Nie pozwól mi upaść cz. 2: Spopielone serca i zniszczone mury

Zamek zatrząsł się w posadach. Na posadzkę spadł deszcz ostrych odłamków z pękniętych okien, gdy wrzask po raz kolejny przeszył powietrze. Kuląca się w kącie dziewczyna zapłakała. Ktoś inny runął na posadzkę, gdy z uszu pociekła mu krew.

Chwilę później przez wyrwę w ścianie wleciały skrzydlate istoty. Rzuciły się na walczących, rozdzierając ich ciała szponami. Rozrywając ich gardła zębami.

A więc tak wyglądał koniec Hogwartu. Tak wyglądał koniec wolnego świata.

Szkolne błonia usłane były martwymi ciałami. Przy życiu pozostali jedynie nieliczni. Krew tworzyła strumienie na ziemi, gdy ta nie mogła już więcej jej w siebie wchłonąć. Rudowłosa padła na ziemię, rozbryzgując dookoła czerwoną ciecz. Zapłakała z bezsilności. Nie była już w stanie dłużej walczyć. Pokonana, uniosła głowę, by po raz ostatni ujrzeć nocne niebo. Chwilę później jej ciało drgnęło, gdy uderzył w nie zielony promień. Jej brązowe oczy pozostały otwarte, odbijając przyglądające się temu bestialstwu gwiazdy.

Blaise zawył, widząc, jak dziewczyna umiera. Chciał zabić jej mordercę. Chciał wtulić twarz w jej szyję i zapłakać. Nie mógł tego zrobić przez otaczających go Śmierciożerców. Było ich zbyt wielu, atakowali ze wszystkich stron.

Ktoś odebrał mu różdżkę. Ktoś rzucił nim o drzewo. Silne uderzenie na chwilę odebrało mu wzrok. Na jego ciele pojawiły się głębokie rozcięcia. Wrzasnął z bólu, wykrzywiając twarz, po której spłynęły łzy. Opuściła go wszelka nadzieja.

Stanął nad nim młody Śmierciożerca. Znał tę twarz. Brunet splunął na niego. Coś mówił, jednak Blaise nie rozumiał jego słów. Był taki zmęczony. Ciemność powoli zakradała się do jego umysłu. Jęknął z bólu, gdy Ivan go kopnął. Krew napłynęła mu do ust, by po chwili spłynąć po jego policzku i dołączyć do czerwonej kałuży, w której leżał.

Zostawili go konającego. Coraz trudniej przychodziło mu branie kolejnego wdechu. Leżąc na mokrej ziemi, zapłakał, posyłając oskarżające spojrzenie ku czarnemu niebu. Czym sobie zasłużyli na taki koniec? Co zrobili, że za karę dostali ból, strach i śmierć?

Zrobiło mu się zimno. Zamknął oczy, wiedząc, że umiera. Nie walczył z tym, jednak gdy niemal wszedł w objęcia śmierci, usłyszał krzyk swojej matki. Ostatnimi siłami uniósł powieki i ujrzał biegnącą ku niemu Eleonorę. Ich spojrzenia spotkały się sekundę przed tym, jak trafiło ją zaklęcie.

Chłopak krzyknął, jednak ona już go nie słyszała. Nie mogła mu odpowiedzieć, nie mogła do niego przyjść i go objąć. Leżała w błocie, potraktowana jak śmieć, zabita ciosem od tyłu.

Zaczął czołgać się w jej stronę. Nawet najmniejszy ruch przybliżał go ku własnej śmierci. Walczył o każdy centymetr, aż w końcu mógł spleść ich dłonie i po raz ostatni w życiu spojrzeć w jej oczy.

***

Luna Lovegood drgnęła, wracając do swojego ciała. Gwałtownie otworzyła oczy i rozejrzała się. Była na wieży. Bitwa jeszcze się nie rozpoczęła.

— Pomyliłam się... — wyszeptała, przerażona tym, iż wszyscy zapłacą życiem za jej błąd.

— Luna? Dobrze się czujesz? — spytał stojący obok Krukon, widząc, jak dziewczyna nagle zbladła.

— Pomyliłam się. Będzie ich więcej.

Ignorując spojrzenia pozostałych, Luna podbiegła do klapy i otworzyła ją.

— Gdzie ty...?

— Idę ostrzec pozostałych.

***

Godzinę wcześniej

— Gotowi? — spytała Hermiona, patrząc na stłoczonych przy pucharze uczniów. — Na Trzy. Raz... Dwa... Trzy!

Siedmioro chłopców jednocześnie chwyciło naczynie, by po chwili zniknąć, przenosząc się do bezpiecznej kryjówki.

Gryfonka uniosła różdżkę, dając dyrektorce znać, iż ostatnia grupa przydzielonych jej uczniów opuściła szkołę. Kobieta skinęła głową i rozejrzała się po sali.

— Czy jest jeszcze ktoś, kto chce opuścić Hogwart? — spytała donośnym głosem, z powagą patrząc na uczniów.

Kilku z nich spojrzało na nieliczną grupę Ślizgonów, stojącą w kącie sali. Żaden z nich się nie poruszył, tym razem decydując się na wspólną walkę z wrogiem.

— Filiusie, weź uczniów i czekaj na dziedzińcu. Luise, pójdziesz razem z nim. Severusie... — dyrektorka zwróciła się do mężczyzny, ignorując zgiełk, powodowany przez dzielących się na grupy uczniów. — Ty, ja i Hagrid utworzymy trzy oddziały walczące na błoniach. Gdy tylko przybędą, dołączą do nas członkowie Zakonu.

Snape skinął głową i, nie czekając na dalsze instrukcje, zaczął zbierać ochotników do walki w pierwszej linii. Uczniowie przepychali się, oczekując na polecenia.

— Troje z was uda się na najwyższe wieże. Weźcie po kilku uczniów. Reszta idzie na dziedziniec. Pomono, wiesz, co robić.

Profesor Sprout skinęła głową. Razem z Nevillem i paroma innymi uczniami udała się do szklarni, by wspomóc walczących na błoniach i dziedzińcu.

— Wiadomo, skąd przybędą? — spytał jeden z uczniów.

— Wiemy, co robić, panie Bradox — odpowiedziała Minerva McGonagall, porozumiewawczo zerkając w stronę blondwłosej Krukonki. Dziękowała Merlinowi za dar dziewczyny, dzięki któremu mogli odpowiednio rozstawić oddziały walczących.

Hermiona stanęła na palcach, próbując wyłowić wzrokiem blond czuprynę wśród rozbieganych uczniów, jednak zamiast Ślizgona zobaczyła Harry'ego, obejmującego na pożegnanie Luise. Nauczycielka ucałowała go w policzek i dołączyła do czekającej na nią grupy. Pozostali nie zwrócili na to większej uwagi, zbyt przejęci tym, iż lada moment przyjdzie im stanąć do walki.

— Granger!

Dziewczyna odwróciła się i zobaczyła machającego do niej Blaise'a. Chłopak stuknął w ramię arystokratę, wskazując mu Hermionę.

Kasztanowłosa podeszła do nich.

— Gdzie ty byłaś? Zresztą, nieważne — mruknął Draco. — Ustaliliśmy, że ja, Blaise i Teo zajmiemy pozycje na wieży Ravenclawu, a Potter dołączy do Weasleyów na tej nad waszym pokojem wspólnym.

Gryfonka zamrugała, zaskoczona tym, że ją pominął.

— A ja? — spytała.

— Ty zostajesz tutaj i razem z Pomfrey będziesz opatrywać rannych.

— Co? Nie! Nie ma mowy.

Ślizgon wymienił porozumiewawcze spojrzenia z przyjaciółmi i chwycił dziewczynę za łokieć, odciągając ją z dala od pozostałych.

— Zostaniesz tu — powiedział stanowczo głosem nieznoszącym sprzeciwu.

— Nie będziesz za mnie decydował — odparła równie hardo. Nie zniosłaby czekania na wieści o tym, jak radzą sobie jej przyjaciele, czy żyją... i stać w obawie, że do Wielkiej Sali zostanie wniesione ciało jednego z nich.

— Hermiona, dobrze wiesz, że nie jesteś w stanie walczyć — warknął poirytowany arystokrata. — Nadal jesteś osłabiona...

— Nie zostanę tutaj. Dam radę.

— Będziesz nam kulą u nogi — powiedział Draco, uciekając się do ostatniego argumentu. Nie chciał tego mówić, jednak nie miał innego wyjścia, jeśli chciał, by dziewczyna przeżyła.

Hermiona spuściła głowę, wlepiając wzrok w podłogę. Chciała działać, chciała walczyć i mieć ich wszystkich przy sobie. Zamiast tego została zepchnięta na boczny tor, mając poczucie, że jest bezużyteczna.

Ślizgon objął ją, wspierając podbródek na jej głowie. Wciągnął głęboko powietrze i przymknął oczy, czując delikatną woń konwalii, które już zawsze będą mu się kojarzyć z Hermioną. Ten jeden zapach potrafił przywołać obraz jej roznamiętnionych oczu, rozchylonych warg i nieokiełznanych loków tuż po tym, jak na tych wilgotnych ustach gościły jego wargi.

Westchnął, walcząc z pokusą, by pozwolić jej na walkę. Z jednej strony pragnął ją mieć przy sobie, mając pewność, że nic jej nie jest. Z drugiej, chciał, by tu została, a najlepiej, żeby w ogóle opuściła Hogwart.

— Musisz tu zostać. Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczna — szepnął, delikatnie gładząc jej plecy. Odsunął się, by móc ująć twarz dziewczyny w dłonie i spojrzeć jej w oczy. — Obiecaj, że tu zostaniesz.

Przez chwilę milczała, nie odrywając od niego spojrzenia. W końcu pokiwała głową, czując, iż każda minuta ich rozmowy opóźnia przygotowania do bitwy.

Wargi Dracona drgnęły lekko, jakby chciał się uśmiechnąć, lecz nie miał na to dość siły.

— Nie widzimy się po raz ostatni, Granger. Tak łatwo się ode mnie nie uwolnisz — szepnął, z każdym wyrazem muskając ustami jej czoło.

— Uważaj na siebie. Mówię poważnie. Żadnym heroicznych wyczynów.

— Postaram się.

— Malfoy — warknęła dziewczyna, na co chłopak uśmiechnął się łobuzersko i skinął głową.

Odwrócił się i ruszył do wyjścia. Hermiona z mocno bijącym sercem obserwowała, jak od niej odchodzi. Pomimo jego słów miała wrażenie, że było to ich ostatnie spotkanie. Oparła się o ścianę i zamknęła oczy, słysząc wyłącznie głośny stukot swojego, wołającego za Draconem, serca. Chciała być z nim i ze swoimi przyjaciółmi, razem walcząc ramię w ramię z armią Śmierciożerców, jednak nie chciała ich osłabiać.

„Lepiej będzie, jeśli skupią się na walce, nie na mnie” — przekonywała samą siebie, jednak żadne słowa nie były w stanie odsunąć od niej strachu i dziwnej tęsknoty.

Jęknęła żałośnie, gdy przed oczami pojawił jej się obraz martwego Dracona. Tyle jeszcze o nim nie wiedziała, tak wiele miała mu do powiedzenia, a on odszedł, być może zabierając za sobą ostatnią ku temu okazję.

— Draco! — zawołała, nim zdążyła się powstrzymać.

Odepchnęła się od ściany i zrobiła kilka niepewnych kroków na drżących nogach, nie odrywając spojrzenia od drzwi. Bała się wojny, bała się tego, że go straci, a już największym przerażeniem napełniała ją myśl, iż zabierze go od niej śmierć, nim dostąpi zaszczytu zostania jego żoną.

Stała na środku sali, ignorując biegających wokół niej uczniów i nauczycieli. Z każdą sekundą, opuszczała ją nadzieja. Zrobiła krok ku drzwiom. Kolejny. I jeszcze jeden. W myślach błagała go, zaklinała, by wrócił.

Widocznie jej modły zostały wysłuchane przez Godryka, Merlina lub nawet i samego Boga. W chwili, gdy straciła wiarę, w przejściu stanął arystokrata. Chłopak obejrzał się i odpowiedział coś komuś, po czym spojrzał na dziewczynę. Nim zdołał do niej podejść, Hermiona powiedziała:

— Odpowiedź brzmi: tak. Tak, Draco, wyjdę za ciebie.

Blondyn zamarł i, gdyby nie nadchodząca bitwa, Hermiona zaśmiałaby się, widząc jego minę. Przez jego twarz przebiegły różne emocje: dezorientacja, zdziwienie, szok, a w końcu radość i duma. Uśmiechnął się zuchwale i w zaledwie kilku krokach pokonał dzielący ich dystans. Zaczepił palec o szlufkę jej spodni i szarpnięciem przyciągnął ją do siebie. Wolną dłoń wczepił w jej loki i nachylił się, zachłannie wpijając się w jej usta. To, co teraz czuł, nie mogło równać się z niczym. Puchar Quidditcha? Ot, taka błyskotka. Złota Strzała? Kawałeczek kija i kilka witek. Gdyby ktoś zażądałby zapłaty za co, co przed chwilą usłyszał, oddałby wszystko, co miał.

Gdy w końcu oderwali się od siebie, żadne nie mogło znaleźć odpowiednich słów. Stali w milczeniu, wypełniając te kilka centymetrów, jakie dzieliło ich usta, gorącym, szybkim oddechem.

— Ale wiesz, Granger — zaczął Ślizgon — że po wojnie nie przyjmuję żadnych zmian zdania? Żadnego „zrobiłam to pod wpływem chwili” albo „myślałam, że zginiemy”.

— Tak? I co w takim razie zrobisz? — spytała kokieteryjnie, zarzucając mu ramiona na szyję.

— Zwiążę cię i siłą zaciągnę przed ten cholerny ołtarz.

Dziewczyna zaśmiała się, odrzucając głowę w tył.

— Liny trochę utrudnią ci robotę w noc poślubną. Ciekawe, jak zdejmiesz sukienkę.

— Mam swoje sposoby, Granger. Choćby zerwanie jej z ciebie. Zębami.

— EHEM.

Prefekci odwrócili się do wyraźnie poirytowanej Minervy McGonagall, jednak arystokrata nie wypuścił Hermiony z objęć. Uśmiechnął się do niej złośliwie, po czym przeniósł wzrok na dyrektorkę.

— Panie Malfoy, odnoszę wrażenie, że nie powinno pana tu być.

— Zawsze imponowała mi pani swoją spostrzegawczością — odparł Draco, sugestywnie patrząc na kobietę, chcąc, by zostawiła go samego z Gryfonką.

McGonagall zmrużyła oczy, jednak odeszła, nie chcąc tracić cennego czasu.

Ślizgon wrócił spojrzeniem do dziewczyny i delikatnie ujął jej dłoń, gładząc kciukiem palec serdeczny jej prawej ręki. Nachylił się i musnął wargami jej skroń, cicho szepcząc:

— Tu jest już pierścionek, Granger. — Arystokrata odsunął się nieco i zagryzł wargę, prowadząc wewnętrzną walkę. W końcu wziął głęboki oddech i powiedział: — Hermiona... ja...

— Tak? — spytała.

— Malfoy! Musimy już iść!

Draco przymknął oczy i zaklął.

— Cholerny Potter i to jego wyczucie czasu — warknął, zerkając przez ramię na Harry'ego. — Przysięgam, jeśli nie zginie podczas tej bitwy, własnoręcznie się nim zajmę.

Hermiona zaśmiała się i choć najchętniej zatrzymałaby Ślizgona przy sobie, delikatnie go odepchnęła.

— Idź już.

Arystokrata po raz ostatni na nią spojrzał, skierował na chwilę wzrok na jej dłoń, po czym z uśmiechem dumnego posiadacza dołączył do Gryfona, nie omieszkując potrącić go za przerwanie mu w tak ważnym momencie. „Człowiek raz w życiu chce wyznać miłość i przychodzi taki Potter, rozpieprzając cały nastrój.”

Harry zignorował zachowanie Ślizgona, powtarzając sobie, iż lepiej nie zrażać do siebie osoby, która będzie walczyć u twojego boku. Nim wrota Wielkiej Sali zostały zamknięte, zdołał pochwycić spojrzenie przyjaciółki. Skinął głową, by dodać otuchy zarówno jej, jak i sobie, po czym ruszył za blondynem.

— Niech cię cholera, Potter — warknął Draco, gdy Gryfon zdołał go dogonić. — Mówił ci ktoś kiedyś, że jesteś jak biegunka?

— Co masz na myśli, Malfoy?

— Przychodzisz w najmniej odpowiednim momencie — odpowiedział, patrząc na niego z obrzydzeniem.

— Twój brat za chwilę zorientuje się, że szykujemy się do walki i wróci z pustymi rękami do Voldemorta. Za pół godziny, może nawet mniej, zostaniemy zaatakowani. Nie możemy marnować czasu i dobrze o tym wiesz, Malfoy.

Ślizgon nie odezwał się, jednak w duchu przyznał mu rację. Przyśpieszył kroku, pokonując po dwa stopnie naraz, chcąc jak najszybciej dołączyć do swojej grupy. Zatrzymał się jednak, widząc, jak przypuszczał, niewielką grupę członków Zakonu Feniksa.

— Panie Weasley! — zawołał Harry, wyławiając wzrokiem Artura Weasleya.

— Harry — powiedział mężczyzna, ściskając jego dłoń. — McGonagall już na błoniach?

— Tak...

— Tylko tylu przybyło? — wtrącił Draco, z niesmakiem lustrując nowo przybyłych.

— Reszta zapobiega atakom Śmierciożerców, ale to jak szukanie różdżki w stogu siana. Tylko tylu mogło tu przyjść — odparł pan Weasley z karcącą nutą w głosie. Przypatrywał się Draconowi z nieufnością, jakby spodziewał się, iż w każdej chwili może okazać się, że chłopak tak naprawdę nie jest po ich stronie.

— A Syriusz? Jest tu? — dopytywał Gryfon, nadal próbując wyłowić z tłumu ojca chrzestnego.

Mężczyzna westchnął i podrapał się po skroni, szukając odpowiednich słów.

— Harry... Nie wiemy, co z Syriuszem. Próbowaliśmy się z nim skontaktować, ale nie odpowiada od miesiąca. Ale to nie znaczy, że coś mu się stało — dodał szybko. — Wysłano go na tajną misję i może...

— Arturze!

Mężczyzna obejrzał się i z powrotem spojrzał na chłopaka, nie mogąc zdecydować się, czy skończyć rozmowę z Gryfonem, czy pobiec z resztą na błonia. W końcu wyminął go, jednak będąc na półpiętrze, zawołał:

— Jestem pewien, że nic mu nie jest. Nie z takimi rzeczami sobie radził.

Gryfon przełknął ślinę, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że jego ojciec chrzestny tym razem nie wywinął się Śmierciożercom.

W czasie, gdy Harry rozmawiał z ojcem Rona, Hermiona niespokojnym krokiem przemierzała Wielką Salę, która w ciągu kilku minut przemieniła się w tymczasowe skrzydło szpitalne. Stoły zostały odsunięte, a na nich pojawiły się buteleczki z eliksirami, opakowania z maściami, bandaże... słowem wszystko, czego potrzebowały pielęgniarki Hogwartu, by wyleczyć obrażenia walczących.

Chcąc znaleźć sobie zajęcie, podeszła do stołu i zaczęła dzielić eliksiry na te, które leczyły rany powierzchowne i te, które uzdrawiały obrażenia wewnętrzne. Skupiając się na swoim zadaniu, odseparowała od siebie rozmowy pozostałych czterech dziewcząt, które zdecydowały się zostać tu i zajmować rannymi. Zdenerwowana, upuściła bandaż, który zaczął turlać się po podłodze. Westchnęła i ze złością przykucnęła, by go zwinąć.

Rozmawiające szeptem pielęgniarki nie zauważyły skulonej po drugiej stronie stołu dziewczyny, dzięki czemu Gryfonka mogła usłyszeć ich wymianę zdań.

— Musisz już iść, Beth. To niebezpieczne.

— Mogę zostać, dopóki księżyc...

— A krew? Dobrze wiesz, jak się zachowujesz podczas pełni, gdy ją widzisz — szepnęła pani Pomfrey, patrząc surowo na kuzynkę. Westchnęła, widząc jej minę i nieco złagodziła ton. — Wiem, że się o niego... martwisz. Odpuść go sobie i wracaj do domu.

Po długim wahaniu, panna McCullen skinęła głową.

— Na pewno wszystko tu przyniosłyśmy?

— Tak.

— Dobrze. W porządku... Ale jak tylko to wszystko się skończy, napisz do mnie, czy Severus...

Hermiona w odpowiedzi usłyszała ciężkie westchnienie starszej kobiety. Wiedziała, że nie powinna podsłuchiwać, jednak to, co usłyszała, odebrało jej zdolność logicznego myślenia. Nowa pielęgniarka była wilkołakiem. Nagle te wszystkie jej nieobecności stały się jasne. Gdyby tylko widywała ją częściej, Gryfonka być może już wcześniej by się o tym dowiedziała.

— Dobrze, ale naprawdę powinnaś o nim zapomnieć... Co ty tu robisz?

Hermiona drgnęła i wstała, przez chwilę nie wiedząc, co powiedzieć. Na przemian otwierała i zamykała usta, unikając ostrego wzroku pani Pomfrey i strachu w oczach jej kuzynki.

— Ja... przypadek... bandaż... — wydukała nieskładnie, pokazując im w połowie zwinięty materiał, jakby to wszystko miało wyjaśnić.

Kobiety przypatrywały się jej w milczeniu, zastanawiając się nad tym samym: jak dużo Gryfonka usłyszała.

— Nic nie powiem. Obiecuję.

Starsza kobieta otworzyła usta, chcąc udzielić reprymendy, jednak Beth złapała ją za ramię, nie odrywając pustego wzroku od dziewczyny.

— Poppy... zostaw nas same. Naprawdę zatrzymasz to dla siebie? — spytała rudowłosa, przyglądając się jej z ciekawością.

Hermiona odłożyła bandaż na stół i skinęła głową.

— Tak.

Beth zaśmiała się ponuro, opierając dłonie na stole.

— To zadziwiające, jak obcy człowiek potrafi być ci bliższy, niż twoja własna rodzina — powiedziała, wspominając dzień, gdy jej matka wyrzuciła ją z domu, oskarżając ją o zniszczenie czystej krwi ich rodu. Tylko kuzynka jej nie odrzuciła.

— Kiedyś... kiedyś znałam jednego wilkołaka. Jak nikt inny dowiódł, że bycie nim, nie czyni z człowieka potwora.

Pielęgniarka uśmiechnęła się smutno.

— Szkoda, że niewielu zdaję sobie z tego sprawę. Hermiono... — zaczekała, aż dziewczyna spojrzy jej w oczy, po czym dokończyła — … dziękuję.

Gryfonka skinęła głową, obserwując, jak kobieta celuje różdżką w dzbanek, zamieniając go w świstoklika. Nim zniknęła, dodała:

— Uważaj na siebie.

Hermiona westchnęła i usiadła na stole. Uważaj na siebie. Wydawało jej się, że ostatnio tylko to słyszała. Uważaj na siebie. Przecież nie była dzieckiem! Czuła się dobrze, nic nie stało na przeszkodzie, by walczyła razem z innymi. Nie, zamiast tego musiała tu siedzieć i czekać.

Wsparła głowę na dłoniach, wlepiając wzrok w pozostałe dziewczyny, chodzące bez celu po sali. Pani Pomfrey z kolei sprawdzała zapasy medykamentów, raz po raz zerkając na zegarek.

Uważaj na siebie.

Kasztanowłosa wzięła głęboki oddech i wstała. Żadna jej nie zatrzymała, jedynie odprowadziły ją wzrokiem. Zamknęła drzwi i w biegu zaczęła wspinać się po schodach. Miała nadzieję, że nic się nie zmieniło i pozostali czekali na atak na wieży Ravenclawu.

— Draco! — zawołała, gdy, będąc na siódmym piętrze, zauważyła blond czuprynę. Chłopak odwrócił się i poczuła rozczarowanie, gdy zamiast Ślizgona, zobaczyła młodego członka Zakonu.

„Czyli pomoc już tu jest” — pocieszyła się w duchu, skręcając w boczny korytarz, wiodący do schodów na szczyt wieży.

— Hermiona.

Odwróciła się i podeszła do swojego chłopaka.

— Wiem, wiem, miałam tam zostać, ale, Draco, ja nie potrafię tak po prostu...

Wywód dziewczyny został przerwany gwałtownym pocałunkiem. Chłopak zdawał się nawet nie zauważać, że Gryfonka próbowała coś powiedzieć. Przeniósł dłonie na jej pośladki i mocno przycisnął ją do siebie. Zaskoczona Hermiona nawet nie próbowała się odsunąć. Westchnęła, całkowicie poddając się jego woli. Arystokrata natychmiast wykorzystał to, że na moment rozchyliła wargi i pogłębił pocałunek.

Dziewczyna cichutko jęknęła, biorąc jego zachowanie za zgodę na jej udział w walce. Spróbowała się odsunąć, wiedząc, że nie powinni tracić na to czasu, jednak on jej na to nie pozwolił. Musnął dłonią jej udo i mocno chwycił, podnosząc je tak, że wewnętrzna część ocierała się o jego nogę. Nie protestowała. Mruknął z zadowolenia i zrobił krok w przód, opierając kasztanowłosą o ścianę. Przysunął się jeszcze bliżej niej tak, by przylegać do niej całym swoim ciałem i oplótł jej nogą swoje biodra.

— Her... co, do kurwy?!

Silne szarpnięcie oderwało od niej Ślizgona. Hermiona zachwiała się, ledwo utrzymując równowagę. Uniosła głowę, gotowa, by bronić swojego chłopaka. Problem tkwił w tym, iż przed nią stało dwóch identycznych blondynów.

Dwaj arystokraci wpatrywali się w siebie z nienawiścią, ciężko przy tym dysząc, choć u obu przyśpieszony oddech był spowodowany czymś innym. Gryfonka jęknęła i przysłoniła dłonią wilgotne usta, gdy dotarło do niej, co się przed chwilą stało.

— Co ty tu, kurwa, robisz? — zapytał ten z lewej.

— Mógłbym zapytać o to samo — odpowiedział drugi Draco.

— Pierdol się.

— Pierdol się.

W tej samej chwili ruszyli na siebie. Hermiona błyskawicznie wyjęła różdżkę i rzuciła zaklęcie, sprawiając, iż obaj odbili się od niewidzialnej tarczy i upadli na podłogę.

— Granger — warknęli równocześnie, patrząc na nią z oskarżeniem.

Kasztanowłosa patrzyła to na jednego to na drugiego, jednak nie mogła rozpoznać tego prawdziwego Ślizgona. Zastanawiając się, jakim cudem klon wyszedł z Pokoju Życzeń, powoli podeszła do nich.

— Zabiję cię, jak tylko z nią skończę — odpowiedział arystokrata, stojący po jej lewej.

— Ustaw się w kolejce, złamasie. To JA z nią skończę, a potem zabiorę się za ciebie.

— Możesz spróbować, marna podróbko.

— Na pewno to zrobię, niedorobiony klonie.

— DOŚĆ!!! — wrzasnęła dziewczyna, choć nie wierzyła, że cokolwiek to da. O dziwo, obaj się zatrzymali, jednak nie spuszczali z siebie morderczego wzroku.

— W tej chwili przestańcie. Który jest prawdziwy?

— Ja.

— Ja.

— Kurwa, zabiję szmaciarza — warknął, stojący po lewej Ślizgon.

— Nie!

Hermiona rzuciła się do przodu, zasłaniając sobą prawdziwego, jak miała nadzieję, Dracona. Sobowtór zatrzymał się, gniewnie patrząc to na chłopaka, to na nią.

— Mógłbyś skończyć te swoje gierki. Nie mamy na to czasu, niedługo zostaniemy zaatakowani — oznajmiła, patrząc na niego z naganą.

Stojący za nią arystokrata położył dłonie na jej talii i przysunął do siebie.

— Granger, to ja jestem ten prawdziwy — warknął drugi blondyn, mrużąc wściekle oczy.

Dziewczyna wiedziała, że mówi prawdę, z dwóch powodów. Po pierwsze: stojący za nią Malfoy zaśmiał się zwycięsko. Po drugie: w momencie, gdy przysunął ją do siebie, poczuła pociąg.

Z piskiem odskoczyła od klona i podbiegła do swojego chłopaka.

— No co? — spytała, wzruszając ramionami.

— Jak mogłaś nas pomylić?

— Wybrałam tego mniej agresywnego.

Draco najchętniej przerzuciłby dziewczynę przez ramię i zamknął w jakiejś obskurnej piwnicy, jednak miał teraz inne priorytety.

— Dziwisz mi się? Widziałem, jak miziasz się z innym facetem — syknął, patrząc na nią groźnie.

— W dodatku parę minut po przyjęciu oświadczyn — dodał dobrodusznie oparty o ścianę sobowtór, ze znudzonym wyrazem twarzy przyglądając się swoim paznokciom.

— Właśnie, Granger, parę minut po... — blondyn wyprostował się i podejrzliwie przyjrzał się kopii. — Skąd ty to wiesz?

Drugi chłopak postukał się palcem po skroni.

— Przecież jestem tobą.

— To znaczy, że na bieżąco otrzymujesz jego wspomnienia? Nawet po wyjściu z Pokoju? — zdziwiła się Gryfonka, po czym, kręcąc głową, dodała: — Zaraz, zaraz... Jak ty w ogóle stamtąd wyszedłeś?

Klon uśmiechnął się zuchwale.

— A co dostanę w zamian za odpowiedź?

Dziewczyna położyła dłoń na ramieniu prawdziwego Dracona, czując, że ten marzy o tym, by odpowiednio zająć się sobowtórem.

— Moją wdzięczność.

— Hmm... powiedzmy, że na razie mnie to zadowala. Wyszedłem dzięki temu — odpowiedział, wyjmując zza koszuli Naszyjnik Pandory.

Hermiona i Draco z niedowierzaniem wpatrywali się w medalion.

— Masz pojęcie, co narobiłeś? — spytał cicho Ślizgon.

— Wyobraź sobie, że mam. A co, wolałbyś, żeby ta błyskotka dostała się w ręce Attyli? Uwierz mi, facet nie jest najbystrzejszy, ale to nic w porównaniu z tym świrem w masce. Koleś nic tylko dyszy i dyszy. Zwariować można — poskarżył się blondyn. — Co wam w ogóle strzeliło do głowy, żeby go tam schować? No, ale przynajmniej macie jeszcze jedną osobę do pomocy.

Prefekci wymienili zdziwione spojrzenia.

— Zamierzasz nam pomóc? — spytała podejrzliwie Gryfonka.

Arystokrata zmarszczył brwi, przyglądając się dziewczynie.

— Jesteś pewien, że to z nią chcemy spędzić resztę życia? — zwrócił się do swojego pierwowzoru. — Czasami sprawia wrażenie głupiutkiej jak troll.

— Milcz — warknął Draco, po czym odciągnął Hermionę i ponownie zwrócił się do swojego klona: — I masz się stąd nigdzie nie ruszać.

Blondyn prychnął prześmiewczo i zmierzył swój pierwowzór nieprzychylnym spojrzeniem.

— Nie będę słuchał poleceń kogoś, kto nawet nie potrafi przelecieć własnej dziewczyny — oznajmił, po czym spojrzał na Gryfonkę i sugestywnie oblizał wargi.

— Draco, nie! — krzyknęła Hermiona, wieszając się arystokracie na ramieniu, byle tylko powstrzymać go od rzucenia się na blondyna.

Przez chwilę mierzył w chłopaka morderczym spojrzeniem, jednak widok szykujących się do bitwy mieszkańców zamku przypomniał mu, jak niewiele czasu im pozostało. Skinął głową, po czym poprowadził dziewczynę do jednej z klas.

— Ale wiecie, że wszelkie próby zachowania prywatności skończą się fiaskiem, bo i tak będę świadom tego, o czym rozmawiacie? — usłyszeli, nim arystokrata zdążył zamknąć drzwi. Odwrócił się do Gryfonki, która ze zbolałą miną od razu zasypała go wyjaśnieniami:

— Draco, ja naprawdę nie miałam pojęcia... myślałam, że to ty... nie bądź zły... każdy na moim miejscu pomyślałby, że to byłeś ty...

— Nie teraz — syknął, przerywając jej niekończący się monolog. — Mamy ważniejsze sprawy na głowie — dodał nieco łagodniej. — A kwestią domniemanej zdrady zajmiemy się później...

— Malfoy, jakiej zdrady, do cholery!

— Podobnie jak twoimi wyobrażeniami co do mojej osoby. Serio, masz mnie za takiego prymitywa, który myśli tylko i wyłącznie o seksie?!

— To nie ja! To ten pokój... — widząc, jak kręci głową z niedowierzaniem, ponownie podniosła głos. — Mam ci przypomnieć co było z łóżkiem i kajdankami?! Co więcej, wtedy też nie myślałam o tobie w kategorii psychopatycznego, narcystycznego mordercy, a sam dobrze wiesz, co z tego wyszło!

— Ideał — wtrącił sobowtór, wychylając głowę przez otwarte drzwi. — Doprawdy nie wiem, po co wam była ta cała konspiracja, skoro wrzeszczycie tak, że pewnie sam Voldemort w Zakazanym Lesie was słyszy. — Zmarszczył brwi, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał, po czym wszedł do sali i dodał: — Bitwa, zacięta walka o życie z tą waszą operą mydlaną w tle to coś naprawdę epickiego.

— WYNOCHA — powiedziała oschle Gryfonka, piorunując go wzrokiem.

— Dla ciebie wszystko, skarbie.

— Nie mów do mnie skarbie! — wrzasnęła, wymierzając mu siarczysty policzek. Uniosła ostrzegawczo palec wskazujący i oznajmiła na pozór spokojnym i opanowanym tonem: — A jeśli jeszcze raz mnie pocałujesz albo choć spróbujesz mnie tknąć, to gwarantuję ci, że będziesz marzył o tym, by ponownie być zamkniętym z barbarzyńskim wodzem Hunów, psycholem z piłą mechaniczną i tym drugim, dyszącym. Jasne?

Klon potarł zaczerwieniony policzek, na którym odcisnął się zarys dłoni Hermiony i pokiwał głową. Widząc tryumfujące spojrzenie swojego pierwowzoru, dodał:

— Ostra jesteś, skarbie. Ale to dobrze, bo takie lubię — po czym puścił do niej oczko i wyszedł na korytarz.

Gryfonka rzuciła jeszcze jedno wściekłe spojrzenie w stronę drzwi i odwróciła się w stronę arystokraty, mówiąc:

— Wracając do tematu, nie jesteś zły? — spytała, patrząc na niego niepewnie.

Ślizgon nie odpowiedział od razu. Zacisnął szczękę, mając wciąż przed oczami obraz Gryfonki w objęciach jego sobowtóra.

— Na ciebie nie — oznajmił po chwili, która dla Hermiony zdawała się być wiecznością.

— Nic dziwnego. Nie możesz winić dziewczyny za to, że choć raz chciała poczuć, jak to jest być z prawdziwym mężczyzną!

— Zabiję go — syknął arystokrata, podchodząc do drzwi.

— Draco, on może nam się przydać — powiedziała cicho, zagradzając mu drogę.

— Tobie na pewno, skarbie!

— Myślisz, że można mu ufać?

— Tobie ufam, więc myślę, że i jemu możemy, skoro jest odbiciem moich wyobrażeń... przerysowanym, rzecz jasna — dodała szybko. — Oczywiście jest niezwykle irytujący, wredny, sarkastyczny i obleśny, ale nie wygląda na wrogo nastawionego. No, chyba że chodzi o ciebie, ale to jasne dlaczego. Nie powinien sprawić większych problemów.

— Już sprawił — burknął blondyn, muskając kciukiem jej dolną wargę, jakby chciał zetrzeć z jej ust wspomnienie pocałunku z klonem. — Myślisz, że to naszyjnik sprawia, że nadal nie jest moją wierną kopią? — szybko zmienił temat, czując ukłucie zazdrości.

Hermiona pokręciła głową.

— Myślę, że to sprawka Pokoju. Nadal błędnie odczytuje życzenia i tworzy niedopracowane...

— Och, przepraszam bardzo! — oburzył się drugi blondyn. — Jestem dopracowany w każdym calu. Pokazać?!

— Obejdzie się — mruknęła Gryfonka. — Draco — powiedziała, ponownie zwracając na siebie uwagę arystokraty — przyda nam się dodatkowa pomoc, jest nas zbyt mało. Poza tym nie wiemy, czy dałoby się go ponownie zamknąć w Pokoju.

— A więc? Wszystko ustalone? Świetnie, dajcie mi jakąś różdżkę — rozkazał drugi Draco, gdy prefekci naczelni wyszli z klasy.

Ślizgon długo patrzył na swoją podobiznę, szukając w niej najmniejszego śladu fałszu. Rozważał wszystkie za i przeciw. W końcu przyznał rację Gryfonce. Skoro klon uratował ich przed wizją Attyli dzierżącego najpotężniejszy artefakt czarnomagiczny, nie mógł być całkiem zły. Choć najchętniej rzuciłby się na niego, postanowił mu zaufać.

— W porządku — powiedział wolno. — Dostaniesz różdżkę. Ale najpierw oddasz naszyjnik.

Kopia zamarła, doskonale znając nadzieje arystokraty. Liczył na to, iż gdy tylko zdejmie wisior, zniknie lub zostanie z powrotem odesłany do Pokoju Życzeń. Wiedząc, że nie ma innego wyjścia klon, sięgnął do medalionu i zdjął go, po czym upuścił go na otwartą dłoń pierwowzoru. Uśmiechnął się chytrze, gdy nic takiego się nie stało.

— To było takie... dramatyczne — zakpił.

— Idziemy — zarządził blondyn, skręcając w korytarz, prowadzący do lochów.

— Nie, Draco, nie idziemy — wtrąciła Hermiona, zatrzymując chłopaka. — Dołącz do reszty, a ja zaprowadzę go do magazynu i wybiorę jakąś różdżkę.

— Nie ma mowy. Nie zostawię cię samą z facetem, któremu puchnie w spodniach na twój widok.

— Nic mi nie będzie — warknęła, poirytowana. — Poradzę sobie.

Arystokrata zacisnął szczękę i pomimo wszelkich obaw oraz tego, że każda jego cząstka krzyczała, by nie odstępować dziewczyny nawet o krok, skinął głową, zgadzając się z Gryfonką. Odwrócił się na pięcie i rzucił przez ramię:

— Jak tylko skończycie, wracaj do Wielkiej Sali.

Hermiona raz jeszcze posłała sobowtórowi zdegustowane spojrzenie i bez słowa ruszyła w stronę magazynu.

— Jeśli zrobisz coś nie tak, wracasz do Pokoju Życzeń — zagroziła, chcąc dać mu jasno do zrozumienia, że ma zachować dystans.

— Naprawdę się łudzisz, że dasz radę mnie tam zamknąć? Zresztą... po co? Pomyśl tylko, nie wolałabyś zatrzymać nas obu? Mógłbym się podawać za jego zaginionego brata bliźniaka — kontynuował, nie zważając na wrogie spojrzenia dziewczyny. Zaśmiał się pod nosem i dodał: — Dotąd myślał, że jest jedynakiem, a tak byłoby nas trzech: ja, Ivan i on. Zakładając, oczywiście, że ta imitacja mężczyzny przeżyje bitwę.

— Ani słowa — syknęła Gryfonka.

— Skarbie, nie martw się. Zawsze masz pod ręką drugi egzemplarz. Powiedz tylko słowo, a wypełnię pustkę po ukochanym.

— Powiedziałam, zamknij się! — wrzasnęła, przypierając go do ściany. — Nic mu się nie stanie, a gdy będzie już po wszystkim, znajdę sposób, by cię z powrotem zamknąć. Jasne?

— Jak słońce, skarbie — powiedział sobowtór, nic sobie nie robiąc z jej wrogości.

Bez słowa weszli do magazynu. Hermiona niemal biegła do alejek, gdzie na wystawie spoczywały różdżki absolwentów Hogwartu. Choć obiecała arystokracie, że będzie bezpiecznie czekać w Wielkiej Sali, słowa jego sobowtóra tylko utwierdziły ją w przekonaniu, że nie może tego zrobić.

— Dasz mi ją w końcu? — spytał blondyn, widząc, jak dziewczyna z niepokojem spogląda to na niego, to na trzymaną przez nią różdżkę.

Gryfonka skinęła głową i podała mu wybrany przez siebie model.

— Mamy braki na błoniach. Dołączysz do grupy Snape'a. — Zmarszczyła brwi, przyglądając się ubiorowi sobowtóra. — Trzeba coś zrobić, żebym wiedziała, który z was jest tym prawdziwym...

— Mogę zdjąć koszulę — zaproponował wytwór Pokoju Życzeń, uśmiechając się do kasztanowłosej.

— Yyy... no to jest jakiś pomysł — mruknęła. — Ale chyba tak będzie lepiej — dodała, zmieniając kolor jego koszuli na głęboką czerń.

Gdy wyszli z lochów, uderzyła ich wszechobecna cisza. Wszystko, co obrońcy zamku mogli zrobić, by przygotować się na atak, zostało już zrobione i nie pozostało im nic innego, jak tylko czekać. Po tym, jak dotarli do sali wejściowej, sobowtór odwrócił się i zmarszczył brwi, widząc, jak Gryfonka zawraca w głąb zamku.

— Czy ty przypadkiem nie miałaś czekać w Wielkiej Sali?

— Ja...

— W porządku. Idź do niego — powiedział, uśmiechając się łagodnie. — Ucieszy się. Na końcu korytarza na trzecim pietrze jest stary gobelin, przedstawiający obronę Hogsmeade w czasie powstania goblinów. Za nim jest ukryty korytarz, który doprowadzi cię z powrotem na siódme piętro — oznajmił chłopak, z nonszalancją podwijając mankiety koszuli. — Tylko się pospiesz, Ivan już tu był i wie, że szykujemy się do walki.

Gryfonka pokiwała głową i ruszyła w stronę schodów. Spojrzała przez ramię, jednak nie napotkała wzroku arystokraty. Chłopak pewnym krokiem przeszedł przez salę wejściową i wyszedł na błonia, po których błąkał się ostatni blask dnia.

Odwróciła się, zanim jednak zdążyła wspiąć się na następny stopień, usłyszała kroki. Wychyliła się przez balustradę i zmarszczyła brwi na widok Luny. Krukonka zdawała się błądzić po zamku, rozgorączkowanymi oczyma rozglądając się dookoła. Wspierając się o ścianę, szła dalej, mamrocząc pod nosem:

— Pomyliłam się? Jak mogłam się pomylić? Przecież to takie wyraźne...

Nim Hermiona zdołała ją choćby zawołać, Luna wybiegła z sali wejściowej, dołączając do zgromadzonych na dziedzińcu uczniów. Gryfonka pokonała kolejne stopnie, nie mogąc pozbyć się wrażenia, iż zachowanie dziewczyny jest zapowiedzią jeszcze gorszych wydarzeń.

Na jednej z najwyższych wież zamku panowała pełna napięcia cisza. Trzech Ślizgonów stało ramię w ramię, uważnie rozglądając się po terenach Hogwartu, w oczekiwaniu na początek bitwy. Arystokrata przyglądał się kolejnej grupie uczniów, która w pośpiechu zmieniała początkowe ustawienie po tym, jak podbiegła do nich Luna, przekazując jakieś informacje. Co chwilę zerkał na zegarek, mając wrażenie, że jego wskazówki w ogóle się nie poruszają, a czas oczekiwania na nieuniknione będzie trwał w nieskończoność.

Wszyscy trzej, jak jeden mąż, odwrócili się, słysząc skrzypnięcie otwieranej klapy. Zanim jednak intruz zdołał dotrzeć do kręgu światła, rzucanego przez nieliczne pochodnie, blondyn szybkim krokiem podszedł w jego stronę, nie pozwalając na zbliżenie się do nich.

— Wracaj do Wielkiej Sali — syknął, łapiąc Gryfonkę za łokieć i prowadząc ją w stronę klapy.

— Draco... — zaczęła, jednak arystokrata nie chciał jej słuchać. Nawet na nią nie patrzył, jakby w obawie, że pod wpływem spojrzenia jej bursztynowych oczu, porzuci całą swoją stanowczość i pozwoli jej zostać. — Draco, posłuchaj mnie — spróbowała raz jeszcze, zapierając się nogami.

Ślizgon warknął poirytowany, jednak puścił dziewczynę, niemal natychmiast odwracając wzrok, byle tylko nie była w stanie zauważyć tego, jak bardzo chce, by przy nim była. Zmrużył gniewnie oczy, widząc, jak jego przyjaciele, za nic mając ich prywatność, podchodzą bliżej, z uwagą przyglądając się całej scenie.

— Draco, ja zostaję — oznajmiła stanowczo.

— Nie ma mowy — odwarknął, przymykając oczy ze zniecierpliwienia. — Powiedziałem ci, że będziesz mi tylko przeszkadzać.

— Blaise jakoś ci nie przeszkadza?

— Nie, Blaise jest tam, gdzie jego miejsce — syknął, uparcie unikając jej wzroku.

Wciągnął głośno powietrze w momencie, gdy poczuł, jak drobna dłoń Gryfonki zaciska się na jego własnej.

— Hej... — zaczęła, jednak Ślizgon zamknął oczy, przecząco kręcąc głową. Ujęła delikatnie jego policzek, sprawiając, że po raz pierwszy spojrzał w jej oczy. Dopiero wtedy powiedziała: — Ja też.

— Daj jej już spokój — rzucił Blaise, chcąc pomóc przyjacielowi w podjęciu decyzji. — Jest dorosła i tak zrobi, co zechce...

— Nie.

— Draco... — powiedział cicho Teodor — pozwól jej zostać. — Przerwał na chwilę, widząc srogie spojrzenie przyjaciela. — Przynajmniej będziesz wiedział, co z nią jest, a z nami i tak będzie bezpieczniejsza — po tych słowach odwrócił się na pięcie i powrócił na swoje miejsce przy murze.

Arystokrata odwrócił się do dziewczyny i chwycił ją za ramiona, po czym nachylił się nad nią i oznajmił:

— Jeśli poczujesz, że nie jesteś na siłach, od razu wracasz do Wielkiej Sali, bez żadnego „ale”, zgoda?

Gdy tylko przytaknęła, Ślizgon przytulił ją do siebie, delikatnie gładząc jej włosy.

— Cieszę się, że tu jesteś — powiedział, opierając brodę o jej czoło.

— Wiem.

Zaśmiał się gardłowo, po czym ujął dłoń dziewczyny i zaprowadził na zajmowane przez nich wcześniej pozycje. Raz jeszcze uważnie zlustrował wzrokiem hogwarckie błonia, doszukując się obecności Śmierciożerców.

— Myślisz, że blefował? — spytał po chwili Blaise, bezbłędnie odczytując myśli przyjaciela.

— Nie wydaje mi się — wtrącił Nott, opierając dłonie o mur. — Z całą pewnością gdzieś tu są... przynajmniej ci, którym miałem przekazać naszyjnik — dodał, spuszczając głowę.

— Niekoniecznie — odezwał się w końcu blondyn. — Mogły to być pojedyncze jednostki, a ja postawiłem w stan gotowości cały zamek tylko z powodu słów psychopaty. Tak samo, jak w przypadku matki... uwierzyłem mu, że dostała się w ich ręce, a w rzeczywistości cały czas siedzi bezpiecznie w kryjówce.

Ledwie skończył mówić, klapa ponownie się uniosła, a na wieżę wkroczyły dwie kobiety, ubrane w ciemne szaty. Zdecydowanym krokiem weszły w krąg światła, jednak zatrzymały się, napotykając spojrzenia swoich synów.

Blaise, nie zaczekawszy ani chwili, podbiegł do matki, troskliwie ją obejmując, po czym złożył pocałunek na jej policzku. Jednak Draco, w przeciwieństwie do swojego przyjaciela, nawet nie ruszył się z miejsca, sparaliżowany strachem o życie matki. Dopiero gdy postawiła pierwszy niepewny krok w jego stronę, syknął:

— Nie ma mowy.

Narcyza uniosła brew.

— Nie takiej reakcji oczekiwałam — powiedziała, dokładnie akcentując każdą sylabę.

— A ja nie myślałem, że się tu za mną przywleczesz.

Kobieta rzuciła szybkie spojrzenie w stronę Teodora i Hermiony, zdradzając, że prowadzenie takiej rozmowy w ich obecności jest dla niej krępujące. Widząc to, Draco prychnął głośno, nie mając zamiaru jej tego ułatwiać.

— Naprawdę myślałeś, że puszczę cię do walki samego? To niedorzeczne.

— Niedorzeczne? — powtórzył cicho Ślizgon, podchodząc do matki. — Niedorzeczne jest to, że pomimo wszystkich moich starań, aby nic ci się nie stało, przychodzisz tu, jakbyśmy zamiast do wojny szykowali się na pieprzone grzybobranie.

Pani Malfoy zmrużyła oczy.

— Odnoszę wrażenie — zaczęła głośno, jednak szybko ściszyła głos, chcąc zachować namiastkę prywatności. — Odnoszę wrażenie, że zapominasz, kto tu jest rodzicem. To JA jestem matką, to JA jestem za ciebie odpowiedzialna i JA zadecyduję o tym, co zrobię. A tak się składa, że nie będę siedzieć cicho, w czasie kiedy mój syn może zginąć. Nie... przerywaj... mi — syknęła, mierząc w niego palcem. — Zostanę tu z tobą i przypilnuję, by nic ci się nie stało.

Draco wykrzywił usta w gniewnym grymasie.

— Akurat tu zostać nie możesz. Mamy na wieży komplet.

Kobieta wymieniła spojrzenie z Eleonorą.

— W takim razie pójdziemy na błonia — oznajmiła pani Zabini i uśmiechnęła się na widok miny arystokraty.

— Świetnie. W ogóle mnie nie słuchajcie. Róbcie sobie co chcecie. To naprawdę świetny pomysł, żeby rzucić się na pierwszy ogień.

Narcyza uśmiechnęła się smutno, kładąc dłoń na policzku syna.

— Draco — powiedziała, przyciągając na siebie jego wzrok. — Wiem o nich o wiele więcej, niż ty kiedykolwiek będziesz mógł się dowiedzieć. To nie jest dla mnie pierwszy raz, nic mi się nie stanie. A nawet jeśli, jestem na to gotowa. Tyle razy stałam na granicy życia... jeszcze jeden raz nie zrobi różnicy.

Chłopak przez dłuższy czas wpatrywał się w nią w milczeniu. W końcu jednak musiał przyznać jej racje. W żaden sposób nie mógł sprawić, by opuściła zamek.

— Uważaj na siebie — powiedział, z trudem przeciskając te słowa przez zaciśnięte gardło.

W odpowiedzi na to Narcyza objęła go.

W czasie kiedy dwaj Ślizgoni żegnali się z matkami, Teodor i Hermiona wymienili skrępowane spojrzenia, po czym natychmiast odwrócili wzrok. Gryfonka strzepnęła niewidzialny pyłek ze swojego swetra, Nott natomiast z zainteresowaniem zaczął przyglądać się swoim paznokciom. Oboje w tej chwili boleśnie odczuwali brak rodziny. O ile w przypadku dziewczyny możliwe było przywołanie w pamięci obrazu rodziców i uśmiechu babci Rose, Ślizgon nie miał nic. Żadnego szczęśliwego wspomnienia. Żadnego echa ciepłych, niosących pocieszenie słów. Wszystko, co mu po nich zostało, to chłodne uwagi i obojętność.

Brunet odchrząknął i rzucił Gryfonce szybkie spojrzenie. Czuł, że w chwili, kiedy pozostali obejmowali się i szeptali czułe słowa, należało coś powiedzieć, wymienić z nią uścisk, jednak jego skrępowanie skutecznie utrudniało mu wyrzucenie z siebie choć kilku słów.

— No to... — zaczął, przyciągając jej uwagę. — Ten. Ehem. Powodzenia — wymamrotał, uderzając pięścią w jej ramię w typowym męskim geście.

Hermiona skupiła wszystkie swoje siły na tym, by się nie skrzywić. Uśmiechnęła się, mając nadzieję, iż nie wygląda jak osoba po leczeniu kanałowym bez znieczulenia. Bądź co bądź, Ślizgon zrobił pierwszy krok, by poprawić ich relację i była wdzięczna za jego próbę dodania jej otuchy.

— Nawzajem.

Tę dość dziwną i niecodzienną sytuację przerwał trzask zamykanej klapy. Brunet przeniósł swoją uwagę na przyjaciół, dzięki czemu Hermiona w końcu mogła potrzeć pulsujące bólem ramię.

— Naprawdę ci to nie przeszkadza? — spytał rozdrażniony Draco, wracając do dziewczyny.

Oparł dłonie na murze i spojrzał na Blaise'a.

— Co zrobisz? Nic nie zrobisz. To kobiety, w dodatku matki.

— To ma mnie uspokoić?

— Mają o wiele większe doświadczenie w walce — wtrącił Nott, posyłając Zabiniemu spojrzenie pod tytułem „patrz i się ucz”. — Co więcej, znają wszystkie nawyki i sposoby działania Śmierciożerców. Skup się na sobie, inaczej nie zostanie z ciebie nic prócz mokrej plamy.

— Optymista się znalazł — burknął Blaise, podchodząc do przyjaciół.

Brunet wykrzywił się do niego.

— Teodora ma rację. Jeśli moja szanowna rodzicielka walczy tak brutalnie, jak gra w baseballa, możemy tu spokojnie siedzieć z palcem w przysłowiowej dupie.

Draco zaśmiał się z poetyckiej wypowiedzi Ślizgona.

— Baseball? Co to jest baseball? — spytał Nott, czujnie wpatrując się w Zakazany Las.

— To taka mugolska gra. Masz piłkę, ktoś ci ją rzuca, a ty masz taki kijek — Blaise zademonstrował długość owego kija i powrócił do radosnego trajkotania. — No i to polega na tym, że ty tę piłkę odbijasz, zupełnie jak w Quidditchu, a później latasz po boisku i okładasz przeciwników kijem. Mówię wam, niezły ubaw. Musimy się kiedyś na to wybrać.

— Blaise, to nie o to w tym chodzi — zauważyła Hermiona, rzucając mu rozbawione spojrzenie. — Chodzi o to, żeby odbić piłkę i dotrzeć do bazy, zanim zostanie się wyautowanym przez przeciwników.

— To nie gra się w to po to, żeby kogoś spałować?

— Nie.

— Och — mruknął wyraźnie strapiony Zabini. — Muszę powiedzieć mamie, że jednak wisi to odszkodowanie panu Bonnetowi.

Ślizgon zmrużył oczy, gdy cała trójka zgodnie wybuchnęła śmiechem. Wielce urażony, wydął dolną wargę i ostentacyjnie skierował wzrok na błonia.

— Najpierw jakieś kino, później baseball... Skąd takie zainteresowanie mugolami, Blaise? — spytał złośliwie Nott.

— To normalne, że wie się pewne rzeczy, jeśli ma się matkę mugolaczkę.

Wszyscy jak jeden mąż spojrzeli na niego.

— No co? — spytał Zabini obronnym tonem, wzruszając ramionami.

Gdyby nie panująca wokół ciemność, Hermiona przysięgłaby, że na jego policzkach w odcieniu mlecznej czekolady pojawił się rumieniec.

Ciszę przerwał w końcu Draco. Wzruszył ramionami i dobitnie oświadczył:

— W sumie to mi to wisi.

— No wiesz co — oburzył się Blaise. — Ja się uzewnętrzniam, a ty...

— Chodzi mi o to, że mugolka czy nie, twoja matka zawsze będzie dla mnie kobietą, która wspierała moją matkę i kupowała mi okropne koszule. Swoją drogą, myślisz, że się obrazi, jak spalę je wszystkie w cholerę?

Teodor prychnął, widząc spojrzenie Zabiniego.

— No co? Przecież cię nie zabiję.

Czarnowłosy wyszczerzył zęby, doskonale wiedząc, iż w języku Ślizgona znaczy to mniej więcej „twoje potrzebne jak różdżka w tyłku wyznanie nic nie zmienia”. Podszedł do bruneta i zarzucił mu ramię na szyję.

— Co taki zaskoczony? — spytał Nott, widząc spojrzenie Dracona. — Myślałeś, że zwyzywam go od oszustów i zabiję mu matkę? Przecież i tak ten świat stanął na głowie...

Blaise pochylił się w przód, by móc posłać prefektom rozbawione spojrzenie.

— Nie ma innego wyboru, musi się tak zachowywać. Wisi mi dziesięć tysięcy galeonów. Moja Teodora — wymamrotał czule, targając włosy Notta.

— Spieprzaj — burknął brunet, odpychając od siebie Blaise'a.

— Zaczyna się.

Ślizgoni zamarli, przerywając swoje przekomarzania i zwrócili wzrok ku Zakazanemu Lasowi, by przekonać się, że Hermiona miała rację. Grupa Śmierciożerców w czarnych szatach wyłaniała się spomiędzy wiekowych drzew, zmierzając ku Hogwartowi. Z każdą kolejną postacią, Gryfonka miała nadzieję, iż wyszła ona jako ostatnia, jednak tych było coraz więcej.

— Żadnych niespodzianek? — spytał cicho Blaise, gdy zauważył, że w armii Voldemorta walczyć będą wyłącznie ludzie.

Hermiona zmrużyła oczy, zupełnie jakby starała się zobaczyć, czy wśród drzew nie kryją się dodatkowe oddziały.

— Na pewno mają coś jeszcze. Może nie w tak dużej liczbie i o takiej rozmaitości, ale na pewno znaleźli sojuszników.

— Pytanie tylko kto się z nimi przypałętał i ilu ich będzie — dodał Draco, zacieśniając uścisk na różdżce. — Ile mamy czasu, nim zaklęcia przestaną działać?

— Nie wiem. To zależy od zbyt wielu czynników — odpowiedziała, zagryzając wargę. — W najlepszym wypadku może pół godziny. W najgorszym dziesięć minut.

Blaise westchnął, zaczynając przemierzać wieżę szybkim krokiem.

— Najgorsze jest to czekanie. Nie możemy zrobić nic, póki tu nie podejdą... Myślicie, że Ministerstwo...?

— Nie, Blaise — przerwał mu arystokrata. — Nie dadzą rady tak szybko uporać się z atakami na mugoli. Nim tu przyjdą, będzie po wszystkim. Och, a tak przy okazji, jeśli zobaczycie mnie na błoniach, tylko w innej koszuli, nie zabijajcie. W szkole jest mój klon.

— Długa historia — dodała Hermiona, widząc uniesioną brew Notta.

Draco skrzywił się, gdy pierwsze zaklęcia uderzyły o barierę. Wiedział, że każdy kolejny promień przybliża go do walki. Drżał na samą myśl, iż w ciągu kilku godzin może stracić wszystko, co osiągnął przez ostatni rok. Spokojne... przez większość czasu... życie, zdrowe relacje z matką, Hermiona... Miał wrażenie, że los dał mu to wszystko tylko po to, by odegrać się na nim za to, iż ostatnio wymknął się śmierci, i odebrać swój dług z nawiązką.

Drgnął, gdy poczuł, jak dziewczyna, nie odwracając wzroku od Śmierciożerców, ujmuje jego dłoń. Czerpiąc pocieszenie z tego gestu, wzmocnił uścisk, dając jej w zamian to samo.

— Kiedy zejdziemy z wieży, trzymaj się mnie. Mnie albo klona — przypomniał jej, kreśląc kciukiem okręgi na wierzchu jej dłoni.

— Wiem. Będę — odpowiedziała cicho, po czym wzięła głęboki oddech i spytała: — A więc... wydajemy bankiet?

— Zaręczynowy? — upewnił się blondyn, lekko uśmiechając się na tę myśl.

— Yep.

Chłopak stanął za dziewczyną i objął ją w talii.

— Hmm... jeśli chcesz. Na ile osób?

— Na niewiele. Tylko najbliżsi — odpowiedziała, mimowolnie wtulając się w niego bardziej, gdy bariera zadrżała pod wpływem serii potężnych zaklęć. — Twoja matka, Harry, Ginny... babcia Rose...

Draco napiął ciało, słysząc ostatnie imię.

— Czy jej obecność jest obowiązkowa?

— No wiesz co... To będzie też twoja babcia.

— Wybacz, ale nie uśmiecha mi się spędzanie własnej imprezy na unikaniu laski, słuchaniu o hemoroidach i odpowiadaniu na pytanie, kiedy doczeka się prawnuków.

— Czy ja dobrze słyszałem? — wydukał Blaise, wytrzeszczając oczy. Ślizgon patrzył to na przyjaciela, to na Hermionę, a na jego usta powoli wpłynął niedorzecznie szeroki uśmiech. — Słyszałeś? — pisnął, szturchając łokciem oniemiałego Notta. — Chcą się hajtnąć!

Gdy tylko wybrzmiały ostatnie słowa Zabiniego, powietrze przeszył wysoki, przenikliwy wrzask. Cała czwórka skuliła się, zasłaniając uszy, jednak nic to nie dało. Do pojedynczego krzyku dołączyły pozostałe, sprawiając, iż skrzywili się z bólu. Mieli wrażenie, że dźwięk ten dociera do mózgu, po kolei odbierając im wszystkie zmysły.

Draco jęknął, czując, jak po szyi spływa mu strużka krwi. Skulił się jeszcze bardziej, starając się za wszelką cenę odseparować od nieludzkich wrzasków. Słyszał, jak pozostali klną, jak hogwarckie szyby pękają pod naporem fal dźwiękowych. Nagle wszystko w jednej chwili ustało. Niepewnie wyprostował się i spojrzał na swoich towarzyszy. Nott poruszał wargami, jednak żaden dźwięk nie wydostał się z jego ust. Co więcej, miał wrażenie, jakby jego uszy napełnione były watą.

— Co mówisz? — spytał, odruchowo pochylając się w jego stronę.

Brunet zmrużył oczy i przechylił głowę, jakby nie dosłyszał.

Hermiona zamachała rękami, przyciągając na siebie ich uwagę.

— Za... ęcie! Za... ęcie! — wrzasnęła, wskazując na swoje uszy.

Mimo iż Gryfonka krzyczała najgłośniej jak potrafiła, arystokrata ledwo ją słyszał. Dopiero po chwili zrozumiał, iż rzuciła zaklęcie, by uchronić ich przed przenikliwymi wrzaskami.

— …arpie! — powtórzył o wiele głośniej Teodor, wskazując na niebo.

Draco zaklął, widząc stado harpii, krążących nad barierą. Nagie kobiety o czarnych, długich włosach i szarej, pomarszczonej skórze potężnymi ruchami błoniastych skrzydeł utrzymywały się w powietrzu, starając się zniszczyć zaporę swoją najgroźniejszą bronią. Z przerażeniem obserwował, jak ściany osłony coraz bardziej drżą, aż w końcu znikają, dając Śmierciożercom wolną drogę.

W chwili, gdy bariera zniknęła, dosłownie znikąd zaczęły pojawiać się kolejne postacie w czarnych szatach, ukryte aż do tej pory pod zaklęciami zwodzącymi. Draco podszedł do muru i przełknął ślinę, gdy zobaczył, że byli otoczeni. Powrócił wzrokiem do harpii. Musieli się ich jak najszybciej pozbyć, inaczej nie będą w stanie stawić czoła Śmierciożercom.

Arystokrata zerknął przez ramię i zamachał, by zwrócić na siebie uwagę.

— Celować w harpie!

Pozostali skinęli głowami, po czym spojrzeli na coś, co znajdowało się za nim i zaczęli do niego krzyczeć. Draco odwrócił się i natychmiast rzucił zaklęcie. Harpia odbiła w bok, unikając czerwonego promienia, po czym wzbiła się w górę i razem z grupą swoich towarzyszek zaczęła pikować w dół, prosto na nich.

W tym samym czasie reszta stworzeń podzieliła się na dwa oddziały, atakując pozostałe wieże obsadzone uczniami. Stało się jasne, iż ich zadanie polegało na wyeliminowaniu przeciwników, mogących zagrozić walczącym na dole Śmierciożercom.

Teodor skrzywił się, gdy zaklęcie rzucone przez Gryfonkę osłabło i dotarł do niego piskliwy skrzek morderczych istot. Choć nie tak uciążliwy, jak wcześniej, nadal skutecznie utrudniał koncentrację w walce.

Brunet schylił się, unikając długich, czarnych szponów i rzucił zaklęcie, obezwładniając przeciwnika. W chwili, gdy się odwrócił, jedna z harpii przyskoczyła do niego i objęła od tyłu. Chwyciła jego włosy i silnym szarpnięciem odchyliła głowę Ślizgona, by w następnej chwili wbić kły w jego szyję i zacząć wysysać krew. Chłopak szarpnął się w uścisku, widząc, że druga harpia przykucnęła na murze i przygląda mu się z chciwością, jednak jego wysiłki zdały się na nic. Te kilka łyków krwi, które zdążyła wypić, wzmocniły trzymającą go istotę i sprawiły, iż jej pomarszczone ciało odzyskało młodzieńczy, kuszący wygląd.

— Suka — warknął, wbijając koniec różdżki w biodro harpii.

Stworzenie zawyło z bólu, gdy różdżka rozgrzała się, przypalając wrażliwą skórę. Brunet skorzystał z okazji, odwrócił się i spetryfikował harpię, po czym wypchnął ją z wieży.

Widząc to, druga z nich zawyła z wściekłości i rzuciła się na chłopaka. Nim jednak zdołała do niego dotrzeć, zatrzymało ją zaklęcie Dracona. Arystokrata przeskoczył jej ciało i, rzucając po drodze zaklęcia, biegł ku Hermionie. Gryfonka próbowała odpędzić od siebie chmarę harpii, jednocześnie trzymając za nogę Blaise'a, który wisiał w powietrzu, trzymany przez jedną z nich.

Blondyn posłał strumień ognia, sprawiając, iż otaczające dziewczynę kobiety wzbiły się w powietrze. Blaise z głośnym hukiem upadł na posadzkę, zaraz jednak wstał i pognał do klapy. Przepuścił pozostałych i sam w ostatniej chwili zszedł na dół, zamykając przejście. Zabezpieczył je zaklęciem i oparł się o ścianę.

— Cholera... — wydyszał, ocierając krople potu z czoła. — Nie sądziłem, że kiedykolwiek będę żałował rozchwytywania przez kobiety.

— Taa — mruknął Nott, dotykając rany na szyi. Spojrzał na zakrwawione palce i przeklął. — Mogłabyś? — rzucił do Hermiony.

— Jasne.

— Musimy schować gdzieś naszyjnik i pomóc tym na błoniach — zarządził Draco, zbiegając po schodach.

Pozostali ruszyli za nim.

— Jakieś pomysły?

— Zanieś go do Pokoju Życzeń. My pójdziemy na błonia — rzucił Blaise, pokonując po dwa stopnie naraz.

— Pokój odpada. Poza tym to nie mogę być ja — odpowiedział Draco.

Miał świadomość, iż jego sobowtór zagląda w jego myśli, poza tym nadal nie był co do niego przekonany. Ostatnie czego im brakowało to to, by naszyjnik wpadł w ręce Voldemorta. Nagle blondyn zatrzymał się, widząc zbiegającą po sąsiednich schodach grupę walczących na wieży Gryffindoru, w tym i...

— Potter!

Gryfon spojrzał w jego stronę i podbiegł do nich. Podobnie jak oni, również nosił ślady po walce z harpiami.

Ślizgon wyjął z kieszeni naszyjnik i bez żadnego wstępu wcisnął mu go w dłoń.

— Masz. Ukryj go.

— Dlaczego...?

— Nie teraz. Ukryj go gdzieś i tym razem postaraj się nie nawalić.

Harry spojrzał w dół, na trzymany przez siebie wisiorek. Z tego, co wiedział, został on ukryty. Dlaczego Ślizgon wyjął go z bezpiecznej kryjówki? Dlaczego nosi go przy sobie?

Potężny huk gwałtownie wyrwał go z rozmyślań. Mocno ściskając różdżkę, pognał w dół, doskonale wiedząc, gdzie może schować naszyjnik tak, by nie dostał się w ręce Śmierciożerców.

Pokonywał w biegu opustoszałe korytarze, aż w końcu zatrzymał się przed łazienką Jęczącej Marty. Rozejrzał się, chcąc zyskać pewność, że nikt z wyjątkiem niego samego nie będzie znał miejsca ukrycia artefaktu. Zmrużył oczy, przyglądając się miejscu, w którym wydawało mu się, że zobaczył przemykający cień. Podszedł do rozwidlenia korytarza, jednak niczego ani nikogo nie zauważył. Okręcił się na pięcie i wbiegł do opustoszałej łazienki Jęczącej Marty, zatrzymując się przed jedną z umywalek.

Pochylił się nad nią, w skupieniu przypatrując się wygrawerowanemu rysunkowi węża. Nie starał się wyobrazić sobie, że jest on prawdziwy, gdyż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że utracił możliwość posługiwania się ich językiem. Liczył tylko na to, że jedno z nielicznych zapamiętanych przez niego słów wystarczy, by Komnata ponownie się przed nim otworzyła.

— Otwórz się.

Uśmiechnął się z satysfakcją, widząc, jak umywalka obraca się, ukazując przejście. Nie marnując czasu, wskoczył do tunelu, chcąc jak najszybciej dołączyć do walczących.

Idąc tunelem prowadzącym do Komnaty, miał nieodparte wrażenie, że jest obserwowany. Zupełnie jakby jej stare mury wyczuwały, że wtargnął do nich intruz i bacznie mu się przyglądały.

Stanął przed masywnym murem, na którym wyrzeźbione zostały dwa splecione ze sobą węże i ponownie nakazał przejściu się otworzyć.

Przebiegł przez Komnatę, wszedł do jednego z bocznych tuneli i ukrył naszyjnik w szczelinie w ścianie. Wybiegł z pomieszczenia, by wrócić do swoich przyjaciół, nie wiedząc, że w tym samym momencie ukryta pod zaklęciem zwodzącym postać uśmiecha się przebiegle, sięgając po naszyjnik.

***

Draco Malfoy w ostatniej chwili uchylił się przed strumieniem ognia, obserwując, jak płomień trawi ciało harpii. Podniósł się z ziemi i otarł krew, sączącą się z rany na szyi. Już dawno przestał przejmować się swoimi obrażeniami, więc gdy tylko zobaczył, jak Gryfonka podchodzi w jego stronę, chcąc zatamować krwawienie, pokręcił głową, dając jej do zrozumienia, że nie warto tracić czasu.

Gdy tylko rozdzielili się z Potterem, razem z Blaisem przeszli przyspieszony kurs wiedzy o tych latających stworach, słuchając przekrzykujących się najlepszych uczniów Hogwartu. Z niezbyt zrozumiałej paplaniny Gryfonki i swojego przyjaciela zapamiętał jedno: ugryzienie harpii nie jest trujące i nie powinno spowodować większego spustoszenia w organizmie... jeśli tylko nie pozwoli im się doszczętnie osuszyć z krwi.

Rozejrzał się po dziedzińcu zamku. Choć wycofanie się w obręby murów Hogwartu chwilowo odseparowało ich od oddziałów Śmierciożerców, nie uchroniło ich od ataków harpii, które z każdą kolejną porcją zdobytej krwi stawały się coraz silniejsze.

Nagle powietrze przeszył trzask rozbitej szyby i dźwięczne odgłosy spadających na ziemię ostrych drobinek. Przeczuwając najgorsze, arystokrata odwrócił się i zaklął. Dwie harpie wleciały do Wielkiej Sali. Do miejsca, w którym przebywali pierwsi ranni. Chciał od razu tam pobiec, jednak zatrzymał się, widząc, jak zmierza tam Teodor i paru innych uczniów.

Nott przeskoczył przez przewrócony posąg i wpadł do sali wejściowej, skąd było słychać krzyki zaatakowanych uczniów. Gdy już niemal dobiegli do drzwi, ukryta do tej pory harpia rzuciła się na Anthony'ego. Chłopak krzyknął, próbując wyrwać się z jej uścisku. Nim ktokolwiek zdążył rzucić zaklęcie, istota odbiła się od ziemi i unikając po drodze posłanych za nią promieni, zdołała ukryć się na czwartym piętrze.

— Ja się nią zajmę — oznajmił brunet, już wspinając się po schodach.

Pozostali nie tracili czasu. Wbiegli do Wielkiej Sali, walcząc z pragnieniem, by zatkać uszy i skulić się w kącie w odpowiedzi na pisk harpii.

Nott, z trudem łapiąc oddech, pognał w ślad za Anthonym, jednak na korytarzu nie było po nim i po jego porywaczu żadnych śladów. Stąpając cicho, by nie zdradzić swojej obecności, skręcił w lewo, uprzednio sprawdzając, czy harpia nie stoi tuż za rogiem.

Czysto.

Ślizgon przełknął ślinę. Wydawało mu się, iż ten cichy, niedosłyszalny wręcz odgłos odbijał się od ścian i rozbrzmiewał po całym korytarzu. Przeklinał w duchu, wiedząc, że każda sekunda obniża szanse na przeżycie chłopaka.

Znalazł go przy drzwiach do sali. Rozciągniętego na podłodze. Rozglądając się wokoło, podszedł do Anthony'ego i przykucnął przy nim, przykładając dwa palce do zakrwawionej szyi. Był martwy.

Tylko kropla krwi, która wylądowała na jego karku, ostrzegła go przed atakiem. Rzucił się w przód. Harpia wylądowała w miejscu, w którym przed sekundą się znajdował, sycząc z niezadowolenia, iż jej się wymknął. Powoli wyprostowała się, prężąc swoje jasnoszare, zmysłowe ciało odzyskane dzięki krwi Krukona.

Powoli, by nie sprowokować jej do ataku, Nott odwrócił się, nie odrywając spojrzenia od jej czarnych oczu. Wiedział bowiem, iż odmłodzona, jest w stanie wykończyć go w mgnieniu oka. Stworzenie przechyliło głowę i powoli wysunęło język, by zebrać z warg szkarłatną ciecz. Jednocześnie jeszcze bardziej wysunęła czarne szpony i uśmiechnęła się. Nott przez ułamek sekundy mógł dostrzec koniuszki kłów.

Błyskawicznie chwyciła go za nogę i rzuciła nim o ścianę. Nim zdołał się po niej osunąć, już była przy nim, trzymając go za gardło. Uniosła go, zupełnie jakby jego ciężar nie robił na niej żadnego wrażenia. Widząc, jak chłopak się szamocze, powoli zbliżyła do niego swoją twarz, wydając przeraźliwy syk. Przygwoździła go skrzydłami do ściany, praktycznie pozbawiając możliwości jakiegokolwiek ruchu.

Czerwony na twarzy Ślizgon zaklął w myślach, widząc, jak skrzydlata kobieta uśmiecha się szeroko, ukazując ostre kły. Syknął z bólu, gdy wolną ręką chwyciła go za włosy i pociągnęła, ułatwiając sobie dostęp do jego szyi. Widząc w tym swoją ostatnią szansę, nie myśląc zbytnio nad głupotą tego, co miał zamiar zrobić, wbił jej palce w oczy.

Harpia wrzasnęła, dając upust swojej wściekłości. Nie oglądając się za siebie, brunet rzucił się ku swojej różdżce, prosząc Salazara o to, by zdążył rzucić zaklęcie. Odwrócił się na plecy i posłał w stronę stworzenia strumień ognia.

— Kurwa — syknął w momencie, w którym harpia zatrzepotała skrzydłami, odbijając płomienie w jego stronę. W ostatniej chwili zdążył skryć się za pozostałością okazałego posągu. Gdy ogień wygasł, zaczął się cofać, cały czas obserwując idącą ku niemu harpię. — Mówiłem im, że zginiemy — powiedział do siebie po tym, jak stworzenie w ten sam sposób odbiło jego kolejne zaklęcie, zmuszając go do ucieczki przed bladoniebieskim promieniem.

Chłopak czuł, że przecenił swoje możliwości. Młodzieńcza krew sprawiała, iż niemal niemożliwe było pokonanie jej w pojedynkę. Była szybsza, silniejsza i...

„Krew” — powtórzył w myślach. „Gdyby tylko stanęła w miejscu.”

Brunet rzucił się w bok, uciekając przez rzuconym w jego stronę kamiennym posągiem, naprędce wymyślając plan, jak osuszyć harpię z krwi. W jakiś sposób musiał ją unieruchomić. Pytanie tylko, jak miał to zrobić, skoro potrafiła przenieść się na drugi koniec korytarza w mgnieniu oka. Stworzenie tylko bawiło się z jedzeniem, pozwalało mu szamotać się w przerażeniu, nim w końcu go dopadnie.

Zaczynał już wątpić w to, czy wyjdzie z tego żywy, gdy zobaczył ukrytego za harpią Dracona. Arystokrata wychylił się zza zakrętu i spojrzał na wiszącą w powietrzu harpię i na niego. Wskazał dłonią na istotę, po czym zacisnął pięść.

Teodor niemal niedostrzegalnie skinął głową, dając znak, że zrozumiał jego polecenie. „Zatrzymać harpię... ciekawe niby jak.”

Nott zaklął, po czym wyszedł z ukrycia i rozłożywszy szeroko ręce, odrzucił różdżkę.

— No chodź! — zawołał, skinąwszy na nią palcem. — Chodź, ty wyrośnięty nietoperzu.

Sekundę po wypowiedzeniu tych słów leżał na posadzce z harpią siedzącą na jego klatce piersiowej. Kobieta warknęła i nachyliła się nad nim, po czym zawyła z bólu, gdy rzucone przed Dracona zaklęcie odcięło jej skrzydła. Fontanna krwi trysnęła z jej pleców, zupełnie jakby to tam gromadził się cały jej zapas. Harpia spojrzała czarnymi oczyma na Notta i wydała z siebie ni to jęk, ni to niedowierzające prychnięcie.

Chłopak zrzucił z siebie ciało, które w błyskawicznym tempie zaczęło się starzeć. Wstał, patrząc, jak z harpii zostaje jedynie kupka prochu.

— Nie spieszyłeś się zbytnio. Jeszcze chwila i pomyślałbym, że ci się to podobało — oznajmił Draco, leniwym krokiem podchodząc do Teodora. Zatrzymał się i spojrzał w dół na proch. — A taka ładna była...

— Co ty tu robisz? — spytał brunet, ocierając twarz koszulką — Myślałem, że będziesz z Granger.

Arystokrata wzruszył ramionami, w końcu podnosząc wzrok.

— Akurat byłem w pobliżu. Pomyślałem, że wpadnę i powstrzymam harpię przed zabiciem mojego kumpla.

— Byłeś w pobliżu — powtórzył wolno, patrząc na jego koszulę. — Powinieneś być na błoniach, klonie.

Sobowtór uśmiechnął się chytrze.

— Czy aby na pewno?

Teodor schylił się, by podnieść różdżkę, nie spuszczając z niego wzroku. Widząc to, blondyn zaśmiał się pod nosem.

— Co ty tu robisz?

Klon ruszył w jego stronę, mówiąc:

— Wleciała tu jeszcze jedna harpia. Pogadałbym jeszcze, ale muszę iść. Nie chcemy, by zła harpusia dorwała nasze tyły.

Blondyn mrugnął do Teodora, poklepał go w ramię i wyminął.

— Poradzisz sobie sam?

— Jeszcze się nie pożywiała — odparł krótko sobowtór, zostawiając go samego.

Nie tracąc czasu, brunet zaczął schodzić na dół. Skoro klon był pewny, że da sobie radę, postanowił zostawić go z tym samego. Poza tym był bardziej potrzebny na dziedzińcu, do którego zdołali dotrzeć Śmierciożercy.

Był na drugim piętrze, gdy usłyszał cichy, dobrze znany mu głos.

— Zanieś mu go.

Ślizgon wyszedł zza zakrętu i serce podeszło mu do gardła na widok Rasack'a, podającego Naszyjnik Pandory czarnemu krukowi. Błyskawicznie rzucił zaklęcie, jednak auror zdążył je zablokować, umożliwiając Ivanowi ucieczkę.

Brunet stał jak otępiały, wpatrując się w znienawidzoną twarz Derricka Rasac'a. W głowie kłębiły się setki myśli, jednak żadna nie była w stanie wyjaśnić tego, co przed chwilą się stało. Bo czy to możliwe, że jeden z najwybitniejszych aurorów, jakich miało Ministerstwo, właśnie przechylił szalę zwycięstwa na ich niekorzyść?

— Dlaczego? — spytał, nie mogąc... nie chcąc oswoić się z myślą, że wszystko, o co walczyli, przepadło i nic już nie będzie w stanie powstrzymać powrotu Czarnego Pana.

Auror uśmiechnął się tajemniczo, przechylając głowę, jakby zastanawiał się, czy warto tracić czas na rozmowę z chłopakiem. Wyjrzał przez okno, zawieszając dłużej wzrok na grupie walczących, a kąciki jego ust uniosły się, wykrzywiając twarz w ponurej parodii uśmiechu.

— Wiesz, co zrobiłeś?! — wykrzyknął Nott, czując, jak złość przejmuje nad nim kontrolę.

Chciał rzucić się na aurora, móc wreszcie zemścić się za śmierć rodziców, ale najpierw musiał wiedzieć. Musiał wiedzieć, dlaczego Derrick Rasac postanowił przejść na stronę Śmierciożerców.

— Ach, mój drogi chłopcze, mógłbym powiedzieć, że twoja żądza wiedzy mi imponuje... gdyby tylko rzeczywiście tak było — oznajmił auror, nie odrywając wzroku od walczących na dziedzińcu. Przyglądał się wszystkiemu z niemal stoickim spokojem, zupełnie jakby patrzył na podrzędny, ligowy mecz Quidditcha. Pokiwał głową z aprobatą, gdy na pokrytą krwią ziemię padło kolejne ciało jednego z członków Zakonu Feniksa. — W gruncie rzeczy jesteśmy bardzo podobni — oznajmił nagle, odwracając się w stronę Ślizgona. — Obaj cenimy zasady i restrykcyjnie ich przestrzegamy, gdyż kierujemy się chłodną logiką... niczym więcej. Jak więc ci się wydaje: dlaczego to zrobiłem? Dlaczego zakradłem się do zamku i wykradłem artefakt, by później przekazać go Voldemortowi?

Auror uśmiechnął się szeroko, widząc, z jakim trudem przychodzi chłopakowi pogodzenie się z tym, co zobaczył. Powolnym krokiem podszedł do Teodora, nic nie robiąc sobie z tego, że ten mierzy w niego różdżką. Doskonale wiedział, że nie zaatakuje. Nie, dopóki nie dowie się dlaczego.

— Pani Trockings byłaby niepocieszona — cmoknął, udając rozczarowanie. — Oczywiście, gdyby nadal żyła — sprecyzował, zerkając przez ramię na pole bitwy. — Z całego serca ubiegała się o to, by cię oszczędzić, twierdząc, że jesteś inteligentnym młodzieńcem, który jeszcze wyjdzie na prostą.

— Dlaczego?! — syknął brunet, niemal nie słysząc słów aurora, zagłuszanych przez szum pulsującej krwi. Przypomniał sobie, jak przez wszystkie lata Rasac ścigał Śmierciożerców, jak zażarcie walczył o to, by każdego z nich dopadła sprawiedliwość. Czy to możliwe, że ten sam człowiek, który uchodził za wzór prawości, potajemnie sprzymierzył się z tymi, których nienawidził?

— Ludzie nie zasługują na to, by cieszyć się wolnością. Głupcy, którzy przez lata marnotrawili owoce mojej pracy. Nie zasługują na to, by cieszyć się życiem. Taak... są tak samo winni, jak Śmierciożercy, gdyż to oni dali im zbyt wiele swobody do działania. To oni doprowadzili do tego, że tak wielu uniknęło kary. Długo zastanawiałem się nad tym, co zrobić, by w końcu zrozumieli, że kto raz został Śmierciożercą, zostanie nim na zawsze. Teraz już wiem — pokiwał głową, nie zwracając najmniejszej uwagi na chłopaka, zbyt pochłonięty swoimi myślami. Zaśmiał się gardłowo, a kiedy wznowił przemowę, w jego oczach zabłysło szaleństwo: — Na nich także musi spaść kara. Mieli swoje szanse... i przez lata je marnowali, układając się z tymi ścierwami... okazując im łaskę. Poświęciłem całe swoje życie, by zapewnić im bezpieczeństwo, jednak oni mnie odrzucili. Lepiej wiedzieli, jak należy postępować. Naginając prawo. Łamiąc je, zakrywając się wzniosłymi celami, łaską i współczuciem. Ale oni sami ich nie doświadczą. Gdy na własnej skórze przekonają się, do czego prowadzi empatia i dawanie drugiej szansy, zwrócą się do mnie. Zrozumieją, że miałem rację. Ale dla nich będzie już za późno.

— Jesteś obłąkany — oznajmił brunet, z trudem godząc się z tym, co przed chwilą usłyszał.

— Obłąkany? — spytał nadzwyczaj uprzejmie Rasac, jakby rozprawiał o czymś kuriozalnym. — Nie, ja jestem wizjonerem. To społeczeństwo gnije od środka, ale ja temu zaradzę. Przyniosę im uzdrowienie. Z popiołów wojny powstanie nowy, lepszy ład. Ład, nad którym będzie czuwać Czarny Pan.

Ślizgon zacisnął mocniej palce na różdżce, widząc zmianę w wyrazie twarzy aurora.

— Naprawdę się łudzisz, że możesz się ze mną mierzyć? — zapytał z kpiną Rasac, sięgając do wewnętrznej kieszeni szaty. Omiótł wzrokiem Ślizgona, zatrzymując się dłużej na jego szyi, gdzie z paskudnego rozcięcia powoli sączyła się krew.

***

Mały, czarnowłosy chłopiec stał oparty o jedno z wiekowych drzew Zakazanego Lasu, obracając w drobnych palcach różdżkę. Pomimo młodego wieku, wydawać by się mogło, iż nawyk ten towarzyszył mu od dziesięcioleci, co poniekąd było prawdą, bowiem owe ciało znajdowało się pod kontrolą Lorda Voldemorta.

Czarnoksiężnik stał w absolutnej ciszy w otoczeniu swoich najwierniejszych popleczników.

Ciszy? Nie, on nie mógł powiedzieć, że otaczała go nieprzenikniona cisza. W głowie cały czas słyszał płacz, krzyki i błagania Toma Moor.

„Wypuść mnie!”

„Zostaw! Nic ci nie zrobiłem!”

„Boję się... Co chcesz zrobić?”

Prośby i lamenty nie miały końca, co drażniło Czarnego Pana. Z trudem kontrolował to ciało i blokował dostęp do swoich myśli. Już dwukrotnie chłopiec był o włos od odzyskania władzy i czuł, jak z minuty na minuty słabnie. Zostało mu niewiele czasu. Jeśli szybko nie dostanie naszyjnika, smarkacz go pokona, a on nieprędko będzie mógł powtórzyć coś takiego. Mogą minąć miesiące, nawet lata, w trakcie których chłopiec może uciec i znaleźć pomoc w pozbyciu się go. Na to nie mógł pozwolić.

„WYPUŚĆ MNIE!!!”

„Powiedziałem, milcz” — syknął w myślach, zyskując tym kilka chwil spokoju. Gryfon zamilknie, popłacze, a później znowu będzie wrzeszczał. Nienawidził dzieci.

Słysząc trzepot skrzydeł, powoli uniósł głowę, jednak w dalszym ciągu nie ruszył się z miejsca. Ruch wymagał większej koncentracji. Każdy krok, a nawet mrugnięcie, osłabiały jego już i tak nadwątlone siły.

Czarne oczy chłopca zabłysły chciwie na widok naszyjnika. Bez słowa wyciągnął dłoń i odebrał artefakt od Ivana. Wlepił wzrok w czarny kamień i delikatnie, niemal pieszczotliwie musnął go kciukiem.

Mocno zaciskając dłoń na medalionie, powolnym krokiem ruszył ku ściętemu pniu.

— Panie?

Zignorował zarówno ciche pytanie, jak i wyciągniętą dłoń Śmierciożercy. Nie potrzebował pomocy i nienawidził tego, jak bardzo słaby teraz był. Na szczęście niedługo miało się to zmienić.

— Puchar i sztylet — powiedział cicho, wskazując ruchem głowy pień.

Jeden z mężczyzn natychmiast wypełnił polecenie. Czarny Pan położył obok naszyjnik i chwycił sztylet. Na pierwszy rzut oka widać było, iż jest wyjątkowy. Rączka była krótka, lecz bogato zdobiona, natomiast na ostrzu widniały wygrawerowane znaki, w niczym nieprzypominające normalne litery czy starożytne runy. Był artefaktem, jednym z nielicznych przedmiotów, które mogły zniszczyć horkruksa.

Czarnoksiężnik uniósł ostrze i rozciął dłoń. Szkarłatna ciecz natychmiast wypłynęła z rany. Zacisnął pieść, patrząc, jak krople lądują w pucharze.

„Przestań! Co robisz?!”

Z trudem koncentrując się na swoim zadaniu, Voldemort sięgnął po medalion, wypowiadając w myślach słowa rytuału. Ignorując ból, jaki opanował jego ciało i wizje nadesłane przez Pandorę, szybko wbił sztylet w kamień na tyle, by nie zniszczyć, lecz boleśnie zranić cząstkę jej duszy. Obrazy i ból natychmiast zniknęły, po polanie rozległo się bolesne westchnienie. Chłopiec ustawił wisior nad pucharem, tak, by spływające z niego czarne krople znalazły się w naczyniu. Odczekał chwilę, po czym jednym haustem opróżnił jego zawartość.

Zadrżał, czując, jak część duszy, dotychczas tkwiąca w Tiarze, wraca do niego. Poczuł się silniejszy, to prawda, jednak nie było to to, czego oczekiwał.

Zacisnął zęby z wściekłości i wbił wzrok w medalion, czując, że to za jego sprawą rytuał nie zadziałał. Coś było nie tak.

„Czy teraz już mnie wypuścisz?”

Czarnoksiężnik zamarł, słysząc głos w swojej głowie. Jego nie powinno tu być. On nie powinien już istnieć. Powinien mieć całe ciało dla siebie. Zrobił wszystko jak trzeba, jednak nie otrzymał pełni mocy Pandory. Nadal był słaby, mając za współlokatora marudzącego smarkacza.

— Kto go wcześniej nosił? — wysyczał wściekle, odwracając się do Ivana. — KTO?!

— Granger. Hermiona Granger, panie — odpowiedział Rosjanin, nieumiejętnie ukrywając drżenie głosu. Przełknął ślinę, modląc się o to, by nie przepłacił błędu życiem. Nawet jeśli to nie był jego błąd.

Voldemort przymknął powieki, skrywając za nimi czerwone tęczówki, które znacznie odznaczały się przy bladej skórze i kruczoczarnych włosach.

Widocznie nie tylko on próbował wrócić do życia, przelewając swoją duszę do nowego ciała...

Śmierciożercy stali, w napięciu oczekując słów swojego pana. Żaden nie odważył się poruszyć. Gdy wydawało się, iż będą tak stać w nieskończoność, Voldemort rozkazał:

— Przyprowadźcie mi dziewczynę.

Teraz, mając w całości ten jeden odłamek swojej duszy, był silniejszy od Toma, nie musiał obawiać się utraty kontroli nad ciałem. A wkrótce otrzyma moc Pandory i zniszczy duszę tego przeklętego dziecka. Wystarczyło tylko wydobyć cząstkę horkruksa żyjącą w dziewczynie, by Lord Voldemort na powrót stał się niezwyciężony.

***

Hermiona machnęła różdżką, odbijając kolejne wrogie zaklęcie, jednocześnie cofając się w tył. Jej przeciwnik, widząc, iż zapędził ją w ślepy zaułek, uśmiechnął się z chorą wręcz satysfakcją. Popełnił błąd, który był domeną Śmierciożerców. Słudzy Voldemorta zawsze upajali się zwycięstwem, nim ich wróg powiedział ostatnie słowo. Gryfonka wykorzystała ten ułamek sekundy, wytwarzając mgłę, całkowicie zasłaniającą jej sylwetkę, po czym wyminęła Śmierciożercę i posłała w jego stronę zaklęcie.

Nie patrząc na to, czy został trafiony, rzuciła się w przód, by pomóc walczącej nieopodal Puchonce. Ranna dziewczyna próbowała blokować zaklęcia, jednocześnie uciskając ranę na brzuchu. Wypowiedziała formułę, odpychając napastnika o kilka metrów, gdzie zajął się nim inny uczeń Hogwartu. Hermiona podbiegła do rannej i cofnęła się z nią do sali wejściowej. Pomogła jej usiąść na ziemi i delikatnie podwinęła zakrwawioną bluzkę.

Puchonka jęknęła, gdy materiał otarł się o rozcięcie widniejące na jej ciemnej skórze.

— Przepraszam — mruknęła Gryfonka, wpatrując się w ranę. — Jest zbyt głęboka. Chodź — ujęła jej ramię, by zaprowadzić ją do Wielkiej Sali.

W połowie drogi powietrze przeszył ogłuszający huk, tak potężny, iż wydawało się, że mury zamku zadrżały. Obie schyliły się, gdy kamienne drobiny zaczęły spadać, lądując na nich i na posadzce.

— W porządku?

Puchonka skinęła głową.

Kasztanowłosa zostawiła ją pod opieką pani Pomfrey i pobiegła z powrotem na dziedziniec.

— Gdzieś ty była? — syknął Draco, zaciskając dłoń na jej ramieniu.

— W Wielkiej Sali. Co się stało?

— Wybuch na drugim. Całe zachodnie skrzydło jest rozwalone. Widziałaś gdzieś Notta?

— Nie, dlaczego pytasz?

— Pobiegł za harpiami do Wielkiej Sali — wyjaśnił krótko, czując, jak strach nie pozwala powiedzieć mu nic więcej. Uniósł wzrok ku górze, spoglądając w miejsce niedawnej eksplozji.

Ich wymianę zdań przerwało przybycie kolejnego oddziału Śmierciożerców. Na ich widok Ślizgon zaklął głośno i natychmiast przystąpił do ataku. Rzucił się w wir walki, blokując zaklęcia, odpłacał się wrogom klątwami i posyłał ich na posadzkę z rozległymi obrażeniami. Nie pozostawali mu dłużni, rzucając zaklęcia, które zdołały przebić się przez jego obronę, powodując powstawanie kolejnych ran na jego ciele. I choć walcząc ramię w ramię z Gryfonką zdołał unieszkodliwić intruzów, serce podskoczyło mu do gardła, gdy zobaczył grupę Śmierciożerców, która wbiegła przez uszkodzoną bramę, ruszając prosto na nich.

Chwycił dziewczynę za rękę i zaczął wycofywać się w głąb zamkowego dziedzińca. Zasłonił ją sobą, gdy drogę zagrodziły mu harpie. Rozejrzał się, szukając innej drogi ucieczki, jednak jej nie znalazł. Byli otoczeni.

Nie czekając, aż dobiegnie do nich reszta Śmierciożerców, ruszył na harpie, pragnąc utorować sobie drogę do zamku. Dzięki Hermionie i jej zaklęciu tarczy nie musiał przejmować się zbliżającym oddziałem Śmierciożerców. Przynajmniej na razie.

Syknął z bólu, gdy poczuł rozcięcie na plecach. Odwrócił się, z niedowierzaniem wpatrując się w twarz Hermiony, która zastygła w przerażeniu po tym, jak rzucone przez nią zaklęcie trafiło w Ślizgona.

— Przepraszam — bąknęła, wzruszając ramionami.

— Później o tym porozmawiamy — syknął, choć w jego oczach można było dostrzec coś na kształt rozbawienia, które momentalnie zniknęło, gdy dosięgły go szpony harpii.

Z trudem łapiąc powietrze, wycelował w jej serce, jednak zanim zdążył rzucić zaklęcie, kolejna z nich wykręciła mu rękę. Zamknął oczy, szykując się na ugryzienie, ale nic takiego się nie stało. Poczuł swąd spalenizny i chwilę później był już wolny. Upadł na kolana, łapczywie nabierając powietrza, by chwilę później odwrócić się i podziękować dziewczynie za interwencję. Tylko że to nie była Hermiona.

Przed nim stał nie kto inny jak znienawidzony Ron w towarzystwie Seamusa Finnigana. Arystokrata skinął w podziękowaniu głową, nawet przed samym sobą nie chcąc przyznać się do tego, że po raz pierwszy w życiu cieszy się na widok Weasleya.

Widząc zbliżających się Śmierciożerców, podbiegł do dziewczyny i bez słowa poprowadził ją do zamku, idąc za Gryfonami. Skryli się za wielkimi kolumnami, czekając.

W niepokojącej ciszy, przerywanej raz po raz krzykiem pełnym bólu i rozpaczy, wsłuchiwali się w powolne odgłosy kroków.

— Gdy tylko zaczniemy walkę, zapieczętujesz wejście do Wielkiej Sali — polecił cicho Hermionie Ślizgon.

Odwrócił się do dwójki Gryfonów, bezgłośnie ustalając, by ruszyli za nim, gdy tylko da im znak, po czym spojrzał na twarz stojącej przy nim dziewczyny, ich złączone dłonie i jej wypełnione determinacją oczy. Słysząc coraz głośniejsze kroki, uniósł jej dłoń, po czym delikatnie ucałował i uśmiechnął się smutno, wypuszczając z uścisku drobną rękę Hermiony. Ponownie spojrzał na Gryfonów i skinął stanowczo głową, po czym wyszedł z ukrycia, stając oko w oko z szóstką Śmierciożerców.

Gdy tylko rozgorzała walka, Gryfonka pobiegła w stronę sali wejściowej, uchylając się przed bezpańskimi zaklęciami. Chcąc jak najszybciej dołączyć do walczących, szybko wypełniła polecenie arystokraty, blokując wejście do sali, w której znajdowali się ranni.

Wróciła do nich w idealnym momencie, by zobaczyć, jak zielony promień przeznaczony dla Dracona uderza w ciało, posyłając je na podłogę. Otworzyła usta, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Oparła dłoń o kolumnę, czując, jak traci kontrolę nad ciałem.

Czas zatrzymał się w miejscu, sylwetki walczących zamarły w bezruchu. Wydawało się, iż sama Ziemia przestała krążyć, dopasowując się do serca Hermiony, które przestało bić razem z sercem chłopaka. Bo czy to możliwe, by odszedł? Zostawił ją? W jednej chwili opuścił, zabierając ze sobą wszystko, co wniósł do jej życia?

Ciało upadło z hukiem na podłogę, a zastygłe, puste oczy wpatrywały się w nią, świecąc jeszcze ostatnim blaskiem życia. One i lekko rozchylone usta, wykrzywione w ponurą parodię uśmiechu, zdawały się mówić: „Hej, to nic. Przecież jeszcze kiedyś się spotkamy. Nie płacz. Kocham cię.”

Tyle że ona nie miała siły powstrzymywać łez, wiedząc, iż ich następne spotkanie odbędzie się w innym świecie. Pragnęła zobaczyć raz jeszcze jego uśmiech, poczuć jak ją obejmuje, przeżyć jeszcze jedną wspólną przygodę. Jednak będzie jej to dane dopiero wtedy, gdy dołączy do niego w zaświatach.

Z jej piersi wydostał się rozpaczliwy wrzask. Cały jej świat stanął w płomieniach, zmieniając się w bezużyteczną kupkę popiołu. Zdawało jej się, że jest niczym innym jak małą kruszyną, po brzegi wypełnioną rozpaczą i żalem.

Nie patrząc na walczących, rzuciła się w przód, chcąc wtulić twarz w zimną szyję, wczepić palce w nieruchomą klatkę. Niemal nic nie widziała przez łzy. Nie zwracała uwagi na mknące wokół zaklęcia. Zapomniała, że wokół nadal rozgrywa się bitwa. Dla niej walka skończyła się w momencie, gdy jego serce przestało bić.

Szarpnęła się wściekle, próbując wydostać się z klatki stalowych ramion, jaka nagle zacisnęła się wokół niej, odciągając ją w tył, do sali wejściowej. Jedno silne szarpnięcie odwróciło ją i zamarła pod wpływem stalowych tęczówek. Tęczówek sobowtóra Dracona.

— Hermiono, posłuchaj — zaczął klon, z trudem zdobywając się na stanowczy ton.

— Nie! Zostaw... mnie!

Zacisnął mocniej dłonie na jej ramionach, czując, jak mu się wyrywa, kręcąc głową. Mocno ujął jej podbródek, zmuszając do tego, by na niego spojrzała. Czuł jej ból. Czuł, jak rozpada się od środka na miliony małych kawałków, których być może nigdy nie będzie można ułożyć w całość. Bo zawsze będzie brakować tego jednego. Tego, który odszedł i jest już zbyt daleko, by móc usłyszeć jej krzyk i płacz, choć tak naprawdę leży kilka metrów dalej.

— Możesz się na mnie wściekać, możesz mnie znienawidzić, ale teraz musisz walczyć — oznajmił, nachylając się nad nią. — Musisz walczyć, Hermiono... bo masz dla kogo.

Po twarzy Gryfonki pociekły kolejne łzy, gdy spojrzała przez ramię na walczącego Dracona, wszelkimi siłami broniąc się przed tym, by nie spojrzeć na posadzkę, na której leżało rozpostarte ciało jej przyjaciela.

— Nie — jęknęła płaczliwie.

Sama nie wiedziała, czemu zaprzecza. Śmierci Rona? Przecież, jak na ironię, leżał na wprost niej, zdawało się, iż patrzył prosto na nią, wyciągając ku niej swoją dłoń. Patrzył oczami, które już nigdy więcej nie zabłysną na jej widok.

— Hermiono...

— O-on nie powinien tak zginąć — szepnęła przez łzy, kręcąc głową. — Nie teraz, nie tu, nie z takiego powodu!

Blondyn przytulił ją, wplatając jedną dłoń w jej włosy, by uniemożliwić jej spoglądanie na ciało. Cicho szeptał, dobrze wiedząc, iż każde jego słowo wydaje się śmieszne i niewłaściwe przy jej bólu. Wiedział, o czym myślała. Jej przyjaciel zginął, zasłaniając własnym ciałem mężczyznę, który mu ją odebrał. Zginął, oddając życie za kogoś, kogo nienawidził, by zapewnić jej szczęście, bo sam kochał ją od lat.

— Wiem, że to boli. Wiem, że już nie chcesz walczyć. Ale jeśli tu zostaniesz w takim stanie, będziesz go rozpraszać — powiedział klon, odsuwając się delikatnie, by móc spojrzeć jej w oczy. — Jeśli nie jesteś w stanie odepchnąć tego od siebie, wracaj do Wielkiej Sali...

— Nie... nie mogę. Nie zostawię — wyszeptała nieskładnie, patrząc na niego prosząco.

— W takim razie uspokój się i wracaj do walki. Idź, zemścij się, zrań ich, uderz, ale najpierw masz się uspokoić — rozkazał, ujmując jej twarz w dłonie. — Decyduj. Wracasz albo walczysz razem z nami. Nie ma nic pomiędzy.

— Zostaję.

Chłopak przyjrzał jej się uważnie, oceniając, czy jest w stanie walczyć. W chwili, gdy miał podjąć decyzję, do sali wejściowej weszło dwóch walczących. Oboje byli zakrwawieni, jeden z nich prowadził ciężko rannego rówieśnika.

— Draco! — zawołał jeden ze Ślizgonów.

— Zaczekaj tu na mnie — rzucił sobowtór i podbiegł do nich, by pomóc przenieść nieprzytomnego chłopaka.

Hermiona przez chwilę stała nieruchomo, nie mając siły na najmniejszy ruch. Jedynie łzy spływały po jej policzkach, pozostawiając jasne smugi na zabrudzonej twarzy. Spojrzała na ślady krwi pozostawione przez walczących na posadzce. I wtedy wypełniła ją wściekłość, która przysłoniła wszystko, nawet ból.

Zrobiła pierwszy krok ku bramie. I następny. Obróciła w palcach różdżkę, pielęgnując w sobie nienawiść do Śmierciożerców. Zawahała się, jakaś niewielka jej część krzyczała, że nie powinna rzucać się w wir walki, nie, gdy pozwalała, by emocje wzięły górę. Jednak została ona stłamszona tak szybko, jak się pojawiła, gdy wzrok dziewczyny padł na ciało jej przyjaciela. Nie leżał już sam. Tuż obok leżał Śmierciożerca, którego szata zakrywała część twarzy Rona.

Nigdy nie myślała, iż to on z ich trójki pierwszy odejdzie z tego świata. Harry był obsesją Voldemorta. Kilka miesięcy temu ona sama była na granicy życia po ataku Ivana. Ron? Wydawać by się mogło, że to on będzie prowadził najbardziej spokojne i poukładane życie. Życie, które zostało przerwane nagle i brutalnie. Życie, które zostało poświęcone. Dla niej.

Mocniej ścisnęła różdżkę, aż z jej końca posypały się iskry. Dołączyła do walczących, pracując jak maszyna. Ruch nadgarstka, odbicie zaklęcia. Obrót i kontratak. Nie czekała na odwet, sama zaczęła atakować, a nawet prowokować Śmierciożerców, poruszając się coraz śmielej, coraz szybciej.

Walczący na tyłach Draco zaklął, widząc Gryfonkę. Był pewien, że klon ją zatrzyma, że nie wystawi jej na niepotrzebne ryzyko. Zamiast tego pozwolił Hermionie walczyć w pierwszej linii. Zamiast blokować zaklęcia wrogów, zaczął ich unikać, biegnąc w jej stronę, lecz co chwilę ktoś blokował mu drogę. Jednak z każdym rzutem oka na walczącą dziewczynę stawał się spokojniejszy. Odbijała każde zaklęcie, niemal natychmiast biorąc odwet. Nie pozwalała się zaskoczyć, nawet gdy przyszło jej walczyć z dwojgiem Śmierciożerców. Stopniowo zaczynał nabierać przekonania, że Hermiona sobie poradzi.

Walczący z nim mężczyzna zdołał przebić się przez jego obronę. Arystokrata jęknął, gdy trafiło go jedno z zaklęć. Upadek przypomniał mu o ranie na plecach. Uniósł się na łokciach i tylko cudem zdążył przetoczyć się na bok, unikając zrzuconego przez harpię ciała.

Stworzenie syknęło, ukazując mu swój przerażający komplet kłów. Miała zamiar podlecieć do leżącego Ślizgona i porwać go, gdy nagle usłyszała spanikowane wrzaski swoich sióstr. Złapane w magiczną sieć istoty próbowały uciec przed posyłanymi w ich stronę zaklęciami, jednak nie były w stanie w żaden sposób obronić się przed śmiercią. Jedna po drugiej, padały na ziemię martwe.

Unosząca się nad Draconem harpia zamarła, a z jej ust wydostało się bolesne westchnienie pełne niedowierzania. Wrzasnęła wściekle i, przerażona wizją swojej śmierci, odleciała w stronę Zakazanego Lasu.

Radość arystokraty z pokonania sojuszników Śmierciożerców nie trwała długo. Chłopak odwrócił się i wrzasnął, widząc, jak ugodzona zaklęciem Hermiona osuwa się na ziemię. Gryfonka zamarła na sekundę, gdy zobaczyła, jak Syriusz Black atakuje Harry'ego. Ta sekunda wystarczyła.

Jeden ze Śmierciożerców przerzucił ją sobie przez ramię i, chroniony przez swoich towarzyszy, zaczął biec na błonia. Ślizgon natychmiast rzucił się za nim, w duchu przeklinając swoją naiwność i przekonanie o tym, że nic złego jej się nie stanie. Cały czas posyłał zaklęcia w ich stronę, myśląc tylko o jednym: dogonić, zabić i odzyskać.

Trafił Śmierciożercę osłaniającego tyły porywacza. Miał czyste pole. W chwili, gdy rzucił zaklęcie, biegnący po lewej stronie mężczyzna odwrócił się, odbijając je. Pęd wiatru odrzucił jego kaptur, odsłaniając długie, jasne włosy.

Draco zatrzymał się, gdy stanął twarzą w twarz ze swoim ojcem. Wydawało się, że walczący na dziedzińcu zamarli, wpatrując się w nich w nienaturalnej ciszy. Los zdawał się kpić z młodego Malfoya, każąc mu walczyć z własnym ojcem w chwili, gdy chciał biec za Hermioną.

Przez sekundę, a może minutę, stał nieruchomo, wpatrując się w twarz Lucjusza. Mężczyzna wykrzywił wargi z niesmakiem i bez żadnego wstępu rozpoczął walkę, posyłając w stronę Ślizgona zielony promień.

Zabić. Chciał go po prostu zabić, jak kogoś bez znaczenia, jak zwykłego robaka, który napatoczył się po drodze. W jego oczach nie było nic, prócz pogardy i obrzydzenia.

Początkowo Draco zawahał się, wiedział, że zabicie go jest ponad jego siły. Pomimo iż Lucjusz pozostał bezwzględnym mordercą, wbrew sobie czuł pojedynczą nić, jaka go z nim łączyła. Nie była to miłość, szacunek, ani nawet żal z powodu tego, iż stali po różnych stronach barykady. Było to przywiązanie, nie uczucie, lecz przyzwyczajenie. Przecież to on, to twarz, która niegdyś się do niego uśmiechała. Jak miał go zabić?

Odpowiedź pojawiła się sama. Przed oczami pojawił się obraz upadającej Hermiony, osoby, która szczerze go kochała. Jeśli miał wybierać pomiędzy śmiercią Lucjusza a jej, decyzja była oczywista. Wypełniony determinacją i wściekłością, posłał w stronę Śmierciożercy pierwsze zaklęcie.

— Jedno... wielkie... rozczarowanie — syknął mężczyzna, po raz kolejny blokując jego atak. — Nigdy nie sądziłem, że przyniesiesz mi tak wielki wstyd.

Wargi Lucjusza uniosły się w pogardliwym uśmiechu, gdy Draco warknął wściekle, walcząc z chęcią, by odrzucić różdżkę i rzucić się na niego z pięściami.

— Mogę powiedzieć to samo. Chociaż nie — poprawił się chłopak. — Zawsze wiedziałem, że jesteś żałosnym sługusem.

— Sługusem? — Lucjusz zaśmiał się sucho, odbijając zaklęcie. — Spójrz na siebie! Ośmieszasz się! Bezwartościowy głupiec, który dał się omotać pierwszej lepszej szlamie. I TO ma być mój syn? Syn, z którym wiązałem wszystkie moje nadzieje?

Draco uchylił się, unikając o włos kolejnego śmiercionośnego zaklęcia, rzuconego przez jego ojca bez najmniejszego zawahania. Zerknął na bramę, gdzie ostatnio widział niesioną Gryfonkę. Śmierciożercy zniknęli bez śladu.

— Daj mi przejść! — syknął, gdy Lucjusz po raz kolejny odbił jego zaklęcie.

W odpowiedzi otrzymał pogardliwy śmiech.

— Za nią? Chcesz pobiec ZA NIĄ? Ona jest niczym! Umrze, a wraz z jej śmiercią Czarny Pan powróci...

Słysząc to, Draco zamarł. Jaki związek miała Hermiona z Voldemortem? To naszyjnik mógł przywrócić go do życia, nie ona.

— Oszalałeś. Do końca postradałeś zmysły — powiedział cicho z przerażeniem. Cofnął się, patrząc na mężczyznę jak na kogoś obcego. Po raz pierwszy w życiu poczuł, iż Lucjusz Malfoy jest całkowicie nieznajomą mu osobą. — To nie ona tylko medalion jest mu potrzebny...

Śmierciożerca uśmiechnął się, jednak gest ten spełzł mu z ust, gdy zobaczył osobę, która stanęła za Draconem.

— Idź po nią. Zajmę się nim — oznajmiła Narcyza, nie odrywając zimnego spojrzenia od swojego męża.

Słysząc to, mężczyzna zacisnął szczękę i po raz kolejny wycelował w syna. Narcyza była jednak równie szybka, co on. W mgnieniu oka wyczarowała tarczę, ochraniając siebie i Dracona.

Chłopak zawahał się. Chciał pobiec za Hermioną, jednak nie mógł pozwolić na to, by matka zmierzyła się ze stojącym przed nimi potworem. W ciągu kilku minut znalazł się w sytuacji, w której mogły spełnić się jego najgorsze koszmary. Rozdarty pomiędzy pragnieniem uratowania Gryfonki a ochroną Narcyzy, zerkał to na nią, to w stronę Lasu.

— IDŹ!

Nie czekał ani sekundy dłużej. Po raz ostatni spojrzał w oczy matki, które kazały mu iść dalej. Skinął głową, obiecując sobie, że nie jest to ich ostatnie spotkanie i ruszył w stronę Zakazanego Lasu. Ignorując ból. Ignorując walczących. Ignorując miotane zewsząd zaklęcia. Nie mógł jednak zignorować powracającego koszmaru, który nigdy dotąd nie był tak wyraźny i realny. Nie potrafił wyrzucić z głowy obrazów, które od miesięcy nawiedzały go w snach, nieraz powodując, że budził się z krzykiem. Teraz jednak dodawały mu sił, by kontynuował ten szaleńczy bieg. Bieg, na którego mecie czekała śmierć.

— Zaskoczyłeś mnie. Myślałam, że jak zwykle zadasz cios od tyłu — oznajmiła Narcyza, patrząc na człowieka, który teraz był dla niej niczym więcej jak bezwartościowym śmieciem.

Śmierciożerca zmrużył gniewnie oczy.

— Niech idzie. Nie spotka go tam nic prócz śmierci. Kto wie, może zginie z rąk mojego prawdziwego syna?

— Och... skoro już o nim mowa... — rzuciła kobieta, przygotowując się do walki — … mam dla ciebie istotną wiadomość.

— Ach, tak? — spytał prześmiewczo. — Jaką?

— Żądam rozwodu — odpowiedziała, sekundę przed tym, jak rzuciła zaklęcie.

***

Hermiona powoli otworzyła oczy i zmarszczyła brwi. Jedyne co widziała, to czarna ziemia usłana kamieniami i liśćmi. W pierwszej chwili nie wiedziała, co się dzieje. Dopiero rozmowa Śmierciożerców uświadomiła jej, co się stało.

— … musieli się przenieść.

— Pieprzone centaury. Jestem pewien, że to one.

Dziewczyna powoli wypuściła powietrze, pozostając nieruchomo, jednocześnie opracowując plan. Musiała utrzymywać ich w przekonaniu, że nadal jest nieprzytomna. Tylko co potem? Ile zostało jej czasu, nim dotrą do celu?

Delikatnie uniosła głowę, by spojrzeć przez plątaninę włosów na Śmierciożerców. Było ich trzech. Czterech, wliczając w to tego, który ją niósł. Nie miała różdżki. Przygryzła wargę, zastanawiając się, co zrobić. Mogła nadal udawać nieprzytomną, czekać na ratunek. Pytanie tylko, czy ktokolwiek wie o jej porwaniu i czy pomoc zdąży dotrzeć na czas. Mogła też spróbować uciec, może trafi się okazja, może coś ich zaatakuje. Centaury, testrale, Puszek... coś, co odwróci ich uwagę. Mogła też spróbować ukraść któremuś z nich różdżkę. Tylko czy zdoła zrobić to niezauważenie i pokonać ich czwórkę? Warto było spróbować, tym bardziej, iż mało prawdopodobne było to, że ktoś jej pomoże.

Raz jeszcze spojrzała na Śmierciożerców idących za nią. Mogła dostrzec wyłącznie ich nogi. Mieli wyciągnięte różdżki? Schowane? Nie mogła ryzykować, działając na ślepo. O wiele bardziej prawdopodobne było to, że to mężczyzna niosący ją nie trzyma w wolnej dłoni różdżki. Skoro byli już w lesie i miał ludzi osłaniających go, mógł być na tyle naiwny i pewny siebie, że ją schował. A przynajmniej taką miała nadzieję. Szanse były niewielkie, jednak musiała spróbować.

Powoli zaczęła zginać jedną rękę, stopniowo chowając ją za włosami. Żadnej reakcji. Mężczyźni zaczęli rozmawiać o przyczynie zmiany miejsca pobytu ich towarzyszy. Dodało jej to śmiałości, by sprawdzić jedną z kieszeni Śmierciożercy. Koniuszkami palców dotykała brzegu szaty, gdy usłyszała nowy, piąty głos.

— Macie ją.

„Ivan.”

— Spodziewaliśmy się większych trudności — odparł lekceważąco jeden ze Śmierciożerców.

— Gdzie jest reszta? — zapytał któryś.

— Niedaleko.

Usłyszała kroki. Jej ciało instynktownie chciało się spiąć, jednak nie pozwoliła na to. Ivan podchodził do niej, zapewne po to, by ośmieszyć ją, wyżyć się na niej. Jeśli będzie miała szczęście, stanie tak, by zasłonić widok pozostałym trzem. Tylko co potem? Jedno było pewne: musiała zdobyć różdżkę. Bez niej nie miała żadnych szans.

Czekała w napięciu, przypominając sobie wszystko, czego nauczył ją Draco. Zacisnąć dłoń. Uderzyć w słabe miejsce. Nie czekać na odwet i iść za ciosem.

Rosjanin chwycił ją za włosy i pociągnął, unosząc jej głowę, by móc nacieszyć się widokiem jej zakrwawionej twarzy. Hermiona nie czekała ani chwili. Otworzyła oczy, jednocześnie uderzając go zaciśniętą pięścią prosto w twarz. Korzystając z tego, iż klnący Ivan tymczasowo zasłania ją przed Śmierciożercami, zsunęła się po trzymającym ją mężczyźnie i, opierając dłonie na jego ramionach, uderzyła kolanem w krocze. Błyskawicznie wyrwała mu różdżkę i zasłoniła się nim przed zaklęciami, czyniąc z niego żywą tarczę. Mężczyzna osunął się na ziemię, gdy trafiło go śmiercionośne zaklęcie. Rzuciła na ślepo urok i zaczęła uciekać, mając nadzieję, że nie biegnie wprost w ramiona Voldemorta.

***

Musiał jak najszybciej ją odnaleźć. Gnał przed siebie, nie zatrzymując się nawet wtedy, gdy przed oczami pojawiły mu się czarne plamy, przysłaniając prawie wszystko.

— Nie — syknął, gdy przed oczami ukazała się ostatnia scena z jego koszmarów. Ta, po której budził się zlany potem. Ta, w której widzi umierającą matkę. Tyle że tym razem zamiast niej na polanie była Gryfonka.

Oparł się o drzewo, łapczywie nabierając powietrza. Choć każdy milimetr jego ciała krzyczał, domagając się chwili wytchnienia, arystokrata odepchnął się od niego. I choć biegł tak szybko, na ile pozwalało mu jego umęczone ciało, wydawało mu się, że minęło zbyt wiele czasu od porwania dziewczyny.

Chciał jak najszybciej dotrzeć na polanę, ale obawiał się tego, co na niej zastanie. Zacisnął mocniej palce na różdżce i wszedł na dobrze znaną mu drogę, nasłuchując nawet najcichszego szmeru. Zboczył ze ścieżki, by jak w każdym swoim śnie ujrzeć rząd niskich drzew, za którymi kryło się miejsce, od którego uciekał od roku. Wbiegł na polanę w idealnym momencie, by zobaczyć, jak Hermiona Granger pada na ziemię...

Nie obudził się z krzykiem w swojej sypialni. Nie wziął głębokiego oddechu, by unormować szaleńczą pracę swojego serca. Nie skrył twarzy w dłoniach, by powtórzyć sobie po raz setny, że to zwykły sen i że wszystko jest w porządku. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że jego koszmar nadal trwa. Po jego policzkach nie spłynęła nawet jedna łza, gdy wpatrywał się w ciało dziewczyny, wyczekując choćby najmniejszej oznaki życia. Za nic miał kpiące spojrzenie Ivana i to, że jego brat w każdej chwili może zaatakować. Nieustannie wpatrywał się w Gryfonkę, czekając.

Wreszcie, gdy myślał już, że wszystko stracone, klatka piersiowa dziewczyny powoli uniosła się, przywracając ich oboje do życia.

— Ona żyje! — wykrzyknął radośnie brunet, wyrzucając w górę ręce. Widząc nienawistne spojrzenie arystokraty, oznajmił: — Powinieneś mi dziękować, że nie zaprowadziłem jej prosto do Niego. Pewnie już zdążyłaby ostygnąć, a tak macie przynajmniej szansę powiedzieć sobie „pa pa”... o ile twoja śpiąca królewna w ogóle się obudzi — dodał, z udawaną troską przyglądając się dziewczynie. Z nonszalancją podszedł do Gryfonki, nawet nie patrząc na arystokratę. Przykucnął przy Hermionie i delikatnie założył jej kosmyk włosów za ucho, po czym pogładził zaczerwieniony policzek, w który przed chwilą wymierzył cios. — Nic nie powiesz? Ach, no tak. Panicz Malfoy jest zbyt zajęty obmyślaniem planu ucieczki, by zauważyć, w jak ciemnej dupie się znajduje — rzucił, spoglądając na przybyłych towarzyszy.

— Wypuść ją.

Brunet spojrzał na niego z politowaniem, po czym wybuchnął gromkim śmiechem.

— Rozczarowałeś mnie, braciszku. To wszystko, na co cię stać? Proszę, wypuść ją — powtórzył, naśladując dziecięcy głosik. — Jesteś sam przeciwko piątce Śmierciożerców. Naprawdę się łudzisz, że możesz prosić o cokolwiek? — roześmiał się, jednak w jego oczach nie było ani odrobiny ciepła. — Nie chcę, żeby mi przeszkadzano — zwrócił się do swoich towarzyszy, którzy w ciszy obserwowali całą scenę.

— Scott, weź dziewczynę... Pospiesz się — rzucił jeden z nich do Rosjanina.

— To nie potrwa długo — odparł Ivan, patrząc na brata z pogardą i nienawiścią. — Jakieś ostatnie słowa? — zapytał, wykrzywiając twarz w pogardliwym uśmiechu.

Draco spojrzał na nieprzytomną dziewczynę, w myślach błagając ją o to, by nie przestała walczyć. Ścisnął mocniej różdżkę i powrócił wzrokiem do twarzy Ivana, gotowy na to, co miało za chwilę nastąpić. Nie łudził się, że los znowu się do niego uśmiechnie i po raz kolejny ucieknie spod kosy śmierci.

Instynktownie uchylił się przed zaklęciem, gdy chwilę później brunet rozpoczął walkę. Był szybki. Za szybki dla Dracona, który już od kilku godzin walczył w bitwie. Ivan, w przeciwieństwie do niego, siedział bezpiecznie w lesie, spokojnie czekając na decydujące starcie.

Syknął z bólu, gdy siła połączonych zaklęć odrzuciła go na pobliskie drzewo. Nie pozwolił sobie jednak nawet na chwilę wytchnienia, wyprowadzając kolejny atak, który został zablokowany równie szybko, jak poprzedni. Brunet zdawał się z nim bawić, pozwalając mu na rzucanie kolejnych zaklęć tylko po to, by pokazać, z jaką łatwością przychodzi mu niwelowanie ich skutków. Dopiero w momencie, w którym jeden z promieni otarł się o jego ramię, polanę wypełnił ryk wściekłości. Machnął różdżką, a chwilę później ziemia zadrżała. Arystokrata, jak w zwolnionym tempie, obserwował budzące się do życia korzenie, które, uwolnione spod ziemi, wirowały w szaleńczym tańcu, zmuszając go do ucieczki. Odwracając się w biegu, rzucił zaklęcie i zamroził je, sprawiając, że w jednej chwili zastygły niczym lodowe rzeźby. Nie czekał na kolejny ruch Ivana. Odpłacając się pięknym za nadobne, sprawił, że leżące na ziemi gałęzie przemieniły się w sztylety, lecące wprost na bruneta. Nim chłopak zdążył przywrócić im pierwotną formę, jeden z nich wbił mu się w udo.

Rozwścieczony, wrzasnął z furią, zanim jednak zajął się swoją raną, machnął różdżką, posyłając jasnoszary promień nie w Dracona, lecz w drzewo rosnące tuż za nim. Gałęzie poruszyły się, błyskawicznie owijając się wokół niego.

Silne szarpnięcie sprawiło, iż różdżka wyślizgnęła mu się ze spoconej dłoni. Wiedział już, że przegrał. Teraz pozostało mu czekanie na nieuchronną śmierć.

Ivan syknął z bólu, wyciągając sztylet. Zaraz jednak zaśmiał się ochryple, patrząc na uwięzionego brata. Chora satysfakcja w jego oczach mówiła arystokracie, że jego śmierć nie będzie szybka i bezbolesna. Wiedział, iż Śmierciożerca będzie chciał to ciągnąć jak najdłużej, traktując to jako zapłatę za wszelkie swoje cierpienia.

— Paskudne uczucie, co? — zaśmiał się ochryple Ivan. — Nic. Nie możesz zrobić nic. Jesteś taki bezbronny, taki... bezużyteczny. W jakim świecie mógłbyś mnie pokonać?

Draco nic nie powiedział. Wbił pusty wzrok w ziemię, przywołując w pamięci obraz Hermiony. Chciał uciec z tego zimnego, mrocznego lasu i zaszyć się bezpiecznie we wspomnieniach. Chciał przenieść się stąd do szczęśliwych chwil. Za wszelką cenę walczył, by ostatnie obrazy z jego życia nie przedstawiały Ivana i jego samego, wrzeszczącego z bólu. Jeśli miał odejść, chciał to zrobić, zabierając w pamięci jej obraz.

Niemal zapłakał, gdy dotarł do niego ogromny ból, żal i poczucie niesprawiedliwości. Gdyby nie wojna, gdyby nie Ivan, mógłby być szczęśliwy. Ożeniłby się z kobietą, którą kochał i z którą drażniłby się każdego dnia. W dniu ślubu zakradłby się do jej pokoju, bo nie mógłby się powstrzymać, by nie zobaczyć jej wcześniej w białej sukni. Ona krzyczałaby na niego, że to przynosi pecha i najpewniej oberwałby od niej po łbie. A kilka chwil później byłaby jego. Po paru latach pojawiłyby się dzieci, najlepiej podobne do niej: małe, wredne i kudłate... A on pokochałby je z całego serca.

Zamknął na chwilę oczy, czując, jak zbiera się w nich wilgoć. Tak niewiele dzieliło go od szczęścia. Mógł żyć, zestarzeć się i umrzeć przy niej. Dane mu było jednak umrzeć w samotności i cierpieniu, patrząc w ostatnich sekundach życia na twarz pałającą nienawiścią.

Na powrót otworzył oczy, wbijając wzrok w kamień. Och, ile on by w tej chwili dał, by stać się takim kamieniem! Nic nie czuć, nie mieć świadomości, że tyle się traci, być odpornym na wszystko.

Ivan, widząc, że arystokrata go ignoruje, warknął wściekle.

— Nic nie powiesz? — spytał cicho, podchodząc do niego szybkim krokiem. Furia rozsadzała go od środka. Po tylu miesiącach miał go na widelcu, a on nawet na niego nie patrzył. Nie drżał ze strachu, nie błagał o litość, nawet nie płakał. Stał, wydając się być obojętnym, a nawet spokojnym, myślami będąc gdzieś daleko. — Powiedz coś! — wrzasnął mu w twarz.

Blondyn uniósł głowę i spojrzał mu prosto w oczy. To była jego jedyna reakcja. Milczał, wpatrując się beznamiętnie w Śmierciożercę. To wydawało się największym ciosem, jaki Draco kiedykolwiek mógł mu zadać. Na twarzy bruneta gniew i nienawiść mieszały się z bólem. Wyglądał, jakby za chwilę miał się rozpłakać.

Ivan zamknął oczy, zadrżał i skrył twarz w szyi brata, po czym ryknął jak ranne zwierzę. Jak on mógł tak po prostu stać i czekać na śmierć? Jak, będąc pokonanym, mógł sprawić, iż to on, Ivan, czuł się tym słabszym. Czyż nie pokazał, że jest tyle samo wart co on, a nawet więcej? Czyż nie udowodnił, że jest silniejszy? Przecież to JEGO wybrał ojciec, powiedział mu, że to ON jest jego prawdziwym synem.

Śmierciożerca zamarł, słysząc głośne, groźne warczenie. Powoli wyprostował się, instynktownie czując, że jeden gwałtowny ruch może sprowokować bestię do ataku... cokolwiek to było. Odsunął się od Ślizgona i zerknął przez ramię.

Za nim stał ogromny, trójgłowy pies. Każdy jego łeb zwrócony był w ich stronę, ukazując długie, pokryte śliną kły. Brunet przeklął, zacieśniając uchwyt na różdżce. Bestia zwróciła na niego swoje ślepia, zupełnie jakby dostrzegła ten gest i zniżyła łby, przygotowując się do ataku.

Śmierciożerca rzucił pierwsze zaklęcie, jednak nie zrobiło ono żadnego wrażenia na stworzeniu. Jedyne, co tym osiągnął, to jeszcze głośniejsze warczenie psa. W jednej chwili stał, wpatrując się w Ivana jak w przekąskę, by w drugiej rzucić się na niego.

Draco obserwował pojedynek, nie odczuwając przy tym żadnych uczuć. Wiedział, iż będzie następny w kolejce. Zupełnie jakby los uwziął się na niego, chcąc za wszelką cenę pozbawić go dziś życia. Co to za różnica czy zginie z ręki brata, czy zostanie rozszarpany przez trójgłowego psa?

W momencie, gdy Ivan skoncentrował się na walce, trzymające go gałęzie opadły. Wiedział, jak pokonać Puszka. Wiedział, jak go uśpić. Mimo to nie odezwał się ani słowem. Nie powiedział nic, gdy kolejny plan Ivana na obezwładnienie psa nie powiódł się. Nie zrobił nic, gdy potężna łapa posłała jego brata na ziemię. Nie poruszył się, gdy ostre kły rozdarły jego gardło. Stał, obserwując tę scenę, jakby była ujęciem z filmu. Jedyne co czuł, to lodowata obojętność.

Bestia uniosła zakrwawione łby i spojrzała w jego stronę. Warknęła i zaczęła powoli do niego podchodzić. Również teraz nie próbował jej powstrzymać, zupełnie jakby już uważał siebie za martwego.

Pies był tuż przed nim, gdy po polanie rozniósł się delikatny dźwięk harfy. Ciche nuty dziecięcej kołysanki sprawiły, iż powieki stworzenia przymknęły się. Puszek próbował walczyć ze snem, jednak po chwili już układał się na ziemi.

Arystokrata nie patrzył na niego. Nie mógł odwrócić wzroku od konającego brata, który charcząc, walczył o każdy kolejny oddech. Powoli, jak zahipnotyzowany, postawił pierwszy krok w jego stronę. Szedł, zastanawiając się, czy w dzieciństwie ktoś śpiewał mu kołysanki? Czy ktoś przytulał go, gdy wybudzał się z koszmarów? Czy kiedykolwiek czuł, że jest dla kogoś ważny?

Powoli uklęknął przy nim. Chciał coś powiedzieć, widząc, jak uchodzi z niego życie, jak blask w oczach przygasa, pozostawiając zimną pustkę. Nie mógł jednak zdobyć się na wydobycie słowa, zupełnie jakby to jego płuca zalewane były w tej chwili krwią. Czuł się tak, jakby umierał razem z nim.

Brunet powoli uniósł dłoń i zacisnął ją na dłoni arystokraty, patrząc na niego, jakby chciał mu coś powiedzieć. Draco nachylił się nad nim.

— Ie... nawidzę... cię — wycharczał Ivan Gregorovicz, po czym wydał ostatnie tchnienie.

Nie mógł się poruszyć. Nie mógł wstać, wyrwać swojej dłoni z lodowatego uchwytu. Spojrzał na ich zakrwawione, złączone dłonie. Miał wrażenie, że nigdy nie pozbędzie się krwi brata ze swoich rąk. To nie bestia go zabiła. To on.

— Przestań — syknął jego klon.

Draco drgnął, jakby dopiero teraz dotarło do niego, że nie jest sam. Spojrzał przez ramię na sobowtóra. Blondyn krzywił się, rozcierając skroń. Patrzył na niego oskarżająco. Skoro wiedział, o czym myślał i czuł to samo co on, odczuwał ten sam ból, te same wyrzuty sumienia.

Obok niego stał Blaise razem z Ginny i Harrym. Wiedząc, iż Hermiona jest w niebezpieczeństwie, klon pobiegł ku Zakazanemu Lasu, zbierając po drodze ludzi do pomocy. Oprócz nich przyprowadził ze sobą Deana i Lavender.

— Długo będziesz tak po nim rozpaczał? Mam ci przypomnieć, gdzie jest Hermiona? — dopytywał klon napastliwym głosem.

Jego słowa wybudziły Dracona z letargu. W jednej chwili wróciły do niego siły, tak bardzo potrzebne do walki. Miał cel, miał o co walczyć. Mógł jeszcze ten jeden raz zawalczyć o swój los. Wstał i podszedł do niego.

— Wiesz, gdzie jest?

— Spotkaliśmy Firenza. Jest niedaleko — oznajmił Harry. — Śmierciożercy kierowali się w stronę siedliska jednorożców.

— Jednorożce... — mruknął sobowtór, ruszając naprzód. — Nie bez powodu wybrał to miejsce. Coś musiało się stać.

— Wy naprawdę chcecie tam iść? Tam, prosto do Sami Wiecie Kogo? — spytała z niedowierzaniem Lavender, zwalniając.

— Sama z nami poszłaś — syknęła rozdrażniona Ginny.

— Bo mnie pociągnęłaś!

— Wracaj, jeśli chcesz. Nikt cię tu nie trzyma.

Lavender zatrzymała się. Doskonale wiedziała, że cała pozostała piątka jest gotowa, by pójść prosto na śmierć dla Hermiony. Ona nie była w stanie tego zrobić.

— Jaki macie plan? — spytał Draco, zupełnie nie przejmując się utratą tej jednej osoby. — Jest jakiś plan? — powtórzył z niezadowoloną miną, gdy odpowiedziało mu milczenie. — Aha, świetnie. Liczycie, że po prostu tam wpadniecie, zabierzecie ją i wyjdziecie z tego cało.

— Nie mogło ich przy nim zostać aż tak wielu — wtrącił Blaise. — Pomyśl: jedni zajmują się zamachem na polityków, inni czają się w miejscach publicznych, setka ruszyła na zamek. Zostało przy nim kilku najlepszych, nie mógł zgromadzić więcej wojsk w ciągu roku. Nadal jest słaby, nie spodziewa się nas, nie ma medalionu...

— A jeśli go nie ma, to Tom może odzyskać kontrolę nad ciałem, przynajmniej na chwilę. Jego też musimy stąd wyciągnąć — dodał Harry.

— Nie byłbym tego taki pewien z tą kontrolą nad ciałem, skoro Voldemort może wlewać w siebie co chwilę krew jednorożców — mruknął klon. — Bardziej niż na chłopcu, skupmy się na horkruksie. Jeśli zniszczymy Tiarę, osłabimy Voldemorta. Wtedy dopiero możemy myśleć o tym małym.

— A macie cokolwiek, co może go zniszczyć? — spytał cicho Draco, gdy zbliżyli się do siedliska jednorożców.

Pozostali spojrzeli po sobie.

— Zawsze jest pożoga — mruknął Blaise. — No co? — spytał, widząc spojrzenie sobowtóra.

— Kurwa, serio chcesz rzucić pożogę w środku lasu? Może od razu zabijmy się, skutek ten sam, a las przynajmniej nie ucierpi.

— Cisza — syknęła Ginny. — Słyszycie to?

Zamarli, trzymając różdżki w gotowości, gdy usłyszeli wrzaski harpii. Byli zbyt daleko, by zrozumieć słowa, jednak jej głos nie pozostawiał złudzeń co do tego, że była wściekła. Zaryzykowali i podeszli nieco bliżej, gdzie, ukryci wśród drzew, mogli obserwować z oddali polanę, na której przebywali Śmierciożercy.

W momencie, w którym arystokrata dostrzegł leżącą na ziemi Gryfonkę, zrobił krok do przodu, jednak chwilę później został z powrotem wciągnięty w cień drzew przez swojego sobowtóra. Spojrzał na niego i skinął głową, przyznając mu tym samym rację. Wiedział, że jeśli chcą ocalić dziewczynę i wyjść z tego cało, nie mogą działać pochopnie. Potrzebowali planu.

Nie, oni potrzebowali cudu.

Raz jeszcze zlustrował wzrokiem polanę, na której znajdowała się dziesiątka Śmierciożerców. Nieliczni rozmawiali ze sobą półgłosem, reszta w ciszy wpatrywała się w drobną i niepozorną postać dziecka, opartą o drzewo. Draco skrzywił się z odrazą, patrząc na leżącego u jego stóp konającego jednorożca.

Powtarzał sobie, że jeszcze nie jest za późno i lepsza okazja do ocalenia zarówno Hermiony, jak i małego Gryfona już się nie nadarzy. Wychylił się nieco zza drzewa, by móc lepiej przyjrzeć się awanturującej się harpii. Był niemal pewny, że jest to ta sama, z którą walczył, zanim porwano Hermionę. I choć od tego czasu nie upłynęła nawet godzina, czuł, jakby od tamtej chwili minęły lata. Przed oczami stanął mu obraz upadającej dziewczyny i chwile, w których myślał, że wszystko już stracone. Ivan. Walka. I to, co się stało potem. Chcąc jak najszybciej uciec od wspomnień, skupił się na wrzaskach rozwścieczonej harpii.

— Nie taka była umowa! — syknęła, łopocząc groźnie potężnymi skrzydłami. — Mówiliście, że pomoc wam przyniesie dla nas wzmocnienie, zamiast tego przyniosła moim siostrom śmierć! Śmierć i nic więcej — dodała, wysuwając długie szpony.

Jej rozmówca patrzył na nią znudzonym wzrokiem. Będąc w gronie reszty Śmierciożerców, nic nie robił sobie z faktu, że stoi przed rozwścieczoną harpią, która w każdej chwili może się na niego rzucić. Wyjął z kieszeni szaty jedwabną chustę i zaczął polerować różdżkę, prowokując stworzenie do ataku.

— Dostarczyliśmy wam mięsa do żerowania, a to, że nie potrafiłyście tego wykorzystać to wyłącznie wasza wina. Radziłbym ochłonąć i zmienić ton wypowiedzi, chyba że chcesz dołączyć do swoich sióstr w zaświatach.

W pierwszej chwili Ślizgon był pewien, że harpia rzuci się na Śmierciożerców, jednak nagle zamarła, a jej twarz nie wyrażała już wściekłości. Nie wyrażała nic. Posłusznie ukłoniła się i wycofała, wypełniając polecenie mężczyzny, po czym spuściła głowę i zastygła w bezruchu.

Arystokrata odwrócił się do swojego sobowtóra, domyślając się przyczyny jej dziwnego zachowania. Tak jak przypuszczał, stworzenie znajdowało się pod jego kontrolą, co mogło okazać się przydatne, kiedy dojdzie do starcia. Zaczął wierzyć w to, że może im się udać, nawet jeśli siły nie były wyrównane.

Nadzieja na zwycięstwo zniknęła równie szybko, jak się pojawiła w momencie, w którym chłopiec poruszył się niespokojnie i sięgnął po ukryty pod szatą Naszyjnik Pandory. W czasie gdy z dziką pasją przyglądał się podłużnemu kamieniowi, obaj blondyni porozumieli się bez słów i z oskarżeniem w oczach spojrzeli na stojącego obok Pottera, zastanawiając się, w jaki sposób naszyjnik trafił do Voldemorta. Wszyscy, którzy zdążyli poznać moc medalionu, doskonale zdawali sobie sprawę z tego, co to dla nich oznacza. Do tej pory pokładali swoje nadzieje w tym, że osłabiony, nie będzie w stanie kontrolować ciała Toma przez cały czas, tym samym zwiększając ich szansę na uratowanie chłopca. Teraz mogli liczyć tylko na to, że nie zdążył połączyć się z cząstką swojej duszy, która tkwiła w Tiarze.

— Już czas — oznajmił Tom—Voldemort cichym, dziecięcym głosem, w którym kryła się dziwna ostrość i determinacja.

Draco ze ściśniętym gardłem obserwował, jak dwójka Śmierciożerców prowadzi nieprzytomną Hermionę przed oblicze małego, niegdyś niepozornego chłopca, który obracał w dłoni sztylet. I choć każda jego cząstka krzyczała, by wbiegł na polanę i zabrał stamtąd dziewczynę w bezpieczne miejsce, wiedział, że to jeszcze nie czas. Wciąż czekali na odpowiedni moment, na jakąkolwiek oznakę słabości.

— I pomyśleć, że ostatnią przeszkodą, stojącą na drodze do powrotu Lorda Voldemorta jest nikt inny, jak szlama — powiedział chłopiec, powoli podchodząc do dziewczyny, sprawiając przy tym wrażenie, że musi walczyć o każdy krok, każdy, nawet najdrobniejszy gest. — Ale to nic. Gdy zginie, Lord Voldemort będzie wreszcie wolny. Wolny i silniejszy niż kiedykolwiek przedtem — wyszeptał, po czym uniósł sztylet, by wbić go w serce dziewczyny.

Zanim zdążył zrobić cokolwiek, arystokrata poczuł, jak dłoń sobowtóra zaciska się na jego ramieniu.

Zaufaj mi — usłyszał bezgłośną prośbę w swojej głowie.

Zaufać. Coś, do czego od dawna nie był zdolny. Zaufać. I czekać na zdradę. Nie mógł sobie pozwolić na ten luksus. Nie, gdy stawką było jej życie.

Na myśl o dziewczynie poczuł się silniejszy. Czy to nie ona pokazała mu, że nie zawsze musi być sam? Że może polegać na innych? Po prostu zaufać?

Modląc się w duchu, by nie popełnił największego błędu w swoim życiu, patrzył, jak sztylet powoli opada.

Polanę wypełnił ryk wściekłości, gdy harpia ruszyła do ataku. W mgnieniu oka znalazła się przy chłopcu i odepchnęła go. Tom uderzył o drzewo i osunął się o ziemię. Nim jeden ze Śmierciożerców nie zabił harpii, ta zdołała rozerwać pazurami gardło jednego z mężczyzn trzymających Hermionę.

W czasie gdy wybuchło zamieszanie, Draco wbiegł na polanę i, osłaniany przez pozostałych, porwał leżącą na ziemi Tiarę Przydziału. Widząc to, Voldemort zaśmiał się, rozbawiony jego naiwnością. Mimo iż dźwięk był cichy, rozległ się po polanie niczym potężny grzmot.

— Myślisz, że to coś wam da? — zakpił, powoli się podnosząc.

Śmierciożercy wycofali się z walki, stając między nim a przeciwnikami.

— Oddasz dziewczynę, dostaniesz ją z powrotem — odpowiedział Draco, mocno ściskając w dłoni swoją kartę przetargową.

— Dlaczego miałbym chcieć starą, zniszczoną tiarę? — spytał Voldemort, po czym w końcu uniósł głowę i spojrzał na niego.

Arystokrata odruchowo cofnął się, widząc czerwone tęczówki. Jego serce na moment zamarło, gdy zrozumiał, iż Czarny Pan zdołał całkowicie przenieść swoją duszę do ciała młodego Gryfona. Tiara była bezużyteczna, a Tom Moor przepadł na zawsze.

Voldemort powoli uśmiechnął się, wykrzywiając niewinną, dziecięcą twarz w zawistnym grymasie, po czym cichym, słodkim głosem rozkazał:

— Zabić ich.

Siedmioro Śmierciożerców rzuciło się do ataku. Pozostała dwójka została przy nim, przyglądając się walce ze znudzeniem. Byli pewni swojego zwycięstwa.

Draco zaklął, gdy został zaatakowany przez dwóch czarodziejów. Odbił zaklęcie jednego z nich, jednocześnie przyjmując cios drugiego, na chwilę tracąc wzrok. W tym samym czasie, gdy pomyślał o tym, iż przydałaby mu się pomoc, dołączył do niego jego sobowtór. Chwycił go za rękę i obrócił, kryjąc go za swoimi plecami. Draco cofnął się nieco, by zapewnić mu swobodę ruchu i potknął się o ciało leżące na ziemi. Zmrużył oczy, próbując rozpoznać je zza mgły, jaka przysłaniała mu wzrok. Pomimo nadziei, iż to jeden ze Śmierciożerców, ujrzał Deana.

Klon popchnął go za drzewo, które przyjęło na siebie wrogie zaklęcia. Zostawił go i wrócił do pozostałych, dając mu chwilę na dojście do siebie. Rozumieli się bez słów.

Stanie i czekanie, aż odzyska wzrok, było najgorszym doświadczeniem w całym jego życiu. Przez te kilka chwil był całkowicie bezużyteczny, podczas gdy parę metrów dalej, trwała walka. Wsłuchując się w jej odgłosy, z trudem powstrzymywał się od dołączenia do walczących, powtarzając sobie, że może zabić jednego ze swoich. W końcu, gdy widział na tyle dobrze, iż mógł rozróżniać postacie, wrócił na polanę.

Blaise leżał nieprzytomny na ziemi, podczas gdy reszta otoczona była przez Śmierciożerców. Nic im już nie mogło pomóc i choć zostanie tu, było jednoznaczne ze śmiercią, żadne nie próbowało uciekać.

Arystokrata instynktownie odwrócił się, czując, że ktoś celuje do niego od tyłu. Nie mylił się. Kilka metrów dalej stał czarnowłosy chłopiec, wlepiając w niego krwawy wzrok. Na jego ustach błąkał się szyderczy uśmiech. Voldemort uniósł różdżkę, jednak w momencie, gdy miał rzucić zaklęcie, stało się coś niezwykłego. Noszony przez niego Naszyjnik Pandory rozgrzał się, przypalając skórę na jego szyi. Syknął z bólu i upuścił różdżkę, a jego oczy stały się na powrót czarne i niewinne.

Te dziecięce, pełne strachu oczy wypełniły się łzami, gdy spotkały się z oczami Dracona. Chłopiec wiedział, że odzyskał kontrolę tylko na chwilę. Wiedział też, co za chwilę się stanie. Co musi się stać. Jego twarz wykrzywiła się w grymasie bólu, a po bladych policzkach spłynęły niewinne łzy.

Draco nie wahał się ani chwili. Uniósł różdżkę i rzucił zaklęcie.

— Avada Kedavra!

Obserwował mknące jak w zwolnionym tempie zaklęcie. Czując na sobie te czarne oczy, w duchu modlił się, by promień cudownym sposobem nagle zmienił kierunek lotu, jednak jasnozielony blask odbił się w ciemnych tęczówkach, po czym ugodził w kruche ciało, niszcząc w nim życie dziecka i duszę Lorda Voldemorta.

Nim Tom osunął się na ziemię, Śmierciożercy nagle stanęli w płomieniach, zamieniając się w żywe pochodnie. Wrzeszcząc z bólu, próbowali ugasić ogień, jednak ten zdawał się tylko przybierać na sile.

Przerażona tym widokiem Ginny natychmiast odwróciła wzrok. Wyszła z kręgu płonących Śmierciożerców razem z Harrym i sobowtórem, niosącym Zabiniego. Mimo iż wydawało się jej, że ten przerażający spektakl trwa godziny, w rzeczywistości ciała mężczyzn w ciągu kilku sekund przemieniły się w proch.

Draco zmusił swoje ciało do wysiłku i ostatkiem sił podbiegł do Hermiony. Ukląkł przy niej i wziął ją w ramiona. W napięciu czekał, aż w końcu się poruszy. Była taka blada...

Dziewczyna w końcu wzięła głęboki wdech i otworzyła oczy. Zamiast bezgranicznej radości, poczuł paniczny strach. Nie przywitało go błyszczące, bursztynowe spojrzenie, które tak kochał. Zamiast nich, wpatrywała się w niego para czarnych oczu.

Kasztanowłosa powoli uniosła drżącą dłoń i przyłożyła ją do jego policzka, przemawiając w starożytnej grece.

— Tak bardzo mi go przypominasz...

— Zniszczcie naszyjnik! — rozkazał Ślizgon, przygotowując się na to, iż Pandora będzie zaciekle walczyć o to, by pozostać w ciele Gryfonki. Ona jednak nie zrobiła nic, jedynie uśmiechnęła się smutno sekundę przed tym, jak Harry wbił sztylet w czarny kamień.

Po polanie rozniosło się ciche westchnienie. Silny wiatr porwał gałęzie do tańca. A potem nie było już nic.

***

Blaise zmarszczył brwi, gdy poczuł najgorszy odór, jaki zaatakował jego nozdrza w całym jego życiu. Słyszał dziwne piski, zniekształcone, jakby znajdował się pod wodą. Zignorował je, był zbyt słaby, by reagować na jakieś tam piski. Nie mógł jednak zignorować silnego uderzenia w ramię. Otworzył oczy i spiorunował wzrokiem nachylającego się nad nim Teodora.

— Posrało cię? — wyjęczał, zakrywając twarz dłońmi.

— Mówiłem, że nic mu nie jest.

— Dzięki Merlinowi! — wykrzyknęła Eleonora Zabini i uścisnęła syna, chowając zapłakaną twarz w jego szyi. — Jak się czujesz? Wszystko w porządku? Bardzo cię boli? Eliksir! Przynieście jakiś eliksir! — wydarła się kobieta, nie zważając na to, że wrzeszczy Blaise'owi do ucha.

— Po mojemu ma wstrząs mózgu. Widzi pani, jakie dziwne miny robi? — podjudzał ją dalej Nott.

— Tak myślisz? Szybciej, do cholery! Och, poczekaj tu, sama coś znajdę — oznajmiła kobieta, widząc, że wszyscy są zbyt zajęci, by zająć się jej synem.

Gdy tylko odeszła, Blaise wsparł się na łokciu i uderzył przyjaciela w potylicę.

— Idiota — prychnął, prześmiewczo patrząc na owinięty wokół jego głowy bandaż.

— Powinieneś mi dziękować. Przez ostatnią godzinę stałem nad tobą i pilnowałem cię, a musisz wiedzieć, że okropnie śmierdzisz — odparł brunet, zakładając ręce na piersi.

— Godzinę? — powtórzył chłopak, powoli siadając na stole zasłanym opatrunkami i różnymi fiolkami.

— Mhm. Odleciałeś jak śpiąca królewna.

Zabini przechylił głowę i skrzywił się, gdy usłyszał głośny trzask.

— Powiedz, że już po wszystkim — poprosił, patrząc na niego z nadzieją.

Teodor skinął głową i usiadł obok niego.

— Ministerstwo zdołało powstrzymać Śmierciożerców.

— Ale... jak? Skąd wiedzieli...?

— Syriusz Black. Trzymali go przez kilka miesięcy, torturami próbując zdobyć informacje na temat Ministerstwa i nowego oddziału do walki ze Śmierciożercami. Nie wiedzieli jednak, że facet specjalnie dał się złapać. Przez cały ten czas podsłuchiwał ich i zapisywał w pamięci wszystko, co było przydatne. Problem pojawił się, gdy odesłali go gdzieś indziej i zaczęli trzymać pod Imperiusem.

Zabini zmarszczył brwi.

— Nadal nic nie łapię. Albo ty bredzisz, albo ja za mocno oberwałem.

Nott zaśmiał się.

— Chodzi o to, że ktoś wypuścił go na bitwę, by walczył razem ze Śmierciożercami. A kiedy porządnie oberwał...

— … zaklęcie przestało działać — dokończył Blaise.

— Mhm. A kiedy tylko doszedł do siebie, zdradził plany Śmierciożerców. Ministerstwo wyłapało ich, a kiedy uporali się z jednym problemem, zajęli się drugim. Cały oddział aurorów przybył do Hogwartu. Nie minęło pół godziny, a było już po wszystkim.

Ślizgon zaśmiał się i przeczesał dłonią czarne włosy.

— Nie wierzę... Ale jak Vol... Voldemort zdobył naszyjnik? Przecież Potter miał go schować.

— Schować schował, ale zrobił to chu...

— Ehem!

— … beznadziejnie — poprawił się Teodor, słysząc głośne chrząknięcie pani Zabini.

— Daj mi tę głowę — mruknęła kobieta, wsmarowując maść w skroń syna.

— No i? — pogonił Notta Blaise.

— No i Rasac go wykradł.

— Rasac? Przecież on był aurorem! A to skurw...

— Ehem!

— … skurczybyk. Ciekawe czy skażą go na pocałunek dementora? — spytał z zawiścią chłopak.

— Wątpię. Nie da się ucałować czegoś, co w tej chwili przypomina galaretę — wyjaśnił brunet, widząc zaskoczone spojrzenie przyjaciela.

Zabini uśmiechnął się z satysfakcją.

— A co z... Voldemortem?

Teodor zmarszczył brwi.

— Odszedł, ale... nie było innego wyjścia. Draco zabił go razem z tym małym.

Ślizgon spuścił głowę i zaklął. Świadomość, iż, by powstrzymać Czarnego Pana, niewinne dziecko musiało zginąć, była potworna. Zamrugał, odpędzając łzy.

— A jak on się z tym czuje? — spytał po chwili, współczując przyjacielowi takiego bagażu.

— Wiesz, jaki jest Draco. Udaje, że to go nie ruszyło, ale minie dużo czasu, zanim przestanie się tym zadręczać.

— Wiesz, gdzie jest?

— Siadaj — powiedziała Eleonora, ciągnąc go z powrotem na stół. — Teraz siedzi przy swojej dziewczynie, ale powiedział, że przyjdzie za chwilę sprawdzić co z tobą.

Blaise zamarł.

— Bardzo z nią źle?

Pani Zabini wymieniła spojrzenie z Nottem.

— Raz lepiej raz gorzej — powiedziała w końcu kobieta. — Na przemian wybudza się i zasypia, mamrocząc coś przez sen.

— Jestem pewien, że to przez ten naszyjnik — powiedział cicho brunet. — Nie wiem, co się dokładnie stało, ale przysiągłbym, że to Pandora wam pomogła, wtedy, w lesie. To ona spaliła Śmierciożerców, to ona na chwilę odsunęła Czarnego Pana od kontroli nad Tomem, by Draco mógł go pokonać.

— Ale dlaczego?

— Może wyczuwała, że On chce ją wykorzystać, zabrać jej moce. Broniła się... a potem przejęła kontrolę nad Granger.

— Przejęła... kontrolę? — powtórzył z niedowierzaniem Zabini.

Brunet skinął głową.

— Draco powiedział, że Potter zniszczył naszyjnik rytualnym sztyletem i wynieśliście się stamtąd w cholerę. Wiesz, co było dalej.

— No właśnie nie za bardzo — oświadczył chłopak, marszcząc brwi. — A ty gdzie wtedy byłeś?

Przez twarz Ślizgona przebiegł ledwo dostrzegalny cień, gdy myślami wrócił do pojedynku z Rasackiem i chwili, w której myślał, że może już pożegnać się z życiem, gdy runęło na niego sklepienie korytarza.

— Odgruzowanie się ze sterty kamieni zajęło mi trochę czasu — odpowiedział w końcu, próbując się uśmiechnąć. — Gdy usłyszałem od Lavender, co się stało, od razu pobiegłem w waszą stronę. Spotkałem was przy skraju lasu — skrzywił się na samo wspomnienie wyrazu twarzy Dracona, który pomimo zmęczenia biegł z dziewczyną na rękach, byle tylko jak najszybciej znaleźć się w skrzydle szpitalnym. — Myślałem, że przybyłem zbyt późno.

Blaise potarł dłonią twarz, powoli układając to sobie w głowie. Pandora, horkruksy, powrót Voldemorta... z trudem to wszystko rozumiał. Pojedyncze słowa wciąż huczały mu w głowie, blokując pozostałe myśli.

Eleonora położyła dłoń na jego ramieniu i delikatnie go po nim pogładziła.

— Połóż się jeszcze, kochanie. Powinieneś odpoczywać.

Chłopak delikatnie uśmiechnął się, kładąc swoją rękę na jej.

— Jest w porządku.

Kobieta skinęła głową i odeszła, by opatrywać rannych.

Tak jak mówiła, Draco przyszedł do niego dziesięć minut później. Choć ze zmęczenia ledwo widział na oczy, uśmiechnął się do przyjaciela i objął go.

— Wyglądasz jak gówno — przywitał go arystokrata.

— To i tak lepiej niż ty. Co z wami?

— Hermiona już się obudziła. Jest w tak dobrej formie, że już zdążyła mi trochę porozkazywać.

— A ty?

— Czuję się jak młody bóg...

— … po stratowaniu przez stado sklątek — dorzucił Nott, patrząc na niego krytycznie. — Człowieku, czy ktoś się tobą w ogóle zajął?

Blondyn posłał mu arktyczne spojrzenie.

— Jeśli jeszcze ktoś będzie chciał wlać we mnie jakikolwiek eliksir, zacznę kastrować jak leci, nie zwracając uwagi na płeć.

Teodor wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Zabinim i razem z nim powiedział:

— Granger.

— Debile.

— Ech... muzyka dla moich uszu — westchnął Blaise. — Do szczęścia brakuje mi tylko mojej kobiety. Gdzie jest Ginewra?

Uśmiech, który z takim trudem utrzymywał na ustach, spełzł na widok ich min.

— Czy...?

— Nie, jej brat — odpowiedział Draco, głosem pozbawionym jakichkolwiek emocji.

— Cholera.

Przez długą chwilę siedzieli w ciszy, którą przerwał powrót Eleonory Zabini, obładowanej fiolkami.

— Masz. Wypij jeszcze ten — powiedziała, podając mu jedną z nich.

Chłopak odchrząknął i w milczeniu wypił eliksir.

— Wrócę do Hermiony. Odpocznij — powiedział Draco, pozostawiając przyjaciół pod opieką kobiety.

Powoli, by nie obciążać jeszcze bardziej zranionej nogi, wrócił do miejsca, w którym ostatnio leżała Gryfonka, jednak tam jej nie zastał. Poirytowany tym, że nie została na miejscu, zlustrował wzrokiem zgromadzonych w Wielkiej Sali rannych uczniów, szukając jej wśród nich, a gdy w końcu ją zobaczył, zamarł. Stała, otoczona przez Weasleyów i razem z nimi opłakiwała Rona. Swojego przyjaciela. Swojego brata. Dopiero teraz zrozumiał, jak ważny dla niej był i jak bardzo musiał ją kochać, by oddać życie w jego obronie.

Skrzywił się, odwracając wzrok od tego obrazu, zupełnie jakby widok opłakującej stratę rodziny sprawiał mu ból. Ronald Weasley zostanie pochowany tuż obok swojego brata, zapewne w marmurowym grobowcu. A jak skończy jego brat? Spocznie w masowej mogile wśród morderców.

Drgnął, gdy poczuł coś dziwnego. Tu, w klatce, rozlewało się zimno, które odbierało mu dech. Oczy zaczęły piec, a gardło puchnąć. Czy to był płacz? A w gardle czuł gorzki smak nieprzelanych łez? Nie, to nie mogło być to. On nigdy nie płakał. Nie płakał, gdy po raz pierwszy spadł z miotły i złamał rękę. Nie płakał, gdy Voldemort panoszył się w jego domu. Nie płakał, gdy zabijał. Nie płakał, gdy patrzył, jak z Ivana uchodzi życie. Tylko w chwilach słabości po koszmarach sennych, czasem po jego twarzy spływało kilka śmiesznych kropelek. Więc co się z nim teraz działo? Naprawdę łkał? Może jego bijące serce wyczuwało, iż drugie, tak podobne do niego serce w pewnej chwili się zatrzymało? Jednak jego oczy pozostawały suche i ani jedna łza nie splamiła jego twarzy. To tylko coś w środku niego rozpadło się, runęło, ale był pewny, że to da się naprawić. Poskłada to, co się rozsypało i wszystko będzie dobrze. Zamknie ten dział, zapomni o wszystkim. Ale najpierw musiał coś zrobić.

Odwrócił się i zdecydowanym krokiem ruszył na błonia. Ktoś już zajął się tym, by ciała Śmierciożerców przenieść w jedno miejsce. Niemal parsknął śmiechem. Bo jakże śmieszne były starania ludzi, by jak najszybciej wszystko posprzątać i wrócić do normalności. Ale czy on nie robił tego samego?

Zwolnił dopiero, gdy dotarł do niedbale ułożonych ciał. Zwłoki leżały z porozrzucanymi kończynami, tak jakby ktoś z odrazą rzucał je na ziemię. I zapewne tak było. Nie odrywając wzroku od pustych twarzy, zaczął kroczyć wzdłuż rzędów ciał. Macnair, Dołohow, jego ojciec... nawet się nie zatrzymał. Szukał tylko Ivana.

Myślał, że jest tu sam, jednak w pewnym momencie dotarł do niego cichy płacz. Dziewczynę zobaczył dopiero, gdy doszedł do ciała, które obejmowała.

Słysząc kroki, Dafne wyprostowała się i zerknęła za siebie. Rozpacz na chwilę zniknęła z jej twarzy, zastąpiona czystą nienawiścią. Niezdarnie podniosła się z ziemi i podeszła do niego. Zdawało się, iż wyminie go bez słowa, jednak gdy znalazła się tuż obok niego, wczepiła palce w jego ramię i syknęła wprost do jego ucha.

— Nigdy... nikogo nienawidziłam tak... jak ciebie. Masz. Przeczytaj. Mam nadzieję, że jak to zrobisz, zaoszczędzisz nam wszystkim problemów i sam ze sobą skończysz.

Ślizgonka wcisnęła mu w dłoń mały, cieniutki notes i odeszła, zostawiając po sobie cichy szloch niesiony przez wiatr i plamy łez na zakrwawionej szacie Ivana.

Draco długo stał w bezruchu, wpatrując się w nieruchome ciało brata. Nawet po śmierci jego zielone oczy zdawały się patrzeć na niego z pogardą i kpiną. Był pewien, że ta twarz będzie nawiedzała go w koszmarach do końca życia.

Chcąc uciec od tego oskarżającego spojrzenia, zerknął na notes. Był poplamiony, a okładka nosiła ślady zaginania, zapewne po to, by zmieścił się w kieszeni. Na dole widniał niewyraźny napis stworzony niezdarną dłonią dziecka.

Własność Ivana Gregorovicza

W pierwszej chwili chciał jak najdalej odrzucić od siebie dziennik, jednak nie potrafił tego zrobić. Zamiast tego wyjął różdżkę i wycelował nią w Ivana. Nie pozwoli, by został pochowany razem z nimi. Przynajmniej tyle dla niego zrobi.

Mocno ściskając pamiętnik brata, rzucił zaklęcie. Płomienie natychmiast zajęły jego ciało. Stał tak, czekając, aż ogień całkowicie strawi zwłoki, nie zważając na swąd palonego truchła. Przerażało go to, co czuł. Dlaczego nie mógł być obojętny? Przecież Ivan nie był lepszy od reszty Śmierciożerców. Próbował go zabić. Zamordował rodziców Hermiony. Więc dlaczego tak wielką trudnością stało się zwykłe oddychanie?

Obserwował, jak płomienie stają się coraz mniejsze. Delikatny podmuch wiatru poderwał proch, jaki został po Ivanie i rozrzucił go po błoniach. Arystokrata zamknął oczy i wypuścił długo wstrzymywane powietrze. Wbrew swoim oczekiwaniom wcale nie poczuł się lepiej. Na drżących nogach wrócił do zamku i zaszył się w jednej z sal. Usiadł na podłodze i oparł głowę o ścianę, a pomieszczenie wypełnił jego krótki, gorzki śmiech. Oto on, arystokrata, były Śmierciożerca ukrywa się przed innymi z zamiarem przeczytania pamiętnika brata, którego sam zabił.

Przez długi czas beznamiętnie wpatrywał się w okładkę. W końcu otworzył dziennik. Musiał go przeczytać, chciał uciec od tego, co działo się w Hogwarcie. Potrzebował poczuć ból, wiedział, że zasługiwał na karę, a czytanie pamiętnika miało mu ją zapewnić.

Wziął głęboki oddech i zaczął czytać.

Drogi pamiętniku,

Dzisiaj mama pokazała mi zdjęcie. Powiedziała, że ten facet to mój ojciec. Chyba kłamała, wcale nie jestem do niego podobny. Pewnie próbowała mnie pocieszyć albo coś takiego. To zdjęcie było jakieś dziwne, ruszało się. Powiedziała, że to magia. Chyba jest chora, w końcu nie ma czegoś takiego jak magia. Już dawno nie wierzę w Dziadka Mroza i inne bajki dla dzieci. Muszę kończyć. Znowu przyszli do mamy ci źli faceci. Chcą pieniędzy...

Drogi pamiętniku,

Zostaliśmy sami. Mamusia nie żyje. Próbowałem ją obudzić, ale ona już mnie nie słyszy. Nie mam już domu. Przyszli tacy dwaj i zabrali z niego wszystko. Wiem, że ktoś tam mieszka, pali się światło. Jest mi tak zimno. Mam tylko ciebie i brudny kocyk. Chciałbym coś zjeść, ale nikt nie chce mi nic dać. Odpędzają mnie jak robaka. Ale ja nie jestem robakiem. Ja chcę tylko coś zjeść. I zobaczyć mamusię.

Ślizgon zamknął dziennik, nie mogąc znieść tych dziecięcych myśli. Odchrząknął głośno, próbując pozbyć się guli z gardła. Ponownie otworzył pamiętnik i pominął kilka wpisów z dziecięcych lat Ivana. Przewracał strony, jednak zatrzymał się, gdy zauważył, iż jedna z nich jest zagięta. Przez chwilę się wahał, jednak w końcu wyprostował kartkę, a ze skrytki wypadło maleńkie, stare zdjęcie. Przedstawiało ono kobietę o ciemnych włosach. Fotografia była nieruchoma.

Draco uważnie przyjrzał się jej, po czym z powrotem schował zdjęcie. Przebrnął przez powyrywane strony i wrócił do czytania.

Za dwie godziny wyląduję na lotnisku. Sam nie wiem, czy bardziej jestem podekscytowany, czy zdenerwowany. Z jednej strony jestem ciekawy, jaki on jest, z drugiej nienawidzę go za to, że pozwolił jej umrzeć. Że wybrał swoją idealną rodzinkę. Zastanawiam się, co nim kierowało? Sam z siebie przysyłał matce pieniądze, czy może go szantażowała? I ta jałmużna dla mnie... Otóż w dzień moich osiemnastych urodzin dowiedziałem się, że ojczulek założył rachunek w banku i, jako że uzyskałem pełnoletność w mugolskim świecie, mogę swobodnie wypłacić swoje pieniądze. Taa, to pewnie matka. Szuja sama z siebie by się nie wysilała. Ale skoro tylko on mi pozostał i w końcu mam możliwość, by wybrać się na wycieczkę, nie mam wyjścia. A nóż okaże się, że przez te lata demonizowałem go? Jak ja zachowałbym się w jego sytuacji? Nie wiem, bo nie wsadzałbym tam, gdzie nie trzeba. Gruba babo, siedząca obok mnie, nie wiesz, że nie czyta się tego, co piszą inni?

Ja to mam szczęście! Kiedy w końcu przywlokłem dupę do Anglii, co się okazuje? Że ojciec siedzi w Azkabanie! Widziałem ten ich dom. Dom... co ja piszę... Podczas gdy my gnieździliśmy się w dziurze, on żył w pałacu! Ciekawe, ile matka zażądała za milczenie i jaką część przeznaczała na długi. Wszystko na nic. Nie porozmawiam z nim, a już z całą pewnością nic nie dostanę. Przez chwilę widziałem jego żonę. Ta to na pewno wyrzuci mnie na zbity pysk. Nadzieja na nowe życie poszła się... jebać. Chociaż jest jeszcze mój brat. Chodzi do Hogwartu. Kusi mnie, by z nim porozmawiać, w końcu to mój rówieśnik. Ale nie mogę podejść do niego tak od razu. Bo co mam powiedzieć? Cześć, jestem Ivan. Naście lat temu twój ojciec puknął moją matkę. Idziemy na piwo?

A więc zrobiłem to. Przepisałem się do Hogwartu. I dostałem wpierdol. Od braciszka, oczywiście. Miałem nadzieję, że będzie inny, ale już wiem, że to największy skurwiel, jakiego spotkałem. Nie mam pojęcia, co zrobiłem źle. Obserwowałem go. Zachowuje się jak król na włościach. To jest moje. Tamto też jest moje. Wszystko jest moje, a ty się ciesz, że pozwalam ci przebywać blisko mojej wybitnej osoby. Porzygać się można. I to, jak go wielbią! Nie wiedziałem, co mu powiedzieć, wiedziałem tylko, że najpierw muszę się do niego zbliżyć, a żeby to zrobić, musiałem być taki jak on, co nie jest trudne, bo większość uczniów Hogwartu jest... dziwna. Ale wystarczyło, że przekroczyłem jakąś absurdalną granicę, by mu podpaść. Ta granica nazywa się Hermiona Granger. A więc dobrze, skoro tak chce grać, proszę bardzo. Nie dam sobą pomiatać. Zbyt wiele razy mną gardzono, bym pozwolił na to własnemu bratu. Pożałuje tego. Zobaczymy, jak się poczuje, gdy nie będzie miał nic. Może wtedy będzie bardziej skłonny do rozmowy.

Wszystko idzie zgodnie z planem. Jestem szukającym. Mam przyjaciół (a raczej grono przygłupów, którzy potrzebują jakiegokolwiek przywódcy) i stadko oddanych wielbicielek. Przydadzą mi się, szczególnie Dafne. Któż mi powie o nim więcej, jak nie jego była, skrzywdzona dziewczyna? Zraniona kobieca duma... coś pięknego.

Uwielbiam patrzeć, jak wpada w szał. To takie zabawne. Awanturuje się o drobiazgi jak mały chłopczyk, któremu zabrano zabawkę. A najbardziej drażni go, jak bawię się z tą jego Granger. Mam tylko nadzieję, że szybko wpadnie w moje ręce. Nie chcę wyrzucać pieniędzy w błoto, a to pióro...

Nienawidzę go. Tajny informator, tak? Zobaczymy, czy nadal będzie taki wylewny po tym, jak wybiję mu parę zębów.

Znowu czuję się ,jakbym miał osiem lat. Jestem sam, głodny, zmarznięty i bez dachu nad głową. PRZEZ NIEGO. Ale tym razem będzie inaczej. Draco okazał się ślepym zaułkiem, jednak jest jeszcze ojciec. A sam do niego nie trafię. Potrzebuję pomocy i wiem, gdzie ją dostanę. Zapłaci mi za wszystko. Za to, że mnie poniżał. Za to, że miał wszystko. Za to, że ja nie miałem nic. Nigdy więcej nie będę słaby. To MNIE będą się bać.

Te ich słodkie krzyki. Wciąż i wciąż mam je w głowie. I te ich błagalne spojrzenia. Proszę, nie krzywdź nas! Proszę, przestań! Patrzyłem, jak wiją się ich ciała i czułem się POTĘŻNY. NIEPOKONANY. SILNY. Śmiałem się. Śmiałem im się w twarz, gdy błagali o litość. Wymierzam sprawiedliwość. To takie cudowne. Stoję na szczycie łańcucha pokarmowego. Teraz nikt nie odważy się mnie uderzyć. Opluć. Znieważyć. Już niedługo będę miał wszystko to, co mi się należy.

Ślizgon odrzucił pamiętnik, jakby był jadowitym wężem. Nie miał siły dalej w to brnąć. Ukrył twarz w dłoniach i wziął drżący oddech, nie mogąc pozbyć się myśli, że to on odpowiada za obłęd Ivana.

Hermiona otarła łzy, odchodząc od Weasleyów. Czuła się jak intruz, zakłócając swoją obecnością ich prywatność. W głowie wciąż odtwarzała widok umierającego Rona. Dlaczego on? Dlaczego teraz? Dlaczego śmierć odebrała go, kiedy miał przed sobą całe życie?

Na widok sobowtóra arystokraty poczuła ulgę. Natychmiast wyszła na korytarz i wtuliła się w niego. W tej chwili nie liczyło się to, że to nie był jej prawdziwy Draco. Musiała po prostu przytulić się do niego, poczuć go przy sobie.

Zamknęła oczy i skryła twarz w jego koszuli. Choć dzielnie walczyła ze łzami, nie mogła powstrzymać drżenia swojego ciała. Miała już dość widoku poległych i rozpaczy ich rodzin. Chciała się gdzieś ukryć i raz na zawsze zapomnieć o tym, co wydarzyło się w Hogwarcie.

Chłopak objął ją i oparł podbródek na jej czole. Delikatnie pocierał dłonią jej plecy, cicho szepcąc słowa pocieszenia.

— Gdzie... gdzie jest Draco? — spytała w końcu dziewczyna, odsuwając się delikatnie.

— W sali na pierwszym piętrze, pierwszej po lewej... On cię potrzebuje — odpowiedział poważnie klon.

— Coś mu się stało?

— Tak. Nie możesz jeszcze tam iść — dodał, gdy Gryfonka zmarszczyła brwi, widząc, że nie chce jej wypuścić.

— Dlaczego?

— Najpierw musisz zająć się mną. Muszę już wracać.

Hermiona spojrzała z niepokojem na schody, pragnąc jak najszybciej znaleźć Ślizgona.

— To nie może zaczekać?

Blondyn pokręcił głową i mocno ujął jej dłoń, prowadząc do niewielkiego składzika.

— Nie będziesz go mogła później zostawić. Tak będzie lepiej — odparł tajemniczo, zatopiony we własnych myślach.

— Dlaczego nie idziemy na siódme piętro? Mówiłeś...

— Nie chcę tam wracać — przerwał jej, zamykając za nimi drzwi. Oparł się o nie, skutecznie blokując jej drogę ucieczki.

Gryfonka zmarszczyła brwi, obawiając się jego zamiarów.

— Słuchaj... — zaczęła, pocierając ramiona dłońmi, by dodać sobie otuchy. — … musisz wrócić do Pokoju. To tam należysz. Tam jest twoje miejsce.

Klon długo się nie odzywał, wpatrując się w nią badawczo. Pomimo tego, że nie był prawdziwy, nosił znaki bitwy i ledwo stał ze zmęczenia. Jednak, podobnie jak jego pierwowzór, był zbyt uparty, by odpuścić w tak ważnej sprawie.

— Mylisz się — szepnął cicho. — Moje miejsce jest przy tobie. Nie wrócę tam.

— Co? Nie! Nie możesz...

— Nie o to mi chodzi. Chcę, żebyś wymyśliła mi... równoległą rzeczywistość — wyjaśnił arystokrata, podchodząc do niej. — Tworząc mnie tam, w labiryncie, skazałaś mnie na wieczność w zamknięciu razem z pozostałymi. Wiesz, co to znaczy siedzieć tam i jedyne co się ma to wspomnienia o tobie? — spytał, delikatnie ujmując jej policzek. — Mogę widzieć, jak wyglądasz, słyszeć, jak szepczesz moje imię, ale nigdy nie mogę cię poczuć. Wiesz, jakie to trudne? Tak stać obok ciebie, w końcu mogąc cię dotknąć, ale jednocześnie mając świadomość, że należysz do innego?

Hermiona przełknęła ślinę, z trudem odwracając od niego wzrok. Chciała się odsunąć, czując, że to niewłaściwe, jednak nie mogła się przemóc.

— Jak mam to zrobić?

— Po prostu wyobraź to sobie.

Dziewczyna pokręciła głową.

— To nie zadziała. Gdybyśmy zrobili to w Pokoju Życzeń, to może...

— Jestem twoim wytworem. Skoro zmieniłaś mnie, nawet do niego nie podchodząc, możesz również odesłać mnie tam, gdzie chcesz — wytłumaczył cierpliwie blondyn, patrząc na nią wyczekująco.

Kasztanowłosa powoli skinęła głową.

— Nie zaszkodzi spróbować — mruknęła, biorąc głęboki oddech. Odchrząknęła i spojrzała na niego wyczekująco. — Równoległa rzeczywistość, tak? Chcesz coś zmienić?

— Nie. Chociaż... Mogłabyś mieć jeszcze większe piersi. Tak o rozmiar, poproszę.

Hermiona parsknęła śmiechem, jednocześnie uwalniając kolejne łzy. Szybko jednak otarła policzki i mruknęła:

— Palant.

Ślizgon uśmiechnął się delikatnie, patrząc na nią ze znanym jej złośliwym błyskiem w stalowych oczach.

— No dobrze. Zaczynajmy — oznajmiła i zamknęła oczy, by po chwili wyznać: — Nie wiem, od czego zacząć.

— Skup się na nas. Wyobraź nas sobie razem — podpowiedział arystokrata, obejmując ją w talii. — Przypomnij sobie pustynię, walentynki... Nas po tym, kiedy dostałaś róże i to ostatnie... zwłaszcza to ostatnie.

— Jesteś niemożliwy.

— Skup się lepiej.

Westchnęła, jednak posłusznie wróciła do tych momentów. W myślach przywołała obraz Dracona sadzającego ją na barku. Dracona, rozpinającego jej bluzkę. Dracona czule ją obejmującego. Otworzyła jednak oczy, gdy do głowy przyszła jej pewna myśl.

— A co, jeśli w labiryncie pojawi się Hermiona-nimfomanka?

Ślizgon uśmiechnął się.

— Odpowiednio się nią zajmę. Bez obaw — dodał, wywracając oczami. — Zniknę stąd, żyjąc po prostu w twoich wyobrażeniach... i dobrze by było, gdybyś po prostu usunęła tamtą resztę z labiryntu.

— Co teraz? — westchnęła, na powrót zamykając oczy.

— Wyobraź sobie, że mnie tu nie ma.

— Trochę to utrudniasz — upomniała go dziewczyna, cofając się o krok.

Starała się zrobić to, o co ją prosił, jednak okazało się to wyjątkowo trudne. Nie mogła wyrzucić z myśli Dracona. Co więcej, w ciszy, która ją otoczyła, zaczęła przywoływać wspomnienia z niedawnej walki.

— Skup się, Granger. Po prostu wyobraź to sobie. Stoisz tu sama — szepnął sobowtór, a Gryfonka poczuła, że nachyla się nad nią. Czuła jego ciepły oddech na swoich wargach.

Chwilę później otworzyła oczy. Była sama.

Hermiona rozejrzała się, by mieć pewność, jednak klon odszedł na dobre. Wyszła ze schowka i natychmiast ruszyła ku schodom, martwiąc się o Ślizgona.

Tak jak mówił sobowtór, Draco siedział samotnie w klasie, opierając się o ścianę. Pustym wzrokiem wpatrywał się przed siebie, zdając się nawet nie zauważać jej przybycia. Zamknęła drzwi i niepewnie usiadła obok niego. Dopiero z tak bliska zauważyła, iż całe jego ciało delikatnie, niemal niezauważalnie, drży, a zaczerwienione oczy z trudem powstrzymują łzy.

— Draco.

Gryfonka położyła dłoń na jego ramieniu. Wtedy stało się coś, czego się nie spodziewała. Ten dzielny, dumny arystokrata, który nigdy nie okazywał swoich słabości, wtulił się w nią niczym bezbronny, mały chłopiec i zaszlochał. Zaczął trząść się i ciężko oddychać, próbując walczyć, jednak ciało powiedziało dość. Pierwsze łzy spłynęły po jego policzkach i wylądowały na szyi dziewczyny.

— Ciii... — szepnęła, obejmując go i delikatnie gładząc platynowe kosmyki. — Jestem tu, przy tobie. Jestem — powtarzała, jednak zdawało się, że żadne słowa nie są w stanie go uspokoić.

— Zniszcz go — wychrypiał, nadal nie wypuszczając jej z objęć.

Hermiona rozejrzała się, jednak nie dostrzegła nic, co mogło być przyczyną jego cierpienia.

— Dobrze, ale powiedz co...

— Dziennik! Zniszcz ten dziennik!

Bez wahania wyjęła różdżkę i odszukawszy wzrokiem pamiętnik, posłała w jego stronę zaklęcie. Samo to sprawiło, iż Draco wydawał się być spokojniejszy. Upuściła różdżkę i przytuliła go, składając delikatny pocałunek na jego skroni. Cierpliwie czekała, wiedząc, że tylko to może dla niego zrobić. Nienawidziła tej bezsilności, tego, że musiała patrzeć, jak cierpi. Zamknęła oczy, delikatnie gładząc go po plecach.

Nie wiedziała, ile tak siedzieli. Czy to minuty, a może godziny mijają im na trwaniu w ciszy? Żadne nie chciało wyjść z objęć drugiego i zmierzyć się z tym, co czeka ich za drzwiami. Dziewczyna bała się przerwać milczenie, jednak to Draco był tym, który odezwał się jako pierwszy. Odchylił głowę, ukazując zaczerwienioną twarz. Patrzył na nią, jakby widział ją po raz pierwszy w życiu, tak niewinnie i szczerze. Próbował się uśmiechnąć, jednak usta protestowały przeciwko temu gestowi.

Hermiona przeniosła jedną dłoń na jego policzek i kciukiem musnęła miękkie od płaczu wargi.

— Wiesz — szepnął Draco, nie odrywając od niej oczu — Blaise mi kiedyś powiedział, że sedes ma najbardziej przesrane w życiu. A... ale chyba się mylił.

Kasztanowłosa uśmiechnęła się smutno.

— Mhm. Mylił się.

Ślizgon założył jej za ucho niesfornego loka i ujął jej dłoń. Oddychał coraz bardziej miarowo. W końcu powoli zamknął oczy. Gryfonka poprawiła się na podłodze, pozwalając, by jego głowa oparła się o jej klatkę piersiową. Gładziła go po policzku, dopóki nie zasnął. Wtedy i ona pozwoliła sobie na sen, wiedząc, iż przed chwilą była świadkiem, jak runął ostatni mur Dracona Malfoya.

***

Okej. Teraz będzie potok słów.

Zacznijmy od tego, że chyba rozdział jednak nam się podoba, choć wymęczył nas niesamowicie.

I teraz rzecz najważniejsza: dosłownie godzinę temu pojawił się pomysł, by uśmiercić Notta. A wszystko przez... drobne nieporozumienie, gdyż ja pisałam scenę w Lesie, a Cookie później w szpitalu i wyszła z założenia, iż Nott był obecny przy tamtych wydarzeniach i opowiadał Zabiniemu co się tam działo... a przecież tego wiedzieć nie mógł. Jakże mądra ja skojarzyła to sobie z rozmową Harry'ego z Dumbledorem na dworcu i co nam wpadło do naszych główek? Ta rozmowa dzieje się w umyśle Blaise'a a Nott jest duchem, bo zginął w walce z Rasackiem. Od razu zaczęłyśmy ryczeć i przez długi czas wahałyśmy się: zabić czy nie zabić. Ale ja już na samym początku pisania opowiadania powiedziałam, że to nasze pierwsze opowiadanie i chcę, by wszystko było jak należy.

Choć zdrowy rozsądek podpowiadał, że pasuje idealnie. Taki byłby klimat: jest po bitwie, Blaise prowadzi wesołą (no tak wesołą na ile pozwalają na to okoliczności) rozmowę z Nottem, z której dowiadujemy się, że z grubsza wszystko jest ok i nagle.... JEBUDU. TOTALNY ROZP*ERDOL, Nott wypowiada swoją ostatnią kwestię, w której się żegna... nie żyje. Same nie mogłyśmy się pozbierać, a gdy do głowy wpadł nowy pomysł epilogu... Spojrzałam w lustro, na zapłakaną twarz i czarną bluzkę, na twarz Cookie, na poduszkę, którą zabrudziłam tuszem... Powiedziałam: NIE! Serce wygrało z rozumem. Tyle w temacie.

Ale, żeby nie było, mamy solidne powody, dla których zrezygnowałyśmy z tego pomysłu. Po pierwsze, nasza psychika nie wytrzymałaby tego. Niby postać drugoplanowa, ale jednak bez niej nie ma opowiadania, tego klimatu... mamy nadzieję, iż też tak go postrzegacie, a jeśli nie, to że zmienicie zdanie po epilogu. Po drugie: byłby to kolejny cios dla (i tak już mającego przej*bane) Dracona, nie chciałyśmy robić z niego aż tak wielkiego cierpiętnika.

Mając jednak na uwadze epickość tego, co powstało w naszych głowach, kiedy już zakończymy opowiadanie, stworzymy alternatywną wersję tej sceny i tego jak wyglądałby epilog. Nie będzie to druga wersja, coś co możecie sobie wybrać, że jednak tak się stało, po prostu chciałybyśmy się z wami tym podzielić... bo jednak dobrze czasem się wypłakać... o ile nie masz jutro na ósmą, a twoje oczy nie będą opuchnięte.

Ja (w sensie Sappy) nie mogę jeszcze przeboleć śmierci Ivana, nawet jeśli sama ją wymyśliłam. Do tej całej akcji z Nottem, był to moment, który najbardziej mnie wzruszał. A ty, Cookie? Chcesz coś dodać?

Tylko tyle, że cieszę się z tego, że jednak postawiłyśmy na swoim.

Teraz Ron... pomysł na jego uśmiercenie pojawił się kilka miesięcy temu i czułyśmy się z tym... źle. Choć go nie lubimy i za każdym razem, gdy pojawiał się w opowiadaniu chciałyśmy go udusić, to gdy uświadomiłyśmy sobie, że zginie i jak zginie... było nam trochę wstyd? żal? Sama nie wiem.

Mi to tam nawet łezka w oku się pojawiła, jak po raz pierwszy o tym pomyślałam. Ale patrząc na to tak na spokojnie: to takie w stylu Rona. Nie oszukujmy się, jest to bohater, który dość często ma o coś pretensje, obraża się, ale gdy przyjdzie co do czego, potrafi pokazać swoją przyjaźń w wyjątkowy sposób. I tak to było w tym rozdziale.

Taak... (zabrzmiało Rasackiem) burzy się i obraża a gdy przyjdzie co do czego, to potrafi się zachować jak trzeba.

Także ten... zostawiamy was z tym rozdziałem i mieszanką emocji, która (mamy nadzieję) buzuje w Was po jego przeczytaniu.

Do następnego!