Epilog

"Życie ludzkie to naprawdę przedziwne zjawisko, składające się z samych sprzeczności. Sam człowiek jest jedyną istotą, w której szczęście przewleka się z rozpaczą, wściekłość chce dominować nad spokojem, a miłość drży ze strachu przed bólem, zawiścią i zdradą. Wyzwaniem jest połączenie tego wszystkiego. Czasami jednak człowiek, pozbawiony jednej bądź kilku emocji, nie jest w stanie tego dokonać. Wtedy ratunkiem jest druga osoba, która uzupełni to, czego tobie brak. Czasami los wtrąca swoje trzy knuty i zsyła trolla górskiego, a gdy i to nie pomaga, szykuje dla Ciebie całą długą drogę, pełną niespodzianek. Jeśli w porę odnajdziesz się na tej drodze, będziesz należał do szczęśliwców, którzy w upojeniu sączą antidotum zwane miłością."

~ Cookie, 01.01.2017

Ze specjalną dedykacją dla:

Iva Nerda

Arcanum Felis

LaFinDeLaVie

Vinci

Anna R.

Królowa Huncwotów

Crookshanks

Aleksander Kopiec

Mala.

MonaVerax3
... i dla wszystkich, którzy wytrwali z nami aż do końca

—Długo jeszcze?

— Cierpliwość jest cnotą, pani Malfoy.

— A mogę już to zdjąć?

— Jeszcze chwila. Uwaga, stopień.

Cichy zgrzyt. Zaciekawiona dziewczyna przechyliła głowę, próbując wyłapać coś jeszcze. Zawiązany na oczach krawat jej męża całkowicie zasłaniał widok. Mogła jedynie poczuć delikatny, letni wietrzyk na zarumienionych od tańca policzkach i słodką woń kwiatów.

Towarzyszący jej mężczyzna zatrzymał się i stanął za nią. Objął Hermionę w talii i złożywszy na jej skroni pocałunek, spytał:

— Gotowa?

— Tak.

Draco odsunął się nieco, by rozwiązać supeł i przeniósł wzrok na ich dom. W niczym nie przypominał mrocznego pałacu, w którym się wychowywał. W jego mniemaniu, posiadłość była idealnym połączeniem nowoczesności i tradycji. Dwupiętrowa willa z uroczymi balkonami i przeszklonym salonem od razu wpadła mu w oko.

Tymczasem jego wybranka milczała.

— Można wprowadzić kilka zmian — zaproponował blondyn, przerywając ciszę. — Możemy wyburzyć te ścianki i poprowadzić ścieżkę na ogród. Albo wstawić normalne szyby w salonie... ewentualnie możemy kupić nowy dom — dodał, zrezygnowany.

— Żadnych zmian — oznajmiła niespodziewanie Hermiona. — Jest cudowny. Choć większy, niż było w naszej umowie — dodała z uśmiechem, odwracając się do niego.

— Och, nie. Wszystko się zgadza.

Dziewczyna uniosła brew.

— Chciałaś, żeby nasz dom był mniejszy od Malfoy Manor. I jest. O cały jeden metr — dodał z szelmowskim uśmiechem, wyraźnie z siebie zadowolony.

— I na czym odbiłeś sobie ten jeden metr? — spytała Hermiona, obejmując go.

— Dwukrotnie większymi ogrodami. I jeziorem.

— Mamy jezioro? — zdziwiła się, oglądając się za siebie.

Na usta Dracona powoli wpłynął podstępny uśmieszek.

— Co powiesz na zwiedzanie? — spytał i nim kasztanowłosa zdążyła odpowiedzieć, pochylił się i jednym zwinnym ruchem ją podniósł.

Zaskoczona, wydała krótki okrzyk i natychmiast objęła go za szyję.

— Co ty wyprawiasz? — zaśmiała się, jednocześnie sięgając po tren sukni, by im nie zawadzał.

— Przenoszę panią przez próg, pani Malfoy — odpowiedział, wchodząc do środka. Bez wahania ruszył ku schodom.

Podekscytowana dziewczyna rozglądała się na boki, jednak Draco szedł zbyt szybko.

— Myślałam, że będziemy zwiedzać.

— Będziemy — odparł, patrząc na nią nagle pociemniałym wzrokiem. — Zaczniemy od sypialni.

— Och.

Tylko tyle potrafiła z siebie wydobyć. Przełknęła ślinę. Stwardniałe z pożądania rysy jego twarzy, sprawiały, iż mrowiło ją całe ciało. Suknia ślubna nagle stała się zbyt ciasna, pończochy zbyt mocno opinały jej uda, a bielizna zaczęła podrażniać delikatną skórę. Spróbowała poprawić się w jego uścisku, jednak to tylko spotęgowało atakujące ją doznania. Rozchyliła usta i zwilżyła dolną wargę. Jego wzrok prześledził powolną drogę języka i tam już pozostał.

— Pragnę cię — wyznała cicho.

— Mów tak dalej, a nie dojdziemy do sypialni — odpowiedział z powagą.

— Te schody wyglądają na bardzo wygodne.

Blondyn zaśmiał się ochryple.

— Tak ci śpieszno?

Nie musiała odpowiadać. Zrobiło to za nią jej ciało. Rumieniec wpłynął na jej policzki i dekolt, źrenice rozszerzyły się, a piersi nabrzmiały. Draco już się nie uśmiechał. Patrzył na nią jak wygłodniały wilk na zwierzynę, a jej bardzo spodobała się ta rola.

W końcu zatrzymał się przy drzwiach do ich sypialni. Postawił ją i pozwolił, by jako pierwsza weszła do środka. Wszedł za nią i zamknął drzwi, po czym oparł się o nie i z założonymi na piersi rękami obserwował, jak jego żona rozgląda się po pokoju.

Hermiona podeszła do komody i przesunęła dłonią po jej blacie, cały czas czując na sobie jego spojrzenie. Chłonęła wzrokiem delikatne beże ścian i proste krawędzie mebli, próbując nie zerkać na łoże z białym baldachimem.

Gdy doszła do kominka, ten rozpalił się wraz ze świecami porozmieszczanymi po pokoju. Światło przygasło, spowijając ich sylwetki półmrokiem.

Usłyszała jego kroki. Chwilę później poczuła twarde krzywizny jego ciała, idealnie dopasowujące się do niej. Zdjął koszulę. Mogła poczuć buchający od niego żar, mocno bijące serce, mięśnie, które z każdym jego oddechem drażniły subtelną krzywiznę jej pleców.

Przymknęła oczy, gdy delikatnie przesunął palcem po jej szyi. Odchyliła głowę, wysyłając niemą prośbę. Draco nachylił się, na przemian pieszcząc smukłą kolumnę wargami, zębami i językiem. Hermiona oparła dłonie o gzyms kominka, gdy jej ciało zadrżało w odpowiedzi na śmiałe poczynania wybranka.

Blondyn objął dłonią jej biodro i przycisnął je do siebie. Wzmocnił uścisk, gdy kobiece ciało naprężyło się i potarło o jego. Wypuścił drżący oddech i zacisnął delikatnie zęby na płatku ucha Hermiony, jednocześnie sięgając drugą dłonią ku jej włosom. Po omacku znalazł pierwszą wsuwkę i niedbale upuścił ją na podłogę, uwalniając pukiel włosów. Wkrótce los pierwszej podzieliły pozostałe spinki. Arystokrata przeczesał dłonią loki, upewniając się, że pozbył się wszystkich i odgarnął je na bok. I wtedy zamarł.

Kasztanowłosa zerknęła na niego przez ramię i zaśmiała się.

— Ile ich jest? — spytał, wpatrując się w rząd małych, delikatnych guziczków.

— Równo osiemdziesiąt pięć.

Hermiona nie mogła zapanować nad uśmiechem. Arystokrata patrzył na guziczki, jakby te były jego najgorszym wrogiem. Zmrużył oczy, wędrując wzrokiem po całej długości zapięcia, aż w końcu obrócił się na pięcie i podszedł do szafki.

— Co chcesz zrobić? — spytała, zaniepokojona. Miała złe przeczucie odnośnie swojej sukni ślubnej.

— Pozbyć się tych cholernych guziczków — oznajmił, odwracając się do niej z różdżką w ręku.

— Chyba nie chcesz...

— Chcę. Odwróć się.

Dziewczyna otuliła się obronnie ramionami... a raczej próbowała zasłonić dłońmi jak największą powierzchnię sukni.

— Mowy nie ma. Zniszczysz ją — dodała, cofając się.

— Nie zniszczę, jeśli nie... będziesz... się... ruszać — wymruczał, unosząc różdżkę.

— Draco... DRACO NIE CELUJ TYM WE MNIE!

— Och, na miłość Merlina, przestań uciekać!

— To zostaw guziczki w spokoju! — krzyknęła dziewczyna i pisnęła, gdy, cofając się, potknęła się o tren. Na szczęście miała miękkie lądowanie.

Arystokrata zaśmiał się i podszedł do łóżka. Oparł dłonie o kolumienki i wbił w nią spojrzenie.

— I co teraz? — spytał, unosząc jasną brew.

Kasztanowłosa uniosła się na łokciach.

— Teraz grzecznie odłożysz różdżkę i wrócimy do poprzedniego zajęcia — oświadczyła, dumnie unosząc podbródek.

Draco przechylił głowę, zastanawiając się nad jej propozycją. Omiótł wzrokiem jej sylwetkę, zatrzymując się na dłużej przy piersiach i biodrach Hermiony.

— Odwróć się — rozkazał z uśmiechem czającym się w kącikach ust. — Pozbędę się ich w bardziej tradycyjny sposób — obiecał, widząc jej wahanie, a kiedy dziewczyna odwróciła się, przysiadł okrakiem na jej udach.

Przymknęła oczy, gdy nieznośnie powolnym ruchem odgarnął jej włosy na bok i rozpiął kilka pierwszych guziczków. Gdy delikatnie pogładził odsłoniętą część pleców, dziewczyna wygięła się, spragniona pieszczot. Arystokrata nachylił się i musnął nosem kawałek nagiej skóry, po czym wtulił swoje usta w zgięcie jej szyi. Trwał chwilę w bezruchu, upajając się kobiecym zapachem i czuciem jej ciała pod sobą, po czym wrócił do rozpinania sukni. Z każdym kolejnym guziczkiem, jego usta przenosiły się coraz niżej, wytyczając szlak pocałunków. Bez wahania rozpiął koronkowy stanik i resztę guzików, po czym pomógł jej uklęknąć przed sobą. Rozchylił rozpięty materiał, pomagając jej uwolnić ręce z koronkowych rękawów i ramiączek stanika.

Materiał opadł.

Nie czuła się zawstydzona ani niepewnie. Pragnęła go równie silnie, jak on jej. Przez dwa lata narzeczeństwa, wypełnionego pożądliwymi spojrzeniami i zachłannymi pocałunkami, poznała jego ciało. Wiedziała, że pod ubraniami skrywa się smukła, wyrzeźbiona sylwetka. Wiedziała, jak każdy mięsień napina się przy dotyku, jak usta wyrzucają z siebie schrypnięte westchnienia i prośby ukryte w postaci jej imienia. Wiedziała, że będzie pieścił jej ciało z czułością i oddaniem i nigdy jej nie skrzywdzi. Przez ten czas sprawił, że stała się pewna swojego ciała i w końcu była na niego gotowa.

Draco objął chłodnymi dłońmi jej biodra, zahaczając jednym palcem o bieliznę. Poczuła delikatną pieszczotę języka na swoim uchu. Westchnęła. Jedno silne szarpnięcie sprawiło, iż klęczała przed nim naga. Delikatne pieczenie zniknęło pod wpływem jego kojącego dotyku.

Otworzyła oczy i ujrzała niewyraźne odbicie w szybie. Niesamowity obraz odebrał jej dech. Ona naga, rozgrzana, wtulająca się w silnego mężczyznę. Spojrzała na swoje ciało. Takie kobiece. Takie złaknione dotyku. Takie... jego. Miała wrażenie, iż przebywa w ciele kogoś innego.

Uniosła rękę, wczepiła dłoń we włosy kochanka i odchyliła głowę, wystawiając szyję na pocałunki. Dziewczyna z okna zrobiła to samo. Jej widmowy towarzysz powolnym ruchem przeniósł dłonie na talię i nieśpiesznie kontynuował wędrówkę. Jęknęła, gdy dłonie dotarły do piersi.

Trwali tak przez chwilę, tym razem oboje wpatrując się w swoje odbicie. Hermiona przełknęła ślinę.

— I co teraz?

— Teraz — mruknął, drażniąc oddechem płatek ucha — pokażę ci, jak bardzo cię kocham...

Hermiona uśmiechnęła się na to wspomnienie i delikatnie pogładziła wystający z szafy rękaw sukni ślubnej. Otworzyła drzwi i poprawiła ją na wieszaku, zastanawiając się, co mógł tu robić jej mąż. Na strychu znajdowała się tylko szafa ze strojami wieczorowymi, kufry z Hogwartu i inne pamiątki. Wątpiła, by wzięło go na sentymenty. Wzruszyła ramionami i już miała zamknąć szafę, gdy zauważyła coś, czego wcześniej tu nie było.

Przykucnęła i otworzyła małe, drewniane pudełeczko. Wewnątrz znajdował się sygnet Dracona, w miejsce którego od trzech lat nosił obrączkę i koperta. Zaintrygowana, wstała i otworzyła ją. Plik zdjęć. Jej nagich zdjęć.

Drżącymi dłońmi przekładała fotografie. Z każdą kolejną, jej twarz stawała się coraz bardziej blada.

Hogwart. Zamiana ciał.

Nie mogła pojąć, dlaczego je tu trzymał. Jak mógł w ogóle je zrobić? Owszem, nie byli wtedy w dobrych relacjach, ale NAGIE zdjęcia?!

Zakręciło jej się w głowie. Zdjęcia opadły na podłogę. Oparła się o szafę, próbując się uspokoić.

— Wdech... wydech... wdech. Spokój i opanowanie. Później zabijesz swojego męża — powtarzała, powolnymi krokami opuszczając strych. Nim jednak wyszła z pokoju, wyjęła różdżkę i zamieniła zdjęcia w kupkę popiołu.

Gdy wchodziła do kuchni, usłyszała szczęk zamka. Salazar natychmiast zerwał się z posłania i pognał do drzwi. Dziewczyna podążyła za nim.

Draco zdążył już zdjąć marynarkę i rzucić niedbale teczkę na podłogę. Podrapał dobermana za uszami i, nie wiedząc, co go czeka, podszedł do Hermiony.

— Jak się dziś czujesz? — spytał, całując ją w czoło, po czym w opiekuńczym geście położył dłoń na jej wyraźnie zaokrąglonym brzuchu. Widząc jej minę, odsunął się i dokładnie przyjrzał się żonie.

— Czułam się dobrze. Dopóki nie weszłam na strych — dodała, patrząc na niego morderczym wzrokiem.

Blondyn zamrugał, próbując połączyć fakty w całość. Kiedy dotarło do niego, co się stało, zaczął gorączkowo rozmyślać na usprawiedliwieniem. Jakimkolwiek. Nie mogąc znaleźć żadnego, w końcu wypalił:

— Grzebałaś w moich rzeczach?

Zdumiona dziewczyna otworzyła usta. Przez chwilę stała w bezruchu, jednak gdy wyszła z szoku, podeszła do męża i zaczęła okładać go pięściami. Draco zasłonił się, jednocześnie próbując ją powstrzymać.

— Hermiono, uspokój się, bo jeszcze sobie coś zrobisz!

— To TOBIE coś zrobię! Świnia!

— Auć! — syknął, odsuwając się od niej. Potarł ramię i spojrzał na nią z wyrzutem.

— Jak mogłeś w ogóle je zrobić?! I dlaczego nadal je trzymałeś?!

— Naprawdę chcesz to roztrząsać po tylu latach? Dobrze, proszę bardzo: zrobiłem je, bo nadarzyła się okazja, by zdobyć na ciebie jakiś haczyk. Później je schowałem i dopiero niedawno natknąłem się na nie przy porządkowaniu biblioteczki — wyjaśnił. — A nie zniszczyłem ich z sentymentu — widząc pytający wzrok małżonki, zlustrował wzrokiem jej sylwetkę, zatrzymując się dłużej na okazałym ciążowym brzuszku i dodał żartobliwie: — No wiesz, nie wiadomo, czy kiedykolwiek wrócisz do dawnej wagi. — Widząc, jak rysy twarzy Hermiony wyostrzają się, natychmiast pożałował swoich słów. — To znaczy...

Nie było mu dane dokończyć. Musiał odskoczyć na bok przed rzuconym w niego wazonem. Szkło z trzaskiem rozsypało się na małe, ostre odłamki.

Arystokrata spojrzał na resztki wazonu i z powrotem na Hermionę. Uniósł ręce i powiedział pokojowym tonem:

— Kochanie, ja wiem, że masz te swoje wahania nastroju, ale teraz przesadziłaś.

— Przesa... ooch...

— Ja naprawdę jestem w stanie to wszystko zrozumieć — ciągnął dalej, zaczynając chodzić po pokoju. — To pierwsza ciąża, musiałaś dość wcześnie wziąć wolne i zawiesić swoje projekty w laboratorium...

— Draco...

— … choć byłaś tak blisko stworzenia eliksiru na gryszopryszczkę, a do tego ja sam zostaję w pracy po godzinach...

— Draco.

— Naprawdę jestem coraz bliżej awansu. Ale już niedługo wszystko...

— MALFOY!!!

Arystokrata odwrócił się do niej i zmarszczył brwi.

— Wody mi odeszły — załkała z paniką widoczną w oczach.

Oddychała ciężko, trzymając się za brzuch. Spodziewała się wszystkiego po swoim mężu. Wszystkiego, z wyjątkiem tego, że ten wybuchnie śmiechem.

Blondyn zaśmiał się i pokiwał palcem, jakby usłyszał naprawdę dobry dowcip.

— No proszę, odeszły ci wody — powtórzył, patrząc na kałużę u jej stóp. Nagle spoważniał, jakby dopiero teraz dotarła do niego waga sytuacji. — Na wielkiego Merlina, ty rodzisz!

— Mam tego świadomość — wysapała, zaciskając powieki.

— Ale to za wcześnie! — krzyknął spanikowany. — Przestań!

— Nie... mogę...

Draco bezradnie rozejrzał się dookoła, mamrocząc do siebie:

— Co robić, co ja mam robić...

— Szpital. Zawieź mnie do szpitala...

Chłopak przytaknął.

— Dobry pomysł. Kluczyki, gdzie są kluczyki? — zaczął nerwowo przeszukiwać kieszenie spodni, po czym wybiegł z pokoju. Zaraz jednak wrócił, wystawiając głowę zza futryny i krzyknął: — A ty się uspokój. Nie panikuj! Gdzie są te pieprzone kluczyki?!

Hermiona z niedowierzaniem spojrzała na przejście, za którym zniknął jej mąż. Nie wiedziała, dokąd pobiegł i kiedy wróci. Objęła opiekuńczo brzuch, martwiąc się o dziecko i powolnym krokiem zaczęła podchodzić do drzwi wejściowych, dochodząc do wniosku, że będzie szybciej, jak poczeka na Dracona na podjeździe. Nim jednak wyszła z domu, chłopak wpadł z powrotem do pomieszczenia i rzucił się ku marynarce, wyciągając z niej kluczyki.

— Czekaj, pomogę ci.

— Nie dotykaj mnie. Sama sobie poradzę — syknęła, podpierając się o ścianę. — A naszą rozmowę dokończymy później — zagroziła, krzywiąc się, gdy kolejny bolesny skurcz zawładnął jej ciałem.

Arystokrata z niedowierzaniem pokręcił głową, nie mogąc pojąć, jak w takiej chwili jego żona może wciąż rozpamiętywać coś tak błahego, jak zdjęcia sprzed pięciu lat. Jednak jedno jej spojrzenie wystarczyło, by zrozumiał, że nie ma sensu się z nią o to spierać. Wziął głęboki, uspokajający oddech i wybiegł na posesję. W mgnieniu oka podstawił samochód pod dom i wysiadł z auta. Widząc, jak Hermiona z trudem pokonuje kilka stopni schodów, podszedł do niej, jednak, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, usłyszał pełne wyrzutu:

— Czemu mi nie pomagasz?!

— Mówiłaś przecież, żebym...

— Nie kłóć się ze mną!

Tak też zrobił. Troskliwie objął dziewczynę i podał jej ramię, by mogła się na nim wesprzeć. Starał się uspokoić, raz po raz powtarzając w myślach, że przecież są na to gotowi. Przeczytali niemal wszystkie dostępne poradniki i uczęszczali na specjalne zajęcia przygotowujące do porodu. Problem w tym, że nawet najlepsze przygotowania nie uchronią cię od stresu, gdy wracasz spokojnie z pracy, a twoja żona dwa tygodnie przed terminem porodu oznajmia, że odeszły jej wody.

— Coś ty przyprowadził?! — usłyszał kolejny wrzask żony, zaraz po tym, jak otworzył drzwi od strony pasażera.

— Samochód.

— Chodziło mi o MÓJ samochód!

— Żadna różnica — oznajmił, pomagając jej wsiąść do pojazdu.

Zaklął pod nosem, gdy nagle okazało się, że upychanie ciężarnej kobiety do sportowego auta jest najtrudniejszym wyzwaniem, z jakim przyszło mu się zmierzyć w dorosłym życiu.

— Ja się tu nie zmieszczę — jęknęła, troskliwie obejmując brzuch.

— Zmieścisz się — zapewnił, maksymalnie odsuwając fotel do tyłu. Zatrzasnął za nią drzwi i obiegł samochód, po czym usiadł za kierownicą.

— Możesz mi powiedzieć, co ty wyprawiasz? — zapytała z zimną furią w głosie, przyglądając się, jak arystokrata kilkukrotnie na zmianę odsuwa i przysuwa fotel kierowcy, chcąc idealnie dopasować odległość od kierownicy.

— Przygotowuję się do jazdy — odparł automatycznie, zupełnie jakby właśnie zdawał egzamin na prawo jazdy. — Lusterka boczne ustawione, pasy zapięte...

— JEDŹ!

Chłopak spojrzał na nią, poirytowany, jednak cokolwiek chciał powiedzieć, zostawił to dla siebie, po tym, jak zobaczył zarumienioną twarz żony. Odpalił silnik i ruszył przed siebie, starając się patrzeć na drogę, jednak nie mógł powstrzymać się przed rzucaniem zlęknionych spojrzeń w kierunku swojej małżonki, która jedną ręką złapała się oparcia jego siedzenia i osunęła w fotelu, ciężko dysząc.

— Przepraszam — wymamrotał, gdy samochód gwałtownie podskoczył. — To ta droga jakaś taka...

— Nieważne... ufff!

— Kochanie, wytrzymaj, jeszcze tylko jakieś czterdzieści minut...

— CZTERDZIEŚCI... Aaa! Minut?!

— Klinika jest na drugim końcu miasta, a doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, jakie są korki...

— Zawieź mnie do Munga.

— Nie. Ten szpital nie spełnia standardów...

— ZAWIEŹ MNIE DO MUNGA!!! — wydarła się, by chwilę później złapać go za ramię w momencie kolejnego skurczu.

— Racja, do Munga jest znacznie bliżej — zgodził się z nią, krzywiąc się z bólu. — Kochanie, co ty robisz? — zapytał, kątem oka widząc, jak kasztanowłosa jeszcze bardziej osuwa się w fotelu, szukając bardziej komfortowej pozycji.

— Rodzę, jakbyś... nie... zauważył...

— Ale chyba nie tutaj?! To nowy bentley...

— A więc pośpiesz się albo urodzę w tym cholernym, nowym, nikomu niepotrzebnym, przeklętym aucie!

— Nie pomagasz mi, dodatkowo mnie stresując.

— TY jesteś zestresowany?! — spytała zduszonym głosem, cały czas starając się oddychać miarowo, tak, jak uczyła ją instruktorka.

— Skarbie, nie unoś się tak. Stres przyśpiesza poród — rzucił z nerwowym śmiechem.

Hermiona zmrużyła oczy.

— Coś cię... uff... bawi?

— Absolutnie nic.

— Nienawidzę cię — jęknęła, przenosząc dłoń na jego kolano. Ścisnęła je mocno, wraz z kolejnym skurczem.

— Co ja ci znowu zrobiłem?!

— Dziecko! — warknęła, odwracając wściekle głowę w jego stronę. — Jak mogłeś zmieszać eliksir antykoncepcyjny z eliksirem pieprzowym?!

Arystokracie opadła szczęka. Przeniósł na żonę oburzone spojrzenie.

— Każdemu się mogło zdarzyć! Poza tym sama wspominałaś, że niedługo chciałabyś zacząć starać się o dziecko!

— Ale to nie to samo! Byłam... ACH!!!... nieświadoma!

— Nieświadoma? Czyli co? Uprawiałem z tobą seks, kiedy byłaś nieprzytomna? A może nie zorientowałaś się, że jesteśmy nadzy i coś ci się wciska między nogi! O KURWA!!! — ryknął, gdy dziewczyna wraz z kolejnym skurczem nieświadomie zacisnęła pięść na jego kroczu. Nachylił się nad kierownicą, zaciskając mocno powieki.

— Patrz na drogę! — pisnęła spanikowana dziewczyna, gdy niebezpiecznie zarzuciło autem.

— Wszystko pod kontrolą — wysapał i wytrzeszczył oczy w przerażeniu.

Jechali po chodniku, a tuż przed nimi znajdował się hydrant. Natychmiast wyjął różdżkę i rzucił zaklęcie. Hydrant uskoczył przed nimi i gdy tylko przejechali przez miejsce, w którym do niedawna stał, fontanna wody wytrysnęła, zalewając wszystko wokół. Kolejnym machnięciem różdżki przyśpieszył zaklęciem zmianę sygnalizacji świetlnej.

Auto zatrzymało się z ostrym piskiem opon. Nie zwracając uwagi na przeklinającą Hermionę, Draco wyskoczył z samochodu i natychmiast rzucił się, by pomóc jej wysiąść. Okrążając bentley'a, rzucił kluczyki parkingowemu.

— Jeśli zobaczę choćby jedną rysę, znajdę cię i zabiję — warknął, jednocześnie obejmując żonę i pomagając jej wejść do środka.

Niemal zapłakał z ulgi na widok recepcjonistki.

Młoda, ciemnoskóra kobieta uniosła znudzony wzrok znad magazynu.

— W czym mogę pomóc? — rzuciła niskim głosem, nie przestając rzuć gumy.

— Moja żona właśnie rodzi.

Recepcjonistka zlustrowała Hermionę spojrzeniem. Jasnoróżowy balon wydostał się spomiędzy jej warg i niemal natychmiast pękł.

— No i?

Pulsująca żyłka ujawniła się na skroni blondyna.

— No i, kurwa, ktoś musi odebrać poród.

— I niby ja mam to zrobić? — kolejny gumowy balon pękł, doprowadzając Dracona do szału.

Hermiona szarpnęła go za koszulę.

— Odeszły mi wody, mam częste skurcze i pięciocentymetrowe rozwarcie.

Zdumiony chłopak zamrugał, przyglądając jej się z ciekawością.

— Skąd to wiesz?

— Bo czuję pieprzony przewiew! — odparła z ironią, po czym siląc się na spokój, zwróciła się do recepcjonistki. — Hermiona Malfoy, dziewiąty miesiąc, dwa tygodnie przed wyznaczonym terminem. Niecałe pół godziny temu odeszły mi wody.

— Umówiona na wizytę?

— NIE! JA RODZĘ! CZY KTOŚ SIĘ MNĄ, DO CHOLERY, ZAJMIE?!

Kobieta odepchnęła się od lady i mrucząc pod nosem, że postara się coś załatwić, ruszyła w stronę białych drzwi z napisem WC DLA PERSONELU.

— Zaczekaj tu chwilę — powiedział Draco, posyłając za recepcjonistką morderczy wzrok, po czym rozejrzał się dookoła. Zauważył staruszka na wózku i natychmiast do niego podbiegł. — Wysiadka, starcze.

— Co? Jak...? Ale to mój...

Protesty na nic się nie zdały. Arystokrata podniósł go i niezbyt delikatnie posadził na ławie, po czym pognał z wózkiem z powrotem do Hermiony. Sapiąc, dziewczyna usiadła na wózku i zacisnęła dłonie na podłokietnikach.

— Którędy?

— W prawo, do wind. Oddział na czwartym piętrze — wysapała.

Chłopak nie czekał ani chwili. Nachylił się nad wózkiem i niczym kierowca rajdowy z zawrotną szybkością zaczął mknąć po korytarzach. Zatrzymał się gwałtownie, kątem oka zauważając postać w białym fartuchu.

— Hej, ty! Czekaj! — zawołał, puszczając wózek i pędząc ku magomedykowi.

Przerażona Hermiona wrzasnęła, gdy rozpędzony, porzucony przez niego wózek zaczął jechać prosto na ścianę. Draco zdołał zatrzymać go w ostatniej chwili.

— Wybacz!

— Idiota! — krzyknęła ciężarna, odwracając się, by móc uderzyć męża w ramię. — Chcesz, żeby twoje dziecko było głupie?!

— Głupie, mądre, ważne, żeby nie miało twojego głosu i skłonności do agresji.

— Ach! Nienawidzę cię! To wszystko twoja wina, Malfoy!

Draco zaśmiał się wrednie.

— Masz rację, Granger. Pomyślałem, że fajnie byłoby mieć mojego małego klona w domu i zapłodniłem cię na odległość. A ile miałem przy tym zabawy!

— Dosyć! Sprowadź tu moją babcię — zarządziła Hermiona, osuwając się w wózku, by choć trochę zminimalizować uczucie stalowej obręczy zacieśniającej się na jej brzuchu.

Arystokratę jakby zamurowało.

— Tylko nie ona...

— Chcę... babcię... Rose. NA— TYCH— MIAST.

— Kochanie, ktokolwiek, prócz jej. Mogę przyprowadzić ducha Marilyn Monroe, Ministra Magii, świętego Mikołaja i całe to cholerne stado upośledzonych reniferów, tylko nie JĄ!

Dziewczyna opuściła nogi na podłogę. Wózek gwałtownie się zatrzymał.

— W takim razie nie rodzę.

— Skarbie, tak nie można. Prawa natury, rozwarcie...

— W dupie mam prawa natury! Chcę babcię Rose albo sam sobie będziesz rodził!

Blondyn zaklął pod nosem i wyszarpał zza koszuli różdżkę. Po chwili srebrny lis zniknął w jednym z korytarzy.

— Nott ją przyprowadzi. Zadowolona?

— Lekarza. Znajdź lekarza.

Arystokrata wypadł z windy. Przemierzał korytarze, rozpaczliwie zaglądając do sal, w poszukiwaniu kogokolwiek, kto mógłby im pomóc. Jak na złość, w żadnej z nich nie znalazł magomedyka. Gdy powoli zaczynał tracić zarówno nadzieję, jak i cierpliwość, usłyszał roznoszące się po korytarzu echo szybko stawianych kroków. Wybiegł z sali i rzucił się w pogoń za znikającą za zakrętem postacią w białej szacie.

— Ty! — wydyszał, chwytając młodą magomedyczkę za ramię. — Moja żona rodzi...

— Musi pan znaleźć kogoś innego — odpowiedziała, próbując się uwolnić, jednak blondyn już zmierzał w kierunku wind. — Ja nie mogę...

— Usuwanie uroków i łatanie rozszczepionych czarodziejów może poczekać — oznajmił, nie pozwalając jej dokończyć zdania — ona nie — dodał, wskazując głową na Hermionę.

— Kogoś ty przyprowadził? To stażystka, a nie magomedyk! Nie widzisz niebieskich akcentów... ufff... na jej szacie?

— Pierwszy poród? Jak często ma pani skurcze? — zapytała kobieta, prowadząc wózek do jednej z pustych sal.

— Co siedem minut.

Stażystka pokiwała głową i pomogła usadzić kasztanowłosą na łóżku.

— Najpierw panią zbadam, a później sprawdzę, czy któryś z magomedyków prowadzących jest już wolny. Dzisiaj mamy prawdziwy festiwal porodów.

Draco usiadł przy łóżku, nawet na moment nie wypuszczając z uścisku dłoni małżonki. Skrzywił się w momencie kolejnego skurczu, kiedy to dziewczyna ścisnęła ją z siłą druzgotka. Opiekuńczym gestem odgarnął jej włosy z czoła, oczekując na wyniki badania.

— Wszystko jest w jak najlepszym porządku — oznajmiła stażystka, starając się uspokoić przyszłych rodziców. — Teraz zostaje nam tylko czekać, aż skurcze staną się częstsze — dodała, kierując się w stronę drzwi.

— A długo to potrwa? — spytał blondyn, nieudolnie próbując ukryć panikę w głosie.

— Zobaczymy — odpowiedziała kobieta i wyszła na korytarz.

Nawet jeśli arystokrata przez moment myślał, że najgorsze mają już za sobą, zmienił zdanie po trzech skurczach później i utracie czucia w ręce. Korzystając z chwilowej przerwie od skurczy, wstał, by otworzyć okno. Rozpiął górny guzik koszuli, jednak nie udało mu się zwalczyć uczucia duszności. Kilka razy przełknął ślinę, lecz nie zniwelowało to suchości w gardle. Wiedział, że jego żona potrzebuje kogoś, przy kim poczuje się spokojnie i bezpiecznie i nie zamierzał jej zawieźć. Oparł czoło o chłodną szybę, chłonąc świeże powietrze.

— Wody — usłyszał cichy, umęczony głos.

Blondyn natychmiast spełnił prośbę dziewczyny. Podszedł do pobliskiej szafki, napełnił szklankę i zbliżył do jej ust, po czym delikatnie przechylił. Ponownie ujął dłoń małżonki, szykując się na przyjście kolejnego skurczu. Zanim jednak nadszedł, usłyszeli krzątaninę na korytarzu, a chwilę później do sali weszła przygarbiona, drobna staruszka.

— Och, moje dziecko, jak się czujesz?

— Myślę, że rozpiera ją radość — oznajmił Blaise, wystawiając głowę przez próg. — Czaicie? Rozpiera.

Babcia Rose uniosła laskę i uderzyła go nią w ramię.

— Wycofaj się na korytarz, chłopcze. Nikt nie będzie oglądał mojej wnusi rozkraczonej.

— A on? — spytał Zabini, wskazując głową Dracona.

— To jej mężczyzna, wszystko już widział.

Blaise wyszczerzył się do przyjaciela, którego mina mówiła mniej więcej tyle, że cokolwiek w swoim życiu widział, nie było w stanie przygotować go na to, co miało się wydarzyć. Chwilę później w przejściu pojawiła się kolejna osoba. Nott, ubrany w najwyższej klasy garnitur i z nienaganną fryzurą, położył dłoń na ramieniu Zabiniego.

— Zajmę się naszym przygłupem. Powodzenia — dodał, posyłając niewielki uśmiech Hermionie, po czym odciągnął Blaise'a w tył i zamknął drzwi.

Staruszka żwawym krokiem podeszła do wnuczki i troskliwie ujęła jej dłoń. Nim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, Hermiona wyznała:

— Boję się. To się dzieje za szybko. Powinnam rodzić za dwa tygodnie. Skurcze zbyt szybko zwiększają częstotliwość...

— Widocznie mojemu prawnukowi śpieszy się na ten świat — stwierdziła staruszka, szukając czegoś w torebce. — W naszej rodzinie to norma. Twój ojciec pośpieszył się o calutki miesiąc, a wyrósł na potężnego chłopa.

Kobieta w końcu znalazła to, czego szukała. Wyjęła chusteczkę, zwilżyła ją i obmyła Hermionie pot z czoła. Ta w pewnej chwili napięła się i jęknęła, ściskając dłoń męża. Dziewczyna spojrzała na niego z paniką, gdy zaczął się odsuwać.

— Przyprowadzę ją z powrotem i zaraz wrócę — obiecał, całując ją w skroń.

Rose odprowadziła go wzrokiem.

— Dobrze trafiłaś. Niewielu jest takich, co by zostali i pomagali.

— Och, ma swoje na sumieniu — warknęła przez zaciśnięte zęby.

Zaczęła głośniej oddychać.

— Kochanie, w końcu to facet. Nie można oczekiwać zbyt wiele po boskim prototypie. Ważne, że się chłopak poczuwa do tego, żeby cię wesprzeć.

— Tak myślisz? — spytała zbita z tropu dziewczyna, czując wyrzuty sumienia.

— Tak, skarbeńku.

Kobiety odwróciły się w stronę drzwi, słysząc stłumione głosy dochodzące z korytarza.

— Co się tam dzieje? — spytała Hermiona, gdy arystokrata powrócił do sali.

— Mama cię pozdrawia — odpowiedział, ponownie zajmując swoje miejsce u boku żony. Widząc jej pytające spojrzenie, dodał: — Prosiła, żebym ją powiadomił, jak tylko zaczniesz rodzić. Dotarła do szpitala chwilę po twojej babci.

— A...?

— Poszła uzyskać zgodę na wydanie eliksirów. Zaraz przyjdzie — oznajmił spokojnym tonem, delikatnie gładząc kciukiem wierzch jej dłoni. Uśmiechnął się szeroko, widząc jej pełne miłości spojrzenie.

— Draco... ja...

— Ci... oszczędzaj siły.

— Ale ja wiem, że ostatnio byłam...

— Naprawdę nie musisz...

— Nie przerywaj mi, kiedy próbuję cię... ufff... przeprosić! — warknęła, po czym uśmiechnęła się nieśmiało. — Przepraszam, że ostatnio byłam taka okropna... i że cię zwyzywałam od palantów, którym rozjaśniacz wyżarł mózg... i za to, że musiałeś użerać się ze mną w domu, zamiast pójść z przyjaciółmi oglądać ten durny mecz quidditcha...

— Oglądanie telezakupów było równie pasjonujące — wtrącił blondyn, sprawiając, że na twarzy jego żony ponownie zagościł nikły uśmiech — szczególnie ten moment, w którym wybuchłaś płaczem w trakcie pasma reklamowego robotów kuchennych.

— Rozdrabniacze... — Hermiona uśmiechnęła się przez łzy i napięła wraz z kolejnym skurczem. — I za cały dzisiejszy dzień... ale ja się tak bardzo bałam, że przeze mnie mogłoby się coś stać naszemu dziecku... To wszystko przeze mnie. Gdybym się nie uparła i pojechała wcześniej do kliniki...

— Ciii... — wyszeptał, nachylając się nad dziewczyną. — Poradziliśmy sobie, wszystko już jest dobrze — uspokoił ją, gładząc jej włosy. — Za chwilę urodzisz zdrowego, silnego syna...

— Albo córkę...

— Syna. To będzie syn — odparł stanowczo.

— A jeśli urodzę dziewczynkę?

— To będzie miała twoje piękne, brązowe oczy.

— I twoje usta.

Para odwróciła się w stronę Rose Granger, która wydmuchiwała nos w lnianą chusteczkę.

— Będziecie wspaniałymi rodzicami.

Gdy do sali weszła przyszła pani magomedyk, arystokrata zdołał zobaczyć ciekawskie twarze zebranych pod salą osób. Po zbadaniu pacjentki, młoda stażystka uśmiechnęła się do nich i oznajmiła:

— Już czas. Niestety, muszę panią prosić o poczekanie na zewnątrz — zwróciła się do staruszki, która w ułamku sekundy otarła łzy i przybrała pewną siebie, żołnierską postawę.

— Na froncie niejeden poród przyjęłam, mogę się na coś przydać.

— Babciu... — zaczął delikatnie chłopak.

— Już dobrze, dobrze. Eh, ci młodzi, myślą, że wszystkie rozumy pozjadali i wszystko potrafią najlepiej. Powodzenia, skarbeńku — powiedziała, całując Hermionę w czoło na pożegnanie. — I tobie chłopcze — dodała, gdy arystokrata złapał ją pod ramię i odprowadził do wyjścia.

Zanim zdążył zamknąć drzwi, silna ręka zacisnęła się wokół jego ramienia i wyciągnęła na korytarz.

— I co? Co się dzieje? — zapytał podekscytowany Zabini, stając na palcach, by zajrzeć do sali.

— Będziemy przeć — odparł blondyn, nieobecnym wzrokiem rozglądając się po korytarzu. Otrząsnął się, dopiero gdy przyjaciel go objął i energicznie poklepał po plecach.

— Pamiętaj, że jesteśmy z tobą... z wami znaczy się.

— Synu... — zaczęła Narcyza, jednak wzruszenie całkowicie odebrało jej mowę. Podeszła do niego, delikatnie pogładziła go po policzku, odchrząknęła i powiedziała: — Wracaj już.

Młodzieniec pokiwał głową i wrócił do sali gdzie kobieta przekazywała Hermionie ostatnie instrukcje.

— Tylko spokojnie i nie na siłę, dobrze? Nie ma się co denerwować, w końcu jesteście na to gotowi, prawda?

— Tak — przytaknął pewnie blondyn, chwytając drobną dłoń żony.

— Dobrze, że pan już jest, panie Malfoy. Pan także się przyda.

— A co mam robić?

— Po prostu być. Gotowi? Teraz.

Ciało Hermiony napięło się, a wykrzywiona z wysiłku twarz zdradzała, jak wiele ją to kosztowało. Chwilę później dziewczyna opadła na łóżko, ciężko oddychając. W przerwie pomiędzy skurczami arystokrata podał jej szklankę wody, chcąc choć w niewielkim stopniu sprawić, by było jej łatwiej. Odstawił naczynie i wilgotną chusteczką otarł pot z czoła żony.

— I... teraz.

Po ponownym powtórzeniu całej procedury z korytarza dało się usłyszeć wydzierającego się Blaise'a.

— Nie krępuj się, kochana. Krzycz ile pary w ustach!

— Ja go za...

— Nie, Draco, zostań — poprosiła. Chwilę później zacisnęła dłoń na jego ramieniu i jęknęła, walcząc z bólem.

— Jeszcze raz — poleciła magomedyczka.

Arystokrata nachylił się nad Hermioną, cały czas troskliwie ją obejmując. Niemoc, jaką czuł, doprowadzała go do szału. Mógł tylko stać i czekać, patrząc, jak w towarzystwie bólu i strachu jego żona wydaje na świat ich dziecko.

— I nie zaciskaj pochwy! — ponownie usłyszeli poradę Zabiniego. — Niech twe kanały rodne będą niczym nieuciśnione wody Niagary.

— Pani Malfoy, nie zapominamy o oddychaniu. Głęboki wdech... właśnie tak. I wydech.

— Jak Vader! Bądź jak Vader!

— Draco, zostaw! — jęknęła Hermiona, widząc, jak jej mąż odpycha się od łóżka i niemal biegnie ku drzwiom.

Nie zatrzymał się. Wyskoczył na korytarz, trzasnął Zabiniego w twarz i jak gdyby nigdy nic wrócił na swoje miejsce.

— Co zrobiłeś?

— Uciszyłem guru od porodów.

— Ostatnia prosta — oświadczyła stażystka. — Jeszcze trochę i będzie pani mogła przytulić swoje dziecko.

Hermiona opadła na łóżko. Wycieńczona wysiłkiem, przymknęła oczy i zapłakała. Chwilę później poczuła chłodne wargi ukochanego na pokrytej potem skroni. Delikatnym ruchem dłoni założył za ucho mokry kosmyk i trwał tak przy niej do następnego skurczu. Piękna twarz wykrzywiła się, ciało napięło. Objęła go, z całych sił zaciskając dłonie na jego ramionach.

— Świetnie ci idzie, skarbie. Jestem tak cholernie dumny. Proszę, wytrzymaj... — szeptał jej do ucha, delikatnie gładząc jej ciało.

— Jeszcze trochę! Widać już główkę!

Czas jakby się zatrzymał. Hermiona otworzyła oczy i spojrzała na Dracona. Gotowi, by przyjąć nowego członka ich rodziny, uśmiechnęli się do siebie poprzez łzy. Blade wargi mężczyzny poruszyły się w bezgłośnym wyznaniu. Niedługo potem pomieszczenie wypełnił pierwszy płacz ich dziecka.

— Państwo Malfoy... moje gratulacje — powiedziała kobieta, podając Hermionie syna.

Wsparta na ramieniu męża poprawiła się na łóżku, by móc przyjąć swojego nowo narodzonego synka. Z jej ust wyrwał się ni to jęk, ni to śmiech. Przyjęła zawiniątko i uśmiechnęła się na widok kruchej główki z parą przepięknych, stalowych oczu.

— Witaj, mój piękny — szepnęła z czułością, przytulając go do piersi.

Siny jeszcze berbeć zakwilił. Dźwięk ten dotarł do młodych rodziców, pieszcząc zmysły i trwale zapisując się w ich sercach. W tej niewielkiej postaci krył się cud, którego nie potrafili pojąć.

Są nieliczne momenty w życiu mężczyzny, które wyciskają z jego oczu łzy, dlatego też Draco nawet nie próbował z nimi walczyć. Usiadł na skraju łóżka, patrząc jak zahipnotyzowany na swojego potomka. Objął Hermionę i delikatnie ujął drobną rączkę, która momentalnie zacisnęła się wokół jego palca. By zakochać się w swojej żonie, potrzebował miesięcy. Ta brudna, słaba istotka zawładnęła nim w jednej chwili. Zerknął na śmieszną, pomarszczoną dłoń, która nadal obejmowała jego palec i z oczami pełnymi łez spojrzał na Hermionę. Wiedział, że ona myśli o tym samym. Teraz mieli już wszystko.

— Silny — wychrypiał, ocierając twarz.

— Może będzie sportowcem jak Blaise?

— Nie mogę się doczekać, aż nam gówniarz zacznie pyskować.

Hermiona zaśmiała się i kręcąc głową nad słowami męża, szczelniej otuliła syna.

— Jesteś niemożliwy.

— Stres poporodowy. Wybacz — mruknął arystokrata, muskając nosem jej skroń.

Dziewczyna odwróciła się, by móc złożyć na jego wargach delikatny pocałunek.

— Tak bardzo cię kocham — wyszeptała, muskając jego wargi ciepłem oddechu.

— Ja ciebie też, Granger. Ja ciebie też...

— Przykro mi, ale obawiam się, że będę musiała zabrać na chwilę dziecko — oznajmiła nagle stażystka, niszcząc sielankowy nastrój.

***

— I co?

— Już?

— Draco?!

— Draco, powiedz coś wreszcie!

Blondyn nawet nie był świadomy tego, że usiadł w jednym z krzeseł w poczekalni. Nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w zebrane tu osoby, starając się znaleźć odpowiednie słowa. Te jednak ugrzęzły mu w gardle.

— Chłopiec? — zapytał Zabini, kucając przed arystokratą. Pomimo rozciętej wargi, uśmiech nie schodził mu z ust.

Blondyn nic nie powiedział. Po chwili przełknął ślinę i pokręcił przecząco głową.

— Dziewczynka? — zapytała ochoczo Narcyza, nachylając się nad synem.

Przygryzł wargę i ponownie pokręcił głową.

— To coś ty spłodził?! — oburzył się Blaise, na co arystokrata wyprostował się w krześle i uniósł dwa palce. — Parka?

Draco zlustrował wzrokiem przyjaciół i rodzinę, odchrząknął i oznajmił:

— Dwóch chłopców. — Zaśmiał się i pokręcił głową jakby z niedowierzaniem, po czym dodał: — Mam dwóch, zdrowych, silnych synów.

Wybuch radości na korytarzu był tak głośny, że wywabił pacjentów z pobliskich sal. Zaciekawieni, co jest powodem tych krzyków i wiwatów, wychylali głowy zza drzwi, wymieniając między sobą porozumiewawcze spojrzenia i uwagi na temat zakłócania ich spokoju i prywatności. Nic jednak nie było w stanie stłumić radości zebranych wokół Dracona osób. Osłupiały ze szczęścia arystokrata niemal nie słyszał słów gratulacji, wypowiadanych raz po raz przez jego bliskich. Gdy Blaise ponownie uwiesił się na jego szyi, kątem oka zauważył wymuszony uśmiech swojej matki, która z całej siły walczyła, by nie zostać wyściskana przez babcię Rose.

— No nie pyrgaj się już — obruszyła się staruszka. — W końcu z ciebie teraz taka sama babcia, jak i ze mnie. I nie waż się tak krzywić przy moich prawnukach, bo będę cię nimi straszyć, jak nie będą chcieli zjeść kolacji.

— Pani bardziej nadaje się na straszaka — odburknęła wyniośle Narcyza. — Wąsik się pani sypie.

— Och, ty arystokracka, końska rezedo...

Już po chwili obie kobiety wpadły sobie w objęcia, co zupełnie nie przeszkodziło im w dalszej wymianie uprzejmości. Blondyn westchnął, gdyż nauczony doświadczeniem ostatnich lat zdawał sobie sprawę, iż mogłoby to trwać w nieskończoność. Choć obie panie nigdy zbyt długo nie żywiły do siebie urazy, nie stawało to im na przeszkodzie w toczeniu wielu słownych potyczek, z których prawie każda kończyła się stanowczym zapewnieniem, iż ich noga więcej w tym domu nie postanie, jeżeli wiązałoby się to z koniecznością przebywania w jednym pomieszczeniu z drugą. Chcąc przerwać tę dyskusję, zanim zrobi się naprawdę niebezpiecznie, Draco odchrząknął i zapytał:

— Może chciałybyście zobaczyć kolejne pokolenie Malfoyów? — Widząc ogólne poruszenie wśród zebranych, dodał: — Miałem na myśli tylko was dwie. Wybaczcie, ale Hermiona jest wyczerpana...

— Daj spokój, Draco. Nie możesz nam tego zrobić — zaprotestował Zabini.

— Dokładnie — wtórował mu Nott. — W końcu dwie osoby więcej nie zrobią wielkiej różnicy.

Blondyn westchnął, jednak po chwili pokiwał głową. Przyłożył palec do ust, dając im znak, by zachowywali się cicho i powoli otworzył drzwi do sali. Gdy pozostali znaleźli się w środku, spojrzał ponaglająco na Zabiniego, ten jednak wyraźnie się ociągał, czekając, aż zostaną na korytarzu sami.

— O co chodzi? — spytał, zbyt dobrze znając przyjaciela, by mieć nadzieję na to, że ten postanowił poczekać w poczekalni.

— Potrzebuję kluczy do twojego domu — wypalił, nie zawracając głowy świeżo upieczonemu ojcu takimi błahostkami jak choćby zdanie wyjaśnienia.

— Słucham?

— Daj mi te klucze i nie zadawaj pytań.

— Po co ci one? Wiesz, co mi zrobi Hermiona, jeśli się dowie, że zostawiłem dom pod twoją opieką, choćby nawet na jedną noc?

Blaise cmoknął i ostentacyjnie wydął wargę, jednak na jego przyjacielu nie zrobiło to najmniejszego wrażenia.

— Dobra, tobie powiem. Ale gęba w kubeł — ostrzegł, po czym nachylił się i konspiracyjnym tonem wyjaśnił: — Chcieliśmy razem z Ginny urządzić przyjęcie powitalne. Tylko dla najbliższych — dodał, widząc niechęć wypisaną na twarzy blondyna. — Harry i Lu nie mogli dzisiaj przyjechać, zatrzymali ich w pracy. Ginny też się spóźnia. A tak wszyscy mieliby okazję przywitać małych... i Hermiona mogłaby odpocząć w szpitalu, zamiast co chwila przyjmować gości. To jak?

— Niech ci będzie — oznajmił arystokrata, rzucając mu klucze. — Ale pamiętaj, jeśli stłuczesz choć jeden talerz, rzucę cię pierwszego na pożarcie mojej żonie — zagroził i zrobił krok w kierunku sali, jednak ponownie został zatrzymany przez przyjaciela. — Co znowu?

— Zaprosiłem jeszcze dwie osoby.

— Znam je? — zapytał zniecierpliwiony.

— Nie, ale one znają ciebie. Zaufaj mi, jutro na wasz powrót wszystko będzie gotowe.

— Dobra, niech ci będzie, nie mam teraz do tego głowy. Ale pamiętaj: odpowiadasz za wszystko — powiedział, po czym razem z nim wszedł do sali.

— I nie zbliżaj się do moich wnuczków. Jedno popołudnie u ciebie i będą przypominać kołkogonka! — oznajmiła dobitnie Narcyza Malfoy, z niechęcią patrząc na wypchaną po brzegi siatkę z domowymi wyrobami babci Rose.

— Ach tak? Mam prawo nimi się opiekować. To moja wnuczka rodziła!

— A mój syn zapłodnił!

Draco stanął przy łóżku, na którym leżała Hermiona trzymająca ich synów. Donośnie odchrząknął, zwracając na siebie ich uwagę.

— Już? Możemy?

Kobiety spuściły głowy niczym skarcone dzieciaki.

— Przedstawiamy wam Marcusa Gregory'ego i Victora Johnathana Malfoyów — powiedziała Hermiona, pomimo zmęczenia uśmiechając się do swoich gości.

— Piękne imiona — zagruchała arystokratka, siadając na skraju łóżka.

Rose Granger, wspierając się na lasce, przystanęła po jego drugiej stronie. Wyciągnęła lnianą chusteczkę i otarła oczy na widok dwóch, blondwłosych aniołków.

— No proszę, dwóch facetów. Masz silne plemniki, chłopcze — oświadczyła staruszka, klepiąc Dracona po ramieniu.

— Em, dziękuję?

Teodor zaśmiał się, widząc minę przyjaciela. On również podszedł do łóżka i z ciekawością przyjrzał się maluchom.

— To który to mój chrześniak?

— Marcus — Hermiona zerknęła na pierworodnego i pozwoliła, by Nott wziął dziecko.

— Cholera, skóra zdjęta z ciebie — mruknął do Dracona, na co ten pokraśniał z dumy. — Marcus Gregory — powtórzył, jakby smakując te słowa.

— Mhm. Moja żona przez chwilę miała cudowny pomysł, by nazwać go Bob — zaśmiał się arystokrata, patrząc na młodą mamę z pobłażaniem. — Bob. Takie prostackie imię.

Kasztanowłosa zmrużyła oczy. Jedyne co go uratowało to to, iż w jej rękach nadal znajdował się ich drugi syn.

— Mój ojciec nazywał się Bob.

— Och. No taaak...

— Zaraz, zaraz — wymruczał Blaise, intensywnie pocierając podbródek. — Skoro Teodora jest chrzestnym, a wy macie jeszcze drugiego w zanadrzu...

Hermiona zaśmiała się.

— Tak. Jest twoim chrześniakiem. Oczywiście, jeśli się zga...

— O, ty moje puci puci! Chodź do wujaszka — pisnął uszczęśliwiony Blaise, już wyciągając ręce po Victora.

Draco schylił się, by podnieść syna i delikatnie przekazał go przyjacielowi, patrząc na niego podejrzliwie.

— Jak go upuścisz, to cię zajebię.

— Draco, nie przy dziecku — oburzyła się Narcyza.

— Spokojnie, mam wprawę. Takie dziecko to trochę jak kafel. Czy najlepszy ścigający upuściłby kafla? — spytał Zabini, szczerząc się do berbecia. — Czeeeść! Jak tam droga rodna ci minęła? Ooo, mój ma brązowe oczka! Pokaż swojego — rzucił do Notta i niemal podbiegł do niego, zerkając na starszego bliźniaka.

— No, przynajmniej chociaż oczy z Grangerów ma jeden — mruknęła babcia Rose, kiwając głową z zadowoleniem.

— Ale jest jakiś taki... cherlawy. Widać, że ma mniej z Malfoyów.

Słysząc słowa męża, Hermiona uniosła brew.

— Po pierwsze, to twój syn. Po drugie, na widok Victora całkiem się rozkleiłeś. Płakałeś jak bóbr i wpadłeś w ramiona tej biednej stażystce.

Arystokrata wzruszył ramionami.

— Po prostu ten drugi poród mnie zaskoczył — powiedział, jednak nie był w stanie ukryć czułości, kiedy patrzył na „cherlawego” syna.

— A matki chrzestne? Kogo wybraliście? — dopytywała staruszka.

Jak na zawołanie, do pokoju jak burza wpadła Ginny. Zasapana, wsparła się na klamce i obiegła ich wszystkich rozbieganym spojrzeniem.

— Przepraszam bardzo. Musiałam długo czekać na gwiazdora Armat z Chudley. Pokraka spadła z miotły i miał wstrząs — wysapała, próbując zapanować nad rozwianą rudą grzywą. Poprawiła garsonkę i podeszła do przyjaciółki, całując ją w policzek. — Jak się czujesz?

— W porządku.

— Weasley, patrz! Ten jest nasz! — zawołał Zabini, podchodząc do niej, by pokazać jej dziecko.

Ginny westchnęła na widok maleństwa i wzięła go od Blaise'a.

— Cudowny.

— No. Victor. A tamten to Marcus. Nasz lepszy, nie? Może byśmy zrobili sobie takiego?

— Może.

— Tylko najpierw musiałbym się oświadczyć i takie tam...

— Wypadałoby — mruknęła dziewczyna, zerkając na niego.

Na twarz chłopaka powoli wpłynął uśmiech.

— A chciałabyś? Och... Tylko najpierw musielibyśmy oficjalnie pochodzić jako para... tak przynajmniej ze dwa miesiące. A później się oświadczę.

Ginny uśmiechnęła się zadziornie i złapała go za koszulkę, by wycisnąć na jego wargach namiętny, głośny pocałunek. Gdy w końcu się od siebie oderwali, Zabini puścił do niej oczko.

— Dzika jak zawsze...

— Drażniący jak zwykle...

Drzwi do sali ponownie otworzyły się, a do środka weszła stażystka, która odebrała poród. Uśmiechnęła się przepraszająco i powiedziała:

— Niestety goście muszą już opuścić salę — po czym podeszła do szafki przy łóżku, by położyć tam tacę z eliksirami.

— A co z Marcusem? — dopytywała babcia Rose. — Tradycja nakazuje, żeby partnerki ojców chrzestnych... Ale ten tutaj nie ma dziewczyny — zakończyła, zerkając na Teodora, kołyszącego chrześniaka.

— Mam — warknął brunet, patrząc na nią spode łba.

— Oczywiście, chłopcze...

— Tą, której nikt nigdy nie widział — zaśmiał się Zabini. — Wymyślone się nie liczą.

— Amber, pozwól na chwilę.

— Oj. Biedaczek znowu ma na... pad.

Wszystkim opadły szczęki, gdy młoda stażystka podeszła do Teodora i czule go pocałowała. Para przez chwilę patrzyła sobie w oczy, a żar w ich spojrzeniach sprawił, iż co po niektórzy odwrócili wzrok.

— Taaak. My już musimy iść — mruknął Nott, w końcu przenosząc wzrok na młodych rodziców. Wręczył Marcusa Hermionie i razem z Amber ruszył do wyjścia. — Naprawdę fajny dzieciak. Odpoczywajcie oboje — rzucił na odchodne.

— Wy też to widzieliście? — spytał oniemiały Draco, przysiadając na łóżku.

Blaise był w równie wielkim szoku.

— On naprawdę kogoś ma. Nasza Teodora kogoś ma... — nagle na jego usta wpłynął wredny uśmieszek. — Jak myślicie, co teraz robią?

Nim ktokolwiek zdołał coś powiedzieć, Zabini z powrotem wcisnął Ginny niemowlaka i wybiegł z sali.

— Blaise! Na Merlina, zostaw ich! — zawołała rudowłosa, po czym przekazała dziecko Draconowi i ruszyła powstrzymać Zabiniego.

Narcyza, kręcąc głową, podeszła do zostawionej przez Amber tacy. Przejrzała flakoniki i podała je synowej.

— Cóż za nieprofesjonalne zachowanie — mruknęła, obserwując, jak Hermiona opróżnia fiolki. — Przynieść eliksiry i zostawić pacjentkę samą...

— Mamo, ja tu pracuję. Doskonale wiem, że mam je wypić.

— Ja tam nadal nie ufam tym waszym soczkom — wtrąciła babcia Rose, powoli wstając. — Chłopcze, przypilnuj, by to wszystko zjadła — dodała, wskazując na torbę. — Chodźmy już, niech sobie odpoczną.

Narcyza niechętnie skinęła głową. Gdy tylko wyszły, Draco westchnął z ulgą.

— Nareszcie. Nie mogę się doczekać, aż będziemy w domu.

Hermiona uśmiechnęła się i pogłaskała jasną kępkę włosków zdobiących główkę jej synka.

— Trzeba dokupić śpioszków.

— Mhm. Ale będzie cyrk.

— Draco, jak my sobie poradzimy z dwójką dzieci?

— Tak jak ze wszystkim dotychczas. Razem — odpowiedział, przysuwając się do żony. Malec w jego rękach poruszył się niespokojnie. Arystokrata zaczął go delikatnie kołysać, na moment zatracając się w szklistych oczach syna, tak łudząco podobnych do oczu Hermiony. — Obawiam się, że nie będziemy mogli wręcz opędzić się od nich i ich pomocy — oznajmił, wskazując głową na drzwi, za którymi niedawno zniknęli ich bliscy. Zaśmiał się pod nosem i dodał: — A ty marudziłaś, że kupiłem za duży dom.

— Teraz jest w sam raz.

— Wiem — odpowiedział nieskromnie, obejmując ją ramieniem.

Trwali tak przez jakiś czas, napawając się spokojem i swoją obecnością. Gdy dzieci zasnęły, arystokrata delikatnie ułożył je w kojcach, okrywając kocykiem. Zanim odszedł, pogładził delikatnie palcem policzek Victora. Widząc szeroki uśmiech na twarzy żony, odchrząknął, wyprostował się i oznajmił:

— Cherlawy jakiś.

— Mhm — przytaknęła. — Mógłbyś mi podać torbę, zanim pójdziesz?

Blondyn spełnił prośbę dziewczyny, jednak, zamiast skierować się do drzwi, wyjął różdżkę i wyczarował przy jej łóżku rozkładany fotel.

— Nie wracasz do domu? — Widząc, jak zaprzecza, dodała: — To bez sensu.

— Bez sensu byłoby, gdybym zostawił tu moją rodzinę i wrócił do pustych czterech ścian.

***

Następnego ranka dom Malfoyów niemal pękał w szwach. Nie dlatego, iż Blaise, wbrew temu, co obiecywał, zaprosił pół miasta. W tym akurat wschodząca gwiazda Quidditcha dotrzymała słowa, jednak balony, kwiaty i zabawki przeróżnej wielkości sprawiały, iż willa zdawała się być o wiele mniejsza, niż w rzeczywistości.

Wszyscy razem przesiadywali w salonie, gdzie biesiadnicy rozpływali się nad bliźniakami. Berbecie krążyły z rąk do rąk, czemu wszystkiemu z dumą przyglądali się młodzi rodzice. Dopiero płacz jednego z nich uciszył, panujący w salonie, zgiełk.

Harry, który akurat trzymał Marcusa, skrzywił się i nieco odsunął od siebie niemowlę.

— Chyba coś z nim nie tak.

Hermiona zaśmiała się.

— Trzeba go przewinąć.

— Siedź, ja się mogę tym zająć. A przynajmniej spróbuję...

— Mowy nie ma, Potter — wtrącił Draco, wstając z fotela. — Ja to zrobię.

Kobiety wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Wiedziały, co się szykuje. Harry i Draco, pomimo tego, że już dawno ukończyli Hogwart i zarzekali się, iż między nimi nie ma już otwartego konfliktu, nadal ze sobą rywalizowali. Hermiona już dawno pogodziła się z myślą, że między jej mężem a przyjacielem zawsze będzie dochodziło do sprzeczek, jednak doświadczenie nauczyło ją, by pozostawiać losowi rozstrzyganie owych sporów.

— Chętnie się tym zajmę.

Arystokrata wstał, by zabrać niemowlę.

— To jest mój dom, mój syn, i mój brudny pampers, Potter.

Draco obrócił się na pięcie i ruszył do pokoju dziecięcego. Tam położył niemowlaka na stole i oparł ręce po obu stronach Marcusa.

— I jak tam, smarku, bardzo narozrabiałeś? — mruknął, podejrzliwie spoglądając na jego śpioszki.

Maluch przechylił głowę i spojrzał na ojca, jakby chciał powiedzieć „jeśliś taki ciekawy, to sam zobacz, co tam dla ciebie mam”.

— Pewnie jesteś z siebie zadowolony, co?

Chłopak rozpiął śpioszki i skrzywił się, widząc rozmiar szkód.

— Na jaja Salazara, coś ty jadł? Dobra, nie ruszaj się — ostrzegł go, po czym wyjął różdżkę, by wyczyścić syna.

— Dobrze ci idzie? — spytała Hermiona, podchodząc do nich.

Uniosła brew, widząc, w jaki sposób jej mąż zajmuje się dzieckiem.

— Nie patrz tak na mnie. Wiem, wiem, że nie powinienem używać przy tym czarów, ale, na Merlina, śmierdzi, jakbyś karmiła go eliksirem wielosokowym!

Dziewczyna zaśmiała się.

— Może cię jednak wyręczę?

— Poradzę sobie — oświadczył Draco, próbując przewinąć malucha. Zagryzł wargę, całkowicie skupiając się na swoim zadaniu. — Na Merlina, nie wierzgaj tak... Jeszcze trochę tu... Tu zawiniemy, to chyba niepotrzebne... Może powinienem to obciąć... I gotowe! — obwieścił zadowolony z siebie. Uniósł Marcusa, oceniając swoje dzieło. — Coś tu chyba jest nie tak...

— Kochanie, założyłeś to tył na przód.

Po krótkim namyśle Draco wzruszył ramionami.

— A jaka to różnica. Zresztą, za godzinę, dwie znowu narobi. Accio śpioszki! Myślisz, że długo jeszcze tu będą?

— Harry i Luise dopiero przyszli... A dlaczego pytasz?

Blondyn zapiął śpioszki i pogładził syna po policzku. Jasnowłosy aniołek natychmiast zainteresował się ręką i z całych sił zacisną rączkę na palcu wskazującym.

— Chciałbym się zająć moją żoną — mruknął, uśmiechając się diabelsko, po czym przeniósł na nią spojrzenie pełne żaru.

Dziewczyna odwzajemniła uśmiech i objęła go.

— Ach tak?

— Mhm... — arystokrata wolną dłoń przeniósł na jej pośladki. — Muszę pani powiedzieć, pani Malfoy, że wygląda pani niezwykle apetycznie.

— To zasługa mojego męża. Bardzo dba o moją aktywność.

— Cóż za cudowny człowiek... — dłoń zacisnęła się, a jego usta rozpoczęły powolną wędrówkę wzdłuż obojczyka.

— A do tego taki przystojny.

Draco zaśmiał się cicho i pocałował ją. Wessał jej dolną wargę, jednocześnie napierając na nią swoim ciałem.

— Myślisz, że zauważą, jak znikniemy na godzinkę? — wychrypiał, owiewając ciepłym oddechem jej twarz.

— Babcia na pewno... — Hermiona westchnęła i przytuliła do siebie synka. — Idziemy?

Draco niechętnie skinął głową i zamknął za nimi drzwi. Wrócili do salonu, gdzie Zabini z wielkim przejęciem relacjonował swój ostatni mecz. Dziewczyna wtuliła się w męża, jednocześnie delikatnie gładząc blond włoski Marcusa.

— Mój aniołek — szepnęła cichutko, uśmiechając się do synka.

— Nie ma co, udały mi się te dzieciaki.

— TOBIE się udały?

— No tak. W końcu to ja byłem główną siłą sprawczą.

— Główną siłą sprawczą było twoje roztargnienie i nieuwaga przy doborze eliksirów — poprawiła go.

— Wyobraź sobie jakie cuda mógłbym spłodzić, gdybym był bardziej uważny — wymruczał wprost do jej ucha.

— Czy to jest jakaś sugestia, panie Malfoy?

Arystokrata momentalnie od niej odskoczył, patrząc na nią z przerażeniem.

— Co? Nie! Nie ma mowy. Zapomnij. Na razie dwójka mi w zupełności wystarczy.

— Żartowałam.

— Nie śmieszne te twoje żarty...

— Ale za jakiś czas — zaczęła, pogrążając się na chwilę w marzeniach — chciałabym mieć córeczkę.

— To przez hormony. Przejdzie ci.

— Taką śliczną, malutką. Z dwoma warkoczykami...

— Z córkami są same problemy. Ledwo nauczy się chodzić, a będę musiał odpędzać od niej całą gromadę przygłupich adoratorów.

— Chodźcie już! — zawołał Zabini, robiąc dla nich miejsce na kanapie. Gdy usiedli, Ginny podała Hermionie małego Victora i, podobnie jak wszyscy zebrani, wyczekująco spojrzała na Blaise'a. — Wiem, że to jeszcze nie chrzciny... — uśmiechnął się przebiegle i wyjął zza pleców butelkę Ognistej Whisky — ale wypadałoby wypić za zdrowie tych młodych dżentelmenów. Nott, chodźże już!

Echo jego głosu rozniosło się po całym domu, mijając osoby siedzące w salonie. Odbijając się od ścian korytarza, zawitało do kuchni, w której młody chłopak w nienagannie skrojonym garniturze delikatnie gładził policzek drobnej blondynki. Nie chcąc zaburzać ich prywatności, pomknęło dalej, przyglądając się wiszącym w przedpokoju fotografiom, z których wesoło machały do niego uśmiechnięte postacie Hermiony i Dracona.

Gdyby któryś z biesiadników wyjrzał przez okno, zauważyłby dwie dziewczyny, idące wzdłuż drogi prowadzącej do bramy. Zanim zapukały do drzwi, z zainteresowaniem spojrzały przez szklaną ścianę salonu i uśmiechnęły się do siebie, widząc, że pomimo wszystkich prób i wyzwań rzucanych od losu, dwójce z pozoru przeciwstawnych dusz udało się zjednoczyć w tańcu życia.

***

I my tam byłyśmy, miód i Ognistą piłyśmy

A co widziałyśmy - Wam opisałyśmy