Mów mi Draco

Draco Malfoy ostrożnie poruszył różdżką, usuwając ostatnie pasmo zarostu. Poprawił mankiety białej koszuli, oceniając odgarnięte w tył włosy i uśmiechnął się, słysząc zniecierpliwiony i zaniepokojony głos dziewczyny.

— Wyjdziesz w końcu z tej łazienki? Przez ciebie się spóźnię.

Nadal z trudem mógł uwierzyć w to, co się stało. Gdyby kilka miesięcy temu ktoś powiedział mu, że zakocha się w Hermionie, nieszczęśnik zginąłby szybciej, niż byłby w stanie powiedzieć „Granger”. Tymczasem on i Gryfonka byli w związku od dwunastu godzin i czterdziestu dwóch minut... nie żeby liczył... i za chwilę mieli zaliczyć swoje pierwsze wyjście jako para.

Sam był zaskoczony spokojem, jaki odczuwał. Za nic miał wszystkie spojrzenia, szepty i uwagi, jakie zapewne wywołają. Zamiast tego czuł olbrzymią satysfakcję i dumę, zupełnie jakby był łowcą, a jego zwierzyna okazała się być wyjątkową zdobyczą, co w sumie nie odbiegało daleko od rzeczywistości.

— Już idę — odpowiedział i wyszedł z łazienki.

Z trudem powstrzymał złośliwy uśmieszek, na widok Gryfonki, która nerwowym gestem wyłamywała palce i zapewne po raz setny poprawiała spódniczkę szkolnego mundurka.

— Podziwiam cię za ten spokój.

Hermiona wyprostowała się z dumą i zmierzyła go wyniosłym spojrzeniem.

— Niby czym tu się denerwować? Nie mam najmniejszego powodu, by się stresować.

Ślizgon nic nie odpowiedział, czując, jak donośny śmiech grozi wydostaniem się z jego ust. Podniósł swoją torbę i opuścił dormitorium.

Hermiona przygryzła wargę, w duchu wyśmiewając swoje zachowanie. Chociaż nikt nie zwracał na nich uwagi, miała wrażenie, że mijani przez nich uczniowie nie odrywają od nich oczu.

„Uspokój się, to nic takiego. Przecież tyle razy widziano was razem.”

Gryfonka wzięła głęboki wdech, nabierając pewności siebie. Wrażenie bycia obserwowaną zniknęło... do czasu, aż Ślizgon z premedytacją ujął jej dłoń.

— Coś nie tak? — spytał z szerokim uśmiechem, czując, jak całe jej ciało się napina.

— Może byśmy to wszystko jeszcze raz obgadali? — zaproponowała, próbując się zatrzymać, jednak Draco nadal praktycznie ciągnął ją za sobą.

— Naszły cię wątpliwości? Chcesz mnie zostawić tak szybko? To będzie mój najkrótszy związek, Granger — odparł, udając urażonego, jednak jego wzrok nadal był rozbawiony i lekko kpiący.

— Dobrze wiesz, o co mi chodzi, Malfoy.

Arystokrata w końcu przystanął i spojrzał pogardliwie na ucznia, który, gapiąc się na nich, wpadł na ścianę. Chłopak zarumienił się i szybko skręcił w boczny korytarz, chcąc mu jak najszybciej zejść z oczu.

— Nic z tym nie zrobisz. Będą podniecać się tym może jakiś miesiąc i dadzą sobie spokój.

— Wiem, tylko... Nie ma potrzeby aż tak się z tym afiszować.

Blondyn uniósł brew, a z jego twarzy zniknęły ślady rozbawienia. Wydawał się być zranionym przez jej słowa.

— Wstydzisz się mnie?

— Oczywiście, że nie! — oznajmiła głośno z zapałem, zwracając na siebie jeszcze większą uwagę uczniów. — Po prostu to wszystko dzieje się tak szybko... Chyba jeszcze nie przyzwyczaiłam się do myśli, że cię mam. Poza tym wiele osób będzie niezadowolonych z tego, że jesteśmy razem.

— Pieprzyć ich — wtrącił szybko Draco, sprawiając, że usta dziewczyny zadrżały.

Podprowadził Gryfonkę pod salę numerologii przy akompaniamencie szeptów i zszokowanych spojrzeń. Nie robił nic, poza trzymaniem Hermiony za rękę, wyczuwając, iż nie jest jeszcze gotowa na publiczne okazywanie uczuć, jednak nie mógł się powstrzymać, widząc purpurowego ze złości Weasleya. Zatrzymał się, pozwalając, by Gryfonka go wyprzedziła, po czym położył drugą dłoń na jej talii i odwrócił do siebie. Nachylił się i pocałował dziewczynę, przechylając ją lekko w tył.

Hermiona była zbyt zaskoczona, by jakkolwiek zareagować. Półprzytomna przez namiętność Ślizgona, wpatrywała się w niego bez słowa, gdy ten czule pogładził ją po policzku.

— Baw się dobrze — szepnął, puszczając do niej oczko, po czym odwrócił się na pięcie i wyraźnie z siebie zadowolony, ruszył na lekcję.

Gryfonka stała nieruchomo, wpatrując się w Dracona. Zastanawiając się, co było przyczyną jego zachowania, delikatnie pogładziła usta, wciąż czując na nich nacisk jego warg. Jednym pocałunkiem sprawił, iż na chwilę przestała martwić się reakcją innych... a raczej odebrał jej zdolność myślenia. Uśmiechając się delikatnie, odwróciła się, by wejść do sali i zamarła na widok Rona. Nawet z tej odległości widziała, jak z wściekłości zaciska pięści. Gryfon zmierzył ją zdegustowanym spojrzeniem i szybko zniknął za rogiem.

Hermiona chciała za nim pobiec, jednak w tej chwili do klasy weszła nauczycielka i spojrzała na nią wyczekująco. Poprawiła torbę na ramieniu i weszła do środka, obiecując sobie, iż na przerwie porozmawia z Ronem i skopie tyłek pewnemu aroganckiemu Ślizgonowi.

Jeszcze żadna lekcja nie dłużyła jej się tak, jak dzisiejsza numerologia. Słowa profesor Vector wpadały jej jednym uchem i wypadały drugim, a jedyną szansą, że wyniesie cokolwiek z zajęć, było robienie notatek z informacji widniejących na tablicach.

Najbardziej obawiała się reakcji Rona. Chłopak był zazdrosny i porywczy. Draco doskonale o tym wiedział i mimo to postanowił na jego oczach oznaczyć ją jako swój teren. Sądziła, że kto jak kto, ale Malfoy potrafi zachować się jak dorosły mężczyzna i od czasu do czasu korzystać z mózgu. Najwyraźniej zwyciężyły pierwotne instynkty lub, jak kto woli, zwykła złośliwość, a Hermiona musiała zająć się przykrymi skutkami zachowania Ślizgona.

Gdy profesor Vector zakończyła zajęcia, Gryfonka jako pierwsza opuściła salę. Ignorując spojrzenia i chichoty mijanych przez nią dziewczyn, ruszyła na poszukiwanie Rona. O ile dobrze pamiętała, powinien mieć teraz wróżbiarstwo. Istniała tylko jedna droga, by dojść na czas na lekcję profesor Trelawney. Oparła się o ścianę i cierpliwie czekała na przyjaciela.

Rudowłosy Gryfon zamarł na jej widok i natychmiast odwrócił się, jednak dziewczyna dogoniła go i stanęła przed nim, blokując mu drogę.

— Czego chcesz? — warknął, nie przejmując się tłumem gapiów.

— Musimy porozmawiać.

— O tym, jak Malfoy dobrze całuje?

Zerknęła na przypatrujących się im uczniów i złapała chłopaka za ramię, by zaprowadzić go do jednej z pustych sal. Zamknęła drzwi i rzuciła zaklęcie wyciszające.

— Słucham. Co masz mi do powiedzenia? — zapytał szorstko Ron, zrzucając torbę na podłogę.

Dziewczyna zamrugała, zaskoczona jego zachowaniem.

— Nie traktuj mnie, jakbym była twoją własnością, Ron. Z niczego nie muszę ci się tłumaczyć.

— Więc co my tu robimy?

Hermiona westchnęła, zastanawiając się, co ma mu powiedzieć.

— Po prostu nie chcę, żebyście skakali sobie do gardeł...

Gryfon zaśmiał się, kręcąc głową z niedowierzaniem.

— Hermiono, opamiętaj się! To Malfoy! — wrzasnął chłopak. — Zadajesz się z podłą, kłamliwą kreaturą. On się tylko tobą bawi albo po prostu jest z tobą dla zakładu!

Zamarła, nie mogąc uwierzyć w to, co powiedział jej przyjaciel. Otworzyła usta, jednak nic sensownego nie przychodziło jej na myśl, z czego skorzystał Ron, natychmiast zasypując ją potokiem słów.

— Naprawdę myślisz, że sam z siebie się tobą zainteresował? Albo, że się zmienił? Nie! Wszystko, co robi, robi po to, by później czerpać z tego korzyści. Jesteś dla niego tylko przykrywką, dowodem na to, że stał się innym człowiekiem.

— Jak śmiesz?! — krzyknęła oburzona Hermiona. — Nie masz prawa go oskarżać. W ogóle go nie znasz, Ron!

— A ty znasz? — spytał kpiąco chłopak, zakładając ręce na piersi.

Patrzył na przyjaciółkę z politowaniem i wyższością, co działało na nią jak płachta na byka.

— Tak — odparła donośnie, pewna, że ma rację. — To, co przeżył, zmieniło go i gdybyś tylko chciał, zobaczyłbyś, że jest inny.

— Taa, jasne. Pewnie w tajemnicy dokarmia bezpańskie szczeniaki — prychnął z pogardą Gryfon.

Kasztanowłosa cofnęła się, z żalem patrząc na przyjaciela. Pokręciła głową, dochodząc do wniosku, że dalsza rozmowa nie ma sensu. Na tę chwilę Ron nie zmieniłby zdania o Malfoyu, nawet gdyby ten uratował mu życie.

— Z tobą nie da się rozmawiać — powiedziała cicho ze smutkiem, jednak chłopak zdawał się go nie zauważać.

— Więc zamierzasz z nim być, tak? Mimo tego, że cię ostrzegałem? — upewnił się Ron, widząc, jak kasztanowłosa odwraca się do drzwi.

— Tak, Ron. Ja go kocham.

Rudowłosy długo wpatrywał się w dziewczynę, sprawiając wrażenie, jakby chciał przejrzeć jej wszystkie myśli.

— Dobrze. Idź do niego — powiedział w końcu.

Zaskoczona Gryfonka zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc, skąd ta nagła zmiana nastawienia, jednak jego następne słowa dały jej jasno do zrozumienia, co miał na myśli.

— Ale jeśli to zrobisz, nie przychodź do mnie więcej.

Hermiona pobladła i z trudem zdołała utrzymać się na drżących nogach. Nie mogła uwierzyć, że Ron każe jej wybierać między nim a Malfoyem. Czy naprawdę nie widział, co robił? Nie wiedział, że tym jednym zdaniem odebrał jej całe szczęście? Nie, Ron Weasley właśnie kazał jej wybierać pomiędzy miłością a przyjaźnią.

— Nie mówisz tego poważnie — szepnęła, obronnie oplatając się ramionami.

— Jestem jak najbardziej poważny, Hermiono. Nie zamierzam patrzeć na to, jak cię wykorzystuje. Wybieraj: on albo ja.

Kasztanowłosa oddychała ciężko, a przed oczami pojawiły się ciemne plamki, jakby za chwilę miała zemdleć. Czuła się tak, jakby przed chwilą ktoś wymierzył jej cios w sam środek klatki piersiowej. Przed oczami pojawiły jej się momenty z tych wszystkich ośmiu lat, które spędziła z Harrym i Ronem: horkruksy, walka w Ministerstwie, Turniej Trójmagiczny i walka z trollem, od której zaczęła się ich przyjaźń. Przyjaźń, która w tej chwili chwiała się w posadach.

— Ron... — zaczęła powoli Hermiona zdławionym głosem i choć nadal nie wiedziała, co powie, w jej oczach pojawiły się łzy. — Ja tak nie mogę...

— Wybieraj.

Przez długi czas stali w ciszy: Hermiona unikając jego wzroku, Ron, wpatrując się w nią z determinacją, będąc pewnym, że wybierze właśnie jego. Zbyt wiele ich łączyło, by byle ktoś to wszystko zniszczył, zwłaszcza, iż tym kimś był Draco Malfoy.

— Wiesz — powiedziała drżącym głosem — skoro każesz wybierać mi pomiędzy wami i liczysz na to, że wyrzeknę się szczęścia i kogoś, kto mnie kocha, zwłaszcza teraz, tylko dlatego, że... — Hermiona urwała, chcąc choć odrobinę uspokoić się i zebrać odwagę do tego, co za chwilę miała powiedzieć. — Skoro nie przyszedłeś do mnie, gdy tak bardzo cię potrzebowałam, tylko dlatego, że obok mnie leżał Malfoy, to chyba nigdy nie byłeś moim przyjacielem. I nie pozwolę nikomu, a zwłaszcza tobie, zniszczyć tego, co jest między nami. Tak, wybieram jego — oznajmiła Hermiona pewnym tonem. — I skoro nie możesz się z tym pogodzić, to chyba nie mamy już o czym rozmawiać.

Ron ani nic nie powiedział, ani się nie ruszył. Po prostu wpatrywał się w Gryfonkę pustym wzrokiem. Jedynie czerwone policzki i zaciśnięte pięści mówiły, jak bardzo jest wściekły... nie zraniony, a wściekły, co tylko utwierdziło dziewczynę w przekonaniu, że miała rację. Zbyt wiele razy się kłócili, by mogła to być przyjaźń. Ron nie widział nic złego, w swoim zachowaniu, bo zawiść i zazdrość całkowicie przysłoniły mu zdrowy rozsądek, stawiał własne szczęście nad szczęściem Hermiony, dla której Draco, po tych wszystkich ciężkich chwilach, był prawdziwym, choć nieoczekiwanym, darem od niebios.

— W porządku. Jak chcesz — powiedział z zaskakującym spokojem Gryfon. Podniósł torbę i ruszył do drzwi. Zanim jednak je otworzył, po raz ostatni zerknął na dziewczynę i dając upust swoim emocjom warknął: — Ale nie przyłaź do mnie z płaczem, kiedy zostawi cię zaraz po tym, jak rozłożysz przed nim nogi.

Hermiona zadrżała, gdy huk zamykanych drzwi wypełnił salę. Przysiadła na jednej z ławek, czując, że nogi nie są w stanie dalej jej utrzymywać. Zamknęła oczy, próbując się uspokoić. Wypowiedziane przez nią słowa nadal rozbrzmiewały w jej głowie.

„Nigdy nie byłeś moim przyjacielem.”

Co ona najlepszego zrobiła? Przecież to był Ron. Ron, który jej pomagał. Ron, który ją rozbawiał. Ron, który pomimo swoich irytujących zwyczajów, stał się jej bliski jak brat. A ona właśnie zakończyła ich przyjaźń jednym, wypowiedzianym w gniewie zdaniu. Teraz chciała go znaleźć i przeprosić.

„Niby za co ty chcesz go przepraszać? Co takiego zrobiłaś?” — buntował się cichy głosik w jej głowie. „Kazał ci wybierać, więc wybrałaś. To on musi zrozumieć, że popełnił błąd, to on musi w końcu dorosnąć i przestać zachowywać się jak obrażone dziecko.”

Hermiona wzięła głęboki wdech, starając się choć trochę uspokoić. Powtarzała sobie, że za chwilę zaczną się następne zajęcia i nie może wyglądać jak mała, zapłakana dziewczynka. Wiedziała, jakie będą konsekwencje bycia z Draconem. Podjęła decyzję i zamierzała trzymać się jej. Teraz tylko musiała przeczekać burzę w postaci obrażonego Rona, zazdrosnych Ślizgonek i Rity Skeeter, która zapewne lada dzień wyda stosowny artykuł.

Podniosła torbę i ze spuszczoną głową wyszła z klasy, ale wkrótce potem wyprostowała się, gdy dotarło do niej, że korytarze są opustoszałe i nikt nie zobaczy jej zaczerwienionych oczu. Przyśpieszyła kroku, jednak zamarła, gdy zobaczyła osobę, której teraz za żadne skarby świata nie chciała zobaczyć.

Draco, wyczuwając, że ktoś się w niego wpatruje, zerknął w bok i zmarszczył brwi na widok współlokatorki. Zastanawiał się, co ona tu robi w czasie zajęć, jednak chwilę później zobaczył jej zaczerwienioną twarz.

— Panie Malfoy, czy pan mnie w ogóle słucha? — spytała McGonagall, poirytowana zachowaniem prefekta naczelnego.

— Taaak — powiedział Ślizgon, przenosząc wzrok na dyrektorkę, gdy dziewczyna szybko uciekła w boczny korytarz. — Może pani powtórzyć?

Minerva zmrużyła oczy, jednak w żaden sposób nie skomentowała jego rozkojarzenia.

— Prosiłam, żeby opanował się pan z przydzielaniem szlabanów.

— Zapewniam panią, że wszystkie te osoby na nie zasługiwały — oznajmił Draco, wciąż mając w głowie uwagi na temat Hermiony, a ściślej mówiąc uwagi na temat jej umiejętności w łóżku, dzięki którym złowiła tak grubą rybę, jaką był dziedzic rodu Malfoyów.

— Tego nie kwestionuję. Sugeruję jednak zmniejszyć tempo, panie Malfoy. To już siedemnasty szlaban, a nie ma jeszcze południa.

— Oczywiście. Czy mogę już wracać na lekcję? — spytał chłopak, chcąc jak najszybciej pobiec za Gryfonką.

Odczekał, aż dyrektorka wróci do swojej klasy, po czym puścił się biegiem w ślad za dziewczyną.

— Granger — syknął, jednak Hermiona, pomimo jego nawoływań, weszła do środka.

Ślizgon uśmiechnął się złośliwie i pokręcił głową.

„Czy ona naprawdę myśli, że to mnie zatrzyma?” — pomyślał i zapukał w drzwi, za którymi zniknęła. Uchylił je i odszukał wzrokiem nauczyciela.

— O co chodzi?

— Profesor McGonagall chce się widzieć z Granger — odpowiedział arystokrata. — Teraz.

— W porządku.

Hermiona, podejrzewając, co się dzieje, wstała i ruszyła do drzwi, mierząc w blondyna ostrzegawczym spojrzeniem. Chłopak jednak nadal nie wychodził z roli i starał się wyglądać co najwyżej na znudzonego wypełnianiem swoich przykrych obowiązków, jednak gdy tylko zamknął drzwi do sali, złapał Gryfonkę za ramię i pociągnął w głąb korytarza.

— Możesz mi powiedzieć, o co chodzi? — spytała gniewnie dziewczyna, poirytowana tym, że Ślizgon zawsze musi postawić na swoim.

— Tego właśnie chcę się dowiedzieć — odpowiedział, przyglądając się jej badawczo.

Obronnie oplotła się ramionami, wiedząc, że nie odpuści. Zbyt dobrze go znała, by móc mieć na to nadzieję.

— Porozmawiamy po lekcjach, dobrze? — spytała, spuszczając wzrok, gdy poczuła jak, na samo wspomnienie tamtej rozmowy, do oczu na nowo napływają jej łzy.

— Chodzi o rudzielca, prawda? — domyślił się Draco.

Wiedział, że zwykłe pyskówki Ślizgonek nie doprowadziłyby jej do takiego stanu.

— Nie — zaprzeczyła od razu, jednak zdradził ją drżący głos. Gdy spojrzała na arystokratę i dostrzegła na jego twarzy zaciętość i zamiar rychłego odwetu, dodała: — Nie idź do niego. Obiecujesz?

Przyglądał jej się przez jakiś czas, walcząc z chęcią „rozmowy” z Weasleyem, której finałem byłaby jego dwudniowa wizyta w skrzydle szpitalnym. Po chwili westchnął ciężko i skinął głową.

— W porządku — oznajmił. — Przynajmniej do czasu, kiedy nie dowiem się wszystkiego.

Hermiona odetchnęła z ulgą i posłała mu nikły uśmiech. Po raz kolejny tego dnia otarła łzy i ruszyła do klasy.

— Nie zapomniałaś o czymś?

Uśmiech na twarzy Gryfonki powiększył się. Odwróciła się do chłopaka i stanęła na palcach, by cmoknąć go w policzek.

— A tak właściwie, to co chciała od ciebie McGonagall?

Arystokrata odwrócił wzrok, jednak dziewczyna zdołała dostrzec, jak kąciki jego ust unoszą się w perfidnym uśmiechu.

— Porozmawiamy później.

Ślizgon oparł się o ścianę i z założonymi rękami obserwował, jak Hermiona wraca na lekcję. Nagle, jakby wyczuła jego spojrzenie na swoich biodrach, zerknęła przez ramię i spiorunowała go wzrokiem.

— Czy ty właśnie...?

— Tak, Granger, ale teraz mam do tego święte prawo.

— Robiłeś to już wcześniej? — spytała oburzona.

Draco odepchnął się od ściany i zniknął w bocznym korytarzu, który rozbrzmiał jego cichym śmiechem.

***

Arystokrata siedział przy stole Slytherinu, słuchając monologu Notta na temat tego, że niektórzy w ogóle nie powinni być dopuszczeni do poziomu siódmej klasy. Zapamiętywał z tego co drugie słowo, ponieważ myślami był zupełnie gdzieś indziej.

— A ty byś się nie wkurzył, gdyby jakiś niedouczony Gryfon wysadził ci książkę w powietrze, bo nie potrafi poprawnie wymówić formuły prostego zaklęcia? — oburzył się brunet, ze złością patrząc na osmolonego Seamusa.

— Przecież powiedział, że ci odkupi — wtrącił Zabini.

— Tak! Ale w mojej miałem dodatkowe uwagi i notatki, które zbierałem przez lata! — syknął, po czym z hukiem odstawił puchar na stół, oblewając wszystko wokół.

Draco nawet tego nie zauważył, zbyt zajęty obserwowaniem stołu Gryfonów. Choć przerwa obiadowa zaczęła się pół godziny temu, w dalszym ciągu nigdzie nie widział swojej współlokatorki. A co gorsza, nigdzie nie widział też Weasleya.

— A ty dokąd? Przecież nic nie zjadłeś...

— Nie teraz, Nott — oznajmił Ślizgon, wstając od stołu.

— Właśnie, nie teraz, Nott. Chłopak ma problemy sercowe — powiedział teatralnym szeptem Blaise, czym zarobił cios w potylicę od przechodzącego obok niego blondyna.

Teodor skrzywił się, odprowadzając przyjaciela wzrokiem. Nie mógł uwierzyć, jak ktoś jego pochodzenia i pozycji społecznej mógł związać się ze szlamą. Cały Hogwart huczał od plotek, które doprowadzały go do mdłości, tak samo, jak widok prefektów naczelnych trzymających się za ręce. Rano myślał, że coś mu się przewidziało, przecież to było niemożliwe. Owszem, zdawał sobie sprawę, iż Draco żywi cieplejsze uczucia do Granger, ale, na Salazara, sądził, że jest to chwilowa przyjaźń, która z biegiem czasu upadnie, a nie przerodzi w miłość.

— Przestań się tak krzywić, bo wyglądasz, jakbyś miał na talerzu gówno sklątki — mruknął Zabini, trącając bruneta łokciem.

— Całkiem zwariował. Powinniśmy coś zrobić.

— Ani się waż — ostrzegł czarnoskóry Ślizgon. — Nie po to się męczyłem, żebyś ty to teraz wszystko zepsuł. Będziesz jadł te naleśniki?

— Maczałeś w tym palce? — spytał z niedowierzaniem Teodor.

Zachowanie jego przyjaciół wprawiało Notta w osłupienie. Od przegranej Czarnego Pana jeden z nich przemienił się w sympatyka szlamu, a drugi właśnie wszedł w związek z nienawidzoną niegdyś Granger. Jak mogli tak szybko zapomnieć o surowych zasadach wpajanych przez lata? Jak mogli łamać tradycje i zwyczaje, które były dumą arystokratycznych rodów?

— To jak z tymi naleśnikami? — dopytywał Zabini, nie zwracając uwagi na milczenie przyjaciela.

Brunet zamrugał, jakby właśnie wybudzał się z transu i spojrzał na Blaise'a, sprawiając wrażenie, że widział go po raz pierwszy w życiu.

— No co? Widzę, że ich nie jesz, a to ostatnia porcja...

— Bierz — przerwał mu Teodor, odsuwając od siebie talerz. — Straciłem apetyt.

Zabini nagle spoważniał i nachylił się do przyjaciela.

— Teo, mówię poważnie. Zostaw to. Są szczęśliwi.

— Szczęśliwi... Ten związek to obłuda, Blaise. Jestem pewien, że Draco obudzi się za tydzień, może dwa, a później będzie żałował i brzydził się samego siebie. Powinniśmy coś zrobić.

— Masz rację. Powinniśmy zostawić ich w spokoju i szykować prezenty na ślub — zgodził się Blaise, śmiejąc się z reakcji Notta.

Brunet drgnął, jakby ktoś poraził go prądem i skrzywił się z obrzydzeniem.

— Nie, idioto. Powinniśmy ratować Dracona, nim zrobi coś, czego naprawdę będzie żałował, a skutki tego będą się za nim ciągnąć przez całe życie. Wiesz, o czym mówię, prawda? — upewnił się Teodor.

— Tak. Też zauważyłem, że opuszcza treningi.

— Właśnie, opuszcza... Nie, kretynie. Mówię o... — chłopak zawahał się i rozejrzał, by mieć pewność, że nikt nie podsłuchuje ich rozmowy. — A co będzie, jeśli wpadnie? Później będzie musiał się żenić.

— Albo najpierw się ożeni, a później pojawią się dzieci, zrodzone z ich miłości — powiedział z rozmarzonym uśmiechem Zabini, jakby już wyobrażał sobie blond bobaski o bursztynowych oczach. Westchnął i maślanymi oczami spojrzał na bruneta. — A ja będę ojcem chrzestnym.

— Nie, nie będziesz, bo Draco z nią zerwie. Już ja się o to postaram, by nie zmarnował sobie życia. Poza tym, jeśli kiedykolwiek będzie miał dzieci, to mnie wybierze na ich ojca chrzestnego.

— Niby czemu? — prychnął oburzony Blaise.

— Bo ty jesteś nieodpowiedzialny.

— A ty marudzisz i wszystko krytykujesz. Dzieci potrzebują ciepła i miłości, a nie uwag na temat śmierdzącej zawartości ich pieluchy. A tak na poważnie: zostaw ich. Oboje zasługują na spokój i szczęście.

— Pokłócą się jeszcze w tym tygodniu — odparł pewny swego Nott, z wyższością patrząc na przyjaciela. — Zakład? — spytał, gdy Zabini roześmiał się kpiąco.

— Wchodzę. Ale uprzedzam, jeśli dowiem się o twojej jakiejkolwiek ingerencji...

— Nie muszę nic robić. Chociaż gdyby usłyszała to wszystko, co mówił o niej Draco przez te osiem lat... — powiedział Nott, na powrót zatapiając się w myślach.

Nie wierzył, że prefekci naczelni stworzą stały związek i miał nadzieję, że jego przyjaciel opamięta się, nim spełni się najgorszy dla niego scenariusz.

„A jeśli Blaise ma rację?” — wtrącił cichy głosik w jego głowie.

Teodor, tak jak poradził mu Zabini, postanowił się nie wtrącać. Jeśli jest to naprawdę to, czego pragnie Draco, to proszę bardzo. Miał tylko nadzieję, iż arystokrata nie sądził, że nagle zacznie traktować Granger jak siostrę i, chociaż tego nie pochwalał, postanowił tolerować ten chory związek. To wszystko, na co było go teraz stać.

Podczas gdy Nott rozmyślał o związku Dracona, a Blaise z szerokim uśmiechem pałaszował naleśniki, blondyn niemal biegł do swojego dormitorium. Był pewien, iż rudy psychopata, jak zwykł nazywać Weasleya, stoi za nieobecnością Hermiony na obiedzie.

Wszedł do salonu, gdzie na kanapie siedziała kasztanowłosa ubrana w biały, rozciągnięty podkoszulek i szare spodnie dresowe. Przygotowana do następnych zajęć dziewczyna, najwyraźniej postanowiła opuścić obiad i od razu udać się do sali sportowej.

Słysząc kroki, Gryfonka przerwała zawiązywanie butów i spojrzała na Ślizgona.

— Co ty tu robisz? — spytała, zaskoczona jego przyjściem.

Miała nadzieję, że zdąży wyjść, nim ten wróci z obiadu.

— Mieszkam tu, Granger. I nawet nie próbuj uciekać — dodał, widząc, jak powoli wstaje z kanapy.

— Nie mamy teraz czasu. Porozmawiamy wieczorem.

— O nie, Granger. Mamy... — Draco przerwał, by spojrzeć na zegarek i kontynuował: — … dokładnie dwadzieścia pięć minut, by spokojnie porozmawiać. A teraz gadaj, co chciał od ciebie Weasley.

Gryfonka z powrotem usiadła na kanapie, opierając łokcie na kolanach. Podparła głowę na dłoniach i zagryzła wargę.

— Ron nie był zadowolony z tego, że jesteśmy razem. Prawdę mówiąc, był wściekły.

— Zrobił ci coś? — spytał groźnym tonem Draco, na co dziewczyna szybko pokręciła głową.

— Nie. On... kazał mi wybierać między tobą a nim.

Arystokrata wstrzymał oddech, czekając na dalsze słowa Hermiony z niecierpliwością i lękiem. Był przekonany, że nie mogła tak po prostu odrzucić wieloletniej przyjaźni dla niego.

„Ale nic nie wskazuje na to, by to zrobiła” — przekonywał siebie Draco.

Przecież rozmawiała z nim po tym i nie zrobiła nic, co mówiłoby o tym, że zdecydowała porzucić go dla Weasleya.

— I co zrobiłaś? — zapytał cicho.

Hermiona w końcu spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się smutno.

— Wybrałam ciebie.

Chłopak z trudem powstrzymał głośne westchnięcie. Ulga, którą poczuł, sprawiła, że na jego usta wpłynął uśmiech, jednak szybko się opanował. Usiadł obok niej i objął ją ramieniem.

— Przykro mi — skłamał z trudem, ciesząc się, iż Hermiona nie mogła dostrzec jego twarzy. Oprócz dumy i satysfakcji widniała tam chęć zemsty.

Kasztanowłosa prychnęła, dobrze wiedząc, co tak naprawdę myśli Ślizgon. Odsunęła się i pochyliła, by zawiązać drugiego buta.

— Jest coś jeszcze, prawda? — domyślił się Draco, widząc, jak Gryfonka za wszelką cenę unika jego spojrzenia.

— Nie.

— Granger, nie umiesz kłamać — przypomniał jej arystokrata. — Powiedz.

— Nie, bo będziesz wściekły. Zresztą to nic takiego. Idź i się przebierz, bo spóźnisz się na zajęcia — powiedziała szybko Hermiona, wstając z kanapy, jednak Ślizgon złapał ją za nadgarstek, zmuszając, by w końcu na niego spojrzała.

Draco uniósł brew, przybierając wyraz twarzy, który zazwyczaj każdego skłaniał do wyznania prawdy, jednak dziewczyna nadal uparcie milczała. Próbowała uwolnić swoją rękę, na co arystokrata tylko mocniej zacisnął dłoń.

— Jeśli mi nie powiesz, będę musiał iść do niego, a tego chyba nie chcesz?

— Nie zrobisz tego — szepnęła z niedowierzaniem Hermiona, jednak w jej oczach pojawił się strach.

— Jesteś pewna? — spytał Draco, nie zamierzając odpuszczać.

Pomimo tego, że była jego dziewczyną, nie zamierzał się zmieniać i porzucać dawnych przyzwyczajeń. Jeśli miał osiągnąć cel, musiał używać starych, sprawdzonych sztuczek, a tak się składało, że szantaż jeszcze ani razu go nie zawiódł.

Gryfonka długo wpatrywała się w blondyna, jednak był on nieugięty. Wiedziała, że jest w stanie spełnić swoją groźbę, już nie jeden raz jej to udowodnił. Powtarzając sobie, że tak będzie lepiej, cicho, ze wstydem wyznała:

— Powiedział... Powiedział, żebym do niego nie przychodziła, kiedy mnie zostawisz po tym, jak...

— Po tym, jak co?

Spuściła wzrok i powtórzyła słowa Rona. Czując, jak Ślizgon puszcza jej dłoń, spojrzała na niego i przygryzła wargę. Draco Malfoy potrafił przerażać samym spojrzeniem i cieszyła się, że już nigdy więcej ją nim nie zaszczyci. Widząc jego zaciśniętą szczękę i niebezpieczne błyski w oczach, zaczęła obawiać się o rudowłosego Gryfona. Skrzywiła się, słysząc, jak arystokrata przeklina.

— Nie! Obiecałeś — przypomniała, widząc, jak chłopak rusza do wyjścia.

— Obiecałem go nie ruszać, dopóki nie dowiem się, o co poszło. Teraz już wiem i idę mu wpierdolić — oznajmił zimnym tonem Draco, jakby to, co miał zamiar zrobić, było oczywiste i normalne.

Hermiona wyminęła go i zasłoniła przejście. Nie mogła dopuścić do ich konfrontacji, a przynajmniej nie teraz, gdy Ślizgon był wściekły.

— Nie możesz tego zrobić.

Zaśmiał się złowieszczo, przyprawiając ją o dreszcze. Nie bała się jednak o siebie.

— Niby dlaczego? Nie powiesz mi chyba, że po tym, co powiedział...

— Tak, Malfoy. Ron nadal jest dla mnie ważny. Jest po prostu zły i zraniony, ale kiedy się uspokoi, zrozumie, że źle zrobił — powiedziała, doskonale wiedząc, jak małe są na to szanse.

Jeszcze nigdy tak poważnie nie pokłóciła się z Ronem. Owszem, często im się to zdarzało, jednak Gryfon nigdy dotąd nie stawiał jej w takiej sytuacji. Nie potrafiła wyzbyć się nadziei, że Ron naprawdę w końcu pogodzi się z tym, że postanowiła związać się z Malfoyem i wszystko wróci do normy.

— Przestań go bronić! — wrzasnął Draco, podchodząc do dziewczyny. — Doskonale wiedział, co mówi.

— Być może — zgodziła się Hermiona, jednak jej ton sugerował, iż nie zamierzała odpuszczać. — Ale nie zachowałby się tak, gdyby nie został sprowokowany.

Arystokrata nachylił się nad Gryfonką, opierając dłonie o ściany wąskiego przejścia.

— Sprowokowany — powtórzył niebezpiecznie cicho. — Więc to moja wina, tak?

— Przyznaj, specjalnie mnie wtedy pocałowałeś. Doskonale wiedziałeś, że on tam stoi.

Ślizgon przechylił głowę, badawczo się w nią wpatrując. Liczył na to, że Gryfonka odpuści albo przestraszy się, jednak ona tylko wyżej uniosła głowę, nie pozwalając się przytłoczyć. Tylko ona mogła stać tuż przed nim, gdy dosłownie miał chęć kogoś zabić.

— Pocałowałem cię, bo jesteś moją dziewczyną i radzę ci się przyzwyczaić, bo będę to robił często — ostrzegł ją, mówiąc cichym, aksamitnym głosem. — I nie za bardzo będę się przejmował tym, że pewien zazdrosny przygłup nie potrafi dorosnąć i nie wie, kiedy odpuścić.

Hermiona uśmiechnęła się i przysunęła do blondyna tak, by ich usta dzieliło tylko kilka centymetrów.

— Malfoy? — wyszeptała.

— Tak? — spytał z nadzieją Draco.

— To na mnie nie działa.

— Granger, do cholery! — warknął, odpychając się od ściany. — Albo się odsuniesz, albo użyję siły.

— Nie — odpowiedziała kasztanowłosa, zakładając ręce na piersi. Cichy głosik w jej głowie mruczał zadowolony tym, iż udało jej się trafnie odczytać gierki współlokatora. — Ron potrzebuje czasu. Wiem, że kiedy dojdzie do siebie, przeprosi za wszystko. Nie mówię, że zacznie cię od razu tolerować — dodała szybko, widząc wymowne spojrzenie blondyna. — Ale nie chcę stracić przyjaźni tylko dlatego, że chcesz się na nim zemścić.

Draco długo wpatrywał się w nią bez słowa. Hermiona wiedziała, że w tej chwili toczy wewnętrzną walkę. Niemal słyszała jego myśli: „Pójść do Weasleya czy zostać? Pójść czy zostać?” Musiał jednak dostrzec, jak wiele dla niej znaczy przyjaźń z Ronem, bo w końcu pokręcił głową i krzywiąc się, powiedział:

— Niech ci będzie. Ale jeśli zrobi jeszcze jeden taki numer...

— Nie zrobi — przerwała mu dziewczyna, obejmując go w pasie.

Ślizgon zaśmiał się, otaczając ją ramionami. Odgarnął jej lok z czoła, patrząc na nią z rozbawieniem.

— Szybko się uczysz.

— To dlatego, że jestem inteligentna, mam nadzwyczajny zmysł obserwacji i wyciągania wniosków — odparła, od niechcenia wzruszając ramionami. Spróbowała odsunąć się od chłopaka, jednak ten nadal uparcie ją obejmował. — Malfoy, jeśli nie chcesz, żeby za chwilę stało się coś nieprzyjemnego, puść mnie — ostrzegła Hermiona.

— Bo? — spytał Draco, naśmiewając się z jej miny.

— Bo muszę do toalety.

Arystokrata nachylił się, by móc jej wyszeptać do ucha.

— Możemy pójść tam razem. Pomyśl tylko: ty, ja... i sedes...

— Fuj! — pisnęła i wydostawszy się z jego uścisku, pobiegła do toalety.

Głośny trzask zamykanego zamka jeszcze bardziej rozbawił Ślizgona. Odczekał chwilę, a gdy miał pewność, że dziewczyna nie wyjdzie, zawołał Zgredka.

— Paniczu Malfoy, miło pana widzieć, sir — powiedział z radością skrzat, jednak widząc gest Ślizgona, ściszył głos. — Coś dla pana?

— Przynieś tu tacę z jedzeniem. Tylko wybierz coś dobrego. I coś słodkiego. Pospiesz się.

Zgredek ukłonił się i już miał wracać do kuchni, jednak arystokrata zatrzymał go.

— Poczekaj — powiedział, szukając czegoś w kieszeni.

Nie miał zamiaru znów słuchać gadaniny Gryfonki o wykorzystywaniu tych stworzeń i „zaniżaniu poczucia wartości skrzatów wobec ich samych i społeczeństwa czarodziejów”. W końcu wyjął z kieszeni jednego knuta i wyciągnął rękę w stronę Zgredka. Mocno trzymał monetę, jakby jego dłoń wiedziała, że jej właściciel właśnie łamie kolejną, wpajaną mu od dziecka regułę.

— Bierz. I nic nikomu nie mów — warknął do Zgredka, który wpatrywał się w monetę, jakby była diamentem wielkości piłeczki golfowej.

— Och, sir, to zaszczyt przyjąć od pana napiwek. Powieszę tę monetę w specjalnej gablocie.

— BIERZ.

Skrzat przyjął zapłatę i zniknął z głośnym trzaskiem.

Nadal nie wierząc, że właśnie zapłacił skrzatowi domowemu, Ślizgon poszedł do swojego pokoju, by przebrać się na zajęcia.

Hermiona wyszła z łazienki i natychmiast poczuła woń, przez którą głośno zaburczało jej w brzuchu. Wróciła do salonu i uśmiechnęła się na widok Zgredka.

— Och, panienka Granger — skrzat powitał Gryfonkę głębokim ukłonem. — Życzę smacznego.

— Poczekaj, zaraz ci zapłacę...

— Nie trzeba. Panicz Malfoy już to zrobił — oznajmił Zgredek i natychmiast zasłonił usta dłońmi.

— Malfoy... ci zapłacił? — powtórzyła zaskoczona dziewczyna i skoczyła do przodu, by złapać skrzata, nim ten zacznie okładać się wazonem.

— Zły Zgredek... miał nic nie mówić — jęknął skrzat, wiercąc się w jej uścisku.

— Dobrze, już w porządku. Zgredek... puść... ten... wazon...

Skrzat uspokoił się i ze skruchą spojrzał na kasztanowłosą.

— Panienka Granger wybaczy Zgredkowi stare przyzwyczajenia.

— Oczywiście — odpowiedziała, odstawiając wazon na miejsce. — Malfoy naprawdę ci zapłacił?

Zgredek uśmiechnął się i wyjął monetę z żółtych ogrodniczek.

— Bardzo cenny okaz. Powieszę go obok skarpetki Harry'ego Pottera — oznajmił z dumą.

Hermiona uśmiechnęła się na myśl, iż arystokrata na pewno byłby tym faktem uradowany. Przyjęła od Zgredka monetę, udając, że ogląda ją z zainteresowaniem, jakby nigdy nie widziała knuta. Tak naprawdę, zastanawiała się, co sprawiło, iż Draco Malfoy, który do niedawna uparcie twierdził, że skrzaty domowe są stworzone do ciężkiej i nieopłacanej pracy, wynagrodził jednego z nich. Co prawda monetą o najmniejszej wartości, ale zawsze coś.

— Jest wyjątkowa. Pilnuj jej dobrze.

— O to niech się panienka nie martwi — powiedział Zgredek, po chwili znikając z dormitorium prefektów.

Gryfonka usiadła na kanapie i zabrała się do jedzenia. Wgryzła się w czekoladowe ciastko i jęknęła, gdy słodkie nadzienie rozpłynęło jej się w ustach.

— Granger, jeszcze trochę i będę zazdrosny — oznajmił Ślizgon, po czym usiadł przy niej, zarzucając ramię na oparcie kanapy. — Nie chcę wam przerywać, ale macie jeszcze piętnaście minut do zajęć... więc cokolwiek robicie, radziłbym wam zbliżać się do wielkiego finału — dodał, rozsiadając się wygodniej.

Dziewczyna uśmiechnęła się na jego widok, przysunęła się bliżej i złożyła delikatny pocałunek na jego policzku. Zaskoczony arystokrata powoli uniósł brew, pytając:

— A to za co?

— Za nic — odpowiedziała Gryfonka, nie chcąc zdradzić, że Zgredek nie wykonał jego rozkazu i powiedział jej o tym, że mu zapłacił.

Ślizgon odchylił głowę, badawczo przyglądając się dziewczynie. Po chwili zapytał podejrzliwie:

— Chcesz czegoś?

— Nie — oznajmiła, kładąc głowę na jego klatce piersiowej. Zamknęła oczy, skupiając całą swoją uwagę na powolnych ruchach jego palców, które delikatnie gładziły jej ramię. — Chociaż tak — powiedziała nagle, sprawiając, że na twarz Ślizgona wstąpił uśmiech pełen satysfakcji. — Chciałabym tu zostać...

— Proponujesz wagary, Granger? Nawet nie jesteśmy ze sobą przez dzień, a ty już się staczasz — naigrywał się, mocniej ją obejmując.

— Oj, nie o to mi chodzi — oburzyła się dziewczyna. Zamilkła na chwilę, szukając odpowiednich słów, jednak Draco jej nie ponaglał, wyczuwając zmianę w jej nastroju. — Po prostu... po prostu tu wszystko wydaje się łatwe. Nikt na nas nie patrzy, nie ocenia...

— Nie myśl już o tym — przerwał Draco, zdając sobie sprawę z tego, że Hermiona na nowo rozpamiętuje rozmowę z przyjacielem. — Granger, zdaję sobie sprawę, że nie masz zbyt dużego doświadczenia, jeśli chodzi o związki, ale musisz wiedzieć jedno: nikt nie lubi, jak się przy nim ciągle wspomina o swoich byłych tudzież niedoszłych.

— Łatwo ci mówić. Blaise nie ma ci za złe, że ze mną jesteś.

— Ta, Blaise nie ma nic przeciwko — odparł, uśmiechając się gorzko.

Zaalarmowana jego poważnym tonem głosu Gryfonka podniosła się i spojrzała na niego z troską.

— A...

— Nott jest inny — odparł krótko, chcąc skończyć temat. Wiedział jednak, że Hermiona będzie się tym zadręczać, dlatego po krótkim namyśle i ostrożnym doborze słów powiedział: — On chyba jako jedyny z naszej trójki w ogóle nie zmienił się po wojnie. Tradycja i zasady wpajane od najmłodszych lat to wszystko, co mu zostało po rodzinie. I kurczowo ich się trzyma, bo jest przekonany, że jest to winien rodzicom. — Spojrzał na dziewczynę i dodał: — Wybacz, ale nie mogę powiedzieć nic więcej.

— Pokłóciliście się?

— Nie, ale... cóż, jakby to powiedzieć: Nott nie kibicuje nam tak mocno, jak Zabini — odpowiedział, uśmiechając się ponuro. — Prawie nic nie zjadłaś — dodał, wskazując na zastawiony stół.

— Nie jestem głodna.

— Kłamczucha — powiedział, biorąc tacę z pasztecikami.

Po zjedzeniu prawie wszystkiego, co przyniósł im Zgredek, wyszli z dormitorium, kierując się do sali sportowej. Gdy byli na drugim piętrze, usłyszeli, jak profesor McGonagall wydziera się na dwójkę pierwszoroczniaków, których przyłapała na próbie sfałszowania swoich testów z transmutacji. Hermiona zatrzymała się i ze skupieniem wpatrywała się w nauczycielkę.

— Chodź, Granger, bo się spóźnimy — powiedział Draco, próbując odciągnąć ją w boczny korytarz. Wiedział, że jeśli tego nie zrobi...

— Miałeś mi powiedzieć, o czym rozmawiałeś rano z dyrektorką.

... dziewczyna zacznie zadawać niewygodne pytania.

— O niczym ważnym — skłamał, na co kasztanowłosa uniosła brew. — Kazała mi przestać rozdawać każdemu szlabany. Stara jędza.... należało im się i wcale nie było ich wiele...

— Ile?

— Tylko siedemnaście — powiedział nonszalanckim tonem, wzruszając ramionami.

— Siedemnaście?! Jestem ciekawa, czym sobie zasłużyli.

— No cóż... — zaczął powoli Draco, próbując sobie przypomnieć wszystkie przewinienia. — Denis McTrevor zastanawiał się, czy masz jakieś seksowne przebrania, Astoria wspominała o tym, że z pewnością potajemnie podajesz mi eliksir miłosny i zastanawiała się, czy nie przeszkadza mi odór szlamu. McLaggen za to, że... nie, jego po prostu nie lubię, a Patrick napomknął o kajdankach, co było nawet ciekawe, jednak później zapytał mnie wprost, czy jesteś dobra w...

— Wystarczy — przerwała rozbawiona Hermiona, przysłaniając mu dłonią usta. — Naprawdę cieszę się, że tak o mnie dbasz, ale, na Godryka, nie możesz w ten sposób uciszyć całego zamku.

— Czemu nie? Zobacz tylko, mamy aż siedemnastu nowych pomocników do sprzątania tego cholernego magazynu... chociaż nie — przyznał Draco po krótkim namyśle. — Astorii kazałem czyścić kible... Czemu wcześniej na to nie wpadłem? — zastanawiał się, nie mogąc uwierzyć, że do tej pory nie pozyskał w ten sposób siły roboczej.

— Bo jest to złe, nieetyczne i sprzeczne z obowiązkami prefekta naczelnego — wyrecytowała Gryfonka.

— Taaak — powiedział przeciągle — zapewne dlatego — oznajmił, choć z wyrazu jego twarzy można było wyczytać, że za nic ma nieetyczność takiego rozwiązania. — Myślisz, że uda nam się to skończyć w czwartek?

— Zostało nam jeszcze mycie, polerowanie podłogi i wykładanie wszystkiego na miejsca... a i jeszcze oświetlenie — wyliczyła Gryfonka. — Obawiam się, że nie wyrobimy się ze wszystkim w trakcie jednego wieczoru — dodała, uśmiechając się przepraszająco.

Ślizgon jednak zdawał się nie być tym faktem zmartwiony. Rozejrzał się po korytarzu i uśmiechnął perfidnie na widok biegnącego na zajęcia ucznia.

— Co powiesz na kolejną parę rąk do pracy? Daj mi chwilę, a skompletuje nam najliczniejszą ekipę sprzątającą...

— Malfoy... — rzuciła ostrzegawczo dziewczyna, jednak Draco zdawał się tego nie słyszeć.

— ... o popatrz — rzucił, wskazując na, skręcającego w boczny korytarz, Puchona — ten tam, spóźnia się na lekcję...

— Podobnie jak my — oznajmiła, łapiąc za rękaw jego bluzki, by odciągnąć arystokratę od ucznia.

Dotarli do sali chwilę po tym, jak profesor Hooch rozpoczęła swoją przemowę. Hermiona jęknęła, gdy nauczycielka oznajmiła im, że nastąpiła zmiana planów i za pięć minut wszyscy mają stawić się na boisku do Quidditcha.

— Ruchy, ruchy, nie mamy całego dnia, a prawdziwą zbrodnią byłoby zmarnowanie takiej ładnej pogody.

Gryfonka z trudem powstrzymała się od komentarza, że dwanaście stopni to trochę za mało, by można było mówić o „ładnej pogodzie”. Chcąc nie chcąc, ruszyła razem z innymi uczniami na błonia. Patrząc po ich twarzach, miała wrażenie, że tylko ona nie cieszy się z tego, że zamiast grać w koszykówkę, będą ćwiczyć grę w Quidditcha.

— Dzisiaj są pierwsze zajęcia, więc możecie wybrać, co chcecie przećwiczyć. Kto chce się sprawdzić na pozycji obrońcy, niech ustawi się pod tamtą pętlą.

Hermiona przygryzła wargę, zastanawiając się, co powinna wybrać. Nie uśmiechało jej się odbijanie tłuczków, tym bardziej granie na pozycji ścigającego, który z kolei musiał ich unikać. Wzruszyła ramionami i podeszła do arystokraty, który zdążył już ustawić się obok dwójki innych uczniów, którzy chcieli poćwiczyć jako szukający.

— Jesteś pewna? — zapytał, patrząc na nią powątpiewająco.

Gryfonka obejrzała się za siebie, przez moment przyglądając się grupce pałkarzy, których profesor Hooch rozstawiła w różnych miejscach na boisku i poleciła, by odbijali tłuczki między sobą. Skrzywiła się, gdy Seamus nie zdążył w porę uchylić się przed piłką, która na całe szczęście tylko go drasnęła. Odwróciła się do blondyna i rzeczowym tonem oznajmiła:

— W porównaniu z tym — wskazała na dwa miotające się po boisku tłuczki — latanie za małą, niegroźną piłeczką wydaje się być banalnie proste.

Coś w wyrazie twarzy Ślizgona mówiło jej, że popełniła błąd. W jego spojrzeniu nie było groźby, jednak sposób, w jaki na nią patrzył, nie wróżył nic dobrego. W momencie, w którym jego wargi wygięły się w perfidnym uśmiechu, przypomniała sobie ostatni raz, kiedy użyła przy nim frazy „banalnie proste”. Wróciła pamięcią do tamtego wieczoru, gdy przepytywał ją z teorii latania i jak zawzięcie starał się jej uświadomić, że to wcale nie jest „banalnie proste”.

— Nie podoba mi się twój wyraz twarzy — rzuciła, starając się ukryć zdenerwowanie. — Bardzo mi się nie podoba — dodała nieco bardziej histerycznie.

Chłopak tylko uśmiechnął się szerzej, a jego oczy błysnęły złowieszczo.

— Przestań — rozkazała, przyglądając się zmierzającej ku nim nauczycielce, niosącej ze sobą tekturowe pudło.

— Nie będziecie ćwiczyć z prawdziwymi zniczami, bo za chwilę szkoła musiałaby zamówić kolejne sztuki — oznajmiła, wyjmując z pudła piłeczki golfowe. — Dobiorę was w pary: jedno rzuca, drugie stara się złapać. — Rozejrzała się po licznej grupie uczniów. Większość klasy, podobnie jak Hermiona, uznała, że najlepiej będzie ćwiczyć na pozycji szukającego. — Panna Granger — powiedziała, wskazując na Gryfonkę, po czym ponownie spojrzała na resztę uczniów, by znaleźć dla niej partnera do ćwiczeń.

— Ja się nią zajmę — oznajmił Ślizgon, obejmując dziewczynę i przysuwając ją do siebie.

— Chcę tylko, żebyś wiedział, że, mówiąc „banalnie proste”, nie miałam wcale tego na myśli... Malfoy, przestań się tak szczerzyć!

Arystokrata jednak nawet nie zaszczycił jej spojrzeniem. Nachylił się nad nią i wyszeptał jej do ucha:

— Znajdź jakieś ustronne miejsce — po czym podszedł do profesor Hooch, by wziąć worek piłeczek.

Gryfonka przez moment wpatrywała się w oddalającego się chłopaka, złorzecząc na jego irytujący charakter. Postanowiła jednak wykonać jego polecenie, dochodząc do wniosku, że lepiej będzie, jeśli nie będą stali na widoku, kiedy Ślizgon będzie jej uświadamiał, że złapanie małej piłeczki wcale nie należy do rzeczy banalnych.

— Na miotłę, Granger — rzucił przeciągle, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak to ją drażni.

— Może tak grzeczniej? — spytała, mrużąc gniewnie oczy.

— Czy szanowna pani zechce posadzić swoje śliczne cztery litery na tej oto miotle w celu rozpoczęcia ćwiczeń?

Gryfonka teatralnie odwróciła wzrok, walcząc z uśmiechem.

— Tak lepiej — oznajmiła. Zanim jednak wsiadła na miotłę, dodała, ostrzegawczo unosząc palec: — Jeśli mi się coś stanie...

— Bez obaw — odparł, wyjmując z worka pierwszą piłkę. Uniósł ją na wysokość oczu, wlepiając w nią wzrok. — Jeszcze mi się przydasz w jednym kawałku.

Ślizgon poczekał, aż dziewczyna wzniesie się na odpowiednią wysokość. Dopiero gdy uznał, że jest już dostatecznie wysoko, uniósł kciuk, dając jej znak, by się zatrzymała.

— Pierwsza nieudana — oznajmił, gdy rzucona przez niego piłeczka zniknęła w trawie.

— Bo wziąłeś mnie z zaskoczenia!

— Z zaskoczenia to ja cię mogę dopiero wziąć — odparł niewyraźnie.

— Co?! — spytała, gdy jego słowa zostały zagłuszone przez wiatr.

Blondyn zaśmiał się pod nosem.

— Nic! Skup się, bo rzucam.

Gryfonka pokiwała głową, z uwagą wpatrując się w małą piłeczkę. Gdy arystokrata wziął zamach, rzuciła się w bok, jednak zrobiła to zbyt późno i kolejna piłka podzieliła los poprzedniej. Dziewczyna spojrzała ze złością na Ślizgona, ten jednak nic nie powiedział, unosząc dłonie w obronnym geście.

— Bo tak rzucasz!— warknęła oskarżająco.

Pół godziny później zmieniła zdanie odnośnie tego, że dokonała słusznego wyboru. Plecy bolały ją niemiłosiernie od ciągłego wychylania się, by złapać znicza. Jednak była z siebie zadowolona, zwłaszcza że szło jej coraz lepiej. Tylko nieliczne z piłek lądowały w trawie i nawet arystokrata nie komentował już jej żałosnych poczynań.

Skupiła się na ostatniej piłce. Chciała za wszelką cenę ją złapać, nie chcąc dać Ślizgonowi satysfakcji z tego, że udało mu się ją okpić. Ułamek sekundy po tym, jak uwolnił białą piłeczkę ze swojego uścisku, rzuciła się w jej stronę. Gdy była kilka cali od niej, ta raptownie zmieniła swój kierunek. Gryfonka obniżyła trzonek miotły, jednocześnie skręcając w lewo, zapominając o sile wiatru. Gwałtowna zmiana kierunku lotu i pęd powietrza zrzuciły ją z miotły. Dziewczyna przekoziołkowała i z hukiem upadła na ziemię.

Arystokrata podszedł do niej powolnym krokiem, po czym nachylił się nad Hermioną, uprzejmie pytając:

— Powiedz mi, Granger, co należy wziąć pod uwagę, wykonując zwód?

— Przestrzeń, wiatr i możliwości miotły — wyrecytowała, z trudem podnosząc się na nogi.

Uśmiechnął się złośliwie.

— A o czym zapomniałaś?

— Że jesteś wrednym, cynicznym, przebiegłym dupkiem, który zmienił tor lotu tej przeklętej piłeczki — warknęła, buntowniczo unosząc głowę.

— I jak tu mnie nie kochać? — spytał, nachylając się nad nią tak, że ich czoła się stykały.

— Na miotłę, Malfoy — powiedziała, mając nadzieję, że zabrzmiało to stanowczo, a drżenie głosu było tylko wytworem jej wyobraźni.

Draco zaśmiał się cicho i obszedł dziewczynę, po czym wzniósł się na odpowiednią wysokość. Hermionę drażniło w nim dosłownie wszystko: od pewnej postawy, przez przemądrzałe miny, aż po skrupulatne odliczanie tego, ile piłek udało mu się złapać.

— Osiem na osiem — oznajmił, po raz kolejny obdarzając ją prześmiewczym spojrzeniem.

Gryfonka zmierzyła go wzrokiem, starając się wymyślić sposób na przechytrzenie Ślizgona. Uśmiechnęła się chytrze, gdy do głowy wpadł jej pewien pomysł. Wzięła głęboki zamach, patrząc w punkt na lewo od chłopaka, jednak w momencie, w którym ten rzucił się w tę stronę, skierowała piłkę w przeciwnym kierunku.

Parę sekund i jeden zwinny chwyt później Hermiona musiała przełknąć gorycz porażki. Z irytacją wpatrywała się w Ślizgona, który teatralnie wzniósł złapaną przez siebie piłeczkę i okrążył z nią dziewczynę, krzycząc:

— Dziewięć na dziewięć!

Hermiona uśmiechnęła się krzywo, obserwując, jak chłopak ponownie zajmuje swoje miejsce. Zrezygnowana, wyjęła z woreczka ostatnią piłkę, po czym spojrzała na dumnego z siebie arystokratę. Tłumiąc cichy głosik z tyłu głowy, mówiący jej, że to, co chce zrobić, ma niewiele wspólnego z zasadami fair play, uśmiechnęła się przebiegle i wyciągnęła przed siebie rękę z piłką. Nie spuszczając wzroku z Malfoya, upuściła ją.

W ułamku sekundy Ślizgon ruszył wprost na nią. Był jednak zbyt daleko, by móc złapać białą piłkę. W ostatniej chwili wyhamował i wylądował cal przed Gryfonką, z niedowierzaniem wpatrując się w leżącą na ziemi piłkę golfową.

— Dziewięć na DZIESIĘĆ — oznajmiła dobitnie dziewczyna, dumna z tego, że udało jej się go przechytrzyć. — Zgubiłeś coś? — spytała niewinnie, widząc, jak blondyn nie odrywa spojrzenia od piłki.

— Tak — oznajmił, przenosząc na nią swój wzrok. — Gdzie się podziała ta miła, sympatyczna, naiwna dziewczyna, która ze mną zamieszkała?

Hermiona wzruszyła ramionami, robiąc przy tym minę niewiniątka. Ślizgon objął ją w talii, przysuwając jeszcze bliżej i delikatnie musnął jej wargi.

— Tylko tyle? — zapytała, zanim zdążyła ugryźć się w język. — Znaczy się... należy mi się jakaś nagroda — kontynuowała, chcąc jakoś z tego wybrnąć. — Ty złapałeś dziewięć, a ja siedem...

— Na trzydzieści — wtrącił arystokrata.

— Czepiasz się.

— Ale masz rację — powiedział nagle, ponownie nachylając się nad dziewczyną. — Należy ci się nagroda — oznajmił niskim, kuszącym głosem, powoli odgarniając jej kosmyki z twarzy. — W nagrodę możesz... zanieść mi miotłę do schowka — dokończył, uśmiechając się perfidnie, po czym wcisnął dziewczynie do ręki Złotą Strzałę.

— Nie mówisz poważnie — wydukała w końcu, patrząc na niego oniemiałym wzrokiem.

— Owszem, mówię — oznajmił. — Teraz muszę iść się przebrać, bo zaraz mamy trening, który przełożyliśmy specjalnie po to, by w czwartek móc ci pomóc w tym magazynie — wyjaśnił, widząc, jak Gryfonka niebezpiecznie mruży oczy.

— Drażnisz mnie — powiedziała dobitnie i okręciła się na pięcie w stronę schowka na miotły.

Zanim jednak zdążyła zrobić pierwszy krok, Ślizgon złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie, wpijając się w jej usta.

Hermiona przymknęła oczy i zacisnęła dłonie na jego ramionach, jednocześnie przysuwając się bliżej do arystokraty. Czując, jak zaczyna się od niej odsuwać, przeniosła jedną rękę i wplotła palce w jego włosy. Ślizgon zaśmiał się kpiąco wprost do jej ust, jednak nie zrobił nic, by przerwać pocałunek. Dopiero gwizdy uczniów, którzy ćwiczyli w pobliżu, sprawiły, iż dziewczyna gwałtownie odskoczyła od Dracona. Rzuciła krótkie spojrzenie na gapiów i zarumieniła się uroczo.

— Uznajmy to za pierwszą ratę drugiej części nagrody, Granger — powiedział blondyn, z nonszalancją poprawiając pognieciony przez Gryfonkę materiał.

Tylko lekko przyśpieszony oddech i zamglone oczy zdradzały, że pocałunek wywarł na nim wrażenie.

— A kiedy dostanę resztę?

— W swoim czasie — oznajmił, po czym odszedł, wracając do zamku.

Nawet nie przypuszczał, że ten dzień może przebiec tak... zwyczajnie. Spodziewał się, że dziewczyna może stać się obiektem kpin i ataków ze strony jego środowiska, jednak do tej pory nic takiego nie miało miejsca. Nie licząc tych kilkunastu szlabanów, oczywiście.

Z zamyślenia wyrwał go widok Zabiniego, czekającego pod wejściem do dormitorium w stroju do Quidditcha.

— Już, już się przebieram — powiedział, zakładając, że wizyta jego przyjaciela spowodowana jest tym, że znowu spóźnia się na trening. — Zresztą i tak byśmy wcześniej nie zaczęli, bo boisko było zajęte.

— Widziałem — oznajmił Zabini, wybuchając śmiechem. — Tak swoją drogą, to nieźle cię zrobiła — dodał, nawiązując do przebiegu zajęć z profesor Hooch.

— Nie masz własnego życia? — warknął arystokrata, wchodząc do swojego pokoju. Zdjął bluzkę i odrzucił ją na łóżko, po czym podszedł do szafy, szukając czegoś na przebranie. — A tak przy okazji, to co z tą Weasley? — zagadnął, krzątając się po sypialni w poszukiwaniu ochraniaczy do gry. — Mówiłeś ostatnio, że coś między wami zaszło... wybacz, ale nie pamiętam dokładnie, bo miałem kaca po tych całych zawirowaniach z Granger.

— Tak jakby się całowaliśmy.

— Tak jakby?

— Gentelmen nie mówi o takich sprawach — odparł Blaise, opierając się o futrynę. Uśmiechnął się do swoich wspomnień, jednak Draco skutecznie pomógł mu wyjść z zamyślenia, rzucając w niego ochraniaczem. — Jeśli jesteś ciekawy, to nie, nie jesteśmy razem.

Arystokrata odrzucił kaptur, który nasunął mu się podczas wkładania stroju i zmierzył przyjaciela badawczym wzrokiem.

— Nie wyglądasz na przybitego. A ponoć to było wielkie uczucie... prawdziwy przypływ — zakpił, sądząc, iż kolejna wielka miłość Zabiniego okazała się chwilowym zauroczeniem... w tym przypadku wyjątkowo krótkim.

Czarnowłosy skrzywił się i niezbyt delikatnie odrzucił mu ochraniacz.

— Dupek — prychnął. — Ja po prostu nie pcham się tam, gdzie mnie nie chcą... jeszcze nie chcą — poprawił się z podstępnym uśmieszkiem. — Powiedziała, że nie jest jeszcze gotowa na związek. Poczekam, a kiedy jej czujność osłabnie, uderzę i sprawię, że będzie moja, bracie.

— Brzmi jak kawał dobrego planu.

— No nie? — spytał z entuzjazmem Zabini, nie zwracając uwagi na ironiczny ton przyjaciela. — Ale dzięki, że zapytałeś. Tak mi teraz.... lżej na sercu, jak się przed kimś wygadałem.

— Mogłeś pójść do Notta.

Ślizgon skrzywił się, razem z Draconem wychodząc z dormitorium.

— Nieee. On jest taki... zaściankowy. W ogóle ostatnio czuję, że jest...

— Zdystansowany? — podsunął arystokrata

— Nie tyle zdystansowany, co... no po prostu jest mu do nas dalej niż kiedyś — dokończył nieskładnie Blaise.

— To normalne. Potrzebuje trochę czasu, żeby przyzwyczaić się do tego, że Granger...

— Nie, to nie o to chodzi — przerwał mu chłopak, kręcąc głową. — Gdyby tak było, to tylko przy tobie byłby taki sztywny. Myślę, że to dlatego, że z nami nie pije — dodał poważnym tonem po chwili namysłu. — Mówię ci, gdybyśmy naprowadzili go z powrotem na właściwą ścieżkę, od razu by mu się polepszyło.

Draco pokręcił głową. Nie wierzył w powodzenie planu Blaise'a. Odkąd Teodor postanowił zostać abstynentem, twardo trzymał się swojego postanowienia i nie wypił ani kropelki alkoholu. Dlatego też wątpił, by zwykłe spotkanie towarzyskie skłoniło go do porzucenia swojego nowego trybu życia. Jednak Draco musiał przyznać, iż brakowało mu dawnej wersji przyjaciela. Będąc abstynentem, Nott, o ile to w ogóle możliwe, stał się jeszcze bardziej zrzędliwy.

— Anteoculatia.

Formuła zaklęcia została wymamrotana, jednak napastnik zrobił to na tyle głośno, że obaj Ślizgoni zdołali go usłyszeć. Błyskawicznie wyciągnęli różdżki i odwrócili się, odruchowo rzucając zaklęcia, a błysk trzech rzuconych zaklęć zmusił ich do zamknięcia oczu. Spojrzeli po sobie i powoli podeszli do rozłożonego na posadzce chłopaka. Zamarli, na widok długich, masywnych rogów wyrastających z głowy napastnika, jednak chwilę później wybuchli gromkim śmiechem. Dopiero po kilku minutach zdołali opanować rozbawienie i otrzeć łzy z bolących od śmiechu policzków.

— Proszę, proszę... Nie powiem, Weasley, wyglądasz bardzo... twarzowo — ostatnie słowo Draco wymówił z ogromnym trudem, gdyż na powrót zaczął się śmiać.

Ron, unieruchomiony przez siłę trzech zaklęć, mógł jedynie podjąć próbę zamordowania go wzrokiem, co przy jego obecnym wyglądzie wyglądało komicznie.

— Coś... coś ty na niego... rzucił? — zdołał powiedzieć Zabini, rechocząc tak, że zapewne słyszała go połowa zamku.

Arystokrata postawił jedną stopę na klatce piersiowej Gryfona i nachylił się nad nim, wpatrując się w poroże.

— Ja go tylko pozbawiłem włosów. A ty?

— Tarcza. Widocznie sam sobie przyprawił rogi — stwierdził Blaise, uśmiechając się złośliwie do napastnika. — Swoją drogą zaskakuje mnie twój wybór. Nie powiem, łysy Weasley to ciekawy widok, ale po tobie można spodziewać się więcej.

— W pierwszej chwili chciałem rzucić Avadę, ale pomyślałem, że Granger nie byłaby zadowolona. Chociaż... — zaczął Draco, z premedytacją zwiększając nacisk na klatce chłopaka — nie straciłaby go na zawsze. Można by mu odciąć głowę i powiesić w salonie jako trofeum myśliwskie. — arystokrata nagle zamarł, gdy coś sobie uświadomił. — Cholera! Granger!

— Co z nią? — zdziwił się Blaise.

— To, że jej były przyjaciel i niedoszły chłopak leży łysy, z porożem wystającym z głowy, tuż przed naszym dormitorium. Zabije mnie. Cholera, Weasley, ty zawsze musisz coś spieprzyć — warknął, ze złością kopiąc Gryfona w nogę.

Czarnoskóry Ślizgon zaśmiał się i z politowaniem spojrzał na przyjaciela.

— Bracie, nie sądziłem, iż kiedyś nastanie dzień, w którym znajdziesz się pod pantoflem jakiejkolwiek kobiety.

— Milcz i daj mi pomyśleć — rozkazał Draco.

Zabini pogładził się po podbródku i przyjrzał się Ronowi wzrokiem godnym myśliciela renesansu.

— A może by go tak zabić i ukryć zwłoki? — zaproponował po chwili namysłu.

Blondyn przymknął oczy, żałując, że nie ma z nim Notta. Jak nic przydałaby mu się jego chłodna logika i obiektywne spojrzenie.

— Pomóż mi go stąd zabrać — powiedział, nachylając się nad Ronem i zarzucając sobie jego ramię na bark.

Zabini poszedł w jego ślady i jęknął, gdy poroże uderzyło go w głowę.

— Myślisz, że to coś da? Granger nie jest głupia. I tak się domyśli. Na jaja Salazara, Weasley, ile ty ważysz?

— Porzucimy go w jakimś korytarzu. Albo ktoś go znajdzie i zaprowadzi do skrzydła, albo sam to zrobi zaraz po tym, jak odzyska władzę nad ciałem. I nic nie powie Granger, mam rację, Weasley? Przecież nie chcesz, żeby wzięła cię za nieudacznego zazdrośnika? — spytał prześmiewczym tonem Malfoy.

— No i zaatakowałeś jej chłopaka, stary. Niedobrze, oj niedobrze! Pilnuj się nocą, bo może się do ciebie zakraść i założyć kolczyk w miejscu, którego raczej nie wystawiasz na widok publiki. Uwierz mi, usuwanie takiego boli jak diabli! Draco coś o tym wie, nie bracie? — zwrócił się do arystokraty, który zmrużył oczy, jednak uniesiony kącik warg wskazywał na to, że blondyn tylko droczy się z przyjacielem. — No... chyba że lubisz klimaty sado maso — dodał Blaise, przez co Draco ponownie dostał napadu śmiechu. — Ale nie bój nic! Granger ma wprawę w usuwaniu takich kolczyków, zajmowała się już Malfoyem. Ojej! Zazdrosny? — spytał, gdy na policzki Gryfona wpłynął silny rumieniec.

— Blaise, proszę, oszczędź szczegółów, bo mu poroże opadnie — powiedział litościwie Draco, niedbale zrzucając z siebie Rona. Oparł dłonie o kolana i patrząc mu prosto w oczy, groźnym tonem powiedział: — A teraz na poważnie, Weasley. Jeśli jeszcze raz mnie zaatakujesz albo ośmielisz się podejść do Granger i znowu doprowadzisz ją do płaczu, to cię wykastruję, a z twoich jaj zrobię sobie sakwę na galeony.

— I naucz się rzucania zaklęć niewerbalnych — dodał Zabini tonem, jakby wymawiał wyjątkowo soczystą wiązankę.

Arystokrata wyprostował się i uniósł brew.

— No co? — spytał Zabini, na co Draco tylko pokręcił głową.

— Zmywajmy się, zanim ktokolwiek nas tu zauważy.

Wydawać by się mogło, iż nic już nie przeszkodzi im w drodze na trening, jednak na trzecim piętrze zatrzymały ich głośne wyzwiska i błysk rzucanego zaklęcia. Klnąc pod nosem, Draco ruszył w tamtą stronę razem z zaciekawionym Zabinim. Widok, jaki zastali, całkiem odebrał im mowę.

Drobny, czarnowłosy jedenastolatek, którego Draco dobrze znał, gdyż często sprawiał kłopoty, z fascynacją wpatrywał się w wyczarowanego przez siebie węża, który groźnie syczał na oniemiałego trzecioklasistę. Blondyn nie czekał ani chwili i nim wąż zdążył rzucić się na ucznia, uniósł różdżkę, sprawiając, iż zwierzę zniknęło w obłokach dymu. Omiótł wzrokiem sylwetkę starszego ucznia, upewniając się, że nic mu nie jest, po czym zwrócił się do Toma Moor.

— Co się tu, do ciężkiej cholery, dzieje?

— To... to jakiś świr — wyjąkał trzecioklasista, przesuwając się tak, by sylwetka Blaise'a zasłaniała go przed wzrokiem małego Gryfona. — Zaatakował mnie bez powodu.

Draco spojrzał na Toma i uniósł brew, czekając na wyjaśnienia.

— Wyśmiewał to, że jestem z sierocińca. Popchnął mnie. Musiałem się bronić — odparł jedenastolatek.

— On kłamie! Ja... — chłopiec urwał, gdy czarne oczy Toma spoczęły na nim.

— Z jakiego domu jesteś? — spytał Ślizgon.

— Ja? Z Hufflepuffu.

— Gryffindor i Hufflepuff tracą po dwadzieścia punktów. Oboje dostajecie szlaban. Za dwa dni widzimy się w magazynie. Możecie iść. A ty — zwrócił się do Gryfona — jeśli jeszcze raz zobaczę, jak celujesz w kogoś różdżką, załatwię ci taki szlaban, że będziesz płakał na sam widok muszli klozetowej.

— Oczywiście... panie prefekcie — syknął z pogardą Tom, po czym szybkim krokiem opuścił korytarz. Nim jednak znikł im z oczu, Draco zdołał usłyszeć, jak chłopiec wściekle mamrocze pod nosem: — Zdrajca.

Zaskoczony Ślizgon wymienił spojrzenie z przyjacielem. Tom Moor był wyjątkowo dziwnym dzieciakiem, swoistym magnesem na kłopoty i ataki ze strony innych uczniów. I choć Draco nie uważał się za świętego, był pewien, iż on jako jeden z nielicznych miał pod tym względem czyste sumienie, dlatego tym bardziej nie rozumiał, czym zasłużył sobie na miano zdrajcy w oczach jedenastolatka.

— Co ja niby takiego zrobiłem? — zastanawiał się głośno.

— No wiesz, właśnie odebrałeś Gryffindorowi dwadzieścia punktów, a biorąc pod uwagę, że sam teraz kręcisz z Gryfonką...

— I co to niby ma do rzeczy? To, że jestem z Granger, nie robi ze mnie ich potajemnego sojusznika — prychnął z pogardą i razem z Zabinim zszedł na drugie piętro, omawiając taktykę na zbliżający się wielkimi krokami mecz o Puchar Quidditcha.

Obaj, podobnie jak cały Slytherin, byli zdeterminowani, by wygrać nie tylko sportowe rozgrywki, ale też zyskać miano najlepszego hogwarckiego domu. Na zbyt długo dali sobie odebrać oba wyróżnienia i niewiele dzieliło ich od celu, by mogli sobie pozwolić na przegraną z Krukonami. Bo o to, że Gryfoni nie zdobędą Pucharu Quidditcha, zadbali już dawno temu, dosłownie miażdżąc ich w ostatnim spotkaniu. Późniejsze mecze tylko umocniły ich pozycję jako liderów. Pełni optymizmu i sił do działania, weszli na boisko i rozpoczęli trening.

W czasie gdy Draco przeklinał swoją dziewczynę i szukał schowanej przez nią miotły, Hermiona siedziała w bibliotece, otoczona opasłymi woluminami i odręcznymi zapiskami. Po raz setny założyła kasztanowy kosmyk za ucho, jednak gdy ten ponownie zasłonił jej widok, westchnęła zirytowana i związała włosy w niechlujnego kucyka.

Dzisiejszy nawał prac domowych dobitnie przypominał jej o zbliżających się owutemach i choć dwoiła się i troiła, była o włos od pogrążenia się w zaległościach. Będąc w Mungu, marzyła, by jak najszybciej wrócić do szkoły, teraz chętnie poleżałaby sobie w towarzystwie arystokraty i stałej dostawy słodyczy.

Przygryzła wargę, raz jeszcze lustrując badawczym wzrokiem swoje wypracowanie. Niby zawierało to, co pragnął widzieć profesor Binns, jednak Hermiona czuła, że nie wyczerpała tematu do końca i brakowało jej czegoś ważnego. Nachyliła się, by wziąć z drugiego końca stołu wypożyczony podręcznik i otworzyła go na spisie treści. Znalazła odpowiednią stronę, jednak przed zanurzeniem się w lekturze powstrzymało ją głośne skrzypnięcie odsuwanego krzesła. Skrzywiła się i uniosła wzrok znad tekstu, by pouczyć Dracona, że nieładnie jest przeszkadzać tak w nauce, jednak to nie on przed nią siedział.

— W końcu złapałam cię samą, Granger.

Gryfonka położyła wolumin na udach i siląc się na grzeczny ton, spytała:

— Czegoś ode mnie potrzebujesz?

Astoria strzepnęła niewidzialny pyłek z ramienia i kontynuowała, ignorując pytanie dziewczyny.

— Trudno było tego dokonać. Albo otaczają cię Gryfoni, albo Draco. Ale on jest teraz zajęty, prawda? Więc w końcu mamy chwilkę, by porozmawiać na osobności.

Blondynka używała tego samego wyniosłego tonu, co niegdyś arystokrata rozmawiając z kasztanowłosą. Nawet przeciągała samogłoski w ten sam sposób, jednak w jej wykonaniu brzmiało nie tylko wyrafinowanie, ale też melodyjnie. Nie patrzyła wprost na Gryfonkę, lecz znudzonym wzrokiem przyglądała się otaczającym ją książkom. Podniosła jeden z zapisanych pismem Hermiony pergamin i udając zainteresowanie jego zawartością, spytała:

— Naprawdę myślisz, że Draco stworzy z tobą stały związek, czy tylko udajesz naiwną?

— Jeśli niczego ode mnie nie potrzebujesz, sugeruję, żebyś zajęła inny stolik — odpowiedziała dziewczyna, patrząc prosto w ciemnoniebieskie oczy Astorii, nie dając przytłoczyć się jej grze.

Doskonale wiedziała, po co Ślizgonka do niej przyszła. W czasie jej pobytu w bibliotece wielokrotnie musiała usuwać z książek cuchnące wywary, w błyskawicznym tempie rozbrajać łajnobomby i blokować uroki, rozdając przy tym kilka szlabanów. Jednak Astoria różniła się od pozostałych Ślizgonek. Choć nie odsłaniała się tak prowokująco jak reszta, zawsze wyglądała ponętnie i z klasą. Również głupiała przy arystokracie, wzdychając do niego i pisząc liściki miłosne, jednak nigdy nie robiła nic poniżającego, nawet dla niego. Dodatkowo była inteligentniejsza od innych dziewcząt, co Hermiona przyznawała z niechęcią, a to czyniło z niej prawdziwą przeszkodę.

Blondynka zaśmiała się gardłowo i poprawiła na krześle, chwaląc się długimi nogami. Hermiona przyglądała jej się ze spokojem. Wiedziała, że każdy jej ruch ma na celu zmniejszyć jej pewność siebie. Musiała jednak przyznać, iż zaczęła żałować tego, że po zakończeniu wszystkich zajęć założyła rozciągnięte spodnie i grzeczny, biały sweterek. W porównaniu z ubraną w czarną, obcisłą sukienkę Astorią, wyglądała jak bezdomna.

— Jesteś pewna siebie. Ale to dobrze. Im bardziej w siebie wierzysz, tym dotkliwszy będzie upadek.

— Wiem, do czego zmierzasz i daruj sobie. Nic co powiesz, nie zmieni tego, co jest pomiędzy mną a Malfoyem.

Uśmiech spełzł z ust Ślizgonki w ułamku sekundy, całkowicie zmieniając jej twarz. Gryfonka mocniej zacisnęła dłonie na książce, w odpowiedzi na pogardę i wściekłość bijącą od Astorii.

— Taka jesteś tego pewna, szlamo? Powiem ci coś — syknęła, nachylając się w jej stronę. — Draco zawsze do mnie wracał. Przetrwałam Luise, Caterinę, a nawet moją własną siostrę i dziesiątki innych dziewczyn, które przewinęły się przez jego łóżko. Porzucał je i zawsze szedł do mnie. A wiesz, co mówił? — spytała, pozwalając sobie na lekki uśmieszek. — Że żadna nie była tak dobra, jak ja. Że z żadną nie czuł się tak dobrze. Więc skoro inne, piękne dziewczyny nie były ode mnie lepsze, to w takim razie, gdzie lądujesz ty? Powiem ci gdzie: na samym końcu jego listy. Jesteś tylko kolejnym, krótkim wybrykiem. Znudziły mu się podboje arystokratek, więc wziął sobie cel nieosiągalny: szlamę, która za nic nie mogłaby go pokochać. Zdobył to, czego chciał. Daję ci najwyżej dwa dni. Potem wszystko ci wygarnie i przyjdzie do mnie... a ja się nim dobrze zajmę.

— Skończyłaś? — spytała Hermiona, z trudem nad sobą panując.

Wiedziała, że Astoria myliła się, jednak bolało ją to, co powiedziała. Miała rację, nie było między nimi porównania i niepokoiło ją to, że Draco zawsze do niej wracał. Część niej zaczęła zastanawiać się, czy Draco na pewno niczego nie czuje do Ślizgonki, jednak ta bardziej racjonalna Hermiona mówiła jej, że nie mogło tak być. Gdyby darzył ją uczuciem, w ogóle by od niej nie odchodził do innych dziewcząt.

— Pozwól, że zadam ci jedno pytanie. Czy widziałaś go w związku z jakąkolwiek kobietą od czasu bitwy? — Gryfonka uśmiechnęła się, usatysfakcjonowana tym, iż jednym, prostym pytaniem odebrała mowę rozgadanej Astorii. — No właśnie. Nie, bo jest innym Draconem, nie tym, którego znałaś i z pewnością nie tym, który do ciebie wracał. Nie uwierzę, że jest ze mną tylko dlatego, bo jestem nieosiągalnym celem i ty też w to nie wierzysz. Przecież dawny Malfoy prędzej by zwymiotował, niż z własnej woli miałby mnie pocałować. Na siłę usiłujesz znaleźć jakieś wytłumaczenie tego, że jesteśmy razem. W porządku, rozumiem to. Możesz sobie tak uważać, ale ostrzegam cię...

Tym razem to Hermiona nachyliła się nad stołem i zmierzyła Astorię stanowczym spojrzeniem.

— ... jeśli czegoś spróbujesz, dowiem się o tym i sprawię, że tego pożałujesz, a wierz mi, dużo potrafię. On jest dla mnie ważny i jeśli go skrzywdzisz albo zrobisz cokolwiek, co nam zaszkodzi, przestanę być miła. Ja też potrafię grać nieczysto, Astorio.

Ślizgonka przez długi czas w ciszy wpatrywała się w kasztanowłosą. Z trudem utrzymywała maskę obojętności, jednak jej oczy zdradzały wściekłość i niedowierzanie. Nie tego spodziewała się po nudnej, uporządkowanej i grzecznej kujonce. W końcu uśmiechnęła się kpiąco, choć bardziej przypominało to grymas bólu. Wstała i powoli ruszyła do wyjścia, jednak zmieniła zdanie. Wróciła do Gryfonki i oparła dłonie o blat stołu, mierząc ją spojrzeniem.

— Tacy jak on nigdy się nie zmieniają. Ja i Draco pochodzimy z tego samego świata. Jesteśmy elitą, ty zaś... zwykłym śmieciem, walającym się u jego stóp. Uwierz mi, widok ciebie zrozpaczonej po jego odejściu będzie prawdziwym miodem dla mojego serca.

Hermiona zmrużyła oczy, obserwując oddalającą się blondynkę. Bezwiednie sięgnęła do łańcuszka i wyjęła spod bluzki zawieszony na nim czarny, podłużny kamień. Zaczęła szybko obracać go w dłoni, w myślach odtwarzając słowa Astorii.

„Zawsze wracał do mnie”

„Tacy jak on nigdy się nie zmieniają”

„... żadna nie była tak dobra, jak ja...”

Gryfonka rzadko bywała wściekła, jednak teraz była w stanie rzucać w szale przedmiotami, kopać, uderzać... Robić cokolwiek, byle tylko niszczyć. Dziwna, tajemnicza siła wypełniła jej żyły, nakłaniając do działania.

„Zawsze do mnie wracał”

„Nie! On jest mój! Nie pozwolę go sobie odebrać!” — pomyślała Gryfonka.

Chwilę później usłyszała dziewczęcy krzyk i huk. Natychmiast poderwała się z miejsca i z wyciągniętą różdżką wybiegła z biblioteki.

Na półpiętrze leżała, krzywiąca się z bólu, Astoria. Dziewczyna próbowała wstać, przeklinając złamany obcas wysokich szpilek. Kasztanowłosa podbiegła do niej i kucnęła, wyciągając dłoń, by jej pomóc, jednak Ślizgonka odtrąciła jej rękę silnym uderzeniem.

— Nie dotykaj mnie, szlamo — warknęła i choć widać było, że cierpi, sama wstała i zdjęła buty.

Powolnym krokiem, boso ruszyła do skrzydła szpitalnego.

Hermiona obserwowała ją, dopóki nie zniknęła jej z oczu, by mieć pewność, że Ślizgonka jest w stanie sama tam dotrzeć. Wstała i obejrzała przedramię, na którym widniał czerwony odcisk dłoni arystokratki. Zadziwiające było, jaką siłę mogła posiadać smukła i na pozór delikatna dziewczyna.

Wróciła do biblioteki, jednak nie była w stanie dłużej się uczyć. Zaznaczyła stronę w podręczniku, podopisywała ołówkiem uwagi do wypracowania i zmęczona wróciła do dormitorium.

Draco otworzył zaspane oczy i przełknął ślinę, gdy zobaczył stojącą naprzeciw niego Hermionę. Trzymająca książki Gryfonka wpatrywała się w niego z powagą i determinacją. Poprawił się na kanapie i skrzywił, gdy pasek ochraniacza wpił mu się w ramię. Żałował, że przed drzemką nie zdjął stroju do Quidditcha, jednak po powrocie z treningu był zbyt wyczerpany, by dojść do swojego pokoju i nawet nie myślał o czymś tak trywialnym, jak przebranie się.

— Mam się bać? Wyglądasz, jakbyś miała niecne zamiary, Granger — powiedział Ślizgon, uśmiechając się ironicznie, jednak słowa Gryfonki szybko zmyły uśmiech z jego twarzy.

— Czujesz do mnie pociąg?

Draco zamrugał, nie wiedząc, co powiedzieć. Dopiero po chwili dotarło do niego, jaka jest przyczyna jej zachowania i niepewności w oczach.

— Rozmawiałaś z kimś — stwierdził, odrzucając niedbale jeden z ochraniaczy.

— Może... ale sama też chce wiedzieć.

Ścisnął nasadę nosa i głośno westchnął. Zupełnie nie wiedział, jak ma jej odpowiedzieć. Jeszcze żadna dziewczyna nie zadała mu takiego pytania. Przecież to było jasne: jeśli z kimś się spotykał, to musiał odczuwać pociąg, o którym mówiła Hermiona.

— A czy znasz jakąś parę, między którą nie ma...?

— Po prostu odpowiedz na pytanie.

Ślizgon przyjrzał jej się badawczo, zastanawiając się, jak zacząć rozmowę.

— Chodź tu — powiedział cicho, nie odrywając od niej oczu.

Gryfonka posłusznie, zupełnie jakby była pod wpływem hipnozy, odłożyła książki i podeszła do niego. Chciała usiąść obok, jednak blondyn chwycił ją za nadgarstek i jednym zwinnym ruchem posadził ją okrakiem na swoich kolanach. Zrobił to tak szybko, że Hermiona miała wrażenie, że w jednej chwili przed nim stała, a w drugiej jakimś cudownym sposobem wylądowała na jego kolanach.

Czując się niekomfortowo, próbowała zejść, jednak Draco uparcie obejmował jej talię, nie pozwalając na to.

— Nie sądzę...

— To idealna pozycja na taką rozmowę, Granger — przerwał jej, uśmiechając się przy tym zuchwale. Odczekał, aż dziewczyna przestała się wiercić i ze spokojem powiedział: — Pragnę cię. Uwierz mi, nie ma takiego dnia, w którym nie myślałbym o tobie i powiedziałbym, że jeśli chodzi o ciebie, to coraz bardziej się pogrążam. Jesteś jedyną dziewczyną, którą szanuję i podziwiam, za to, że jesteś taka odważna i zabawna, ale też za to, że potrafisz używać tego.

Chłopak uniósł dłoń i delikatnie dotknął jej skroni.

— I tego — dodał, sunąc palcem do kącika oka. — I tego.

Przesunął dłoń na jej usta i delikatnie musnął jej dolną wargę, po czym uśmiechnął się podstępnie i zerknął w dekolt sweterka.

— I...

— Mieliśmy rozmawiać... — przypomniała Hermiona, zatrzymując jego dłoń na wysokości obojczyków.

— ... o pociągu. I rozmawiamy. Czego się spodziewałaś przy takim temacie? — zapytał Ślizgon, doskonale się bawiąc.

— Na pewno nie tego, że będziesz mnie obmacywał. Myślałam, że potraktujesz to poważnie.

— Uwierz mi, to jeden z tych tematów, przy którym jestem śmiertelnie poważny — wymruczał Draco, muskając ustami jej szyję. — Swoją drogą dziwię się, że poruszasz ten temat. Przecież wtedy na barku sama musiałaś wyraźnie poczuć mój... hmm.... pociąg — dodał, przenosząc swoje dłonie na biodra kasztanowłosej, by móc przesunąć ją bliżej siebie.

Hermiona przymknęła oczy, czując jak pod jego zręcznym dotykiem, jej ciało rozbudza się do życia. Doskonale wiedziała, o jakim momencie mówił Ślizgon. Wszystko działo się dosłownie kilka kroków dalej, tuż przed tym, jak przypomniała sobie słowa jego matki. Powrót myślami do tamtych chwil tylko zwiększył jej pożądanie. Jęknęła cicho, gdy poczuła koniuszek języka na wrażliwym płatku ucha.

— Draco...

Arystokrata zamarł na sekundę, słysząc swoje imię. W jej ustach brzmiało to niemal egzotycznie, a towarzyszący temu jęk i przyśpieszony oddech podziałały na niego niczym najpotężniejsza amortencja. Teraz, gdy po raz pierwszy wymówiła jego imię, chciał, by robiła to raz po raz z tą samą namiętnością i potrzebą.

Dziewczyna rozpięła górne guziki jego szaty, by móc położyć dłonie na nagiej, ciepłej klatce piersiowej. Po chwili, ku zdziwieniu i rozczarowaniu Dracona, odepchnęła go od siebie, popychając na oparcie kanapy.

— Granger — warknął blondyn, myśląc, iż dziewczyna znowu chce go zostawić w nieodpowiednim momencie, jednak Hermiona nachyliła się nad nim i wpiła w jego usta, ujmując jego twarz w dłonie.

Zadowolony z rozwoju sytuacji Ślizgon, choć nieczęsto odpuszczał, chętnie oddał jej inicjatywę. Mocno zacisnął dłonie na jej biodrach i jęknął, gdy Hermiona przysunęła się bliżej. Czuł całe jej ciało przyciśnięte do niego, niemal leżące na nim. Wszystkie jej kobiece kształty idealnie dopasowywały się do ostrych i silnych krawędzi jego ciała. Jęknął gardłowo, gdy kasztanowłosa zaczęła się poruszać i choć marzył o tym, by kontynuować, musiał to przerwać, nim zrobią coś, czego dziewczyna później będzie żałować. Wiedział, że nie jest jeszcze na to gotowa, a on szanował jej decyzję i dla jej własnego dobra odwrócił głowę, przerywając pocałunek.

— Granger...

— Tak? — spytała cicho, wtulając twarz w jego odsłoniętą szyję.

— Jeśli zaraz nie przestaniemy... Obawiam się, że pociąg lada moment wystartuje.

— Och — bąknęła i natychmiast zeszła z jego kolan. Usiadła za to tuż obok niego, wtulając się w jego tors.

Siedzieli w ciszy przez długie minuty, a ich ciężkie oddechy wypełniały salon. Draco odchylił głowę, wlepiając rozgorączkowany wzrok w sufit. Obolałe ciało mówiło mu, że jeszcze trochę i zginie przez tę dziewczynę. Niewinna, nieśmiała i urocza, a jednak mająca w sobie ogień i namiętność. Była połączeniem uderzającym do głowy.

— Masz jeszcze jakieś wątpliwości? — spytał zachrypniętym głosem. Przełknął ślinę, jednak na niewiele się to zdało.

— Absolutnie. Ale muszę przyznać, że lubię sposoby, jakimi dowodzisz swoich racji. Więc nie przeszkadzają ci moje sweterki?

— Są urocze. Przeszkadza mi jedynie to, że wiem, co pod nimi tak skrzętnie ukrywasz.

Hermiona zaśmiała się i objęła go w pasie, jednak było jeszcze coś, co ją niepokoiło.

— Czy... Czy mogę cię o coś spytać?

Ślizgon poprawił się na kanapie i uważnie przyjrzał się Gryfonce, zaniepokojony jej zmartwionym tonem. Powoli skinął głową, nie spuszczając z niej wzroku.

Kasztanowłosa usiadła bokiem i oplotła kolana ramionami. Przygryzła wargę, zastanawiając się, od czego zacząć, W końcu doszła do wniosku, iż najlepiej będzie, jeśli od razu wyrzuci to z siebie.

— Kim jest dla ciebie Astoria?

Draco nie odpowiadał tak długo, iż Gryfonka zaczęła żałować tego, że w ogóle zadała to pytanie. Gdy w końcu się odezwał, jego głos był pusty, zupełnie pozbawiony emocji.

— Astoria to błąd. Może się uważać za kogoś wyjątkowego dla mnie, ale... Wiem, że ci się to nie spodoba, ale ona była dla mnie sposobem na odreagowanie. Powinnaś wiedzieć, że często z nią byłem, lecz, zapewniam cię, nie czułem do niej nic, nawet cienia sympatii — wyznał arystokrata, czując, iż Hermiona miała prawo, by o tym wiedzieć. Teraz, gdy o tym mówił, czuł jeszcze większe obrzydzenie do dawnego siebie. Nie przejmował się Astorią, bał się, iż jego dawne związki, o ile może je tak nazwać, zaszkodzą temu, co było między nim a Gryfonką. Zależało mu, by udało im się stworzyć stały związek, a tabun dawnych towarzyszek był dość dużym problemem. Nie chciał, by Hermiona czuła się jak jedna z wielu, dlatego zaraz dodał: — Tylko o tobie myślę na poważnie. Reszta się dla mnie nie liczy.

— Dziękuję, że mi o tym powiedziałeś — wyszeptała, ściskając jego dłoń.

Draco skinął głową i uśmiechnął się, gdy dziewczyna ziewnęła.

— Śpiąca?

— Mhm... a jeszcze muszę się pouczyć.

Blondyn zamyślił się na moment, po czym wstał z kanapy i pociągnął za sobą współlokatorkę.

— Idź do siebie i przygotuj notatki. Za chwilę do ciebie dołączę.

Hermiona uniosła brew, wątpiąc, by Ślizgon przyszedł do niej na wspólną naukę.

— No co? — spytał urażonym tonem.

— Już ja wiem, jak się uczysz. Bierzesz podręcznik, czytasz spis treści, przelecisz wzrokiem najkrótszy dział i przechodzisz do następnego przedmiotu.

— Nauczyciele nie narzekają.

— Ja narzekam i egzaminatorzy też będą.

Arystokrata przewrócił oczami i wyszedł z dormitorium.

Gryfonka pokręciła głową, ganiąc się za swój upór. Gdyby trzymała język za zębami, przynajmniej nie siedziałaby sama z książkami. Teraz została pozbawiona dodatkowych notatek i elementu rozweselającego, jakim był jej chłopak.

Z miną męczennicy weszła do pokoju i rozłożyła na łóżku wszystkie potrzebne książki. Przebrawszy się w swoją ulubioną piżamę, usiadła wśród szkolnych podręczników i zabrała się za dokończenie swojego wypracowania z historii magii. Dodała akapit o wojnach goblinów, rozwinęła charakterystykę Urlika Niegodziwego i odłożyła pergamin, wykreślając jedną rzecz z listy „do zrobienia na dziś”. Sięgnęła po znacznie bardziej opasły tom „Transmutacji dla zaawansowanych”, by po raz kolejny powtórzyć zagadnienia przed jutrzejszym testem.

Słysząc, jak ktoś otwiera drzwi, uniosła głowę i uśmiechnęła się szeroko na widok współlokatora niosącego plik pergaminów, książki i torbę wypełnioną po brzegi smakołykami.

— Uwielbiam tę twoją piżamkę w misie — powiedział Ślizgon z kpiącym uśmiechem. — Chciałbym, żeby oczy błyszczały ci na mój widok tak samo, jak na widok słodyczy — dodał, machając jej torbą przed nosem.

Hermiona odebrała ją od niego i z ciekawością zajrzała do środka. Wyjęła wszystko i położyła na poduszkach, po czym poukładała książki, robiąc miejsce dla arystokraty.

— Na czym teraz jesteś? — zapytał, z powrotem przyciągając na siebie jej spojrzenie. — No co?

— Tak ciężko było ci znaleźć jakąś bluzkę? — odparła, lustrując wzrokiem jego ciało, odziane wyłącznie w szare spodnie dresowe.

Nie, żeby narzekała na widoki, jednak półnagi mężczyzna o takim wyglądzie będzie skutecznie odciągał jej myśli od nauki, co nie wróżyło dobrze trzy miesiące przed owutemami.

Draco uśmiechnął się podstępnie, doskonale wiedząc, w czym rzecz. Stanął przed Gryfonką i założył ręce na piersi.

— Jakiś problem, Granger?

Hermiona westchnęła i pokręciła głową, poddając się.

— Mam nadzieję, że przynajmniej masz na sobie bieliznę — mruknęła, na co Ślizgon opuścił spodnie na biodrze o centymetr i drugą dłonią chwycił gumkę czarnych bokserek.

— Zadowolona?

— O tak... — powiedziała niewyraźnie, wpatrując się w płaski, twardy brzuch i cienką ścieżynkę jasnych włosków.

Blondyn zaśmiał się i pstryknął jej palcami przed nosem.

— Mamy się uczyć, Granger. Co przerabiasz? — ponowił pytanie, kładąc się na łóżku naprzeciw dziewczyny.

Kasztanowłosa pokręciła głową, by pozbyć się wszelkich innych myśli niż te, które dotyczyły nauki. Otworzyła podręcznik i sięgnęła po czekoladową żabę.

— Częściowa transmutacja człowieka w innego kręgowca.

Draco skrzywił się i spojrzał na nią ze zbolałą miną.

— A może by pominąć ten dział? To była taka luźna propozycja — dodał, widząc jej stanowczą minę.

Westchnął i wsparł głowę na dłoni, wczytując się w stare wypracowanie Hermiony.

Siedzieli tak do późnej nocy, powtarzając materiał z poprzednich lat. W końcu Ślizgon stwierdził, iż prawdopodobieństwo, że na owutemach będą pytania z tego działu, jest niewielkie i nie zamierza poświęcać na niego więcej czasu. Hermiona miała na ten temat inne zdanie, jednak była zbyt zmęczona, by się spierać. Oddzieliła ich podręczniki i notatki i podała je chłopakowi.

— Wyganiasz mnie? — spytał z niedowierzaniem.

— Jestem zmęczona, Malfoy, a ty masz swój własny pokój — powiedziała, prowadząc go do wyjścia.

— Ale...

— Nie.

Dziewczyna zamknęła drzwi, jednak Ślizgon nie dał się tak po prostu wygonić.

— Nie zapomniałaś o czymś?

Słysząc jego wyniosły, lekko obrażony ton, uśmiechnęła się i otworzyła drzwi, by pocałować go w policzek.

— Dobranoc. I dziękuję, że do mnie przyszedłeś.

Hermiona mruknęła zadowolona, gdy w końcu położyła się w miękkim, ciepłym łóżku, jednak choć była zmęczona, nie mogła zasnąć. W myślach nadal widziała Malfoya z proszącymi, smutnymi oczami. Czuła się tak, jakby zostawiła na zewnątrz małego szczeniaczka, w dodatku w czasie burzy.

— Nadal tam jesteś, prawda? — spytała głośno. Przesunęła się na brzeg łóżka i dodała: — Możesz wejść.

Ułamek sekundy później podskoczyła, gdy Ślizgon rzucił się na łóżko, wprawiając je w ruch. Wszedł pod kołdrę i objął dziewczynę w talii.

— Dobranoc, Granger — mruknął zadowolony i pocałował ją w czoło.

— Dobranoc, Malfoy.

Hermiona zamknęła oczy i wtuliła twarz w ciepłą klatkę piersiową arystokraty. Dopiero teraz mogła spokojnie zasnąć. Nim jednak to zrobiła, zdołała sennie wymamrotać:

— Malfoy?

— Tak?

— Trzymaj swój pociąg z daleka od mojej stacji.

Blondyn zaśmiał się cicho.

— Postaram się.

***

Arystokrata cmoknął poirytowany, gdy po raz kolejny zapomniał, co miał napisać, rozproszony przez wybuch śmiechu siedzących na kanapie Gryfonek. Raz jeszcze przeczytał początek listu do matki, starając się znaleźć odpowiednie słowa, by przekazać jej najnowsze wieści. Nie chciał, by dowiedziała się o jego związku z Granger z prasówek, tym bardziej z kolejnego artykułu Skeeter. Bo co do tego, że takowy powstanie, nie miał wątpliwości. Bądź co bądź, niespełna dwa miesiące temu uparcie dowodził przed sądem, że nic go z tą dziewczyną nie łączy, a zawartość artykułu dziennikarki to stek bzdur.

Zaczął żałować, że nie protestował, gdy Hermiona oznajmiła mu, że po zajęciach wpadnie do niej Ginny. Weasleyowie od zawsze działali mu na nerwy, jednak nie miał zamiaru wyjść na hipokrytę, skoro sam zaprosił do siebie na wieczór dwójkę Ślizgonów. Poprzedniego dnia odbył z Zabinim poważną rozmowę, podczas której oboje doszli do wniosku, że zaniedbują Teodora. Z myślą o tym, że spędzi miły wieczór w towarzystwie przyjaciół, powrócił do pisania listu, starając się ignorować rozmowę Gryfonek. Jednak jedno zdanie przykuło jego uwagę, tym bardziej że Weasley wypowiedziała je konspiracyjnym szeptem.

— Jak ci się układa z Frankiem?

Arystokrata odwrócił się w ich stronę, przyglądając się kasztanowłosej, która zakryła usta dłonią, chcąc skryć szeroki uśmiech. Odchrząknęła, ukradkiem zerkając w jego stronę.

— Nie narzekam — odpowiedziała, nie przestając się uśmiechać.

— Więc nie żałujesz, że się jednak zdecydowałaś? — dopytywała się Ginny, nie przejmując się tym, że Ślizgon jawnie przysłuchuje się ich rozmowie.

— Ani trochę — powiedziała Hermiona, wtulając się w poduszkę. — Chyba powinnam ci podziękować, że nakłoniłaś mnie do rozmowy z... Frankiem.

Ślizgon odłożył raptownie pióro i siląc się na obojętny ton, zapytał:

— Kim, do cholery, jest Franek?

Dziewczyny spojrzały po sobie, po czym wybuchnęły gromkim śmiechem. Dopiero gdy arystokrata wstał z fotela i stanął nad nimi, przestały chichotać.

— Franek to taki daleki znajomy.

— Ja bym raczej powiedziała, że bardzo bliski — wtrąciła Hermiona, starając się nie wybuchnąć śmiechem na widok miny Dracona.

— Strasznie irytujący — dodała Ginny, zwracając się do Ślizgona — ale Hermiona twierdzi, że...

— ...zyskuje przy bliższym poznaniu.

— Skoro to twój dobry znajomy, to może mnie z nim zapoznasz — oznajmił zdawkowym tonem Ślizgon, mając nadzieję, że nie sprawia wrażenia zazdrosnego chłopaka. Bo taki też nie był... zasadniczo. Miał tylko przemożną chęć porozmawiania z Frankiem i ostrzeżenia go jak może skończyć, gdy zbytnio zbliży się do jego dziewczyny.

— Obawiam się, że to mogłoby być nieco problematyczne — odpowiedziała Hermiona, ignorując duszącą się ze śmiechu przyjaciółkę.

Arystokrata zmierzył je poirytowanym spojrzeniem i podszedł do stolika, by zabrać niedokończony list do matki. Przechodząc obok kanapy, rzucił kąśliwie:

— Idź już stąd lepiej, Weasley. Twoje towarzystwo źle na nią działa.

Rudowłosa Gryfonka przewróciła oczami i wystawiła język w stronę wychodzącego Ślizgona. Draco, widząc jej gest w lustrze, wyjął różdżkę i, nie odwracając się, posłał w jej stronę zaklęcie, by oduczyć Weasleyównę takiego zachowania.

— Dlupek — wysepleniła Ginny z językiem przyklejonym do podniebienia. Wyjęła różdżkę i jednym ruchem pozbyła się efektu uroku. — Podziwiam cię za to, że z nim wytrzymujesz. Na twoim miejscu usiłowałabym go zabić pięć razy dziennie.

— Nie jest taki zły. Naprawdę — Hermiona zaśmiała się, widząc wątpiącą minę przyjaciółki. — Ma dużo zalet.

— Domyślam się — odparła Weasleyówna, puszczając do niej oczko. — Jak...?

— Zmiana tematu — zarządziła szybko pani prefekt, domyślając się, co miała na myśli. — Ty i Blaise.

Rudowłosa skrzywiła się i przycisnęła do siebie poduszkę. Ze złością zaczęła wykręcać jej róg, zapewne wyobrażając sobie, iż jest to szyja Zabiniego.

— On jest jakiś... nienormalny — powiedziała w końcu Ginny, na co Hermiona uniosła brwi. — Wiem, wiem, on już taki jest, ale nie chodzi mi o to, że się wygłupia. Lubię go za to, ale... Ostatnio się... hmm... zbliżyliśmy. Powiedziałam mu później, że nie chcę się jeszcze w nic angażować.

Kasztanowłosa zmarszczyła brwi. Ślizgon nie dawał po sobie poznać, że został odesłany z kwitkiem, przeciwnie, zdawał się być jeszcze bardziej podekscytowany niż zazwyczaj, a entuzjazm i radość wprost wylewały się z niego przy każdej okazji.

— I co on na to?

— No właśnie nic! — wyznała oburzona Ginny. Sfrustrowana, przeczesała dłonią włosy, zupełnie nie wiedząc, co myśleć o Zabinim. — Powiedział tylko, żebym się nie przejmowała i że wszystko rozumie.

— Więc powinnaś być zadowolona, prawda?

— Tak, tylko że potem zaczął za mną chodzić i we wszystkim mi usługiwać. Czy on naprawdę nie ma innych zajęć? Wychodzę z lekcji, czeka na mnie Blaise. Idę na obiad, dołącza do mnie Blaise. Idę do biblioteki, w czytelni siedzi Blaise. Słowo daję, niedługo pójdę do toalety i co będzie wystawało z muszli? Głowa Blaise'a!

Starsza Gryfonka przygryzła wargę, by powstrzymać uśmiech. Wyglądało na to, iż omawiany Ślizgon obrał taktykę „zamęczyć, aż się zgodzi”. Jego zachowanie było urocze, problem jednak polegał na tym, iż mógł osiągnąć wprost przeciwny efekt do zamierzonego.

— Porozmawiam z nim — obiecała Hermiona, tuż przed tym, jak do dormitorium wszedł...

— Blaise! — wrzasnęła Ginny, podrywając się z kanapy. — Co ty tutaj robisz?

Chłopak podskoczył, przestraszony, jednak zaraz się opanował. Pewnym krokiem wszedł w głąb salonu i ze złością powiedział:

— Przyszedłem do przyjaciela.

— Aha, jasne. A widzisz go tu? Znowu za mną chodzisz. Facet, ty po prostu nie masz swojego życia!

Czarnoskóry Ślizgon z hukiem odstawił torby, zupełnie nie przejmując się obecnością Hermiony i wchodzącym do dormitorium Nottem, który do tej pory nie miał pojęcia, iż Zabini, podobnie jak Draco, podkochuje się w Gryfonce. Zdezorientowany brunet patrzył to na Ginny, to na przyjaciela, a Hermiona z trudem hamowała wybuch śmiechu. Jego mina była bezcenna.

— Chodzę za tobą? To ty za mną cały czas łazisz! Idę na boisko, ty już tam latasz. Przychodzę do Dracona, ty już tu jesteś. Niedługo będę chciał się odlać i co będzie wystawało z kibla? Twoja ruda głowa!

Gryfonce aż zatrzęsła się z oburzenia.

— Ach tak?

— Tak!

— No i bardzo dobrze! W tej chwili wychodzę i mnie tu nie ma! Suń się, Nott — rozkazała i nie czekając na reakcję Teodora, wyszła z dormitorium, taranując oniemiałego bruneta. W ślad za nią ruszyła Hermiona, szepcząc po drodze do Blaise'a, że wszystkim się zajmie.

Zabini, jak gdyby nigdy nic, podniósł z podłogi torby i zaczął je wypakowywać, ignorując Teodora, który patrzył na niego z wyrazem głębokiego szoku na twarzy.

— Ty też?! — spytał oburzony, wskazując na wyjście z dormitorium, w którym chwilę temu zniknęła Weasleyówna.

— Jakoś tak wyszło — bąknął Zabini, wyraźnie unikając wzroku przyjaciela. Ociągał się z tym, jednak miał zamiar mu w końcu powiedzieć o swoich uczuciach do rudowłosej Gryfonki, ale w odpowiednim czasie. Teraz, gdy Nott dowiedział się o tym w taki sposób, obawiał się, że przyjaciel może mieć do niego pretensje. — Mam nadzieję, że lubisz sok jabłkowy — zwinnie niczym troll zmienił temat, wyjmując z siatki ostatnie butelki. — Wybacz, ale przed fazą twojej abstynencji zakupy były o wiele prostsze... wystarczyło po prostu dokupić Ognistej — oznajmił, stawiając obok alkoholu napoje dla niepijącego przyjaciela. — Idąc drogą dedukcji, kupiłem coś o podobnym kolorycie.

— Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć? — spytał napastliwie Nott, nawet nie próbując ukryć rozgoryczenia.

— No dzisiaj... kiedy wprawisz się w lepszy nastrój...

— Sokiem jabłkowym?

— Wybacz, przyjacielu, ale sam się na to skazałeś, całkowicie rezygnując z alkoholu — oznajmił Zabini, rozkładając ręce. — Chyba że jednak się skusisz...

— Nie — wtrącił szybko Nott, widząc, jak jego przyjaciel sięga po butelkę Ognistej. — Nie piję, a już na pewno nie w szkole, w środku tygodnia, kiedy powinienem się uczyć, albo ćwiczyć przed meczem finałowym — dodał, nalewając sobie do szklanki soku jabłkowego.

— Ja cię wcale nie namawiam, szanuję twoją decyzję... to co, może choć jedną szklaneczkę?

— Nie — usłyszeli stanowczy głos wchodzącego do salonu arystokraty. — Zabini, daj mu już spokój.

Usiadł na kanapie i nalał bursztynowego płynu do pustych szklanek.

— To była najmądrzejsza decyzja w moim życiu — oznajmił Teodor, krzywiąc się na sam zapach soku.

— Chyba najmądrzejsza głupota — bąknął Zabini, święcie przekonany, że za ochłodzenie ich relacji z Nottem odpowiada jego postanowienie o abstynencji.

— Wyszedł ci oksymoron — oznajmił Teodor, zniesmaczony nieodpowiednim doborem słów przyjaciela.

Jednak nawet Nott nie mógł zachować powagi, gdy zauważył, jak Zabini z przestrachem sprawdza, czy ma zapięty rozporek. Wybuchnął gromkim śmiechem, mówiąc:

— Debile.

Nabijali się z Blaise'a jeszcze przez jakiś czas, dopiero gdy arystokrata wstał z miejsca, Nott otarł łzy rozbawienia i spojrzał na Dracona, który uniósł szklankę, wznosząc toast:

— Za Puchar Quidditcha — oznajmił z należytą powagą, jednak zanim zdążyli upić choć łyk, swoje trzy grosze wtrącił Zabini, zdegustowanym wzrokiem patrząc na bruneta:

— Naprawdę chcesz wznieść toast za naszą wygraną sokiem jabłkowym?

Malfoy uważnie przyglądał się twarzy przyjaciela, widząc, jak toczy ze sobą wewnętrzną walkę. Zgodnie z wcześniej przygotowanym planem, to Zabini miał go nakłaniać do złamania swojego postanowienia, natomiast on miał sprawiać wrażenie neutralnego, tak, by zbytnio na niego nie naciskać. Znali go doskonale i wiedzieli, że jeśli przesadzą, Nott jeszcze bardziej utwierdzi się w przekonaniu o tym, że podjął słuszną decyzję. Choć Draco bardzo chciał się uśmiechnąć zwycięsko, przybrał maskę obojętności, gdy brunet w końcu oznajmił:

— Dobrze, ale tylko jednego.

Blaise potarł ręce i bez zwłoki podbiegł do barku po dodatkową szklankę dla przyjaciela. Podniósł ze wstrętem butelkę soku, jednak zatrzymała go ręka arystokraty:

— Powiedział jednego. Soczek jeszcze będzie mu potrzebny.

Ślizgon teatralnie wywrócił oczami, jednak zostawił butelkę na stoliku. Raz jeszcze wznieśli szklanki i stuknęli się nimi, po czym wypili ich zawartość jednym haustem.

— To, co robimy z Krukonami? — spytał Draco, ocierając usta wierzchem dłoni. — Może jakiś mały sabotaż? — zaproponował.

— Wiesz co, powiem ci, że mnie zaskoczyłeś — oznajmił powoli Nott, nie kryjąc, że jego pomysł mu się spodobał. — Myślałem, że, odkąd jesteś z Granger, wkroczyłeś na drogę prawości i moralności i za wszelką cenę będziesz nam próbował wybić z głowy takie pomysły.

Blondyn nie musiał odpowiadać. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, przepełnione przebiegłością i cwaniactwem, by dać im do zrozumienia, że Draco Malfoy nie porzucił dawnych nawyków.

— Dobra, to kogo my tam mamy — zaczął Zabini, przypominając sobie członków drużyny Ravenclawu — Ten mały, wredny... taki szpakowaty...

— Smith — podpowiedział Nott, siadając na krawędzi fotela.

— On jest nieistotny — oznajmił Draco, nalewając płyn do szklanek. Uniósł pytająco brew, jednak Nott stanowczo pokręcił głową, po czym sięgnął po sok. — Może i ma dobrą posturę jak na szukającego, ale umiejętności zerowe.

— Poza tym, Draco sobie z nim poradzi — dodał Teodor. — Bardziej martwi mnie dobra forma ich obrońcy, Michaela Cornera.

— Czekaj, czekaj... — powiedział nagle blondyn, rzucając krótkie spojrzenie w stronę Zabiniego — czy on przypadkiem nie chodził z tą Weasley?

— Coś mi świta — Teodor podchwycił temat, uśmiechając się podstępnie. — Krótki, burzliwy związek.

— Pewnie wiele się działo...

— Zajmę się nim — rzucił w końcu Zabini, obracając w dłoni pustą szklankę.

— Tylko pamiętaj — wtrącił szybko Nott, nachylając się w stronę przyjaciela — dyskretnie i bez świadków...

— I dobrze by było, gdyby jednak zagrał w tym meczu — dorzucił Draco. — Jego styl gry mamy już rozpracowany, więc słabo byłoby, gdyby się nagle okazało, że wystawią kogoś innego na jego miejsce. — Zmarszczył brwi, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał, po czym dodał z udawaną troską: — Poza tym nie chcemy, żeby stało mu się coś poważnego...

— Lekka niedyspozycja — podsunął Nott, czując, że jest w swoim żywiole.

Przez ostatnie tygodnie myślał, że powoli traci przyjaciół, jednak teraz wszystko wróciło do normy, jak za dawnych, dobrych lat.

— Spokojnie — oznajmił w końcu Zabini. — Grypa żołądkowa jeszcze nikogo nie zabiła. Chyba nawet wiem, jakiego eliksiru użyć — dodał, przypominając sobie rozmowę z Weasleyówną. Żaliła się na podstęp swojego brata, przez który pierwszy tydzień szkoły spędziła, zwiedzając hogwarckie toalety.

— No to co, za pomyślność diabelskiego planu Zabiniego?

Blondyn nalał alkoholu do dwóch szklanek i celowo nawet nie zapytał Notta, czy chce się z nimi napić. Odstawił butelkę, zadowolony z miny przyjaciela, który wyglądał, jakby lada chwila miał złamać swoje postanowienie o abstynencji.

— To może jeszcze jednego — oznajmił niepewnie. — Głupio tak jakoś nie wypić za pomyślność przyjaciela.

— Jesteś pewny? — spytał arystokrata. — Wiesz, nie nalegamy... Zawsze masz swój soczek.

— Ostatnia szklanka... tylko nie lej do pełna.

Podczas następnej kolejki Nott kategorycznie odmówił dolewki alkoholu, wracając do swojego soku, czego pożałował z chwilą, gdy poczuł kwaśny napój. Chcąc odwrócić ich uwagę, zagadnął Dracona:

— Swoją drogą to trochę dziwne, że Granger nie ma nic przeciwko temu, że znów urządzasz w waszym dormitorium libacje.

— A widzisz ją gdzieś tutaj? — odparł, przerywając polerowanie swojego sygnetu. Podniósł go na wysokość oczu i przyjrzał się mu z każdej strony. Najwyraźniej stwierdził, że jest już w nienagannym stanie, bo odłożył go na stolik i ponownie zwrócił się do Teodora: — Z kobietami trzeba umieć rozmawiać. Poza tym stwierdziła, że dawno nie była u tego gbura Hagrida... więc po co miałem ją zatrzymywać na siłę? — Zachmurzył się na chwilę i przygryzł wargę. — Chociaż dobrze by było, gdybyśmy zdążyli posprzątać, zanim wróci.

— Dobra, panowie, my tu gadu gadu, a procenty nam uciekają — powiedział Zabini, otwierając kolejną butelkę. — Co robimy z pałkarzami? — zapytał, po czym nalał Ognistej do wszystkich szklanek, nawet nie pytając Notta o zdanie.

Ślizgoni zamyślili się na chwilę, zastanawiając się nad najlepszym rozwiązaniem.

— Właściwie to mógłbym dać Marcusowi szlaban, akurat na ten dzień, w którym będą mieli bardzo ważny trening — oznajmił powoli arystokrata. — Mało widowiskowe, ale skoro nie macie nic lepszego do zaproponowania...

— Dla mnie bomba — przytaknął Blaise, wznosząc szklankę. — Za kible wyczyszczone dłońmi Marcusa Belby'ego!

— Ale tym razem naprawdę ostatni — zaznaczył Teodor, sięgając po Ognistą.

Draco puścił oczko do Zabiniego, widząc, że tę bitwę już wygrali. Zostało im jeszcze zajęcie się ścigającymi. Po kilku odrzuconych pomysłach Nott w końcu oznajmił:

— Trzeba ich ze sobą skłócić. Brak dobrej atmosfery w drużynie na pewno ich pogrąży i sprawi, że trudno im będzie skupić się na grze.

— Tylko co tacy mili gentelmeni jak my mogliby zrobić w tej sprawie — zastanawiał się głośno Zabini. — Czekajcie... czy coś tam miauczy? — spytał, słysząc dobijającego się do drzwi Krzywołapa.

Arystokrata zaklął pod nosem i podniósł się z kanapy, po czym ruszył w stronę sypialni Gryfonki, narzekając:

— Cholera, mogłaby choć raz zabrać tego pchlarza ze sobą.

Gdy tylko otworzył drzwi, do salonu wbiegł dumny kocur, od razu kierując się w stronę kanapy. Usiadł w kącie, po czym zwinął się w kłębek, uważnie przyglądając się Ślizgonom.

— A gdyby tak Anthony dowiedział się o tym, że jego najlepszy przyjaciel całował się z jego dziewczyną? — zaproponował Nott, przebiegle się uśmiechając. — Chłopak powinien wiedzieć, z kim się wiąże — dodał niewinnie. — No i Terry Bott mógłby w końcu oczyścić sumienie, opowiadając mu, co robił z Amber w składziku na miotły.

— Corner też nie byłby w komfortowej sytuacji, bo przecież z obydwoma się przyjaźni. Musiałby stanąć po stronie jednego z nich — zauważył Draco.

— Czyli ustalone.

— Czy ty przypadkiem nie miałeś już nigdy nie wziąć alkoholu do ust? — zapytał Zabini, nie mogąc powstrzymać uśmiechu, widząc, jak Nott rozlewa resztki whisky do szklanek.

— To wszystko przez ciebie! — wykrzyknął Teodor. — Kupiłeś mi sok jabłkowy. JABŁKOWY! Doskonale wiesz, że nie znoszę jabłek.

— Spokojnie, Teo. Następnym razem kupimy ci marchewkowy albo brzoskwiniowy...

— Albo porzeczkowy — wtrącił Blaise.

— Obejdzie się — oznajmił Nott, biorąc szklankę ze stołu.

— Czyli co, stary Nott wrócił? — upewnił się Draco.

Blondyn uśmiechnął się, gdy jego przyjaciel skinął głową.

Zabini klasnął w dłonie i przeciągnął się w fotelu.

— To co, otwieramy kolejną butelkę? — spytał z nadzieją.

— Nie — odpowiedział Draco stanowczym tonem, po czym spojrzał na zegarek i dodał: — Za godzinę będzie tu Granger. Pójdę wziąć prysznic, a wy w tym czasie posprzątajcie i wywietrzcie pokój. No co? — spytał obronnym tonem, widząc ich kpiące spojrzenia.

—Nic, nic — powiedział szybko Blaise, po czym szepnął do Teodora: — Oprócz tego, że jesteś pantoflarzem.

Nott prychnął i pokręcił głową. Nigdy nie przypuszczał, iż Draco da się tak łatwo owinąć wokół palca. A jednak proszę, był świadkiem, jak jego przyjaciel wariuje na myśl, iż Granger może dowiedzieć się o ich małym spotkanku.

— Gdzie się podziały jego jaja? — spytał brunet, z żalem patrząc na, idącego do łazienki, arystokratę.

— Powiedziałbym, że są w garści Granger. Na jego miejscu też wolałbym jej nie denerwować. Pomyśl tylko, jeden fałszywy ruch i… — Zabini zrobił dramatyczną przerwę, unosząc dłoń i zaciskając pięść tuż przed nosem Teodora. — masz luźniej w gaciach.

Brunet wzdrygnął się na samą myśl. W trosce o zdrowie przyjaciela i przyszłe pokolenia rodu Malfoyów zaczął zbierać puste opakowania. Blaise, zgodnie z prośbą Dracona, otworzył okna. Chcąc przyśpieszyć nieco wywietrzenie pokoju, otworzył drzwi do pokoi prefektów naczelnych i wejście do dormitorium. Krzywołap, obudzony przez całe zamieszanie, majestatycznie podniósł się z kanapy i wskoczył na, zwykle zajmowany przez arystokratę, fotel i wyprężył grzbiet, rozglądając się za chłopakiem. Wytrwale czekał, aż ten w końcu wyszedł z łazienki i zlustrował wzrokiem wysprzątany salon, a kiedy podszedł bliżej, Krzywołap zaczął mruczeć.

— Więc mamy wszystko ustalone na mecz, tak? — upewnił się blondyn, zupełnie nie zwracając uwagi na pupila swojej dziewczyny.

Zabini skinął głową, uśmiechając się złośliwie.

— Teraz trzeba tylko zwędzić skądś eliksir, który zatrzyma Marcusa na dłuższe posiedzenie w kiblu — podsumował Nott, zmieniając puste butelki w małe, gumowe piłeczki, którymi natychmiast zainteresował się Salazar.

— To nie problem. Brat Ginny otworzył sklep w Hogsmeade. Tam jest tego pełno — oznajmił Blaise.

Rudy kocur zeskoczył z fotela i zaczął ocierać się o nogi Dracona. Ten, w dalszym ciągu ignorując go, kontynuował rozmowę z przyjaciółmi.

— Czy tylko mi się wydaję, czy ten kot rzeczywiście podstępnie się uśmiecha? — zauważył czarnoskóry Ślizgon, z zainteresowaniem przyglądając się Krzywołapowi.

— To tylko głupi sierściuch. On nie może się uśmiechać — powiedział znudzonym tonem Nott, z politowaniem patrząc na przyjaciela.

Pupil Gryfonki prychnął, po czym wskoczył na stolik, porwał stamtąd srebrny sygnet i, nie oglądając się za siebie, wybiegł z dormitorium.

— Mój pierścień! — wrzasnął Draco i rzucił się w pogoń za Krzywołapem.

Teodor i Blaise wymienili rozbawione spojrzenia, po czym ruszyli za kocurem i arystokratą.

Pomimo swojej okazałej tuszy, Krzywołap potrafił naprawdę szybko biec, co szczerze zaskoczyło Dracona. Zazwyczaj jego aktywność sprowadzała się do wskakiwania na jego fotel, chodzenia do misek i rzucania nimi, gdy były puste oraz ucinania sobie drzemki na łóżku Hermiony.

— Po co się tak męczyć. Jedno proste zaklęcie…

— NIE! — krzyknął blondyn, wyrywając różdżkę Teodorowi. — On może tego nie przeżyć. A wtedy ja będę miał piekło z Granger.

Draco oddał mu różdżkę i odwrócił się, jednak Krzywołap zdążył się gdzieś ulotnić razem z jego wartościowym pierścieniem. Przeklął siarczyście, doskonale wiedząc, jak nikłe są szanse odnalezienia sygnetu.

Blaise uniósł różdżkę, by zaklęciem przywołać skradziony przedmiot. Czekali z nadzieją, iż to rozwiąże problem, jednak nic się nie wydarzyło.

— Rozdzielmy się. Skurczybyk nie mógł pobiec z taką prędkością daleko — powiedział Zabini i skręcił w lewo.

Arystokrata, obiecując sobie, że już nigdy nie będzie dokarmiał tego małego, otyłego psychopaty, ruszył naprzód, uważnie się rozglądając. Tak jak mówił Zabini, kocur nie pobiegł zbyt daleko. Zmęczony wysiłkiem, przyczaił się przy posągu Wiedźmy z Windshire, nadal jednak trzymał w pysku srebrny pierścień.

Draco uśmiechnął się złowrogo i nachylając się, powoli zaczął podchodzić do zwierzaka.

— Kici kici, skurwysynku. Chodź tu, mały pchlarzu — szepnął, wyciągając dłoń, na co Krzywołap zerwał się i zaczął uciekać. — No nie!

Ślizgom wyjął różdżkę, dochodząc do wniosku, iż jedno małe zaklęcie oszałamiające na pewno nie zrobi mu krzywdy i wycelował w rudego kota. W momencie, gdy Krzywołap padł na podłogę, korytarz rozbrzmiał zduszonym krzykiem Hermiony.

— Krzywołap!

Dziewczyna podbiegła do leżącego w bezruchu rudego kocura i uklękła przy nim.

— Nienienie, Krzywołapku, tylko nie to — mamrotała, wyrzucając szybko słowa z zaciśniętego gardła. Drżącą dłoń położyła na puchatym brzuszku, by sprawdzić, czy zwierzę przeżyło.

Draco z niepokojem obserwował dziewczynę. Głośno przełknął ślinę, gdy zdał sobie sprawę, że jego związek z Gryfonką może skończyć się tak samo nagle, jak się zaczął. Stał, niczym sparaliżowany, w napięciu oczekując wyroku.

Hermiona w końcu uniosła głowę i spojrzała na arystokratę, który nawet z tej odległości mógł ujrzeć w jej oczach błyski wściekłości. Delikatnie wzięła w ramiona swojego pupila i ruszyła do dormitorium.

— Masz szczęście — syknęła, mijając Dracona.

Blondyn wypuścił długo wstrzymywane powietrze i ruszył za kasztanowłosą, starając się wyglądać na zawstydzonego i skruszonego. Podczas gdy dziewczyna zamknęła się w swoim pokoju, Ślizgon podszedł do barku i wypił szklaneczkę Ognistej, przygotowując się na czekającą go rozmowę. W końcu o mało nie zabił wieloletniego pupila swojej dziewczyny.

Usiadł na fotelu i potarł kark, już słysząc te wszystkie wrzaski i oskarżenia, jednak nie miał wątpliwości na to, że sobie zasłużył. W końcu, gdyby ktoś coś zrobił jego Salazarowi...

Jego rozmyślania przerwało uderzenie. Drgnął, zaskoczony i odruchowo potarł głowę, patrząc w dół, na rzucony w niego srebrny pierścień. Powoli odwrócił się i wstał, obronnie unosząc dłonie.

— To nie tak, jak myślisz. Mogę to wszystko wytłumaczyć — powiedział, próbując choć trochę udobruchać dziewczynę.

— Ty... — warknęła Hermiona, patrząc na niego z groźnym błyskiem w oku. — O mało go nie zabiłeś! Lepiej, żebyś miał dobrą wymówkę.

— Granger...

— Nie przerywaj mi! — krzyknęła, mierząc w niego palcem. — Dobrze wiesz, że ma już swoje lata i w każdej chwili może... Ale nie! Ty po prostu musiałeś latać za nim z różdżką jak psychopata i o mało nie wysłałeś go do grobu. No co? Nic nawet nie powiesz?!

— Powiedziałbym, gdybyś choć na chwilę się zamknęła — odparł poirytowany Draco, mierząc ją spojrzeniem znad zmarszczonych brwi.

— I jeszcze się wymądrza!

— Cholera, Granger, ja go chciałem tylko zatrzymać!

— Och, oczywiście! Najlepiej Avadą! — powiedziała Gryfonka, gwałtownie wyrzucając ręce.

— To była tylko jedna, mała, niewinna Drętwota. Nic się nie stało...

— Ale mogło się stać i doskonale o tym wiedziałeś. Ty go po prostu nie znosisz!

— Tak, ale, na Merlina, nie na tyle, żeby próbować zabić kota mojej dziewczyny — bronił się Ślizgon, rozpaczliwie szukając czegokolwiek, co mogłoby mu pomóc.

— Przyznaj, w ogóle by cię to nie obeszło, gdyby coś mu się stało.

— No teraz to już zmieniasz temat — zauważył Draco, patrząc na nią oskarżycielsko. Podszedł do barku i nalał sobie jeszcze jedną szklankę Ognistej. — To, że go nie lubię to jedno, ale ja chciałem tylko odzyskać swój sygnet — dodał, gdy opróżnił szkło.

Kasztanowłosa pokręciła głową i zaśmiała się gorzko.

— No tak. Najważniejsze jest to, żeby nic się nie stało sygnetowi. Kto by się przejmował życiem niewinnego, schorowanego kota? Jeszcze trochę i kawałek srebra stanie się ważniejszy ode mnie.

Blondyn z hukiem odstawił szklankę i spojrzał ze złością na Hermionę.

— Uważaj — szepnął cicho, ostrzegając ją, iż stąpa po wyjątkowo kruchym lodzie. Co innego oskarżać go o stawianie prezentu urodzinowego wyżej niż życie otyłego siersciucha, a co innego pomawiać go o to, iż bardziej niż życiem dziewczyny przejmował się błyskotką.

Gryfonka zamilkła, jednak nadal była oburzona zachowaniem arystokraty. Założyła ręce na piersi i wbiła wzrok w kominek.

— A jeśli już poruszasz temat zdrowia tego... kota — zaczął Draco, powstrzymując się pod wpływem jej spojrzenia od użycia bardziej odpowiednich, jego zdaniem, słów. — Zamówiłem wizytę. W przyszłym tygodniu zjawi się tu specjalista i zbada twojego kota.

Hermiona zamarła, zaskoczona jego słowami. Cała złość gdzieś się ulotniła, gdy dotarło do niej, iż chłopak specjalnie dla jej bezpieczeństwa sprowadzi do zamku uzdrowiciela. Nie sądziła, że Draco pamiętał o zmianie, jaką wyczuła u Krzywołapa, a tym bardziej, iż zadba o to, by kocur wyzdrowiał.

W czasie, gdy Gryfonka walczyła z wyrzutami sumienia, arystokrata nie mógł nadziwić się swojej wyobraźni i zdolności do improwizacji. Dziękując w duchu za spryt, jakim został obdarzony, zakodował sobie w pamięci, by jak najszybciej zamówić wizytę dla pupila Hermiony. Napięcie i stres odeszły w niepamięć, gdy spojrzał na dziewczynę. Wiedział, że ten drobny kryzys został zażegnany.

— Naprawdę to zrobiłeś? — spytała cicho, delikatnie się do niego uśmiechając, a gdy Draco skinął głową, podeszła do niego i niepewnie go objęła. — Dziękuję.

Blondyn wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „to nic takiego”, po czym nachylił się i złożył delikatny pocałunek na jej czole.

***

Stała, ze spuszczoną głową wpatrując się w stary, wysłużony model szkolnej miotły. Sporym niedomówieniem byłoby określenie, że czuła się nieswojo. Otoczona przez grupkę Ślizgonów nie mogła oprzeć się wrażeniu, że, pomimo związku z Malfoyem, nie jest tu mile widziana. Oczywiście nie usłyszała nawet jednego złego słowa na swój temat, ale doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że wszystko wyglądałoby inaczej, gdyby nie obecność arystokraty, który stał obok, ustalając razem z Zabinim i Nottem termin kolejnego treningu. Zresztą, gdyby nie on, w ogóle nie byłoby tej niezręcznej sytuacji, a ona jak zwykle zajęłaby miejsce wśród Gryfonów.

— Podczas ostatnich zajęć mieliście okazję przećwiczyć granie na poszczególnych pozycjach — zaczęła pani Hooch, stawiając na środku boiska kufer z piłkami do Quidditcha — teraz pora na to, by sprawdzić się w praktyce. Potrzebuję dwójki kapitanów — oznajmiła, spoglądając po zebranych uczniach.

Arystokrata nawet nie musiał się zgłaszać na ochotnika. Ślizgoni jednogłośnie wybrali go na swojego kapitana, wypychając go przed szereg. Nauczycielka pokiwała głową z aprobatą i odwróciła się w stronę Gryfonów, którzy prowadzili zaciętą dyskusję na temat tego, kogo wybrać na to miejsce. W końcu jednak Dean odpuścił i z naburmuszoną miną obserwował, jak Cormac McLaggen podchodzi do profesor Hooch.

— Reszta niech ustawi się w jednej linii. Zaczyna pan Malfoy.

Ślizgon nawet nie zaczekał, aż uczniowie wykonają polecenie nauczycielki, bez zastanowienia mówiąc:

— Zabini.

Hermiona obserwowała, jak chłopak podchodzi lekkim krokiem do arystokraty, nie mogąc wyzbyć się lekkiego uczucia zawodu.

„To normalne, że wybrał go jako pierwszego. Są przyjaciółmi i grają razem w drużynie” — zrugała się w duchu.

Tak jak podejrzewała, jako drugą osobę wybrał Notta.

„Może teraz?” — pomyślała, czekając, aż blondyn dokona kolejnego wyboru. „No tak, Malcolm też jest w drużynie.”

„Podobnie jak Harper” — dodała, gdy chwilę później do drużyny Malfoya dołączył kolejny Ślizgon. Jednak nic nie mogła zrobić, by pozbyć się narastającego uczucia złości. Dyskretnie rozejrzała się, sprawdzając, kto jeszcze nie został wybrany. Oprócz niej byli jeszcze Lavender, Neville i Trewis, Ślizgon, którego Malfoy wprost nie znosił.

„Teraz to już na pewno wybierze mnie” — pomyślała, pewna siebie.

— Trewis — oznajmił stanowczym tonem blondyn, z niesmakiem patrząc na zbliżającego się Ślizgona.

Poczuła, jakby właśnie została spoliczkowana. Otuchy nie dodawały jej prześmiewcze uśmiechy niektórych Ślizgonów ani tym bardziej fakt, że została sama z Nevillem, po tym, jak do drużyny Cormaca dołączyła Lavender. Przygryzła wewnętrzną stronę policzka i starała się za wszelką cenę nie patrzeć w stronę pewnego blondwłosego arystokraty.

— Pan Malfoy — ponagliła profesor Hooch.

Ślizgon uśmiechnął się przebiegle, gdy napotkał spojrzenie kasztanowłosej i przywołał ją do siebie palcem wskazującym, nie wiedząc, że drażni ją tym jeszcze bardziej. Gdy tylko dziewczyna podeszła do niego, zwrócił się do reszty drużyny:

— Poczekajcie chwilę, zaraz wracamy — po czym chwycił Gryfonkę za ramię i poprowadził ją w kierunku schowka na miotły.

— Możesz mi wyjaśnić, co my takiego robimy? — spytała, nie kryjąc irytacji.

— Idziemy po moją starą miotłę. Nie możesz latać na czymś takim — oznajmił, z niesmakiem patrząc na starą, wysłużoną miotłę szkolną. — Nawet do zamiatania podwórka się nie nadaje — dodał, licząc na to, że ją rozbawi.

Ta jednak jeszcze bardziej się naburmuszyła i rzuciła:

— Do tej pory nie miałeś nic przeciwko, żebym na niej ćwiczyła.

— Owszem, ale do tej pory nie grałaś w mojej drużynie — oznajmił, jakby to było czymś oczywistym i niewymagającym tłumaczenia.

— Obejdzie się — odpowiedziała oschle, uwalniając ramię z jego uścisku.

— O co ci chodzi?

— O nic.

Westchnął ciężko, przeczuwając nadchodzącą kłótnię. Złapał Gryfonkę za nadgarstek i delikatnie przyciągnął w swoją stronę, pytając raz jeszcze:

— O co chodzi?

Początkowo chciała się odwrócić i wrócić na boisko, jednak gdy arystokrata objął ją w talii, cały jej upór i złość zniknęły. Wciąż czując na sobie jego wyczekujący wzrok, wydukała ze spuszczoną głową:

— No bo... po prostu nie sądziłam, że... znaczy się... myślałam, że się mnie nie wstydzisz.

— Bo się nie wstydzę — odpowiedział, zastanawiając się, skąd w ogóle przyszedł jej do głowy taki pomysł. — Znowu z kimś rozmawiałaś, tak?

Pokręciła przecząco głową. Dopiero po chwili, wciąż wpatrując się w swoje stopy, wyjaśniła:

— Niby się nie wstydzisz, a do drużyny wybrałeś mnie na samym końcu — mruknęła, mnąc w rękach jego koszulkę.

Dopiero gdy usłyszała jego niski, gardłowy śmiech, podniosła głowę, mrużąc niebezpiecznie oczy.

— To o to ci chodzi? — upewnił się arystokrata, nie mogąc uwierzyć, że Gryfonka boczy się na niego z tak błahego powodu. — Posłuchaj — powiedział, ujmując w dłoń jej podbródek — to jest mecz. Rywalizacja. A o co chodzi w rywalizacji?

— O wygraną.

— No właśnie. To chyba jasne, że nie zacząłem od osób, które ledwo utrzymują się na miotle — oznajmił, jednak widząc jej minę, tonem znawcy dodał: — Oczywiście robisz ogromne postępy, mimo wszystko...

— Rozumiem.

„A przynajmniej staram się zrozumieć” — pomyślała. Wiedziała, jak ważne jest dla niego, by wygrać, przechodziła to już z Ronem i Harrym, jednak wciąż miała wątpliwości czy zwycięstwo w podrzędnym, uczniowskim meczu było ważniejsze niż ona. Zgodziła się jednak na zmianę miotły, czując jak złość i rozgoryczenie ustępowało miejsca zawstydzeniu. Dotarło do niej, że zachowała się jak głupia, pusta dziewucha, która oczekuje, że teraz wszystko będzie kręcić się wokół jej osoby.

— O co chodzi tym razem? — spytał znudzonym tonem, trafnie odczytując wyraz jej twarzy. Wyrwał dziewczynie z ręki szkolną miotłę i umieścił na jej miejscu swojego starego Nimbusa 2001. — I przestań tak się kiwać na boki, bo wyglądasz, jakbyś cierpiała na chorobę sierocą. A teraz słucham.

— Przepraszam — wyrzuciła w końcu. — Nie chciałam robić ci scen. Zachowałam się jak kretynka... ja tak nie mam na co dzień — skończyła nieskładnie, wywołując u niego wybuch śmiechu.

— Po prostu w czasie pełni wychodzi z ciebie prawdziwa natura — zażartował, po czym skrzywił się, gdy Gryfonka wbiła mu łokieć między żebra. — Ała, coś ty taka drażliwa? Okresu dostałaś? — naigrywał się, jednak wystarczyło jedno spojrzenie dziewczyny, by zrozumiał, że tak właśnie było. — Mogłaś powiedzieć — rzucił na swoją obronę.

W drodze na boisko powrócił myślami do tych kilku dni, które spędził w ciele Gryfonki. Skrzywił się na samo wspomnienie dnia, w którym przeżywał dokładnie to samo, co jego dziewczyna w tej chwili. Nie wiedział, co chciała osiągnąć dyrektorka szkoły, gdy wysłała ich na poszukiwanie kwiatu paproci, jednak coś mu mówiło, że nie chodziło jej o to, by przekonał się, że okres bywa naprawdę bolesny. A to właśnie utkwiło mu najbardziej w pamięci. „I piersi Granger” — dodał po namyśle, uśmiechając się pod nosem.

Gdy wrócili na boisko, przeciwnicy byli już gotowi do gry. Przygryzł wargę, zastanawiając się, na której pozycji Gryfonka narobi najmniej szkód i jak jej to przekazać, jednocześnie nie dając do zrozumienia, że jest im kulą u nogi. Uśmiechnął się szeroko i położył dłonie na drobnych ramionach dziewczyny, mówiąc:

— Wiesz co, Granger? Miałaś rację.

— Miałam?

— Tak, powinienem wybrać cię o wiele wcześniej, bo w końcu sam cię uczyłem i dostrzegłem w tobie ogromny talent do gry jako ścigający — oznajmił z entuzjazmem.

— Ścigający? — spytała razem z trójką ścigających Slytherinu. — Nie, ja myślałam, że najlepiej sprawdzę się jako szukający... albo obrońca — oznajmiła szybko, przerażona wizją tego, że arystokrata chce ją zmusić do próby skoordynowania utrzymywania się na miotle, obserwowania gry i łapania kafla.

— Na obronie chce zagrać Harper — wyjaśnił, dając jej do zrozumienia, że to absolutnie nie jego wina.

— Tak? — zapytał zaskoczony Ślizgon, który do tej pory grał razem z Zabinim i Malcolmem jako ścigający. Widząc natarczywe spojrzenie arystokraty, oznajmił niezbyt przekonująco: — Właściwie zawsze chciałem grać na obronie, ale Graham nie potrafi nic innego, więc musiałem poświęcić swoje marzenia i...

— Dziękujemy za ten jakże wzruszający wywód — przerwał mu poirytowany Nott.

— Blaise i Malcolm zostają na swoich pozycjach, Trewis, zastąpisz Scubsa i razem z Teodorem będziesz odpowiadał za tłuczki — zarządził blondyn, po czym wziął Gryfonkę pod rękę i przyprowadził do Zabiniego. — Skrócony kurs taktyki dla tej pani poproszę.

Nim dziewczyna zdążyła zaprotestować, Draco odwrócił się na pięcie i podszedł do Notta.

— Dobra — zaczął Zabini — na początek podstawowa formacja...

— To wy latacie w jakiś formacjach?!

— No tak... a co myślałaś, że błąkamy się bez sensu po boisku? — zażartował, jednak z miny Gryfonki wywnioskował, że tak właśnie było. Spojrzał na arystokratę, zastanawiając się, czy ten aby nie pogrążył ich, przydzielając takie, a nie inne zadania. Ten jednak pogrążony był w rozmowie z brunetem.

— Posłuchaj, Nott — zaczął cicho, by nie usłyszeli tego pozostali Ślizgoni — ja wiem, że za nią nie przepadasz, ale zrób to dla mnie i pilnuj, by nie oberwała tłuczkiem. Wiesz... jeszcze przyda mi się przytomna.

Teodor zaśmiał się pod nosem, po czym niemal niezauważalnie skinął głową.

— Drużyno — zaczął blondyn, zwołując zawodników.

Ślizgoni ustawili się w kole, zostawiając miejsce dla Gryfonki, która z dystansu obserwowała, jak nakładają jedną dłoń na drugą. Gdy wszyscy wykonali ten gest, arystokrata spojrzał wyczekująco na dziewczynę. Podeszła do nich, przewracając oczami. Gdy tylko położyła dłoń na wierzchu, wyrzucili je w górę, wołając:

— Ciach babkę w piach!

— Serio? To wasz okrzyk bojowy?

— Fajny, co nie? — wyszczerzył się Blaise, po czym wbił się w powietrze.

W ślad za nim poszli pozostali Ślizgoni. Gdy został z nią już tylko Draco, podeszła do niego, ze zbolałą miną prosząc:

— Zamień się ze mną.

— Nie ma mowy. Poza tym jesteś stworzona do grania na tej pozycji.

— Ale ja jestem o wiele lepsza w takich, które nie wymagają ode mnie ruchu i inicjatywy — odpowiedziała, spanikowana wizją siebie, zmuszonej do oderwania dłoni od miotły, by złapać piłkę.

— Będę o tym pamiętał — wyszeptał jej do ucha i dołączył do drużyny.

Hermiona najchętniej odwlekałaby ten moment jak najdłużej, ale gdy zobaczyła poirytowane spojrzenie pani Hooch, ona także wzleciała w powietrze. Gdy podleciała do Zabiniego, ten polecił:

— Ustaw się na prawym skrzydle. Postaramy się z Malcolmem, żebyś nie miała zbyt dużo do roboty, ale jeśli już złapiesz kafla, najlepiej będzie, jak podasz go któremuś z nas. — Zmarszczył brwi, zastanawiając się nad tym, jak Gryfonka może im pomóc w grze. — Możesz robić sztuczny tłok, gdy będą lecieć w stronę naszych pętli i utrudniać im rozgrywanie.

Hermiona pokiwała głową, dopingując siebie w duchu, że tyle będzie w stanie zrobić. Czekając na gwizdek pani Hooch, wzięła uspokajający oddech i ustawiła miotłę tak, by jak najbardziej zniwelować wpływ wiatru.

Ruszyli. Zabini przechwycił kafla i razem z Malcolmem popędzili w kierunku pętli przeciwników, zostawiając Gryfonkę na środku boiska. Zgodnie z jego radami, trzymała się na uboczu, od niechcenia krążąc po boisku. Uśmiechnęła się, gdy czarnoskóry Ślizgon przechytrzył Cormaca, zdobywając punkt dla ich drużyny.

Nieprzyjemny świst zmusił ją do oderwania wzroku od dwójki ścigających. Gdy się odwróciła, ujrzała mknącego ku niej z zawrotną prędkością tłuczka. Nim jednak zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, pojawił się przed nią Nott, odbijając piłkę w Neville'a.

— Faul! — wykrzyknęła profesor Hooch, po tym, jak Trewis odbił tłuczka w obrońcę przeciwników.

— Cholera — warknął arystokrata, patrząc, jak Dean Thomas zbliża się do ich pętli. Skrzywił się, gdy kafel przeleciał między rękami Harpera, trafiając do celu.

Pół godziny później zaczął żałować, że wybrał do swojej drużyny Trewisa. Chłopak w ogóle nie sprawdził się jako pałkarz, pozwalając, by tłuczki wielokrotnie przeszkodziły ścigającym w zdobyciu punktu. Sytuacja wyglądała jeszcze gorzej z racji tego, że Teodor, na wyraźną prośbę Dracona, całą swoją wagę poświęcał temu, by Gryfonka nie ucierpiała podczas meczu.

Arystokrata przyspieszył, widząc, jak przeciwnicy przechwytują kafla i zmierzają ku Harperowi, który także miał problemy z tym, by odnaleźć się na nowej pozycji. Wystrzelił ku Lavender, chcąc zmusić ją do oddania piłki. Uśmiechnął się chytrze, gdy przerażona dziewczyna z piskiem rzuciła się w bok, upuszczając kafla.

Spojrzał w dół na drobną Gryfonkę, której z trudem przychodziło utrzymanie się na miotle, mając do dyspozycji tylko jedną rękę. Poprawiła chwyt i rozejrzała się w poszukiwaniu któregoś ze swoich ścigających, by zgodnie z poleceniem Zabiniego oddać mu piłkę. Podleciała kawałek i odrzuciła kafla Malcolmowi.

Draco z politowaniem obserwował jak, rzucona przez dziewczynę, piłka traci impet i anemicznie opada w połowie drogi do Ślizgona.

— To by było nawet śmieszne, gdyby nie było tak... — zaczął Teodor, obserwując jak dziewczyna, szybując za kaflem, wpada na Trewisa.

— ... tak żałosne — dokończył arystokrata. — Ale wiesz, co? Wcale się tym nie przejmuję. Latam tak dobrze, że starczy za oboje — dodał, krzywiąc się, gdy tłuczek odbity przez Trewisa trafił Malcolma w łokieć.

— A ona w czym jest tak dobra, że wystarczy za dwoje?

— No, wiesz, z pewnością ma wiele zalet, których jeszcze nie odkryłem — odpowiedział blondyn, podczas gdy Dean zdobył kolejny punkt.

Nott zerknął na tablicę wyników.

— Podrzędny mecz czy nie, ale to trochę wstyd przegrać z Longbottomem...

— Ano wstyd — odparł Draco, analizując sytuację. Pozbawieni jednego ścigającego Zabini i Malcolm nie byli w stanie przebić się przez obronę, nie mówiąc już o unikaniu tłuczków, które bez problemu ich odnajdywały. — Dobra, Nott, wracaj do gry. Nie dadzą sobie rady wyrównać, mając ciągle te przeklęte tłuczki na ogonie.

— A Granger? Co, jeśli oberwie?

— Ja się nią zajmę.

Chwilę później podleciał do Gryfonki, nakazując jej, by ruszyła za nim. Gdy byli już na wysokości, na której nie zagrażały im tłuczki, zatrzymał miotłę, wypatrując złotej piłeczki.

— Mówiłam ci, że to nie jest dobry pomysł — powiedziała z wyrzutem.

— Nie było tak źle — o ile swoją wypowiedź zaczął z kamienną twarzą, o tyle zakończył ją z perfidnym uśmieszkiem.

— Ach tak? No to wracam — odgryzła się, nie chcąc dawać mu okazji do naigrawania się z jej umiejętności. Pochyliła trzonek miotły i ruszyła przed siebie, jednak chwilę później poczuła szarpnięcie i straciła równowagę. — Chcesz mnie zabić, Malfoy?! — warknęła, gdy arystokrata zdołał ją ustabilizować.

Z przestrachem spojrzała w dół, zastanawiając się, jak długo by spadała.

— Nigdzie nie idziesz, Granger.

— A to niby dlaczego? Przecież sam powiedziałeś, że nie było najgorzej — odburknęła, wciąż zła na niego, że wystawił ją na pośmiewisko.

— Po pierwsze: to był sarkazm. Po drugie: Nott nie może cię ciągle pilnować, bo musi zająć się też innymi.

— A po trzecie?

— Jestem kapitanem i masz się mnie słuchać.

— Też mi kapitan z bożej łaski... — prychnęła prześmiewczo.

— Mówiłaś coś, kochanie?

— Że boli mnie brzuch!

— A wzięłaś eliksir? — zapytał aż nadto uprzejmym tonem.

— Nie, bo od godziny siedzę okrakiem na kiju, bo ktoś nie potrafi złapać znicza!

Arystokrata uniósł obronnie dłonie, po czym odleciał, wiedząc, że dalsza rozmowa nie ma sensu. Obejrzał się i z zadowoleniem stwierdził, że dziewczyna została na miejscu. Teraz będzie wreszcie mógł skupić się tylko i wyłącznie na swoim zadaniu.

Rozejrzał się po boisku, jednak znicz jeszcze się nie pokazał. Zrobił kilka okrążeń wokół stadionu i odetchnął z ulgą, gdy zobaczył złotą piłeczkę, migoczącą przy jednej z trybun. Pochylił się nad trzonkiem i przyspieszył, chcąc jak najszybciej zakończyć mecz. Wyciągnął dłoń ku trzepoczącej piłeczce. Zacisnął ją w dłoni w momencie, w którym usłyszał trzask łamanej kości.

— Koniec! — zarządziła pani Hooch, uważnie przyglądając się lądującemu na środku boiska Ślizgonowi. — Panie Malfoy, niech się pan jak najszybciej uda do skrzydła szpitalnego. To złamanie nie wygląda najlepiej. Będzie miał pana kto odprowadzić?

— Ta — odpowiedział, oddając jej znicza. — Granger, nie patrz tak, to tylko trochę krwi — rzucił zdawkowym tonem, krzywiąc się z bólu.

— Trochę krwi? Trochę? Pół kości ci wystaje! Gdzie ty idziesz? — spytała, gdy chłopak ruszył w stronę Ślizgonów. — Musisz natychmiast iść do pani Pomfrey.

— Zaraz — odpowiedział, po czym zwrócił się do Notta: — Teo, idź do Snape'a i zarezerwuj boisko na sobotę. Niech Blaise poinformuje chłopaków z drużyny, żeby nie planowali wypadu do Hogsmeade, bo całe przedpołudnie będziemy na treningu.

— Jasne — przytaknął, zabierając od niego miotłę. — Drugą też schować?

Arystokrata skinął na dziewczynę, żeby do nich podeszła i podał przyjacielowi swojego starego Nimbusa.

— Pójść z tobą do skrzydła? — spytał Teodor, z niesmakiem patrząc na jego rękę.

— Dam sobie radę — odpowiedział, ujmując dłoń Gryfonki.

— Właśnie dlatego uważam, że szkoła powinna odejść od tradycji rozgrywek o Puchar Quidditcha — marudziła Hermiona w drodze do skrzydła szpitalnego. — Albo porządnie zadbać o bezpieczeństwo graczy... nie wiem, może użyć gumowych tłuczków...

Pomimo bólu, Ślizgon wybuchnął gromkim śmiechem, który zniknął z jego twarzy, gdy zamiast starszej pielęgniarki zobaczył jej kuzynkę, która, delikatnie mówiąc, nie była do niego przyjaźnie nastawiona. Usiadł na wskazanym przez nią łóżku i czekał, aż przyniesie odpowiednie eliksiry. Zdawało mu się, że kobieta była rozkojarzona i zdenerwowana, jednak pewności nabrał dopiero wtedy, gdy rzucone przez nią zaklęcie, mające za zadanie rozciąć rękaw bluzki, zostawiło krwawy ślad na jego przedramieniu. Syknął z bólu i już chciał odpowiednio skomentować niekompetencje pielęgniarki, gdy napotkał wzrok swojej dziewczyny. Gdy Elizabeth McCullen wyszła na chwilę do gabinetu, Gryfonka powiedziała:

— Ani mi się waż ją denerwować — zagroziła palcem. Lubiła tę kobietę i nie uszło jej uwadze, że coś ją gryzie. — Płakała, widziałeś?

— Płakać to ja powinienem. Patrz! — syknął, pokazując jej rozcięcie. — Miała mnie poskładać, a nie poharatać jeszcze bardziej.

— Każdemu w nerwach może się zdarzyć — starała się go uspokoić. — Jak myślisz, dlaczego...?

— Nie wiem, nie obchodzi mnie to i ciebie też nie powinno.

Chwilę później pielęgniarka wróciła do sali, niosąc ze sobą zieloną, galaretowatą maść. Podeszła do arystokraty i uniosła jego rękę, celując w nią różdżką. Po sali przebiegł głośny trzask.

— Kurwa mać!

— Przepraszam — powiedziała panna McCullen, przykładając dłoń do ust — zapomniałam podać eliksiru uśmierzającego ból.

— Też tak sądzę — odparł Ślizgon, wciąż ciężko oddychając.

Najchętniej nawrzeszczałby na nią i zwyzywał od bezmózgich małpiszonów, jednak nie chciał po raz kolejny tego dnia kłócić się z Gryfonką. Zacisnął zęby i cierpliwie czekał, aż pielęgniarka skończy wsmarowywać maść i założy opatrunek.

— Przez kilka godzin będzie jeszcze trochę pobolewać.

— Słyszałaś ją?! — marudził Draco w drodze do dormitorium. — Będzie mnie pobolewać!

Gryfonka wywróciła oczami, nie mogąc zrozumieć jego zachowania.

— Jeszcze na boisku twierdziłeś, że to nic takiego i takie kontuzje to normalna kolej rzeczy w Quidditchu...

— W Quidditchu tak! Ale nie przez niekompetencje nieuków, które przyjechały nie wiadomo skąd.

— Z Norwegii — wyjaśniła Hermiona, wchodząc za nim do dormitorium.

— Mogłaby przyjechać nawet z Tybetu, ale to nie zmienia faktu, że za takie coś powinna wylecieć — oznajmił, rozsiadając się na sofie.

Przykrył twarz ramieniem, krzywiąc się wskutek tępego bólu, promieniującego wzdłuż ręki.

Dziewczyna usiadła obok, wpatrując się w niego z troską.

— Bardzo cię boli? — spytała.

— Pobolewa.

Gryfonka przysunęła się do niego i położyła głowę na klatce piersiowej Ślizgona, wodząc palcem wskazującym po jego torsie. Gdy zobaczyła, jak kąciki jego ust unoszą się w dyskretnym uśmiechu, spytała:

— Ale pójdziesz dzisiaj ze mną do magazynu?

Odsłonił twarz, przypatrując się dziewczynie.

— Nie mogłabyś mi dzisiaj odpuścić?

Kasztanowłosa spuściła wzrok. Po chwili oznajmiła:

— Obiecałeś.

— Tak, ale to było zanim złamałem rękę i nastawiono mi ją bez znieczulenia. O krojeniu żywcem nie wspomnę!

— Zasłaniasz się tym, bo nie masz ochoty tam iść. Dobrze o tym wiem.

Ślizgon oparł łokcie na kolanach i ukrył twarz w dłoniach. Westchnął ciężko i przeczesał włosy palcami.

— Pójdę z tobą do tego magazynu — oznajmił, przywołując na twarz dziewczyny szeroki uśmiech. — Choćbym miał się zwijać z bólu i zostać kaleką, gdy ręka mi się źle zrośnie, pójdę z tobą do tego magazynu! — krzyknął, a Hermiona dostrzegła na jego skroni pulsującą żyłkę, która już dawno się nie pojawiała. — Choćbym miał nie dosypiać, zawalić mecz finałowy i naukę do egzaminów, pójdę z tobą do tego cholernego magazynu!

Pomimo jego wybuchu, uśmiech nie schodził z ust Gryfonki. Ujęła twarz arystokraty w dłonie i powiedziała:

— Kocham cię.

Chłopak odburknął coś niezrozumiałego i skrzyżował ręce na piersi. Po chwili spojrzał na nią z perfidnym uśmiechem i powiedział:

— Ale nie ma nic za darmo — po czym nachylił się nad nią i złożył na jej ustach namiętny pocałunek. Objął ją w talii i uniósł delikatnie, kładąc Gryfonkę na sofie. Zanim jednak ponownie odnalazł drogę do jej ust, zapytała:

— Draco?

— Tak? — wymruczał, delikatnie pieszcząc koniuszkiem języka płatek jej ucha.

— Czy skoro nasze relacje uległy znacznej poprawie i da się wreszcie z tobą dogadać — zaczęła słodkim, aksamitnym głosem — mógłbyś w końcu zdjąć ze ściany te akty?!

Zamiast odpowiedzi, usłyszała jego niski, gardłowy śmiech.

— Aż tak ci przeszkadzają? — spytał, podnosząc się do siadu i zerkając przez ramię na obrazy roznegliżowanych kobiet.

— Tak.

— To ich nie zdejmę — odpowiedział, uśmiechając się wrednie.

— Malfoy, jak ty mnie drażnisz! — wrzasnęła, odpychając go od siebie.

Wstała z kanapy i poprawiła spódniczkę. Widząc, jak chłopak wpatruje się w jej dekolt, zerknęła w dół, z przerażeniem stwierdzając, że górne guziki koszulki są rozpięte. Zawstydzona, zaczęła nerwowo je zapinać, zastanawiając się, kiedy arystokrata zdążył to zrobić.

— Pójdziesz ze mną i Salazarem na spacer? — spytał Ślizgon, a chwilę później do salonu wszedł doberman, zupełnie jakby rozumiał słowa swojego pana.

— Nie mogę.

— Nie bocz się już, bo i tak ich nie zdejmę — oznajmił, zapinając smycz.

Wyprostował się i spojrzał wyczekująco na Gryfonkę.

— Wcale się nie gniewam... znaczy, gniewam się, ale teraz naprawdę nie mogę — wytłumaczyła. — Przed kolacją muszę jeszcze coś napisać.

Chłopak podszedł do niej, kręcąc głową z niezadowoleniem.

— Słaba wymówka, Granger. Dobrze wiem, że skończyłaś już wszystkie wypracowania, siedziałem przecież z tobą przez pół nocy.

— Tu nie chodzi o wypracowanie — odpowiedziała. Widząc jego pytający wzrok, dodała: — Dowiesz się w swoim czasie.

Arystokrata wzruszył ramionami i wyszedł z dormitorium. Gdy zobaczył w sali wejściowej Zabiniego, ucieszył się, że Gryfonka nie zdecydowała się mu towarzyszyć. Było wielce prawdopodobne, że nie pochwaliłaby ich pomysłu na zaszkodzenie drużynie Krukonów.

— Co tam masz? — spytał, wskazując na trzymaną przez Blaise'a paczuszkę.

— To, mój drogi, jest specjalny dodatek do dzisiejszej kolacji Cornera — odpowiedział, uśmiechając się chytrze. — Chociaż nigdy bym nie pomyślał, że zapłacę dwa galeony za to, żeby koleś robił na rzadko.

— Ciii — uciszył go Draco, nerwowo się rozglądając. — Gdzie Nott?

— Czeka na błoniach — odpowiedział Ślizgon, drapiąc Salazara za uszami. — Właśnie mieliśmy po ciebie iść.

Chwilę później odnaleźli Teodora, opartego o stary, wiekowy dąb. Pogrążony w myślach, nawet nie zauważył przyjaciół.

— Ej, Draco, nie powinieneś interweniować? — zapytał Zabini, wpatrując się w pojedynkujących się uczniów.

— Mam ważniejsze sprawy na głowie. Nott, jak idzie sprawa z Goldsteinem?

— W sobotę Krukoni obchodzą Dzień Roweny Ravenclaw... — zmarszczył brwi, próbując sobie coś przypomnieć — ... w każdym razie jest impreza, na której Terry Drake wygada się przy Anthonym o zdradzie Amber.

— Drake? Który to? — zastanawiał się arystokrata, przywołując w myślach wszystkich znanych mu Krukonów.

— Czwartoklasista. Nikt ważny.

— A skąd on o tym wie? I skąd ta pewność, że puści farbę? — dopytywał się Zabini.

— Jeszcze nie wie — odpowiedział tajemniczo brunet. — A co do twojego drugiego pytania... wystarczy zaklęcie Imperius — wyjaśnił. Nie mógł przecież sam powiadomić o tym Goldsteina, byłoby to zbyt oczywiste, poza tym prefekt Ravenclawu by mu nie uwierzył. — Coś nie tak? — spytał, widząc niemrawe miny przyjaciół.

— Wiesz, że jeśli cię na tym nakryją... — zaczął Malfoy, jednak Teodor oznajmił:

— Czy ja ci wyglądam na kogoś, kto da się złapać za różdżkę w momencie rzucania nielegalnej klątwy?

— Nie, ale mimo to uważaj — powiedział poważnym tonem, po czym zwrócił się do Blaise'a: — A ty, kiedy masz zamiar podać Cornerowi ten specyfik na przeczyszczenie?

Ślizgon przygryzł wargę, zastanawiając się, jak wcielić swój plan w życie.

— Myślałem, żeby dolać mu to do soku na kolacji... ale za cholerę nie wiem jak to zrobić, żeby nikt nie zauważył.

— To jest ten twój genialny pomysł? — zapytał rozdrażniony Nott.

— Nie czepiaj się mnie, mówiłem, że trzeba go jeszcze dopracować.

Przez chwilę stali w milczeniu, obserwując, jak doberman gania ptaki.

— A gdyby tak poprosić skrzata domowego, żeby wysłał na górę sok z dyni, wymieszany z eliksirem?

— Słabo — oznajmił Nott, kręcąc głową. — Nie sądzę, że uwierzą, że połowa stołu nagle dostała grypy żołądkowej. To jednak Krukoni, umieją łączyć fakty.

— Ale można polecić, żeby skrzat podmienił napój na normalny po tym, jak Corner już sobie naleje — rzucił Zabini z błyskiem w oku. — Draco, skrzaty mogą być niewidzialne, co nie?

Arystokrata pokiwał głową, szacując szanse powodzenia tego planu. Bez problemu mógł nakłonić Zgredka do tego, by to zrobił, jednak miał wątpliwości czy skrzat będzie umiał dotrzymać tajemnicy. W końcu jednak postanowili zaryzykować. Nie chcąc tego odwlekać, blondyn polecił przyjaciołom, by odprowadzili psa do dormitorium, a sam udał się do kuchni.

Godzinę później wyszedł z Wielkiej Sali, kierując się w stronę magazynu. Z tego, co mówił Blaise, na efekty eliksiru przyjdzie im czekać kilka godzin, więc odpuścił sobie obserwację Krukona. Gdy wszedł do magazynu, otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

Spodziewał się tego, że będzie kilkanaście dodatkowych osób, sam przecież o to zadbał, jednak mimo to zaskoczył go widok dużej grupy uczniów.

— Granger, możesz mi powiedzieć...?

— Nie teraz.

Czekając, aż dziewczyna przydzieli im zadania, Draco przyjrzał się dodatkowym osobom. Większość z nich stanowiły Ślizgonki, choć trafiło się też kilka dziewczyn z innych domów.

— A do mnie miałaś pretensje, że rozdaję za dużo szlabanów — rzucił, gdy pomocnicy rozeszli się po magazynie.

— Po pierwsze: nie ja a McGonagall, po drugie: rozdawałeś je bez ważnego powodu, tylko dlatego, że ci się narazili — oznajmiła dosadnie, odznaczając w notatniku kolejną część pomieszczenia.

— A jaki ważny powód miałaś, rozdając tuzin szlabanów?

— Zakłócały spokój w bibliotece — odpowiedziała, nie patrząc mu w oczy.

— A komu go zakłócały?

— Tym, którzy przyszli się tam uczyć — powiedziała wymijająco. — Mógłbyś wziąć to popiersie? — spytała, wskazując na rzeźbę jednookiej wiedźmy.

Arystokrata spełnił jej prośbę i ruszył za dziewczyną w głąb magazynu. Postawił rzeźbę we wskazanym przez Gryfonkę miejscu i zapytał:

— Ktoś jeszcze był wtedy w bibliotece? — dopytywał się, ledwo powstrzymując wybuch śmiechu na widok tego, jak Gryfonka stara się unikać jego wzroku.

— Pani Pince.

Ślizgon uśmiechnął się zwycięsko.

— Czyli przeszkadzały TOBIE i w akcie zemsty każdą zmusiłaś do niewolniczej pracy w odmętach szkoły. Jesteś tak samo zepsuta, jak ja.

— Jeszcze chwila, a będziesz pastował podłogi — zagroziła, związując włosy w kucyka.

Arystokrata zaśmiał się pod nosem i objął dziewczynę w talii, pytając:

— To w takim razie co mam robić?

— Nadzorować pracę innych — odpowiedziała, odchylając się do tyłu, by zwiększyć dzielący ich dystans. — Podobno boli cię ręka.

— Bardzo — odpowiedział, nachylając się nad nią.

— Malfoy, nie tutaj, na Merlina — syknęła, uwalniając się z jego uścisku. — Idź lepiej pilnować, by wszystko zostało zrobione, jak należy.

Naburmuszony chłopak ruszył przed siebie, kierując się w część magazynu, w której pracowały Ślizgonki. Zanim jednak zdążył wejść do właściwej alejki, Gryfonka złapała go za ramię, mówiąc:

— Ja tam pójdę — po czym, nawet na niego nie patrząc, zniknęła między regałami.

Gdy tylko dotarła na miejsce, rozmowy dziewczyn ucichły, a same zainteresowane wymieniły miedzy sobą znaczące spojrzenia, jednak ani słowem nie uprzykrzały się Gryfonce. Widocznie doszły do wniosku, że nie warto ryzykować kolejnego szlabanu i przynajmniej na razie dały jej spokój.

Czując, że jest obserwowana, odwróciła się i zobaczyła arystokratę, nonszalancko opierającego się o regał. Gdy ich spojrzenia się spotkały, Ślizgon odepchnął się od mebla i wszedł do alejki.

— Coś się stało? — spytała, odstawiając na półkę starą fotografię szkolnej drużyny Quidditcha.

— Czemu miałoby się coś stać? Po prostu znudziło mi się oglądanie, jak Potter poleruje starą zbroje — odparł zdawkowym tonem. — Nie przydam ci się do niczego?

— Draco? — odezwała się zalotnie jedna ze Ślizgonek. — Mógłbyś mi pomóc? Nie dam rady dosięgnąć do najwyższej półki, może mnie podsadzisz?

— Radzę sobie — odpowiedziała mu cicho Gryfonka, zaciskając zęby. — Możesz wracać do swojej części magazynu.

Arystokrata z rozbawieniem przyglądał się kasztanowłosej, której twarz powoli przybierała barwę purpury.

— Draco! Ile można na ciebie czekać? — marudziła Ślizgonka. — Nie poradzę sobie sama.

Blondyn bardzo chętnie pozwoliłby sytuacji jeszcze się rozwinąć, jednak doszedł do wniosku, że brutalny mord na niewinnych uczennicach, dokonany przez prefekt naczelną, położyłby się cieniem na historii szkoły. Wyciągnął różdżkę i przywołał drewnianą drabinę, stojącą w cieniu pod ścianą. Uśmiechnął się i oznajmił:

— Teraz powinnaś dać sobie z tym radę — kątem oka dostrzegając mściwy uśmiech Gryfonki. Przybliżył się do niej i dodał ściszonym głosem: — Urocza jesteś, gdy robisz się zazdrosna.

— Ja wcale nie jestem... — zaczęła, jednak reszta jej wypowiedzi została stłumiona przez pocałunek.

Odchrząknął, po czym zwrócił się do Ślizgonek:

— Miłe panie, życzę przyjemnej pracy.

Odwrócił się na pięcie, z impetem wpadając na młodego Gryfona.

— Cholera jasna, uważaj, jak łazisz, sieroto! — syknął i, nie zwracając uwagi na upuszczone przez chłopaka rzeczy, zniknął w bocznej alejce.

Hermiona pokręciła głową i schyliła się, podnosząc z posadzki komplet gargulków sprzed co najmniej stu lat. Gdy wyprostowała się i wyciągnęła rękę, podając Tomowi poskładane rzeczy, zauważyła, że chłopiec z fascynacją i dziwną determinacją wpatruje się w czarny kamień naszyjnika, który wysunął się spod jej bluzki. Obronnym gestem zacisnęła pięść na czarnym kamieniu, po czym szybko włożyła go z powrotem na miejsce. Nie chciała, by ktokolwiek go widział, by ktokolwiek go podziwiał. On był jej! Nikt inny nie miał prawa go oglądać.

— Proszę — powiedziała dziwnie oschłym głosem, ponownie podając chłopcu pudełko. Mały Gryfon niemal nieświadomie wziął od niej komplet do gry, wciąż wpatrując się w miejsce, za którym zniknął naszyjnik dziewczyny. — Mógłbyś znaleźć Malfoya i przekazać mu, żeby ustawił regały w sektorze pamiątek osobistych? — dodała, gdy przypomniała sobie, że nie zdążyli tego zrobić poprzednim razem.

Chłopiec zamrugał, otrząsając się z letargu i skinął głową, po czym zniknął w ciemnej alejce.

Draco Malfoy siedział na drewnianej skrzyni, obserwując, jak prefekci poszczególnych domów wykonują powierzone im przez niego zadania. Uśmiechnął się pod nosem, widząc, jak czerwony na twarzy Anthony Goldstein szoruje posadzkę.

— Pani szlama naczelna kazała ci przekazać, że masz ustawić regały tam, gdzie będą znajdować się bezużyteczne rzeczy absolwentów — usłyszał cichy, nienawistny szept, sprawiającego kłopoty, pierwszoklasisty.

— Nott! — zwrócił się do przyjaciela, nadzorującego ustawienie oświetlenia — przypilnuj, żeby wszystko było zrobione, jak należy, — po czym zwrócił się do Gryfona, łapiąc go za ramię — a ty, smarku, pójdziesz ze mną.

Gdy oddalili się od pozostałych uczniów, arystokrata popchnął Gryfona na regał. Przytrzymując go, nachylił się nad chłopcem i powiedział:

— Może i dyrektorka stara się usprawiedliwić cię i zrozumieć twoje zachowanie, ale chcę, żebyś wiedział jedno: mnie nie obchodzi to, że miałeś trudne dzieciństwo, że gnoili cię w sierocińcu i teraz też trudno ci się odnaleźć w nowej sytuacji — przerwał, po czym uśmiechnął się niemal dobrotliwie, choć jego oczy wyrażały chęć mordu. — Jeszcze raz nazwij moją dziewczynę szlamą, a przełożę cię przez kolano i spiorę tak, że nie usiądziesz na dupie przez tydzień. Jasne?!

Przez moment mierzyli się wzrokiem, jednak młody Gryfon w końcu opuścił głowę i syknął:

— Tak jest, paniczu Malfoy.

Arystokrata puścił szatę chłopca, po czym odwrócił się na pięcie i skierował się do sektora, który mu wyznaczyła Hermiona, zostawiając Gryfona samego.

Gdy dotarł na miejsce, cmoknął z niezadowoleniem na widok byle jak ustawionych regałów, które zostały tu przyniesione po odnowieniu ich przez uczniów. Przygryzł wewnętrzną część policzka, zastanawiając się nad tym, jak je ustawić, by prezentowały się możliwie jak najlepiej. Wyjął z kieszeni różdżkę i zabrał się do pracy, mając nadzieję, że na tym skończy się jego dzisiejszy pobyt w magazynie. Gdy skończył, spojrzał z dumą na swoje dzieło, jednak po chwili przymknął oczy, prosząc Salazara o odrobinę cierpliwości, gdy usłyszał niezadowolony głos swojej dziewczyny:

— Inaczej to sobie wyobrażałam.

Arystokrata odwrócił się, by zobaczyć, jak Gryfonka krytycznym wzrokiem ocenia ustawienie regałów.

— Powinny być ustawione od największego do najmniejszego, a nie tak przypadkowo — oznajmiła stanowczo, nie zważając na jego niezadowolenie.

— To nie jest przypadkowość, tylko awangarda — Ślizgon podjął próbę obrony swojej koncepcji, choć podyktowane to było bardziej tym, że nie chciało mu się zaczynać wszystkiego od początku niż tym, że zależało mu na tym, by nadać magazynowi nieco ekstrawagancji.

— Wolę moją wizję — powiedziała, krzyżując ręce na piersi.

Uśmiechnęła się pod nosem, widząc, jak chłopak przestawia meble, zgodnie z jej zaleceniem.

— Już jest dobrze?

— Nie, teraz ten najwyższy przysłania światło. Ustaw je w odwrotnej kolejności.

— Mówił ci już ktoś, że jesteś męcząca? — spytał, jednak ponownie spełnił jej prośbę. — A teraz?

— Teraz jest dobrze — odpowiedziała, przywołując na twarz Dracona chwilową ulgę. — Gdy tylko dopasujesz do nich pozostałe regały z tego sektora, będzie idealnie.

— Granger... — rzucił ostrzegawczo — miałem nie męczyć ręki.

— Od lekkich ruchów nadgarstka jeszcze nikt nie umarł, co innego, gdybyś musiał to wszystko ustawiać bez użycia czarów.

— Tak się składa, że nadgarstek i płynność ruchów są dla mnie równie ważne, jak to, czy ręka zrośnie mi się prawidłowo — widząc jej zniesmaczoną minę, dodał: — Na Merlina, Granger, miałem na myśli Quidditcha, ty chora erotomanko!

— A... no tak — bąknęła, cała czerwona na twarzy. — Muszę wracać do... tam.

— Oczywiście. Tylko nie połam nóg — zawołał za nią, widząc, jak pośpiesznie się od niego oddala.

Draco pokręcił głową i ciężko westchnął, wracając do nużącego zajęcia, jakim było ustawianie regałów. Gdyby ktoś inny go o to poprosił, rzuciłby to zajęcie po paru minutach, jednak dla Hermiony zdobył się na odrobinę cierpliwości. Powtarzając sobie, że już niedługo praca w magazynie dobiegnie końca, kontynuował zadanie, ignorując ból niedawno złamanej kończyny. W momencie, gdy ustawił ostatni z regałów, poczuł pieczenie w drugiej ręce. Strach, jaki nim zawładnął nie pojawiłby się, gdyby nie to, że ból promieniował z Mrocznego Znaku.

Syknął z bólu, upuszczając różdżkę na podłogę. Pieczenie narastało, a Draco miał wrażenie, jakby całe jego ramię trawiły płomienie. Przycisnął je do klatki, kuląc się z bólu, a krople potu spłynęły z jego czoła wprost na podłogę. Czuł się tak, jakby Czarny Pan ponownie go za coś karał.

Oparł się o regał i drżącą dłonią podwinął rękaw koszuli. Sapnął z przerażenia, gdy jego oczom ukazał się Mroczny Znak w całej swojej okazałości. Arystokrata potarł ramię w panicznym odruchu, mając nadzieję, iż wzór zniknie, jednak jego nadzieje okazały się próżne. Wzór jeszcze bardziej pociemniał, a ból uświadomił go, iż tym razem to nie jest sen.

Jęknął, a jego nogi zadrżały, grożąc upadkiem. Odwinął rękaw, na powrót zasłaniając ramię, jakby fakt, iż Znak został zakryty, oznaczał to samo, co usunięcie go. W tym momencie usłyszał ciche, pogardliwe prychnięcie. Otworzył oczy.

Parę metrów przed nim stał Tom Moor. Chłopiec patrzył na niego czarnymi, pozbawionymi wyrazu oczyma. Z jego twarzy nie dało się odczytać żadnych emocji.

Ślizgon wyprostował się i powoli ruszył do wyjścia, nie spuszczając z niego wzroku. Jego serce zamarło, gdy w tęczówkach chłopca pojawił się czerwony blask. Zamrugał, próbując pozbyć się tego przerażającego wrażenia. Gdy znów spojrzał na Toma, powitało go puste spojrzenie czarnych oczu. Przełknął ślinę i przyśpieszył kroku, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że ucieka. Tylko jedna osoba mogła mu teraz pomóc. Zerwał się do biegu, ignorując zaskoczone spojrzenia uczniów.

— Malfoy? Co...?

Draco nie zatrzymał się, mijając Hermionę bez słowa wyjaśnienia. Wypadł z magazynu i pobiegł prosto do gabinetu swojego wuja.

Severus, słysząc huk zamykanych drzwi, odłożył sprawdzany esej i przeniósł wzrok na zdyszanego chłopaka.

— On wrócił — wychrypiał, podchodząc do Snape'a.

Nie czekając na zaprzeczenia mężczyzny, podwinął rękaw.

Severus wstał i uniósł brew, wpatrując się w przedramię Ślizgona, na którym widniał niemal niewidoczny wzór.

Draco zerknął w dół i otworzył usta, zaskoczony tym, co ujrzał.

— Przysięgam, on był cały czarny. Czułem go! — wrzasnął, z desperacją patrząc na wuja. — Czy...

— Nie — odparł Snape, bezbłędnie odczytując myśli chłopaka. — Ja nic nie czułem — oznajmił, ujmując jego rękę. Uważnie ją obejrzał, by po chwili stwierdzić: — Wszystko jest w porządku.

— Nic nie jest w porządku! Ja...

— Zapewniam cię, on nie mógł wrócić. Został zniszczony.

Blondyn pokręcił głową. Wyszarpnął dłoń i zaczął przemierzać gabinet niespokojnym krokiem, przeczesując włosy nerwowym gestem. W końcu podszedł do szafki i wyjął z niej Ognistą. Otworzył ją i wziął łyk prosto z butelki. Słodkie pieczenie w gardle na chwilę oddaliło wspomnienia, jakie pojawiły mu się przed oczami.

— Coś jest nie tak.

Severus wrócił do biurka, biorąc kolejne wypracowanie. Przeczytał kilka pierwszych zdań i machnął różdżką, odkładając je na stos prac do poprawienia.

— To normalne, Draco. Dużo przeszedłeś na wojnie. Widocznie robiłeś coś, co przywołało...

— Ustawiałem przeklęte regały.

Snape przeniósł spojrzenie na chłopaka, badawczo się w niego wpatrując.

— Skup się na oklumencji, oddal od siebie wspomnienia. Kiedy zamkniesz je w jednej części umysłu, podobne sytuacje nie będą miały miejsca. Wiesz, co robić.

Draco pokiwał głową. Wziął ostatni łyk i odstawił butelkę. Rozmowa z wujem uspokoiła go, a on sam mógł spojrzeć na wszystko z innej strony. Wyszedł z gabinetu, by móc zaszyć się w swoim pokoju i skorzystać z rady profesora.

Usiadł na łóżku, opierając plecy o wysokie wezgłowie i zamknął oczy. Skupił się na swoim oddechu, oddalając od siebie wszystko inne. Wpadł w trans, koncentrując się na wspomnieniach wojny i tego, co zaszło przed chwilą. Na moment przed osiągnięciem celu, usłyszał ciche skrzypnięcie drzwi. Otworzył oczy i z irytacją spojrzał na intruza.

— Martwiłam się — powiedziała cicho Hermiona, niepewnie zagryzając wargę.

Słysząc te słowa, Draco natychmiast się uspokoił. Skinął głową, dając znak, by usiadła przy nim. Jej obecność działała kojąco na jego zszargane nerwy.

Gryfonka zamknęła drzwi i podeszła do łóżka. Początkowo chciała usiąść obok niego, jednak w przypływie śmiałości ulokowała się między jego nogami. Oparła plecy o jego klatkę piersiową i przymknęła oczy, gdy Ślizgon objął ją jedną dłonią w pasie.

— Powiesz mi, co się stało?

— Nie chcę o tym rozmawiać — powiedział Draco, ucinając temat.

Dziewczyna westchnęła, jednak nie pytała o nic więcej. W zamian ujęła jego rękę, opartą na zgiętym kolanie. Położyła ją na swoich udach i powoli odwinęła rękaw. Czuła, jak ciało arystokraty napina się. Powoli przesunęła palcem po wyblakłym wzorze. Dłoń Ślizgona zacisnęła się w pięść, uwydatniając żyły biegnące przez całą długość przedramienia, jednak nic nie powiedział. Przymknął oczy, pozwalając, by Hermiona kontynuowała delikatną pieszczotę, jednak jej poczynania przynosiły tyle samo przyjemności, co bólu.

— Przestań — poprosił cicho, próbując zabrać rękę.

Miał wrażenie, jakby całe zło, jakie w nim istniało, gromadziło się w Znaku i przy każdym drobnym muśnięciu, odrobina tego zła przechodziła na dziewczynę, kalając jej dobroć i niewinność.

— To mi nie przeszkadza — powiedziała Hermiona, odchylając się, by móc spojrzeć mu prosto w oczy.

Szczerość w jej spojrzeniu upewniła Dracona, iż Gryfonka w pełni akceptuje zarówno Znak jak i jego przeszłość. Poczuł się jej niegodny.

— Ale mi przeszkadza — warknął, wyszarpując rękę z delikatnego uścisku.

— Wiesz, że możesz ze mną porozmawiać. Widzę, że coś cię dręczy.

— Chyba już mówiłem, że nie chcę o tym mówić!

Hermiona spuściła głowę i z powrotem odwróciła się, wlepiając wzrok w swoje dłonie.

Ślizgon przeklął w myślach i objął dziewczynę w talii. Nachylił się, z powrotem łącząc ich ciała i delikatnie potarł policzkiem o policzek kasztanowłosej.

— Zostaniesz ze mną? — spytał cichym, niepewnym głosem.

Hermiona w odpowiedzi uniosła jego dłoń i złożyła na niej pocałunek. Przesunęła się, by oboje mogli położyć się na łóżku. Draco przymknął oczy i wtulił twarz w kasztanowe loki, słuchając spokojnego, coraz bardziej miarowego oddechu Gryfonki.

Obudził go nagły ruch. Zaniepokojony otworzył oczy i zobaczył siedzącą na nim okrakiem Hermionę. Zaskoczony, zmarszczył brwi i uniósł się na łokciach, jednak dziewczyna oparła dłonie na jego piersi i pchnęła go z powrotem na łóżko. Uśmiechnęła się drapieżnie i nachyliła się, by móc wpić się w jego usta z namiętnością, o jaką trudno było ją podejrzewać. Ślizgon nie zamierzał protestować. Odwzajemnił pocałunek, przenosząc dłonie na jej uda. Rozpoczął niespieszną wędrówkę, kierując się coraz wyżej. Gładząc jej aksamitną skórę, wsunął dłonie pod spódniczkę i zacisnął dłonie na pośladkach Gryfonki. W odpowiedzi na ten gest Hermiona poruszyła biodrami i zacisnęła zęby na płatku ucha arystokraty.

Draco odchylił głowę, zagłębiając się w poduszkę. Przeniósł ręce na talię kasztanowłosej i zwinnie zamienił ich pozycję. Oparł dłonie po obu stronach głowy Hermiony i, wpatrując się w jej przymknięte z rozkoszy oczy, docisnął do niej swoje biodra.

Dziewczyna jęknęła gardłowo i wygięła plecy w łuk, pragnąc znaleźć się jeszcze bliżej niego. Chłopak, widząc to, uniósł kącik ust w uśmiechu. Kątem oka ujrzał Mroczny Znak w barwach głębokiej czerni. Wąż wił się niespokojnie wokół czaszki, złowrogo spoglądając na Gryfonkę. Ślizgon uniósł jedną dłoń, w której zmaterializował się sztylet, po czym, patrząc prosto w jej zamglone oczy, bez wahania wbił go w ciało Hermiony.

Draco z krzykiem gwałtownie poderwał się z łóżka. Drgnął, gdy poczuł delikatną dłoń na swoim ramieniu i instynktownie odsunął się od dziewczyny. Zamknął oczy i przeczesał mokre od potu włosy.

— Malfoy?

Blondyn pokręcił głową i bez słowa wyjaśnienia wyszedł z pokoju. Wpadł do łazienki i pośpiesznie zdjął z siebie ciuchy. Chwilę później stał pod strumieniem lodowatej wody. Oparł czoło o chłodne kafelki, pozwalając, by krople obmyły jego napięte ciało.

— Zaczynam wariować — szepnął, nadal mając przed oczami swój sen. A już tak dobrze mu szło. Od tak dawna nie miał żadnego koszmaru, iż łudził się, że zdołał uwolnić się od nich na zawsze.

Doskonale wiedząc, że nie może w nieskończoność ukrywać się pod prysznicem, zakręcił wodę i z powrotem ubrał spodnie. Z irytacją spojrzał na całkowicie zamoczony opatrunek i zerwał go, ze złością zrzucając materiał na podłogę. Wziął głęboki oddech i wrócił do sypialni.

Hermiona nadal siedziała na łóżku, z niepokoju obgryzając paznokcie. Gdy chłopak wszedł do pokoju, wyprostowała się i stanowczo powiedziała:

— Proszę, porozmawiaj ze mną.

Draco pokręcił głową i usiadł obok niej. Gryfonka zmarszczyła brwi, gdy zauważyła, że pozbył się opatrunku i wyszła z pokoju.

Westchnął z ulgą, sądząc, iż dziewczyna odpuściła, ta jednak po chwili wróciła, niosąc ze sobą słoiczek maści i bandaż. Blondyn uśmiechnął się pod nosem i pokręcił głową.

— Załatwię ci strój seksownej pielęgniarki, Granger — powiedział, choć czuł się miło z myślą, iż ma osobę, która zawsze się o niego zatroszczy.

— Jesteś dupkiem.

Pomimo szorstkiego tonu, bardzo delikatnie i ostrożnie wsmarowywała maź w nadal bolącą rękę Ślizgona.

— Jesteś wrednym, nieodpowiedzialnym dupkiem, który kiedyś zrobi sobie krzywdę przez swój upór, Malfoy. Narzekasz, że boli cię ręka i zdejmujesz opatrunek... Następnym razem ci nie pomogę — oznajmiła, starannie owijając jego przedramię bandażem.

— Już się tak nie gorączkuj, Granger — mruknął rozbawiony Draco, wtulając twarz w jej szyję. Przeczuwając, że zamierza wygłaszać o wiele dłuższe przemówienie, koniuszkiem języka wyznaczył ognisty szlak, pod którego wpływem kasztanowłosa drgnęła.

— Malfoy — powiedziała, próbując nadać swemu głosowi oburzony ton. Uniosła ramię, próbując utrudnić mu zadanie, jednocześnie przy tym chichocząc. — Malfoy!

— Mów mi Draco — wyszeptał wprost do jej ucha.

Hermiona zamarła i powoli odwróciła twarz do arystokraty. Długo wpatrywała się w niego bez słowa, a później, z niewielkim uśmiechem, powoli i cicho, jakby smakując to słowo, powiedziała:

— Draco...

Chłopak odwzajemnił uśmiech i założył jej za ucho niesfornego loka. O tak, zdecydowanie podobał mu się sposób, w jaki wymawiała jego imię. Zwłaszcza wtedy, gdy ją całował.

— Hermiona — powiedział, po czym żartobliwie się skrzywił. — Salazarze, jak to paskudnie brzmi.

— Paskudnie?!

— Dziwnie. Chciałem powiedzieć dziwnie — poprawił się szybko Draco.

Hermiona pokręciła głową, przewracając oczami.

— Jesteś niemożliwy.

Ślizgon puścił do niej oczko i wstał, by odłożyć sygnet na szafkę nocną. Zadowolony z tego, że dziewczyna nie poruszała tematu jego dziwnego zachowania i koszmaru, położył się na łóżku, jednak jego radość okazała się zbyt wczesna.

— Skoro nie chcesz ze mną, porozmawiaj z Gwen Smith. Ma doświadczenie i jest wykwalifikowanym pracownikiem Ministerstwa — powiedziała kasztanowłosa, siadając przy nim.

Draco jęknął i zasłonił twarz ramieniem.

— Nie odpuścisz, co?

— Hej — szepnęła Hermiona, odsuwając ramię, by móc spojrzeć mu w oczy. — Zależy mi na tobie. Zrób to, proszę.

— Nie. Nie będę się uzewnętrzniał przed obcą babą. A tak właściwie, to skąd ją znasz? — spytał, nagle nabierając podejrzeń.

Gryfonka przygryzła wargę, niepewnie patrząc na arystokratę.

— Ale nie będziesz zły?

***

Na wstępie chcemy Was przeprosić za to godzinne opóźnienie, w szczegóły nie będę się zagłębiać, ale było naprawdę grubo.

Rozdział wyszedł taki bardziej sielankowy - przynajmniej w znacznej części, choć wplotłyśmy do niego kilka szczegółów, będących zapowiedzią tego, co nastąpi wkrótce - jeśli macie jakieś pomysły, przeczucia - dajcie nam znać :)

Żywimy głęboką nadzieję, że udało nam się zachować charakter Dracona i nie zrobić z niego potulnego baranka, który nagle akceptuje wszystkich z otoczenia Hermiony :)

Do następnego!