Wywiad życia [Blaise Zabini x Ginny Weasley]

— Gwizdek sędziego kończy trwający od ponad pięciu godzin mecz! — rozbrzmiał wzmocniony głos speakera. — Cóż to było za widowisko! 420 : 220 dla Strzał z Appleby! Kontrowersyjny, przynajmniej jak do tej pory, pomysł odmłodzenia drużyny przez trenera McKennaya przyniósł znakomite efekty. Dzisiejszym zwycięstwem Strzały pozbawiają złudzeń na zdobycie Pucharu drużynę Os z Wimbourne, co zapewne nie wpłynie pozytywnie na trwające od wieków burzliwe relacje obu zespołów. A oto bohaterowie dzisiejszego meczu i szewcy wspaniałego zwycięstwa: Lucas, Flint, Zabini, Jeffery, Kenndrix, Otch'ley i... Abbey!

Blaise wyszczerzył się w pełnym uśmiechu ku wiwatującym kibicom i jeszcze raz, wraz ze swoją drużyną, okrążył boisko Quidditcha, napawając się kolejnym zwycięstwem w sezonie. Zwycięstwem, które cieszyło tym bardziej, że wiedział, iż na trybunach siedzieli jego przyjaciele. Wraz z pozostałymi wleciał do sektora swojej drużyny, by móc cieszyć się z wygranej razem z trenerem i resztą zespołu. Chwilę później, gdy jego klubowi koledzy zostali otoczeni przez swoich sympatyków i grono dziennikarzy, wschodząca gwiazda Strzał z Appleby wymknęła się do pobliskiego sektora, gdzie czekały na nią znajome twarze przyjaciół z Hogwartu. Jego wzrok najpierw padł na Teodora, który, pomimo tego, iż na dzisiejszą okazję rozstał się ze swoim nienagannym garniturem w najnudniejszym odcieniu szarości, nadal wyglądał, jakby połknął kij od szczotki. Obok niego stał odrobinę poddenerwowany Malfoy, który przez ostatnie dni sprawiał wrażenie, jakby ktoś podrzucił mu tykającą bombę. Chłopak obejmował ramieniem rozpromienioną Hermionę, która w gruncie rzeczy była wspomnianą już tykającą bombą, mającą za chwilę wybuchnąć. A właściwie urodzić. Okazały ciążowy brzuszek pani magomedyk laboratoryjnej wyraźnie odznaczał się na jasnej, zwiewnej sukience.

— Moja Teodora! — wykrzyknął i uwiesił się na szyi przyjaciela, czochrając jego włosy. — A mówiłeś, że nie możesz przyjść.

— Udało mi się przesunąć spotkanie, ale...

— I mój narcyś — kontynuował Zabini, witając się z blondynem. — Mordo ty moja, jak ja cię długo nie widziałem!

— Zaledwie trzy tygodnie...

— I najpiękniejsza z mordek — powiedział, ujmując szarmancko dłoń pani Malfoy — z każdym dniem szczuplejsza — dodał, składając delikatny pocałunek.

— Blaise — dziewczyna zaśmiała się, trącając go w ramię. — Nie musisz mi przypominać, że wyglądam, jakbym została trafiona zaklęciem żądlącym.

— Mój ty paszteciku — wtrącił blondyn, czule obejmując żonę.

— Malfoy, ostrzegam cię... — zaczęła groźnym tonem, jednak arystokrata szybko uciął wywód kasztanowłosej, składając na jej ustach pocałunek. — Nie myśl, że dam się tym udobruchać... — uśmiechnęła się w momencie, gdy blondyn nachylił się nad nią i zaczął szeptać jej do ucha. Policzki dziewczyny zaróżowiły się, gdy zdała sobie sprawę, że są obserwowani przez dwójkę przyjaciół. Trąciła delikatnie męża ramieniem, a ten jak gdyby nigdy nic odchrząknął i ze szczerym entuzjazmem oznajmił:

— Gratulacje, to był naprawdę wspaniały mecz.

— Bardzo... widowiskowy — dodała Hermiona, dyskretnie przenosząc jego dłoń ze swoich pośladków.

— A widzieliście to, jak samotnie przebiłem się przez ich linię obrony i zostałem sam na sam z bramkarzem a później...

— Stary, ten manewr to kwintesencja finezji. Coś pięknego — westchnął Nott, wbijając rozmarzony wzrok w widoczną część boiska. — Cholera, tak dawno nie grałem...

— Musimy się umówić na mecz — zadecydował Draco, po czym ze złośliwym błyskiem w oczach zerknął na żonę. — A Granger stanie na obronie. Zasłoni trzy pętle za jednym zamachem.

Brunetka z uśmiechem pogroziła mu palcem.

— Jeszcze słowo, a sam sobie będziesz rodził to dziecko.

Pozostali parsknęli śmiechem i wymienili spojrzenia.

— Słuchajcie, co powiecie na to, by zorganizować zwycięskie małe co nieco? — zaproponował Zabini, zacierając ręce.

— Blaise, chodźże już! — usłyszeli zniecierpliwiony głos jednego z zawodników. — Czekają na ciebie!

— Zaraz! — odkrzyknął chłopak. — To co? Porozmawiam chwilę z dziennikarzami i idziemy?

— Ja nie mogę — wtrącił Nott. — Jestem już umówiony...

— ... z dziewczyną, której nikt nie widział, z którą nikt nie rozmawiał i której nie możemy poznać, bo pewnie nie istnieje — wyrecytowali chórem Draco i Blaise.

Teodor zmrużył oczy.

— Nienawidzę was — oznajmił, kręcąc głową nad ich głupotą. — Może innym razem wszyscy gdzieś wyskoczymy...

— Razem z tą twoją przyjaciółką? — dopytywał Draco, nie zważając na próby ucieszenia go przez Hermionę.

— Miałem na myśli naszą czwórkę — dodał nieco już speszony Teodor, zerkając na zegarek.

— To może wyskoczymy w przyszły weekend wspólnie na mecz? Dostałem bilety od organizatora — zaproponował Zabini, zerkając na czekającą na niego grupkę dziennikarzy.

— Brzmi świetnie — zgodził się Teodor, żegnając się z przyjaciółmi. — Wybaczcie, ale muszę już iść.

Nim którekolwiek z pozostałych zdążyło coś powiedzieć, Nott obrócił się na pięcie i zniknął w tłumie wychodzących ze stadionu czarodziejów.

— Wstydzi się nas, czy jak? — zastanawiał się Blaise, którego coraz bardziej niepokoiły dziwne zniknięcia przyjaciela.

— Mówiłam, że za bardzo na niego naciskasz — oznajmiła Hermiona. — Znajdzie sobie kogoś, gdy przyjdzie odpowiedni moment.

— Ale żeby tak od razu sobie wymyślać dziewczynę? — zażartował Draco.

— A skąd wiesz, że ją wymyślił? — dociekała kasztanowłosa.

— Słońce, to chyba jasne — wtrącił się Blaise. — Gdyby naprawdę jakąś miał, to by ją nam w końcu przedstawił, a nie nas zwodzi od kilku miesięcy, że „jeszcze jest na to zbyt wcześnie” — dodał, naśladując rzeczowy ton przyjaciela. — Swoją drogą myślę, że jest kryptogejem...

— Draco — szepnęła Hermiona, zatykając usta męża dłonią, jednocześnie spoglądając z zawstydzeniem na mijających ich członków ekipy sprzątającej.

— Kryptogej — wyjęczał blondyn, próbując zaczerpnąć powietrza, jednak napady śmiechu skutecznie mu to utrudniały. — Skąd to wiesz? Widziałeś go w akcji?

Ciężarna pokręciła głową.

— Jak dzieci...

— Widzieć nie widziałem, ale pozbył się Zoe — odpowiedział Blaise, wyginając usta w podkówkę. — Serce mi pękło, gdy zobaczyłem ją taką nagą, bezbronną, leżącą na śmietniku...

Hermiona nagle pobladła.

— O kim wy mówicie? Kim jest Zoe?!

— Uspokój się, skarbie, Zoe nie jest żywa — wytłumaczył jej Draco.

— NIE?!

— Nigdy nie była. Zoe to seks zabawka. Blaise mu ją dał.

Dziewczyna popatrzyła pustym wzrokiem na męża, potem na jego szczerzącego zęby przyjaciela i znowu na niego. Nagle zmrużyła oczy i popatrzyła na niego podejrzliwie.

— Też jakieś masz?

— Ależ skąd.

— Draco — wymruczała powoli ostrzegającym tonem.

Były Ślizgon posłał jej płomienne spojrzenie i uniósł kącik ust, ukazując dołeczek w policzku.

— W zupełności mnie zaspokajasz.

Dziewczyna przełknęła ślinę.

— Porozmawiamy o tym później — rzuciła, z o wiele przyjaźniejszym usposobieniem.

Zabini uśmiechnął się. Zazdrościł tej dwójce, a to uczucie potęgowane było faktem, iż jego wybranka znikała niczym sen złoty po każdej upojnej nocy, jaką było im dane spędzić co parę miesięcy. Chciał, by Teodor również mógł zaznać tego szczęścia, jednak zawsze, gdy wyciągał go do klubów i umawiał z dziewczynami, ten stronił od ich towarzystwa. Chcąc pomóc przyjacielowi, podarował mu Zoe, jednak bidulka wylądowała w śmietniku. To go nie zniechęciło, przeciwnie. W jego głowie powstała teoria o homoseksualizmie przyjaciela. Wzdrygnął się, przypominając sobie jego ryk, gdy przyniósł mu męską wersję Zoe. Lucjan również nie skradł serca Teodorowi i zakończył żywot na śmietniku, z połamanymi kończynami i dziurą ziejącą z brzucha. Życie bywa brutalne, nawet dla dmuchanych lal.

— Blaise! Czekają!

— Już idę! — odkrzyknął, przewracając oczami. — Dziesięć minut i jestem z powrotem. Rozumiecie, sława — dodał, szczerząc zęby.

Gdy tylko wszedł do sali, niemal oślepł od błysku aparatów. Dumnie wypiął pierś i obdarzył zgromadzonych szerokim uśmiechem. Następnie podszedł do drużyny i ustawił się do zdjęcia grupowego.

Lubił to. Lubił udzielać wywiadów, pozować do zdjęć, rozdawać autografy, choć była to tylko kolorowa otoczka do Quidditcha. Lubił świadomość, że znowu mu się coś udało, że osiągnął kolejny sukces i że jego życie tak bardzo odbiega od jego wyobrażeń sprzed sześciu lat. A najlepsze było to, że jego pasja stała się jego pracą i wcale nie musiał tłumić swojej natury.

— Ostatnie pytanie — oznajmił Blaise.

Las rąk wystrzelił w powietrze. Zabini po raz kolejny omiótł dziennikarzy spojrzeniem, szukając na próżno tej jednej, jedynej twarzy.

Udzielił odpowiedzi, podziękował i wstał od stołu. Dziennikarze nie ustępowali, zasypując ścigającego kolejnymi pytaniami.

— Naprawdę bardzo mi przykro, ale nie mogę poświęcić wam więcej czasu.

— Nawet dla dawnej znajomej? — rozbrzmiał pewny siebie i nieustępliwy głos wydobywający się z tłumu. Głos, na który czekał już od miesięcy. Odwrócił się w jego stronę.

A oto i ona, kobieta, na którą czekał. Kobieta z nogami długimi i mocarnymi jak pętle na stadionie, spojrzeniem równie ostrym, co świeżo ścięta murawa i włosami równie ognistymi, jak jej temperament. Ginewra Weasley we własnej osobie. Bez wahania podszedł do kobiety, która zawsze mu się wymykała.

— Ginny Weasley, korespondentka Quidditcha dla Proroka Codziennego...

— No przecież wiem — wtrącił, uśmiechając się szeroko.

Dziewczyna zdawała się nie słyszeć jego uwagi, a może po prostu ją zignorowała, tak samo, jak ignorowała maślane spojrzenie Blaise'a Zabiniego. Wyjęła z torebki niewielki dyktafon i zadała pierwsze pytanie:

— Kolejne zwycięstwo w sezonie zapewniło wam otwartą drogę do dalszych rozgrywek. Nie obawiacie się przerwania dobrej passy?

— Pięknie dzisiaj wyglądasz. Super jest ta garsonka. Podkreśla nogi.

Dziewczyna spiorunowała go wzrokiem i odchrząknęła, ignorując pomruki otaczających ich dziennikarzy, po czym wznowiła wywiad:

— W czym upatrujesz główny powód waszej coraz lepszej gry na boisku?

— Fajnie, że wróciłaś — powiedział, wpatrując się w nią jak urzeczony.

Rudowłosa wypuściła głośno powietrze, powoli tracąc nad sobą panowanie. Podsunęła chłopakowi dyktafon pod sam nos i spytała:

— Jak odniesiesz się do plotek odnośnie zainteresowania trenera Armat z Chudley twoim ewentualnym transferem?

— Umówisz się ze mną na kolację?

Tak jak przypuszczał, Ginny zachowała spokój. Nie mogła na oczach ludzi urządzić mu sceny. Nie pozwalał na to ani jej perfekcjonizm, ani pracoholizm. Jakimś cudem powstrzymywała gniewne rumieńce przed wpłynięciem na policzki.

Wyłączyła dyktafon i szepnęła:

— Musimy porozmawiać — po czym zniknęła za rogiem.

Zabini nie mógł zrobić nic innego, jak podążyć za nią. Gdy tylko znaleźli się w bezpiecznej odległości od reszty dziennikarzy, odwróciła się na pięcie i warknęła:

— Co to miało być? Chcesz mnie zniszczyć?

— Nie rozumiem, o co ci chodzi... — odparł, zarabiając tym na uderzenie w ramię.

Podeszła do niego tak, że niemal stykali się nosami. Nie musiała zadzierać głowy, w obcasach była mu niemal równa. Uniosła ostrzegawczo palec.

— Dobrze wiesz, o co chodzi. Ja MUSZĘ mieć ten wywiad.

Blaise uśmiechnął się. W końcu zrzuciła maskę i przestała tłumić swój charakterek. Jej twarz zarumieniła się, oddech przyśpieszył, a oczy ciskały w niego gromy, jakby chciała go zabić.

Salazarze, jak on ją kochał.

— Przykro mi, słońce, ale nie mam teraz czasu.

Ginny zmrużyła oczy.

— Teraz. Ale później go znajdziesz — mruknęła pod nosem, po czym znowu go uderzyła. — Zabini, ty świnio, wiem, co planujesz. Odpowiedź brzmi: nie!

— Będę czekał w restauracji La Rosa. O ósmej. Nie spóźnij się i włóż tę czerwoną sukienkę — rzucił, odwracając się od niej.

Dziewczyna zrobiła kilka kroków na drżących nogach i zacisnęła pięści.

— Nie masz na co liczyć. Nie prześpię się z tobą.

Zabini rzucił jej przez ramię szeroki uśmiech.

— Kochanie, my zawsze lądujemy w łóżku. A! Jeszcze jedno — dodał, zatrzymując się. — Mam jeden warunek.

Dziennikarka założyła ręce na piersi i przechyliła głowę.

— Naprawdę? — parsknęła.

— Mhm. Radzę ci spotkać się z Hermioną, jest tu. Nie wolno zaniedbywać tak przyjaciół. Przekaż, że coś mi wypadło.

Przez chwilę patrzyła, jak się oddala, po czym zaśmiała się z niedowierzaniem. On, Blaise Zabini, wieczne dziecko, miał czelność ją pouczać. Miała pracę! Obowiązki! To wcale nie było to, że w ogóle nie myślała o Harrym, Hermionie i swojej rodzinie. Regularnie pisała listy i przysyłała zdjęcia ze swoich podróży, a co noc przed zaśnięciem myślała o nich, nieraz ze łzami w oczach.

Zaklęła pod nosem i skierowała się w stronę schodów. Zamarła w połowie drogi, gdy jej oczom ukazała się burza znajomych loków.

Kobieta odwróciła się do męża i Ginny mogła zobaczyć jej okazały brzuch. W jej oczach pojawiły się łzy, gdy tęsknota uderzyła w nią z całą siłą. Gdy ostatnio widziała przyjaciółkę, ta miała jeszcze płaski brzuch, teraz wyglądała, jakby lada chwila miała urodzić.

— Hermiona!

Pani Malfoy odwróciła się i zaśmiała, po czym wpadła w ramiona przyjaciółki.

***

— Miałaś założyć czerwoną — powiedział na przywitanie Blaise, wydymając wargę na widok tej samej garsonki.

Ginny usiadła i wyjęła z torebki dyktafon.

— Załatwmy to od razu.

— Zawsze przechodzisz do rzeczy.

Dziewczyna pokręciła głową, widząc jego niedorzecznie szeroki uśmiech.

— Udam, że tego nie słyszałam i nie wiedziałam, do czego pijesz. Gotowy?

— Jak zawsze.

Kopnęła go pod stołem i uśmiechnęła się zwycięsko, widząc jego grymas. Postawiła dyktafon na stole, nim jednak go włączyła, zerknęła na niego i powiedziała:

— Dziękuję.

— Za to, że ci nie oddałem? — spytał, nadal masując łydkę.

— Nie, gamoniu — zaprzeczyła, niemal czule wymawiając przezwisko. — Za to, że... Tak bardzo za nią tęskniłam. Chyba nie zdawałam sobie nawet sprawy jak bardzo.

Zabini skinął głową.

— Hermiona też tęskniła. Często o tobie wspominała. — Chłopak skrzywił się, przypominając sobie, jak w czasie ciążowego napadu melancholii, ze łzami w oczach oglądała przysłane przez Ginny zdjęcia. — Naprawdę tak ciężko znaleźć ci jeden dzień wolnego?

Weasleyówna nie odpowiedziała. Włączyła urządzenie i zaczęła wywiad, ukrywając, jak bardzo zabolała ją jego uwaga.

— Ginny Weasley dla Proroka Codziennego...

— Witam piękną nieznajomą...

— Gratuluję spektakularnego zwycięstwa i awansu do kolejnej fazy rozgrywek angielskiej ligi Quidditcha. Wielu ekspertów wskazuje ciebie jako najbardziej wartościowego zawodnika Strzał z Appleby. Nie czujesz w związku z tym zbyt wielkiej presji?

— Hmm... nie.

Ginny wyłączyła dyktafon.

— Tak będą wyglądały twoje odpowiedzi? Hmm, nie? — spytała, patrząc na niego oskarżająco.

— Hmm... może — mruknął, z uśmiechem przyglądając się, jak w nerwowym geście dziennikarka przerzuca włosy z jednego ramienia na drugie.

— Okey. Postawmy sprawę jaśniej, o ile tak się da. Chcę długich, mocnych...

— ...pchnięć...

— ... pchnięć, które zadowolą zarówno mnie, jak i... Blaise! — warknęła, raz jeszcze kopiąc go pod stołem. Tym razem jednak zdołał się odsunąć, więc jej noga poszybowała w powietrze, co Zabini zręcznie wykorzystał.

— Mówiłaś coś?

— Oddaj mi nogę!

— Co podać?

Ginny drgnęła na widok kelnera. Posłała Blaise'owi mordercze spojrzenie i spróbowała wyszarpnąć swoją nogę, ten jednak tylko wzmocnił uścisk i jak gdyby nigdy nic złożył zamówienie.

— Świetny wybór. Nasz kucharz robi cuda z owocami morza.

Gdy kelner odszedł, dziennikarka ponowiła próbę uwolnienia się.

— Zabini...

— Oddam, po skończeniu wywiadu. Pytaj.

— Fetyszysta — burknęła pod nosem. — W zamian masz odpowiadać jak człowiek. Wracamy do pierwszego pytania. No więc?

— Szczerze mówiąc, odkąd gram zawodowo, zaczytuję się w nowinkach miotlarskich i nie zwracam uwagi na oceny zawodników. Skupiam się na sobie, na swojej pracy i cieszę się, że jest to zauważane, natomiast nie uważam, by Strzały zawdzięczały sukces tylko mnie. Quidditch to gra zespołowa, każdy ciężko pracuje. Strzały to zespół i dzięki temu, że polegamy na sobie, znamy się i każdemu zależy na zwycięstwu, odnosimy sukcesy. Czy to była wystarczająco elokwentna odpowiedź?

Ginny przewróciła oczami.

— A presja?

— Chyba każdy z nas ją odczuwa, jednak jest to nieodzowna część naszego życia.

— Nie obawiasz się tego, że forma przyszła zbyt wcześnie i może jej zabraknąć, gdy rozgrywki wkroczą w decydującą fazę?

— To już pytanie do trenera... — odpowiedział, jednak, widząc zniecierpliwiony wzrok panny Weasley, dodał: — ale ze swojej strony mogę dodać, że cała drużyna ciężko pracowała na swój sukces i jesteśmy świetnie przygotowani do sezonu.

Dziennikarka drgnęła, gdy poczuła, jak Zabini powoli ściąga jej buta. Spróbowała wykręcić stopę, jednak chłopak chwycił jej kostkę i oparł ją o swoje udo.

— Co ty wyprawiasz?

— Masuję ci stopę. Szpilki nie są wygodne, wiem z własnego doświadczenia.

Rudowłosa zdmuchnęła z twarzy kosmyk włosów i rozejrzała się po sali.

— Ktoś to zobaczy.

— Spokojnie, wszystko zakrywa obrus — odparł spokojnie Zabini, wbijając kciuki w jej piętę. — Przyjemnie?

Nie dała się sprowokować.

— A jak zapatrujesz się na przyszłość? Krążą plotki o rzekomym rekordowym transferze do jednej z najlepszych drużyn Ligi angielskiej...

— Na razie skupiam się na teraźniejszości, na tym, by dać z siebie jak najwięcej na boisku. Masz bardzo delikatną skórę.

— To był Blaise Zabini, ścigający Strzał z Appleby. Dziękuję za rozmowę — rudowłosa zakończyła wywiad, czując, iż nie jest w stanie dalej znosić jego zabawę. W końcu uwolniła swoją nogę i spojrzała na niego znacząco. — Dawaj buta.

Blaise niedbale kopnął go pod stołem w jej kierunku, zarabiając tym samym jej jadowite spojrzenie.

— To szpilki za piętnaście galeonów.

— Mogę ci kupić takich tysiące — oświadczył, machając niedbale dłonią. — Nie zostaniesz nawet na deser? — spytał, widząc, jak dziewczyna wstaje od stołu.

— Nie mam ochoty. Żegnam.

— Zamówiłem twój ulubiony.

Ginny zawahała się.

— Podwójna porcja? — upewniła się, a gdy skinął głową, wróciła na miejsce. — Ze względu na... dawne czasy, zjem go. Ale nie licz, że się z tobą prześpię — dodała, pewna tego, iż tym razem nie skończy się tak, jak zawsze.

Blaise tylko uśmiechnął się szeroko.

***

Na usta budzącej się Ginny wpłynął powolny uśmiech. Przeciągnęła się i odwróciła na drugi bok, wtulając twarz w ciepłą jeszcze poduszkę. Wzięła głęboki wdech, napawając się zapachem Blaise'a.

Blaise.

Natychmiast otworzyła oczy i usiadła na łóżku.

Znowu to zrobili. Znowu dała się uwieść, omamić słodkimi słówkami. Musiała uciekać.

Rozejrzała się po hotelowym pokoju. Była sama. Ciszę zakłócał jedynie cichy szum prysznica dobiegający z łazienki. Miała okazję, by się wymknąć.

Powoli, starając się w żaden sposób nie zdradzić tego, że już nie śpi, wstała z łóżka. Owinęła się kołdrą i niemal z paniką zaczęła rozglądać się za swoimi ubraniami. Podbiegła do kąta, w którym leżała jej biedna garsonka i stanik. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, gdzie były jej majtki.

Nagle skrzywiła się i spojrzała w górę. Jej bielizna przyozdobiła żyrandol.

Przeklinając się za zostawienie różdżki („No tak, z Zabinim będę bezpieczna”), założyła stanik i spódnicę. Przez chwilę się wahała, jednak nie chcąc tracić czasu, odrzuciła bluzkę i narzuciła na siebie żakiet. Zapinając go, ruszyła boso do drzwi. Coś ją niepokoiło. Dopiero po chwili zorientowała się, że szum prysznica ucichł.

Przełknęła ślinę i rzuciła się do klamki. Gdy tylko jej dotknęła, coś szarpnęło ją w tył, poderwało w powietrze i przetransportowało z powrotem do łóżka. „Dupek zabezpieczył drzwi” — zdążyła pomyśleć, nim zaalarmowany hałasem ów dupek wypadł z łazienki ubrany w białe bokserki, rozpiętą granatową koszulę w grochy i czerwoną muchę. Wymienili spojrzenia.

— Nie tym razem, Wiewióro — powiedział chłopak, nie spuszczając z niej wzroku.

Dziewczyna nie myślała długo. Zerwała się do biegu, po drodze rzucając mu torebką w twarz. Otworzyła drzwi i wylądowała na ziemi, gdy Zabini rzucił się na nią.

— Puść mnie! — syknęła Ginny, wierzgając pod nim.

— Przestań uciekać, to cię puszczę. Cholera, dziewczyno — jęknął, gdy gwałtownie odchyliła głowę w tył, uderzając go w nos.

Ginny zerknęła w tył i znieruchomiała, widząc krew cieknącą z jego nosa.

— Merlinie, przepraszam. Nie chciałam, ja tylko się broniłam.

— Przed czym, do cholery? — spytał, wycierając wierzchem dłoni krew. — Walczyłaś, jakbym chciał cię co najmniej zabić.

— Sam jesteś sobie winny!

— Winny czego? Chciałem tylko zatrzymać dziewczynę, którą kocham.

Dziewczyna jęknęła.

— Blaise, nie zaczynaj znowu.

— Właśnie, że zacznę. Wszystko zaczęło się pewnej nocy w Hogwarcie. Chciałem z tobą spróbować, ale chciałaś czasu i ci go dałem. Całe pięć lat, Ginn. Chyba wystarczająco długo mi uciekałaś. Zostań ze mną.

— Nie mogę. Mam obowiązki. I chcę być wolna.

Zabini zaśmiał się ponuro.

— Wolna? A kto tu cię więzi? — Ginny posłała znaczące spojrzenie w kierunku jego dłoni zaciśniętych wokół jej nadgarstków. — No tak. Chodziło mi o sens metaforyczny. Wracając do tematu — ciągnął dalej, za nic mając jej mamrotane pod nosem przekleństwa — naprawdę myślisz, że tam jesteś wolna? Skaczesz po krajach, nigdzie nie zatrzymujesz się na dłużej i nie masz nic innego, jak praca, która odbiera ci tą twoją wolność. Nie mówiąc o przyjaciołach. Twój pracoholizm zaczyna odbierać ci wszystko po kolei.

— Pracoholizm?! Merlinie, ty nic nie rozumiesz! Dzięki pracy mogę podróżować, mogę być wszędzie, bez ludzi, którzy mnie...

— ... kochają?

— Nie. Bez ludzi, którzy mogą mnie do siebie przywiązać i pewnego dnia opuścić.

— Głupolu, kto niby miałby cię opuścić?

— Chociażby ty — powiedziała, odwracając się pod nim. — Jesteś... niestabilnym emocjonalnie... Świrem. Wariatem. Łatwo może ci się odmienić. To tylko seks, nic więcej.

Blaise na chwilę spuścił głowę i głośno westchnął.

— Wiesz — zaczął, podnosząc na nią wzrok — gdybyś nie próbowała się wymknąć i chwilę poczekała, wiedziałabyś, że mi się nie odmieni. Chciałem ci się oświadczyć, głupolu.

Rudowłosa zamrugała. Zlustrowała go spojrzeniem i skrzywiła się.

— To stąd ta beznadziejna koszula?

Skinął głową.

— Gdybyś zaczekała, powiedziałbym ci, że chcę się z tobą ożenić. A nawet jeśli nadal nie jesteś gotowa, by zostać, chciałbym, żebyś po prostu przyjęła ten pierścionek. Że w takim wypadku na razie nie chcę nic prócz tego, by budzić się po wspólnej nocy i widzieć, że nadal jesteś. Że chciałbym jedynie budzić cię pocałunkiem i robić ci na śniadanie naleśniki. A naleśniki robię bardzo dobre.

Dziennikarka zachichotała.

— Tym jednym zdaniem zepsułeś całą piękną przemowę.

— Może uratuję ją, jeśli dodam, że wcale nie oczekuję, że rzucisz pracę i będziesz non stop siedziała w domu. Chcę, żebyś przestała uciekać ode mnie. I jeśli tylko chcesz, możemy uciekać razem. Jednak bardzo chciałbym, żebyś się zgodziła i została moją żoną.

Tym razem Ginny nie zaśmiała się. Nagle posmutniała i choć chciała z nim być, za bardzo bała się, by się zgodzić. Pojedyncza łza wypłynęła z jej oka i spłynęła po skroni.

— Przykro mi. Naprawdę mi przykro, Blaise. Ale nie mogę za ciebie wyjść, nie teraz.

Chłopak przełknął ślinę, krzywiąc się.

— Okey, liczyłem się z tym. Ale muszę powiedzieć, że to paskudne uczucie — z jego ust wyrwał się nerwowy śmiech. — A jeśli chodzi o ucieczkę? Możesz obiecać, że nie będziesz znikać bez pożegnania?

Jej odpowiedź zagłuszył wrzask. Oboje zerknęli w bok, skąd dobiegł ich dźwięk i ujrzeli staruszkę trzymającą się ze serce.

— Cholera — sapnęła Ginny.

Chłopak ukląkł i uniósł dłonie na znak, że jest niewinny.

— Nienienie — zaśmiał się, mając nadzieję, że wygląda całkiem niewinnie. — To nie to, o czym pani myśli.

Wzrok starszej pani skierował się na jego bokserki. Sekundę później leżała na podłodze.

— O cholera — szepnęła Ginny, wysuwając się spod Zabiniego. Kucnęła przy niej i sprawdziła puls.

— I co? — szepnął chłopak, podchodząc do niej.

Dziennikarka spiorunowała go spojrzeniem.

— Że też akurat teraz musiałeś się podniecić — fuknęła, po czym delikatnie poklepała staruszkę po policzku. — Halo, proszę pani. Słyszy mnie pani?

Blaise uśmiechnął się pod nosem i zerknął w dół.

— Zabiła ją moja... męskość? Cool!

— Pomóż mi ją przenieść. Najlepiej będzie wyczyścić jej pamięć.

— Pójdę po różdżkę...

— Nie ma czasu. Bierz jej nogi, zanim nas ktoś zobaczy.

Nachylili się i podnieśli staruszkę, by zanieść ją do pokoju. Modlili się, by nikt się na nich nie natknął, jednak nim zdołali dojść do pokoju, zza zakrętu wyszła kolejna staruszka.

— Wendy, co tak długo...?

Zabini natychmiast odskoczył w tył i wskazał oskarżycielsko na Ginny.

— To ona ją zabiła!

— Blaise!

Staruszka zaczęła gwałtownie łapać powietrze.

— Po... pomocy — szepnęła, by po chwili zacząć uciekać, wrzeszcząc: — Pomocy! Ratunku! Mordują Wendy!

Domniemani mordercy wymienili spojrzenie i w pośpiechu wnieśli ofiarę do pokoju.

— Świetnie! I co teraz? — panikowała Ginny, chodząc po pokoju. — Już widzę te nagłówki. Szanowana dziennikarka i wschodząca gwiazda Strzał z Appleby gwałcą staruszki. O, albo jeszcze lepiej: Stuknięta korespondentka Proroka Codziennego i napalony ścigający Strzał z Appleby szukają starszej pani do trójkąta... O Boże, jestem skończona!

— Nie panikuj. Może da się to załatwić polubownie...

Wściekłe walenie do drzwi i gniewna przemowa ochroniarza rozwiała jego nadzieje.

— Co robimy?

— Czyścimy pamięć wszystkim? — zaproponowała Ginny, jednak słysząc dźwięk odbezpieczanej broni, chwyciła Zabiniego za rękę i zaciągnęła go do łazienki. — Co ty chcesz zrobić? — spytała, widząc, jak chłopak bierze różdżkę i wraca do pokoju.

— Idę wyczyścić im pamięć.

— Blaise, on ma pistolet! — szepnęła, z powrotem wciągając go do łazienki i zamykając drzwi.

Zabini zmarszczył brwi.

— To źle?

— Bardzo źle — odpowiedziała i pisnęła, gdy usłyszała trzask wyłamywanych drzwi. — Co robimy?

— Wiemy, że tam jesteście! Wyłazić z podniesionymi rękami!

— Uciekamy — zarządził chłopak, chwytając jej dłoń. — Razem.

Ginny spojrzała na niego i skinęła głową. I choć za drzwiami czekała na nich ochrona, byli podejrzani o napaść, zanosiło się na sprawę w Ministerstwie i będą musieli zostawić sporo galeonów u Teodora Notta, uśmiechnęła się.

— Tak, razem.

***

Dawno nie pisałyśmy nic od siebie pod notkami, ale nadszedł czas, by oznajmić Wam, iż tą miniaturką żegnamy się z „Naucz mnie latać” i rozpoczynamy prace nad „Polowaniem na czarownice”. Wszelkie updaty dotyczące stanu pracy nad nowym opowiadaniem będą pojawiać się w „Proroku Niecodziennym”. Jeśli miałybyśmy tutaj rzucić jakąś przybliżoną datę opublikowania prologu, to będzie to końcówka czerwca (najpierw chcemy trochę nadgonić z pisaniem, by móc później regularnie dodawać nowe notki).

Do następnego spotkania, na, nowym już, blogu!