Kłamstwa Eleonory Zabini

— Draco, jesteś kompletnym idiotą, wiesz? Czy ty chociaż pomyślałeś o konsekwencjach swojego postępowania? Nie, bo po co! Czy pomyślałeś o tym, że kiedy ty będziesz skakał po różowych chmurkach, ja będę musiał sam użerać się z tym tutaj? — spytał rozdrażniony Nott, skinięciem głowy wskazując Blaise’a.

Czarnoskóry przewrócił oczami i rozwalił się na kanapie, zabierając ze stolika garść czekoladowych żab. Teodor zaczął chodzić po salonie, nadal pouczając blondyna i żywo przy tym gestykulując. Draco i Blaise wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Po chwili były ścigający drużyny Ślizgonów rzucił Malfoyowi kilka żab i obaj zajadali się nimi, słuchając z rozbawieniem kazania Notta.

Minuty wlokły się niemiłosiernie, a Draco odpłynął myślami ku swojemu wygodnemu łóżku. Jego nieobecny wzrok zmusił Teodora do przerwania tyrady upomnień i narzekań.

— Czy do ciebie w ogóle coś dociera?

Brak jakiejkolwiek reakcji ze strony blondyna zaniepokoił Blaise’a. Wstał z fotela i podszedł do Notta, nie spuszczając Malfoya z oczu.

— Myślisz, że ta cała heca z zatrzymaniem akcji serca trwale uszkodziła mu mózg?

Dla zyskania pewności rzucił w przyjaciela pomarańczą. Ten otrząsnął się i oznajmił:

— Tak, tak… całkowicie się z wami zgadzam. Nie to, że was wyganiam, ale chętnie bym się już położył, więc może… — powiedział, wskazując im drzwi.

Jednak dwójka Ślizgonów nawet nie ruszyła się z miejsca. Wymienili zaniepokojone spojrzenia i wdali się w dyskusję na temat stanu zdrowia Dracona, zupełnie ignorując chłopaka, tak jakby i tak nie był w stanie za nimi nadążyć.

— Nie powinniśmy go zostawiać samego.

— Mógłby jeszcze sobie coś zrobić…

— Myślisz, że to mu przejdzie? — zapytał Blaise.

Draco postanowił zignorować dziwne zachowanie przyjaciół. Wstał z fotela i bez pożegnania skierował się do swojej sypialni, podrzucając niedbale pomarańczą. Zabini i Nott rozmawiali ściszonymi głosami, jednak sens ich słów dotarł do prefekta naczelnego.

— A jeżeli zacznie się cofać w rozwoju?

— Ja na pewno go przewijać nie będę. Nie mam zamiaru paprać się w gównie — oznajmił Nott z udawanym obrzydzeniem, po czym zrobił szybki unik przed lecącym w jego stronę owocem.

— Hej! — zawołał oburzony Zabini, rozcierając czoło po uderzeniu pomarańczą. — Za co?

— Za brak mózgu — odparł sennym głosem Draco, zamykając drzwi do swojego pokoju.

Teodor roześmiał się, za co zarobił od Blaise’a kuksańca w bok. W drodze do lochów, jak to przyjaciele, nie szczędzili sobie ciętych komentarzy. Weszli do swojego dormitorium, z rozbawieniem wspominając niefortunną wizytę Astorii Greengrass w skrzydle szpitalnym.

Zabini przebrał się w jedwabne spodnie od pidżamy i rozwalił na łóżku. Uśmiechnął się na myśl, że wygrał Turniej Trójmagiczny. Co prawda nielegalny, ale jednak. Szkoda tylko, że nikt spoza trójki uczniów się o tym nie dowie.

Przewrócił oczami, słysząc głośne chrapanie Notta. Mieszkanie z nim miało jedną, olbrzymią wadę: jeśli nie było się odpowiednio przygotowanym, przez całą noc słyszało się pochrumkiwania i jęki Teodora. Czarnowłosy otworzył szufladę nocnej szafki i wyjął z niej zatyczki do uszu.

„O wiele lepiej” — pomyślał, zagrzebując się głębiej w pościel. Zamknął oczy, w nadziei na to, że sen przyjdzie szybko. Jednak coś nie dawało mu spokoju. Przekręcał się z boku na bok, wciąż słysząc ciche, niepewne pytanie kasztanowłosej Gryfonki.

„Dlaczego mi pomogłeś?”.

Z rozdrażnieniem wyjął zatyczki i odrzucił kołdrę. Podszedł do szafy i wygrzebał z niej tajny zapas Ognistej. Zacmokał z niezadowoleniem i spojrzał na pogrążonego we śnie współlokatora. „Niby kujon, a żłopie!”.

Z ciężkim westchnieniem wyjął prawie opróżnioną butelkę, podszedł do okna i oparł dłoń na jego ramie. Spojrzał na prawie pełną tarczę księżyca i wziął łyk whisky, wracając pamięcią do dnia, w którym jego życie zostało wywrócone do góry nogami.

***

~ Tydzień przed drugą bitwą o Hogwart, dwór Zabinich ~

Blaise otworzył drzwi i wszedł do, jakże dobrze mu znanego, przestronnego holu. Rozejrzał się, widząc zmiany wystroju, jakie zaszły od jego ostatniego pobytu w domu na Boże Narodzenie. Nie był nimi zaskoczony, jego matka słynęła z tego, że często zmienia wystrój wnętrz; czasem raz na miesiąc, czasem dwa razy na tydzień. Jak to artystka. Tym razem ściany pomalowane zostały na bordowy kolor, pojawiło się też kilka nowych szaf, półek i kanap w kremowych odcieniach.

Blaise uśmiechnął się pod nosem, zauważając, że jedyną niezmienioną rzeczą w pomieszczeniu był wielki żyrandol z mnóstwem zwisających kryształków. Oczywiście na ścianach wisiały nowe obrazy najwybitniejszych artystów, oprawione w ciemnobrązowe ramy, w tym samym kolorze co nowy parkiet. Oprócz obrazów, hol ozdobiony był bukietami kwiatów.

— I jak, podoba ci się? — usłyszał ciepły, melodyjny głos.

Ślizgon odwrócił się i uśmiechnął, widząc idącą ku niemu po schodach smukłą, wysoką kobietę, ubraną w czarny, elegancki kostium. Swoje długie do pasa proste włosy spięła z tyłu srebrną spinką, pozwalając puklom swobodnie opadać na plecy.

— Całkiem fajny ten buraczkowy kolor. Mogę mieć taki w łazience?

— Nie buraczkowy, to burgund mój drogi — odpowiedziała kobieta, z rozbawieniem w orzechowych oczach. Ujęła w dłonie twarz Blaise’a i złożyła pocałunek na jego czole.

— Witaj w domu, synu — szepnęła, z czułością patrząc na chłopaka. Zabini odwzajemnił uścisk.

— Malowałaś — bardziej stwierdził, niż zapytał, rozpoznając charakterystyczny zapach farb, który znał od dzieciństwa.

— Portret Dracona na zamówienie.

Chłopak przewrócił oczami.

— Cholerny narcyś.

— Nie on złożył zamówienie, ale jego matka, więc jeszcze nie jest z nim tak źle. Chodź do jadalni, każę skrzatom coś przygotować. Pewnie jesteś głodny i zmęczony po podróży. Muszę powiedzieć, że mnie zaskoczyłeś, spodziewałam się ciebie dopiero pod wieczór.

— Snape umożliwił arystokracji teleportację. To hołota, szumowiny i zdrajcy krwi podróżują pociągiem.

Kobieta nie skomentowała tego, wzięła jedynie swego syna pod ramię i zaprowadziła do jadalni. Blaise skorzystał z okazji i dokładnie przyjrzał się matce. Mimo iż w jej oczach błyszczały iskierki rozbawienia, chłopak widział, że za nimi skrywa się ból, strach i udręka. Tylko dlaczego, skoro wygrywają? Skoro Czarny Pan wygrywa? Już wcześniej pytał o to matkę, jednak ta zawsze unikała odpowiedzi. Wokół jej oczu zaczęły pojawiać się małe zmarszczki, zapewne spowodowane ciągłą troską. Być może bała się, że kiedy jej syn wreszcie zostanie pełnoprawnym Śmierciożercą, nie sprosta powierzonym mu zadaniom.

— Czemu mi się tak przyglądasz?

— Ach, tak sobie myślę, że zaczęłaś się sypać — odpowiedział żartobliwie Ślizgon, bo pomimo tych zmian Eleonora Zabini nadal pozostawała piękną kobietą.

— To chyba nie wróży zbyt dobrze, skoro nawet nie mam czterdziestki.

— Ale już niewiele ci brakuje, staruszko.

— Nie ładnie tak wypominać damie wiek — Eleonora wydęła usta, udając wielce urażoną i wskazując krzesło swojemu synowi.

Pani Zabini zawołała jednego ze skrzatów i już po chwili Blaise zajadał się potrawką z królika.

— Kidy przybędą pozostali?

— W tym roku nie wydaję bankietu — odpowiedziała cicho kobieta, zajmując miejsce naprzeciwko syna.

Dłoń Blaise’a z widelcem zamarła w powietrzu, po czym odłożył go i wyczekująco spojrzał na matkę. Eleonora co roku wydawała bankiet na cześć swojego zmarłego męża w rocznicę jego śmierci. Na uroczystość przybywały najznakomitsze rody czarodziejskie. To właśnie dwa lata temu na pogrzebie ojca Blaise nawiązał kontakt z Draconem i od tamtej pory się przyjaźnią. Mimo iż rody Malfoyów i Zabinich współpracują ze sobą i utrzymują ciepłe relacje (jeśli można to tak nazwać), dwójka młodych Ślizgonów wcześniej za sobą nie przepadała.

— Dlaczego? — zapytał napastliwie chłopak.

Nie podobało mu się to, że matka zaniedbuje pamięć o jego ojcu. Najpierw zniknęły wszystkie jego rzeczy, ze ścian stopniowo znikały jego portrety i pamiątki rodowe, a teraz bankiet na jego cześć został odwołany. Zabini przyjechał specjalnie na tę uroczystość.

— Z kilku powodów: trwa wojna, czuję, że już niedługo dojdzie do decydującego starcia. Poza tym trwają poszukiwania…

— Pottera, Weasleya i tej małej brudnej szlamy — dokończył Ślizgon, uważnie obserwując matkę. — Jest coś jeszcze, prawda?

— Muszę z tobą porozmawiać. Chodźmy do salonu — zdecydowała i ruszyła do sąsiedniego pokoju, w którym górował beż i złoto. Chłopak usiadł przy kominku, na wygodnym, białym fotelu, wpatrując się w czarnoskórą kobietę, która szukała czegoś w szufladzie komody. Po chwili podeszła do Blaise’a i kucnęła przed nim, wkładając mu do ręki kawałek papieru.

— Przeczytaj i zapamiętaj ten adres — powiedziała cicho, acz stanowczo. Ślizgon zmarszczył brwi i rozwinął karteczkę. Zerknął na wypisane niechlujnym pismem słowa, po czym Eleonora zabrała od niego liścik i rzuciła w ogień.

— To mugolska dzielnica. Możesz mi powiedzieć, po co mi mugolski adres? — zapytał ostro Zabini.

— Niedługo dojdzie do ostatecznej walki. Nie możesz brać udziału w tej bitwie. Chcę, byś się tam ukrył.

— Co? — spytał cicho Blaise, nie spuszczając oczu z kobiety.

— Chcę, byś się tam ukrył.

Czarnowłosy roześmiał się ponuro.

— Czy ty siebie słyszysz? Nie dość, że żądasz, bym się zachował jak zwykły tchórz, to jeszcze mam ukryć się w domu podludzi!

Chłopak próbował wstać z fotela, nie chcąc dłużej słuchać bzdur, jakie wygadywała Eleonora, jednak kobieta ujęła w dłoń jego podbródek i stanowczym, silnym gestem przechyliła jego głowę, by Ślizgon spojrzał w jej oczy.

— Jesteś moim synem, nie mogę pozwolić, byś zginął w walce za idee szaleńca.

— Idee szaleńca?! Uważaj na to, co mówisz, matko — warknął Blaise. — Zmieniłaś się po śmierci ojca. Na gorsze. Co się z tobą dzieje?

Eleonora spuściła wzrok, nie mogąc znieść widoku pogardy w oczach swojego syna. Wzięła głęboki oddech, szukając w sobie odwagi do dalszej rozmowy.

„Zasługuje na to by znać prawdę. Nie mogę żyć dalej w kłamstwie”.

Kobieta po pełnej napięcia chwili uniosła głowę i spojrzała w czarne oczy syna.

— Powiem ci. Powiem ci wszystko, całą prawdę, ze szczegółami… Proszę cię tylko o jedno: nie przerywaj mi, bo nie zdołam dokończyć.

Blaise skinął głową z powagą, czując, że Eleonora poruszyła temat, który chciała omówić od początku jego wizyty.

— Poznałam twojego ojca w dzień ukończenia szkoły. Razem z przyjaciółmi wybraliśmy się na wakacje do Anglii. Poszliśmy do pobliskiego pubu, by świętować koniec egzaminów i nauki. Pamiętam, że był tam tłum ludzi. Dziewczyny, z którymi przyszłam, postanowiły zawalczyć o miejsca, ja zajęłam się złożeniem zamówienia. Byłam w połowie drogi do baru, gdy wpadł na mnie młody mężczyzna, noszący na tacy kilka drinków i butelek. Nawet na niego nie patrząc, zaczęłam wrzeszczeć i wyzywać go od najgorszych, wściekła za to, że zniszczył mi moją nową sukienkę. Nie zaczął przepraszać, wręcz przeciwnie, powiedział, że tak wyglądam lepiej i powinnam mu za to podziękować… Dopiero wtedy przestałam otrzepywać sukienkę i na niego spojrzałam. Stałam i patrzyłam się jak głupia, a on w tym czasie pocałował mnie w dłoń i z szarmanckim uśmiechem życzył udanego wieczoru.

Był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego widziałam. Czarne oczy, wysokie kości policzkowe i tajemniczy, uwodzicielski uśmiech… Zakochałam się w nim od pierwszego wejrzenia. Jesteś do niego bardzo podobny, wyglądasz bardziej na jego młodszego brata niż syna — powiedziała Eleonora z rozmarzonym uśmiechem.

Blaise również uśmiechnął się lekko na wspomnienie ojca i pierwszego spotkania rodziców. Kobieta z czułością pogładziła syna po policzku, a na jej twarzy zagościła melancholia i coś, czego Ślizgon nie mógł rozpoznać.

— Przez następny tydzień spotykałam go w przeróżnych miejscach: w parku, bibliotece, w pubach, na Pokątnej… Dopiero po naszym ślubie wyznał mi, że nie mógł o mnie zapomnieć i chodził do najpopularniejszych miejsc, byle tylko móc mnie jeszcze spotkać. Za każdym razem był taki szarmancki. Nawet jako młody mężczyzna był elokwentny, pewny siebie, posiadał ogromną wiedzę, więc kiedy zapytał mnie, czy chcę zostać jego żoną, nie pozostało mi nic innego jak się zgodzić. Byłam taka szczęśliwa, że z czasem zapomniałam o swoich kłamstwach i tajemnicach… szybko zaszłam w ciążę i rok po naszym ślubie urodziłeś się ty. Patrzył na ciebie z taką dumą i miłością… wtedy zakochałam się w nim jeszcze bardziej.

Kobieta uśmiechnęła się smutno.

— Miałeś trzy miesiące, gdy Samuel pod wpływem przyjaciół dołączył do Śmierciożerców. Wtedy zaczęły się problemy. — Eleonora przełknęła ślinę, walcząc z rosnącą gulą w gardle. — Coraz mniej czasu spędzał w domu, zdarzało się, że z miesiąc go nie widywałam. Zaczął się zmieniać, swój charakter, swoje poglądy, a także swoje zachowanie. Nie poznawałam człowieka, którym stał się mój Samuel. Zaczęliśmy się kłócić o najdrobniejsze rzeczy.

Czarnowłosa wzięła głęboki oddech i drżącym głosem kontynuowała:

— Miałeś cztery latka, gdy po raz pierwszy rzucił na mnie Cruciatusa. Nie miałam do kogo pójść, moi znajomi wrócili do Stanów i po ślubie straciłam z nimi kontakt. Nie mogłam go zostawić, nie mogłam od niego odejść, nadal go kochałam. Wytrzymywałam kolejne awantury, jednak miarka się przebrała, gdy zabił po raz pierwszy. Pamiętam, jak tamtej nocy wrócił do domu i nakazał mi, bym również dołączyła do Śmierciożerców. Powiedziałam, że to koniec, że cię zabieram i odchodzę, jednak on wykorzystał moją największą słabość. Mojego synka. Nie mogłam patrzeć, jak cię krzywdzi. Zostałam, wyczyściłam ci pamięć i starałam się stwarzać pozory normalnej rodziny. Dołączyłam do Śmierciożerców. Na szczęście zostałam przydzielona do spraw… organizacyjnych, jednak dobrze wiedziałam, co robi mój mąż i pozostali.

Lata mijały, a ja z braku wyboru zaczęłam przyzwyczajać się do takiego życia. Nauczyłam się unikać drażliwych tematów i sytuacji, po których Samuel wpadał w szał. Wiem, że z twojej strony wyglądało to inaczej — dodała, widząc niedowierzanie w oczach syna. — Starałam się ukrywać to przed tobą, choć nie zawsze mi się to udawało. Przeraziłam się, gdy dostałeś list z Hogwartu, bo wiedziałam, że niedługo Samuel wciągnie cię do tego świata. Wtedy po raz drugi spróbowałam z tobą uciec. Na miesiąc przed twoimi urodzinami spotkałam przyjaciółkę z dawnych lat, która niedawno przeprowadziła się do Anglii. To właśnie u niej miałam się z tobą schronić, tak samo, jak teraz. To jej adres kazałam ci zapamiętać. Niestety, twój ojciec dowiedział się o moim planie — Eleonora skrzywiła się, wspominając furię męża. — Ja zostałam w domu, ty poszedłeś do szkoły. Ulżyło mi, bo widziałam, że jesteś tam bezpieczny. Serce mi pękało, gdy widziałam, jak Samuel poprzez swoje chore idee zabija w tobie tą radość, ten szeroki uśmiech, którym niegdyś tak często mnie obdarowywałeś.

Kobieta drżącą dłonią przesunęła po ustach Blaise'a, a po jej policzku spłynęła łza.

Ślizgon patrzył na matkę, zaciskając mocno szczęki, chcąc powiedzieć jej milion rzeczy, lecz obiecywał nie przerywać jej, a on słowa dotrzymywał. Sam nie wiedział, czy najpierw powinien ją pocieszyć, czy raczej potępić za znajomość ze szlamą i stosunek do Śmierciożerców. Postanowił czekać cierpliwie, aż kobieta skończy swoją opowieść. Wówczas jeszcze nie miał pojęcia, jak bardzo wstrząśnie nim to, co usłyszy.

Eleonora przymknęła oczy, szukając odwagi do dalszych wyznań. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na syna, walcząc ze łzami.

— Dwa lata temu Samuel wrócił wieczorem do domu wściekły jak nigdy dotąd. Dowiedział się... — Kobieta głośno przełknęła ślinę. Łzy całkowicie przysłaniały jej widok, rozmazując twarz syna. — Gdy go poznałam, od razu wiedziałam, że należy do arystokracji. Cały mój rozsądek zniknął, przysłonięty chęcią, by Samuel patrzył na mnie tym czarującym uśmiechem każdego dnia. Wiedziałam, że jeśli dowie się o moim pochodzeniu, stracę go. Skłamałam — szepnęła, a po policzkach popłynęły kolejne łzy. Nie miała już siły ani też chęci, by z nimi walczyć. — Kłamałam od samego początku. Fałszywe nazwisko, fałszywa rodzina... Zaczęłam unikać przyjaciół, w obawie, że Samuel dowie się prawdy.

Eleonora spuściła głowę i kontynuowała drżącym głosem.

— Tak naprawdę mam na imię Janet i nie pochodzę z arystokratycznej rodziny. Nie jestem nawet półkrwi. On... on się dowiedział i wpadł w szał. Wrzeszczał na mnie, wyzywał od najgorszych, mówił, że splamiłam jego honor, torturował... ale to było dla niego za mało. W pewnym momencie odrzucił różdżkę i zaczął mnie bić. Ciosy były tak silne... zaczął kopać mnie w brzuch. Ja... nikomu nie powiedziałam. Byłam w ciąży. Nadal go kochałam i gdyby chodziło tylko o mnie, dalej przyjmowałabym ciosy i czekałabym na śmierć. Ale nie mogłam pozwolić na to, by zabił nasze dziecko, więc ja...

Głos po raz kolejny odmówił kobiecie posłuszeństwa. Spojrzała w oczy syna, szukając siły, umożliwiającej jej dokończenie opowieści.

— Musiałam się bronić. Zabiłam go... rzuciłam się do stojącego obok stolika i chwyciłam nożyk do otwierania listów. To był moment... zamachnęłam się i zabiłam go. Za późno. Krew... było jej tak dużo, że przesiąkała przez sukienkę. Poroniłam.

Kobieta uniosła głowę i spojrzała, zapuchniętymi od płaczu oczami, na syna. Blaise siedział w bezruchu, z zimną maską obojętności na twarzy, jednak jego oczy zdradzały wściekłość. Nie odrywając spojrzenia od matki, uniósł dłoń i wymierzył jej siarczysty policzek. Siła uderzenia sprawiła, że czarnowłosa upadła na podłogę. Usiadła, podpierając się rękami i spojrzała na stojące nad nią Blaise'a, celującego w nią różdżką.

— Zabiłaś go — wysyczał, a w jego czarnych oczach błysnęły łzy. — Zabiłaś go... szlamo.

— Rozumiem, dlaczego chcesz się zemścić i nie mam ci tego za złe. Zasłużyłam na to. Zawiodłam jako człowiek i jako matka. Nie potrafiłam mu się sprzeciwić, wydawałam wyroki na niewinnych ludzi, nie potrafiłam zapewnić ci bezpieczeństwa — powiedziała, zupełnie nie panując już nad łzami, które strumieniami wylewały się z jej oczu i pozostawiały mokre ślady na policzkach. — Byłam taka głupia, naiwna i zaślepiona. To moja wina, sama zgotowałam sobie taki los. Ale proszę cię... Nie! Błagam cię, bym była twoją pierwszą i ostatnią ofiarą. Wiem, że tam w środku nadal jesteś moim małym chłopcem, którego Śmierciożercy nie zdołali zniszczyć. Wiem, że jesteś inny, że jest w tobie dobro i radość. Nie pozwól im się zniszczyć, tak jak ja to zrobiłam.

— Dlaczego?! Dlaczego mi to powiedziałaś? Dlaczego?! — wrzasnął Blaise, walcząc ze łzami.

Drżącą dłonią ściskał różdżkę, nadal celując w matkę. Gdyby tylko Eleonora... Janet nadal trzymała swój sekret w tajemnicy, wszystko byłoby w porządku. Kobieta pokręciła głową, jakby doskonale wiedziała, o czym w tej chwili myślał Ślizgon.

— Nie mogłam tak dłużej, kochanie. Miałam dość kłamstw, tego brudu. Mogę nadal wydawać bankiety i udawać pogrążoną w żałobie, mogę co chwilę zmieniać wygląd domu i udawać, że jestem w innym miejscu, że tu nigdy nie wydarzyło się nic złego, ale ty musisz wiedzieć. Musisz wiedzieć, aby nie popełnić mojego błędu i nie dać się wciągnąć w gry Śmierciożerców.

— Za późno na rodzicielską troskę — warknął Zabini, pewniej chwytając różdżkę.

Kobieta spuściła głowę, przygotowując się na dwa śmiertelne słowa, jednak jedyne co usłyszała to cichy trzask.

Uniosła głowę i rozejrzała się. Była sama.

***

Blaise wziął ostatni łyk Ognistej, odstawił pustą butelkę na stojące obok biurko i ponownie przeniósł wzrok na błonia. Tchórz. Zachował się jak zwykły tchórz, uciekając wtedy z domu. Po prostu uciekł, zostawiając matkę roztrzęsioną i bezbronną. Nadal nie potrafił wybaczyć sobie tego, jak ją potraktował. Żaden mężczyzna nie powinien podnosić ręki na kobietę, zwłaszcza na tę jedną... najważniejszą, a on, zaślepiony gniewem i ideami Śmierciożerców, zrobił to. Wstydził się tego i nienawidził siebie za to. Nie potrafił zliczyć, ile razy ją przepraszał. Za każdym razem, gdy to robił Janet (nadal nie mógł przyzwyczaić się do tego imienia) uśmiechała się, patrząc z czułością na syna i mówiła, że już dawno mu wybaczyła. Nie żywiła do niego żadnej urazy, nigdy nie wypomniała mu jego haniebnego postępku, za to zawsze witała go z otwartymi ramionami i miłością.

W przeciwieństwie do Janet, Blaise nie mógł sobie wybaczyć. Przy każdym powitaniu całował policzek, w który wcześniej wymierzył cios. Kupował masę prezentów i często zabierał matkę do kina, do którego lubiła chodzić w czasach swojej młodości. Blaise musiał przyznać, że całe to kino nawet mu się podobało, zwłaszcza gdy oglądali film w 5D.

Uśmiechnął się na to wspomnienie. Wybrali się na horror. Zabini, nieprzygotowany na dodatkowe atrakcje, w pewnym momencie, słysząc za sobą kroki i czując oddech napastnika, wstał, odwrócił się i przez przypadek spetryfikował staruszkę, siedzącą parę metrów dalej. Janet śmiała się z syna nawet wtedy, gdy do sali wpadli funkcjonariusze Ministerstwa Magii, zajmując się uspokajaniem i czyszczeniem pamięci pozostałych widzów.

Krótko mówiąc, chłopak robił wszystko, by wynagrodzić matce lata strachu i cierpienia. Sprzedał nawet dwór Zabinich i kupił nowy, nie zważając na protesty i oburzenie arystokracji. Prawdę mówiąc, w dupie miał opinię arystokracji.

W jego głowie nadal rozbrzmiewało pytanie Gryfonki:

„Dlaczego mi pomogłeś?”

„Bo gdybym tego nie zrobił, byłbym cholernym hipokrytą. Bo się zmieniłem. Bo zmądrzałem”.

Ślizgon wrócił myślami do bitwy o Hogwart. Gdy Voldemort został pokonany, od razu teleportował się pod adres podany przez matkę, w nadziei, że ją tam znajdzie. Nie mylił się. Czekała tam na niego przez cały czas. Do końca życia nie zapomni jej uśmiechu, łez szczęścia, które wylała na jego widok. Nie zadawała pytań, nie robiła wyrzutów, tylko podbiegła do niego i mocno przytuliła. Nie przejmował się tym, że reszta miała go za tchórza, który uciekł, gdy Czarny Pan odszedł.

Jego rozważania przerwało coraz głośniejsze chrapanie Notta. Blaise z uśmiechem pokręcił głową, patrząc na pogrążonego we śnie przyjaciela. Zaczął zastanawiać się, jakby zareagował na jego historię i pochodzenie. Ślizgon wrócił do łóżka i zakrył twarz ramieniem. Kiedyś powie Draconowi i Teodorowi, jednak jeszcze nie był gotów. Zresztą, jego matka też nie była.

***

Hermiona zamrugała i jęknęła, gdy oślepiło ją jasne światło. Zerknęła na budzik. Szósta rano. Mamrocząc pod nosem, wstała z ciepłego, wygodnego łóżka i podeszła do okna, w które stukała stara, brązowa szkolna sowa. Westchnęła żałośnie, gdy rozpoznała w niej sowę dyrektorki. To mogło oznaczać tylko jedno — McGonagall w końcu zdecydowała się na karę dla prefektów naczelnych.

„Tylko dlaczego o tak wczesnej porze?” — pomyślała Gryfonka. Otworzyła okno i odebrała list, po czym w pośpiechu wróciła do swojego ciepłego gniazda stworzonego z kołdry i koców. Upięła spinką niedbale włosy, przetarła zaspane oczy i otworzyła kopertę.

Szanowna panno Granger,

Oczekuję pani w moim gabinecie za pół godziny w celu omówienia szlabanu.

Z poważaniem

Minerva McGonagall

— Pół godziny? — spytała z niedowierzaniem Gryfonka, po czym ponownie wyskoczyła z łóżka i w pośpiechu zaczęła zbierać rzeczy, z myślą, że nie wyrobi się w ciągu trzydziestu minut, a już na pewno nie wtedy, gdy Malfoy pierwszy zajmie łazienkę. Znowu.

„Doprawdy, kto normalny okupuje rano łazienkę przez półtorej godziny?” — narzekała, wyjmując z szuflady ubrania.

Niosąc w rękach wybrane rzeczy, wyszła z sypialni w idealnym momencie, by zobaczyć Malfoya, który z wrednym uśmieszkiem na twarzy, zamykał drzwi od łazienki.

— Menda! — wrzasnęła i wybiegła z dormitorium, robiąc uniki przed czerwonymi promieniami, którymi obdarował ją jej współlokator.

Zdyszana, wpadła do łazienki prefektów i wzięła najszybszy prysznic w swoim życiu. Założyła ubrania na wciąż nieco wilgotne ciało, rozpuściła włosy i po krótkim namyśle z powrotem je upięła. Wygładziła spódniczkę, poprawiła szary sweter i pobiegła do gabinetu dyrektorki. Zatrzymała się przed drzwiami, by złapać oddech, nie chcąc wpadać do środka zdyszana i z kolką. Pochyliła się i przyłożyła dłoń do kującego boku, biorąc głębokie, spokojne oddechy.

Po chwili wyprostowała się i, przywołując na twarz mały, skruszony uśmiech, zapukała i weszła do środka, pewna, że jej współlokator wciąż bierze prysznic. Zamrugała zszokowana, widząc blondyna, siedzącego na krześle naprzeciwko McGonagall.

Dziewczyna zmrużyła oczy, oceniając jego wygląd. Był świeżo ogolony, włosy starannie zaczesał do tyłu. Ubrany w czarne spodnie, białą koszulę i szary sweterek, który zarzucił sobie niedbale na ramiona, wiążąc luźno rękawy pod szyją, sprawiając wrażenie idealnego ucznia, podczas gdy Hermiona miała byle jak spięte włosy, niechlujnie zawiązany krawat i zakolanówki, różniące się długością i odcieniem szarości.

Draco uśmiechnął się pod nosem, widząc, jak Gryfonka gniewnie marszczy brwi.

— Widzi pani, pani profesor? O tym właśnie mówiłem. Dziesięć minut spóźnienia. Absolutny brak szacunku. Ja bym na pani miejscu wywalił ją ze szkoły — powiedział aroganckim tonem.

Minerva zacisnęła wargi i posłała uczniowi karcące spojrzenie, jednak w żaden sposób nie skomentowała wypowiedzi Ślizgona, nie mając już siły ani cierpliwości na kolejne słowne potyczki prefektów naczelnych. Wskazała Hermionie wolne krzesło obok blondyna i upiła łyk naparu, który od czasu objęcia funkcji dyrektora stanowił podstawę jej diety.

— Witam, panno Granger. Cieszę się, że w końcu zdecydowała się pani na przybycie.

Hermiona spuściła wzrok i zarumieniła się, zawstydzona. Draco uśmiechnął się pod nosem, czerpiąc satysfakcję z zakłopotania dziewczyny.

— Zebraliśmy się tu...

— By połączyć tych dwoje wspólnym szlabanem — wyszeptał Malfoy, jednak McGonagall usłyszała ciche wtrącenie prefekta naczelnego. Przymknęła oczy, wzięła głęboki wdech i, akcentując każde słowo, dokończyła:

— ... by omówić szczegóły waszej kary. Panie Malfoy, za każde przerwanie mi odejmę Slytherinowi dziesięć punktów.

Ślizgon przewrócił oczami i uniósł ręce w geście kapitulacji.

— Spotykamy się tak wcześnie, ponieważ wyjeżdżam i nie będzie mnie przez dwa dni. Liczę na to, że podczas mojej nieobecności dopilnujecie, aby w szkole było spokojnie — zmierzyła ich badawczym wzrokiem i kontynuowała: — Oto wasze zadanie: dziś w nocy wyruszycie na poszukiwanie kwiatu paproci.

Prefekci naczelni zmarszczyli brwi. Dlaczego mieli szukać zwyczajnej, niczym nie wyróżniającej się paproci?

— Akurat ten okaz jest bardzo rzadki i cenny. Pojawia się o północny, co pięćdziesiąt lat, w zaledwie kilkunastu miejscach na świecie.

„To zbyt proste” — pomyślała Hermiona.

Malfoy najwyraźniej pomyślał tak samo, bo zapytał:

— Wszystko pięknie i ładnie, ale gdzie jest haczyk?

— Kwiat paproci pojawi się w samym środku Zakazanego Lasu — odpowiedziała dyrektorka, wzruszając ramionami. Nie zważając na pełne niedowierzania spojrzenia uczniów, udzieliła im potrzebnych wskazówek, jak dojść do miejsca, w którym ukarze się kwiat i odprowadziła ich do wyjścia.

Z dość głupimi minami wpatrywali się w drzwi gabinetu dyrektorki. Draco jako pierwszy wyszedł z szoku i gniewnie spojrzał na współlokatorkę.

— Brawo Granger. Jesteś zadowolona?

Hermiona niebezpiecznie zmrużyła oczy.

— To wszystko twoja wina, Malfoy!

— Moja?!

— Tak, twoja! To ty pierwszy zacząłeś się drzeć i tłuc wszystkich dookoła. Jak masz za dużo testosteronu, to idź sobie czasem pobiegać!

— Może bym się nie darł, gdyby banda opóźnionych w rozwoju, zarozumiałych drugoklasistów mnie nie szpiegowała! I wara ci od mojego testosteronu!

— Będę się zajmować twoim testosteronem kiedy mi się tylko spodoba! A banda opóźnionych w rozwoju drugoklasistów nie szpiegowałaby cię, gdybyś nie rozpowiadał wtedy wszystkim, jak to bardzo nienawidzisz mugolaków.

— Aha! A więc przyznajesz się, że jesteś niepełnosprawna umysłowo? — spytał tryumfalnie Draco, z pogardą patrząc na dziewczynę.

Gryfonka parę razy otworzyła usta, jednak nic rozsądnego nie przychodziło jej teraz do głowy. Blondyn zaśmiał się i zostawił Gryfonkę samą na korytarzu, doliczając sobie punkt w starciu „Draco kontra szlamy”.

Hermiona stała i ze złością wpatrywała się w plecy odchodzącego Ślizgona. Jeśli ktoś tu miał problemy rozwojowe, to z pewnością nie ona. Odwróciła się na pięcie i ruszyła do dormitorium, po drodze poprawiając krawat i próbując przygładzić włosy. Weszła do sypialni, chcąc zmienić skarpetę i wyczuła zapach, który informował ją o gotowości eliksiru czystości. Zapieczętowała drzwi i zdjęła pokrywę z kociołka.

Uśmiechnęła się z satysfakcją, widząc idealnie przejrzystą ciecz o konsystencji budyniu. Ona ma problemy z głową? Phi!

Wyczarowała szklankę i wypełniła ją wodą, po czym dodała starannie odmierzone pięć kropel eliksiru. Wreszcie będzie miała stuprocentową pewność. Koniec z dogryzkami, sugestiami i zadręczaniem się. Musiała przyznać, że ostatnio nabrała dystansu do całej sprawy i uznała, że to z całą pewnością kolejny sposób Malfoya na dręczenie jej.

Pokręciła głową nad swoją głupotą i upiła łyk wody, przekonana o swojej racji. Spojrzała w dół i z mocno bijącym sercem obserwowała, jak woda w szklance powoli ciemnieje.  

  

***

Dzisiaj trochę poważniej i krócej, jednak nadchodzące rozdziały wynagrodzą dzisiejszy brak śmiechu (i to w nadmiarze).