i wyszedłem z sali. Oczywiście wtedy nie wiedziałem, że włosy z ogona demimoza są niezwykle delikatne i piękne. Nie mówiąc już o tym, jak bardzo są cenne — dodał Ślizgon, rozkładając swoją serwetkę.

Hermiona parsknęła śmiechem i zniżyła głos, widząc zbliżającego się kelnera.

— Podsumowując, nawet prawiąc ci komplementy, można nieźle oberwać. Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że życie z tobą jest odrobinę ciężkie, Malfoy?

— Do tej pory jakoś nikt nie narzekał — odpowiedział, wzruszając ramionami.

Kelner postawił szklankę przed Hermioną, nalał w kieliszek odrobinę czerwonego wina i podał go Ślizgonowi, czekając na werdykt. Blondyn spróbował wina, skinął głową i podał kieliszek kelnerowi, by tym razem napełnił go do połowy.

— I jak tam? — spytała dziewczyna, gdy ponownie zostali sami.

Arystokrata skrzywił się i wzruszył ramionami.

— Nie najlepsze, ale mogło być gorzej. Spróbuj — powiedział i nachylił się do Gryfonki.

Hermiona, nie odrywając spojrzenia od jego stalowych oczu, rozchyliła wargi, pozwalając, by chłopak przystawił chłodne szkło do jej ust i upiła łyk. Zamknęła oczy, oswajając się z gorzkim smakiem. Oblizała dolną wargę, zabierając z niej samotną, czerwoną kroplę. Gdy na powrót otworzyła oczy, oboje odskoczyli od siebie, mając świadomość, jak intymny był gest arystokraty.

— Może być — przyznała cicho Hermiona.

Nie wiedząc, co ze sobą zrobić, chwyciła szklankę soku, by pozbyć się kuszącego, gorzkiego smaku wina. Miała ochotę wstać i wyściskać kelnera, gdy ten w końcu zjawił się, niosąc zamówione przez nich dania.

Pół godziny później opuszczali restaurację. Gryfonka spojrzała zaskoczona na współlokatora, gdy ten skręcił w lewo.

— Myślałam, że wrócimy na Pokątną i stamtąd skorzystamy z kominka.

— Możemy nie zdążyć. Skorzystamy z jednego z wejść dla interesantów, jest niedaleko.

Hermiona spojrzała na niego, zaskoczona tym, że w pobliżu miejsca, w którym się wychowała, znajduje się wejście do Ministerstwa. Zapięła płaszczyk i ruszyła za Ślizgonem. Ulice nadal wypełnione były zakochanymi i sprzedawcami, ze wszystkich stron otoczeni byli kwiatami i pluszowymi misiami. Gdy po raz kolejny ktoś potrącił Gryfonkę, ta obronnie przytuliła do siebie kwiaty, by uchronić je przed złamaniem. W końcu nie co dzień dostaje się kwiaty od... byłego wroga.

„Bo chyba tym teraz dla mnie jest” — pomyślała. „Jest... atrakcyjny, nie ma co się okłamywać, do tego potrafi używać mózgu... choć co do tego nadal mam wątpliwości... i czasami potrafi być miły. Jak nazywać kogoś, kto nie jest przyjacielem, ale na pewno już nie wrogiem?” — zastanawiała się.

W pewnym momencie o mało nie wywróciła się, potykając się o korzeń, który zdołał przedrzeć się przez chodnik. Zamarła, gdy zdała sobie sprawę, że dobrze zna ten korzeń. Niemal codziennie, gdy szła do szkoły, potykała się o niego.

Jeszcze nim uniosła głowę, wiedziała, co zobaczy. Małą, ale zadbaną uliczkę, otoczoną piętrowymi domami. Ogródki, niektóre nieuporządkowane, niektóre przesadnie wypielęgnowane, tak jak u państwa Weastwood'ów. Dwóch sąsiadów, kłócących się od paru lat o to, kto komu zastawia wyjazd.

Hermiona była zaskoczona tym, jak rzeczywistość wiernie oddawała jej wspomnienia. Każdy, nawet najmniejszy szczegół pozostał niezmieniony. Spojrzała na arystokratę, który szedł dalej, nawet nie zauważając tego, że wyprzedził dziewczynę i zostawia ją daleko w tyle. Przez chwilę chciała zawołać, by zawrócił. Nie chciała przechodzić obok swojego starego domu, nie była jeszcze na to gotowa. Choć często zastanawiała się, jak teraz wygląda, miała ochotę odwrócić się i uciec jak najdalej, jednak nie mogła tego zrobić. Nie mogła wykrztusić słowa, by powstrzymać Ślizgona od dalszej drogi. Mimo bólu rosnącego w klatce piersiowej zrobiła pierwszy krok.

Niemal widziała siebie jako siedmioletnią dziewczynkę idącą do szkoły tą samą drogą, po której teraz kroczył arystokrata. Zagryzła wargę, by powstrzymać napływ łez i zrobiła następny krok. Przyśpieszyła, wpatrując się w plecy Dracona, byle tylko nie widzieć miejsc, które znała od urodzenia. Nie uniosła głowy, dobrze wiedząc, że teraz właśnie mijają rozłożyste drzewo, na które kiedyś się wspinała i zawsze potem wracała do domu z otartymi kolanami.

Ślizgon, nie wiedząc, że każdy jego krok sprawia dziewczynie ból, skręcił, mijając plac zabaw. I tu wszystko pozostało bez zmian. Te same ławki, ogrodzenie i huśtawki, na których Hermiona uwielbiała się bawić.

Z mocno bijącym sercem patrzyła, jak powoli jej dom wyłania się spomiędzy sąsiednich budynków i drzew. Zatrzymała się naprzeciw niego i jak zahipnotyzowana wpatrywała się obrazek, jakim była szczęśliwa rodzina, korzystająca z ładnej pogody. Cała trójka, rodzice i syn, beztrosko bawili się z psem, nieświadomi dramatu, stojącej parę metrów od nich, dziewczyny.

Gryfonka przysłoniła dłonią usta, by powstrzymać szloch i przeniosła wzrok z powrotem na dom. W czasie wojny został niemal doszczętnie zniszczony. Teraz, po odbudowie, prawie w ogóle nie przypominał pierwowzoru. Jedyne, co zostało zachowane z dawnego wyglądu to niewielka weranda i balkon, wychodzący z niegdysiejszej sypialni rodziców.

Mocniej zacisnęła dłonie na metalowych prętach, przygryzając policzek. Miała nadzieję, że fizyczny ból odciągnie ją od wspomnień, które raniły ją dotkliwiej, niż ten jeden gest. Przechyliła głowę, zerkając na rosnące na posesji drzewo. Nowi lokatorzy również zawiesili na jednej z gałęzi huśtawkę, co przypomniało jej jeden z wieczorów, kiedy siedziała na zewnątrz z nosem w książce.

Z odrętwienia wyrwał ją ostry, przenikliwy dźwięk. Podskoczyła i zerknęła w bok. Tuż obok, na jednym z prętów siedział kruk. Przez chwilę patrzyła mu prosto w oczy, po czym ptak odleciał, zostawiając ją samą. Zaniepokojona, potarła ramiona i wróciła spojrzeniem do rozłożystego dębu.

Draco zatrzymał się, zaniepokojony ciszą wokół niego. Zerknął przez ramię, by upewnić się, czy nigdzie nie zgubił współlokatorki i zobaczył ją opierającą się o ogrodzenie. Ze łzami w oczach wpatrywała się w jasny, piętrowy dom. Natychmiast zrozumiał, co się dzieje i powoli podszedł do Gryfonki, zatrzymując się tuż za nią.

— Taka jest kolej rzeczy, Granger — powiedział, sprawiając, że Hermiona wzdrygnęła się. Poczekał, aż odwróciła się do niego i kontynuował: — Inni się rodzą, inni umierają. Nie zmienisz tego.

Dziewczyna spuściła głowę, wlepiając wzrok w swoje dłonie. Dopiero gdy zdołała się uspokoić, ponownie spojrzała mu w oczy.

— Brutalne.

— Ale prawdziwe. Wystarczająco długo ich opłakiwałaś. Odpuść sobie w końcu, Granger.

Hermiona skinęła głową i niepewnie się uśmiechnęła. Wiedziała, co Ślizgon chce jej powiedzieć, na swój pokrętny sposób. Pamięć o bliskich i pielęgnowanie wspomnień jest najlepszą formą oddania im hołdu i choć wydawało jej się, że jest na to o wiele za wcześnie, nadszedł czas, by ostatecznie pogodzić się z tym, co ofiarował jej los.

— Chodźmy. Przecież nie chcemy się spóźnić — powiedziała Gryfonka i razem z chłopakiem pokonała dwie następne uliczki.

Arystokrata w pewnym momencie skręcił i podszedł do starego automatu z napojami, z którego Hermiona wielokrotnie korzystała. Znajdował się w mało uczęszczanej, zacienionej uliczce, przez co tylko ci, którzy wiedzieli o jego istnieniu, mogli go zauważyć.

Draco stanął przed automatem, wyjął z kieszeni sykla i wrzucił go do maszyny. Odsunął się, czekając aż przejście się otworzy, jednak nic takiego się nie wydarzyło.

— To na pewno ten automat, Malfoy? — spytała dziewczyna, badawczym wzrokiem lustrując maszynę.

— Oczywiście, że to ten. Powinien otworzyć się po wrzuceniu jakiejkolwiek monety czarodziejów. Przynajmniej tak mi mówiono...

Hermiona podeszła bliżej, by dokładniej przyjrzeć się przejściu do Ministerstwa.

— Może trzeba jeszcze wpisać kod? Hmm... zobaczmy — mruknęła pod nosem i wcisnęła cyfry sześć-dwa-cztery-cztery-dwa. Odskoczyła, gdy przód automatu otworzył się, ukazując wejście do windy.

— Skąd wiedziałaś? — spytał zaskoczony Ślizgon.

— Intuicja.

Blondyn uniósł brew.

— Kod jest wydrapany na bocznej ściance — przyznała niechętnie Hermiona i zmrużyła oczy na widok jego uśmieszku.

Weszła do środka i stanęła w kącie, by zrobić miejsce dla arystokraty. W windzie natychmiast zapaliła się pojedyncza żarówka.

— Witamy w Ministerstwie Magii. Proszę podać cel wizyty — oznajmił stanowczy, kobiecy głos.

— Draco Malfoy i Hermiona Granger. Rozprawa o zniesławienie.

Gryfonka zwróciła się ku panelowi z przyciskami, skąd dobiegło ciche chrobotanie. Z otworu wydobyły się dwie plakietki. Podała jedną Ślizgonowi, drugą przypinając do sukienki.

— W holu głównym pewnie roi się od dziennikarzy czy innych szui, dlatego też, gdy przejdziemy przez kontrolę różdżek, rozdzielimy się. Gabinet mecenasa Powella jest na drugim pietrze, zaraz obok Służb Administracyjnych Wizengamotu... w razie czego zapytasz kogoś o drogę — dodał, widząc niemrawą minę Gryfonki. — Daj mi te kwiatki. I tak będę musiał znaleźć kogoś, kto prześle ten rozdrabniacz.

Drzwi windy otworzyły się, ukazując główny hol Ministerstwa. Nowym władzom udało się przywrócić mu dawny wygląd, choć było też kilka nowych akcentów. Na jednym z marmurowych filarów widniała tablica pamiątkowa, ku czci poległych w Bitwie o Hogwart. Wygrawerowane złotym atramentem nazwiska poległych mieniły się w blasku słońca, zwracając uwagę mijających je osób.

Hermiona ruszyła za swoim współlokatorem w kierunku punktu obsługi interesantów. O ile ona sama była przytłoczona przez ogrom tego pomieszczenia i wielość ozdób, Ślizgon zdawał się nie zwracać na nie najmniejszej uwagi.

Gdy tylko stróż oddał arystokracie różdżkę, ten ruszył przed siebie, zostawiając Gryfonkę w holu. Dziewczyna westchnęła i rozejrzała się po pomieszczeniu, dając Ślizgonowi szansę na oddalenie się. Korzystając z tego, że ma wolną chwilę, udała się do toalety, by sprawdzić, czy delikatny makijaż nie wymaga poprawek. Na co dzień nie była przyzwyczajona do tuszu do rzęs, a nie chciała wystąpić przed członkami Wizengamotu, wyglądając jak panda. Poprawiła rozmazany makijaż i udała się w stronę wind. Chwilę później weszła do jednej z nich w towarzystwie dwóch czarodziejów w niebieskich szatach oraz czarownicy z plikiem pergaminów w ręku.

— Piętro drugie: Departament Przestrzegania prawa czarodziejów.

Hermiona wyszła z windy, rozglądając się po piętrze. Nie mając najmniejszego pojęcia gdzie idzie, skręciła w lewo.

„Łatwo trafić... zaraz obok Służb Administracyjnych Wizengamotu... tylko o tym, gdzie mieszczą się te służby, to już zapomniał powiedzieć!” — pomyślała po przeszukaniu wybranego korytarza.

Wróciła do windy i ruszyła środkowym korytarzem, który również okazał się tym nieodpowiednim. Porządnie poirytowana Gryfonka skręciła w ostatni z nich.

— No nareszcie, Granger — powitał ją zniecierpliwiony arystokrata, gdy weszła do gabinetu. Siedział na wygodnej kanapie, z ręką przerzuconą przez jej oparcie w nonszalanckim geście. — Mówiąc, że masz ruszyć chwilę po mnie, miałem na myśli CHWILĘ, a nie wieczność. Zaburzasz harmonogram pana mecenasa.

— Nie przesadzajmy, jest jeszcze wystarczająco dużo czasu, by omówić wszystkie kwestie dotyczące sprawy. Czego się panienka napije? Kawy, herbaty? — spytał wynajęty przez Malfoya adwokat, po czym usiadł naprzeciwko chłopaka.

Był to postawny, wysoki mężczyzna, jeden z tych, na których wystarczyło rzucić tylko jedno spojrzenie, by wiedzieć, z kim ma się do czynienia. Poruszał się w sposób, podkreślający jego autorytet i pozycję w środowisku adwokackim.

— Poproszę herbatę — odpowiedziała Gryfonka, po czym ruszyła w stronę Dracona, widząc, jak ten przesuwa się, by zrobić dla niej miejsce.

— Maruka! — zawołał pan Powell. Chwilę później w gabinecie pojawiła się drobna skrzatka, ubrana w szary mundurek. — Przynieś nam herbatę.

Arystokrata rzucił dziewczynie ostrzegawcze spojrzenie, zupełnie jakby spodziewał się tego, że Gryfonka zaraz zacznie wygłaszać manifest swojej, walczącej o prawa skrzatów domowych, organizacji.

— Zanim zaczniemy omawiać szczegóły, pragnę zapoznać was z ogólnym harmonogramem przebiegu rozprawy z zakresu naruszenia cywilnego prawa czarodziejów — powiedział mecenas Powell, niskim, głębokim głosem. — Podobnie jak w innych rozprawach, każdy członek Wizengamotu może wziąć w niej udział. Nie martwcie się jednak — dodał, widząc zdenerwowanie na twarzy dziewczyny — powództwa cywilne nie cieszą się takim zainteresowaniem jak procesy o naruszenie Podstawowego Kodeksu Czarodziejów. Zdziwiłbym się, gdyby przyszło więcej niż pięciu przedstawicieli składu sędziowskiego — kontynuował, nie zwracając uwagi na skrzatkę, która pojawiła się w gabinecie, niosąc tacę z filiżankami. Postawiła ją na stole i wycofała się do drugiego pomieszczenia, starając się nie zwracać na siebie niczyjej uwagi.

— A jak wygląda kwestia samego przesłuchania? — spytał chłopak, wsypując do filiżanki łyżeczkę cukru.

Gryfonka przesunęła się na krawędź kanapy, z uwagą wsłuchując się w słowa pana Powella. Skupiając się na tym, by zapamiętać jak najwięcej z jego porad, nie zauważyła, jak Ślizgon podaje jej herbatę. Dopiero, gdy mecenas przerwał swój wywód, dziewczyna zorientowała się, że blondyn podstawia jej filiżankę. By ukryć zmieszanie, upiła łyk napoju, parząc sobie język.

— Reasumując, odpowiadajcie na pytania zebranych członków rady oraz adwokatów obu stron możliwie jak najzwięźlej, bez zbędnych ubarwień — podsumował mecenas, pakując do teczki pergamin z odręcznymi notatkami. — Również zeznania świadków powołanych przez panią Skeeter nie powinny sprowokować kłopotliwych pytań. Już czas — oznajmił, zerkając na zegarek.

Choć było jeszcze dość wcześnie, Hermiona z ulgą przyjęła fakt, że wreszcie udadzą się na miejsce rozprawy. To oczekiwanie było chyba najgorsze, a przynajmniej tak sobie powtarzała. Podczas wszystkich testów i egzaminów, najgorszymi były te chwile zaraz przed, kiedy nie zostawało jej nic innego, jak tylko czekać. Gdy zaczynała odpowiadać na pytania, stres i trema opuszczały ją, schodząc na boczny plan. Miała nadzieję, że tak będzie i tym razem.

— Tędy, Granger — powiedział arystokrata, widząc, jak Gryfonka kieruje się w stronę windy.

Skinieniem głowy wskazał jej boczny hol, w którym przed chwilą zniknął jego adwokat.

— Myślałam, że rozprawa jest w sali na dziewiątym piętrze — odpowiedziała, gdy znaleźli się w pustym korytarzu.

— Bo jest, ale przed nią aż roi się od dziennikarzy. Mecenas wprowadzi nas bocznym wejściem — oznajmił, prowadząc dziewczynę jednym z przejść dla pracowników.

Gryfonka wzięła głęboki oddech. Co prawda omówili z adwokatem wszystkie szczegóły sprawy, jednak stresowała się jej przebiegiem, a w szczególności pytaniami, które mogły paść po zeznaniach świadków Skeeter. Nie mogła się na nie przygotować i nie wiedziała, czy przypadkiem nie powie czegoś, co zaprzepaści ich szansę na wygraną.

Gdy zatrzymali się przed drzwiami, spojrzała na Ślizgona. Sprawiał wrażenie opanowanego i znudzonego, jednak znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że to tylko pozory. Jego pewna postawa i zaciętość w oczach tak naprawdę skrywały niepokój i zdenerwowanie.

— Gotowi? — spytał adwokat.

Arystokrata niemal niezauważalnie skinął głową i poprawił krawat, po czym wszedł do sali rozpraw, zupełnie ignorując niepewne spojrzenie Gryfonki.

Pomieszczenie w ogóle nie przypominało tego, które znała z relacji Harry'ego. Co prawda nad salą górowały ławy sędziowskie, jednak wchodząc do środka, nie miało się poczucia, że jest się przez nie osaczonym. Jasne, marmurowe ściany nadawały wnętrzu przejrzystości i optycznie powiększały salę. Na niewielkim wzniesieniu znajdowała się ciemnobrązowa ława dla członków Wizengamotu. W odległości paru metrów, po obu stronach ustawione były miejsca dla mecenasów i ich klientów. Za nimi znajdowała się długa, zaokrąglona ława dla świadków. Na samym końcu sali w równych rzędach ustawione były krzesła dla obserwatorów i dziennikarzy, którzy, na szczęście dla Hermiony, mieli nie zostać wpuszczeni na rozprawę.

Sala powoli wypełniała się świadkami. Gdy wszedł do niej protokolant, Gryfonka rozejrzała się, ciekawa tego, kto jeszcze będzie zeznawał. Kilka miejsc od niej siedział kelner z „Tawerny” w towarzystwie pana Ollivandera. Dziewczyna zmarszczyła brwi, widząc wesoło do niej machającego Zabiniego. Może i nie była mistrzem taktyki i ekspertem w kwestii prawa, jednak nawet ona wiedziała, że powoływanie go na świadka jest lekkomyślne i niebezpieczne.

Już miała zapytać o to swojego współlokatora, gdy do sali weszła Rita Skeeter, ubrana w zieloną garsonkę. Na chwilę zatrzymała się w miejscu przeznaczonym dla świadków i zmroziła wzrokiem mężczyznę siedzącego w kącie sali. Hermiona jęknęła, rozpoznając w nim dziennikarza „Żonglera”. Obawiała się, że następny jego artykuł może dotyczyć tej rozprawy, a co za tym idzie także jej osoby. Gryfonka starała się przypomnieć sobie imię kobiety siedzącej obok niego, jednak doszła do wniosku, że nigdy wcześniej jej nie spotkała.

W międzyczasie do Zabiniego dosiadła się Pansy Parkinson, która raz po raz rzucała Hermionie wściekłe spojrzenie, zupełnie jakby przebywanie w tak bliskim otoczeniu arystokraty było niedopuszczalne dla kogoś jej pokroju.

Gdy dziennikarka w końcu zajęła przeznaczone dla siebie miejsce, posłała im jedno ze swoich pogardliwych spojrzeń, zupełnie jakby już wygrała rozprawę.

— Spokojnie — uspokoił Ślizgona adwokat, widząc zmianę w wyrazie twarzy arystokraty.

— Jestem spokojny. Nie po to wynająłem najdroższego prawnika w tym kraju, by obawiać się tego, jaki zapadnie wyrok — oznajmił wyniośle blondyn, nie spuszczając wzroku ze Skeeter, która po drugiej stronie sali omawiała ostatnie szczegóły ze swoim prawnikiem.

— Oczywiście zrobię wszystko, co w mojej mocy, ale wiele zależeć będzie od zeznań świadków — mówiąc to, niemal niezauważalnie zerknął na, siedzącą za nimi, dziewczynę.

Arystokrata również się odwrócił, jednak w przeciwieństwie do pana Powella patrzył na nią ostrzegawczo, jakby chciał powiedzieć: „Tylko spróbuj to zepsuć”.

Drzwi otworzyły się i do sali weszło trzech członków Wizengamotu, niosących akta sprawy. Ubrani w śliwkowe szaty z wyhaftowaną literą „W” na lewej piersi, wyróżniali się na tle zgromadzonych osób. Najstarszy z nich usiadł pośrodku i zaczął przeglądać plik pergaminów. Wyglądał na zmęczonego i znużonego, zupełnie jakby przeprowadzał kolejną tego dnia sprawę o podobnej tematyce. Przydługie brwi sterczały mu na wszystkie strony, a ciężkie, opadające powieki sprawiały wrażenie, jakby miał za chwilę zasnąć. Pozostali dwaj sędziowie pełnili funkcję pomocników i grupowali zebrane dokumenty.

— Dziękuję ci, Rubens — powiedział główny sędzia i wziął od swojego kolegi urzędowy pergamin. — Sprawa numer 328L o zniesławienie, szerzenie nieprawdziwych informacji i podejrzenie bezprawnego posługiwania się animagią z powództwa Dracona Lucjusza Malfoya przeciwko Ricie Skeeter. Widzę, że powód i pozwana zjawili się w sądzie ze swoimi przedstawicielami, proponuję przejść od razu do sedna. Proszę pozwaną o powstanie. Pani Rita Skeeter, lat czterdzieści siedem, zamieszkała przy Charing Cross Road trzydzieści siedem?

— Wszystko się zgadza — odpowiedziała dziennikarka z szerokim uśmiechem.

— Jest pani oskarżona o bezprawne posługiwanie się umiejętnością animagii, szykanowanie, szerzenie nieprawdziwych informacji, zniesławienie i zszarganie dobrego imienia obecnego na sali powoda. Czy zechciałaby pani zeznawać? Może pani także skorzystać z możliwości odmowy składania zeznań.

— W rzeczy samej z niej skorzystam. Nie mam sobie nic do zarzucenia, sąd także dojdzie do takich wniosków, gdy tylko przesłucha moich świadków — powiedziała, kokieteryjnie do niego mrugając.

Draco rzucił swojemu adwokatowi porozumiewawcze spojrzenie. Skeeter postąpiła dokładnie tak, jak przewidział: odmówiła złożenia wyjaśnień w sprawie, w przeciwnym wypadku musiałaby się przyznać do wieloletniego bycia niezarejestrowanym animagiem.

Sędzia zdawał się nie zwrócić najmniejszej uwagi na zachowanie dziennikarki. Wziął do ręki kolejny pergamin i oznajmił:

— Przejdźmy zatem do kolejnego punktu rozprawy. Proszę powoda o powstanie.

Arystokrata powoli wstał z miejsca i poprawił marynarkę, uprzejmie patrząc w stronę sędziego.

— Pan Draco Lucjusz Malfoy, lat siedemnaście, zamieszkały w Malfoy Manor w hrabstwie Wiltshire?

— Tak.

— Jest pan oskarżycielem posiłkowym w sprawie o zniesławienie i szereg innych wykroczeń. Czy zechciałby pan złożyć zeznania? Może pan również...

— Chcę zeznawać — odparł, przerywając sędziemu.

—W porządku. W takim razie proszę przedstawić swoje stanowisko i relacje, jakie łączą pana z Hermioną Granger.

— Moje stanowisko jest następujące: artykuł napisany przez tę kobietę to stek bzdur, układających się w jeszcze głupszą historię, która nigdy nie miała i nie będzie mieć miejsca. Z Granger łączy mnie tylko to, że chodzimy razem do szkoły, a co za tym idzie, musimy czasem przebywać w swoim towarzystwie, wypełniając obowiązki prefektów naczelnych. Nie jestem z tego powodu zadowolony, każdy może zaświadczyć o tym, jak bardzo nie chciałem pełnić tej zaszczytnej funkcji, właśnie ze względu na jej towarzystwo. — Arystokrata mówił pewnym, oschłym tonem, nie zająknąwszy się ani razu. Nie rozglądał się po sali, wpatrywał się w trójkę sędziów, starając się przedstawić im swoje racje. — W gruncie rzeczy, gdyby nie odgórny nakaz dyrektorki, z własnej woli nie przebywałbym w jej otoczeniu ani przez moment. Jestem jednak odpowiedzialnym człowiekiem i postanowiłem wywiązać się z obowiązków nałożonych na moją osobę dla dobra szkoły i jej uczniów, ignorując niechęć do pewnych... osób. Dlatego też wnoszę o ukaranie wspomnianej dziennikarki, jako że szerzyła nieprawdziwe, niepotwierdzone informacje, często pochodzące z niewiarygodnych źródeł, czym działała na szkodę mojej osoby, a także moich bliskich. — Ślizgon zakończył swoją wypowiedź i czekał na reakcję sędziów.

— To wszystko?

— Tak, myślę, że wystarczająco jasno przedstawiłem moje stanowisko — oznajmił, po czym zajął miejsce obok swojego adwokata.

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której obecni na sali członkowie Wizengamotu robili notatki odnośnie wysłuchanych przed chwilą zeznań. Wymienili ze sobą kilka zdań, po czym ponownie głos zabrał przewodniczący sędzia.

— Panna Hermiona Jean Granger.

Gryfonka wstała z ławy i podeszła do miejsca wyznaczonego dla osób składających zeznania. Stanęła przy barierce, starając się nie myśleć o tym, że uwaga wszystkich zebranych na sali skupiła się na niej.

— Panna Hermiona Jean Granger, lat osiemnaście, zamieszkała przy...

Drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Gryfonka odwróciła się, ciekawa kto spóźnił się na rozprawę, a z jej ust wydobył się cichy jęk.

W jej stronę szła Rose Granger, prowadzona przez jednego czarodzieja ze służb administracyjnych, podpierając się na swojej lasce, z którą nie rozstawała się od lat.

— No to teraz się zacznie... — powiedział wesoło Zabini, robiąc obok siebie miejsce dla kobiety.

— Puść mnie, młody człowieku — powiedziała dziarsko babcia Rose do pomagającego jej mężczyzny. — Nie jestem aż taka niedołężna, żeby mnie pod ramię prowadzić — po czym usiadła obok Blaise'a.

— Witam szanowną panią — Hermiona usłyszała niski głos Zabiniego.

Odwróciła się w stronę arystokraty, niemo pytając go, co to wszystko ma znaczyć. Ślizgon nie wydawał się być zachwycony obecnością kobiety, jednak jego adwokat musiał uznać, że jej zeznania korzystnie wpłyną na przebieg rozprawy.

— Ach, w kościach mnie łamie, a ten łobuz mnie po sądach ciąga... co mi przyszło na stare lata...

— Yhym... — odchrząknął sędzia — czy moglibyśmy wrócić do sprawy?

— Proszę bardzo, proszę się nie krępować — odpowiedziała Rose Granger, z głośnym hukiem odstawiając swoją laskę.

Arystokrata rzucił rozgniewane spojrzenie w stronę swojego adwokata, jednak nic nie powiedział, nie chcąc po raz kolejny przerywać rozprawy.

— Panna Hermiona Jean Granger, lat osiemnaście, zamieszkała przy Little Newport Street 16?

— Od jakiegoś czasu już tam nie mieszkam — odpowiedziała Gryfonka, odpędzając od siebie obraz rodzinnego domu.

Starszy sędzia spojrzał pytająco na jednego ze swoich pomocników, oczekując wyjaśnień. Po chwili przyjrzał się dokumentom i dodał:

— Ach tak, musiała nastąpić pomyłka. Pani obecny adres zameldowania to Spring Lane 120?

— Zgadza się.

— Jakby pani mogła opisać relacje, które wiążą panią z Draconem Malfoyem?

Zmarszczyła brwi, starając się ubrać w słowa to, co ich łączyło. Widząc ponaglające spojrzenie sędziów, zaczęła:

— Chodzimy razem do jednej szkoły. W gruncie rzeczy to wszystko.

— A czy to prawda, że zamieszkujecie jedno dormitorium? — zapytał drugi sędzia, zaglądając do akt sprawy.

Hermiona odchrząknęła, czując na sobie złośliwe spojrzenie Rity Skeeter.

— Tak, jednak spowodowane jest to tym, że oboje pełnimy funkcję prefekta naczelnego. Oboje dowiedzieliśmy się o tym od dyrektorki w dniu rozpoczęcia szkoły.

— Dziękuję — powiedział sędzia i gestem wskazał mecenasa dziennikarki, dając mu tym samym prawo do przepytania świadka.

Mężczyzna wstał, po raz ostatni zerknął w dokumenty i skierował spojrzenie na Gryfonkę.

— Według raportu grupy resocjalizacyjnej, potocznie nazywaną grupą Anonimowych Śmierciożerców, spędziliście na osobności trzy tygodnie podczas pierwszej edycji Turnieju Międzyszkolnego. Czy tak?

— Zgadza się...

— Jak określiłaby pani relacje przed i po uczestnictwie w Turnieju? — przerwał jej adwokat, zupełnie, jakby nie usłyszał odpowiedzi dziewczyny.

Hermiona rzuciła szybkie spojrzenie w stronę Ślizgona, który teraz poprawił się na krześle i z napięciem jej się przyglądał.

— W ciągu ubiegłych lat nie... darzyliśmy się sympatią z powodu... — Gryfonka zawahała się. Jeśliby powiedziała, że Malfoy pogardzał nią ze względu na jej pochodzenie, przysporzyłaby mu kłopotów. Nie mogła tego powiedzieć, nie osłabiając tym samym opinii na temat jego rzekomej przemiany. — ... z powodu odmiennych charakterów — dokończyła nieskładnie i niepewnie się uśmiechnęła, gdy kątem oka zauważyła, jak arystokrata kiwa głową. — Natomiast muszę przyznać, że w czasie Turnieju nasze relacje uległy poprawie, choć nie na tyle, by móc nazwać nas parą bądź przyjaciółmi.

— I chce mi pani powiedzieć, że w ciągu tych trzech tygodni nie doszło między wami do żadnej... dwuznacznej sytuacji — ironizował mężczyzna.

Podczas gdy Hermiona walczyła z rumieńcem, Draco ledwie zauważalnie uśmiechnął się pod nosem, gdy przed oczami pojawiło się wspomnienie wijącej się ze śmiechu Gryfonki, gdy ze łzami w oczach prosiła, by przestał ją łaskotać.

„Dwuznaczna sytuacja? Nie, nie przypominam sobie żadnej” — pomyślał rozbawiony, choć uśmiech spełzł mu z ust, gdy przypomniał sobie o wszystkich drobnych gestach, które wykonywał niemal nieświadomie. Podświadomie wyczuwał, że dziewczyna również o nich myśli.

— Och, ty łobuzie! — zawołała oburzona pani Rose i pogroziła pięścią adwokatowi Rity Skeeter. — Moja wnuczka jest dobrze wychowana i na pewno nie migdaliłaby się z tym chuliganem na pustyni!

— Spokój! — zawołał sędzia, przywołując zebranych do porządku. — Pani Granger, jeszcze jedno takie zachowanie, a wyproszę panią z sali.

— Możesz spróbować. Nie z takimi dawałam sobie radę, ty łysy pawianie — burknęła pod nosem, wywołując u Blaise'a atak wesołości.

Chłopak przygryzł pięść, by powstrzymać gromki wybuch śmiechu.

— Mówiła coś pani? — dopytywał się sędzia, pochylając się, by móc dosłyszeć.

— Ależ skąd.

Członek Wizengamotu pokręcił głową i zerknął na mecenasa, bezgłośnie nakazując mu kontynuowanie przesłuchania.

— A więc?

— Nie. Oczywiście, że nie — zapewniła gorliwie Gryfonka.

— Jednak nie zaprzeczy pani, że podczas wyjazdu mile spędzała czas z Draconem Malfoyem. Poza tym współpracując, na pewno dochodziło do sytuacji, w których musieliście się zbliżyć. Nie tyle duchowo co...

— Jeśli można — wtrącił pan Powell, powoli podnosząc się z miejsca. — Chciałbym przypomnieć drogiemu koledze, że zapomniał o jednym istotnym fakcie. Mianowicie nie wspomniał pan, iż ani mój klient, ani panna Granger nie udała się na Turniej dobrowolnie, lecz zostali wybrani przez Minervę McGonagall, dyrektorkę szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Nie można więc nawet mówić o mile spędzonym czasie, czy zbliżeniach, których mój kolega tak uparcie się trzyma. Postawmy sprawę jasno: dwójka nieprzepadających za sobą osób została wysłana do dziczy i zmuszona do współpracy. Przy takich warunkach raczej trudno dochodzi do zbliżeń, zarówno duchowych, jak pan to pięknie określił — tu zwrócił się do adwokata — jak i fizycznych.

Pan Powell usiadł i jak gdyby nigdy nic, leniwym ruchem dłoni zapisał coś na pergaminie i nachylił się do arystokraty, wymieniając z nim parę uwag.

— A więc? — dopytywał się mężczyzna, ze złością zerkając na Powella.

— Nie przeczę, bywały chwilę, gdy... żyło nam się ze sobą lepiej, jednak do niczego między nami nie doszło — oznajmiła Hermiona, nieświadomie pocierając rękę, czując na niej fantomowy dotyk dłoni Ślizgona. — Po powrocie do szkoły, nasze stosunki się poprawiły, jednak, jak już wspomniałam, nie na tyle, by do czegokolwiek między nami doszło.

— Ostatnie pytanie, panie Anderson i świadka przejmuje strona przeciwna — wtrącił Rubens.

— Proszę opisać zachowanie pana Malfoya względem pani na Balu Bożonarodzeniowym.

Hermiona odetchnęła z ulgą, na myśl, że już za chwilę będzie bezpieczna. Wzięła głęboki oddech i odpowiedziała na pytanie, starannie dobierając słowa.

— Był kulturalny i uprzejmy, choć dochodziło także do drobnych sprzeczek.

— Nie mam więcej pytań — oznajmił pan Anderson i usiadł obok swojej klientki, która natychmiast nachyliła się do niego i zaczęła coś wściekle szeptać.

Pan Powell wyprostował się na całą swoją imponującą wysokość i w przeciwieństwie do poprzednika, opuścił swoje miejsce. Stanął naprzeciwko Gryfonki i uśmiechnął się dobrodusznie.

— Panno Granger, wiem, że to niezbyt przyjemne, jednak proszę panią, by opisała nam te „ubiegłe lata”, o których pani wspomniała. Ile to już czasu tak za sobą... nie przepadacie?

— Nasza... niechęć do siebie trwa od pierwszego roku nauki w Hogwarcie.

— Aż tyle? Rozumiem, że trwa nieprzerwanie od ośmiu lat, jeśli dobrze liczę — powiedział adwokat, po czym rozpoczął powolną wędrówkę wzdłuż sali. — Raczej trudno zaprzyjaźnić się tak po prostu, po tak długim okresie różnych konfliktów i awantur — mruknął niby do siebie, jednak wystarczająco głośno, by wszyscy, łącznie z sędziami, go usłyszeli. — Czy pan Malfoy był zadowolony, gdy dowiedział się o wspólnym dormitorium?

— Był zły i z początku mieliśmy duże... problemy z dogadaniem się — odpowiedziała Hermiona, zerkając na arystokratę. Niemal uśmiechnęła się, gdy przypomniała sobie jej zemstę, za wyznaczenie granic dormitorium.

— Podczas turnieju często musiała go pani mieć dość.

— Sprzeciw! — zawołał pan Anderson, podnosząc się z miejsca. — To nie pytanie, a stwierdzenie, oparte na domysłach mecenasa.

— Oddalam — zarządził sędzia i z ciekawością przyjrzał się Gryfonce.

— Tak. Potrafił być oziębły, a raz doszło do sytuacji, kiedy niemal się rozdzieliliśmy.

— To tyle. Nie mam więcej pytań.

Hermiona na drżących nogach wróciła na miejsce i ucałowała babcię w policzek. Prowadząc z nią cichą wymianę zdań, w duchu zastanawiała się nad swoimi zeznaniami. Przygryzła wargę.

„Przecież pojedyncze głaskanie po ręce to nie sytuacja dwuznaczna, prawda?”

— Chciałbym powołać naszego następnego świadka, pana Blaise'a Zabiniego.

Ślizgon mrugnął do Gryfonki i lekkim krokiem podszedł do barierki. Po standardowej procedurze przyszła kolej na pytania od pana Andersona.

— Na pewno często bywa pan w dormitorium prefektów. Proszę powiedzieć, czy był pan świadkiem jakichś dwuznacznych sytuacji, które byłyby istotne dla sprawy?

— Ja ci dam sytuacje, baranie — burknęła babcia Rose, sięgając po laskę.

— Babciu, proszę, pogorszysz sytuację — wyszeptała Hermiona i zerknęła na sędziów, by upewnić się, że nic nie usłyszeli.

— Przywalę mu tylko raz, tak żeby rozum odzyskał.

W czasie ich krótkiej rozmowy Blaise zrobił zaskoczoną minę i powiedział:

— Dwuznaczne sytuacje? Pierwsze słyszę! — zapewnił gorliwie, choć wewnątrz gotował się ze śmiechu. Praktycznie nie było miesiąca, w którym po wejściu do ich dormitorium nie przyłapał ich na tarzaniu się po podłodze, przytulaniu na kanapie czy wyjmowaniu kolczyka. — Przysięgam, że ta dwójka to prawdziwe świętoszki.

— Czy pan Malfoy pozwalał pannie Granger tańczyć z innymi podczas balu, na który przyszli jako para?

— Co również stało się za sprawą Minervy McGonagall — dorzucił pan Powell.

Pan Anderson zmierzył go wzrokiem i powrócił do przesłuchania świadka.

— A i owszem. Tańczyła jak szalona — oznajmił Zabini, nie wspominając jednak, że tańczyła tylko z dziewczynami. „Trzeba pamiętać o szczegółach, dupku” — pomyślał Blaise, nadal szeroko się uśmiechając.

— Ostatnie pytanie — postanowił mecenas, widząc, że niewiele osiągnie z zeznań przyjaciela strony przeciwnej. — Czy znając pana Malfoya, sądzi pan, że kiedykolwiek byłby w stanie stworzyć związek z Hermioną Granger?

— Nigdy w życiu. Bez urazy — rzucił, odwracając się do dziewczyny — Draco jest uparty i teraz nie w głowie mu amory. Skupia się na nauce, byciu dobrym prefektem i takie tam. Poza tym jest z niego niezły kawał skur...

— Jeśli można, mam parę pytań do świadka — wtrącił szybko pan Powell, ratując sytuację.

Draco chwycił się za nasadę nosa, nie wiedząc, czy się śmiać, czy kląć. Gdy mecenas skończył przesłuchanie, zerknął na przyjaciela i skinął mu głową, w podziękowaniu za pomoc.

Zabini odwzajemnił gest i usiadł między Hermioną i jej babcią.

— A tak naprawdę, to słodko razem wyglądacie — szepnął Ślizgon, nachylając się do Gryfonki.

Hermiona postukała się palcem w czoło i wsłuchała się w zeznania nieznajomej kobiety.

— Yselle Bessettet, projektantka sukien balowych, zgadza się? — upewnił się pan Anderson.

— Zgadza się. Prowadzę ekskluzywny salon w Paryżu od dziesięciu lat — odpowiedziała kobieta z francuskim akcentem.

Wszystko, począwszy od eleganckiego kostiumu po ruchy i gesty świadczyło o jej bogactwie i rodowodzie.

— Pan Malfoy zamówił u pani suknię dla swojej partnerki na bal. Proszę opisać list, jaki do pani przysłał i cenę sukni.

Pan Powell w tym momencie ponownie nachylił się do swojego klienta, pośpiesznie coś omawiając. Nie byli gotowi na pojawienie się na sali Yselle Bessettet, a jej zeznania mogły zaszkodzić całej rozprawie. Po krótkiej wymianie zdań musieli znaleźć jakieś rozwiązanie, bo pokiwali głowami i ze spokojem obserwowali dalszy rozwój wypadków.

— List od pana Malfoya był stanowczy i rzeczowy. Jasno opisał, czego chce i jak ma wyglądać suknia. Wyraźnie zaznaczył każdy szczegół, podkreślając, że cena nie ma znaczenia, byle tylko spełnić jego wizję. Dobór materiałów i innych drobiazgów pozostawił mi. Jeśli chodzi o cenę, wolałabym nie wyjawiać tej informacji.

— Jest to istotne dla sprawy.

— Proszę odpowiedzieć — nakazał sędzia.

— Wyrób takiej sukni w tak krótkim terminie na specjalne zlecenie kosztował osiemnaście tysięcy galeonów — wyznała niechętnie Yselle.

Mecenas Rity Skeeter zagwizdał, udając, że jest pod wrażeniem kwoty, którą wydał Ślizgon.

O ile pan Anderson grał zaskoczenie, Hermiona przeżywała prawdziwy szok. W jej szafie wisiała suknia warta fortunę. Owszem, wiedziała, że arystokrata nie szczędził wydatków, ale nie spodziewała się, że aż tak uszczuplił zasób swojego skarbca. Teraz była zdeterminowana, by oddać mu suknię, bez względu na to, że była ona rekompensatą za spaloną kreację.

— Ale to nie koniec wydatków pana Malfoya, prawda? Z tego, co wiem, zakupił również u pani diamentowe kolczyki warte...?

— Osiem tysięcy galeonów.

„Diamenty... a jednak to diamenty” — pomyślała przerażona dziewczyna, z niedowierzaniem wpatrując się w siedzącego przed nią Ślizgona.

— No cóż, sporo się tego nazbierało. Dodajmy do tego kosmetyki i otrzymamy kwotę niemal trzydziestu tysięcy galeonów! Czy według pani, osoba niedarząca kogoś choćby przyjacielskim uczuciem wydałaby taką fortunę na strój i dodatki?

— Wątpię.

Draco skrył twarz w dłoniach, wiedząc, że w tej chwili, wygrana wisi na włosku.

— Dziękuję. Nie mam więcej pytań — odpowiedział zadowolony pan Anderson.

— Czy strona przeciwna ma pytania do świadka? — zapytał sędzia, zapisując kolejną linijkę tekstu w dokumentacji.

— Nie, jednak chciałbym powołać jako świadka pana Malfoya, by mógł się ustosunkować do ostatniej wypowiedzi.

Draco wstał i podszedł do barierki z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Nie wiedzieć czemu, Hermiona miała złe przeczucia wobec tego, co może teraz nastąpić.

— Panie Malfoy — zaczął mecenas Powell — czy prawdą jest, iż sprezentował pan pannie Granger suknię oraz dodatki na Bal Bożonarodzeniowy, odbywający się w Hogwarcie, o wartości, bagatela, niespełna trzydziestu tysięcy galeonów?

— Tak, to prawda.

Obawy Gryfonki potwierdziły się, gdy usłyszała jego ton głosu. Zimny, oschły i nienawistny, jak dawniej. Być może odwykła od tego, że niegdyś zwracał się do niej w ten sposób, jednak zdawało się jej, że rani ją mocniej niż kiedykolwiek. Wiedziała, że to tylko gra, by otrzymać korzystny wyrok, jednak oddałaby wszystko, by móc wyjść z sali i nie słyszeć tego, co ma do powiedzenia.

— Mój kolega raczył zauważyć, że to dość spora ilość pieniędzy — kontynuował pan Powell, powoli przechadzając się po sali. — Czy raczyłby pan wyjawić, jakie intencje panem kierowały?

Ślizgon roześmiał się gorzko, po czym oparł się o barierkę. Rzucił dziewczynie jedno pogardliwe spojrzenie, zatrzymując na niej swój wzrok na chwilę dłużej, niż było to konieczne, jednak chciał, by sędziowie i wszyscy zebrani wyłapali ten gest.

— Zrobiłem to z bardzo prostej i kuriozalnej przyczyny. Otóż jako prefekci naczelni zostaliśmy zmuszeni do pójścia na ten bal razem. Co innego miałem zrobić? Widział ją pan wtedy? Obraz nędzy i rozpaczy. Nie mogłem pojawić się publicznie, choćby na szkolnej potańcówce z kimś takim. Dlatego byłem zdeterminowany, by zrobić wszystko, aby moja partnerka prezentowała się przynajmniej przyzwoicie.

— Czyli po raz kolejny obowiązki prefektów zmusiły pana do podjęcia działań z panną Granger.

— Proszę mi uwierzyć, oprócz tego nic nas nie łączy. Gdybym nie musiał, w ogóle nie przebywałbym w jej towarzystwie. Nie wierzyłbym w artykuły Rity Skeeter. Nie dość, że oszustka i plotkara, to jeszcze przez wiele lat konsekwentnie łamała prawo jako niezarejestrowany animag. Myślę, że to tym powinniśmy się zająć, a nie moim domniemanym związkiem z Granger — prychnął Ślizgon i po zezwoleniu od sędziego, wrócił na swoje miejsce.

Na jedną krótką sekundę spojrzenia Hermiony i Dracona spotkały się. Dziewczynie wydawało się, że arystokrata chciał jej coś przekazać, jednak ona przygryzła wargę i odwróciła wzrok. Tępo wpatrywała się przed siebie, próbując wypędzić z głowy echo jego szorstkich słów.

— Draco, Draco, ty tępa pało — mruknął Zabini, nie mogąc pojąć, jak jego przyjaciel mógł być aż tak wielkim idiotą.

Po wysłuchaniu zeznań kelnera „Tawerny”, pana Ollivandera i Pansy, przyszła kolej na babcię Hermiony, która nie szczędziła Ślizgonowi surowych spojrzeń.

— Co może pani powiedzieć o relacjach między pani wnuczką a...

— A tym draniem? — wtrąciła Rose, niebezpiecznie mrużąc oczy. — Przez wszystkie lata biedaczka wypłakiwała mi się na ramieniu przez niego. Cała ta, pożal się Boże, rozprawa jest śmieszna, tak samo, jak ta dziennikareczka. Mionka nie jest głupia, żeby wiązać się z takim chuliganem. Z takim Zablinim, owszem, ale nie z takim gburem!

Blaise uśmiechnął się, słysząc, jak kobieta wymawia jego nazwisko i trącił łokciem siedzącą obok dziewczynę.

— To co? Spełnimy marzenie staruszki i zrobimy jej wnuka?

Hermiona przysłoniła dłonią usta, by ukryć uśmiech i mrugnęła żartobliwie do chłopaka. Ślizgon w duchu odetchnął z ulgą, gdy choć na chwilę udało mu się poprawić jej humor.

— To chyba mi wystarczy. Dziękuję — powiedział pan Powell i usiadł przy Draconie.

— Ja też zadam tylko jedno pytanie. Czy w tym roku Hermiona Granger również narzeka na zachowanie powoda? — spytał pan Anderson.

Otrzymawszy przeczącą odpowiedź, podziękował i wrócił na miejsce.

— Przejdźmy do kolejnego świadka. Przepraszam, muszę mieć jakiś błąd w aktach... — dodał cicho, przyglądając się pergaminowi z listą świadków. Wskazał coś dwójce pozostałych sędziów, jednak ich twarze także wyrażały zaskoczenie. Przewodniczący odchrząknął i zapytał rzeczowym tonem: — Czy jest na tej sali pan Antonii... Źdźióbko?

Z ławy dla świadków poderwał się dziennikarz „Żonglera”, ubrany w zgniłozielony garnitur w prążki. Równo przycięty wąs wydawał się tak nienaturalny, że odwracał uwagę od całej reszty jego ekscentrycznego wyglądu.

— Tak, to ja... a raczej mój pseudonim — oznajmił, zajmując miejsce dla zeznającej osoby.

— A czy można prosić o pana godność i dokument, który mógłby zaświadczyć o jej autentyczności? — spytał Rubens, dopisując coś do listy świadków. — Zgłosił pan chęć zeznawania zaledwie godzinę temu, mówiąc, że posiada pan istotne w sprawie informacje.

— W rzeczy samej — odpowiedział dziennikarz, gorliwie kiwając głową. — Chciałbym jednak zachować swoją anonimowość. Oczywiście po rozprawie dopełnię wszelkich formalności — dodał, widząc zawahanie w oczach przedstawicieli Wizengamotu.

Sędziowie wymienili ze sobą kilka zdań, naradzając się, czy dopuścić świadka do składania zeznań.

— Myślę, że możemy wysłuchać, co ma pan nam do powiedzenia.

— Żeby nie przedłużać, przejdę może od razu do sedna. Zbierając materiał do jednego z moich artykułów... — tu przerwał na chwilę, zagłuszony przez groźby dziennikarki.

— Jak cię dorwę, to niedowład mózgowy będzie twoim najmniejszym problemem!

— Pani Skeeter, proszę o spokój — przywołał ją do porządku przewodniczący rozprawy. — Groźby także podlegają karze.

Rita usiadła, uspokajana przez swojego adwokata. Poprawiła przekrzywione okulary i z wściekłością wpatrywała się w zeznającego.

— Proszę kontynuować, panie Antonii...

— Już spieszę z wyjaśnieniami. Otóż w poszukiwaniu materiałów, dzięki którym mógłbym napisać rzeczowy, oparty na faktach, artykuł, napotkałem na bardzo ciekawą korespondencję oskarżonej sprzed kilku dobrych lat. Opisany jest w niej proces nauki animagii przez panią Skeeter, na długo przed tym, jak uzyskała pozwolenie Ministerstwa. Potwierdza to podejrzenia o nielegalne pozyskanie i wykorzystywanie umiejętności animagii w celach głównie zarobkowych.

— Czy rada mogłaby się zapoznać z tymi materiałami? — zapytał przewodniczący, widząc poruszenie wśród zebranych.

— Oczywiście, mam je ze sobą — odpowiedział dziennikarz, po czym wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki plik pożółkłych kopert.

— Sprzeciw! — tym razem to mecenas Anderson poderwał się z miejsca. — Nie potwierdzono autentyczności tych dokumentów, poza tym osoba ta w ogóle nie powinna zostać dopuszczona do zeznań, podobnie jak przedstawione przez nią dowody.

— Oddalam. W porozumieniu z innymi sędziami, świadek został dopuszczony do zeznań, a dostarczone dokumenty będą należycie zbadane — wyjaśnił najstarszy sędzia, włączając listy do akt sprawy. — Panu już dziękujemy — dodał, widząc, jak dziennikarz ponownie zajmuje miejsce dla zeznających. — Po wysłuchaniu przemówień końcowych grono sędziowskie omówi zeznania wszystkich świadków. Później nastąpi ogłoszenie wyroku. Proszę asystenta o doprowadzenie pani Rose Granger do miejsca, z którego będzie mogła wrócić do domu.

— Trzymaj się, mój skarbeńku, i nie daj się temu łobuzowi — pożegnała się babcia Rose, dając Hermionie ostatnie rady.

— Dobrze, babciu — odpowiedziała Gryfonka, siląc się na uśmiech.

Pozwoliła staruszce jeszcze raz się uściskać, przy okazji wysłuchując porad odnośnie wyboru swojego przyszłego męża. Dla potwierdzenia jej słów, jakoby Zabini był idealnym kandydatem na męża, Ślizgon wstał, proponując, że odprowadzi staruszkę na miejsce.

Gdy Gryfonka została sama, w jej głowie na nowo rozbrzmiały słowa współlokatora. I choć powtarzała sobie, że padły tylko dlatego, by Ślizgon wygrał rozprawę, obawiała się, że są prawdziwe. Nawet jeśli z jakiegoś powodu przestał z niej szydzić, nie zmieniało to tego, co mógł o niej naprawdę myśleć.

Draco praktycznie nie słuchał przemów końcowych i jego adwokat musiał go szturchnąć, by wstał w odpowiednim momencie. Czekając na powrót członków Wizengamotu, miał chęć podejść do dziewczyny i upewnić się, czy rozumiała jego grę, jednak nie mógł tego zrobić otoczony przez tylu świadków. Zresztą, miał niemal stuprocentową pewność, że Gryfonka jest na tyle bystra, by wszystko zrozumieć. Zarzucając sobie, że przejmuje się głupotami, podziękował Powellowi za dobrze wykonaną robotę.

Gdy sędziowie powrócili, na sali zapadła cisza. Przewodniczący otworzył dokumentację, poprawił okulary i znudzonym głosem zaczął czytać.

Hermiona niemal nie słyszała wyroku. Patrzyła przed siebie tępym wzrokiem, walcząc z formułującą się w jej gardle gulą. Nie mogła zrozumieć, dlaczego zeznania Malfoya i przebieg całej rozprawy tak ją zabolały. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co chciał osiągnąć Ślizgon, jej także zależało na tym, by wścibska dziennikarka w końcu dostała nauczkę... Prawda?

Więc dlaczego czuła się, jakby ktoś pozbawił ją czegoś cennego? Dlaczego każda kolejna wypowiedź Ślizgona, świadcząca o tym, że oprócz szkolnych obowiązków nie łączy ich nic, tak bardzo ją raniła? Dlaczego musiała walczyć z ochotą wstania z ławki i zaprotestowania, gdy chłopak oznajmił, że nigdy z własnej woli nie przebywał w jej towarzystwie? Była wściekła na siebie za te wszystkie momenty, w których traktowała go niemal jak przyjaciela. Była wściekła za to, ze w pewien sposób się do niego przywiązała, darząc go czymś w rodzaju sympatii.

Z rozmyślań wyrwał ją dźwięk kończący rozprawę. Kątem oka zdołała zauważyć zwycięski uśmiech na twarzy współlokatora, gdy wymieniał uścisk dłoni ze swoim adwokatem. Przechodząc obok, nawet na nią nie spojrzał i pewnym krokiem opuścił salę rozpraw.

Hermiona rozejrzała się po sali nieobecnym wzrokiem. Rita Skeeter rozmawiała ze swoim przedstawicielem ściszonym głosem, wygrażając się i energicznie gestykulując. Sędzia zdążył już opuścić salę, pozostawiając w niej jedynie swoich pomocników i protokolanta. Świadkowie powoli zbierali się do wyjścia.

— Panno Granger?

Gryfonka wzdrygnęła się, gdy usłyszała niski głos adwokata.

— Tak jak uzgodniliśmy to wcześniej, zapraszam do mojego gabinetu, skąd będzie panienka mogła udać się z powrotem do szkoły.

Dziewczyna wstała z miejsca, wzięła małą torebkę i pozwoliła poprowadzić się mężczyźnie. Wciąż nie mogła wyrzucić z głowy natrętnych myśli, jednak gdy tylko przypomniała sobie o dzisiejszym spotkaniu z Erickiem, część z nich ulotniła się. Co prawda niewiele o nim wiedziała, ale w końcu doszła do wniosku, że każda znajomość od czegoś musi się zacząć.

Adwokat wyprzedził ją i otworzył przed nią brązowe drzwi. Hermiona weszła do gabinetu i stanęła jak wryta. Na samym środku gabinetu stał uśmiechnięty Malfoy z butelką szampana w ręku, ten sam, którego znała z tych wszystkich momentów, gdy zdawał się nie przejmować dzielącymi ich różnicami... nie ten zimny, wyniosły arystokrata, którym był na sali rozpraw. Odwrócił się w ich stronę, a uśmiech na jego twarzy jeszcze bardziej się powiększył.

— No to może... za wygraną — oznajmił i z hukiem otworzył butelkę, po czym zaczął rozlewać złocisty płyn do kieliszków.

Gryfonka patrzyła na to wszystko, poirytowana nie tyle jego nagłą przemianą, ile tym, że zdawał się nie widzieć żadnego problemu. Jeszcze przed chwilą uparcie wszystkich przekonywał, że Hermiona Granger jest dla niego nikim. Mrużąc wściekle oczy, przyglądała się, jak blondyn podchodzi do niej z kieliszkiem. Nie wzięła go.

— Nie napijesz się za nasze wspólne zwycięstwo? — spytał, zaskoczony jej zachowaniem.

Uśmiech na jego twarzy jakby nieco przygasł, gdy dziewczyna stanowczo odmówiła. Widać było, że nie rozumiał, dlaczego Gryfonka zwraca się do niego tak ozięble i wyniośle.

— Już i tak zmarnowałeś dzisiaj wystarczająco dużo mojego wolnego czasu. Poza tym muszę się przygotować na spotkanie z...

— Z tym palantem?

— Z ERICKIEM — oznajmiła dobitnie, nabierając do garści proszku Fiuu.

Nim zdążyła zniknąć w szmaragdowych płomieniach, usłyszała szyderczy głos chłopaka:

— Miłej zabawy.

Arystokrata przełknął ślinę i przywołał na twarz serdeczny uśmiech. Odwrócił się w stronę adwokata i uniósł kieliszek w geście toastu, starając się myśleć o tym, jak udało mu się pogrążyć Skeeter, co nie było łatwe, bo co chwilę na pierwszy plan wysuwała się twarz pewnej irytującej, małej, wrednej Gryfonki. Podziękował mecenasowi za pracę i wyszedł z gabinetu. Co prawda mógł skorzystać z sieci Fiuu, ale nie miał ochoty wracać do dormitorium. Musiał się uspokoić i wszystko sobie ułożyć... przede wszystkim to, dlaczego tak ruszyło go zachowanie dziewczyny.

Zatrzymał się, gdy zdał sobie sprawę z tego, że nie wie, gdzie jest. Gdy wyszedł z Ministerstwa, był tak zajęty usiłowaniem zepchnięcia myśli o Gryfonce na dalszy plan, że nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, dokąd idzie. Rozejrzał się po jednej z mugolskich dzielnic Londynu. W pobliżu znajdowały się domy towarowe, podobne do tego, w którym był ze swoją współlokatorką dziś rano. Uśmiechnął się na wspomnienie tego poranka, jednak chwilę później rysy jego twarzy wyostrzyły się, gdy dotarło do niego wszystko to, co się stało później. Niby nic wielkiego, na dobrą sprawę nawet nie zdążyli się porządnie pokłócić, jednak coś nieustannie wierciło mu dziurę w brzuchu, nie pozwalając zapomnieć o dziewczynie.

„Cholerna Granger!”

Ruszył przed siebie, nie zważając na pierwsze krople deszczu. Pogoda zdawała się idealnie podsumowywać jego nastrój: o ile rano było słonecznie i bezchmurnie, teraz niebo przykryły gęste chmury, zapowiadając ulewę. Zaklął pod nosem, gdy deszcz przybrał na sile i wszedł do pobliskiego lokalu.

Wnętrze skąpane było w półmroku, głównym źródłem światła były podłużne lampy, wiszące nad stołami, wokół których gromadzili się ludzie z długimi kijami w ręku. Nie było stolików, jedyne miejsca siedzące w lokalu stanowiły poupychane byle jak wyświechtane kanapy. Arystokrata sięgnął do kieszeni płaszcza i wyciągnął plik mugolskich banknotów, które zostały mu z porannych zakupów ze współlokatorką. Licząc na to, że powinno mu to wystarczyć na jednego drinka, podszedł do baru i usiadł na jednym ze stołków.

— Coś mocniejszego — polecił barmanowi i rzucił na blat jeden z banknotów.

Ubrany w zwykły podkoszulek brunet postawił przed Ślizgonem kieliszek i napełnił go, uważnie przyglądając się nowemu klientowi. Blondyn jednym haustem opróżnił swój kieliszek i gestem nakazał barmanowi jego ponowne napełnienie. Stojący za barem mężczyzna ponownie napełnił szkło alkoholem, niewzruszony zachowaniem arystokraty.

— Kłopoty z dziewczyną? — spytał w końcu, gdy zauważył, jak nowo przybyły obraca w dłoni kieliszek.

— Można tak powiedzieć — odpowiedział Ślizgon, mając nadzieję, że jego chłodny ton zniechęci barmana do dalszej rozmowy.

W gruncie rzeczy sam nie wiedział, co go tak rozzłościło: czy to, że tak oschle go potraktowała czy może fakt, że go olała, by spotkać się z jakimś podrzędnym chłoptasiem.

Stojący za barem brunet oddalił się i zaczął polerować szklanki. Arystokrata odwrócił się, sprawdzając, czy pogoda choć trochę się poprawiła. Westchnął ciężko, gdy zobaczył smugi deszczu zdobiące jedno z nielicznych małych okien. Wypił kolejny kieliszek i poczekał, aż barman skończy obsługiwać mężczyznę, siedzącego kilka miejsc dalej i powiedział:

— Jeszcze raz to samo.

Barman uniósł brew, jednak wypełnił polecenie klienta.

— Prezent się nie spodobał? Czy może zbroiłeś coś gorszego?

— Nic. Nie zrobiłem, cholera, nic złego, a ona udaje wielce obrażoną.

Mężczyzna zamyślił się i potarł podbródek.

— Może zapomniałeś o jakiejś rocznicy...

— Panie, zostaw mi pan tę butelkę i zajmij się swoją robotą! — warknął Draco, sprowadzając na siebie spojrzenia wszystkich zebranych w lokalu osób.

Na chwilę zapadła cisza, jednak wkrótce lokal na powrót wypełniły rozmowy i głuche uderzenia. Odwrócił się i przyjrzał mężczyznom stojącym przy jednym ze stołów.

„Co za idiotyczna gra” — pomyślał Ślizgon, gdy jeden z nich uderzył kijem w małą kulę, która potoczyła się po stole i zniknęła w jednej z wydrążonych dziur.

Blondyn ponownie odwrócił się w stronę baru i niemal zaklął, gdy jego oczom znów ukazała się twarz barmana. Nie zważając na jego obecność, arystokrata wziął pozostawioną przez niego butelkę i po raz kolejny napełnił kieliszek.

— Możesz mi powiedzieć, jak to jest, że rano wszystko jest w porządku, a kilka godzin później zostawia cię samego, nie wyjaśniając nawet, o co chodzi? — spytał Ślizgon, patrząc w bliżej nieokreślony punkt.

— Kobiety... nic nie poradzisz. Chcesz dobrej rady? Najlepiej przeczekać, samo jej przejdzie — odpowiedział barman, na moment przerywając czyszczenie blatu. — Długo jesteście razem?

Chłopak wzdrygnął się i spojrzał na bruneta.

— Co? Nie, nie jesteśmy parą...

— A więc dostałeś kosza?

Ślizgon wyprostował się na krześle i wyniosłym tonem oznajmił:

— Ja nigdy w życiu nie dostałem kosza.

Barman zmarszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał. Odszedł na chwilę, by obsłużyć kolejnego klienta. Gdy wrócił, powiedział:

— Czegoś tutaj nie rozumiem: nie jesteście ze sobą, nie dostałeś kosza... z tego, co mówisz, to nawet nie chcesz spróbować z nią być... Więc o co ci, człowieku, chodzi?

Ślizgon prychnął pod nosem i wzruszył ramionami, mówiąc:

— Nie wiem. Po prostu nie wiem — dodał, po czym opróżnił kieliszek i oparł ramiona o blat.

Westchnął zrezygnowany, z myślą, że chyba nigdy nie zrozumie Gryfonki.

— Ech, te baby... Każdego doprowadzą do obłędu, ale z drugiej strony ciężko bez nich żyć — mruknął barman i wyciągnął drugi kieliszek. Napełnił oba i stuknął szkłem o stojący kieliszek klienta.

— Święta racja — przyznał niechętnie Draco.

— A może jednak spróbowałbyś czegoś?

Chłopak zaśmiał się z niedowierzaniem i pokręcił głową.

— Spróbować? Z Granger? — „Nie wiesz, co mówisz.”

— Granger? Dziwne imię... Jest Azjatką?

— Nie, jest mugolaczką — oznajmił Ślizgon i zamarł, gdy dotarło do niego, co powiedział, jednak barman zaśmiał się i poprawił klienta.

— Chyba Mongołką. Powiesz w końcu, jak to między wami jest?

Draco zmarszczył brwi, zastanawiając się, jak ma wszystko wyjaśnić, nie zdradzając przy tym faktu, jakim było istnienie magii.

— No więc tak... — zaczął powoli. — Pochodzę z bogatej rodziny o dość... skomplikowanej historii. Ona natomiast urodziła się w biednej rodzinie i jest... Mongołką. A... moja rodzina i... znaczna część mojego otoczenia nie lubi Mongołów... Od zawsze.

— A ty? — spytał barman, badawczo się w niego wpatrując. Nie odrywając od niego wzroku, po raz kolejny napełnił kieliszki.

— Ja zasadniczo też ich nie lubię, ale ona... jest trochę inną Mongołką. A odkąd mieszkamy razem...

— Razem?

Draco skinął głową.

— Tak, w szkole.

— Znaczy się w akademiku?

Ślizgon potarł skroń, powoli gubiąc się w tym wszystkim.

— Taaak... No więc odkąd razem mieszkamy, wiele przeżyliśmy i nawet przyzwyczaiłem się do niej i jej... mongolskich nawyków. Chyba nawet ją polubiłem, pomimo tego, że podkrada mi słodycze i ukradła mi psa.

— Stary, radziłbym ci bardziej pilnować tego psa. Nie mam nic do Azjatów, ale ostatnio przychodził tu taki jeden... Ale wracając do tej twojej, to sądzę, że jesteś po prostu głupi.

Zaskoczony Draco zamrugał i ze złością spojrzał na barmana.

— Nie patrz się tak na mnie. Słuchaj, jeśli podoba ci się dziewczyna, a nie podbijasz do niej tylko dlatego, że ty i twoja rodzina nie lubi Mongołów, to jesteś jednym z największych baranów, z jakimi tu rozmawiałem. Pochodzenie, czy nieco inny wygląd i zwyczaje, nie powinny wpływać na to, co czujesz i robisz.

— Sprawa jest bardziej skomplikowana.

— Skomplikowana to by była, gdyby zjadła ci psa. Z tego, co mówisz, jedyną przeszkodą jest jej pochodzenie... Zaraz! Nie rozdwoję się! — wrzasnął mężczyzna, gdy inny klient ponownie go zawołał i z powrotem odwrócił się do arystokraty. — Na twoim miejscu, jeśli ta... Granger... naprawdę jest warta świeczki, to zaryzykowałbym, nawet jeśli bogaty tatulek by się mnie wyrzekł.

Barman klepnął go w ramię i odszedł, by zająć się innym klientem. Ślizgon siedział przez chwilę, po czym rzucił na blat cały plik banknotów i wyszedł na ulicę. Rozmowa tylko pogorszyła jego nastrój. Był wściekły na barmana i jego puste rady. Bo co on mógł wiedzieć? Nie miał pojęcia o Śmierciożercach, czym zajmował się Draco w trakcie wojny, ani o psychopacie, który nawet teraz mógł go śledzić, by w końcu zadać ostateczny cios. Nie miał pojęcia o tych wszystkich latach nienawiści, surowym wychowaniu. Przecież nawet on, Draco, nie chciał związać się z Gryfonką!

Deszcz nie przestawał padać, jednak arystokrata nie przejmował się tym.

„Przecież wystarczy jedno wysuszające zaklęcie” — pomyślał, idąc jedną z uliczek. „Skoro Granger chce się obrażać... proszę bardzo. Do niczego mi nie jest potrzebna, więc swój cenny czas może sobie wsadzić!” — pomyślał, szukając odpowiedniego miejsca do teleportacji.

Skręcił w uliczkę, w której znajdowały się opuszczone magazyny i wyciągnął różdżkę.

Wioska Hogsmeade pełną była uczniów Hogwartu, którzy postanowili spędzić ten dzień w jednej z uroczych kawiarenek dla par. Ślizgon prychnął pod nosem na myśl o tym, że ktoś z własnej woli może wpakować się w wieczór w takim mdłym otoczeniu. Na myśl o dzisiejszej imprezie w pokoju wspólnym Slytherinu uśmiechnął się przebiegle, po raz pierwszy od wielu godzin zapominając o humorach Gryfonki. Osuszył ubranie i pewnym krokiem ruszył w stronę zamku, wyprzedzając uczniów, którzy powolnym krokiem wracali z wioski.

Pół godziny później opadł na kanapę w salonie ich dormitorium. Spojrzał na zegarek, poirytowany tym, że jego współlokatorka zajęła łazienkę.

„Przecież pani idealna musi się przygotować na randkę marzeń!” — pomyślał, czując, że przez nią spóźni się na imprezę u Ślizgonów.

Poderwał się z miejsca, gdy usłyszał, jak otwierają się drzwi łazienki.

— Możesz mi powiedzieć, co to było za przedstawienie? — spytał chłodnym, acz opanowanym tonem, odpinając mankiety koszuli. — Masz świadomość tego, jak musiałem się za ciebie wstydzić?

— Nic dziwnego, że gdybyś nie musiał, nigdy byś się ze mną nie zadawał — odpowiedziała szorstko, parafrazując jego słowa, wypowiedziane podczas rozprawy.

Arystokrata stał przez chwilę, łącząc ze sobą fakty. Niemal zaśmiał się, gdy dotarło do niego, że Gryfonka obraziła się o coś tak błahego.

— Chciałbyś dodać coś jeszcze? Trochę się spieszę... — dodała, delikatnie podkręcając luźne kosmyki włosów.

— Widzę, że bardzo polubiłaś te kolczyki — powiedział z zimnym uśmiechem.

Nie wiedział dlaczego, ale fakt, że na dzisiejszej randce będzie miała kolczyki, które dostała od niego, irytował go bardziej niż zwycięstwo Gryfonów w rywalizacji o Puchar Domów.

Dziewczyna odwróciła się od lustra i spojrzała na współlokatora, zszokowana jego słowami.

— Skoro tak stawiasz sprawę... — oznajmiła i szybkim ruchem zdjęła kolczyki, po czym podeszła do arystokraty i wcisnęła mu je w dłonie.

Ślizgon spojrzał najpierw na drobne perełki w jego dłoni, później na stojącą przed nim Gryfonkę.

— Granger, to nie tak... Nie chcę, żebyś mi je oddała — oznajmił, podając je dziewczynie, jednak ta odsunęła się — ... ja po prostu...

— Możesz mi powiedzieć, o co ci tak naprawdę chodzi?

Przetarł twarz dłońmi, zastanawiając się nad odpowiedzią.

— Nie chcę się kłócić, to był ciężki dzień, wylądowałem w jakimś mugolskim pubie...

— Słucham?

Draco przeczesał dłonią włosy, starając się pozbierać myśli. Westchnął ciężko i chwycił delikatną dłoń dziewczyny, raz jeszcze podając jej kolczyki.

— Dałem ci je, więc są twoje — powiedział, zamykając dłoń Gryfonki. — Nie jestem takim burakiem, by żądać zwrotu prezentu — dodał, krzyżując ręce na piersi.

Hermiona przez moment wpatrywała się w stalowe tęczówki współlokatora, czując chłód kolczyków w swojej dłoni. Zdawało jej się, że widziała w jego oczach chęć dodania czegoś jeszcze, jednak najwyraźniej zrezygnował, okazując nagłe zainteresowanie stanem swoich paznokci.

„Draco Malfoy przepuszcza okazję do wbicia szpili?” — pomyślała, zaintrygowana jego wycofaniem się.

— Aha, są moje, ale nie podoba ci się to, że zakładam je na spotkanie z Erickiem? Wiesz co, Malfoy? Brzmisz, jakbyś był zazdrosny...

Chłopak zaśmiał się krótko i z niedowierzaniem spojrzał na nią.

— Co?! Ja nic takiego nie powiedziałem. Granger, postawmy sprawę jasno: nie obchodzi mnie, z kim się umawiasz ani w co się ubierasz, jasne? Ja po prostu nie chcę, by ten nieszczęśnik miał błędne wyobrażenie o tobie i twoim guście. Tak między nami... to trochę desperackie, że tak bardzo starasz się mu przypodobać już na pierwszej randce — dodał, unosząc brew.

Z satysfakcją obserwował, jak dziewczyna podchodzi do lustra i chowa kolczyki do pudełeczka, mamrocząc pod nosem coś o pijawkach i wrednych dupkach.

— A tak swoją drogą... o której się umówiliście? — spytał z chytrym uśmieszkiem.

— O dziewiętnastej.

— A która jest godzina?

Gryfonka zerknęła na wiszący na ścianie zegar i wykrzyknęła:

— O mój Boże!

Arystokrata oparł się o ścianę, przyglądając się Gryfonce, która co chwilę wracała do swojej sypialni: za pierwszym razem po buty, później po żakiet... znowu po buty. Z żałosną miną stanęła przed lustrem, zastanawiając się, które ma wybrać. W końcu, po tym, jak trzy razy zmieniła zdanie, wybrała czarne czółenka na niewielkim obcasie. Wyprostowała się, oceniając efekt końcowy. Obróciła się, chcąc sprawdzić, czy wszystko leży idealnie i wtedy w odbiciu lustra napotkała spojrzenie współlokatora, który delikatnie się uśmiechał. Jednak w momencie, w którym zauważył, że dziewczyna mu się przygląda, jego twarz z powrotem przybrała wyraz obojętności.

— Idź już, dobrze jest.

Zaśmiał się głośno, gdy zobaczył, jak Gryfonka stara się dodać sobie otuchy niepewnym uśmiechem i poszedł do sypialni, by przygotować się na wieczór w pokoju wspólnym Slytherinu.

Wyjął z szafy czarne dżinsy i matową koszulę w podobnym odcieniu, krytycznie przyglądając się temu zestawowi. Otworzył szufladę w poszukiwaniu czegoś jeszcze, co stanowiłoby dopełnienie tego stroju. W końcu zdecydował się na prosty pasek ze srebrną sprzączką i poszedł do łazienki, by wziąć gorącą kąpiel.

„Nigdy więcej łażenia z Granger po sklepach” — pomyślał, leżąc w wannie i rozmasowując sobie kark. Wczesna pobudka, dwugodzinne zakupy w centrum handlowym, rozprawa i późniejszy spacer po Londynie sprawiły, że po raz pierwszy miał ochotę zrezygnować ze wspólnej zabawy z resztą Ślizgonów. Jednak, gdy zdał sobie sprawę z tego, że będzie siedział sam w dormitorium, podczas gdy Gryfonka będzie się świetnie bawić, zmęczenie natychmiast go opuściło. Wstał, owinął ręcznik wokół bioder i podszedł do lustra, by umyć zęby.

Pół godziny później po raz ostatni przejrzał się w lustrze, oceniając efekt końcowy swojej pracy. Uśmiechnął się do swojej podobizny i wyszedł z łazienki, powolnym krokiem kierując się do wyjścia z dormitorium. Odwrócił się gwałtownie, gdy kątem oka zauważył na kanapie coś, czego z całą pewnością nie powinno tu być. A raczej kogoś.

Na kanapie przed kominkiem leżała zwinięta w kłębek Gryfonka, tuląc do siebie jedną z ozdobnych poduszek. Łzy rozmazały tusz na jej rzęsach, sprawiając, że dziewczyna wyglądała mizernie i bezbronnie.

— Granger? — spytał cicho, powoli zbliżając się do niej.

Gryfonka wzdrygnęła się i szybkim ruchem otarła łzy, nawet na niego nie patrząc, po czym powróciła do tulenia do siebie poduszki.

— Wszystko w porządku?

Gdy dziewczyna nie odpowiedziała, przykucnął przed nią, patrząc na nią z niepokojem.

— Tak, wszystko po staremu. Możesz już sobie iść — odpowiedziała szorstko, zachrypniętym od płaczu głosem.

— Nie pójdę, dopóki nie dowiem się, dlaczego płaczesz — oznajmił, nie mając pojęcia, co zaszło między jego współlokatorką a pewnym Krukonem. Bo co do tego, że za obecny stan Gryfonki odpowiada Erick, nie miał wątpliwości.

— Nieważne — odpowiedziała wymijająco, z uporem unikając jego wzroku.

Draco przez kilka minut czekał cierpliwie, aż dziewczyna w końcu odsłoni twarz, jednak Hermiona nadal łkała w poduszkę. Westchnął ciężko i wyprostował się.

— Jak chcesz — powiedział i wyszedł z dormitorium.

Nie za długo zabawił w pokoju wspólnym Ślizgonów. Nie miał nastroju na zabawę, pomimo wygranej rozprawy i kilku drinków. Dodatkowo, płaszczące się przed nim dziewczyny i młodsze roczniki denerwowały go bardziej niż zwykle. Stał oparty o ścianę i, popijając Ognistą, pustym wzrokiem wpatrywał się w otaczające go pary i wygłupy przyjaciół, zastanawiając się, co zaszło między Erickiem, a jego współlokatorką.

Zaklął i z hukiem odstawił pustą szklankę. Niezbyt delikatnie odepchnął od siebie Astorię i zaczął przedzierać się przez tańczące pary.

— Hej! Draco! A ty dokąd? — pisnęła odtrącona dziewczyna.

— Jak najdalej od ciebie — warknął, nie zwracając uwagi na jej dalsze próby zatrzymania go i zdziwione spojrzenia Ślizgonów.

Wściekły na nich, na siebie i na swoją współlokatorkę, wrócił do dormitorium i padł na kanapę tuż obok Gryfonki.

Hermiona przestała już płakać, choć oczy nadal miała zaczerwienione i lekko opuchnięte. Zdawała się nie zwracać uwagi na to, że chłopak ogląda ją w takim stanie. Ze sterczącymi włosami, siedziała skulona, obejmując poduszkę i tępo wpatrywała się w rozpalony kominek.

Siedzieli w ciszy, zakłócanej tylko przez smętną muzykę deszczu bijącego w szyby. Oboje byli zbyt pogrążeni w myślach, by móc się odezwać.

„Co ja tu, do cholery, robię?” — zastanawiał się Draco, wpatrując się w płomienie, jakby to w nich skrywała się odpowiedź na jego pytanie. Zamiast świetnie się bawić, siedział sam na sam z zapłakaną Gryfonką, która swoim paskudnym nastrojem skutecznie wpływała na jego samopoczucie. Dlaczego? Postanowił porzucić ten temat, obawiając się odpowiedzi na dręczące go pytanie.

— Już po imprezie? — spytała w końcu Hermiona zachrypniętym głosem, nawet na niego nie patrząc.

— Nie. Ale mieli okropną muzykę i jedzenie. Beznadziejna organizacja.

— Beznadziejna — zgodziła się i sięgnęła po czekoladkę z pudełka leżącego między nimi. — Więc z twoich planów nici?

— A co z tobą? — spytał Draco, podziwiając się za odwagę.

Spodziewał się wybuchu, wyzwisk i dramatycznego zamknięcia się w sypialni, jednak Gryfonka zaśmiała się ponuro i ze złością wgryzła się w następną czekoladkę.

— Ze mną? Świetnie. Okazało się, że Erick musi oddać projekt na zaliczenie z mugoloznastwa, a zdaje się, że tylko ja mam wolny dzisiejszy wieczór, by mu w tym pomóc. Nie! Co ja mówię! On nie chciał pomocy. Powiedział, że musi iść za pół godziny. Dupek liczył na to, że jak zostanę sama, to zrobię za niego wszystko — poprawiła się dziewczyna i ponownie zaśmiała się. — Merlinie, gdzie ja miałam głowę? Przecież to było jasne, czego ode mnie chciał. A ja głupia myślałam, że chodzi mu o randkę.

Hermiona za złością odrzuciła od siebie poduszkę i porwała pudełko, by jeść czekoladki jedna za drugą.

Draco w końcu odwrócił się w jej stronę i na nią spojrzał. Bez słowa wpatrywał się w nią badawczym wzrokiem, starannie ukrywając wszystkie swoje uczucia. Chciał się roześmiać, znając błahy powód rozpaczy współlokatorki, westchnąć z ulgą, że chodziło tylko o to i jednocześnie uciąć sobie małą pogawędkę z Erickiem. Zdążył już przyzwyczaić się do tego, że w jej towarzystwie często budzą się w nim skrajne emocje.

Gryfonka zamarła, czując na sobie jego wzrok i obróciła się w jego stronę.

— I co? — spytała, na pozór wesołym tonem. — Nie będzie żadnego „To było do przewidzenia, Granger?” „Kto by chciał się z tobą umówić, Granger?” No dalej, proszę, śmiej się z mojej naiwności i głupoty.

— Nie kopię leżącego, Granger. To poniżej mojej godności — powiedział ze złośliwym uśmieszkiem.

Hermiona zmrużyła oczy i rzuciła w niego czekoladką.

— Ale spójrz na to z innej strony. Zyskałaś wolny wieczór na inne... hmm... przyjemności — ciągnął dalej arystokrata, podnosząc ze spodni czekoladkę. Przyjrzał jej się, po czym wrzucił ją sobie do ust.

— Na przykład jakie?

— Czytanie książki? — zasugerował niepewnie Ślizgon i sięgnął po czekoladkę. — No co? Przecież ty uwielbiasz czytać — dodał i uniósł dłonie, widząc jej gniewne spojrzenie.

— Zgadza się. Wiesz, czyj nekrolog najchętniej bym teraz przeczytała? — warknęła, odtrącając jego dłoń, gdy ponownie spróbował podkraść jej słodycze.

— Ericka? — spytał uprzejmie, nachylając się nad nią, by dosięgnąć do pudełka, które odsuwała coraz dalej od niego.

— TWÓJ. Zabieraj łapy, to moje czekoladki, Malfoy.

W końcu jednak poddała się i położyła opakowanie na stoliku, by oboje mogli leczyć swoje smutki czekoladą.

— Ja mam na swoim koncie nieudaną randkę, ty imprezę. Wspaniałe walentynki — westchnęła Hermiona.

Arystokrata w zamyśleniu potarł podbróbek, po czym wstał i zabrał z barku butelkę wina i dwa kieliszki. Postawił je na stoliku i do obu nalał ciemnoczerwonego alkoholu.

— Daj spokój — powiedział, widząc sceptyczne spojrzenie Gryfonki i podał jej kieliszek.

Dziewczyna westchnęła, jednak nie protestowała. Po chwili siedzieli na kanapie naprzeciw siebie, raz po raz popijając wino.

— Naprawdę było tam aż tak źle? — spytała Hermiona.

— Teo nadal upiera się przy abstynencji i zaszył się gdzieś z Dafne, Blaise tuż przed rozpoczęciem powiedział, że coś mu wypadło, a młodsze roczniki jeszcze bardziej mnie dręczą.

— Jak to?

Draco wypił ostatni łyk i dolał sobie wina.

— To mój ostatni rok w Hogwarcie — powiedział, jakby to wszystko miało wyjaśnić.

Hermiona zmarszczyła brwi, próbując wyciągnąć wnioski z odpowiedzi Ślizgona, jednak im dłużej próbowała, tym dalej uciekało jej rozwiązanie zagadki. Chłopak widocznie wiedział po jej minie, że niewiele z tego zrozumiała, bo westchnął i zaczął wszystko tłumaczyć.

— To ich ostatnia szansa, żebym wkręcił ich do drużyny. Wszyscy wierzą w mój osąd, więc jeśli wyznaczyłbym kogoś na jakąkolwiek pozycję, oznaczałoby to, że ten ktoś jest cholernie dobry w tym, co robi. Poza tym są zapatrzeni w moje pieniądze i liczą na to, że jeśli zdobędą moją przychylność, ustawią się na resztę życia...

— ...bo zapewnisz im pracę na wysokim stanowisku w Ministerstwie — dokończyła Hermiona i podsunęła kieliszek Ślizgonowi, by ponownie go napełnił. — Wiesz co, Malfoy? — zaczęła, gdy upiła łyk wina. — Współczuję ci tego, że masz pieniądze.

Draco zaśmiał się i z rozbawieniem spojrzał na Gryfonkę.

— Naprawdę! — zapewniła gorliwie. — Przez nie jesteś narażony na osoby, które chcą cię wykorzystać.

— Jeśli tym kimś jest piękna kobieta, to nie mam nic przeciwko — zapewnił arystokrata z szatańskim uśmiechem.

Dziewczyna pokręciła głową z dezaprobatą, jednak nie udało jej się ukryć iskierek rozbawienia w oczach.

— Nie dość, że bogaty, to jeszcze erotoman i alkoholik. No, ale dobrze, że rzuciłeś palenie. Swoją drogą, zrobiłeś to dzięki mnie. Masz szczęście, że mnie masz, Malfoy. Zobaczysz, jeszcze zrobię z ciebie porządnego obywatela.

Draco wybuchł gromkim śmiechem. Trząsł się tak bardzo, że musiał odstawić kieliszek, by nie rozlać jego zawartości. Otarł łzy i spojrzał na Hermionę.

— Granger, tobie wina już wystarczy.

Gryfonka przewróciła oczami.

— Jeśli myślisz, że upiłam się dwoma kieliszkami taniego wina...

— Granger, czasami gadasz takie głupoty, że zaczynam nabierać podejrzeń, że potrafisz upić się zwykłą wodą.

Tym razem to Hermiona parsknęła śmiechem, jednak na jej nieszczęście zrobiła to, popijając wino. Zaczęła kaszleć, próbując pozbyć się płynu. W końcu Ślizgon zlitował się nad nią i przysunął się do niej, by parę razy uderzyć ją w plecy.

— Dzięki — wydusiła, przykładając dłoń do gardła.

— Drobiazg.

Wrócili do poprzedniej rozmowy i nawet nie wiedzieli, kiedy przeszli na inne tematy. Potrafili w jednej chwili rozmawiać o czymś tak błahym jak Quidditch (Hermiona nigdy dotąd nie rozmawiała o tym z takim ożywieniem), by w następnej poruszyć temat nowego Ministra Magii i jego działań.

— Wiesz co, Malfoy? — powiedziała nagle Hermiona, po czym zaśmiała się. — Można by pomyśleć, że razem spędzamy walentynki jako para. Jest wino, zaciemniony pokój, kominek... Brakuje tylko muzyki.

Draco popatrzył na nią w zamyśleniu. Nagle uśmiechnął się, a stalowe oczy rozbłysły tak jak zawsze, gdy Ślizgon planował coś szalonego albo niebezpiecznego. Bez słowa wstał i podszedł do wieży. Włączył ją, a salon wypełniła rytmiczna muzyka i jego głos.

Masz rację. Blaise… Lubię Zabiniego. Jest prawie jak brat.

Lubię Zabiniego. Jest prawie jak brat.

Brat... Brat

— Zabini — warknął Ślizgon, natychmiast wyjmując płytę. Nie zważając na rozbawienie Gryfonki, zaczął przeszukiwać płyty, szukając czegoś odpowiedniego. — A to co? — spytał, pokazując jej białą, niepodpisaną płytę.

— To moje. Na szóstym roku zgrałam sobie kilka mugolskich piosenek. Włącz ją — poprosiła.

Draco spojrzał na trzymaną w ręku płytę, zastanawiając się nad prośbą dziewczyny.

„W sumie... Po całym dniu spędzonym w mugolskiej restauracji i sklepie nie zrobi mi to różnicy”.

Tym razem ich uszu dobiegła spokojna muzyka. Do samotnej gitary dołączył męski, zachrypnięty głos. Draco powolnym krokiem podszedł do siedzącej dziewczyny i z szelmowskim uśmiechem lekko ukłonił się, wyciągając do niej dłoń. Hermiona nieśmiało odwzajemniła uśmiech i podała mu rękę, pozwalając, by Ślizgon zaprowadził ją na środek salonu. Położył jej dłoń na swoim barku i objął ją w pasie, ujmując jednocześnie jej drugą dłoń i rozpoczynając taniec. Patrząc sobie w oczy, stawiali krok za krokiem, obracając się delikatnie i mimowolnie zbliżając się do siebie. Stykając się niemal całą powierzchnią ciała, pozwolili sobie na zatracenie się w tej chwili. Tańczyli, nie będąc nawet w stanie oderwać od siebie oczu.

Hermiona pierwszy raz w życiu czuła się słaba i jednocześnie silna. W schronieniu jego ramion czuła się krucha i delikatna, lecz zarazem bezpieczna i zdolna, by dokonać wszystkiego, czego chce. Czuła się kobieca i piękna, choć jedno jego stalowe spojrzenie odbierało jej całą siłę i władzę nad ciałem. Zupełnie jakby był jej własnym kryptonitem, w obecności którego traciła zdrowy rozsądek i panowanie nad sobą. Każdy jego ruch i spojrzenie stopniowo sprawiało, że zapominała o wszystkim. Teraz liczył się tylko on i sposób w jaki na nią patrzył. Jakby była czymś cennym, jedynym w swoim rodzaju, wartym poświęcenia i walki.

Patrzył na nią jak na kobietę, której pragnął.

Draco zatrzymał się na chwilę i uniósł ich splecione dłonie, by obrócić dziewczynę. Gdy tylko do niego wróciła, z powrotem położył rękę na jej talii i przytulił do siebie, zupełnie, jakby nie mógł znieść tego, że oddaliła się na te kilka centymetrów. Musiał ją mieć przy sobie, musiał ją czuć, by mieć pewność, że to się dzieje naprawdę. Zatracił się w jej ciepłych, bursztynowych oczach, które teraz błyszczały rozmarzone i stęsknione. Przyzywały go do niej, nawoływały, by stracił ostatnie resztki opanowania i przerażało go to, że stopniowo coraz bardziej im się to udawało. Pragnął jej jako przyjaciółki, jako kobiety, jako Hermiony Granger, która w trakcie tego jednego, niewinnego tańca zawładnęła jego światem. Pragnął położyć dłoń na jej policzku i delikatnie unieść jej twarz, by ich usta znalazły się dokładnie naprzeciwko siebie. Pragnął zasmakować jej warg i uwolnić całą namiętność, jaką w sobie więził.

Arystokrata próbował się powstrzymywać, mówił sobie, że to zły pomysł, jednak nic do niego nie docierało. Stopniowo poruszali się coraz wolniej, aż w końcu stanęli w miejscu, delikatnie się kołysząc. Draco lekko nachylił się nad dziewczyną, nie odrywając stalowego spojrzenia od jej kuszących ust, które rozchyliły się, gdy Hermiona cicho zanuciła wers piosenki.

— Samotność to taka straszna trwoga. Ogarnia mnie... — wyszeptała, gdy Ślizgon niemal całkowicie pokonał dystans między ich wargami. — Przenika mnie...

Draco powoli przymknął oczy, zdecydowany, by pocałować dziewczynę, jednak ta zamarła, a całe jej ciało napięło się. Otworzył oczy i jedyne, co zobaczył, to paniczny strach, bijący z bursztynowego spojrzenia. Nim zdołał cokolwiek zrobić, wyrwała z uścisku swoją dłoń i odsunęła się od niego. Przez chwilę wpatrywała się w niego szklistymi oczami, w końcu jednak potrząsnęła głową i ruszyła do swojej sypialni.

Ślizgon stał, patrząc, jak Hermiona odchodzi.

„Odwróć się. Granger, odwróć się” — zaklinał ją w duchu, wiedząc, że jeśli tego nie zrobi, druga taka chwila nie powtórzy się już nigdy. Stał i czekał, błagając, by wróciła.

Nie odwróciła się.

***

No, mamy nadzieję, że się podobało, tym bardziej, że dość długo przyszło Wam czekać na rozdział. Wiemy, co sobie teraz myślicie: "Myślałam, że w końcu się pocałują!" Wszystkich, którzy tego oczekiwali w tym rozdziale, przepraszamy za zszarganie nerwów :) Nie będziemy wiele zdradzać, ale naprawdę niewiele nam brakuje i jedno możemy Wam obiecać: będzie się działo, zarówno między naszymi bohaterami jak i w świecie czarodziei.